แด่...สิ่งที่ไม่เคยเลือนหาย

เนื้อเรื่อง

หากแต่เจ้าต้องยอมรับ..ทุกสิ่งเกิดมาย่อมมีดับสลาย

ไม่มีสิ่งใดอยู่ข้างกายเจ้าได้ตลอดกาล แม้แต่...ร่างของเจ้าเอง

เสียงนั้นย้อนในสมองของข้าหลายครั้ง

หากแต่มองคนข้างหน้า ที่กำลังออกเดินทางไปยังแดนแสนไกล..และอาจไม่พบกันอีก

ใจข้าก็ร้อนรนไม่อยากให้มันเกิด

ข้าอยากจะออกไปห้าม ไม่ให้ผู้นั้นจากไป


แต่ข้าก็ไม่อาจลิขิตชีวิตใครได้ ไม่อาจตัดปีกนกที่กำลังจะโผบิน

ข้าจึงทำได้เพียงมองข้างหลังของผู้ที่เดินจากไป

ข้ายังจำถึงบทความหนึ่งของนักเขียนที่ข้าชื่นชม "ความรัก ที่แท้ไม่ใช่ความซื่อสัตย์หรือคำมั่นสัญญาที่เคยให้กันว่าจะกลับมาหากัน แต่ถ้าเธอสามารถรักใครได้มากกว่าฉัน เธอจงรักและเลือกอยู่กับเขา ฉันก็จะเป็นสุขไปกับความรักของเธอ"

เขาหันหน้ามา ข้ายิ้มและโบกมือให้


เสียงสะท้อนของเขาก้องใจข้าอีกครั้ง "เราต่างมีทางเดินของตัวเอง หากคิดว่าทางของเรานั้นเป็นเส้นขนาน เจ้าจงดูเถิด ไม่มีแม่น้ำสายใดไม่มีสะพานข้าม เราจะพบกันอีกครั้ง แม้สะพานนั้นจะเป็นเพียงใยแมงมุม"


ข้าก้มหน้า และทำหน้าที่ของข้าต่อไปอีกครั้ง...