คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Play with me part 1
Part 13.1
“แจ้ฮยองฮะ เรียกผมมาทำไมเนี่ย- -” ผมหันไปถามพี่แจจุง นางฟ้าหน้าใสที่โทรจิกผมมาตั้งแต่เช้า เล่นสะผมอารมณ์เสียเลย ถึงจะย้ายห้องใหม่ได้นอนเตียงคิงไซส์ แต่ไอ้เสียงแหกปากของโทรศัพท์ผมนี่มันทำให้ผมอารมณ์เสียจริงๆ ถึงจะเป็นพี่แจจุงก็เหอะ ให้ตายสิ หน้าบวมหมด-*-
“เดี๋ยวก็รู้^^”
“-*- แล้วเรากำลังรออะไรอยู่?” ผมโดนเรียกมานั่งที่ร้านกาแฟ E.L.F129’café ตั้งแต่เก้าโมงครึ่ง ซึ่งตอนนี้มันจะสิบโมงแล้ว แล้วคนตรงหน้าผม ก็เอาแต่ทำหน้ายิ้มนางฟ้า ซึ่งแตกต่างกับผมที่เอาแต่ขมวดคิ้ว-*-
“ซองมิน”
“ซองมิน? ลีซองมินแฟนคิบอมอ่ะนะ?”
“ซองมินนั้นแหละ แต่เขาไม่ใช่แฟนกัน^^” อ่าว ไม่ใช่แฟนกันหรอกหรอ?…อืมมม…ดีใจแหะ^^…
..ดีใจ- -??
ดีใจอะไรของเราเนี่ยยยยย-[]-!!!???
“ดงเฮๆ”
“คะ ครับ?”
“ซองมินมาแล้วๆ” ทันทีที่เสียงของพี่แจจุงเรียกผมออกจากผวัง ผมก็หันไปทางประตูเข้าร้าน ที่เสียงกริ่งดัง กรุ๊งกริ๊ง จากนั้น ผู้ชายตัวเล็กๆ อวบๆ ใส่เสื้อเชิ้ตสีชมพู กางเกงสีครีมก็เดินเข้ามาพร้อมใบหน้าน่ารัก อ๋า~ ซองมินนี้น่ารักตลอดเวลาเลยเนอะ….อ่ะ เอ๊ะ! พอเขา เดินมาใกล้ๆ ผมก็เพิ่งสังเกตเห็นรอยแดงๆที่คอ……
…อย่าบอกนะว่าซองมินโดยคยูมันกินไปแล้ววว!!!!!!
“สวัสดีครับ^^” รอยแดงๆ….
“ไฮ~มินมิน” รอยแดงๆ….
“เอ่อ หวัดดี” รอยแดงๆ….
“มีอะไรติดหน้าฉันหรอ ดงเฮ?” พอซองมินเอ่ยถาม ผมก็ลืมตัวว่าเผลอมองรอยแดงๆนั่นมากเกินไป
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก^^” ผมยิ้มให้ จากนั้นซองมินเริ่มหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ พี่แจจุงก็ส่งเสียงเรียก พนักงาน ไม่นาน หญิงสาวผมดำยาวก็เดินมาพร้อมรอยยิ้ม….ถ้าผมจำไม่ผิด ที่นี้สินะ?จูบแรกของผม-*-
“ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีคะ^ ^?” ผมไล่สายตาไปที่เมนู ระหว่างที่พี่แจจุงและซองมินเริ่มสั่งออเดอร์
“สตรอว์เบอรร์รี่พาร์เฟต์ กับโกโก้ปั่นครับ^^” เอ..สตรอว์เบอร์รี่พาร์เฟต์แบบพี่แจจุงดีไหมนะ?
