คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : มิ น จ๊ อ ก ปุ ก ปุ ย - ตอนที่ 5
มิ น จ๊ อ ก ปุ ก ปุ ย
ตอนที่ 5
ลู่หานมองร่างกลมปุ๊กลุกของน้องปุยที่นั่งหงอยอยู่ในกรงหมาขนาดใหญ่แล้วก็นึกสงสาร อุ้งเท้าฟูฟ่องเกาะกรงเหล็กเอาไว้แน่นพลางส่งเสียงร้องพร้อมกับมองหน้าเขาตาละห้อย ไม่รู้ว่าหลอนฝ่ามือของมินซอกที่ตบเข้าที่หูมาเมื่อซักครู่หรืออย่างไรแต่เขาคิดว่าได้ยินเสียงงุ้งงิ้งออดอ้อนดังออกมาจากลูกสาวแสนสวยที่ถูกคุณแม่ทำโทษ
งื๊ดๆ
“อย่า อย่ามองกันด้วยสายตาแบบนี้ เป็นแค่หมีอย่าริอาจทำตัวบีบน้ำตาใส่พ่อเด็ดขาด” ร่างสูงยกมือขึ้นห้ามเมื่อเจอใบหน้าบ้องแบ๊วน้ำตาคลอหน่วยของแพนด้าแดงตัวน้อย ถึงจะสงสารน้องปุยจับใจที่ถูกจับขังในกรงเพื่อกักบริเวณแต่ครั้งนี้ลูกเขาก็ทำเกินไปจริงๆ มีอย่างที่ไหนพ่อมันกำลังง้อแม่อยู่แต่ตัวลูกดันหาเรื่องให้พ่อมันหัวหลุดออกจากบ่า
“รู้ๆอยู่ว่าแม่เขาไม่เหมือนชาวบ้านก็อย่าทำตัวให้เขาโมโหนักสิลูก” สารวัตรหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งตรงหน้ากรงของน้องปุยพลางยกนิ้วขึ้นมาเขี่ยเท้าลูกสาวตัวน้อยพร้อมกับถอนหายใจ ไอ้สงสารมันก็สงสาร แต่จะให้ขัดใจมินซอกแล้วเอาน้องปุยออกมาตะแล๊ดแต๊ดแต๋ทั่วบ้านตอนนี้มีหวังได้เห็นมหกรรมจอมใจบ้านมีดบินกันทั้งคนทั้งหมีเป็นแน่ ไม่อยากจะพูดหรอกว่ามินซอกน่ะเซียนขว้างมีดระดับโอลิมปิคฟีฟ่าคัพเลยนะ โกรธทีทั้งมีดทั้งช้อนแม่งติดปีกบินเร็วยิ่งกว่าจรวดสำรวจดาวอังคารของนาซ่าอีก
“เฮ้ออออ อุตส่าห์ง้อได้เสือกโดนงอนไปอีก นี่ชีวิตกูอาภัพเองหรือมินซอกงี่เง่าเกินไปวะเนี่ย แดกซอสพริกฆ่าตัวตายดีกว่างี้” บ่นกับตัวเองพลางล้มตัวลงนอนมันหน้ากรงหมาที่บัดนี้แปลงกายเป็นที่กักบริเวณน้องปุยไปแล้วเรียบร้อย พอน้องปุยเห็นลู่หานนอนราบเจ้าตัวก็เอียงคอเล็กน้อยก่อนจะนอนลงตามเขาเรียกรอยยิ้มประดับบนใบหน้าหวานได้เป็นอย่างดี
