Fic Soo New ,,, Duet Song [Yaoi] The Split Band

ลำดับตอนที่ #2 : 1st Split : First Converse

1^st Split : First Converse

“แฮ่กๆ ผม.. ผม มาสมัครเข้าชมรมครับ”

..............................................

……………………

…………

...

            คนตรงหน้าผมค่อยๆ เงยหน้าขึ้น เท่านี้แหละครับถึงได้รู้ว่าคนตรงหน้าก็คือ คนที่ผมเห็นเป็นประจำ แต่ก็ไม่เคยทัก อยู่ม.5 เหมือนผมซะด้วย ถ้าจำมาจากพวกเพื่อนผู้หญิงในห้องที่ชอบจับกลุ่มเมาธ์เรื่องนานาจิปาถะทั้งรอบรั้วโรงเรียน และนอกโรงเรียนไม่ผิด น่าจะชื่อ ‘โซ่’ ล่ะมั้ง

            “เสียใจด้วย ชมรมนี้คนเต็มแล้ว” ผมบอกไปตามความจริง แต่ไอ้ท่าทางคุณหนูแบบนี้มันจับเครื่องดนตรีขึ้นมาเล่นเป็นด้วยเหรอวะ

            ผมยื่นใบสมัครโชกเหงื่อคืนเจ้าของไป แต่มือของเจ้าของกระดาษกลับยื่นมาจับที่ต้นแขนผมเข้าแทน อะไรของเค้าวะ

            “ขอผมเข้าเถอะครับ แค่คนเดียวเอง นะๆๆๆ” ว่าแล้วก็เขย่าแขนผมเหมือนมิลค์เชค เขย่าแขนผมแล้วมันจะอร่อยขึ้นรึไงวะ

            และเหตุผลสำคัญที่สุดของผมคือถ้ามันเล่นดนตรี พวกกีตาร์ อะไรพวกนั้นเป็นล่ะก็.. อึ๋ย! ไม่อยากจะคิด

            “บอกว่าไม่รับก็ไม่รับดิวะ!” ผมแกะมือของไอ้คนตรงหน้าออกจากแขนอย่าแรงโดยไม่ได้ตั้งใจ

            เฮ้ย เมื่อกี้ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำแรงขนาดนั้นนะ เพียงแต่ว่า แค่คิดถึงตอนแข่งขัน Duet Team ครั้งแรกมันทำให้อารมณ์ผมขึ้นแค่นั้น ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ และดูท่าทางเค้าคงจะไม่พอใจมากที่ผมทำแรงขนาดนั้น เอาแล้วไง...

            ใช่ว่าผมกลัวที่จะขึ้นแข่งมันทุกครั้ง ทุกครั้งที่ผมขึ้นแข่งร้องเพลง จะต้องได้รางวัลมา ไม่น้อยกว่าที่สาม แต่พอเข้าโรงเรียนี้ เมื่อลงจากเวทีแรก ผมคิดไว้แล้ว.. ว่านั่นจะต้องเป็นเวทีสุดท้าย ผมจะไม่ยอมขึ้นเวทีไหนอีกเด็ดขาด เหตุการณ์ในวันนั้นเป็นใคร ก็ลืมไม่ลง

            และแล้วร่างที่สูงกว่าผมก็เดินหันหลังกลับไปโดยไม่ยอมเอาใบสมัครนั่นไปด้วย ขอโทษว่ะ แต่... ผมกลัวจริงๆ

***

            “มีอะไรกันรึเปล่า นิว ” เสียงทุ้มของประธานชมรมดนตรีตะโกนถามมาแต่ในห้อง

            “อ๋อ มีคนมาสมัครเข้าชมรมน่ะครับ นิวเลย...ไล่เค้าไปเรียบร้อยแล้ว เจ๋งป่ะ?J”

