คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : มิ น จ๊ อ ก ปุ ก ปุ ย - ตอนที่ 4
มิ น จ๊ อ ก ปุ ก ปุ ย
ตอนที่ 4
“มินซอก!!!!!!!!!!!!” ลู่หานตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับถลาเข้าไปอุ้มน้องปุยออกจากเครื่องซักผ้า ดวงตากลมของนายตำรวจหนุ่มจ้องใบหน้าขาวของมินซอกเขม็งด้วยความไม่พอใจ ยิ่งเห็นท่าทีไม่สะทกสะท้านของอีกคนแถมยังมีการมาเลิกคิ้วใส่อย่างหน้ามึนแล้วก็รู้สึกอยากจับคุณหมอตัวเล็กนี่ยัดลงเครื่องซักผ้าให้รู้แล้วรู้รอด
“ร้ะ เรียกเพื่อ?” นั่น ดูทำหน้าเข้า หน้ามึนไม่มีใครเกินหรอกคนนี้
“เล่นอะไรของนายเนี่ย!” ดุเสียงเขียวพร้อมกับถลึงตาใส่คนตรงหน้า มินซอกยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเอื้อมมือไปขยี้หัวน้องปุยที่กำลังดิ้นด๊อกแด๊กในอ้อมกอดของลู่หานด้วยความหมั่นเขี้ยวพลางดึงหูโตๆของลูกแพนด้าแดงเป็นการตบท้าย
“เห็นว่าปุยมันเหม็น นี่เลยใจดีจะอาบน้ำให้” ตอบอย่างยียวนพลางยิ้มแฉ่งจนตาหยีปิดท้ายอย่างน่าหมั่นไส้ก่อนจะหันไปปิดฝาเครื่องซักผ้าและกดให้เครื่องทำงาน ลู่หานทำหน้าบึ้งทันทีพลางปล่อยน้องปุยที่ดิ้นอยู่ให้ลงไปเดินกับพื้น เมื่อก่อนไอ้รอยยิ้มแต้แบบนี้มันก็น่ารักดีอยู่หรอกนะ แต่พอมาวันนี้ลู่หานกลับรู้สึกว่ารอยยิ้มของมินซอกนี่มันสะกิดฝ่าเท้าเขายังไงชอบกลก็ไม่รู้ เรื่องมึนนี่ต้องยกให้เขาล่ะ
“นี่ถ้าฉันไม่ออกมาเห็นนายจะซักแห้งลูกเลยหรือไงมินซอก ซนไม่เข้าเรื่องนะ เดี๋ยวเถอะ”
“โอ๊ยลู่หานอย่าบ้าบอ หยอกเล่นแค่นี้เองอ่ะ! อย่าจริงจังมากนักได้ป่ะล่ะ” มินซอกหันมาโวยใส่พร้อมกับเบ้ปาก น้องปุยเงยหน้ามองมินซอกทันทีที่ได้ยินเสียงของอีกคนก่อนจะส่งเสียงร้องในลำคอแผ่วเบา แพนด้าแดงตัวน้อยเดินเตาะแตะไปเกาะขาเล็กของมินซอกพลางให้หัวกลมถูไถไปมาอย่างออดอ้อน คนถูกอ้อนก้มลงมองไปที่พื้นก่อนจะเบ้ปากใส่ก้อนกลมฟูด้านล่างพลางสะบัดหนี
“ไปไกลๆเลยไอ้หน้าขน งอนแล้ว! โป้ง!” เอ่ยเสียงห้วนพลางยกนิ้วโป้งใส่น้องปุยตามด้วยลู่หาน มินซอกหันหลังเดินออกจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจใคร
โกรธ บอกเลยว่าโกรธมาก งอนด้วย เล่นด้วยหยอกด้วยแค่นี้ก็ไม่ได้!!!
“มื้อเย็นหากินกันเองเลยนะทั้งหมีทั้งคน!!!!” ตะโกนเสียงดังด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ ลู่หานอ้าปากค้างกับประโยคที่ได้ยินก่อนจะเกาหัวแกรกๆ
“คือกูต้องง้อเหรอวะ นางงอนอะไรพ่อวะปุย” ก้มลงไปถามลูกหมีตัวน้อยที่นั่งแหมะมองหน้าเขาอยู่ด้วยความงุนงง คือนี่กูผิดดิที่หยิบน้องปุยออกจากเครื่องซักผ้า เอ้า ลู่หานผิดเหรอ?
