ผจญภัยไปขอร้อง...(!?!?)

ลำดับตอนที่ #2 : เอาแล้วไง!

 ณ คอนโดของอาร์ค

"จะให้ชั้นทำยังไงล่ะ โลกแตกหรอ ผู้ชายทั้งคู่แต่ดันมีลูก  บ้าไปแล้ว"ลูซิเฟอร์เริ่มเกิดอาการสติแตก

"ถามจริงเหอะ อาร์ค นายไปอยู่โรง'บาลประสาทมารึไง? ฟังนะ ฉันต้องไปสอบ ฉันต้องเรียนต่อแล้วช่วยคุณพ่อทำงานที่บริษัทเวอเรนิน! โอเค๊? เรื่องที่นายเล่ามาทั้งหมดชั้นไม่เชื่อ!" ลูซิเฟอร์โวยวาย

"นี่! ลูซิเฟอร์ นายไม่คิดจะเปิดใจเชื่อเลยรึไง" อาร์คคว้าตัวลูซิเฟอร์มาเขย่าเพื่อคนตัวเล็กจะหายเสียสติ

"ไม่! ฉันมีสิ่งที่ต้องทำ ยังไงก็ไม่ไป" คนตัวเล็กปฏิเสธเสียงแข็ง

"ลู หุบปากก่อนไดไหม?" คนตัวใหญ่บีบแขนคนตัวเล็ก

"ไม่ๆๆๆๆๆ"

"ลู หนึ่ง"

"ไม่ๆๆๆๆๆ"

"ลู สอง"

"ไม่ๆๆๆๆ ยังไงก็ไม่"

"ลู สาม ครั้งสุดท้าย!"

"ก็บอกว่าไม่ไงเล่า! อุ๊บ!"..............

(MEเขินอ่ะ ถมดำ ดูเอาเองแล้วกัน)
เนื่องด้วยคนตัวเล็กไม่ยอมปิดปาก ไม่มีเหตุผล และไม่เปิดใจเชื่อ อาร์คจึงต้องทำการลบเรื่องวุ่นๆในใจคนตัวเล็ก โดยการล้างสมองลูซิเฟอร์ให้ขาวโพลนเสียก่อน... 

เมื่อถูกคนตรงหน้าประกบปากเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว คนตัวเล็กจึงตกใจเบิกตาโพลงและเปิดปากทำให้ร่างสูงสอดลิ้นร้อนๆเข้าไปพัวพันกับลิ้นเล็กหวานฉ่ำได้ง่ายขึ้น

"อื้อ..." ด้วยรสสัมผัสที่ไม่คุ้นเคยทำให้คนตัวเล็กต่อต้าน แต่ยิ่งต่อต้านเท่าไร ลิ้นเล็กหวานฉ่ำกับยิ่งได้รับสัมผัสล้ำลึกจากลิ้นร้อน ยิ่งทำให้คนตัวเล็กอ่อนระทวย... แต่พอใกล้จะหมดลมหายใจลูซิเฟอร์จึงดิ้นด้วยแรงเท่าที่มี

"อื้อ... หยุดนะอาร์ค" พอริมฝีปากสีสวยเป็นอิสระ เจ้าของของมันก็เริ่มโวยวายต่อ
"นะ..นะ นาย ทำบ้าอะไรของนายห๊ะ! คิดว่าทำอย่างนี้ แล้วฉันจะทำอะไรไม่ถูกจนด่านายต่อไม่ได้หรอ ของบอกนะแม้ฉันจะดูไม่มีอะไร แต่จริงๆฉันก็สู้คนนะ!"

"หรืออยากจะโดนมากกว่านี้" พอประโยคนี้หลุดออกมาจากปากของอาร์คที่ตอนนี้สีหน้าดูเย็นชาขึ้นมาก ลูซิเฟอร์ก็แทบจะตัวแข็งค้าง

"คิดดีๆแล้วกัน พ่อนาย... เอ่อ คนที่ดูแลนายอยู่ตอนนี้ทำไมเขาถึงไม่ได้มาหานาย... ถ้าไม่ใช่ว่าเขาไม่มีตัวตนจริงๆ แล้วเมื่อตอนที่ฉัน... เอ่อ จูบนาย ความทรงจำของนายบางส่วนได้ไหลเข้ามาในหัวฉัน ซึ่งฉันได้เห็นหน้าตาของพ่อนายที่คล้ายกับท่านซีลอน ราชาฝ่ายเทพ เปี๊ยบ" ได้ยินประโยคนี้ลูซิเฟอร์ก็แข็งค้างไปอีกรอบ