            “เฮ้ย! ได้ไง น้องครับ น้อง ไอ้น้องเอ๊ย..ย...ย” คนเป็นประธานชมรมรีบเรียกคนที่ผมเพิ่งไล่ไปหมาดๆกลับมา แต่ดูท่าว่าจะสายไปแล้ว เดินคอตกไปโน่น น่าสงสารชะมัด แต่มันก็ช่วยไม่ได้ อยากมาอะไรเอาตอนนี้เล่า ถ้าเกิดโดนจับพลัดจับโผขึ้นมาได้แข่งพรุ่งนี้ ผมก็ซวยตายห่- สิครับ

            “สงสัยมันไม่ได้ยินว่ะ นิวไปเรียกซิ!”

            “หา!” ผมชี้หน้าตัวเองอย่างงงๆ “ให้นิวไปตามทั้งๆ ที่เพิ่งไล่เค้าไปหมาดๆ เนี่ยนะครับ ไม่เอาหรอก”

            “นิว... นิวว่าการขึ้นงานพรุ่งนี้กับมิสกนกพร อันไหนน่ากลัวกว่ากัน” พี่พุดถามหน้าเครียด ให้ผมตอบจริงๆป่ะล่ะ ผมเลือกอันหน้าอยู่แล้ว แต่ทำไงได้ มิสกนกพรเป็นป้าแท้ๆ ของพี่พุด พี่เค้าก็ต้องเกรงอกเกรงใจบ้างล่ะ แต่สำหรับผมแล้ว ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าการขึ้นแสดง Duet Team อีกแล้ว...

            “เอ่อ..”

            “เร็วซิ! เดี๋ยวไม่ทันหรอก วิ่ง..ง..ง” พี่พุดช่วยสงเคราะห์โดยการผลักหลังผมเบาๆ โอ๊ย ให้มันได้อย่างนี้สิวะ ชีวิตเรา

ดังนั้น ตัวผมเด็กในชมรมไม่มีทางขัดท่านประธานได้อยู่แล้ว...สุดท้ายผมก็ต้องไปตามมันกลับมาตามระเบียบ! L แล้วก็ขอพรต่อจีซัสให้ไอ้คนที่ผมกำลังไปตามต้องการเข้าร่วมคอรัสหรือไม่ก็ดนตรีไทยด้วยเถิด...เพี้ยง!

***

“อ้าว นั่งสิ” ประธานชมรมเงื้อมือดูจะเชิญชวนมันนั่งซะเหลือเกิน ที่นี่คือห้องย่อยของชมรม หรืออีกชื่อที่เรียกขานกันก็คือ ห้องประธานนั่นเอง  ห้องนี้ถูกตกแต่งอย่างหรูหราอย่างกับว่ามันเป็นห้องพักครูอย่างไรอย่างนั้น เครื่องใช้ไฟฟ้าครบ! และที่สำคัญ ห้องประธานชมรมอื่นไม่เป็นอย่างนี้หรอกครับ ไม่เส้นทำไม่ได้นะเนี่ย ชาบูๆ

“พี่ชื่อพุดนะ แล้วก็คนข้างหลังนายน่ะชื่อนิว ว่าแต่พอจะเล่นอะไรเป็นบ้างล่ะ”

“กี..กีตาร์ครับ! ผมเล่นกีตาร์ได้ J” คนที่เพิ่งเข้ามาในห้องนี้ครั้งแรก พูดและนั่งลงตรงข้ามกับเก้าอี้ประธานซึ่งพี่พุดก็นั่งเท้าคางอ่านใบสมัครอยู่อย่างสนใจ

“จริงดิ! แล้ว..แล้ว พอร้องเพลงได้สักหน่อยมั้ย” จะลนลานไปไหน ท่าทางดีใจถูกแสดงออกมาอย่างไม่แคร์จิตใจนิวคนนี้เลย~ ผมซึ่งไม่ได้นั่งตั้งแต่มันบอกว่าเล่นกีตาร์เป็น หันไปส่งสายตาอาฆาตหาคนที่นั่งอยู่ แต่เหมือนมันไม่สนใจผมเลยสักนิด ไอ้ตี๋เอ๊ย!

