คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [Re]เมา x2!!
“มีอะไรกินบ้างเนี่ย??” ลีซองมินเดินดูอาหารในโรงอาหารด้วยความหิวกระหาย
“หลบๆๆๆๆ หลบปายยยยย” เสียงทุ้มดังมาไกลๆ ทำให้คนร่างเล็กต้องหันไปมอง
“หลบไป คนแก่กำลังคุ้มครั่งงงง” ร่างหนาวิ่งมาทางซองมิน
“ว่าใครแก่ ไอ้หมีบ้า ตายสะเถอะ!!!” คนร่างบางอีกคนวิ่งตามมาด้วยอารมณ์โมโห
โครม!!!
คนร่างเล็กที่กำลังยืนไม่รู้อีโหน่อีเหน่ล้มลงไปกองกับพื้น เพราะโดนคนร่างยักษ์วิ่งเข้าใส่
“ขอโทษนะ แต่ต้องไปแล้วล่ะ” ชายหนุ่มหันมาขอโทษซองมินแล้ววิ่งแจ้นหายไป
“อ่า…เป็นไรไหม??” หนุ่มหน้าหวานยื่นมือไปให้คนตัวเล็กที่กองอยู่ที่พื้น
“นิดหน่อยฮะ” ซองมินยื่นไปจับมือคนตรงหน้า
“ขอโทษแทนไอ้หมีบ้าด้วยน่ะ” คนหน้าหวานทำหน้าเสียใจ
“อ่า….ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมไม่เจ็บเท่าไหร่” ซองมินตอบแล้วปัดก้นตัวเอง
“พี่ชื่ออีกทึก ส่วนคนที่ชนนายชื่อคังอิน^^”อีทึกยิ้มให้ซองมิน
“ซองมินฮะ^^” ซองมินยิ้มตอบ
“อ๋อ! นายที่เป็นเด็กแลกเปลี่ยนใช่ไหม?” อีทึกเอ่ยถามคนตัวเล็ก
“อ่า..ฮะ” ซองมินตอบแล้วยิ้มเขินๆ ไม่นึกว่าตัวเองจะดังขนาดนี้
“เดี๋ยวพี่เลี้ยงข้าวชดใช้น่ะ^__^” อีทึกยิ้มอย่างใจดี
“ไม่ต้องหรอกฮะ พี่ไม่ได้ชนผม” ซองมินเอ่ยอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ค่อยไปเก็บเงินจากมันก็ได้” อีทึกพูดพลางหยักไหล่
“งั้นก็ได้ฮะ^^” ซองมินยิ้มดีใจที่ได้กินข้าวฟรี
“พี่อีทึกอยู่ปีอะไรอ่ะฮะ?” ซองมินหันมาภามคนที่เดินมาข้างๆหลังจากที่ซื้อข้าวเสร็จ
“พี่ยู่ม.ปลายปีสามน่ะ” คนหน้าหวานก่นจะยิ้มหวานให้คนตรงหน้าย่างเป็นมิตร
“โกหกตกนรกนะ คนแก่~” เสียงล้อๆ ดังมาจากข้างหลังขออีทึก
“ว่าใครแก่ห๊า??” อีทึกเงื้อมือจะตีคังอิน แต่คนร่างหนาก็วิ่งหนีไปก่อน
“ซองมินพี่อยู่ห้อง51นะมาหาได้^^” อีทึกหันมายิ้มให้ซองมินแล้ววิ่งตามคังอินไป
“ฮะ แล้วเจอกันน่ะฮะ” ซองมินเอ่ยแล้วโบกมือ (ไล่)ลา
“ใครหรอ?” เสียงนุ่มดังจากด้านหลังของซองมิน
“อ้าว! คิบอม มากินด้วยกันไหม” ซองมินหันไปถามคิบอมพลางชี้ไปที่บะหมี่เย็นชามโตของตน
“อือ” คิบอมเดินตามซองมินไปนั่งที่โต๊ะ
“เมื่อเช้าเป็นไงบ้าง?” ซองมินคลี่ยิ้มกับแผนการของตนเอง
“ก็ไม่เป็นไง” คิบอมตอบแล้วตักบะหมี่เย็นเข้าปาก
“เอ๋?? หมายความว่าไงกัน” คิ้วทั้งสงขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยพลางตหวานก็พิจราณาที่ใบหน้าของเพื่นรักโดยหวังจะจับผิด
“ก็ไม่เป็นไง” คิบอมพูดแล้วเลิกตาไปมองซองมินก่อนจะก้มลงตักบะหมี่เข้าปาก