"นายขโมยความทรงจำฉัน!" ลูซิเฟอร์ชี้หน้าอาร์คอย่างอึ้งๆ

"มันไหลเข้ามาเองต่างหาก! แล้วช่วยตกใจให้ถูกเรื่องด้วยสิ"

(กลับมาแต่งต่อด้วยสภาพที่มีปลามารีนเต็มท้อง.... แน่นจัง)

"อาร์ค นายเข้าใจฉันไหม? นายหายหน้าไปนาน ฉันคิดถึงแทบบ้า พอเจอหน้ากันอีกทีนายกลับเอาเรื่องแปลกๆมาทุ่มใส่หัวฉัน  โดยที่ยังไม่ทันถามว่าฉันเป็นไงบ้าง แล้วจะฉันน้อยใจไหม ที่นายห่วงแต่โลกนู้น ไม่เคยคิดถึงฉันเลย" ลูซิเฟอร์ทุบหน้าอกอาร์คไปหลายตุ้บ จากนั้นก็หันหลังกอดอกงอนแก้มป่อง

"อ่า... ฉันขอโทษให้อภัยฉันนะ... นะ... นะ... แล้วที่ฉันอยากให้นายไปกับฉันเป็นเพราะว่าคนที่นายอยากเจอก็อยู่ที่โลกนู้นอ่ะนะ"

"หา!... พี่อ่ะหรอ" ลูซิเฟอร์หันกลับมาด้วยความเร็วสูง

"แล้วตอนนี้สาวฉันเป็นยังไงบ้าง" ลูซิเฟอร์ตื่นเต้นกระดี๊กระด๊า

"ก็... สวยมาก คือเธอเป็นคนดึงฉันไปโลกนู้นและก็ส่งฉันมาหานายนั้นแหละ" อาร์คทำหน้าหนักใจนิดหน่อยตอนที่พูดว่าสวยมาก...

"แล้วตกลงคุณพ่อไวท์จริงๆแล้วเป็นราชาเทพอยู่โลกนู้น ส่วนที่ฉันเห็นทุกวันนี้เป็นภาพถ่ายปลอมๆ?" ลูซิเฟอร์ขมวดคิ้ว

"อ่า...ใช่ ด้วยความร่วมมือของพี่นายด้วยนะ ว่าแต่ก่อนไปเจอกับพี่นายอยากคุยก่อนไหม?"

"ได้หรอ? เอาสิๆ" ลูซิเฟอร์กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

"โอเคๆ รอซักครู่" อาร์คล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อและหยิบวัตถุที่มีลักษณะเป็นก้อนกลมสีดำๆแวววาวออกมา จากนั้นก็ลูบมันเบา

"พี่ลาโซลี่ครับ อยู่ไหม? ลูซิเฟอร์อยากคุยด้วยครับ..." เขาวางเจ้าลูกกลมๆลงกับพื้น ไม่นานเจ้าลูกกลมก็แบะอกกเป็นสองส่วนและมีผีเสื้อสีม่วงๆ น้ำเงินๆบินออกมา

แต่พอผีเสื้อกระพือปีก...แรงขึ้น ก็เกิดเป็นเสียงหวานใสของคนคนหนึ่ง

"อ๊าาา.... ลูซิเฟอร์ เป็นไงบ้างงงง พี่เอาลูจังไปฝากไว้ที่โบสถ์อยู่ที่นั้นสบายดีไหม? พี่คิดถึงจังเลย ตอนนั้นลูจังยังเด็กมากกกคงจะจำไม่ได้ แต่ซิสเตอร์ที่นั้นคงพูดถึงพี่ซินะ เพราะพี่เป็นคนตั้งชื่อสุดแสนจะไพเราะให้ลูจังเอง" เนื่องด้วยการพูดที่เร็วและเยอะทำให้ผีเสื้อสีม่วงน้ำเงินนั้นต้องกระพือปีกเร็วและแรงจนเกิดสายลมในห้อง

"เอ่อ... พี่จริงๆหรอ ผมอยากจะบอกว่า ชื่อที่พี่ตั้งให้คือหายนะในชีวิตผมเลยแหละ มีแต่คนล้อว่าผมเป็นปีศาจ" ลูซิเฟอร์ทำคอตก