“อ๋อ ได้! ได้นิดหน่อยครับ พอเป็น เอ่อ.. คอรัสได้บ้าง แหะๆ” ไม่ต้องมาเกาหัวเลย ให้ตายสิไม่มองมาทางกูหน่อยวะ อุตส่าห์ส่งจิตอำมหิตไปให้แล้วนะโว้ย

“เยี่ยม! นิว... โอเคนะ?”

โอเคนะของพี่พุด ทำไมจะไม่เข้าใจว่ามันบังคับชัดๆ ไอ้เห็นใจมันก็เห็นใจอยู่หรอก มิสกนกพรนี่ก็อยากจะได้อะไรนักหนากับรางวัลนี้ หึ้ย! คนมีความหลังเซ็ง

“แต่ว่า.. นิว...”

“อืม นิวไม่เป็นไรหรอก พี่เข้าใจ แค่พี่ผิดใจกับมิสกนกพรที่เป็นป้าพี่เฉยๆ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง นิวออกไปเถอะ”ท่าทาง(แสร้ง)เหงาหงอยของประธานทำผมใจอ่อน

โห นี่มันเรียกร้องกันแบบดราม่า! ไอ้คนที่เพิ่งเข้ามาในที่นี่เป็นครั้งแรกมองผมสลับกับประธานชมรมสลับกันไปมา ไอ้นี่มันวอน ไม่รู้เรื่องแล้วมาทำม้ายยย ชมรมอื่นมีเยอะแยะไม่รู้จักเข้า

“ก็... คนอื่นในชมรมมีเยอะแยะนี่ครับพี่พุด ทำไมต้องนิวล่ะ”

“คนอื่นมันไม่มีประสบการณ์ แถมรุ่นพี่ม.6เค้าก็ไปเข้าค่ายแคสกัน ที่เหลือก็ไม่เหลือใครที่ร้องเพราะเท่านิวแล้ว  นิวมีประสบการณ์แล้วพี่ก็เชื่อว่านิวทำได้ นะๆๆๆ”อ้าวอวย อวยผมเข้าไปความรู้สึกตอนนี้มัน 50:50 ไม่รู้ว่าจะไปต่อยังไงดี

“เอ่อ ขอโทษนะครับ มีอะไรกันหรือเปล่าครับ” คนที่เงียบอยู่ตั้งนานเอ่ยขึ้นขณะที่ประธานจ้องผมตาปริบๆ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้มองใครอยู่ สายตาหลุบต่ำนึกตอนที่ขึ้นไปครั้งแรก ผมมีความสุขมากกับการได้ขึ้น หากแต่พอจบการแข่งนั้น เธอกลับ... เฮ้อ

“หุบปากไป!” ผมตะคอกใส่อย่างไม่เกรงกลัวอะไร ท่าทีอ่อนแอของคนตรงหน้าทำให้ผมไม่ต้องกลัวว่ามันจะทำอะไรผมกลับได้(ช่างต่างกับเหตุการณ์ที่ผมไล่มันไป)

“นิว.. เอ่อ นิว นิวจะแข่งวันพรุ่งนี้ให้ครับ” โอเค ความเห็นอกเห็นใจของผมชนะจิตใจข้างในลึกๆ อย่างประหลาด ผมไม่ได้หลุดปากไปแต่อย่างใด ในเมื่อเธอไม่กลับมา ผมจะมานั่งคิดแต่เรื่องเก่าๆทำไม ต่อไปผมคงจะต้องใช้ความพยายามมากกว่านี้

“หา! แข่ง แข่งอะไรกันครับ” เอาอีกแล้ว มันอยู่โรงเรียนนี้จริงหรือเปล่าวะเนี่ย แต่ให้เป็นผม ผมก็งงล่ะนะ คงจะคิดว่าสองคนนี้มันพูดอะไรกันวะ

