คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ยั่ว
‘ Game Start!! ’
รุ่งเช้าที่แสนสงบของผมกำลังจะหายไปเมื่อข้อความในโทรศัพท์ใหม่ของผมมันสั่น เกมสตาร์ทบ้าบออะไรล่ะ…ผมอยากจะลืมเรื่องเกมบ้าๆนี่จริงๆ ให้ตายเหอะ! ...พอผมนึกได้เรื่องเกม สายตาของผมก็สอดส่องไปรอบๆห้องนอน ไม่พบสิ่งมีชีวิตที่ผมหวังจะพบ…ผมอยากเล่นให้มันจบๆไปสะ แต่ดูเหมือนรูมเมทของผมจะไม่ให้ความร่วมมือเสียเลย เมื่อผมเดินมาชั้นล่างแล้วพบโพสต์อิทแปะบนตู้เย็น
‘ไปทำธุระ เดี๋ยวกลับมา ข้าวอยู่บนโต๊ะ ’
“ไข่เจียว กับซุปกิมจิ? เออ..ก็ยังดี ” ผมเริ่มจัดการอาหารตรงหน้าทันที ในหัวผมเริ่มมีแผนการต่างๆที่จะยั่วเจ้าของโพสต์อิท แต่มันคงไม่ง่ายขนาดนั้น…ผมยอมรับ..บางครั้งผมรู้สึกใจแกว่งแปลกๆกับคนคนนี้ อาการใจแกว่งนี่มันทำให้ผมลังเลตอนตัดสินใจที่จะเล่นเกม….แต่ผมก็ยังไม่อยากเลิกรักพี่ยูโฮ…
“หยุดความรู้สึกตนเองไว้แค่นี้ดงเฮ…ลีดงเฮหยุด! ” ผมคาดว่าการสะกดจิตตัวเองมันอาจจะช่วยผมได้บ้าง
…..หวังว่าจะเป็นอย่างงั้น
กิ๊ง ก่อง~
เสียงกริ่งหน้าประตูห้องของผมดังขึ้น บางทีอาจจะเป็นคนที่แปะโพสต์อิทนี้ไว้..หลังจากที่ผมเดินตัดห้องนั่งเล่นมาที่ประตู ส่องดูรูประตูหน้าห้องดู ก็พบว่าเป็นซองมิน ผมจึงเปิดประตูให้ผู้ร่วมชะตากรรมเข้ามาแต่โดยดี
“อันยองดงเฮ~ ”
“ อันยอง ดูนายยังร่าเริงเหมือนเดิมเลยนะ ” ผมปิดประตูห้องแล้วเดินนำซองมินไปนั่งที่ห้องนั่งเล่น
“ ฮะๆ ไม่หรอก ฉันก็มีเรื่องทุกข์ใจไม่ต่างกับนายเลย ”
“ แจ้ฮยองคิดอะไรไม่รู้ให้มาเล่นเกมเนี่ย- - ” ผมว่าแล้วเดินไปหยิบน้ำมาให้ซองมิน
“ ขอบใจนะ…นั่นสิ พี่แจจุงบ้า ”
“ แต่ฉันว่า ถ้าเป็นคยูฮยอนไม่น่ายากนะ เพราะดูท่าทางมันจะเอาไม่เลือก- - ”
“ นั่นแหละที่เป็นปัญหา ดูจากท่าทางแล้ว ตานั่นคงเป็นคนที่มือไวใช่ไหมล่ะ ฉันกลัวจะเสร็จเขาก่อนจะมีคนมาช่วยอ่ะสิ เฮ้อ..” เออ…ไอ้ที่ซองมินพูดก็ถูก คยูฮยอนมันมือไวกว่าปากเสมอแหละ
“แต่ถ้าไม่มีอะไรลึกซึ้งกันก่อนหน้านี่ก็ไม่น่าเป็นอะไรหรอก” ผมเอ่ยไปตามความจริง
“……”
“หืม?เงียบทำไมอ่ะ?” ผมหันไปถามซองมินที่นั่งก้มหน้า..หรือว่า…..