“ชีสเค้กฟักทองแล้วก็….ชาเขียวปั่นครับ” ท่าทางซองมินจะชอบกินฟักทองจริงๆแหะ แต่ว่า ชีสเค้กฟักทอง…น่ากลัวจังแหะ
“เอ่อ เอาน้ำกี่วี่ ไม่ปั่นนะครับ” ผมตัดสินใจกินน้ำกีวี่หลังจากผมได้รับรู้ว่ากีวี่มันก็อร่อยไม่น้อย
“ปรกติเห็นนายกินแต่น้ำส้มนะดงเฮ ทำไมวันนี้เปลี่ยนอ่ะ?” พี่แจจุงหันมามองหน้าผมด้วยความสงสัย เวลาผมไปกินข้าวกับพี่แจจุง ผมก็มักจะสั่งน้ำส้ม…แต่วันนี้…
“ก็แค่…อะไรใหม่ๆ ก็ดีเหมือนกัน..”ผมตอบแล้วเสหน้าไปทางนอกร้าน
“ว่าแต่ พี่โทรเรียกผมมาทำไมอ่ะ?” คำถามของซองมินทำให้ผม กลับมาสนใจในบทสนทนา
“ฉันบังเอิญรู้มาว่าพวกนายกำลังอยากจะทำอะไรบางอย่าง…”
“ซองมินนายต้องการจะไปประเทศไทยใช่ไหม?” คำถามของพี่แจจุงทำให้ซองมินรีบตอบรับโดยทันที
“ส่วนนาย ดงเฮ นายยังคงอยากรู้ใช่ไหมว่ายูโฮอยู่ไหน…ฉันรู้ว่าเขาอยู่ไหน”
……!!!!!!!!
“พี่รู้ได้ยังไง!!??” ผมสืบหาทุกอย่าง ไม่มีเบาะแสเกี่ยวกับเขาเลย…เหมือนอยู่ดีๆ….เขาก็หายไป…
“สองสามวันก่อน ยูโฮโทรหายุนโฮ เขาบอกที่อยู่ของเขามา..”
“พี่จะให้พวกผมทำยังไง?” ซองมินเอ่ยถามด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นพอๆกับผม
“มาเล่นเกมส์กันหน่อยไหม^__^?” เล่นเกมส์? คนคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะ?
“ผมเล่น!” ผมตอบไปอย่างไม่ลังเลอะไรทั้งสิ้น….เพราะสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุดตอนนี้ คือ…เขา…..
….ใช่ไหม?
“ไม่อยากจะฟังก่อนหรอว่าเป็นเกมส์อะไร?” พี่แจจุงหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าอึ้งๆ
“ผมไม่สน จะเกมส์อะไรผมก็จะต้องเจอเขาให้ได้”
“โอเค ผ่านไปแล้วหนึ่ง ว่าไงล่ะซองมิน? นายสนใจจะเล่นไหม^^?” รอยยิ้มแสนนางฟ้าที่เหมือนเคลือบยาพิษ..บางทีเกมส์นี้อาจจะไม่ง่ายอย่างที่คิด…
“ผมเอาอยู่แล้ว มันคือความฝันของผม! แต่พี่จะจ่ายค่าเครื่องบินกับค่าอาหารให้ผมใช่ไหม !?” ซองมินหันไปมองพี่แจจุงตาลุกวาว ผมไม่เคยเห็นท่าทางตาลุกวาวของซองมินเลย สงสัยมันคงจะเป็นความฝันของเขาจริงๆ….แต่สำหรับผม
ความฝัน….มันหายไปตั้งแต่ คนคนนั้นจากไป….
“เอาเป็นว่า มาทำสัญญากันก่อน..” พี่แจจุงเอ่ย ก่อนจะหยิบกระดาษสองแผ่นออกมาจากกระเป๋าเซอร์เช่ใบใหม่ของเขา มันถึงกับต้องทำสัญญาเลยหรอ?....มันคือเกมส์อะไรเนี่ย!?
“อ่ะ…นี้ เซ็นข้างล่างนี้เลย อ่านก่อนนะ แล้วจะหาว่าไม่เตือน^^” เสียงพี่แจจุงฟังดูเหมือนเขากำลังสนุก พอสายตาผมไล่ไปตามตัวอักษรน่าเบื่อ บนกระดาษใบนี้จนถึงข้อสุดท้าย ผมก็ได้เข้าใจว่า ทำไมเขาถึงมีท่าทางสนุก…
ข้อที่ 10 : กรรมการ และผู้ร่วมคิดค้นเกมส์ จะไม่รับผิดชอบความเสียหายใดๆทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นเงินทอง ความเจ็บปวดทางร่างกาย หรือจิตใจ หรือเวอร์จิ้นของคุณ
..ลีดงเฮ เงิบบบบ-[ ]-!!!!!!!!!!
