Secret's room desu

ลำดับตอนที่ #1 : Theorem of Darwin กฎของการเอาชีวิตรอด (to Marry)

ชื่อ :: โทโมคาวะ ยูกิ

เพศ ::ชาย

อายุ :: (15-18) 16

วัน/เดือนเกิด :: 8 พฤศจิกา 

สัญชาติ :: ญี่ปุ่น         เชื้อชาติ :: ญี่ปุ่น

ลักษณะรูปร่าง :: (ขอแค่แบบคร่าวๆว่ารูปร่างประมาณไหน หน้าตายังไง ทรงผมประมาณไหน ใส่แว่นหรือคอนแท็คเลนส์รึเปล่าก็พอค่ะ) รูปร่างก็ไม่บึ้ก แต่ก็ไม่แห้ง ตามสไตล์อิกกี้ติดบ้านทั่วๆไป หน้าตา นิ่งๆ มึนๆ เบลอๆ ดุๆ ตาหางชี้ขึ้น ทรงผมยุ่งๆเหมือนคนบ้านขาดหวี ผมยาวระต้นคอ สายตาปกติใส่คอนแท็ค นานๆทีจะใส่แว่นเพื่อให้ดูหล่อ (?)

ส่วนสูง/น้ำหนัก :: สูง 175 หนัก 57

 สีผม/สีตา :: ผมสีดาร์กบราวน์ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเหมือนทะเลตอนกลางคืน

สีผิว :: ขาวเกือบซีด (ฮิคิโคโมริไม่ชอบออกนอกบ้าน)

ตำหนิ :: (ปาน/รอยแผลเป็น/รอยสัก) เอว รอยแผลจากดาบที่คอนข้างยาว

สุขภาพ :: ฮิคิโคโมริ แต่สุขภาพดี แข็งแรง 

ลักษณะนิสัย :: เก็บตัว ชอบอยู่คนเดียว แต่จริงๆแล้วคือใจดี ไม่ชอบยุ่งกับคนอื่นเพราะกลัวเผลอไปช่วยใครอีกโดยไม่จำเป็น ปากค่อนข้างหมาแต่เจตนาไม่ได้เลวร้าย 

ชอบ :: ฟังเพลง , อยู่ในที่เงียบๆ , มองท้องฟ้า/ธรรมชาติ

ไม่ชอบ :: เสียงดังๆ บรรยากาศที่วุ่นวาย

เกลียด :: ผู้คนที่ชอบโกหก เห็นแก่ตัว ทำให้เขาลำบากใจ

กลัว :: การลากจาก การสูญเสีย

งานอดิเรก :: ฟังเพลง , เหม่อมองท้องฟ้าบนดาดฟ้า

ประวัติคร่าวๆ :: ลูกครึ่งญี่ปุ่น-เยอรมัน มีน้องชาย ตายไปแล้ว พ่อแม่แยกกันอยู่ ตอนนี้ก็เลยอยู่ตัวคนเดียว เมื่อก่อนเป็นคนร่าเริงจนกระทั่งน้องชายตายไป 

ความสัมพันธ์กับคนในครอบครัว :: น้องชายตาย พ่อแม่แยกทาง

สไตล์การแต่งตัว :: ชอบใส่เสื้อคลุมฮู้ดหนัง กางเกงยีนส์เข้ม รองเท้าบูทเท่ๆ และเฮดโฟน

ลักษณะการพูด :: (ถ้าหากมีคำพูดติดปากก็ใส่มาด้วย) ปากร้าย ปากดี จิกกัดคนอื่นอ้อมๆ แต่ถ้าฟังดีๆก็มีเจตนาที่ดีแฝงอยู่ คำพูดติดปากก็อารมณ์ประมาณ "อย่ามายุ่งกับฉัน" "หนวกหู ไปไกลๆน่า" "ช่วยเงียบทีได้ไหม"

ท่าทางที่มักจะทำเป็นประจำ :: มองคนอื่นด้วยหางตาแล้วทำเป็นไม่สนใจ สร้างกำแพงกันคนอื่นออกไปจากตัวเอง

ความสามารถพิเศษ :: (ช่วยเขียนมาแบบคนธรรมดานะคะ) - สร้างโลกส่วนตัวที่ใครก็เข้ามายุ่งไม่ได้ ไม่เห็น ไม่รับรู้ ไม่ได้ยินสิ่งใดในโลก นอกจากสิ่งที่ตัวเองต้องการจะเห็น
- ถนัดอาวุธประเภทดาบและมีด ซึ่งบาดแผลที่เอวก็มาจากตอนฝึกช่วงแรกๆที่ชักดาบแล้วมันเฉือนเนื้อตรงเอวไป ต้องเข้าโรงพยาบาลอยู่หลายวันเลยเพราะเสียเลือดมาก
 

ความใฝ่ฝัน :: (บอกเหตุผลมาด้วยค่ะ) อยู่ในบ้านที่อบอุ่น พ่อแม่รักกัน น้องชายยังไม่ตาย อยู่ด้วยกันอย่างมีฟามสุข เพราะว่าตอนนี้ตัวเองได้สูญเสียทุกอย่างไปแล้ว รวมถึงเหตุผลในการมีชีวิตอยู่ด้วย

ความรู้สึกในตอนที่รู้ว่าตัวเองตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย :: "ที่นี่ที่ไหนวะ" มึนๆ อึนๆ ช็อคนิดหน่อย ก่อนจะผ่านเลยไปอย่างไม่สนใจ

ความรู้สึกเมื่อรู้ว่าต้องมาเล่นเกมเพื่อเอาชีวิตรอด :: ชีวิตผมมันจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ แต่ผมไม่ยอมถูกฆ่าตายแน่ๆ

สิ่งที่คิดว่าจะทำขณะอยู่ภายในเกมนี้ :: หาดาดฟ้า > นอน ใครมายุ่งโดยมีเจตนาไม่ดีก็ฆ่าทิ้ง 

คิดว่าตัวเองจะรอดหรือไม่ :: (ขอเหตุผลด้วยค่ะ) รอด แต่ไม่ใช่คนสุดท้าย อาจจะตายเพราะปกป้องใครสักคนที่ถูกใจ

เพิ่มเติม :: เป็นไบ..และบราค่อน #โน่ว