คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Theloveacross the space and position++1 เจอแล้ว
ตอนที่ 1
“เฮ้ออออ~ งานวันนี้เหนื่อยจังเลยอ้า~” นี่คือเสียงของชิม ชางมิน เด็กเสริฟ์อาหารร้านฮีซอลนั่นเอง
“ช่ายยยยย...พี่แจจุงใช้งานเค้าไม่บันยะบันยังเลย..เมื่อยไปหมดเลยอ่า” และนี่ก็คือเสียงของ คิม จุนซูเด็กเสริฟ์อาหารร้านแจจุงนั่นเอง
“เมื่อไหร่พวกพี่ทั้งสองคนเค้าจะหยุดทะเลาะกันซักทีนะ...” ชางมินพูดขณะล้างจานอยู่
“ช่ายยยยย..บางวันชั้นโดนลูกหลงจากสองคนนั้นด้วยล่ะ...เล่นกันแรงชะมัด” จุนซูพูดขณะที่ขัดกระทะอยู่
“เอออ..นี่จุนซู..ชั้นเก็บสร้อยเส้นนี้ได้” ชางมินยื่นสร้อยที่เก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อตัวเองออกมาให้จุนซูดู
“โหววววว..สวยมากเลยอ่ะ..” จุนซูพลิกสร้อยเส้นนั้นกลับไปกลับมา
“เฮ๊ยยย!!!~ มีอักษรอะไรสลักไว้ด้วย”
“ไหนๆๆๆ” ชางมินหยิบมันมาดู
“หืมม....แด่ลูกรักของพ่อ...ซิน...อะไรอ่ะ” ชางมินลองอ่านอักษรที่สลักไว้ทีละคำ
“ไม่รู้ดิ...ชั้นว่านะ..เจ้าของสร้อยนี้ต้องชื่อซินแน่เลย” จุนซูลองเดามั่วๆออกมา
“ซิน....ซินเดอเรลล่า!!!!”
ผลัวะ!!!! โลมาน้อยใช้ครีบตบหัวชางมินไปทีนึง
“บ้าเรอะ!!! ซินเดอเรลล่าจะมาที่เกาหลีเพื่อทำสร้อยตกแล้วให้เจ้าชายเก็บไปคืนรึไง...บ้าไปแล้ว...แกดูการ์ตูนมากไปป่ะเนี่ย”
“ง่าาาา~ ก็ผมไม่รู้นี่” ชางมินเอามือลูบหัวไปมา
“เก็บไว้ก่อนเหอะ..รีบๆทำดีกว่า..เดี๋ยวพี่ซินกับพี่โบแจมาเห็นเข้าก็ตายพอดี” จุนซูพูดก่อนจะเดินไปขัดกระทะต่อ
“เฮ๊ยยยย!!!!!!” ชางมินตะโกนขึ้นมา..ทำเอาจุนซูตกใจไปด้วย
“ทำไม...สร้อยมันสะท้อนแสงเรอะ...เกิดมิราจหรือว่า...”
“ไม่ใช่อย่างนั้น...ฟังผมก่อนสิ...เมื่อกี้พี่เรียกพี่ฮีซอลว่าอะไรนะ”
“พี่ซิน....เฮ๊ยยย!!!! งั้นก็หมายความว่า....” จุนซูชี้ไปที่สร้อยเส้นนั้น
“ใช่...อาจจะเป็นของพี่ซิน”
“พวกนายทำอะไรกันน่ะ” รังสีอำมหิตพิฆาตเริ่มลอยมาจากด้านหลังของสองคนที่กำลังสุมหัวกันอยู่
“เอ่อ...คือว่า” จุนซูเอานิ้วมาจิ้มกัน
“ชั้นสั่งนายว่าอะไร” รังสีที่แผ่ออกมาจากตัวคนสวยอีกคนที่เพิ่งเดินมา
“คือ...” ชางมินก้มหัวอย่างยอมรับผิด
“ทำไมไม่ทำอย่างที่ชั้นบอกห๊าาาาาาาาาาาาา!!!!!~” แล้ววันนั้นทั้งสองก็โดนบ่นจนหูชา
ตัดมาด้านพระราชวัง...ในห้องของจุนกิ
“แค่ก...แค่ก” จุนกิที่กำลังนอนอยู่ไอออกมา
“องค์ชายเพคะ...เสวยอะไรหน่อยเถอะเพคะ” คนรับใช้คนหนึ่งพูดขึ้นมา
“.........” จุนกิส่ายหน้าก่อนจะกำสร้อยเส้นนึงเอาไว้…แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา
......น้องรักของพี่....ไปอยู่ไหนกันหมด...ทำไมถึงทิ้งพี่ไว้คนเดียว...พี่เหงา......
