คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Re] คยูมินอีกสักตอนจะเป็นไรไป
“อ่า คิบอมชั้นว่าจะเข้าไปมินซอนน่ะ” ซองมินทำท่าเดินไปเดินมาเหมือนใช้ความคิด
“ก็ไปสิ” คิบอมพูดขณะที่กำลังอ่านหนังสือโดยไม่หันไปมองคนตัวเล็กสักนิด
“คิบอม นายก็รู้น่ะว่าชั้นอยากเข้ามินซอนขนาดไหน” ริมฝีปากบางเบะออกราวกับจะร้องไห้ วิชามารยาร้อยเล่มเกวียนถูกนำไปใช้กับเพื่อนรักอย่างคิบอม
“แล้วไง” คิบอมที่ไม่คล้อยตามซองมินก็อ่านหนังสือต่อไปอย่างไม่แยแส จนคนตัวเล็กต้องเปลี่ยนวิธีการ
“เข้าไปเป็นเพื่อนชั้นหน่อยน้า*O*” ซองมินเริ่มเปลี่ยนยุธการมาใช้มารยาสายตาลูกแมว
“ไม่” คิบอมตอบอย่างไม่คิด
“นายก็รู้ความฝันชั้นคือการได้ไปเมื่องไทยและกินเนื้อจระเข้แสนอร่อย*0*” ซองมินพูดแล้วทำหน้าเคลิ้มไปกับความฝันอันแปลกประหลาดของเขา
“ชั้นเกี่ยวอะไรด้วย” คิบอมหันมาเลิกคิ้วให้ซองมินแล้วหันไปหยิบหนังสือที่อยู่ข้างหลังคนตัวเล็ก
“ก็ถ้าไปมินซอนมันก็จะง่ายต่อการไปเที่ยวไทยไงล่ะ” ซองมินพูดพลางเอานิ้วมาจิ้มที่ปากแล้วทำหน้าพยักเพยิดไปกับความคิดของตนเอง
“ก็….ไม่เกี่ยวกับชั้นอยู่ดี” คิบอมเอ่ยแล้วนั่งลงที่เก้าอี้เพื่ออ่านหนังสือต่อ
“ก็นายน่ะหน้าตาดี อาจจะมีคนรวยๆมาเป็นแฟน….” ซองมินเอานิ้วจิ้มปากพลางเหลือกตาไปด้าสนบนแล้วเว้นช่วงไว้ให้เพื่อนแสนฉลาดคิด
“จะให้แฟนชั้นพานายไปไทย?” คิบอมหันไปมองคนตัวเล็ก
ลีซองมิน หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารัก ที่มีหัวสมองอันดีเลิศแต่ก็ไม่ได้สนใจการเรียนเท่าไหร่นักเพราะเอาหัวสมองไปปล้นคนอื่นมากกว่า แต่ก็ยังสอบผ่านอละติดอันดับท็อปทรีของโรงเรียนอีกด้วย ไม่ว่าใครได้มาเป็นแฟนกันเขาก็จะหมดตัวไปตามๆกัน ซองมินเลยได้ฉายาว่า ‘มาร(น่า)รักร้อยล้านปล้น’ ปล้นทุกคนที่เขาคิดว่ารวยและหน้าตาดี= =+
“ฉลาด^____^ แล้วคิบอมก็จะได้ทุนทำการทดลองปลานีโม่ด้วยไง” ปากชมพูคลี่ยิ้มกว้าง กับความฉลาดของเพื่อนตัวเอง
คิบอมตอนนี้กำลังการทดลองทดสอบปฏิกิริยาปลานีโม่ว่ามันจะมีการตอบสนองกับสิ่งเร้าอะไรมากที่สุด การทดลองอันนี้ทำเอาคิบอมหมดตัวทันทีเพราะไอ้ปลานีโม่บ้านี่มันดันตัวละล้าน- -จากที่เป็นเจ้าชายร้อยล้านกลายเป็นเจ้าชายขอทานในบัดดลทำให้คิบอมรักไอ้นีโม่มากกว่าอะไรทั้งสิ้น (ยกเว้นเค้กกี่วี่)
“ชั้นก็มีเงิน” คิบอมพยายามที่จะไม่สนใจแล้วข่มใจอ่านหนังสือต่อ
“มีเงินบ้าอะไรล่ะ รู้สึกนายสองคนจะมาเช่าบ้านชั้นอยู่น่ะ- -” เสียงดุดังๆมาจากชั้นหนังสือหลังคิบอม ตามมาด้วยใบหน้าหวานสวยที่โผล่มาจากชั้นหนังสือ