เฮ้อ...เอาเหอะ ผิดไม่ผิดในเมื่อเจ้าตัวเขาโป้งใส่ทั้งพ่อทั้งลูกขนาดนี้ก็ต้องง้อละว้า -- สารวัตรหนุ่มได้แต่ถอนหายใจ ชายหนุ่มหันหลังเดินกลับไปหอบผ้าปูที่นานไปยัดใส่ตะกร้าเพื่อรอซักก่อนจะเดินไปเปิดตู้เก็บปลอกหมอนและที่นอนรวมถึงผ้าเช็ดตัวที่ซักแล้วพร้อมกับหยิบผ้าปูผืนใหม่ออกมาอย่างเงียบๆ ร่างสูงเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้งพลางจัดการปูผ้าลงไปใหม่และเปลี่ยนปลอกหมอน พอจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพก็หันหลังเตรียมจะเดินออกจากห้องแต่ก็ต้องหยุดกึกเมื่อเห็นน้องปุยยืนนิ่งจ้องเขาอยู่หน้าประตู
งื๊ดๆ
เสียงร้องแผ่วเบาดังขึ้นพร้อมกับสี่ขาป้อมที่พาตัวกลมฟูวิ่งเข้ามาเกาะขาลู่หานเอาไว้ สารวัตรหนุ่มอมยิ้มพลางช้อนตัวน้องปุยขึ้นมาอุ้มแนบอกก่อนจะก้มลงหอมซ้ายหอมขวาแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
“น่ารักจังเลยลูกใครก็ไม่รู้เนาะ” พึมพำกับลูกหมีตัวน้อยพลางเดินออกมาจากห้องนอน สอดส่ายสายตาหาร่างเล็กของมินซอกแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า แต่เพียงไม่นานเสียงเปิดแก๊สในครัวก็ดังขึ้นทำให้ลู่หานฉีกยิ้มกว้างก่อนจะรีบอุ้มน้องปุยเข้าไปในครัวอย่างรวดเร็ว
ปานนั้นก็บอกให้หากินกันเอง โถ่ XD
“วันนี้มีอะไรกินบ้างครับคุณแม่คนสวย” วางร่างน้องปุยลงกับพื้นเมื่อสาวเท้าเข้ามาในครัวแล้วพลางเดินเข้าไปล้างมือให้สะอาด กลีบปากบางพูดกับมินซอกเสียงหวานแต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือด้ามตะหลิวแข็งๆที่กระทบเต็มแรงกลางกะโหลก
“นี่แน่ะ คุณแม่คนสวย”
“โอ๊ย มินซอกอ่ะ!” ร้องโอดโอยพลางทำหน้าบึ้ง มินซอกง้างมือเตรียมจะใช้ตะหลิวทุบหัวคนตรงหน้าอีกรอบแต่ลู่หานกลับพุ่งตัวเข้ามาเอาหน้าซุกอกเขาเสียก่อน
“อย่าทำร้ายกันนักดิ เจ็บเป็นเหมือนกันนะ” อ้อนเสียงแผ่วเบาพลางวาดมือไปโอบเอวเล็กเอาไว้หลวมๆแล้วจับมินซอกโยกไปมา คุณหมอแก้มกลมถอนหายใจแรงๆพลางใช้มือดันหัวทุยๆของอีกคนออกไปให้พ้นทาง
“ออกไปห่างๆน่าลู่หาน นี่มันหน้าเตาแก๊สนะ อยากเอาหน้าลงไปทอดแทนไข่เหรอ”
“หึ ไม่อ่ะ อยากกอดมินซอกเฉยๆ” ลู่หานตอบหน้าตายพลางยิ้มแฉ่งแต่มินซอกกลับไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลยซักนิด
“นี่โป้งอยู่นะ เข้าใจป่ะว่าโป้งอยู่” คุณหมอแก้มกลมหันไปให้ความสนใจกับกระทะตรงหน้า ลู่หานเห้นแบบนั้นเลยเหลือบไปมองน้องปุยที่นั่งมองพวกเขาอยู่ที่พื้นก่อนจะหันกลับมามองคนในอ้อมกอดที่กำลังทอดไข่ด้วยใบหน้าบึ้งตึง
โถแม่คุณ ขนาดโกรธแล้วยังน่ารักเลอะ
“ทำไมมินซอกตัวนุ่มจังเลยเลยอ่ะ นุ่มพอๆกับน้องปุยเลย ใช้สบู่อะไรทำไมกอดแล้วหอมงี้ก็ไม่รู้” สารวัตรหน้าเหี่ยวเริ่มออดอ้อนเสียงหวานพลางวางคางไว้บนไหล่เล็ก มินซอกเหลือบสายตามามองเพียงชั่วครู่ก่อนจะหันกลับไปสนใจอาหารตรงหน้าเหมือนเดิม แต่ถึงกระนั้นกลีบปากอิ่มก็ยังคงตอบกลับมาเรียบรอยยิ้มจากลู่หานได้เป็นอย่างดี
“ก็สบู่แบบเดียวกับนายนั่นแหละ ... นี่ เอาหน้าออกไปเดี๋ยวน้ำมันกระเด็นใส่!!!” ท้ายประโยคเอ่ยปรามคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังเมื่อลู่หานยื่นหน้าลงไปใกล้กับกะทะมากเกินไป ฝ่ายคนโดนดุยิ้มแต้ออกมาอย่างน่าตบก่อนจะขโมยหอมแก้มกลมเบาๆอย่างถือวิสาสะ