“เอาอีกแล้วอ่ะ...องค์ชายไม่ยอมเสวยอะไรเลย..เฮ้อออ~ อย่างนี้ต้องอยู่ได้อีกไม่นานแน่เลย” นางสนมคนนึงพูดนินทาจุนกิ
“นี่...พวกเธอ...มีอะไรก็ไปทำซะไป...มานินทาองค์ชายอย่างนี้ไม่กลัวหัวหลุดจากบ่าหรอ....การรับใช้ราชนิกูลถือเป็นสิ่งที่สูงสุดในชีวิตของพวกเธอแล้วนะ” อำมาตย์คนนึงเดินมาว่ากล่าวสาวใช้เหล่านั้น
“...................” สาวใช้พวกนั้นไม่ได้พูดออะไรก่อนจะเดินออกไป
“เฮ้ออออ~” อำมาตย์คนนั้นเดินเข้าไปในห้องของจุนกิ
“กระหม่อมของสัญญา...กระหม่อมจะนำองค์ชายทั้งสองกลับมาให้ได้พะยะคะ” อำมาตย์คนนั้นพูดกับจุนกิ
“ขะ..ขอบคุณมากนะ” จุนกิจับมืออำมาตย์คนนั้นเอาไว้
“พะยะคะ”
ผ่านไป 2 อาทิตย์ด้านฮีซอล
“เร่เข้ามาโว๊ยยยยยยย!!!!!~ อาหารอร่อยๆมากินกันด้วย...ใครไม่กินแม่จะฆ่าให้ตายเล๊ยยย” ฮีซอลขว้างโทรโข่งทิ้งอย่างอารณเสีย
“ใจเย็นๆก่อนสิครับพี่ซิน” ชางมินพูด
“ใจเย็นบ้าอะไรเล่า!!!!!! โมโหโว๊ยยย!!!!” ฮีซอลพูดพร้อมทั้งเตะกระป๋องทาสีกลิ้งลงไปกลางถนน....เผอิ๊ญญญญญ..รถแล่นมาเหยียบกระป๋องสีใบนั้นแตกกระจายสีพุ่งย้อมตัวฮีซอลทันที
“-*- วันนี้มันอะไรกันวะ....ไม่ทงไม่ทำมันแล้ว...เลิกๆๆๆๆๆๆ” ฮีซอลเดินหงุดหงิดเข้าไปในบ้านก่อนจะเริ่มทำลายข้าวของ
“ง่าาาาาาาา~ พี่ซินอย่าทำอย้างนั้นสิคร้าบบบบT^T ผมขี้เกียจทำความสะอาดแล้วน้าาา~” แล้ววันนั้นก็เป็นเคราะห์ร้ายของนู๋มินเหมือนกัน
ด้านแจจุง
“สวัสดีครับ...โอกาศหน้าเชิญใหม่นะครับ” แจจุงพูดทักทายลูกค้าที่ทานอาหารเสร็จก่อนจะเดินไปทำอาหารในครัวต่อ
“เฮ้อออ~ ไม่ได้เรื่องจริงๆวันนี้คงหมดหวังแล้วล่ะ” เสียงของอำมาตย์ที่เคยสัญญากับจุนกิว่าจะพาตัวองค์ชายทั้งสองคนกลับมาให้ได้ เดินมาเข้าร้านอาหารของแจจุง
“จะนั่งกี่ที่ครับ^^” จุนซูเดินมาหาอำมาตย์คนนั้น
“ที่เดียว”
“เชิญทางนี้ครับ” จุนซูหยิบเมนูอาหารให้
“เอากิมจิเกครับ” อำมาตย์ผู้นั้นยังไม่ทันดูเมนูก็สั่งเลย..จุนซูก็จดเมนูอาหารลงไป
“น้ำล่ะครับ”
“เอาน้ำชาครับ”
“แค่นี้ใช่มั๊ยครับ” จุนซูถาม
“............” อำมาตย์คนนั้นพยักหน้า
“ครับ” จุนซูวิ่งไปหาแจจุงในครัว..แต่เผอิญลื่นล้มหัวฟาดพื้นสลบไปทันที
“เซีย...มาเอาไอนี้ไปเสริฟ์ด้วย....เซีย” แจจุงเรียกจุนซูหลายครั้งจนรำคาญเดินออกมาเสริฟ์เองก็เห็นเซียที่นอนหมดสภาพอยู่
“เฮ๊ยย!!~ แกเป็นอะไรเนี่ย” แจจุงลากเซียเข้าไปนอนในครัวก่อน...แล้วจัดการเสริฟ์อาหารเองทั้งหมด
“กิมจิเกหนึ่งที่ใช่มั๊ยครับ^^” แจจุงเอาอาหารมาเสริฟ์ให้อำมาตย์คนนั้น
“..........” อำมาตย์รับมันมาก่อนจะเงยหน้าไปหาแจจุง
“!!!!!! อะ...องค์ชาย” อำมาตย์คนนั้นพูดอย่างติดๆขัดๆ
เอาล่ะเว๊ยยย^^ จบตอนนึง เม้นกันด้วยน้า^^
ความคิดเห็น