“ หรือว่าพวกนายไปทำอะไรกันมา!? ” ซองมินเงยหน้ามองผมเล็กน้อย ปากแดงๆของเขาเบะเต็มที่ ตาแทบจะคลอไปด้วยน้ำใสๆ
“ แงงง ฉันต้องโดนมันปล้ำแน่ๆเลยอ่า ดงเฮT^T ”
“ มีอะไรกันแล้วหรอ!? ที่ไหน!? ยังไง!? ท่าไหน!? ได้ไงเนี่ยยย!? ”
“ ยังๆ ไม่ได้มีอะไรกัน…ก็แค่ จูบน่ะ…” จูบหรอ?...อืมก็โอเคนะ แต่สำหรับคยูฮยอนถ้าแค่จูบแสดงว่าคนคนนี้ก็ใช้ได้เหมือนกัน ถ้าคยูมันเล่นๆป่านนี้ ซองมินไม่เหลือแล้ว
“ ที่ไหนอ่ะ? ”
“ บ้านคยูฮยอน.. ” หือออ มันพาไปบ้านด้วยเว้ย…ถ้าท่าทางจะเอาจริง
“ฉันว่าไม่มีอะไรต้องห่วงหรอกนะ แค่นายร้องไห้น่ะ มันก็จะหยุดเองแหละ…เชื่อฉัน^^”
“ อ่า…งั้นหรอ..เอ่อ…แล้วก็ คิบอมน่ะ… ”
“ อืม คิบอมทำไมล่ะ? ”
“ เขา…เอ่อ..ถ้าจะเอาชนะใจเขา มันไม่ง่ายเลยนะ ฉันคบกับคิบอมมานาน ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะรุก…เขาเป็นคนที่เข้าถึงได้ยาก เหมือนเขาสร้างอะไรบางอย่ามาขวางกั้นไว้เสมอ…นายก็แค่เจาะทะลุกำแพงนั่นสะ ”
“ งานใหญ่สินะ- -;”
“ แต่ดูเหมือนว่า เขาจะชอบเวลาคนหน้าแดงๆนะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม..ตกใจล่ะสิ เพราะคิบอมไม่มีทางเอ็นดูกับเรื่องแบบนี้ใช่ไหมล่ะ? ”
ครับ….คาดไม่ถึงเลยต่างหาก…
ผมรู้สึกว่า…ผมเคยหน้าแดงต่อหน้าเขาหลายครั้งนะครับ…-///////-
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูหน้าห้องทำให้ผมต้องหันหลังกลับไปมอง แต่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้องเป็นรูมเมทของผมแน่นอน….อ่า ให้ตายสิ เห็นหน้าเขาแล้วชักรู้สึกหน้าร้อนๆยังไงไม่รู้..ผมเพิ่งสังเกตหรือว่า เขาดูหล่อกันนะ
“ อันยองคิบอม^ ^ ” ซองมินยิ้มให้คิบอมอย่างร่าเริง
“หวัดดี มีธุระกับฉันหรอ?” คิบอมว่า ก่อนเดินไปกดน้ำที่ห้องครัวแบบเปิดของเรา
“เปล่าๆ มาหาดงเฮน่ะ คยูฮยอนไม่อยู่ ฉันเหงาๆก็เลยมาคุยกับดงเฮ ^ ^”
“ อืม…ซองมิน ช่วงนี้ไม่ค่อยได้นอนหรอ ดูเหนื่อยๆนะ ” ผมหันไปมองซองมินตั้งแต่หัวจรดเท้า..เอ่อ เขาดูโทรมจริงๆ
“ ฮะๆ นิดหน่อยน่ะ ช่วงนี้มีเรื่องให้คิดเยอะ ” ซองมินเหลือบมามองผมเล็กน้อย เป็นอันว่ารู้กัน
“มีอะไรหนักใจก็ไปคุยกับแจจุงสิ”
“ ^ ^;; ” พี่แจจุงเนี่ยแหละ….ตัวหนักใจเลย
“ฉันว่าป่านนี้คยูฮยอนคงกลับมาแล้ว ฉันไปก่อนดีกว่า..แล้วค่อยคุยกันนะดงเฮ ” ผมพยักหน้าก่อนเดินตามไปส่งซองมินตรงประตู
“ สู้ๆนะซองมิน มีอะไรโทรมาได้เลย ”
“ อืม นายก็เหมือนกันนะ^^ ” ซองมินยิ้มให้ผมก่อนจะโบกมือลา
…….เอาล่ะ ดงเฮ โอมมม จงเงย ความมั่นใจจงมา ….