“พูดให้มันเข้าใจหน่อยสิ!” ซองมินตบโต๊ะ ทำให้คนรอบข้างมองมาทางพวกเขา
“ไม่กินรึไง” คิบอมเลิกคิ้วให้ซองมินแล้วทำ
“อ๊า..อ๊า บะหมี่เย็นฟรีของช้านนนน” เมื่อเห็นว่าบะหมี่เย็นฟรีของตนถูกช่วงชิงไปขนาดไหน ซองมินจึงรีบคว้าชามบะหมี่มาซด
“แล้วเมื่อกี้ใคร?” คิบอมถามพลางเท้าคางมองเพื่อนรักที่นั่งยัดบะหมี่เข้าปาก
“อี้ อีอึกอ่ะ” (พี่อีทึกอ่ะ) ซองมินตอบพร้อมเคี้ยวบะหมี่อยู่ในปาก
“กินให้หมดก่อนไป- -” คิบอมเอ่ยอย่างเวทนา
“เขาชื่อพี่อีทึกใจดีมากๆเลยล่ะ” ซองมินเอ่ยหลังจากที่กลืนบะหมี่คำใหญ่ลงคอไป
“อีทึก…ป๊อปควีนปีที่แล้วนี่” คิบอมเอ่ยพลางทำท่านึก ว่าคนคนนี้ได้ส่งต่อความเป็นป๊อปควีนให้แจจุง
“คิบอมรู้จักด้วยหรอ??” ซองมินเอ่ยอย่างอึ้งๆ เพราะคิบอมไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้
“พี่แจเล่าให้ฟัง” คิบอมตอบแบบห้วนๆ แล้วนึกถึงตอนที่แจจุงมาหาเขาที่บ้านเรียวอุคตอนที่เขากำลังอ่านหนังสือ ไม่ใช่เขาไม่ได้ฟังหรอกน่ะ แต่ไม่สนใจมากกว่า ก็เลยจับใจความมาได้แค่นี้ทั้งที่แจจุงเมาท์เป็นชั่วโมง
“อ่า..นั้นสิน่ะ ว่าแล้วเราไปหาพี่แจกันเถอะ^^” ซองมินเอ่ยแล้วขว้ามือคิบอมไปโดยทันที
.
.
.
.
.
.
หน้าห้องเรียนของแจจุง
“ห้องนี้ป่ะ คิบอม?” ซองมินหันไปถามคิบอมแล้วแหงนหน้ามองป้ายห้อง
“น่าจะ” คิบอมตอบแล้วเอามือล้วงกระเป๋า เขาเองก็เคยมาสองสามครั้ง จำไม่ค่อยได้หรอก
“อ๊ะ! คิบอมนั้นดงเฮนี่” ซองมินสะกิดคิบอมแล้วชี้ไปที่ระเบียง
“?” คิบอมหันไปตามนิ้วของซองมิน ก็พบดงเฮกำลังเดินออเสาะอยู่กับผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง
“นั้นใครอ่ะ?” ซองมินหันไปถามคิบอม คนที่ทำให้ดงเฮที่ได้ชื่อว่าถือตัวไปออเสาะได้ขนาดนั้นก็คงสุดยอดมากๆ
“….” แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่มองดงเฮแค่นั้น
“อ๊ะ! หรือว่าจะเป็นมินโฮ” ซองมินเอ่ยแล้วเอามือไปจับที่คางตนเองเหมือนท่าของนักสืบ
“ใครนะ”
“มินโฮแฟนใหม่ดงเฮไง” ซองมินเอ่ยอย่างรอบรู้ ก็แหมดงเฮนะดังจะตายเพราะเป็นลูกของผอ.โรงเรียนดังขงเกาหลีแถมยังหน้าตาดีก็เลยได้ยินข่าวบ่อยๆแถมบางครั้งดงเฮก็ได้ลงนิตยสารด้วยมันก็เลยมีข่าวเมาท์ออกมาบ่อยๆ
“รู้มายังไง” คิบอมเอ่ยแต่สายตาก็ยังจ้องที่ดงเฮต่อไป
“ก็เขาเป็นคนดัง อีกอย่างชั้นก็จะต้องหาข้อมูลของเหยื่ออยู่แล้ว” ซองมินกล่าวอย่างยืดๆ (ตูเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็นปล้นรักลวงโลกดีไหมเนี่ย--/ไรเตอร์)
“คนดัง?” คิบอมหันไปมองซองมินหลังจากที่ดงเฮและมินโฮเดินลับตาไป
“ก็เขาเป็น….”
