●◦●◦●◦◦ ไร้จุดหมาย คิดชื่อไม่ออก ◦◦●◦●◦●

ลำดับตอนที่ #2 : ไร้จุดหมาย ## CHAPTER 2 [ 20 % ] + loading pic. ' PAEPIE '

CHAPTER 2

...ฝันดีล่ะ ยัยตัวเล็ก

...ฝันดีล่ะ ยัยตัวเล็ก

...ฝันดีล่ะ ยัยตัวเล็ก

ก๊อกๆๆ... ก๊อกๆๆ...

เสียงเคาะประตูดังในตอนเช้าตามปกติเช่นเคย ม๊ามักจะมาปลุกฉันตอนหกโมงเช้าของทุกวันเพื่อไปโรงเรียน อย่าว่าอย่างนู้นอย่างนี้เลยนะ แต่นาฬิกาปลุกปลุกฉันไม่ตื่นนี่ T_T

“ม๊าขา... ทำไมไม่เข้ามาล่ะคะ?” ฉันตอบกลับไปด้วยเสียงงัวเงียเต็มที อะไรกันเนี่ย ปลุกผิดเวลารึเปล่าม๊า T_T

ติ๊ด...

เสียงปลดล็อคประตูห้องด้วยระบบคีย์การ์ดดังขึ้น พร้อมกับคนคนนึงที่ก้าวเข้ามาในห้อง พร้อมเอื้อมมือมาเขย่าแขนเธอ

“ตื่น ๆ...”

ม๊าเอื้อมมือมาเขย่าแขนฉัน ฉันรู้สึกไปเองรึเปล่า? ยิ่งเขย่าก็ยิ่งแรงขึ้นๆ นะเนี่ย =o= ฉันรีบตอบกลับไปว่า “ค่าๆ ม๊า~ ทำไมเดี๋ยวนี้ม๊ายิ่งเขย่ายิ่งแรงขึ้น...”

ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียง ขยี้ตาเบาๆ สายตาเริ่มปรับเข้ากับแสงสว่างที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างบานโต แล้วฉันก็เห็นม๊าในชุดนักศึกษาเสื้อสีขาว กางเกงยีนส์สีน้ำเงิน กำลังสะพายกระเป๋าเป้สีดำที่หลัง ยืนมองฉันด้วยแววตาปนขำนิดๆ

...แววตาปนขำนิดๆ งั้นหรอ แววตา... แววตานี้... แววตานี้ไม่ใช่ม๊านี่!!!

ตัวฉันเด้งลุกขึ้นออกจากเตียงอัตโนมัติ “นายเข้ามาได้ไง!” ฉันแทบจะตะโกนออกมา ตอนนี้ตาฉันสว่างเต็มที่แล้ว และยิ่งสว่างไปอีกเมื่อเห็นคนตรงหน้า...โซลกิ!

“นี่ เธอลืมเรียกฉันว่าพี่กินะ ลืมไปแล้วหรือไง ^ ^”

“เวลานี้ยังจำได้อีกนะ! ...ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันไม่เรียกนายว่าพี่กิแล้ว T_T นายใจร้าย นายเข้ามาได้ยังไง~ บอกฉันมานะ”

พอฉันพูดจบ เขาก็แทบจะตอบมาทันทีว่า “ก็เธอบอกให้ฉันเข้ามาไง”

“นั่นไม่ใช่ประเด็น! ฉันหมายถึงนายเข้ามาทำไม T_T” ฉันเริ่มจะไม่สงบแล้วนะ T^T ก็ถ้าจำไม่ผิด ที่นี่มันต้องใช้คีย์การ์ดก่อนเข้าห้องไม่ใช่หรือไง!

“อ๋อ... ก็ใช้คีย์การ์ดเข้ามาไง ทำไมเธอเข้าใจยากจัง แล้วก็อีกอย่างนะ นี่มันแปดโมงยี่สิบนาทีแล้วด้วย...” เขาพูดพร้อมเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ

“นายนั่นแหละเข้าใจยาก เคยตอบตรงประเด็นบ้างมั้ยอะ... หะ... แปดโมงยี่สิบแล้ว O_o!!!”

“ใช่ ‘แปดโมงยี่สิบเอ็ดนาที’ แล้ว ปฐมนิเทศเริ่มตอนแปดโมงครึ่งนะ...”

วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศ วันที่จะอาจารย์ผู้คุมต่างๆ จะอธิบายเกี่ยวกับกฎเกณฑ์ต่างๆ ของโรงเรียน และอะไรอีกมากมาย... เป็นวันแรกก่อนเปิดเรียน ถึงจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับการเรียนหรือเกรดปลายภาค แต่มันสำคัญมาก =o=...

“มหาลัยนี้โหดนะ ถึงจะให้อิสระเต็มที่ แต่กฎก็ต้องเป็นกฎ...” เขาพูดย้ำอีกครั้งเหมือนกลัวว่าฉันที่สติเริ่มหลุดจะกู่ไม่กลับจริงๆ = =

“แง๊ๆๆ แย่แล้ว~ นะ...นาย! นี่กี่โมงแล้วๆ” ตอนนี้ฉันเริ่มสติแตกจริงๆ แล้ว แม้แต่คำพูดก็ตะกุกตะกักไปด้วย

“อืม... แปดโมงยี่สิบสอง”

“แปดโมงยี่สิบสอง นาย! นายรอฉันแปปเดียวนะ นะๆ ฉันขอร้อง อย่าพึ่งทิ้งฉันไปนะ T^T แง~” ฉันพูดพร้อมกับแขนเริ่มจะอยู่ไม่สุก เขย่าไหล่ทั้งสองของเขาไปด้วย ว่าจบฉันก็แทบจะสลัดทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว (โซลกิด้วยนั่นแหละ = =) แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที โชคดีนะ ที่เมื่อวานฉันเตรียมชุดไว้ในห้องน้ำแล้วน่ะ! อ๊ากกก~ แต่ตอนนี้มันไม่มีโชคดีอีกแล้ว~

SOULKI TALK -------------------------------------------------

LOADING ~
LOADING ~
LOADING ~
LOADING ~
LOADING ~
LOADING ~