“คือว่า โซ่... ชื่อโซ่ใช่มั้ย โซ่เล่นกีตาร์เป็นเนอะ เอ่อพอดีว่า คนเล่นกีตาร์คนนึงไปแข่งเดี่ยวโซโล่ คนนึงไปไลฟ์แบนด์ คนนึงขาเดี้ยงมาไม่ได้ ว่างที่นึง โซ่ตกลงช่วยพี่ใช่มั้ยJ” ผมว่าพี่ไม่ต้องถามแล้วล่ะ ถ้าจะบังคับมันขนาดนี้ เอาก็เอาวะ เป็นไงเป็นกัน

โซ่ไม่ตอบและพยักหน้างงๆส่งให้กับประธานชมรม... เป็นอันว่าตกลง

“เยส! งั้นก็ ทำความรู้จักกันไว้นะ พี่ไปก่อนล่ะ นัดสาวไว้ ก๊ากๆๆ อ้อ ถ้าบ้านใครไม่ว่างก็ ห้องชมรมได้นะ นิวรู้ที่ซ่อนกุญแจอยู่ใช่มั้ย” ผมพยักหน้า แบบงงๆ ทำไมต้องใช้บ้านใคร แล้วยังไง โอ๊ยงงโว้ย  “อาหาร บะหมี่ ขนม ทานได้เลยนะ พี่ไปล่ะ J” เดี๋ยวๆ ทำให้งงแล้วชิ่ง มันยังไงกันแน่ครับพี่

“หมายความว่ายังไงครับพี่พุด บ้านใคร อะไร?”

“อ้าว ก็บ้านพวกนายสองคนไง ถ้าไม่ว่างก็มาที่ห้องชมรมได้”

“ยิ่งพูดยิ่งงง ขอคำอธิบายเพิ่งเติมครับ ท่านประธาน!” ผมกระแทกเสียงในคำว่า ‘ท่านประธาน’ เพื่อเน้นให้รู้ว่ายังไง ผมก็ขัดพี่เค้าไม่ได้ ทำไงได้ครับ ทางโรงเรียนก็เสือกมีกฎ ‘ไม่มีชมรมไม่มีเกรดอีก’

“อ้าว! นี่จะแข่งพรุ่งนี้แล้ว วันนี้ก็ต้องซ้อมทั้งคืนสิ ไปล่ะๆเจอกันตอนรับรางวัล Duet Team นะจ๊ะ น้องเก่าและน้องใหม่” ในคำว่า ‘น้องเก่า’ นั้นพี่พุดจงใจจะหันหน้ามาทางผม ส่วน ‘น้องใหม่’ นั้น... ก็รู้ๆกันอยู่ หึๆๆๆ

พระเจ้าช่วย นี่นอกจากจะไม่ได้ไปกินไอติมแล้ว.. ผมยังต้องมาซ้อมอีกเหรอเนี่ย ผมยืนกลุ้มอยู่ในห้องกับไอ้เพื่อนใหม่คนหนึ่ง ซึ่งไม่ค่อยอยากจะนับว่ามันเป็นเพื่อนสักเท่าไหร่ในขณะที่ประธานชมรมเดินออกไปเพื่อ... ไปหาสาว นิวอยากตาย! จริงๆแล้วพี่พุดเองก็เป็นคนเสียงดีใช้ได้แต่ทำไมถึงต้องมาให้ผมขึ้นด้วยวะ ยิ่งคิดยิ่งเครียด

“เอ่อ นาย.. ชื่อนิวใช่มั้ยครับ J เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ” รอยยิ้มหล่อขั้นเทพที่สาวๆ ห้องผมชอมเมาธ์ปรากฏออกมาให้ผมได้เห็นเป็นครั้งแรก ทึกทักเอาเองว่าเป็นเพื่อน แต่ก็ดีมีเพื่อนดีกว่ามีศัตรู