“อ้าว! บอมมินมาทำอะไรที่นี้อ่ะ??” เสียงใสแทรกบทสนทนาของคนทั้งสอง
“พี่แจ><” ซองมินพูดแล้วกระโดดกอดรุ่นพี่ราวกับเป็นพี่ตัวเอง
“คิบอมมม” แจจุงเดินไปขยี้หัวคิบอมด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ทำไมช่วงนี้พี่ไม่มาหาพวกผมเลยอ่ะL” ซองมินเบ้ปากอย่างน้อยใจแล้วเหลือบมองคิบอมโดยหวังจะหาเพื่อนรวมขบวนการงอนแจจุง
“ก็งานมันเยอะพี่ก็กำลังจะต่อมหาลัย เลยต้องอ่านหนังสือด้วย” แจจุงแก้ตัว ตาหวานยิ้มให้น้องทั้งสองด้วยความใจดีเหมือนเคย
“ผมคิดถึงพี่มากเลย คิบอมก็ไม่ค่อยพูด ไม่มีใครคุยด้วยเลยT^T” ซองมินทำหน้าราวกับจะร้องไห้
“พี่ก็บอกว่าให้คุยแบบเซโร่วัน” แจจุงเอ่ยแล้วหัวเราะเบาๆพลางหันไปมองหน้านิ่งของลูกพี่ลูกน้อง
หมายเหตุ: เซ่โร่วันทอล์กก็คือการที่คิบอมนั่งอ่านหนังสืออยู่หรือทำอะไรสักอย่างแล้วแจจุงหรือซองมินก็เมาท์ให้คิบอมฟังโดยที่คิบอมไม่โต้ตอบอะไร
“ก็เซโร่วันมันไม่มันส์เลยอ่ะTT” ซองมินเอ่ยแล้วทำหน้าเศร้าๆ
“แล้วมาทำอะไรกันที่มินซอน?” แจจุงถามแล้วหันไปมองหน้าคิบอม เพื่อหวังคำตอบจากลูกพี่ลูกน้องบ้าง
“แลกเปลี่ยน” คิบอมตอบสั้นราวกับขี้เกียจเปิดปาก
“อ้าว! สองคนนี้เองหรอ ก็นึกว่าใคร^^” แจจุงยิ้มหวานให้น้องทั้งสอง ทำเอาชายหนุ่มและหญิงสาวแถวนั้นแทบละลาย
“เอ้อ!พี่แจ ช่วยผมเรื่องผมคิบอมหน่อยดิ” ซองมินเอ่ย ก็ทำให้คิบอมนึกขึ้นได้ถึงสัญญาของยุนโฮ
“ทำไมหรอ คิบอมมีเหาหรอ คิคิ” แจจุงเอ่ยแล้วขำน้อยๆกับคำแซวของตนเอง
“คือผมว่าคิบอมน่าจะปลับเปลี่ยนทรงผมหน่อย” ซองมินเอ่ย แล้วจับหน้าคิบอมหันซ้ายขวาให้แจจุงดู
“อืม…พี่เห็นด้วยน่ะ..แต่พี่จะได้อะไรล่ะ” แจจุงเลิกคิ้วมองน้องทั้งสองอย่างเจ้าเล่ห์
“เซอร์เช่” คิบอมเอ่ยสั้นๆ
“OK! เย็นนี้เจอกันที่Ocean blue พี่ต้องไปแล้ว บ๊ายๆ” แจจุงเอ่ยแล้วโบกมือลาเดินเข้าห้องไป
ตอนเย็น ที่ห้าง Ocean blue
“มาแล้วหรอ^^” แจจุงหันไปยิ้มให้น้องทั้งสอง
“ฮะ^^ไปได้รึยัง?” ซองมินเอ่ยอย่างตื่นเต้น
“อือ ไปสิ วันนี้คิบอมหล่อจังน่ะ><” แจจุงเอ่ยแล้วจับคุณน้องมาควงหน้าตาเฉย เพราะนี้เป็นตอนเย็นคิบอมเลยใส่ชุดที่ยูชอนซื้อมาให้ (ได้มาฟรีต้องใช้ให้คุ้ม)
“อ่า..เอาทรงแบบไหนดีล่ะ?” แจจุงหันไปถามคิบอม หลังจากที่เข้ามาในร้าน
“แบบไหนก็ได้” คิบอมหันไปตอบคุณพี่แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัดผม
“งั้นเอาแบบนี้นะ บลาๆๆๆ” แจจุงอธิบายให้เจ้าของร้านฟังเกี่ยวกับทรงผมของคิบอม
“เสร็จแล้วค่ะ><//” พนักงานร้านเอ่ยอย่างเขินๆ หลังจากที่ตัดผมให้คิบอมเสร็จ
“หล่อมากเลยคิบอม><” ซองมินเอ่ยแล้วยกนิ้วให้กับคิบอม