“ชู่ว เบาๆสิเรียวอุคนี่มันห้องสมุดน่ะ” ซองมินจุ๊ปากพลางหันไปมองคุณคนูที่นั่งคุมห้องสมุดอยู่ด้วยความกลัว
“นายสองคนน่ะไปเลย ไปอยู่มินซอนเลย ชั้นกับพี่เยซองจะได้สะดวกสักที- -” เรียวอุคพูดพร้อมทำมือปัดๆคล้ายกับไล่หมามิปาน= =
“เรียวอุคนายหมายถึงอะไรน่ะ><//” ซองมินคิดไปเตลิดเปิดเปิงกับคำพูดของเพื่อนรัก
“นายคิดอะไรเนี้ย? ชั้นหมายถึงเวลาพี่เยซองมาช่วยชั้นติวหนังสือจะได้ไม่มีเสียงดังรบกวน” เรียงอุคทำหน้าตาอนาถกับความคิดจิตๆที่ไม่เข้ากับหน้าตาหวานๆของซองมิน
“เหรอออ??เห็นพี่เยซองมาที่บ้านทีไร มีอ้ะ..อ๊ากันตลอดอ่ะ” ซองมินพูดไม่อายฟ้าอายปลวก(ปลวกเกี่ยวไร
ฟร่า??/ไรเตอร์)
“พูดอะไรเนี่ย- -//” ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความอาย
“ทีนี้ใครกันแน่ที่เสียงดัง ชั้นกับคิบอมนี้ทำการบ้านไม่ได้เลย- -” ซองมินเอ่ยแซวเพื่อนรัก(ดังขนาดนั้น?/
ไรเตอร์)(อยากได้ยินหรอ?/เรียวอุค)(โคตรๆ*O*/ไรเตอร์)
“ไม่ว่ายังไงพวกนายก็ ออกไปสะ= =+” เรียวอุคเปลี่ยนเรื่อง
“ง่าT^T” ซองมินออดอ้อน
เอ๊ะ! ถ้าคิบอมออกจากบ้านเรียวอุค คิบอมก็จะไม่มีที่อยู่…..แล้วก็ต้องมาอยู่หอกับเราที่มินซอน!!! แล้วคิบอมก็จะได้หลอกปล้นเงิน! แล้วเราก็จะได้ไปไทย!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ>O< ได้กับได้เว้ยยย!
“ชั้นยกข้าวของมาให้แล้ว อยู่ที่หน้าห้องสมุด” เรียวอุคผู้เตรียมพร้อมอย่างดิบดีเมื่อได้ยินข่าวจากแฟนสุดที่รักว่าเพื่อนทั้งสองต้องไปมินซอน เพื่อที่เขาจะได้ อ่ะ…อ๊า อย่างสบายใจ- -///(ไรเตอร์เขียนเองยังอายเองอ่ะ)
“โอเค งั้นไปกันเถอะคิบอม!” ซองมินเปลี่ยนทีท่าในทันใด รีบขว้าข้อมือของคิบอมแล้ววิ่งไปทันที ทำเอาเรียวอุคงงไปเลย
.
.
.
.
.
.
ห้องผอ.มินซอน
“ผอ.ครับ!! แฮ่กๆๆ” ซองมินวิ่งหอบแฮ่กๆเข้ามาในห้องผอ.พร้อมกับเพื่อนรัก(รู้สึกเรื่องนี่จะวิ่งเยอะจัง)
“วะ…ว่าไง??” คุณผอ.เอ่ยอย่าง งงๆ เมื่อมีเด็กนักเรียนเปิดประตูห้องตนโดยที่ยังไม่ได้เคาะ แถมยังตะโกนใส่เขาแบบไม่ได้ตั้งตัวอีก
“พวกเราจะเข้ามินซอนครับ!!” เสียงประกาศกร้าวของซองมิน
“อะ…เอ่อ ได้ส่งรูปพวกนายสองคนมาด้วยน่ะ จะแบบไหนก็ได้” คุณผอ.ที่ยังดูเหมือนยัง งงๆเอ่ย
“ฮะ!!” พูดเสร็จซองมินก็ลากคิบอมออกไปอย่างกระตือรือร้น
“อ่ะ…อืม”คุณผอ.ก็ยังคง งงไม่เลิกอยู่ดี (มันจะงงอะไรนักหนา= =)
วันต่อมา ณ มินซอน
“นั้นอะไรอ่ะ??” ด้วยความสูงที่เหลือ(น้อย) ดงเฮก็พยายามที่จะขเย่งดูบอร์ดที่มีคนมุงมากมาย มันจะมุงอะไรกันนักกันหนาฟร่ะ! คนหล่อมองไม่เห็นเว้ย-*-!