“มันไม่ได้แย่เท่าไหร่หรอกเนาะ เหมือนตอนพ่อโดนมินซอกจับขังในห้องน้ำนั่นแหละ” บ่นเบาๆพลางยกยิ้มเมื่อย้อนคิดไปถึงเรื่องราวในอดีตสมัยที่พวกเขาเรียนมหาวิทยาลัยกันอยู่ ถึงจะเรียนกันคนละที่แต่พวกเขาก็เลือกพักอยู่หอเดียวกัน ตอนนั้นชีวิตลู่หานเสเพลแบบชิบหาย เป็นนักเรียนนายร้อยที่แหกแม่งทุกกฎที่สถาบันมี เมาหัวราน้ำกลับมาทุกวัน หนักเข้าก็คืออ้วกใส่หมอนใบโปรดของมินซอกจนเจ้าตัวฟิวส์ขาด ตั้งแต่นั้นเมื่อไหร่ที่ลู่หานเสพเบียร์จนเกินลิมิตเขาก็จะถูกมินซอกถีบเข้าไปนอนให้ห้องน้ำทันที กว่าจะมาเป็นผู้เป็นคนจนกลายเป็นตำรวจผู้หล่อเหลาได้ขนาดนี้ลู่หานก็แทบจะกระอักเลือดตาย
“จะนอนเฝ้ากันอีกนานไหม อยากอยู่กรงกับมันไหมละเดี๋ยวจะหาซื้อกรงที่มันใหญ่กว่านี้มาให้” เสียงเย็นเยียบของมินซอกดังขึ้นเรียกสติของลู่หานให้หวนคืน ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัวพลางลุกขึ้นมานั่งแหมะหลังตรงเด๊ะก่อนจะส่งยิ้มไปให้มินซอกที่กำลังยืนทำหน้าโหดอุ้มกระต่ายตัวน้อยอยู่ในอ้อมแขน
รู้สึกหมั่นไส้ว่ะ
“ไปอาบน้ำได้แล้วไป พรุ่งนี้ต้องไปรับน้องแต่เช้า อย่าให้ต้องปลุกหลายรอบอีกนะ”
“ไม่อาบได้ป่ะ ขี้เกียจ วันนี้นั่งในห้องแอร์ทั้งวันไม่เหม็นหรอก” ต่อรองขึ้นมาเพราะขี้เกียจอาบน้ำจริงๆ มินซอกยิ้มหวานหลังจากฟังลู่หานพูดจนจบก่อนจะพยักหน้า
“โอเค แต่นอนพื้นนะ”
“เหยด ชัดเลยที่รัก อาบก็ได้ ถ้าอาบแล้วก็นอนกอดได้ใช่ป่ะ”
“ตลกละ จะลุกไปอาบน้ำดีๆหรือต้องใช้ตีนกระตุ้นครับเหี่ยว” เอ่ยถามพลางยกเท้าโชว์รองเท้าหัวไดโนเสาร์สำหรับใส่ในบ้านที่ลู่หานซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้วขึ้นมา สารวัตรหนุ่มเบ้ปากพลางพลางเอื้อมมือไปตะปปหัวไดโนเสาร์เต็มแรงพร้อมกับรัดเท้าเล็กของมินซอกเอาไว้
“ซื้อให้แล้วก็ซักมันบ้างนะร้องเท้าคู่นี้เนี่ย ดำจนนึกว่าเป็นควายน้อยแล้วมินซอกเอ๊ย”
“คนซื้อสิควรซัก ไม่ซักก็ไม่สนอ่ะ” คุณหมอตัวน้อยพูดพลางดึงเท้าออกมาย่ำเตาะแตะอยู่กับที่ ดูๆไปก็น่ารักไม่น้อยเลยในสายตาของสารวัตรตัวสูง ลู่หานหัวเราะในลำคอกับความน่ารักแบบเด็กๆของมินซอกที่ดูเหมือนจะลืมว่าต้องโกรธเขา ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางเดินเข้าไปหยิกแก้มนุ่มของอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะเอ่ยเสียงทะเล้น
“อาบน้ำด้วยกันไหมJ”
ป้าบ!