“หอมจริงๆนะ ตอนฉันถูไม่เห็นมันจะหอมขนาดนี้เลย”
“หึ! ไปไกลๆเลยไอ้เหี่ยว โป้งอยู่ว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” มินซอกโวยวายพลางสะบัดตัวแรงๆ ลู่หานยู่ปากเข้าหากันด้วยความขัดใจ นี่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วทำไมต้องมาง้ออ่ะ เออ ความจริงมันไม่ใช่หน้าที่เลยนะเนี่ย
แต่ถึงจะบ่นในใจไปก็เท่านั้น ไม่ง้อก็อดกินข้าวอ่ะ
“โอ๋อ้วน ไม่โป้งดิ ก้อยนะ ก้อยกัน ไม่โป้ง โป้งแล้วไม่เห็นจะดีเลย” เอ่ยกับคนตัวเล็กที่กำลังตักข้าวใส่จาน มองดูไข่ในกระทะก็เห้นว่ามินซอกทอดแค่ฟองเดียว ชิบหายล่ะ แล้วใครจะทำข้าวเย็นให้ลู่หานกินละทีนี้ ถ้าเขาทำเองรับรองครัวราบเป็นหน้ากลองแน่ๆ
“มินซอกคร้าบบบบ ทำไมทอดไข่ฟองเดียว ของฉันอ้ะ!” เอ่ยถามอีกคนทั้งๆที่ยังไม่ปล่อยมือที่คล้องเอวเล็กออก มินซอกหันมามองใบหน้าของคุณตำรวจนิ่งๆก่อนจะพูดเสียงเรียบ
“โป้งอยู่” ไม่พูดเปล่า ยกนิ้วโป้งขึ้นมาแปะหน้าผากของอีกคนแรงๆแล้วก็เบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดตรงดิ่งไปนั่งแหมะอยู่บนโต๊ะกินข้าว
ชิบหายแล้วไอ้เหี้ย เมียงอน!
* M J P P *
“เฮ้อ!” เสียงถอนหายใจของสารวัตรหนุ่มดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงโปร่งที่กำลังฟุบหน้าลงกับโต๊ะทำงานของตัวเองอย่างอ่อนแรง
เมื่อวานลู่หานอดมื้อเย็นละ ฮึก Y^Y
แต่น้องปุยได้กินนะ ลู่หานขโมยองุ่นในตู้เย็นของมินซอกมาให้น้องปุยกินกลางดึกจนหมดตะกร้าเลย! ... และแน่นอน พอคุณหมอตัวกลมนั่นตื่นมาก็ว้ากเขาไปอิ๊กกก เลยกลายเป็นว่าแทนที่จะได้ง้อ ลู่หานกลับโดนโกรธแบบคอมโบกลับมาแทน
ฮือออออ ทำไมการเกิดมาเป็นลู่หานคนหล่อถึงได้อาภัพขนาดนี้ก็ไม่รู้
“เฮ้อออออออออออออ” ถอนหายใจอีกรอบอย่างปลงตกกับความซวยของตัวเอง ใบหน้าหวานเกินชายงอง้ำจ้ำเบะจนไปเตะตาเพื่อนร่วมงานอย่างจงแดเข้าให้ ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองสารวัตรตัวสูงก่อนจะเดินเข้ามาหาอีกคนที่โต๊ะพลางก้มลงอุ้มน้องปุกปุยตัวน้อยขึ้นมาวางบนตัก
เดี๋ยวนี้ลู่หานต้องพาน้องปุยมาที่ทำงานทุกวันเพราะไม่มีคนอยู่ดูที่บ้าน ไปๆมาๆแพนด้าแดงตัวน้อยก็กลายเป็นขวัญใจของคนที่นี่ตั้งแต่นักโทษในคุกยันผู้การซีวอน ก็แหม น่ารักขนาดนี้ใครเห็นใครก็เอ็นดูละนะ
และยิ่งน้องปุยฮอตมากเท่าไหร่ คุณพ่อลู่หานก็หวงมากขึ้นเท่านั้น ปกติไม่มีให้อุ้มแบบนี้หรอก แต่วันนี้ดูเหมือนสารวัตรร่างโปร่งจะมีเรื่องกลุ้มใจแฮะ
“เป็นเหี้ยไรครับไอ้สารวัตร เห็นถอนหายใจตั้งแต่ตูดแตะเบาะเก้าอี้ละ” เอ่ยถามลู่หานพร้อมกับก้มลงฟัดแก้มแพนด้าแดงตัวน้อยบนตักอย่างหมั่นเขี้ยว ส่งผลให้คนที่โคตรจะหวงลูกสาวอย่างลู่หานแยกเขี้ยวขึงขังไปให้เพื่อนสนิทก่อนจะฟาดซองสำหรับเก็บปืนสั้นใส่หน้าของจงแดเต็มแรง
“ไอ้เพื่อนเวร แต๊ะอั๋งลูกสาวกู เอาหนูปุยมานี่เลย!” ลุกขึ้นไปดึงน้องปุยออกมาจากตักของคนขี้หื่นอย่างคิมจงแดพลางตบหัวเพื่อนไปหนึ่งทีโทษฐานลวนลามลูกสาวเขากลางที่สาธารณะ ลู่หานกอดน้องปุยแนบอกพลางส่งเสียงหึในลำคอเบาๆ นั่นไงกูว่าแล้ว แตะน้องได้ไม่ถึงนาที...