Round 1!
“ คิบอม ” ผมเดินไปนั่งบนเก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์บาร์
“ ? ”
“นายว่าฉันเซ็กซี่ไหม?” ผมเอ่ยพร้อมตั้งใจเผยอปากและโพสต์ท่าที่คิดว่าเซ็กซี่ที่สุด
“ ไม่”
-*-ไอ้นี่….
“ ไม่เลยหรอ ” ผมเอียงลำคอให้เขาดู ผมคิดว่ามันเซ็กซี่นะ..
“ ไม่ ” - - ตอบไม่คิดเลยนะ
“ สักนิดนึง? ”
“เธอไม่เหมาะกับคำว่าเซ็กซี่ ” -*-ผมมีความเซ็กซี่มาตั้งแต่กำเนิดนะครับ!!!! เกิดมาผมก็เผยอปากได้ดั่ง อั้ม พัชราภา เลยนะ!
“แล้วฉันเหมาะกับคำไหน!? ” คิบอมนิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนครุ่นคิด ก่อนจะหันมามองผม
“ อืมม..อธิบายได้ไม่หมด..”
“ -///////////- ”
Round 1: Knock Out!
ตาย….ระเบิดบู้มกลายเป็นโกโก้ครั้นช์ไปแล้วครับ หลังจากนั้นผมขอพักยก กลับมาอาบน้ำก่อน (ยังไม่ได้อาบตั้งแต่เช้า) แต่ผมก็ได้พบความจริงเมื่อเปิดห้องเสื้อผ้า….!!??
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Round 2!
เสื้อผ้าของผม….หายไปเกือบหมดเลย!!! อะไรกัน? ทำไมมันเหลือแค่เสื้อเชิร์ตแขนยาวสีขาวตัวโคร่งๆ ซึ่งไม่รู้ว่าใช้ของผมหรือเปล่า แถมยังกางเกงที่เหลือเพียงบ็อกเซอร์ตัวบางสั้นๆนี้อีก!!?? อะไรกันเนี่ย? เสื้อผ้าผมไปไหนหมดเนี่ย?....หรือว่าคิบอมจะเอาไปซัก? ผมคิดได้แค่นั้นก็รีบสวมเชิร์ตสีขาวนี้แล้วก็บ็อกเซอร์ก่อนจะวิ่งลงไปข้างล่างหาตัวต้นเหตุทันที
“ คิบอมมมมมมมม ” ผมกระโจนข้ามโซฟาที่ห้องนั่งเล่น(เพื่อ?) แล้วพุ่งตรงไปยังคิบอมที่กำลังง้วนอยู่ในครัว
“หืม?” คิบอมถามโดยไม่หันมามองผมที่
“นายเอาเสื้อผ้าฉันไปซักหรอ?” ผมพูดแล้วยังต้องก้มมองตัวเองอีกครั้ง….ความรู้สึกไม่ต่างจากนางเอกหนังเอวีที่เพิ่งจะ…. เสร็จ
“เปล่า มีอะไรหรือไง?” คิบอมยังคงหมกมุ่นกับอะไรซักอย่างข้างหน้าเขา จนผมต้องเดินไปใกล้แล้วจับตัวของเขาหันมาเผชิญหหน้ากับผม
“ เห็นยัง? ตั้งแต่หัวจรดเท้า ยกเว้นกางเกงใน ไม่มีอะไรเป็นของฉันเลย เสื้อผ้านายหรือเปล่า? ”
“…..” เงียบครับ..เงียบทำไม? คิบอมมองผมค้างๆ…จนผมเริ่มรู้สึกเก้อเขินกับสายตาที่มองมาที่ผม
“ อะ อะ อะไรเล่า- -/// เงียบทำไม? ”
“ชุด…” คิบอมไล่สายตามองร่างกายของผม ทั้งๆที่ผมใส่เสื้อผ้าครบทุกชิ้น แต่สายตานั่น มันกลับทำให้ผมอายเหมือนผมถูกเขามองตอนที่ไม่ได้ใส่อะไรเลย
“ก็..อะ..เออ ก็ชุดน่ะสิ..ชุดนายรึเปล่า?”