“หรอ” คิบอมเอ่ย เขาว่ามันก็ดูดีน่ะ เข้ากับเสื้อกันหนาวสีดำที่มีลายเปื้อนสีขาว เขารูดซิปลงเล็กน้อยให้เห็นเสื้อสีดำที่คอไม่กว้างนักข้างใน มันเป็นลุคสบายๆ แล้วก็เข้ากับผมสั้นนี่ด้วย
“อ๊ากกก! นี่ถ้าเราไม่ได้เป็นญาติกัน ชั้นจะกินนายไปแล้วน่ะเนี่ย>O<” แจจุงเอ่ยแล้ววิ่งเข้าไปนัวเนียคิบอม
“ปล่อยเหอะ- -” คิบอมแงะแจจุงออกจากตัวเอง
“เรามาเป็นแฟนกันเถอะ คิบอม*O*” ซองมินเดินมาเกาะแขนคิบอมตาวาววับ
“เฮ้อ~” คิบอมถอนหายใจก่อนจะแกะซองมินออกจากตัวอีกคนแล้วเดินจากไป
“จะไปหนายอ่าTT” ซองมินกับแจจุงวิ่งตามคิบอมไปในทันที
“ไม่เอาเซอร์เช่หรอ?” คิบอมถามแจจุงแล้วเอามือล้วงกระเป๋า
“เอาสิๆ แล้วจะมีตังค์หรอ?” แจจุงเดินไปเทียบข้างคิบอม
“ไม่มี” คิบอมตอบหน้าตาย ก็ยังไงยุนโฮก็ต้องให้ฟรีอยู่แล้ว
“อ้าว! แล้วจะทำยังไงล่ะ?” แจจุงเอียงคออย่างน่ารัก
“เดี๋ยวก็รู้เองและฮะo_<” ซองมินกระพริบตาให้แจจุงอย่างมีเล่ห์ใน
“เอ๋ หมายความว่าไงกัน?” แจจุงหันมามองรุ่นน้องทั้งสองด้วยความงง งวย
ห้างSapphire blue
“ร้านเนี่ยแหละ” คิบอมชี้ไปที่ร้านของยุนโฮ
“YJ Perfectionหรอ?” แจจุงหันไปมองป้ายร้าน เขาเคยมาที่นี้ครั้งหนึ่งซึ่งร้านนี้วิเศษมาก แต่ช่วงนี้เขายุ่งมากจึงไม่ได้มาที่นี้อีก จนถึงตอนนี้
“พี่รู้จัก?” คิบอมหันมามองแจจุง
“พี่ชอบห้างนี้จะตาย” แจจุงบอกแล้วเดินนำเข้าร้านไป
“สวัสดีครับ^-^” พนักงานหนุ่มยิ้มต้อนรับเหมือนทุกครั้ง
“ผมมาหาพี่ยุนโฮครับ” คิบอมหันไปคุยกับพนักงาน
“ยุนโฮ ลูกชายคนเดียวของบริษัทเซอร์เช่อ่ะนะO_o?” แจจุงทำตาโต
“รู้จักกันด้วยหรอ” คิบอมหันมาทำท่าแปลกใจเล็กน้อย
“ก็เขาน่ะ เป็นลูกเจ้าของแบร์นดังทำไมจะไม่รู้จัก><//” แจจุงเอ่ยหน้าแดงน้อยๆ
“พี่ชอบเขาO-O” ซองมินทำตาโต
“ก็นิดหน่อย//” แจจุงเอ่ยเขินๆ จะบ้าตาย!!สองคนนี้ชอบกันแต่ไม่รู้เรื่อง โอ๊ย!จะบ้าตายย
“แล้วทำไมพี่ไม่บอกเขาล่ะ” ซองมินตีแขนแจจุง เพราะคนอย่างแจจุงแค่ดีดนื้วทั้งผู้ชายและผู้หญิงก็มาต่อคิวกันเป็นร้อยแล้ว
“ก็ได้ยินว่าเขาชอบคนอื่นอยู่นิ” แจจุงทำหน้าเศร้า
“ก็พี่….” ซองมินกำลังจะพูดแต่ก็ถูกคิบอมเอามือมาปิดปากเอาไว้
“ให้เขาจัดการกันเอง” คิบอมกระซิบ
“อือ><” ซองมินกระซิบกลับ เขาเองก็คิดว่ามันน่าสนุกดีเหมือนกัน
“ว่าไงคิบอม^^” ยุนโฮเดินยิ้มลากตับไตมาแต่ไกล ทำเอาคนแถวนั้นแทบจะลงไปดิ้นกับพื้น
“อ่า..พี่ยุนโฮนี้พี่แจจุงลูกพี่ลูกน้องของคิบอมo_<” ซองมินกระพริบตาส่งซิกให้
“สะ..สวัสดีคับ^///^” ยุโฮเอ่ยหน้าแดงพลางยื่นมือไปหาแจจุง
“สวัสดี^///^” แจจุงก็หน้าแดงไม่แพ้กันแล้วยื่นมือไปจับยุนโฮ
“นี่ๆ จะจับกันนานไปไหนฮะ ฮิฮิ” ซองมินแซวทำให้คนทั้งสองรีบปล่อยมือ ออกจากกันทันที ใครดูก็รู้ว่าสองคนนี้ชอบกัน= =ทำไมถึงดูไม่ออกน่ะ