“มึงนี่นะ ติ๊งต๊องว่ะ” จงแดเอ่ยขึ้นพลางส่ายหัวไปมา ไม่ได้นึกถือสาหาความเพื่อนของตนที่ทำตัวเหมือนกับเด็กแปดขวบ ชายหนุ่มวางของที่ลู่หานโยนใส่หน้าเมื่อซักครู่ลงบนโต๊ะก่อนจะถามลู่หานอีกครั้ง
“แล้วนี่ตกลงเป็นอะไร เห็นถอนหายใจตั้งนานสองนานแล้ว”
“ก็มินซอกอ่ะดิ งอนกู!” ลู่หานโพล่งขึ้นทันควันคล้ายจะฟ้องจนน้องปุยที่กัดกระดุมของชายหนุ่มเล่นอยู่สะดุ้งตกใจ จงแดเลิกคิ้วขึ้นสูงกับคำกล่าวนั้นพลางเบ้ปาก
“ปัญหาครอบครัวอีกละ เบื่อว่ะ”
“เฮ้ยนี่เรื่องใหญ่นะ ประเด็นคือกูไม่รู้ว่าเขางอนอะไรไง” ลู่หานพูดพลางทำหน้าเซ่อในแบบที่เจ้าตัวชอบทำ จงแดถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างรู้สึกระอากับความบื้อของอีกฝ่าย
“คนอย่างมินซอกนี่แค่โดนขัดใจหรือโดนตะคอกใส่ก็โมโหแล้ว มึงไปดุอะไรเขาเปล่า” เอ่ยถามสารวัตรหนุ่มที่ก้มลงไปวางน้อยปุยกับพื้น ลู่หานมองแพนด้าแดงตัวน้อยที่กลายเป็นขวัญใจของเจ้าหน้าที่ในสถานีตำรวจแห่งนี้พลางขมวดคิ้ว
“ก็ไม่นะ แค่เอ็ดเรื่องที่มินซอกจะยัดลูกลงเครื่องซักผ้าแค่นั้นเอง” ตอบโดยไม่มองหน้าของเพื่อนสนิทพลางอมยิ้มเมื่อเห็นน้องปุยวิ่งหางตั้งตามคนนู้นคนนี้ไปทั่ว
“ฮะ? มินซอกทำแบบนั้นเหรอ?”
“เออดิ มีการบอกจะจับน้องปุยอาบน้ำด้วย เครื่องซักผ้าอ่ะมึง กูตกใจก็วิ่งไปตะคอกใส่เลย!” ลู่หานเล่าแต่สายตากลับมองตามก้อนกลมดิ๊กที่กำลังวิ่งไปวิ่งมาก่อนจะวิ่งเข้าไปในส่วนของที่คุมขังอย่างรวดเร็ว แอบได้ยินเสียงนักโทษร้องอย่างดีใจที่สาวน้อยแสนน่ารักเข้าไปให้จับเล่นแล้วก็รู้สึกตอหนวดที่โกนไม่เรียบร้อยดีกระตุกยิกๆ
ไม่อยากจะบอกเลยว่าตั้งแต่มีน้องปุยนี่ชาวบ้านชาวช่องขยันเข้าคุกกันเป็นว่าเล่น จะม่อลูกกูก็บอกม๊า โถ๊ะ!
“ลู่หาน มึงจะมองตามหมามึงอีกนานไหม -_-” เสียงของจงแดทำเอาคนที่มองตามลูกแพนด้าแดงจนคอแทบเคล็ดหลุดจากภวังค์ ลู่หานหันกลับมาทำหน้าขึงขังใส่เพื่อนก่อนจะยืดตัวนั่งหลังตรง
“เออ ก็เนี่ย กูก็เผลอตะคอกใส่เขาไปตอนนั้นแหละ” ชายหนุ่มพูดขึ้นซึ่งจงแดก็พยักหน้าหงึกหงึกพลางยิ้มเยาะ
“นั่นแหละ โดนโป้งเพราะแบบนั้นแหละ มึงก็รู้ว่ามินซอกน่ะเอาแต่ใจขนาดไหน ไปขัดเขาไม่แปลกที่จะโดนโกรธ” จงแดให้เหตุผล
“เหยมึงครับ ไม่ขัดน้องปุยก็ตายห่าพอดี มินซอกพิเรนทร์เองนะว้อยยยยย ละมาทำงอนอะไรไร้สาระ บ้าบออ่ะ!” ลู่หานขมวดคิ้วตอบกลับไปจงแดได้ทีก็ฟาดเอกสารบนโต๊ะใส่หัวของลู่หานโทษฐานโง่จนแยกแยะอะไรไม่ออกก่อนจะด่าเข้าให้
“เขาแค่เล่นกับน้องปุยป่ะมึง อารมณ์แบบจับน้องลงถังซักพักก็อุ้มออก คนบ้าที่ไหนจะเอาหมีลงเครื่องซักผ้าครับ ฟายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
เออว่ะ ก็จริงโน๊ะ
“ตอนมินซอกด่าน้องปุยมึงก็บ่น ตอนเขาหยอกมึงก็บ่น ไม่แปลกที่มินซอกจะน้อยใจอ่ะ เป็นกูนะ...หอบผ้าหนีแม่งเลยครับพี่น้อง!” จงแดพูดต่อทำเอาลู่หานหน้าหงิก ไอ้นี่มันพูดเป็นลางเว้ยเฮ้ย
“ก็แบบ...คนมันไม่รู้นี่!” ยังไม่วายเถียง เกิดเป็นลู่หานต้องเถียง เถียงแม่งเท่านั้นครับ
“ปากมึงนี่นะ มันไม่เรียกว่าไม่รู้ แถวบ้านกูเรียกโง่ จั๊ดง่าว!”