“รูปเด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนอ่ะ” ฮยอกแจพูดแล้วก็ขเย่งเท้ามองเหมือนกัน (พื้นฐานของเคะ เตี้ยเข้าไว้ ไม่งั้นเมะไม่มอง)
“รู้สึกว่าปีนี้จะหน้าตาดี คนเลยคิดที่จะสมัครเยอะ คู่แข่งเยอะหน่อยนะแก” ฮยอกแจพูดพลางกระโดดด๊องแด๊งเพื่อให้มองเห็นรูปบนบอร์ด
“งั้นหรอ….แอ๊กก” ดงเฮหน้าแทบทิ่ม เมื่อไอ้เพื่อนที่รักดันกระโดดขี่หลังเขา
“เห็นแล้วๆ” ฮยอกแจที่อยู่บนหลังของเพื่อนกล่าวพร้อมทำคอยื่นคอยาว
“หน้าตาเป็นไง” เอาว่ะ ยอมเสียฟอร์มนิดนึง ก็อยากรู้นี่หว่า(ความเจือก ทำให้คนสามารถยอมทุกอย่าง- -)
“อ่า….คนที่ชื่อ ลีซองมินหน้าตาแบ๊วน่ารักๆ ตาโตเหมือนกระต่ายเลยอ่ะผิวขาวน่ารักจังเลย อิอิ” ฮยอกแจทำท่าตื่นเต้น
“แล้วอีกคนอ่ะ” ดงเฮที่ทำท่าจะล้มแหร่มิล้มแหร่เงยหน้าขึ้นไปถามเพื่อนรัก
“คิมคิบอม ผิวขาว ตาตี๋ แก้มบวม บอกคำเดียว หล่อ ฮ้า~” ไอ้คนที่อยู่ข้างบนพูดทำท่าเคลิ้ม (ตกลงจะเคะรึเมะฮะฮยอก- -+)
“อือ” พูดเสร็จดงเฮจึงปล่อยฮยอกแจลงมาทันที
“โอ๊ยยยย”เสียงโอดครวนของคนที่ลงไปกองอยู่ทีพื้นแล้วทำหน้าตาเจ็บปวด
“เป็นอะไรไหม??” เสียงสวรรค์โผล่มาจากด้านหลังฮยอกแจ
“ไม่เป็นม้ะ…อ้าว ซีวอนนน~”ฮยอกแจที่กำลังจะเอ่ยประชดแต่เมื่อหันไปเจอหน้าซีวอก็เปลี่ยนเป็นเสียงหวานทันที
“ดงเฮ ทำไมนายปล่อยเพื่อนลงมาอย่างนั้นล่ะ?” ซีวอนดุดงเฮเล็กๆ แล้วหันไปมองฮยอกแจ
“แล้วจะทำไม” ดงเฮเอ่ยพลางเอามือขึ้นมากอดอกทำไม่รู้ไม่ชี้
“นี่เพื่อนนายเลยนะ” ซีวอนพูดพลางยื่นมือไปให้ฮยอกแจ
“ขอบใจนะ^///^”ฮยอกแจตอบเสียงหวานแล้วยิ้มหยาดเยิ้มให้ทีนึง
“ไม่เป็นไร ทีหลังก็ลงดีๆล่ะ” ซีวอนพูดแล้วก็วิ้งหนึ่งทีให้ฮยอกแจ แล้วจากไป
“อืม><” ฮยอกแจตอบหลังจากที่ซีวอนเดินไปแล้วมันก็เหมือนระเบิดมาลงที่ฮยอกแจทันที บึ้ม!เขิน><
“นายเห็นไหม ซีวอนๆ”ฮยอกแจตีแขนดงเฮอย่างบ้าครั่ง
“แล้วตาชั้นไปบอดเมื่อไหร่ล่ะ??” ดงเฮหันไปเลิกคิ้วใส่เพื่อนรัก
“หล่อมากก หล่อมากก หล่อมากกก><”ฮยอกแจยังคงตีแขนดงเฮต่อไป
“อะไรเนี่ย?ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย ขี้แอ็กชะมัด” ดงเฮสะบัดแขนออกจากอึนฮยอกแล้วทำท่าแหวะใส่ซีวอนที่เดินไปไกลแล้ว