“โอ๊ยยยย! ไม่แกล้งแล้วก็ได้โธ่” ตำรวจหนุ่มยู่ปากพลางยกมือขึ้นมาลูบต้นแขนไปมาหลังจากที่โดนมินซอกลงฝ่ามืออรหันต์ไปหนึ่งที ลู่หานชี้หน้ากระต่ายในอ้อมกอดของมินซอกพลางแยกเขี้ยวใส่ก่อนจะเดินฟึดฟัดเข้าบ้านไป ทิ้งให้คุณหมอแก้มกลมยืนมองน้องปุยที่กำลังนั่งนิ่งก้มหน้าก้มตาอยู่หลังบ้านอย่างสงบเสงี่ยม
“โทษฐานทำตัวไร้ความเป็นผู้ดี คืนนี้นอนนอกบ้านนะโอเค้”
งื๊ดๆ
น้องปุยส่งเสียงร้องเบาๆพลางเกาะกรงเอาไว้แล้วมองมินซอกตาละห้อย แต่ไม่รู้เพราะอคติหรืออย่างไรมินซอกกลับมองว่าลูกหมีตรงหน้ามันกำลังอาฆาตกระต่ายของเขา
“อย่ามามองกระต่ายของฉันนะไอ้อ้วนขนฟู เดี๋ยวพ่อตบด้วยรองเท้าไดโนเสาร์เลย!” ตวาดแว้ดใส่พลางสะบัดตูดหนี ยิ่งอยู่นานยิ่งรู้สึกหมั่นไส้มันแปลกๆ ไม่รู้ว่าจะหน้าตาบ้องแบ๊วน่ารักไปไหน ตางี้กลมดิ๊กแถมตัวอ้วนฟู สเป็คไอ้เหี่ยวมันแท้ๆ อุตส่าห์ว่าไม่พาไปเฉียดตลาดนัดสัตว์เลี้ยงเพราะเดี๋ยวจะได้ขนลูกหมากลับมาบ้านเป็นฝูง สุดท้ายเป็นไง ต้องมีสัตว์เลี้ยงขนฟูสี่ขาประดับบ้านอยู่วันยังค่ำ
อยากจะสมน้ำหน้าตัวเองจริงๆเลยกู
“มินซอกกกกกกก หยิบสบู่ให้หน่อย มันหมดแล้วอ่ะ” พอเดินเข้ามาในบ้านเสียงโหวกเหวกของลู่หานก็ดังลั่น มินซอกถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะวางกระต่ายน้อยลงกับพื้นพร้อมกับเดินไปหยิบขวดสบู่เหลวบนชั้นวางของให้เพื่อนจอมปัญญาอ่อน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แอ๊ด~
“โอ๊ะ แต๊งกิ้วครับที่รัก” สารวัตรหนุ่มร้องดีใจเมื่ออีกคนยื่นขวดสบู่เข้าไปให้ ได้ยินเสียงน้ำไหลออกจากฝักบัวแล้วก็ขมวดคิ้วพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“อาบน้ำนานจัง เปลืองค่าน้ำ...”
“โหย มินซอกอ่ะ” ลู่หานยู่ปากเมื่อเจอคุณหมอตัวเล็กถามมาแบบนี้ ก็แหม จะบอกยังไงละว่าถ้าอาบเร็วแบบเมื่อก่อนสังคังจะขึ้นเอาได้
“มาหงมาโหยอะไรไอ้เหี่ยว ถ้าจะว่าวก็ปิดน้ำ มันเปลือง!”
ผ่างงงงงงง!
=[ ]=!!!
