ข้าน้อยนั้นก็ยังคงร่ำรวยก่อนถูกเนรเทศ

หนิงหนิง ได้เดินทางผ่านกาลเวลาและได้มาพบกับครอบครัวที่กำลังถูกยึดจวนแต่ไม่ได้ถูกยึดทรัพย์สินส่วนสตรีทำได้เพียงแต่ก็น่าร้องไห้จนลืมไปว่าควรจะต้องเก็บข้าวเก็บของ 

   “จะร้องไห้อะไรกันนักกันหนาตอนนี้ขอโกยทรัพย์สินก่อนละนะเจ้าคะ ”

เมื่อได้ยินคำว่าโกยทรัพย์สินให้นึกถึงโกยเถอะโยมเอาไว้เหอะ ถึงบ้านฉันและการจะเคร่งเครียดแค่ไหนตนเองกลับนึกถึงคำนี้จึ้นมาโกยเถอะโยมได้เนี่ยนะ รอช้าทำไมล่ะเจ็บสิอยากจะไปใช้ชีวิตลำบากก็ร้องไห้กันต่อไปเถอะเจ้าค่ะ