นี้มันเกมส์ประเภทไหนกันมีเวอร์จิ้นมาเอี่ยวด้วยเนี่ยยยยยยย!!??
….แต่ถ้าเพื่อเขาคนนั้น ไม่ว่าอะไรผมก็ยอม เวอร์จิ้นอะไรนั้น ผมไม่สนใจมันก็แค่…พรหมจรรย์
….ใช่ไหม?
เมื่อผมเงยหน้าไปมองซองมินก็พบว่าเขาเซ็นเสร็จไปเรียบร้อย ตั้งแต่ได้รับกระดาษมา ชายคนนี้ได้อ่านข้อสุดท้ายหรือเปล่า!!??...เอ๊ะ! หรือว่าเขาไม่จิ้นแล้ว…ผมไม่ได้คิดอะไรให้มากกว่านั้น ผมก็จัดการเซ็นชื่อของผมลงในกระดาษนั้นเรียบร้อย
….ผมคิดถูกใช่มั้ยครับ?
“เอาล่ะ ถึงเวลาบอกว่าเราจะเล่นเกมส์อะไรกัน^____^”
“บอกสักทีเถอะครับ ผมตื่นเต้นจะแย่แล้ว>O<” ซองมินจ้องพี่แจจุงตาวาว เอามือเท้าคางวางบนโต๊ะด้วยท่าทางตื่นเต้นเหมือนเด็กน้อย
“เกมส์นี้มีชื่อว่าเกมส์Check (รุกฆาต) ” ..แค่ชื่อเกมส์ก็น่ากลัวแล้วครับ
“เกมส์เล่นง่ายๆ นายทั้งสองคนมีรูมเมทใช่มั้ย^^ ไม่ว่ารูมเมทของพวกนายจะเป็นใคร นายต้องยั่ว เน้นนะ เกมส์บังคับให้ยั่วเท่านั้น ไม่สามารถใช้ยาหรืออะไรก็ตาม ทำให้รูมเมทของพวกนาย ‘เกิดอารมณ์’ ”
…..ลีดงเฮ รับประทานจุดไปแล้วครับ…ช็อคสุดๆ- [ ] -!!!!!
“ฮะๆ ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งช็อค มันยังมีอีก^^”
“มันไม่ตลกนะแจ้ฮยอง!!!!! แจ้จะบ้าหรอ ให้ผมไปยั่วไอ้ผู้ชายตายด้านหน้าบวมนั้นอ่ะนะ!!” ผมทุบโต๊ะแล้วหันไปโวยวายกับพี่แจจุง โดยมีทัพเสริมเป็นซองมิน
“ไม่เอาๆ ผมไม่เอาเด็ดขาดพี่แจจุง ไม่ใช่กับคยูฮยอน ห้ามเป็นเขาเด็ดขาด!!” อ่าว ผมก็นึกว่าซองมินจะยอมเพราะโดนไอ้คยูมันเอาไปแล้วสะอีก- - สงสัยจะยัง…โด่ววว ไอ้คยู แมร่งไม่ไวไฟเลย
“เสียใจ พวกนายเซ็นสัญญาไปแล้ว นี้ไง” พี่แจจุงชูสัญญาทั้งสองใบไว้ในมือแล้วแกว่งไป มา -*- ผมอยากจะฉีกมันทิ้ง!!!
“นึกถึงสิ่งที่พวกนายจะได้หลังจากเล่นเกมส์นี้ชนะสิ^^”
“…..”
“เงียบ งั้นพี่พูดต่อนะ…นายจะต้องยั่วจนกระทั่งพวกเขาเริ่มที่รุกพวกนาย นั้นแปลว่านายคนใดคนหนึ่งชนะ เอาโทรศัพท์สองเครื่องนี้ไป แล้วใช้มันติดต่อกับพี่เกี่ยวกับเรื่องเกมส์ เมื่อพวกนายยั่วพวกนั้นได้สำเร็จให้ส่งข้อความฉบับร่างที่อยู่โทรศัพท์มาให้ฉัน ฉันจะส่งกรรมการที่ซุ่มอยู่แถวห้องพวกนายเข้าไปในทันที..ฉันหวังว่ากรรมการที่เข้าไปจะเข้าไปขัดจังหวะพอดีนะ ไม่อย่างงั้นถ้ากรรมการเข้าไปช้า หรือนายส่งข้อความช้า…พวกนายอาจจะเสียอะไรสักอย่างไป”
โอเค ไอ้เกมส์นี้….มันบ้า!!!!