“...” พอโดนจงแดด่าสารวัตรหนุ่มก็ก้มหน้ายู่ปากอย่างหงอยๆ ลองมาคิดดีๆช่วงนี้ลู่หานก็ติดน้องปุยมากเกินไปจนลืมสนใจมินซอกจริงๆนั่นแหละ นี่ขนาดเพิ่งได้น้องปุยมาไม่กี่วันเองนะ อืม...
“มึงงงงงง แล้วกูจะง้อมินซอกยังไงอ้ะ T^T” พอคิดได้แบบนั้นก็รีบกุลีกุจอถามปรมาจารย์อย่างจงแดเสียยกใหญ่ คนถูกถามหัวเราะพรืดออกมาเมื่อเห็นหน้าของอีกคนก่อนจะเหลือบไปเห็นร่างของน้องปุยที่เพิ่งวิ่งออกมาจากโซนของคุกพลางเตาะแตะมาหาลู่หานที่โต๊ะหลังจากตะลอนทักทายคนที่สถานีตำรวจจนทั่วแล้ว เห็นแบบนั้นจงแดก็ฉีกยิ้มกว้างพลางยื่นมือทั้งสองข้างออกไปข้างหน้าก่อนจะเอ่ยเสียงสดใส
“กูจะช่วย แต่มึงต้องให้น้องปุยอยู่กับกูทั้งวัน *0*”
“โน่ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว!!!!”
“เอ้าไอ้นี่ ไม่ง้อมินซอกใช่มะฮะ” จงแดแหวเมื่ออีกคนปฏิเสธแทบจะทันทีพลางอุ้มแพนด้าแดงขึ้นมาแนบอก หงุดหงิดแล้วเหมือนกันนะ จงแดก็อยากเล่นกับน้องปุยเหมือนกันอ่ะ
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่กูต้องให้น้องปุยอยู่กับมึงวะ ไม่โยงดิเพื่อน” ลู่หานแหวพลางแยกเขี้ยวใส่อีกคน น้องปุยเงยหน้าขึ้นมองสารวัตรหน้าหวานพลางแลบลิ้นเลียแก้มของอีคนเบาๆ จงแดส่งยิ้มจนตาปิดไปให้อีกคนพลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ก่อนจะตอบ
“ไม่รู้ไม่ชี้ ถ้าไม่ยอมให้กูเล่นกับหมามึงวันนี้ก็จบกัน หาทางง้อคุณหมอขี้วีนเอาเองนะครับสารวัตร”
“โหยไรอ่ะ ไม่ใจร้ายดิวะ”
“กูเปล่าใจร้าย มึงงกหมามึงทำไมอ่ะ”
“นี่แพนด้าแดงว่อย ไม่ใช่หมา”
“เออนั่นแหละ มึงงกลูกแพนด้าของมึงทำไม นี่เพื่อนนะ กูเพื่อนมึงนะ”
“ก็กูหวงลูกกูนี่! ลูกกูเป็นสาวเป็นนางให้ไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นทั้งวี่ทั้งวันอันตรายออกนะ!”
“ไอ้เหี้ย -_-”
“มึงด่ากู”
“จั๊ดง่าว! -_-”
“มึงด่ากูอีกแล้ว”
“ควายเผือก”
“จงแด...”
“ไอ้หน้ายับ”
“มึงครับ”
“ไอ้...”
“พอ!!! กูยอมก็ได้!!!!” ร่างสูงโปร่งตวาดขึ้นมาอย่างหมดความอดทนทำเอาจงแดถึงกับขำก๊ากออกมาลั่นบริเวณ ลู่หานยืดตัวไปตบหัวเพื่อนแรงๆด้วยความไม่พอใจก่อนจะถูกอีกคนแย่งน้องปุยไปอุ้มวางไว้บนตักพลางนั่งหลังตรง
“อ่ะแฮ่ม!”
“แฮ่มเหี้ยระ...”
“ฟัง!”