“หล่อมากก หล่อๆๆๆ><” ฮยอกแจยังคงบ้าบอต่อไป ทำเอาคนแถวนั้นหันมามองคนบ้าที่ลัลล้าดี๊ด๊าอยู่คนเดียว
“ผมไม่รู้จักเขานะ”ดงเฮพยายามทำไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่รู้จักคนตรงหน้า
“ชั้นตัดสินใจแล้ว ชั้นจะเอาซีวอนมาครอบครองให้ได้ ว่ะฮะฮ่าๆๆๆ” อึนฮยอกหัวเราะอย่างคนบ้าแล้วก็วิ่งลั้นล้าจากไป= =
“ไอ้นี้ชักบ้าขึ้นทุกวัน เฮ้ย!รอด้วยดิ!!” แล้วดงเฮก็ต้องรีบวิ่งไปตามเพื่อนลั้นล้าของตน
ตอนกลางคืน ก่อนวันไปมินซอน1วัน
[ซองมิน]
“ตื้นเต่นจังเนอะว่าไหม??” ซองมินหันไปเอียงคอถามฟักทองที่อยู่ตรงหน้าเขา
[คิบอม]
“ตกลงนายรู้สึกยังไงกับชั้น” คิบอมถามปลานีโม่ ตัวทดลองของเขา= =คิบอมก็บ้าเป็นนะเออ
[ดงเฮ]
“Zzzz….งืมๆ” หนุ่มหน้าหวานที่นอนน้ำลายไหลใส่หนังสืออยู่ เงยหน้างัวเงียขึ้นมาแล้วพยายามเดินไปที่เตียง แต่……ดันกลับไปไม่ถึง= =
“Zzz….ครอก” คนหน้าหวานล้มฟุบลงไปก่อนที่จะถึงเตียงแล้วก็นอนค้างอยู่ที่ท่าเอาหน้าเกยขอบเตียงแล้วตัวก็ปล่อยไปตามพื้น(อนาถอ่ะ- -+/ไรเตอร์)
[คยูฮยอน]
“เอากระต่ายให้ชั้นกินตัวสิ!!” คยูฮยอนสั่งพ่อครัว
“คะ..ครับ…..สงสัยช่วงนี้เมนส์มาไม่ปกติมากินแต่กระต่าย” พ่อครัวบ่นอุบอิบ
[อึนฮยอก]
“ซีวอนบ้า อร๊างงง><//” อึนฮยอกทุบหมอนอย่างเขินอาย=*=
[ซีวอน]
“ชิ้ง” ผู้ชายที่หล่ออย่างกับเจ้าชายกำลังฝึกวิ้งอยู่ที่หน้ากระจก (อนาถจิตชิบ)
วันประมูล!!(ก็วันต่อมาอ่ะแหละ)
“ไม่พูดพร่ำทำเพลงและ ขอเชิญเด็กแลกเปลี่ยนออกมาเลยยยย” คุณพิธีกรผายมือ
“กรี๊ดดดดดดๆๆๆๆๆๆๆ(+ด)” เสียงกรี๊ดของเหล่าชะนีดังกระหึ่มไปทั้งโดม
“อ่า ทั้งสองมายืนข้างหน้าเลยครับ”
“ฮะ^^” ซองมินยิ้มให้ทุกคน
“อ่อมม่าหนูอยากแต่งงานนนน”
“พ่อค่ะขอผู้ชายให้หนูที><”
“นี่และรักแท้ของช้านนนน” คำพูดมากมายที่ส่อไปทางเดียวกันอย่างน่ามหัศจรรย์คือ ‘จะเอาปู้จายยยย’
“จะกรี๊ดอะไรนักหนา” ดงเฮเอามืออุดหูพลางทำหน้าเบื่อหน่าย ทำอย่างกับซุปเปอร์สตาร์ของเอเชีย อย่างซุปเปอร์จูเนียร์มางั้นแหละ- -
“เริ่มประมูลแล้…”
“ร่างกาย!!” พิธีกรยังพูดไม่จบก็มีคนมาแทรกทันที