เวลาตอนนี้ก็ ห้าโมงหย่อนๆแล้ว ไม่มีใครอยู่ในห้องชมรมเลย.. ไอ้เคนมันทิ้งผม ! ไอ้เพื่อนชั่ว เดี๋ยวๆ ถ้าพรุ่งนี้เจอนะมึง... ก็เท่ากับว่า ในห้องชมรมที่กว้างแสนกว้างนี้เหลือแค่ผมกับไอ้ตี๋ที่นั่งยิ้มอยู่

“เออ! แล้วมึงอ่ะชื่ออะไร แล้วก็ไม่ต้องพูดเพราะด้วย มันไม่เข้ากับหน้ากู L” ผมพูดแล้วเดินออกมานอกห้องเพื่อที่จะ ไป...ไปไหนวะ คิดได้ก็ต้องหยุดเท้าไว้ ทำให้หลังผมชนกับคนที่เดินตามมา แค่กระทบเฉยๆ กลิ่นโคโลญจ์แสนหอมก็โชยมาเตะจมูกผม หอมว่ะ

“ผมชื่อโซ่ครับ แล้วก็... หน้าตานิวก็ไม่เห็นจะเหมาะกับอะไรหยาบๆสักหน่อยครับ” มันยังไม่ขยับออกและอ้อมหน้ามาจากด้านหลังเพื่อมองหน้าผม มึงจะขยับตัวออกดีๆก็ได้ เพราะถ้าทำแบบเนี้ย อกมึงมันชนหัวกู! ผมไม่ได้เตี้ยนะครับ มันสูงกว่าผมเฉยๆ เลยกลายเป็นผมเองที่ต้องขยับออกมาและเดินต่อไป ออกนอกห้องชมรมอย่างคิดอะไรไม่ออก

“นิว! จะไปไหนครับ”

“อ้าว ก็กลับบ้านกูดิ”

“แล้ว ผมล่ะ” อ้าว ชีวิตมึง มาถามกู... ผมจะรู้ไหมล่ะครับ

“มึงไม่มีบ้านให้กลับรึไงเล่า ก็กลับบ้านมึงไปสิ” ผมพูดและก้าวออกไปจากห้องชมรม ในเมื่อไม่มีที่จะไป ก็กลับบ้านไปก็ได้วะ ไม่กงไม่กินมันแล้วไอติม ไม่สนแล้วด้วย พรุ่งนี้ สดมันไปโลด

“เดี๋ยวก่อน! แต่พี่พุดบอกว่าเราต้องซ้อมนะครับ หรือว่า นิวให้ผมไปซ้อมที่บ้านนิว” มือหนาคล้องเข้าที่แขนผมเหมือนหิ้วปีกทำให้ผมหยุดอยู่ที่หน้าห้องชมรม

“หะ..หา เดี๋ยวๆ” พูดเองเออเอง ที่ผมไล่ไปมันยังไม่ชัดอีกเหรอวะ

“ถ้างั้น นิวก็ไปกับผมก็ได้ วันนี้ผมเอารถมา J” พูดเองเออเองยังไม่พอ ยิ้มเองอีก ไอ้บ้า!

“พูดอะไรของมึง ใครจะกลับกับมึง แล้วบ้านกูใครจะให้มึงอยู่”

“ถ้างั้น... ไปบ้านผมสิ”

“เรื่องอะไรกูต้องไป พอๆๆ กูจะกลับบ้านแล้ว ปล่อยแขนกู” ผมดิ้นๆๆ แต่เหมือนมันจะไม่เป็นผลอะไรเลย แถมยังสร้างรอยยิ้มหล่อไปประดับบนหน้าตี๋มันอีก โรคจิตป่ะเนี่ย ถึงจะหล่อก็เถอะ แต่ถึงยังไงในบ้านผม ผมก็หล่อสุดอยู่ดี... พ่อ แม่ พี่สาว ผม  นั่นไง ผมหล่อสุด