“ละ..แล้ววันนี้มามีอะไรรึเปล่า” ยุนโฮหันมาถามคิบอมพร้อมหน้าที่ยังแดงน้อยๆ
“ก็พี่แจจุงเขาอยากได้เซอร์เช่น่ะ” คิบอมตอบแล้วดันแจจุงไปข้างหน้า
“อ่า..นิดหน่อยน่ะ^^//” แจจุงยิ้มพลางบิดด้วยความเขินายน้อยๆ
“งั้นพวกผมไปก่อนน่ะ มีธุระต้องทำ^+++^” ซองมินยิ้มโชว์ฟันขาวก่อนจะพาคิบอมออกจากร้านไป
“อ่ะ..อ่าว เดี๋ยวสิ” แจจุงพยายามจะรั้งรุ่นน้องทั้งสองไว้แต่ก็ไม่ทันแล้ว เลยต้องหันไปยิ้มแก้เขินให้ยุนโฮแทน
“นี่คิบอม นั้นดงเฮนี่” ซองมินชี้ไปที่หน้าโรงแรมแห่งที่อยู่ตรงข้ามกับห้าง
“ช่างเขาเถอะ” คิบอมตอบโดยไม่หันไปมองดงเฮ
“แต่ดูเหมือนเขากำลังเมานะแล้วก็กำลังเดินเข้าโรงแรมด้วย” ซองมินหันไปบอกคิบอม
“โรงแรม?” คิบอมเอ่ยพร้อมกับขมวดคิ้ว แล้วหันไปตามนิ้วซองมิน ก็พบหนุ่มหน้าหวานที่ใบหน้าแดงซ่านราวกับว่าเมาเหล้าเดินเคียงคู่ไปกับคนร่างสูงคนหนึ่ง แต่ดูเหมือนดงเฮก็เต็มใจนี่
“คิบอม..จะไปช่วยเขาไหม?” ดงเฮเอียงคอถามคิบอม ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องของเขา แต่ดงเฮก็เป็นคนรู้จักของคิบอม ก็น่าจะช่วยกันบ้าง
“…..” แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากชายคนตรงหน้า
“คิบอม!”
.
.
.
.
.
.
[ดงเฮ]
“ฮัลโหล” ดงเฮกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์หลังจากที่เขาเพิ่งผละจากอาหารกลางวัน
(พี่ครับ นี่มินโฮนะ) ปลายสายทำเสียงร่าเริงแสดงออกว่ากำลังยิ้มอยู่
“ว่าไงมินโฮ” ดงเฮเอ่ยเสียงนิ่ง ทั้งๆที่ปรกติจะดี๊ด๊าเวลามินโฮโทรมา คงเป็นเพราะเรื่องเมื่อเช้าทำให้เขาไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลย ภาพที่เด็กของเขาเดินอออกไปพร้อมกระต่ายน้อยของไอ้กี้ช่างบาดตาลีดงเฮเยี่ยงนัก
(พี่กินข้าวรึยัง?) ปรายสายเอ่ยถาม มินโฮเป็นคนที่ดงเฮสนใจ แต่ไม่นึกเหมือนกันว่าเขาก็สนใจดงเฮเช่นกัน
“ก็..กำลังกินอยู่” ดงเฮตอบกลับ
(ไปเดินเล่นกันหน่อยไหม?) ปรายสายชวน
“ก็ดี จะได้ย่อยด้วย~” ดงเฮเอ่ยเสียงหวาน
(เจอกันที่น้ำพุมินซอนน่ะ ตอนเที่ยงสี่สิบน่ะครับ) ปรายสายกล่าว
“อือ แล้วเจอกันน่ะ” ดงเฮเอ่ยแล้วกดวางพลางหันไปมองนาฬิกา
‘หึ~เที่ยงสี่สิบแล้วนี่นา เด็กนี้’ ดงเฮคิดแล้วยิ้มน้อยๆกับตัวเอง แล้วลุกออกจากโรงอาหารไป
“พี่ครับ~” มินโฮตระโกนเรียกดงเฮพลางโบกมือให้พร้อมรอยยิ้มบาดใจ
“^^~ว่าไง?” ดงเฮหันไปยิ้มให้มินโฮ
“พี่ครับไปเดินเล่นกันเถอะ ผมมีอะไรจะคุยด้วย” มินโฮกล่าวแล้วหันไปจูงมือดงเฮ
“เอาสิ” ดงเฮเอ่ยแล้วเดินไปตามแรงดึงของคนร่างสูง
“พี่ครับกินน้ำหน่อยไหม?” มินโฮยื่นแก้วน้ำส้มให้ดงเฮเป็นเชิงถาม