“โอเคครับ คุณคยูฮยอนเสนอร่างกาย 1 2 3….ขอแสดงความยินดีกับคุณคยูฮยอนด้วยครับ!!!” เมื่อพิธีกรพูดจบ คุณหมาป่าไฟแรงก็ตรงมาฉุดคุณกระต่ายไปทันที
“ม่ายยยน้า”เสียงกร๊ดร้องอันโหยหวนของเหล่าชะนีและอิแอบ
“คนต่อไปครับ แนะนำตัวหน่อยครับ” คุณพิธีกรยื่นไมค์ให้คิบอม
“สวัสดีครับ” คิบอมเอ่ยหน้านิ่งแต่ก็ทำเอาคนตายเกือบทั้งโมเลยทีเดียว
“กรี๊ดดดดดดๆๆๆ”เหล่าชะนีผู้คืนชีพลุกขึ้นมากรี๊ดคิบอมต่อ(กรี๊ดดดไรเตอร์อยากกรี๊ดบ้างไรบ้าง></ไรเตอร์)
“เริ่มประมูลกันเลยดีกว่าครับ” คุณพิธีกรเอ่ยแล้วหลีกทางให้เหล่าชะนีได้เห็นคิบอมอย่างเต็มตา
“คนนี้ต้องเอาให้ได้!!” ดงเฮพูดกับตนเองด้วยความตั้งใจ
“ล้านนึงค่ะ!!” เสียงผู้หญิงด้านหลังดงเฮตระโกนขึ้น
“เฟอร์ราริ่ง2คันค่า!” ขอโทษนะค่ะ แต่มันมีรถยี่ห้อนี้ด้วยหรอ?? ฟังแล้วนึกถึงผ้าขีริ้วไงไม่รู้-*-
“บริษัทผ้าอนามัยกลิ่นสมุนไพรดอกปลาคู่ครับ” ใครมันช่าง-*-…
“บริษัทยุนแจเรารักกันเท่าฟ้าครับ!!” อ่า…นี่มันษริษัทอะไรกัน ยังไม่ถึงตอนยุนแจน๊า~
“มินซอน!!” ดงเฮตระโกนขึ้นมาทำเอาเหล่านักเรียนแอบลัลล้าเพราะจะโรงเรียนจะถูกประมูล
“อ่า อันนี้ขายไม่ได้ครับ” พิธีกรพูดแล้วทำเอาเด็กๆน้อยใหญ่ใจสลายเลย
“first kiss” หญิงสาวด้านข้างดงเฮกล่าว
‘ตูไม่firstแล้วนี้หว่า-*-เซ็ง’
“ร่างกาย” สำเนียงแปล่งชายหนุ่มด้านหน้าดงเฮ นั้นก็คือ ‘ฮันเกิง’ นั้นเอง
“เดี๋ยวครับ ขอผมเจรจาตกลงกับเขาก่อนได้ไหม?”ดงเฮตระโกนถามพิธีกร
“อ่า..ได้ครับ” พิธีกรอนุญาต นี่เพราะเห็นเป็นลูกผู้อำนวยการนะเนี่ย- -
“พี่ฮัน พี่ จีบฮยอกอยู่ไม่ใช่หรอ-*-” ดงเฮกอดอกมองฮันเกิง
“อันนี้เก็บไว้ เพื่อฮยอกไม่สนใจพี่” ฮันเกิงตอบหน้าตายทำเอารุ่นน้องอยากฝาดหัวรึ่นพี่สักทีสองทีด้วยความหมั่นไส้
“งั้นเดี๋ยวผมช่วยพี่เรื่องฮยอกเอง เคป่ะ??” ดงเฮเลิกคิ้วพร้อมยื่นข้อเสนอให้คนตรงหน้า
“ ผมให้เขาครับ!!” ฮันเกิงรีบตระโกนบอกในทันที
“โอเค คุณลีดงเฮได้ไปครับ จบการประมูล” เมื่อเสียงของพิธีกรจบลงก็ทำเอาเหล่าชะนีและอิแอบที่เหลือหัวใจเหี่ยวแห้งทันที
“โฮ่ว” เสียงอันโศกเศร้าดังระงมไปทั้งโดม
“อย่าเอาสามีหนูปายยย”
“เขาเป็นของช้านนนนTT” เสียงอันเศร้าโศกของเหล่าชะนีเมื่อผู้ที่เกือบได้เป็นสามีถูกพรากไป
.
.
.
.
.
.