“นิวลองคิดดูสิ ถ้านิวไม่ซ้อม พรุ่งนี้นิวแพ้ พี่พุดไล่นิวออก! นิวไม่มีชมรมอยู่ นิวไม่มีเกรด เรียนต่อไม่ได้ เก็บกดสุดขีด พ่อแม่เสียใจ และนิวก็ต้องฆ่าตัวตาย!” โห... นี่ถ้าผมไม่ขึ้นพรุ่งนี้ชีวิตผมจะล่มจมเลยเหรอวะ

“งั้น.. บ้านกูก็ได้ กูไม่ชอบอยู่บ้านคนอื่น” ผมจำยอมต้องให้ไปที่บ้านผม เพราะเกิดมายังไม่เคยค้างบ้านเพื่อนสักครั้ง แม้แต่เพื่อนสนิทตั้งแต่ ป.หนึ่งอย่างไอ้เคนยังไม่เคยเลย

“เยส!” โซ่ปล่อยมือข้างที่หิ้วปีกผมแล้วปรบมือเหมือนเด็กได้ปลาโลมา

“ดีใจอะไรมึง” ผมถามหน้าเครียด

“เปล๊า...า...า J”

“แล้ว รถมึงอ่ะ อยู่ไหน เร็วกูหิวข้าว คิดถึงแม่ด้วย”

“ครับ เดี๋ยวจัดให้ ณ บัดNow! เลย นิวรออยู่นี่แหละ แป๊บเดียว” แต่ก่อนที่โซ่จะก้าวออกไปจากห้องก็ต้องชะงักเท้าและมองหน้ามาทางผม

“เอ่อ นิว.. ช่วยอะไรหน่อยได้มั้ยครับ” มันว่าแล้วยิ้มแหยะๆส่งมาทางผม อะไรอีกวะเนี่ย

“มีอะไรอีกวะ... เออๆ ว่ามา”  

***

            “โห เชี่ย... ไม่คิดว่าฮอตแล้วจะลำบากขนาดนี้” ผมว่าแล้วกระชับเสื้อกันหนาวของผมที่ตอนนี้ใช้เป็นที่ปิดบังหน้าของไอ้ตี๋เพื่อนใหม่เอาไว้ ‘ถ้าผมเดินออกไปสภาพแบบนี้ ต้องมีคนมารุมทึ้งแน่ นิวช่วยหน่อยนะครับ’ ถ้าฮอตแล้วลำบากขนาดนี้ผมก็ขอบายละกัน ตอนนี้สภาพของมันคือถูกผมโอบหลังไว้แล้วย่อตัวลงเหมือนคนเป็นไข้ ผมสั่งมันเองแหละ เพราะไม่ย่อผมก็คงโอบมันไม่ถึง

            เดินออกมาได้ครึ่งทางก็เจอแก๊งค์สาวๆ อย่างที่มันบอกจริงๆด้วย โหอะไรจะฮอตขนาดนี้ กุหลาบพร้อม กล้องพร้อม เหลือวอร์มเสียงกรี๊ดอย่างเดียวที่ผมยังไม่เห็น ผมพามันเดินอ้อมๆอาคารนั้น แต่ก็ต้องมาป๊ะเข้ากับอีกแก๊งค์หนึ่งแทน ผมสังเกตผ่านๆก็เห็นว่ามีเพื่อนผู้หญิงห้องผมอยู่ในนั้นด้วย เอาไงวะนิว อ้อมจนไม่มีทางจะอ้อมแล้ว ฝ่าไปละกัน! แก๊งค์นี้ดูจะเล็กกว่า

            ผมค่อยๆ เดินช้าๆ เพื่อที่จะฝ่าไป แต่...