"อ๊าาา... ทำไมเป็นงั้นหละลูซิเฟอร์คือเทพบุตรสุดหล่อนะ แม้ว่าตอนหลังจะถูกขับไล่ก็เถอะ" แน่นอนว่าประโยคหลังนั้นพูดเบาๆ

"เอ่อ พี่ลาโซลี่ครับ ช่วยตรวจให้หน่อยได้ไหมครับว่าลูซิเฟอร์มีความสามารถอะไรแปลกๆรึเปล่า ตอนนั้นผมเห็นภาพในหัวของเขานะครับ"

"ได้สิๆ สงสัยว่าจะเป็นความสามารถเกี่ยวกับการถ่ายทอดน่ะนะ ลูจังยื่นมือมาข้างหน้าให้ผีเสื้อเกาะสิ" ลูซิเฟอร์ยื่นมือไปหาผีเสื้อเพื่อให้ผีเสื้อเกาะมือตามที่ลาโซลี่บอก ผีเสื้อก็ค่อยๆบินมาเกาะที่มือของเขาแล้วก็เปล่งแสงสีเงินรางๆออกมา

"อา... ใช่ ใช่จริงๆด้วย ความสามารถในการถ่ายทอดความทรงจำให้อีกฝ่ายน่ะ แต่มันมีเงื่อนไขที่ว่าจะต้องอยู่ในอารมณ์ที่สุดๆ เช่น ตกใจสุดๆ เศร้าสุดๆ ดีใจสุดๆ อ่ะนะ แล้วไปทำเอาท่าไหนล่ะ?" น้ำเสียงในประโยคแรกที่ลาโซลี่พูดออกมานั้นดูเย็นๆเป็นพิเศษ...

"..." เมื่อทางนี้เงียบไปลาโซลี่ก็ไม่อยากถามต่อ

"ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แต่ว่าอย่าลืมซื้อของที่บอกไว้มาด้วยล่ะ" 

"เอิ่ม พี่ลาโซลี่ครับผมลืมไปแล้วอ่ะครับ ว่าซื้ออะไรบ้าง..." น้ำเสียงสำนึกผิดของอาร์คตอบกลับไป

"นายนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ แค่นี้ยังลืมแล้วจะเป็นองค์รักษ์ให้น้องชายฉันได้ไหมเนี่ย? เอ้าๆ ทวนใหม่ๆ เอา ไวน์แพงๆ รสดีๆ ดีกรีแรงๆ เอาเบียร์ด้วย ที่นี้ที่หมักไว้จะหมดแล้วหมักเพิ่มไม่ทัน แล้วก็โทรศัพท์มาสักโหลจะเอามาทำของเล่นชิ้นใหม่ให้แล้วก็ ดอกไม้ไฟยิ่งเยอะเท่าไหร่ยิ่งดี อ้อแล้วก็ บราให้ฉันตัวนึง E40 นะ"

ของชิ้นสุดท้ายที่ลาโซลี่พูดออกมาทำเอาอาร์คแทบกระอักเลือด

"เห้ย! พี่ แล้วอย่างสุดท้ายผมจะซื้อยังไง มีหวังโดนหาว่าโรคจิต" 

"นายก็... เอ่อ ทำยังไงก็ได้ให้มีมาให้ฉัน เอาสีดำนะ แค่แหละจะออกไปซื้อของแล้ว บาย"

"เห้ย เดี๋ยว พี่ เดี๋ยว"...โดนตัดสายไปแล้ว... และผีเสื้อสีม่วงน้ำเงินก็บินกลับเข้าที่ เจ้าก้อนสีดำนั้นก็กลับมาเป็นลูกกลมๆสีดำเช่นเคย....

"โอ๊ยยย แล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ย" อาร์คขยี้หัวตัวเอง

"เอ่อ ตกลงฉันต้องไปใช่ไหม งั้นเดี๋ยวเรื่องไวน์กลับดอกไม้ไฟฉันจะหามาให้ วันนี้ขอไปเก็บของก่อนนะ" ลูซิเฟอร์กำลังเดินไปเปิดประตู

แต่ทว่า....

ปัง!