“...” เชี่ย ทำไมต้องตวาดวะ กูตกใจนะ
“ถ้าอยากง้อคุณหมอขี้เหวี่ยงก็จงฟังพี่นะน้อง รับรองวิธีนี้...เด็ด!!!” คิมจงแดพูดด้วยใบหน้าภาคภูมิใจขณะก้มลงฟัดน้องปุยบนตักเล่นอย่างสบายอารมณ์ ลู่หานได้แต่นั่งเกร็งมองน้องปุยโดนหอมซ้ายหอมขวาพลางกำหมัดแน่น
รอให้มีคดีก่อนเถอะ กูจะล่อให้มึงโดนโจรยิงตาย ไอ้ตำรวจหน้าเหลี่ยม!
* M J P P *
“ฮ้ายยยยย ฮันหนี่ยยยยยยย แอมโฮ๊มมมมม มายไวฟ์ แวร์อาร์ยู๊วววววว” เสียงเจื้อยแจ้วของสารวัตรไม่สมประกอบดังขึ้นลั่นบ้านในช่วงหัวค่ำ ลู่หานเปิดประตูบ้านโดยที่มือข้างหนึ่งถือสายจูงของน้องปุยเอาไว้แน่น ที่คอของแพนด้าแดงตัวกะปุ๊กลุกมีปลอกคอสำหรับลูกสุนัขสีฟ้าซึ่งเป็นสีที่มินซอกชอบสวมเอาไว้อย่างน่ารักน่าชัง ก็ขำดีที่หมีน้อยจะต้องมาใส่ปลอกคอของน้องหมา แต่เพื่อกันลูกหายลู่หานจึงจำเป็นต้องแวะซื้อปลอกคอที่ว่านี่มาใส่ให้น้องปุยเสียก่อนเพื่อประกาศความเป็นเจ้าของ
“มินซอกจ๋าาาา ที่รัก มายเดียร์ มายเลิฟ กลับมาแล้วนะ!” ลู่หานยังคงเจื้อยแจ้วด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแม้ว่าคำตอบที่ได้รับจะเป็นความเงียบงัน มือเรียวปล่อยสายจูงของน้องปุยลงพื้นพลางเดินไปทั่วบ้านเพื่อหาร่างของคุณหมอตัวเล็กแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า...
“ไปไหนหว่า ไฟก็เปิดไว้ รถก็เห็นจอดอยู่” ตำรวจหนุ่มบ่นพึมพำพลางชะเง้อคอมองไปทั่วเพื่อหาร่างของอีกคนแต่ก็ไม่พบ ชายหนุ่มขมวดคิ้วพลางเดินไปนั่งแหมะบนโซฟาตัวยาวหน้าทีวีก่อนจะถอนหายใจโดยมีน้องปุยวิ่งหางตั้งลากสายจูงไปทั่วบ้าน
“อย่าซนนะลูก เดี๋ยวแม่หมอจับตีตูดเลยนะ” ร่างโปร่งหันไปเตือนลูกแพนด้าน้อยพลางอมยิ้มก่อนจะหยิบกระเป๋าออกมาเปิดและหยิบเอกสารที่เพิ่งได้รับมาสดๆร้อนๆออกมาดู
‘ผมอยากให้คุณสืบคดีนี้ให้ผมหน่อย มีรายงานมาว่าโรงพยาบาลแห่งนี้สั่งตัวยาบางชนิดเกินกำหนด แม้จะเกินมาไม่มากแต่ก็สั่งบ่อยเกินไปจนน่าสงสัย’
‘หืม...โรงพยาบาลสำหรับผู้ป่วยพิเศษ’
‘ใช่ ผมเกรงว่ามีใครบางคนในนั้นแอบเอาวัตถุดิบของยาบางตัวซึ่งมีสารเสพติดไปแปรรูป งานนี้คุณต้องเป็นหมอแล้วล่ะลู่หาน’
‘หมอเลยเหรอครับผู้การ ผมนี่โคตรโง่เลยนะ สอบภาคทฤษฎีเข้ามาเป็นตำรวจได้นี่ก็โคตรเก่งแล้วอ่ะ T^T’
‘เอาน่า ผมรู้ว่าคุณทำได้ เริ่มงานพรุ่งนี้เลยนะ...รายละเอียดอยู่ในเอกสารนี่หมดแล้ว’
“เฮ้อ งานน่าเบื่ออีกแล้ว” ถอนหายใจเมื่อนึกไปถึงเรื่องที่คุยกับผู้เป็นเจ้านายพลางบ่นอุบอิบ