“ทะ...ทำไมรู้ล่ะ” ลู่หานเกาะประตูเอาไว้แน่นพลางโผล่หัวกลมๆฟูๆออกมามองมินซอกที่ยืนเท้าสะเอวอยู่บริเวณหน้าห้องน้ำ มินซอกอ่ะ ไม่ต้องทำหน้าโหดขนาดนั้นก็ได้มั้ง นี่แค่บริหารน้องลู่จูเนียร์ด้วยมือเองนะ -3-
“เป็นเพื่อนกันมากี่ปี? อย่ามาดูถูก ทีหลังจะทำอะไรแบบนั้นก็ปิดน้ำด้วย ไม่ต้องมาอายหรอกผู้ชายเหมือนกัน” มินซอกพูดพลางเดินไปเขกหัวคนที่โผล่มามองหน้าเขาตากลมบ๊อก น่ารักตายเลยไอ้ตำรวจเหี่ยวเอ๊ย
ฝ่ายลู่หานเองพอเจอพูดแบบนี้ก็ได้แต่หน้าขึ้นสี อายก็อาย รู้ถึงไหนอายถึงนั่นแน่ๆ เมียมีแต่ต้องมาช่วยตัวเองในห้องน้ำ โถ เวรกรรมอะไรของกูอีกละหนอ
“งั้นมินซอกเข้ามาทำด้วยกันไหมล่ะ อาทิตย์นี้ช่วยตัวเองไปรึยัง” เอ่ยถามหน้าตาใสซื่อแต่ในใจนี่แม่งไม่ต่างอะไรไปจากโจรคดีฆ่าข่มขืนที่เขาเพิ่งรวบตัวมาได้เลยซักนิด ก็แหม มินซอกตัวขาวอวบนุ่มนิ่มน่าจับกดขนาดนี้ ลองตอบตกลงเข้าหน่อยสิรับรองเตลิดยันกาแล็คซี่เพื่อนบ้านแน่ๆ เรื่องอะไรจะหยุดอยู่แค่เล่นว่าว
แต่ก็นั่นแหละ ทุกวันนี้ก็ได้แต่จินตนาการ กว่าจะได้ปฏิบัติจริงเขาสองคนคงลงโลงแล้วเกิดใหม่ได้อีกร้อยครั้ง
ป๊อก!
“โอ๊ยมินซอกอ่ะ แค่ชวนเล่นว่าวทำไมต้องตีหัวอีกแล้ว!” โวยวายเมื่อเจอมะเหงกไปอีกดอกใหญ่ แหมแจกดีจัง หน้านี้มันหน้าเงาะกับทุเรียนนะเบบี๋ มะเหงกพี่หานไม่ปลื้มมมมมมมม
“เลิกปัญญาอ่อนแล้วก็รีบๆอาบน้ำทำธุระให้มันเสร็จฉันจะได้อาบต่อ” มินซอกแหวพลางนิ่วหน้า
“ก็บอกให้มาอาบด้วยกันจะได้เสร็จเร็วๆก็ไม่เชื่อ เอาแต่ตีอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวเจอเอาคืนแล้วจะซ่าไม่ออก” ลู่หานบ่นอุบพลางปิดประตูห้องน้ำ แต่ก็ยังไม่วายโดนคุณหมอตัวเล็กถีบประตูตามหลังดังปังใหญ่
“ให้เวลาอาบน้ำอีกสามนาที ถ้าไม่เสร็จคืนนี้ได้นอนกับไอ้ปุยแน่”
“โหย เมียหรือแม่วะห่า ดุจริ๊งงงงงงงงงง” บ่นพร้อมกับเปิดสบู่ใส่ฝ่ามือก่อนจะฮัมเพลงในลำคออย่างสุขใจ ดีนะเนี่ยที่ทำธุระส่วนตัวของผู้ชายเสร็จไปแล้ว ไม่งั้นสามนาทีคงไม่พอแน่ๆ ก็ลู่หานอึดนี่นา ฟิตไว้ใช้ทดสอบสมรรถภาพกับคนตัวเล็กข้างนอกทั้งนั้นแหละ *^*!