[คยูมิน]
“นะ…นาย” ซองมินพูดอย่างผวา พลางมองคนตรงหน้าด้วยตัวลีบๆ
“ใช่ชั้นเอง ไอ้คนที่นายด่ามาสารพัดสัตว์วันนั้นน่ะ-*-” คยูฮยอนลากซองมินขึ้นลิฟท์ แล้วหันำลไปมองคนัวเล็กตาขวาง
“ชะ…ชั้นขอโทษ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ” ซองมินก้มหน้าลงอย่างหวาดกลัวพลางพูดอ้ำๆอึ้งๆ
“ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ??” คยูฮยอนดันซองมินให้ติดกับกระจกในลิฟท์ ทำเอาคนตัวเล็กทำหน้าเจ็บปวดในทันใด
“มันเจ็บนะ ไอ้จิตวิปหื่น” รู้สึกว่าไอ้คำว่าไม่ได้ตั้งใจคงใช้ไม่ได้ผลและ เล่นหลุดปากด่าสะขนาดนี้
“เหอะ! เนี่ยนะไม่ตั้งใจ มานี่เลย” คยูฮยอนกระชากแขนซองมินออกจากลิฟท์ แล้วตรงไปที่ทางเดิน
“จะไปไหนเนี่ย” ซองมินสะบัดแขนออก แต่ก็ไม่สามารถรอดจากการจับกุมของคนร่างใหญ่ได้
“เข้าไป!!” คยูฮยอนผลักซองมินเข้าไปในห้องๆหนึ่ง (เพิ่งตอนที่สาม จะเข้าห้องแล้วหรอกี้=.,=/ไรเตอร์)
“จ…จะทำอะไร” ซองมินพูดอย่างหวาดกลัวเมื่อคยูฮยอนผลักเขาลงบนเตียง (โอ้ววกี้-.,-/ไรเตอร์)
“ปล้ำนายมั้ง”คยูฮยอนพูดแล้วขึ้นคร่อมคนตัวเล็กหน้าตายพลางรวบแขนทั้งสองข้างของซองมินไว้เหนือหัวคนตัวเล็ก
“เดี๋ยว..ไม่..ไม่ได้”ซองมินขัดขืนเมื่อคยูฮยอนเริ่มไซร้ไปที่ต้นคอขาว
“อะไร?” คยูฮยอนหยุดกิจกรรมที่ทำ แล้วหันมามองซองมินอย่างหมดอารมณ์
“นายจะทำแบบนี้กับชั้นไม่ได้” ซองมินพยายามดิ้นไปมา
“ทำไมจะไม่ได้ ก็กำลังทำอยู่นี้ไง” ว่าจบคยูฮยอนก็ก้มลงสูดกลิ่นหอมจากซอกคอขาว
“เรายังไม่ได้จูบกันเลย จะเริ่ม..ตรงที่นายเริ่มไม่ได้หรอกนะ” ซองมินเอ่ยอย่างรู้ดี เพราะเห็นเยซองกับเรียวอุคซัมติ่งติ้งกันบางครั้ง
“หะ??” คยูฮยอนถึงกับอึ้งเลยทีเดียว ห้ามไรไม่ห้าม ห้ามเพราะผิดขั้นตอนเนี่ยนนะ= =
“อื้อ” ซองมินตอบอย่างซื่อๆทั้งๆที่เมื่อกี้ยังทะเลาะกันอยู่แท้ๆ แต่พอเป็นเรื่องนี้ก็ออกตัวแสดงความรู้ทันใด
“ใครว่าชั้นจะปล้ำนายจิงๆล่ะ” คยูฮยอนถอนหายใจเบาๆ แล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียงข้างๆซองมิน
“อ้าว ก็นายบอกว่า…” ซองมินมึนงงกับการกระทำของคนตรงหน้า จะปล้ำไม่ปล้ำว่ะแม่ง คนน่ารักงง- -
“นี้ห้องนอนนายของอาทิตย์นี้ เดี๋ยวอาทิตย์หน้านายจะได้ไปอยู่ห้องพักของเด็กแลกเปลี่ยน” ว่าเสร็จคยูฮยอนก็เดินออกมาจากห้องทันที
“เฮ้อ~อะไรของตาบ้านี่น่ะ น่ารำคาญชะมัด” พูดเสร็จซองมินก็ล้มลงนอนแล้วก็พล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