“อะไรน่าเบื่อ นินทาฉันเหรอ” เสียงเหวี่ยงๆของมินซอกดังขึ้นด้านหลังพาให้ลู่หานสะดุ้งสุดตัว ชายหนุ่มหันไปมองคุณหมอตัวเล็กที่มือข้างหนึ่งถือตะกร้าผ้าเปล่าส่วนอีกข้างถือกรงขนาดเล็กเข้ามาภายในบ้าน ดวงหน้าหวานยังเจือแววไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ลู่หานทำเพียงแค่ส่งยิ้มแหยๆไปให้อีกคนก่อนจะกระโดดข้ามโซฟาไปช่วยอีกคนถือของทันที
“ไปไหนมาอ่ะ เรียกหาก็เงียบ” เอ่ยถามพลางยกมือขึ้นไปปาดเหงื่อออกจากหน้าผากของอีกคน มินซอกเบ้ปากให้สารวัตรหนุ่มพลางมองน้องปุยที่ปรี่เข้ามากอดขาทันทีที่เห็นเขาก่อนจะตอบ
“ตากผ้าแล้วก็ไปหยิบของที่หลังรถ”
“อ๋อ ถึงว่า...หือ แล้วนั่นอะไรอ่ะ” ลู่หานพูดพลางชี้ไม้ชี้มือลงไปมองสิ่งที่อยู่ในมืออีกข้างของเพื่อนตัวเล็ก มินซอกชูของในมือขึ้นมาต้องแสงไฟพลางยักคิ้วไปให้ลู่หานด้วยใบหน้ากระตือรือร้นก่อนจะพูดเสียงเจื้อยแจ้ว
“คุณกระต่าย”
“หาาาาาาาาาาา!!!!!!!!” ลู่หานอุทานออกมาเสียงหลงก่อนจะจ้องมองสิ่งมีชีวิตตัวกลมปุ๊กในกรงด้วยความตกใจ ชายหนุ่มถอยหลังไปตั้งหลักหนึ่งก้าวก่อนจะถามมินซอกเสียงสั่น
“ไปเอามาจากไหนอ่ะมินซอก”
“จากฟาร์ม กะจะเอามาฝากชานยอลพรุ่งนี้ นายว่าน้องจะชอบไหม?” มินซอกถามความเห็นพลางอมยิ้มมองกระต่ายน้อยที่ทำจมูกฟุดฟิดอยู่ในกรงขนาดพอดี ลู่หานอ้าปากพะงาบๆก่อนจะเงียบไปเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้
พูดดีแบบนี้...คงหายงอนแล้วมั้ง...นะ
“ชอบละมั้ง” ชายหนุ่มพึมพำพลางจ้องกระต่ายตรงหน้า ไม่เห็นน่ารักเหมือนลูกเขาเลย ตัวก็จึ๋งนึง บีบก็ตายคลายก็รอดอ่ะอีแบบนี้ หน้าตาดูซื่อบื๊อซื่อบื้อว่ะ ไม่ถูกชะตาเลย -*-
“เหอะ ก็ใช่สิ กระต่ายจะเอาอะไรไปสู้กับหมีขี้ดื้อของนายได้ ไม่มีอะไรน่ารักเท่าลูกนายหรอก!” คุณหมอตัวเล็กเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบของลู่หาน เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองโป้งคนตรงหน้าอยู่ เสียฟอร์มชะมัด
“โถ่มินซอก ไม่เอาไม่งอแงสิ”
“พูดมาก ถอยไปเลยไป ยังไม่หายโกรธที่ตะคอกใส่เมื่อวานนะ!” คุณหมอตัวเล็กพูดพลางเดินชนไหล่ลู่หานและวางกรงของคุณกระต่ายลงบนโต๊ะตัวเตี้ยหน้าโซฟาตัวยาว น้องปุยยืดตัวขึ้นเกาะขอบโต๊ะทันทีพลางสำรวจสิ่งมีชีวิตในกรงเล็กๆนั่น มินซอกเปิดประตูพลางหยิบร่างของกระต่ายน้อยออกมาวางกับพื้นพลางหันไปเห็นลู่หานที่ยืนมองเขาตาละห้อย
“มองอะไร จะไปไหนก็ไปสิไป” เอ่ยปากไล่สารวัตรหนุ่มพลางเดินหนีเข้าห้องครัวเพื่อตั้งกระทะสำหรับมื้อเย็น ลู่หานเดินตัวลีบเข้ามาสะกิดไหล่เล็กยิกๆพลางยู่ปากน้อยๆอย่างออดอ้อน
“ง้อนะ ไม่ได้ตั้งใจจะตะโกนใส่หน้าเลย ปากมันลั่นอ่ะ!”