ใช้เวลาไม่นานแต่เกินสามนาทีไปพักใหญ่ลู่หานก็ก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำ ร่างสูงพันผ้าเช็ดตัวปิดท่อนล่างเอาไว้ในขณะที่ศีรษะมีผ้าขนาดเล็กซับเส้นผมที่เปียกชื้นเอาไว้ แผ่นอกที่เมื่อก่อนแห้งยิ่งกว่าไม้กระดานบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นต้นสักอายุเกือบร้อยปี กล้ามเนื้อขนาดพอดีสำหรับคนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอบวกกับหยดน้ำที่เกาะพราวไปทั่วยิ่งทำให้สารวัตรหนุ่มในตอนนี้ดูมีเสน่ห์ขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
แต่เสน่ห์เหล่านั้นก็เลือนหายไปเพราะมันใช้ไม่ได้กับคนอย่างคิมมินซอก -_-
“หืม หลับเหรอ” เอ่ยพึมพำเมื่อเดินมาหน้าทีวีแล้วพบว่าปีศาจแก้มกลมของลู่หานกำลังขดตัวนอนหลับฟี้ๆอยู่บนโซฟา ร่างสูงยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยกับภาพตรงหน้าก่อนก้มลงเกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาปรกดวงตาเรียวออกอย่างแผ่วเบา
“นิ่งเป็นหลับขยับเป็นด่าจริงๆเลยนะปีศาจน้อย” คุณตำรวจหนุ่มพูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ มินซอกเหมือนปีศาจในสายตาเขามากจริงๆเลยนะ ทั้งขี้โวยวายแถมมือหนัก วันไหนไม่โดนคนคนนี้ด่าวันนั้นลู่หานรับรองได้ว่าโลกต้องแตกแน่ๆ
แต่ถึงมินซอกจะปีศาจยังไงแต่ในสายตาของเขาคนคนนี้ก็ยังน่ารักมากอยู่ดี
“หึหึ ก็รักมาตั้งยี่สิบกว่าปีแล้วนี่เนาะ” บ่นพึมพำกับตัวเองพลางเกลี่ยแก้มยุ้ยของคนตรงหน้า เกลี่ยไปเกลี่ยมาเกลี่ยอีท่าไหนก็ไม่รู้เขาถึงได้เลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้คนที่นอนหลับอุตุได้ พอรู้ตัวอีกทีริมฝีปากของเขาก็อยู่ห่างจากกลีบปากอวบอิ่มที่ปกติจะด่าแว้ดๆไม่กี่เซ็นเสียแล้ว
ZZZzzZ
“หลับหรือตายเนี่ย จูบดีไหม” เอ่ยพร้อมกับยกยิ้มพลางเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ปากของอีกคน ไม่นานกลีบปากบางของสารวัตรหนุ่มก็แตะแผ่วเบาลงบนผิวเนื้อนุ่มหยุ่นของอีกคน หัวใจของนายตำรวจหนุ่มเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาข้างนอก ทั้งๆที่เป็นแค่การเอาปากแตะแผ่วเบาเขายังเป็นขนาดนี้ แล้วถ้าเกิดจับคนตรงหน้ามาดีพคิสมันจะขนาดไหนกัน
“อืมม...”