ทางด้านของคนที่เพิ่งเกือบได้กินกระต่ายไปเมื่อกี้ ก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ จิงๆเมื่อกี้ก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรหรอกน่ะแค่จะแซวเล่นเฉยๆ แต่กระต่ายบางตัวดันน่ากิน- - กลับไปต่อดีไหมน่ะ?? ไม่ดีๆ นี้เพิ่งวันแรกเองน่ะ คยูฮยอนส่ายหัว
ตอนเย็น
ก๊อก ก๊อก
“ฮะ” เสียงงัวเงียเดินมาเปิดประตู
“เพิ่งตื่นหรอ” ชายหนุ่มแก้มป่องถามเพื่อนรักที่เดินมาเปิดประตู
“อ๊า~คิบอมม>[ ]<” ซองมินวิ่งไปกอดคิบอมทันที
“?”คิบอมตกใจ เมื่ออยู่ดีๆคนตัวเล็กก็วิ่งมากอดหมับเข้าให้
“ฉันคิดถึงนายมากเลยTT” ซองมินดึงคิบอมมานั่งบนเตียง(มันนลงเตียงอีกและ= =)
“แล้วทำไมไม่ไปหาล่ะ” คิบอมหันไปเลิกคิ้วใส่ซองมิน
“ก็ฉันไม่รู้ว่าต้องไปทางไหนนี่T^T”ซองมินเริ่มออดอ้อนเพื่อนรัก ที่แม้จะคบกันมานานแล้วแต่ซองมินก็ยังอ้อนคิบอมอยู่วันยันค่ำนั้นแหละ
“กินข้าวเย็นรึยัง??” คิบอมถามเหมือนห่วงใย แต่จริงๆคือเขาหิว
“ยังเลย ไปด้วยกันน่ะ^^” ซองมินดึงแขนคิบอมออกจากห้อง
“อือ ไปไหนดีล่ะ” คิบอมเอ่ยแล้วหันไปมองซองมินพลางเลิกคิ้วราวกับเขาอารมณ์ดี
‘ทำไมคิบอมพูดมากผิดปรกติ อารมณ์ดีรึไง- -??’
“พวกเราไม่เคยมามินซอนสะด้วยสิ” ซองมินเอ่ยพลางเหลือบมองบรรยากาศรอบๆตัว บ่อน้ำพุแสนสวยที่ถูกล้อมรอบด้วยดอกไม้ ที่กำลังบานสะพรั่ง อ่า~ช่างสวยงามอะไรอย่างนี้ ถ้าเป็นซีกวางน่ะจะถ่ายรูปให้มันส์ไปเลย>< ซองมินคิด
“นี่ ชั้นหานายตั้งนานรู้ไหม แฮ่กๆ” คยูฮยอนโผล่ออกมาตรงหน้าของคนทั้งสอง
“หาตั้งนาน??” ซองมินเอียงคอถามอย่างน่ารัก
“ใช่สิ วิ่งทั่วเลย” คยูฮยอนตอบแล้วหันไปหอบแฮ่กๆ
“แต้ชั้นอยู่แค่หน้าหอพักเองน่ะ” ซองมินตอบพลางมองคนเซ่อที่ดันไปตามหาสะทั่วมินซอนทั้งๆที่ก็น่าจะรู้ว่าซองมินไปไหนไม่ได้ไกลเพราะเพิ่งมามินซอน
“เอ่อ..นั้นแหละ ชั่งมันเหอะ ” คยูฮยอนตอบ คิดแล้วเขาก็อยากตีหัวตัวเองนัก ทำไมต้องไปหาทั่วโรงเรียนด้วยนะก็น่าจะรู้ว่าไปไหนไม่ได้ไกล- -
“แล้วมีอะไร??” ซองมินเอียงคอถามพลางเกาะแขนคิบอม
“กลับห้อง!” พูดจบคยูฮยอนก็ดึงแขนคนตัวเล็กไปโดยไม่รอความคิดเห็นอะไรจากซองมิน
“โอ๊ย! เจ็บน่ะไอ้บ้า คิบ๊อมมมมมTT” หมายเหตุ: ไอ้บ้ากับคิบอมคนละคำกันน่ะค่ะ^^
“จะพาชั้นไปไหน??”ซองมินหยุดถามคนร่างสูงที่ดึงตนเองขึ้นมาบันไดตั้งหลายขั้น
“กลับห้องไง เพิ่งบอกไปเมื่อกี้เนี้ย!” แล้วคยูฮยอนก็ลากซองมินขึ้นบันไดต่อ
“กลับห้องแล้วไมไม่ขึ้นลิฟท์”ซองมินถาม คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย
‘เออ ว่ะ แม่งปล่อยไก่อีกและ- -’
“กะ…ก็ออกกำลังกายไง นายจะได้หายอ้วน” น่ะ! แล้วก็วกมากัดซองมินจนได้- -
“ปล่อยไก่ไม่พอ ยังมากัดคนอื่นอีกนะ” ซองมินยิ้มกับความก่งก๊งของผู้ดูแลตัวเอง