“อ่า..ดีเลย กำลังอยากกินน้ำอยู่เลย ขอบใจนะ^-^” ดงเฮหันไปยิ้มให้มินโฮ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเรื่องที่น้ำส้มขมผิดปรกติ
“ไม่เป็นไรครับ^___^” มินโฮยิ้มกว้าง
“อ่า…แล้วมีอะไรจะคุยหรอ^^?” ดงเฮยิ้มหวานเยิ้มให้มินโฮ
“ก็นิดหน่อยน่ะครับ” มินโฮยิ้มให้ดงเฮ
“เอ๋?นี้กี่โมงแล้วเนี่ยยย” ดงเฮหันไปถามมินโฮพลางยิ้มหวานเยิ้มให้คนตรงหน้าอีกครั้ง เพราะเขานึกขึ้นได้ว่าต้องพาคิบอมไปทานข้าว แต่เขาก็นึกขึ้นได้อีกว่าคิบอมมีซองมินดูแลอยู่แล้ว
“บ่ายโมงกว่าแล้วครับ” มินโฮตอบพลางมองนาฬิกา
“หรอออ~ นี่มินโฮ นายรู้ไหมว่านายหล่อแค่ไหน” ดงเฮเอ่ยแล้วเอามือไปสัมผัสแก้มมินโฮเบาๆพร้อมกับหน้าแดงซ่าน
“พี่ก็น่ารักมากเหมือนกันครับ^^” มินโฮยิ้มให้ดงเฮพร้อมกับป้อนคำหวาน
‘พี่ดงเฮ ผมไม่นึกเลยว่าพี่จะเมาง่ายอย่างงี้’
“ฮาๆ ไม่หรอกชั้นไม่น่ารักเลย…..เพราะชั้นไม่น่ารักเขาเลยจากชั้นไปไง หะๆ” ดงเฮเอ่ยแล้วทำเสียงเศร้าน้อยๆ
“ใครหรอฮะ?” มินโฮถามพลางหันไปมองคนในอ้อมแขนตนเอง
“ไม่มีอะไรหรอก คิคิ นายนะน่าร้ากกกว่าเขาเยอะ ฮิฮิ^___^” ดงเฮเอ่ยแล้วเงยหน้าไปยิ้มหวานหยาดเยิ้มให้คนร่างสูง
“ฮะๆ หรอครับ พี่ครับพี่รู้จักคนที่ชื่อแทมินไหมครับ?” มินโฮถามคนที่อยู่ในอ้อมแขน
“หืม?แทมินหรอ ไม่เคยได้ยินน้า~กิ๊กนายรี้งายย” ดงเฮเอ่ยแล้วตีหน้าเศร้า ถอยเซออกห่างจากมินโฮ
“ไม่รู้จักเลยหรอ??” มินโฮถามพลางมองคนตัวเล็กที่เดินเซไปเวมา
“ม่ายยรู้จักเลย ฮิฮิ มินโฮ” ดงเฮเดินเซไปเซมาจน……
โครม!
“พี่เป็นอะไรไหมครับ” มินโฮรีบถลาไปหาดงเฮที่กองอยู่ที่พื้น
“ฮิฮิ ม่ายยยเป็นไรหรอก คิคิ” ดงเฮพูดพลางยิ้มเยาะ
“ลุกขึ้นเถอะครับพี่” มินโฮยื่นมือไปให้ดงเฮ
“มินโฮ นายร้ากกชั้นหม้ายย?” ดงเฮไม่เอื้อมมือไปหามินโฮแต่เงยหน้าไปถามเขาด้วยสายตาเยิ้มๆ
“พี่ล่ะ รักผมไหม?” มินโฮเอ่ยแล้วพยุงดงเฮขึ้น
“นายไม่พูดว่ารักชั้นL” ดงเฮเบ้ปากแล้วถอยห่างออกจากมินโฮ ทำให้มินโฮต้องรีบถลาไปพยุงดงเฮทันทีก่อนที่คนตัวเล็กจะล้มไปกองที่พื้นอีกครั้ง
“พี่ครับผมว่านี้มันก็จะเลิกเรียนแล้ว เราไปเที่ยวกันเถอะ^^” มินโฮยิ้มแล้วดึงข้อมือดงเฮไป
“ปายหนายย ม่ายยไป” ดงเฮส่ายหัวยิกๆ แล้วพยายามจะยื้อมินโฮไว้
“เซอร์ไพรส์ครับ” มินโฮเอ่ยแล้วกระพริบตาให้ดงเฮ
“วู้ๆๆๆ เซอร์ไพรส์ ฮิฮิ ชั้นชอบเซอร์ไพรส์><” ดงเฮเอ่ยแล้วทำท่าตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ
“นี้มันก็จะบ่ายสามแล้ว เราไปกันเถอะครับ” มินโฮเอ่ยแล้วหันไปจูงมือดงเฮอีกครั้ง (เวลาผ่านไปเร็วอย่างกะโกหก- -/ดงเฮ)
“ไปเล้ยยย หี่หี่^O^” ดงเฮยิ้มแล้วเดินตามแรงจูงของมินโฮไปนอกโรงเรียน
.
.
.
.