มินซอกจะโกรธไหมนะ
อ่า...ไว้ทำตอนที่เจ้าตัวเขาเต็มใจให้จูบแล้วจะดีกว่า
คิดได้ดังนั้นก็ผละใบหน้าออกห่างก่อนจะเลื่อนขึ้นไปจูบขมับเล็กแผ่วเบาอย่างรักใคร่ มินซอกครางอืออาเมื่อถูกรบกวนก่อนที่ลู่หานจะก้มลงหอมแก้มใสอีกทีอย่างหมั่นเขี้ยว
ฟอดดดดด
ฮ้า ชื่นใจ ^O^
“อื้อ!” ครางออกมาอย่างขัดใจก่อนจะยกมือขึ้นเกาแก้มของตัวเอง ลู่หานหัวเราะออกมาก่อนจะขยับตัวไปช้อนร่างเล็กขึ้นมาอุ้มเอาไว้แนบอก มินซอกคอพับคออ่อนในอ้อมกอดของเพื่อนตัวสูงในขณะที่ลู่หานอุ้มร่างเล็กเข้าไปในห้องนอน
คืนนี้ไม่ได้อาบน้ำซักคืนคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง มินซอกคงเหนื่อยจากงานมามากจริงๆถึงได้หลับอย่างคนตายขนาดนี้
เมื่อวางร่างเล็กของคุณหมอแก้มกลมลงบนเตียงและจัดที่จัดทางให้อีกคนได้นอนสบายๆแล้วลู่หานก็ก้มลงจูบขมับบางอีกหนก่อนจะผละออกไปแต่งตัว หลังจากนั้นเตียงนอนข้างมินซอกก็ยวบลงตามแรงของลู่หานก่อนที่ชายหนุ่มจะสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มพร้อมกับดึงร่างของมินซอกเข้ามากอดเช่นทุกวัน
ถึงจะร้ายเยี่ยงปีศาจ แต่ก็น่ารักตรงที่ยอมให้กอดทุกคืนละนะ
“ฝันดีนะครับปีศาจน้อย”
ผวัะ!
อุก!
กู...ถอนคำพูดทันไหมวะ
มินซอก จะละเมอก็ละเมอดีๆหน่อย ไม่ต้องเอาขามากระแทกน้องลู่ของกูหรอกครับบบบบบบ TOT
* M J P P *
“เมื่อคืนรู้ป่ะว่าทำความผิดไว้”
“อะไรอีกละทีนี้ นี่ยังไม่ได้ทำอะไรเล๊ยยยยยย”
“กล้าพูดนะไอ้เหี่ยว เมื่อคืนแกไม่ยอมปลุกฉันอาบน้ำอ่ะ!”
“ก็เห็นนอนหลับน้ำลายยืดฝันดีไปแล้วก็เลยไม่อยากปลุกอ่ะ ไรวะ นี่ผิดดิ”
“ผิด แกก็รู้ว่าฉันเป็นคนรักสะอาด!”
“รู้น่า คืนเดียวสังคังไม่ขึ้นหรอก โว้ว”
ป้าบ!
“มินซอกนี่ขับรถอยู่นะ เหวี่ยงอะไรรู้เวลามั่ง!”
“ไอ้...”
“หยุด เงียบ หุบปากไปเลย พูดอีกจูบนะ คราวนี้จอดรถจับปล้ำข้างทางเลยเอ้า”
...
กริบ
ไม่ได้กลัวโดนปล้ำนะ เห็นว่าขับรถอยู่หรอก -_-
“เออแฮะ วันนี้ปีศาจน้อยว่านอนสอนง่ายด้วยแหละ” ลู่หานพึมพำเมื่อบทสนทนาจบลง มินซอกเบ้ปากพร้อมกับหันหนีไปมองด้านข้างไม่ได้สนใจคนที่กำลังขับรถพร้อมกับผิวปากอย่างอารมณ์ดีอีก
เดี๋ยวเถอะไอ้เหี่ยว วันนี้อารมณ์ดีเพราะน้องมาหรอกนะ ลองน้องกลับสิได้มีสังคายนากันรอบใหญ่แน่ๆ
ตอนนี้พวกเขากำลังเดินทางไปรับชานยอลที่สนามบิน มินซอกดูจะตื่นเต้นมากเป็นพิเศษเพราะชานยอลนี่ถือเป็นน้องชายสุดรักสุดหวงของเขาเลยก็ว่าได้ ชานยอลมาทีไรลู่หานก็กลายเป็นหมาหัวเน่าตลอด แต่ก็นั่นแหละ เพราะชานยอลน่ารักมันเลยไม่แปลกหรอกที่มินซอกจะหลงน้องหัวปักหัวปำถึงขนาดขอมินซอกไปอยู่ด้วยเลยก็มี
ขอน่ะขอได้ แต่ต้องไปในฐานะพี่สะใภ้เท่านั้น ฐานะอื่นอย่าหวังจะได้แอ้มเลย ฮึ!