“-*- ผมต้องทำให้คิบอมรุกผมเรอะ! อ๊ากกกก! จะบ้าตายยยยยยย!!” ผมยีหัวตัวเองจนยุ่ง ตอนนี้ผมไม่แคร์เรื่องทรงผมแล้ว ตอนนี้ผมอยากจะเป็นบ้าตายตรงนี้เลย!!
“ฮะๆ ฉันไม่ได้เห็นนายร้องแบบนี้มานานแล้วนะดงเฮ ฉันคิดไม่ผิดจริงที่ให้นายเล่นเกมส์นี้^^”
“ให้ตายเหอะ- -” ซองมินเองก็ได้แต่สบถ…เฮ้ย! ผมต้องเล่นมันจริงๆหรอครับเนี่ย!!!!!
“กรรมการจะมี ยูฮวานซึ่งจะเป็นกรรมการของซองมิน ส่วนของดงเฮจะเป็นชางมินแล้วกัน”
“อ่า..คู่กัดตัวแสบหรอเนี่ย?” ผมเข้าใจที่ซองมินพูดเลยล่ะ มันคงน่าปวดหัวมากที่จะห้ามสองคนนี้ทะเลาะกัน
“อืม แตมันน่าสนุกดีนะ สองคนนั้นน่ะ ฮะๆ^^” ไม่เห็นน่าสนุกตรงไหนเลย พี่เห็นความทุกข์ของพวกเราเป็นเรื่องสนุกหรอครับ-*-?
“แล้วพี่ทำอะไรอ่ะ?”
“พี่กับ เอ่อ..ยุนโฮ- -// จะมาเป็นคนตัดสิน ว่าใครรุกฆาตได้ก่อนกัน คนที่ส่งข้อความมาก่อนจะเป็นฝ่ายชนะและได้รางวัลไป โดยการเล่นเกมส์นี้ พวกนายห้ามให้รูมเมทรู้ว่าเรากำลังเล่นเกมส์กันอยู่ ระยะเวลาของเกมส์คือ3วัน เริ่มต้นพรุ่งนี้เช้า…มีคำถามอะไรไหม?”
“ผมขอลาตายได้ไหมครับ- -” ผมหันไปทำหน้าตายใส่พี่แจจุง น้ำกี่วี่เบื้องหน้าทำให้ผมรู้สึกใจเสียสุดๆ ผมเบือนหน้าหนีน้ำกีวี่ไปเจอซองมินที่หน้าเริ่มเสีย ขนมหวานที่ดูท่าทางเขาจะโปรดปราน ซองมินก็ไม่ได้แตะเลยสักนิด แตกต่างกับพี่แจจุงที่จิบโกโก้ด้วยท่าทางชิลเวอร์ๆ ท่าทางไขว่ห้าง มือเรียวจิ้มเค้กกิ้นนี้มัน…..
…น่าหมั่นไส้ชะมัด-*-
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ว้าวๆๆๆๆๆๆๆ ^^ เจอกันอีกแล้วววว คุคุ คนที่ติดตามเรื่องนี้ก็จะรู้เนอะว่าอิไรท์เตอร์
มันนานมากกว่าจะอัพ แต่เรารับประกันว่าเราจะไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอน มีข่าวดีจะมาบอกล่ะค่า^^
เราจะลงSFแล้ววววว!! เย้ๆๆ! แต่คราวนี้ เราจะลงแบบเป็นคลังSFเลยเนอะ เพราะว่าSFเรามีเยอะพอสมควร^__^
ฮิฮิ มีใครไปรับเด็กๆSMกันมาบ้างงง?? ถ้าไปออาจจะเจอไรท์ก็ได้น้า เพราะเราก็ไปมา>O<///
ดงเฮน่ารักมากเลย คิคิ เอาล่ะ! ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจ อ้อมแขนของทุกคนด้วยนะคะ^^
ขอบคุณที่คอยติดตามค่ะ!!
ความคิดเห็น