“ที่นี่ที่ไหนอ่ะ” ดงเฮที่ดูเหมือนจะเริ่มสร่างเมาหันมาถามคนที่อยู่ข้างๆ
“ห้างSapphire blueครับ” มินโฮเอ่ยเสียงนิ่ง
“ทำไมชั้น? ปวดหัวจัง” ดงเฮเอ่ยแล้วเซถลาไปนั่งที่เก้าอี้ที่อยู่แถวนั้น
“งั้นเดี๋ยวผมมานะ เดี๋ยวไปซื้อยามาให้^^” มินโฮกล่าวแล้ววิ่งหายไป
“มาแล้วคับ นี้น้ำกับยา” มินโฮยื่นแก้วน้ำไปให้ดงเฮ
“อ่า…ขอบใจ” ดงเฮรับแก้วน้ำมาแล้วกระดกยาลงคอไปในทันที
“พี่ครับ ไหวไหม?” มินโฮก้มหน้าลงมาถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา
“ไหวววเส้! ” ดงเฮตอบแล้วโยนแก้วน้ำทิ้ง
“น้ำขมจางงเลย” สีแดงระเรื่อค่อยๆโผล่ขึ้นมาบนใบหน้าของดงเฮอย่างช้าๆ ลีดงเฮที่เริ่มเมาสะบัดหัวไปมาอย่างมึนๆ เขาเองก็รู้ว่าตัวเองคออ่อนขนาดไหน แต่เขาไม่รู้นะสิว่าเขากินอะไรลงไป!!
“ไหวแน่นะครับ?” มินโฮเอ่ยแล้วเดินตามไปเก็บแก้วน้ำมาทิ้ง
“ไหวสิ้! แล้วไอ้เด็กของชั้นมันไปหนายยย….อ้อ! มันไปกับกระต่ายน้อยแล้วสินะ ฮะๆ ไอ้บ้า!ชั้นน่ะเป็นคีพเพอร์นายนะไม่ใช่กระต่ายน้อยคนนั้น!” ดงเฮเอ่ยอย่างเหวี่ยงๆ
“เด็กของพี่?” มินโฮถามดงเฮพลางหย่อนก้นลงนั่งข้างๆคนตัวเล็ก
“ชั้นมันไม่น่ารักนิ ท้างพี่ท้างนายก็เลยจากกกช้านนปายย” ดงเฮเอ่ยแล้วลุกขึ้นเดินเซไปเซมา
“พี่?นาย?” มินโฮพูดเสียงแผ่ว
“ช้านนนปวดหัวว” ดงเฮเดินเป๋ไปเป๋มาจนเกือบชนแจกันอิตาลีแตก
“พี่ครับเดี๋ยวผมพาพี่ไปนอนนะ” มินโฮเอ่ยแล้วโอบไหล่ดงเฮ
“หี่หี่ เอาสิ ช้านนง่วงนอนแล้วล่ะ>W<” ดงเฮพูดแล้วทำหน้าตาน่ารัก
“ตรงนั้นมีโรงแรมอยู่ เดี๋ยวผมพาไปนะ” มินโฮเอ่ยแล้วยิ้มน้อยๆ
“จาทำอารายยนะ หี่หี่ พี่ยูโฮ..” คำข้างหลังดงเฮได้เอ่ยอย่างแผ่วเบาราวกับอยากจะร้องไห้
“พี่ครับพี่รู้จักคนตรงนั้นรึเปล่า” มินโฮเอ่ยถามดงเฮหลังจากที่มาถึงหน้าโรงแรมแล้วเห็นคนสองคนกำลังมองพวกเขาอยู่อีกฟากนึงของถนน
“หนายๆ ไม่เห็นจารู้จักเลยย หี่หี่” ดงเฮพูดแล้วพยายามใช้สายตาหวานเยิ้มจ้องไปที่อีกฟากของถนน แต่ก็เห็นอะไรใม่ชัดเพราะนี่มันก็ทุ่มกว่าแล้วและเขาก็มึนๆอยู่ด้วย (เวลาเร็วอีกและ- -/ดงเฮ)(คนเมาเงียบไปไป๊/ไรเตอร์)
“หรอ ช่างเถอะ” มินโฮตอบแล้วพาดงเฮเดินเข้าไปในโรงแรม The C.