“มินจ๊อก!!!” เสียงเจื้อยแจ้วอันแสนคุ้นเคยดังขึ้นเมื่อเขาทั้งคู่ก้าวเข้ามาในสนามบินเป็นที่เรียบร้อย มินซอกหันไปทางต้นเสียงก่อนจะเบิกตากว้างพลางฉีกยิ้มจนปากกว้างพลางวิ่งตะแล๊ดแต๊ดแต๋เข้าไปกอดเด็กหนุ่มที่สูงกว่าตัวเองมากโข
“ชานยอลลลล โอ๊ยๆ คิดถึงจังเลย น่ารักขึ้นรึเปล่าเนี่ย แก้มยุ้ยเลยอ่ะ ตากลมด้วย โอ๊ยยยย มากอดทีๆ” พรั่งพูประโยคบอกเล่าออกมาอย่างคนควบคุมสติแทบไม่อยู่พลางกอดหมับเข้าที่เอวเด็กโข่งอย่างชานยอลด้วยความคิดถึง
“อ้วน...สูงเลยเอวชานยอลมาจึ๋งนึงเองว่ะ 55555555” ลู่หานเอ่ยแซวพลางหัวเราะพาให้มินซอกตวัดสายตากลับไปมองก่อนจะตอกกลับไปจนตำรวจหนุ่มหน้าม้าน
“มึงก็ไม่ต่างเลย”
เชี่ย...
“ชานยอลอ่ะสูงเกิน” ลู่หานพูดก่อนจะมองน้องตัวโตที่ยืนจ้องเขาตากลมบ๊อก เออจริงของมินซอก น้องชายเขาน่ารักขึ้นเยอะมากจริงๆ
“สวัสดีฮะลู่หาน คิดถึงชานยอลไหม” น้องถามพร้อมกับลูบหัวมินซอกที่กำลังกอดแหมะอย่างกับตุ๊กแก ลู่หานอมยิ้มพลางเดินไปหาร่างสูงของน้องชายพลางตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“คิดถึงซี่ ไม่เจอกันนานน่ารักขึ้นมากจริงๆด้วย ม๊าให้เรากินอะไรทำไมสูงเอาๆแบบนี้หืม”
“กินนมฮะ ผักด้วย กินแบบที่มินจ๊อกกำชับทุกอย่างเลย ชานยอลเก่งไหม” ตอบลู่หานก่อนจะหันไปทำตาวิ๊งๆใส่มินซอกพาให้คนเป็นพี่จริงๆหมั่นไส้ ชานยอลโว้ยยยยยย พี่เอ็งอยู่นี่ นั่นเมียพี่เอ็งนะ!!!