“ไปเถอะน่า” คยูฮยอนพูดอย่างอารมณ์เสียแก้ความก่งก๊งของตนเอง
“เอ้อ!คิบอม” ซองมินที่เพิ่งนึกขึ้นได้ถึงเพื่อนรักที่ตนเองทิ้งไว้ข้างล่างคนเดียว
“อะไร??” คยูฮยอนเลิกคิ้วถาม
“เพื่อนชั้น เขาอยู่ข้างล้าง” ซองมินตอบแล้วจ้องคยูฮยอนตาขวางเหมือนเป็นความผิดของเขาที่ทิ้งคิบอมไว้ข้างล่างคนเดียว
“หะ??” คยูฮยอนงง
“เพื่อนชั้นที่มามินซอนพร้อมชั้นน่ะ” ซองมินอธิบายให้กับไอ้คนอธิบายยากฟัง
“อ่อ…รู้สึกดงเฮจะได้คนนี้ไปนี่น่า” คยูฮยอนทำท่าครุ่นคิดแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์
“ทำไรอ่ะ?” ซองมินถามอย่างสงสัย
“เงียบๆเหอะน่า” คยูฮยอนจุ๊ปากแล้วเอาโทรศัพท์มาแนบหู
“ชิ” ซองมินทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างอารมณ์เสีย
“ฮัลโหล” คยูฮยอนกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
(มีอะไร ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะโทรมา) คนปลายสายถามอย่างกวนๆ
“มารับเด็กแกไปดิ อยู่หน้าหอสิบสามอ่ะ” คยูฮยอนพูดอย่างเซ็งๆ ที่ต้องมาจัดการกับเรื่องที่ไม่ใช่ของตัวเอง
(เด็กชั้น??อ๋อ นายคนแปลกหน้า)
“นั้นแหละ มารับเขาเร็วๆ เดี๋ยวก็ได้หลงทางเข้าให้หรอก” คยูฮยอนเตือน
(เออๆ ไปและๆ) แล้วดงเฮก็ตัดสายไป
“ไอ้บ้านี่ ไม่มีบอกลงบอกลาอ่ะ” คยูฮยอนบ่นแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าไป
“แล้วจะกินข้าวที่ไหนอ่ะ หิวจะตายแล้วTT” ซองมินลูบท้องแล้วทำท่าตายอดตายอยาก
“ชั้นสั่งข้าวมาแล้ว น่าจะรออยู่บนห้องน่ะ” คยูฮยอนเอ่ยแล้วเดินนำซองมิน
‘หึหึ โจวคยูฮยอน ขอโทษที่นายเกิดมารวยจนชั้นต้องปล้นนายนะ ฮ่าๆๆ ’
“อ่า..งั้นเหรอ” ซองมินตอบแล้วแอบหยิ้มเจ้าเล่ห์ในใจ
หลังอาหารเย็น
“คิบอม~กินข้าวรึยัง?” ซองมินเอ่ยถามเสียงหวาน
(กินแล้ว) ปลายสายตอบกลับ
“ นี่คิบอม”
(หือ?)
“ชั้นมีอะไรจะบอกล่ะ..” เสียงเจ้าเล่ห์เอ่ย
(อะไร??)
ระหว่างที่ซองมินเล่าแผนที่จะหลอกปล้นเงินและหัวใจของคีพเพอร์ตัวเองให้คิบอมฟัง คยูฮยอนที่เพิ่งออกจากห้องน้ำ เมื่อเขามองไปรอบๆห้องจึงพบเด็กของตัวเองอยู่ที่ระเบียง กำลังคุยโทรศัพท์อย่างยิ้มแย้ม หัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข [ในความจิงคือซองมินกำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเนื่องจากแผนการอันชาญฉลาดของตนเอง]
ตอนที่เขากำลังนั่งเช็ดหัวอยู่ปลายเตียงนั้น ภาพในหัวเรื่องเมื่อเช้าก็แวบเข้ามาทำให้เขาเผลอยิ้มโดยที่ไม่รู้ตัว แล้วภาพของชายหนุ่มแก้มป่องก็โผล่แวบเข้าอีกเหมือนกัน
‘แฟนหรอ…’
ความคิดเห็น