“สะ..สวัสดีค่ะคุณหนู” ผนักงานสาวก้มหัวให้มินโฮ
“ชั้นขอห้องluxuryห้องนึง” มินโฮพูดแล้วยิ้มให้พนักงานสาว โรงแรมแห่งนี้เป็นหนึ่งในสมบัติตระกูลของเขาซึ่งซีวอนที่เป็นพี่ชายของมินโฮก็เคยมาใช้ที่นี่เช่นกัน (มากับใครอ่ะวอน>//</ไรเตอร์)
“ค่ะ สักครู่น่ะค่ะ” พนักงานสาวกล่าวแล้วก้มลงไปกดอะไรสักอย่างบนเครื่อง
“ห้อง1032ค่ะ เดี๋ยวให้พนักงานพาไปน่ะค่ะ” พนักงานสาวเอ่ยก่อนจะกดปุ่มเรียกพนักงาน
“บ๊ายยยบายยน้า~” ดงเฮโบกมือลาพนักงานสาวก่อนจะเดินเซตามมินโฮไป
“คุณหนู….” พนักงานสาวเยราวกับมีอะไรจะบอกเขาแต่มินโฮก็เดินเข้าลิฟท์ไปแล้ว
ห้อง1032(เลขส้วยสวยเน้อ)
“กุญแจครับ” พนักงานหนุ่มยื่นกุญแจสีทองให้มินโฮ
“ขอบใจ” มินโฮเอ่ยแล้วไขประตูห้องพร้อมกับดึงดงเฮเข้าไป
“ไปเถอะ มีอะไรเดี๋ยวชั้นเรียกเอง” มินโฮเอ่ยพร้อมยิ้มน้อยๆ มินโฮใจดีกับพนักงานทุกคนแม้กระทั่งกับคนที่เพิ่งมาใหม่
“ครับ” พนักงานหนุ่มกล่าวแล้วก้มโค้งให้มินโฮก่อนจะเดินถอยหลังไป
“ทีนี้ เราไปนอนกันเถอะ” มินโฮพาดงเฮไปที่เตียง
“อ๊า…นุ้มนุ่ม ฮิฮิ” ดงเฮกล่าวแล้วนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงพร้อมกับใบหน้าแดงๆ
“นี้พี่ดงเฮไม่รู้จักคนที่ชื่อแทมินเลยหรอ?” มินโฮยืนกอดอกถามดงเฮอีกครั้ง
“เอ้? หม้ายยเห็นรู้จักเลยย รึว่าจารู้จักน้า~” ดงเฮเอ่ยหลังจากที่ลุกขึ้นมายนั่งทำตาบ๊องแบ๊ว
“พี่รู้จักใช่ไหม??” มินโฮเขย่าไหล่ดงเฮ
“ม่ายยรู้สิ๊ หี่หี่ มินโฮอยากได้ยางงัยอ่า><” ดงเฮกล่าวแล้วจ๊องมินโฮตาแป๊ว
“ตกลงพี่รู้จักไหม!!” มินโฮเขย่าไหล่ดงเฮให้แรงขึ้นอีก
“ฮึก….เจ็บบบ…เจ็บอ่า..เจ็บ..ฮืออ” น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาของคนตัวเล็กจนทำให้มินโฮใจอ่อนแล้วปล่อยมือจากคนตัวเล็ก
“ฮึย! เดี๋ยวผมออกมาจากห้องน้ำ พี่ต้องให้คำตอบผม! ไม่งั้นพี่จะได้เสียความบริสุทธิ์แน่!” มินโฮประกาศกร้าวก่อนจะเดินหายไปในห้องน้ำ
…………………………………………….
ว้ายๆๆๆๆ คุณด๊องจะโดนมินโฮทำมิดิมิร้ายรุไม่ ติดตามต่อนะค๊า>O<
ไรเตอร์ชักปลง ไม่เม้นก็ไม่เป็นไรขอแค่อ่านแล้วคิดว่ามันสนุกก็พอแล้ว^^
เดี๋ยวตอนหน้าจะใส่ให้ฮยอกกี้เย้อๆ HBDย้อนหลังน่ะคร้า~
ขอให้พี่เคะขึ้นทุกวันๆ น้า~ อย่ากลับมาเมะอีก(อึนเฮ เฮอึนจงหายปายย เพี้ยง!><)
พี่เมะมันอันตรายต่อตัวพี่เองอย่างแรงม้ายดี๊ม่ายดีค่ะ กินเพื่อนม่ายยดี ฮิฮิ
แล้วก้ขอให้พี่มีความสุข ขอให้เอสเจครบสิบสามคนเร็วๆ…
และเอลฟ์จะปกป้องพี่เองนะค่ะ(แต่งไปแต่งมา ไรเตอร์จะเมาแทนด๊องและ ฮิฮิ>O<ไม่ได้ๆ อายุยังไม่ถึงค่ะ^^)
……………………………………………………………………….
ปล.ทุกคนคงแปลกใจว่าวันเกิดฮยอกนี้นานแล้วไม่ใช่หรอ? คือเราว่าจะลงตั้งแต่หลังวันเกิดฮยอกแต่เรามัวแต่แก้ไขอยู่เลยไม่ได้ลง= =; ซอร์รี่นะจ๊ะ
คนจงเม้นๆๆๆๆๆๆ เพี้ยง!! ไม่เม้นเมนไม่รักเมนไม่หลง!!
นี่รูปบอมๆหลังจากตัดผมเสร็จ
ความคิดเห็น