“แถ -_-” มินซอกหันมาด่าด้วยใบหน้าจิกกัดก่อนจะง่วนอยู่กับการเตรียมอาหาร ลู่หานย่นจมูกเล็กน้อยก่อนจะวาดมือโอบรอบเอวของอีกคนพลางดึงร่างของมินซอกเข้ามาประชิดกายก่อนจะซบใบหน้าลงกับไหล่เล็กทันที
“ก็คนมันตกใจนี่นา เปาจื่อชอบเล่นอะไรไม่รู้เรื่อง” ชายหนุ่มพูดเสียงอู้อี้ คุณหมอตัวเล็กส่งเสียงหึในลำคอก่อนจะยกแครอทในมือขึ้นมาเคาะหัวของอีกคนพลางแหวขึ้น
“แค่หยอกหมีมันเล่น เดี๋ยวจะอุ้มออก ใครจะบ้าซักหมีวะ บ้าบอปัญญาอ่อน”
“โหยมินซอกอ่ะ ก็มันตกใจจริงๆ ไม่งอนนะ ง้อแล้วเนี่ย” ลู่หานพูดเสียงอ่อย
“นี่แกง้อแล้วเหรอเหี่ยว แค่กอดเนี่ยนะ?” คุณหมอตัวเล็กหันมาถามเสียงสูงในขณะที่สองมือกำลังหั่นแครอทเป็นชิ้นลูกบาศก์ขนาดเล็ก
“ก็อยากหอมแก้ม อยากจูบอยู่แหละแต่กลัวโดนโกรธหนักกว่าเดิมอ่ะ โหยคุณหมอครับ หายงอนเถอะ ทะเลาะกันมากชีวิตคู่ไม่มีความสุขนะ”
“ไอ้... -_-”
“โถ่ว ไม่งอแงดิ ผิดไปแล้วครับ นะๆ...ไม่เบะด้วย ง้อแล้ว ถ้าอยากให้จูบง้อเดี๋ยวจูบง้อก็ได้นะ *0*” ลู่หานพูดตาใสแต่มินซอกกับตวัดสายตามามองตาขวาง
“จูบสิถ้าอยากนอนนอกบ้าน” พูดเสียงเหี้ยมพลางยกมีดขึ้นมาชูกลางอากาศ ลู่หานหดคอก้มลงซุกหน้าลงกับไหล่เล็กทันทีพลางร้องห้ามเสียงหลงก่อนจะยืนกอดมินซอกเงียบๆ
“สรุปหายงอนแล้วใช่ป่ะๆ” เอ่ยถามขึ้นหลังจากเงียบไปซักพักพลางเอียงหน้ามองเสี้ยงหน้าของคนตัวเล็กแล้วยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาเขี่ยแก้มของมินซอกเล่นอย่างเพลิดเพลิน
“อือ ขี้เกียจแกล้งแล้ว งอนนานแล้วเหนื่อย” มินซอกพูดพลางขมวดคิ้ว หงุดหงิดตัวเองเหมือนกันที่ไม่เคยโกรธลู่หานได้เกินสองวันเสียที เป็นต้องแพ้ลูกอ้อนลูกง้อของเพื่อนตัวสูงอยู่ร่ำไป
“ฮะฮะ มินจ๊อกน้อยนี่น่ารักจริงๆ” ลู่หานเรียกชื่อที่ชานยอลชอบเรียกอีกคนพร้อมกับยิ้มแต้ วิธีของจงแดได้ผลจริงๆด้วยแฮะ – ชายหนุ่มคิดในใจพลางอมยิ้มกับตัวเอง
คนแบบมินซอกน่ะชอบให้อ้อน ทำหน้าหงอยๆ กอดเขาแน่นๆแล้วก็อ้อนเสียงหวานๆ สารภาพว่าผิดไปแล้ว จะไม่ทำอีกแล้วครับงี้ แค่นี้เขาก็ใจอ่อนแล้ว
แหม เซียนจริงไอ้เพื่อนคนนี้
ในขณะที่บรรยากาศในห้องครับอบอวลไปด้วยความละมุนละม่อม เสียงร้องเล็กแหลมของน้องปุยก็ดังขึ้นในเวลาต่อมาเรียกความสนใจจากมนุษย์สองคนที่กำลังกอดกันกลมดิ๊กจนต้องผละกายออกจากกัน ลู่หานกับมินซอกมองหน้ากันเพียงชั่วครู่ก่อนที่ต่างคนต่างรีบสาวเท้าออกไปยังห้องนั่งเล่น และภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำเอาทั้งลู่หานและมินซอกลมแทบจับ
“เฮ้ย!!/หนูปุย!!!”
ลูกสาวแสนสวยของลู่หานยืนนิ่งมองหน้าของพวกเขาด้วยดวงตาใสแจ๋ว ในปากของแพนด้าแดงตัวน้อยคาบคอของกระต่ายตัวน้อยห้อยต่องแต่งพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อยทันทีที่พวกเขาอุทานออกมาเสียงดังลั่น คุณกระต่ายที่แสนโชคร้ายได้แต่ดิ้นขลุกขลักอย่างน่าสงสาร เห็นแบบนั้นมินซอกจึงได้สติพลางตะคอกใส่ลู่หานเสียงดัง
“ไอ้เหี่ยว ลูกแกรังแกกระต่ายของชานยอล!!!!”
นังปุย นังลูกทรพี พ่อเพิ่งง้อแม่เอ็งได้เมื่อกี้เองนะว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย T[]T
TBC.
ตอนนี้ป่วงทั้งตอน อย่าถือสานะคะ 555555 คุณกระต่ายจากเรื่อง Rabbit Hole โผล่แล้วล่ะ โผล่มาก็เจ็บตัวเลย น่าจ๋งจ๋านนนน ตอนนี้ไม่รู้สนุกไหม เป็นยังไงติชมได้น้า หรือจะสกรีมในทวิตได้ที่แท็ก #มินจ๊อกปุกปุย เล๊ย เราจะตามไปส่อง -.,-
ความคิดเห็น