“เก่งที่สุด เก่งแบบนี้มีรางวัลให้ด้วยนะรู้เปล่า” มินซอกพูดพลางยิ้มแฉ่ง แปลงร่างจากปีศาจแห่งกรุงโซลไปเป็นเทวดาน้อยแทบจะในทันที
“รางวัลอะไรครับ *^*” ชานยอลตาเป็นประกาย มินซอกหัวเราะร่าพลางจูงมือน้องไปที่ลานจอดรถโดยมีลู่หานเดิมลากกระเป๋าตามไปด้วย (น้องโดนมินซอกจูงแถมมินซอกไม่สนใจใยดีกระเป๋าเดินทางน้องเลยครับ ลากเอาๆเลย -_-)
“เดี๋ยวกลับไปดูที่บ้านเนาะ มินจ๊อกว่าชานยอลต้องชอบแน่ๆ”
“อ่า *0*”
“ฮี่ๆ” คุณหมอตัวเล็กหัวเราะอย่างชอบใจ ไม่นานพวกเขาทั้งสามคนก็นั่งแหมะอยู่บนรถ ตลอดทางกลับบ้านมินซอกกับชานยอลพากันร้องเพลงดังลั่นรถเรียกร้อยยิ้มของลู่หานได้เป็นอย่างดี มินซอกเป็นคนร้องเพลงเพราะ ส่วนชานยอลถึงจะร้องเพี้ยนตามประสาเด็กไปนิดแต่ก็มีมินซอกคอยช่วยพาให้เพลงที่ร้องเพราะขึ้นมา ไม่นานพวกเขาทั้งสามก็เดินทางมาถึงบ้านพักก่อนจะช่วยกันขนกระเป๋าของชานยอลลงมา
“วันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมเดี๋ยวมินจ๊อกทำให้กิน” ปีศาจในร่างเทวดา(ของลู่หาน)เอ่ยขึ้นทันทีขณะกำลังเปิดประตูบ้าน ชานยอลส่ายหน้าไปมาเพราะไม่รู้จะกินอะไรดีก่อนจะโดนคุณหมอตัวเล็กดึงแขนเข้าบ้านไป ไม่สนใจหมาหัวเน่าที่ต้องหอบของเข้าบ้านอย่างลู่หานเลยแม้แต่น้อย
ฮึ่ม -*-
“อ๊าาาาาาาา!!! นั่นมันคุณแรบบิทนี่!!!” เสียงร้องของน้องดังลั่นมาจากในบ้านทำเอาลู่หานตกใจ ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปหาก่อนจะเจอภาพของชานยอลที่กำลังอุ้มกระต่ายสีขาวขึ้นมากอดแนบอกพร้อมกับอมยิ้ม
“มินจ๊อกให้ชานยอลใช่ไหมฮะ”
“อ่าฮะ ชอบไหม”
“ชอบ ชอบมาก คุณแรบบิท ><” น้องร้องพลางจ้องกระต่ายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มพาให้พี่อีกสองคนยิ้มตามไปด้วย ชานยอลสำรวจคุณแรบบิทอย่างตั้งใจก่อนจะต้องหันไปด้านหลังเมื่อรู้สึกว่าชายเสื้อถูกดึง
“เอ๋...มินจ๊อก เลี้ยงหมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” เอ่ยถามพลางชี้ไปยังร่างกลมป้อมที่กำลังกัดชายเสื้อของชานยอลแล้วดึงไปมา ลู่หานหันไปมองพร้อมกับเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าลูกสาวเสียมารยาทใส่แขกก่อนจะวิ่งเข้าไปอุ้มน้องปุยที่ยังง่องแง่งใส่ชานยอลขึ้นมาแนบอก พอน้องปุยถูกอุ้มก็แผดร้องเสียงแหลมพลางตะเกียกตะกายจะเข้าไปกัดชานยอลให้ได้จนน้องผวาสุดตัวพลางเดินไปหามินซอก
“มินจ๊อก หมาจะกัดชานยอล” น้องพูดเสียงสั่น มินซอกหันไปขมวดคิ้วก่อนจะมองมาที่ลู่หานที่เริ่มจะคุมน้องปุยไม่อยู่ก่อนที่ทั้งห้องจะต้องเบิกตากว้างเมื่อน้องปุยดิ้นหลุดจากอ้อมแขนของลู่หานพลางกระโจนใส่กระต่ายในอ้อมกอดของชานยอลและแผดเสียงร้องดังลั่น
“เฮ้ย ปุย!”
“มินจ๊อก คุณด๊อกกัดขาคุณแรบบิทแล้วฮะ!!!!!!!”
“เชี่ย เหี่ยวโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!”
แม่งเอ๊ย เวรกรรมอะไรของกูอีกวะเนี่ย T^T
ชานยอลจากคุณแรบบิทโผล่แล้วค่ะ น้องน่ารักโน๊ะ งุ้ยๆ >< #หลงชานยอลมาก 555555
ความคิดเห็น