            “เฮ้ย นิว! ทำไรค่ำๆวะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ผมหันหลัง โห... เสือกมาจำกูได้อะไรตอนนี้

            “แล้วเอ้ล่ะ ทำอะไรนี่ก็เย็นแล้วนะ กลับบ้านเถ๊อะ แหะ แหะ”

            “ฉันจะไม่ยอมกลับจนกว่าฉันจะได้ถามว่าพี่โซ่ มีซิกส์แพ็คมั้ย แกอ่ะ..บ้า มาถามอะไร เขินนะ >///<” คุณพระช่วย เอ้ นักเรียนโก๊ะๆเปิ่นๆในห้องที่เห็นว่าไม่ร่วมวงเมาธ์ที่แม้มันแรงยิ่งกว่าเฮ้ย แถมโบ้ยความผิดให้ผมอีก แล้วทำไมผมต้องลงทุนช่วยมันขนาดนี้ด้วยวะ โอ๊ย.. เซ็งนะเนี่ย

            “แล้วนั่น ใครอ่ะ ทำไมต้องคลุมหัวด้วย” เอาแล้วไง สงสัยจนได้ เอาไงดีวะๆ คำแก้ตัว คิดสิคิด

            “อ๋อ พี่ที่ชมรมน่ะ เค้าเป็นหวัด กลัวติดคนอื่นเลยคลุมๆไว้ แหะแหะ” ผมว่าแล้วคลุมเข้าไปอีก รัดให้แน่นขึ้น จนคนถูกรัดสะกิดหลังผมเบาๆ ฮ่าๆ ปล่อยให้โง่ แกล้งคนสนุกดีออก หายใจไม่ออกตายไปเลยมึง

            “อ๋อๆ รีบพาไปหาหมอแล้วกัน แล้วแกอ่ะเห็นพี่โซ่ของฉันบ้างป่ะ >///<” อายุก็เท่ากัน เรียกพี่โซ่ทำเบื๊อกอะไรวะ

            “อายุก็เท่ากัน เรียกพี่ทำไมวะ ไม่เห็นเรียกนิวว่าพี่บ้างเลย”

            “ของอย่างนี้หน้าตาก็เกี่ยวนะนิว”

            “อุ๊บ!” หลังของคนที่ผมกำลังโอบอยู่กระเพื่อมเบาๆ ให้รู้ว่ากำลังหัวเราะอยู่ ไอ้โซ่เอ๊ย หัวเราะได้แค่ตอนนี้ล่ะมึง ถ้าฝ่าด่านหญิงสาวมฤตยูนี้ไปไม่ได้เพราะมึงหลุดหัวเราะเดี๋ยวจะหัวเราะไม่ออก

            “เออๆ จำไว้เอ้ ไม่เห็นหรอกเราอยู่แต่ในห้องชมรม”

            “อืมๆ งั้นพาพี่เค้าไปหาหมอเถอะ ตัวสั่นเชียว” ผมหยิกหลังมันไปทีนึง ไม่รู้เพราะอะไร หมั่นไส้เลยหยิก แค่นั้นแหละ แม่ยกเยอะนักนะมึง

***

ในที่สุดผมก็พามันฝ่าฝูงพลังมวลชนของมันมาได้ คิดไปคิดมาก็สงสารแฟนคลับมันเหมือนกันนะนั่น อุตส่าห์มารอ แต่ถ้าผมเป็นมันก็คงจะไม่เปิดตัวหรอก เจอรุมขนาดนั้น ไปกองกับพื้นแน่ แต่ผมก็เคยเห็นมันคุยกับแฟนคลับอยู่แวบๆนะครับ สงสัยมันคงไม่อยากจะพบปะกับใครตอนนี้ล่ะมั้งครับ โห นี่ก็จะหกโมงแล้ว อะไรยังไม่ตกถึงท้องเลย ชายกลางหิวครับ

“รถมึงจอดอยู่ไหนเนี่ย” ผมถามแล้วดึงเสื้อกันหนาวตัวโปรดออกดีนะวันนี้แม่บอกให้เอามา ไม่งั้นมันไม่รอดแล้ว