“ไม่ใช่…เธอ ไม่คิดว่ามันสั้นไปหน่อยหรอ?” คิบอมมองตรงไปยังขาอ่อนของผมที่เสื้อเชิร์ตสีขาวมันบังบ็อกเซอร์สั้นๆนั้นไว้อย่างวับๆแวมๆ….อ๊ากกกกก สายตาแบบนั้นมันอะไรกัน-///////-
“มะ..ไม่รู้ กะ ก็ไม่ใช่ของฉันหนิ- -//” ผมต้องหลบสายตาคิบอมแล้วหันไปมองทางอื่น….
….. แต่งตัวแบบนี้ ผมจะมีโอกาสโดนปล้ำสูงขึ้นหรือเปล่านะ?
“นี่ๆ กางเกงมันสั้นไปจริงๆหรอ?” ผมเอ่ยแล้วดึงชายเสื้อขึ้นเพื่อโชว์กางเกง…แบบนี้แหละ เซ็กซี่ๆๆๆๆๆๆ
“ก็…ไม่รู้สิ” คิบอมหันเริ่มหันกลับไปสนใจของบนเคาน์เตอร์อีกครั้ง…อะไรกัน..แบบนี้ไม่เซ็กซี่หรอ!?
“เดี๋ยวสิๆ หันมาก่อน ถ้าสั้นฉันจะได้ไปเปลี่ยน” ผมจับตัวคิบอมให้หันกลับมาสนใจผม ชายตรงหน้าผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะก้มลงมองขาผมอีกครั้ง…เอ่อ..เริ่มเขินแล้วแฮะ-///-..ไม่ได้ๆ ตั้งสติๆลีดงเฮ!
“อืม..สั้น”
“สั้นขนาดไหนอ่ะ เพื่อตัวอื่นสั้นกว่านี้ฉันจะได้ไม่ต้องใส่”
“บอกไม่ถูก” นั้นแหละ!!!
“วัดสิๆ นี่ไงๆใช้นิ้วนายน่ะ” ผมกดไหล่ของคิบอมลงให้ย่อกับพื้น…มันสูงไม่ใช่เล่นครับ…
“วัด?” คิบอมเงยหน้าขึ้นมาถามผมเพื่อความแน่ใจ ผมก็พยักหน้าหงึกๆ แล้วผมก็ถ่างนิ้วชี้กับนิ้วโป้งออกแล้วทำท่าวัดให้คิบอมดู
“แน่ใจนะ?” ผมพยักหน้าอีกครั้งอย่างชิลๆ…..
…รึเปล่านะ?
คิบอมค่อยๆเปิดชายเสื้อของผมขึ้นด้วยมือซ้าย ก่อนที่เขาจะขยำมันไว้ในมือ โดยที่มือขวาของคิบอมก็เริ่มจัดการวัดขอบกางเกงของผม…นิ้วสากแตะผ่านลงมาที่สะโพกของผมพอดีกับนิ้วชี้ของเขาก็วางผาดอยู่บนต้นขา…อ่า..จากนั้นเขาก็ลากนิ้วโป้งลงมาช้าๆ..สยิวครับ...อืมม..คิบอมเคลื่อนใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ต้นขาของผมช้าๆ..มือขวาของเขาที่ไม่ได้วัดขอบกางเกงของผมอีกแล้ว จับขาของผมแยกออกน้อยๆ…ใบหน้าของเขาเคลื่อนเข้ามาใกล้จนผมที่ถอยไปติดเคาท์เตอร์ไม่รู้จะถอยไปไหนอีกแล้ว...มือข้างขวาของชายตรงหน้าแตะอยู่ขอบกางเกงของผม…ก่อนที่เขาจะ..