"อาคุโต้วววว พี่มาหา วันนี้พี่ไม่ได้ควงสาวมาด้วยนะ เอ๋? นั้นใครน่ะ?" 
ชายหนุ่มผมทองนัยตาสีแดงท่าทางเสเพลย เปิดประตูห้องเข้ามา

"อ่าฮ่า! รสนิยมนายเป็นยังงี้นี้เอง ชอบผู้ชายสินะ... แล้วทำอะไรกันแล้วบ้างล่ะ?"
ชายผู้นั้นเดินเข้าไปใกล้ๆลูซิเฟอร์และทำรุ่มร่ามใส่

... หุ่นดีนะเนี่ย...

"แค่จูบ แล้วก็ช่วยหยุดทำรุ่มร่ามใส่ลูซิเฟอร์ ด้วยนะ 'พี่โรม' " อาร์คทำหน้าดุ

"หวาๆๆ อย่าทำหน้าดุใส่พี่สิคนดี ตอนเด็กๆยังพี่โรมจ๊ะพี่โรมจ๊าเลย" โรมผละออกจากลูซิเฟอร์และไปแหย่อาร์คแทน

"พูดรอบที่ล้าน..."

"เอ่อ พี่ชายคนนี้ขอแนะนำตัวนะ พี่ชื่อโรเมโอ เรียกสั้นๆว่าโรมก็ได้ เป็นพี่ของอาร์ค สถานะโสด ความชื่นชอบ ทุกเพศนะจ๊ะ แล้วหนูน้อยล่ะ" โรมยื่นมือมาทักทาย ลูจึงจับมือเขาและแนะนำตัว

"ครับๆ ผมชื่อลูซิเฟอร์ครับ เป็นเพื่อนกับอาร์คครับ" คนตัวเล็กยิ้มให้

"นี่ๆ จะกลับแล้วหรอ ยังไงก็อยู่คุยเป็นเพื่อนกับพี่ก่อนได้ไหมจ๊ะ?" โรมเดินไปโอบไหล่ลูซิเฟอร์แล้วพาไปนั่งที่โซฟา


ลูซิเฟอร์นั่งบนโซฟาตัวยาวกับโรม ส่วนอาร์คเดินไปหยิบน้ำมาให้ทั้งสอง

"ได้ครับ พี่โรมนี่สีตาสวยจังนะครับ"

"พี่ว่าของลูจังก็สวยนะ ของพี่เป็นสีแบบไฟ แดงๆส้มๆ แต่ของลูจังเป็นสีแดงเข้ม แดงสนิท พี่ว่าสวยกว่า"

มือทั้งสองของโรมวางอยู่บนแก้มเนียนของลูซิเฟอร์... น่ารักจังเยยยย ...

"ปล่อยมือได้แล้วมั้งพี่โรม ว่าแต่ มาหาผมมีอะไรหรอ?" อาร์คเอาขวดชาเย็นๆยื่นให้โรม

"ก็นายเล่นไม่ไปสอบนิ ทางโรงเรียนเลยแจ้งไปที่พ่อ พ่อเลยบอกให้ฉันมาหานายเนี่ย ว่าทำไมไม่ไปสอบ"

อาร์คเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเอง (มันอยู่ไม่สุขเลย เดินอยู่นั้นแหละ)

"ขี้เกียจอธิบายอ่ะ แต่ว่าลองดูนี่หน่อยแล้วกัน จะได้ไม่สติแตกแบบลูซิเฟอร์"

อาร์คเอามือทั้งสองกุมปากของตน เขาทำสีหน้ากระอักกระอ่วนอยู่สักพัก บริเวณรอบใบหน้าของเขาก็มีแสงเรืองรองปรากฎแล้วก็กลายเป็นโซ่เส้นหนาๆพันอยู่รอบศีรษะของเขา

"เห้ยย่ะ!! What happen?!"

โรมอุทานด้วยความตกใจ๊ตกใจ

อาร์คย่อตัวแล้วเอื้อมไปสะกิดลูซิเฟอร์และทำท่าทางเหมือนให้ช่วยแกะโซ่ออก

"ให้แกะออกหรอ?"

อาร์คพยักหน้า โรมและลูซิเฟอร์จึงช่วยกันแกะช่วยออกจากไปหน้าของอาร์ค จึงพบกับ!!!!.............. (ติดตามตอนต่อไป...)


.............................................................................................................................................................



ขอบคุณทุกๆคอมเม้น(อันน้อยนิด)มากค่ะ รู้สึกดีใจ๊ดีใจ ที่เห็นคอมเม้นเพิ่ม (ดีดดิ้นๆๆๆ)

ติชมกันมาเยอะๆเลยค่ะจะนำไปปรับปรุงค่ะ