“อยู่แถวๆนี้แหละครับ” รอบๆ ตัวผมมีแต่รถของครูนี่ครับ เพราะโซนนี้เอาไว้จอดรถสี่ล้อ มองไม่เห็นมอเตอร์ไซค์สักคัน

“ไหนวะ กูเห็นแต่รถเก๋ง”

ไม่มีคำตอบจากปากคนข้างกายผม มีแต่ความรู้สึกอุ่นๆที่มือและเหมือนมีแรงฉุดให้เดินตาม ผมโดนมัน ‘จับมือ’ อยู่ครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยโดนจับมือ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งก่อน เพราะครั้งก่อนคือ รักแรก ของผม จะบอกว่ารู้สึกดีกว่า อบอุ่นกว่า... มันก็ยังไงๆ อยู่

“ปล่อยมือกูได้แล้ว กูไม่ใช่เด็ก” ก่อนที่มันจะปล่อยมือก็เดินมาถึงที่พอดี

และแล้วก็เดินมาถึงรถเก๋ง TOYOTA CAMRY คันหนึ่ง ดำเมี่ยมเงาวับมาเชียว เมื่อโซ่กดปุ่มที่เหมือนจะเป็นกุญแจรถก็มีเสียง ตี๊ด ตี๊ด.. ตอบรับออกมา อย่าบอกนะว่านี่คือรถมัน

“อ้าว ขึ้นสิครับนิวJ” โซ่พูดขณะสอดตัวเข้าไป สตาร์ทรถที่ผมว่า

ผมยืนค้างอยู่ได้ไม่นานก็ต้องเข้ามานั่งข้างในรถ ตำแหน่งข้างคนขับ แอร์ที่เพิ่งเปิดใหม่เข้ากระทบหน้าผม อ้า.. เย็นชื่นจายยย ผมส่ายหน้าหลับด้วยอารมณ์พาไป

“ทำอะไรครับนิว” โซ่ถามน้ำเสียงสงสัยปนเล่นๆ

“ซักผ้า!” ผมยังให้หน้าของผมตากอากาศอย่างสบายใจโดยไม่สนใจเจ้าของรถ พลางคาดเบลท์ไปแบบไม่ลืมตา ฮ้า.. สบายจริงๆ ปกติต้องเดินกลับบ้าน ไม่ก็ติดรถไอ้เคนกลับ

 “หึหึหึ” โซ่หัวเราะเหมือนพ่อผมตอนที่ผมทำอะไรปัญญาอ่อน

“ออกรถได้ยัง กูหิวข้าว”

“ครับๆ เดี๋ยวผมแวะไปเอากีตาร์อยู่บ้านก่อนนะ”

รถเคลื่อนออกจากโรงเรียนไปอย่างแผ่วเบา  แล้วไปเรื่อยๆ โดยที่ผมไม่รู้สึกตัว มันขับรถนุ่มจริงๆนะครับ จนผมไม่รู้เลยว่า ผมเข้าสู่ห้วงนิทราไปตอนไหน...

ฝอยกับนักเขียน J

ทิ้งไว้นานมาก ไม่โกรธกันใช่ไหม แหะแหะ แต่รู้สึกว่าตอนนี้มันเยอะแปลกๆ ว่าไหม? แน่ล่ะมาช้าก็ต้องจัดเต็มกันหน่อย(แถ) น่ารัก หวาน น่าเบื่อ เลี่ยน อ่านแล้วอารมณ์ไหนหรืออยากได้อารมณ์ไหนบอกได้นะจ๊ะ ฝากติดตามต่อไปด้วยนะนักอ่านที่น่ารักทุกคน แล้วรักแรกของนิวคือใครกัน? Follow นักเขียนได้ มีทวิตเตอร์เป็นของตัวเองแล้วน้า @Sphinxztk ทวงได้นะ บางทีส่องทวิตดาราเพลิน อิอิ

 ^_______^ 2^nd Split is Coming Soon