..ถอนหายใจ
“คืบครึ่ง…ราวๆนี้แหละ” คิบอมยืดตัวขึ้นมา ผมพยักหน้าหงึกๆรับคำตอบ…เมื่อกี้ เหมือนเขาเกือบจะ…อ๊ากกกกกก ถ้าเมื่อกี้ไม่มัวอาย เราคงชนะเกมไปแล้ววว…>////////////<
“เป็นอะไร หน้าแดง?”
แต่ดูเหมือนว่า เขาจะชอบเวลาคนหน้าแดงๆนะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
ยิ่งนึกถึงประโยคที่ซองมินพูดมันยิ่งทำให้ผมเขินมากขึ้นอีก อ่า…เมื่อมันอะไรกันนะ?
“ป่าว ไม่ได้เป็นอะไร อะ..เอ่อ งั้นฉันไปเปลี่ยนกางเกงก่อนดีกว่า” น่าแปลกที่คำพูดของผมช่างติดขัดนัก…แทนที่ผมจะชวยโอกาสนี้เพื่อชนะเกม เพื่อจะได้เจอพี่ยูโฮ…
…แต่ผม กลับหันหลังให้ชัยชนะนี้ เพียงเพราะ…กลัวเสียงหัวใจที่เต้นดังอยู่ในอก
“นี่…เปลี่ยนกางเกงเสร็จแล้วลงมาดื่มเป็นเพื่อนหน่อยสิ” คิบอมเอ่ยก่อนจะชูขวดโชจูในมือ..อ่า ที่เขากำลังทำอยู่ที่เคาท์เตอร์นั่น คงเป็นกลับแกล้มสินะ
“อืม” ผมพยักหน้า หันหลังแล้วก้าวเดินออกมาจากที่ตรงนั้น…
“เฮ้อออออ…..คิบอมคนบ้า..”
Round 2:Knock Down!
“นี่ ไม่มีชุดอื่นแล้วหรอ?”
“ไม่มีอ่ะ” ผมหย่อนก้นของตัวเองลงข้างๆเขา ด้วยท่าทีที่ห่ามที่สุดที่จะคิดออก ขาของผมข้างหนึ่งถูกตั้งชันขึ้นมาส่วนขาอีกข้างก็พาดยาวไปกับโต๊ะข้างหน้า
“……” อ้าว..มาให้ดื่มด้วยแล้วไม่คิดจะพูดอะไรเลยหรอครับคุณ- -? ผมหันไปมองคิบอม เขากระดกขวดโชจูดื่ม ก่อนจะใช้มืออีกข้างเสยผมตัวเองขึ้น
“……” ผมไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก..เขาดูดีมากในเวลาดื่ม..แม้สายตาของเขาจะดูมีเรื่องราวอะไรมากมายให้เขาคิดก็ตาม ผมกับเขานั่งเงียบๆกันอยู่อย่างนั้นสักพัก ผมก็ตัดสินใจยกโชจูขึ้นมาดื่มบ้าง…
“นายยย มีอะไรไม่สบายใจงั้นหรอ?” อ่า…กรึ่มๆแล้วสิ
“เมาแล้ว?” ผมยิ้มสว่างให้เขา
“ไม่เมานะ ไม่เมา” มือผมปัดป่ายไปทั่ว สายตาขอผมก็เริ่มเบลอ หัวก็เริ่มมึน…นี่เราเมา?...บ้า ดงเฮไม่เมานะ!
“นี่ คุมสติหน่อยสิ” ผมรู้สึกเหมือนโดนเขย่า…โลกของดงเฮ หมุนติ้ว ติ้ว ติ้ว ติ้ว ติ้ว เย่!
“อย่า..จับ..ดงเฮจะอ้วก..”
“โอ้กกกกกกกกกกกก”
“ดงเฮ- -”
“ฮี่ ฮี่^+++^” พ่อฮะแม่ฮะ ดงเฮถูกอุ้มอ่า…ตัวของดงเฮลอยขึ้นๆ เย่ๆดงเฮลอยได้>O<
“อยู่นิ่งๆสิ เดี๋ยวจะพาไปล้างตัว”
“ดงเฮบิน บิน ดงเฮลอยได้ วู้วววววววว!”
“ลีดงเฮ- -”
ซ่า!
“ว้ากกกกกกกกก! หนาวววว” ผมตาสว่างทันทีที่บางสิ่งบางอย่างที่เป็นของเหลวสาดลงมาบนตัวผม
“อย่าเพิ่ง ยังล้างไม่หมดเลย” ผมหันขวับจ้องตากับเจ้าของเสียง ในมือของคิบอมมีฝักบัวอยู่ และน้ำเย็นๆ มันก็มาจากฝักบัวอันนั้นเอง
“คิบอม! ฉันหนาว!”
เดี๋ยวนะ….เดี๋ยวก่อน…เวทอะมินิทรอหน่อยๆ…นี้ผมมาทำอะไรในห้องน้ำ..แล้ว..ทำไม…ผมถึง…ล่อนจ้อนฟระ! ไม่นะ..ไม่ แล้วทำไมผู้ชายคนนั้น! คนนั้น! คนนั้น! ต้องมานั่งยองๆมองผมเปลือยแบบนี้ด้วยเนี่ย!?...โอ้ มาย ก๊อดดดด ม่ายยยยยยยยย นอกจากเฟิร์สคิสของผมยังเป็นของมัน แล้วร่างกายของผม ยังเป็นของมันอีกหรออออออ!?
“โฮฮฮฮฮฮฮTOT”
“เป็นอะไรไป?” ไอ้คนบ้า! แก ชิงเวอร์จิ้นของฉันไปแล้วยังจะมีหน้ามาถามฉนอย่างงี้อีกหรอออ!!??
“โฮฮฮฮฮฮฮT^Tนาย..ต้องรับผิดชอบฉันนะ! แงๆๆๆๆ” แน่ะ ยังจะทำหน้าตาตกใจอีก ไอ้บ้า เวอร์จิ้นตรูนะโว้ยยย ไม่ใช่น้ำพริกหนุ่ม จะได้จิ้มกินแล้วเก็บแช่ตู้เย็นอ่ะT Tแงๆๆๆๆๆๆๆ
“ร้องไห้ทำไม?” เวอร์จิ้นกรูวววววววววT T
“นายมันคนชั่ว! ข่มขืนคนเมา ไอ้บ้า ไอ้คนผีทะเล ไอ้ ไอ้ ไอ้…” แง่ะ คิดคำด่าไม่ออกอ่าTT….เกมอะไรนั่นไม่เล่นแล้ววว
“ข่มขืน?”
“เออ! ก็นายปล้ำฉันไม่ใช่หรือไง!?” ผมใช้หลังมือปาดน้ำตาบนหน้าเหมือนเด็กๆ
“ทำไม่ได้หรอก” คิบอมดูดอะไรบางอย่างที่มันเบามาก
“สรุปนายปล้ำฉันใช่ไหม!?”
“เปล่า นั่นอ้วกเธอ ” นาย….
“ทำไมไม่ปล้ำฉันฮะ!” ผมพุ่งไปกระชากคอเสื้อเขา…อย่างไม่ดูสภาพตัวเอง
“เธออยากให้ฉันทำหรือไง?” อ่ะ….-////////-
“ก็แค่…คิดว่า..”
“คิดว่า?”
“โอ๊ยยยยยยย! จะบ้าตาย!!” ผมขยี้หัวแรงๆ คิบอมมองผมด้วยสายตางงๆ
“ยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ!!!!”
Kibum2 : Donghae 0
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เฮ้อ ในที่สุดก็ได้ลง ฮ่าๆ รีดเดอร์อย่าเพิ่งมารุมตื้บไรท์นะ>< ไรท์ก็อยากลงเร็วๆเนี่ยแหละแต่ว่ามันมีบางอย่างขัดข้องกับคอมของไรท์ แล้วช่วงนี้ไรท์ก็กำลังแต่งนิยายอีกเรื่องนึงอยู่ด้วย เอาเป็นว่าขอโทษรีดเดอร์ทั้งหลายแล้วกันนะคะ>< ตอนต่อไปจะเป็นการยั่วของมินน้อยแล้วล่ะ! ไม่รู้วากระต่ายน้อยตัวนี้จะหลุดพ้นมือของหมาป่าไปได้หรือเปล่า...ติดตามนะจ้ะ อิอิ LOVE YOU ALL
ความคิดเห็น