คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : KYUMIN :คุณป้าที่รัก 100เปอร์
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เอ่อ คุณป้าครับ….แฟนผมเพิ่งโดนรถชนตายเมื่อวาน…”
ผัวะ!!!
เสียงสะท้อนจากการโดนตบกะโหลกของคยูฮยอนทำให้ ซองมินแอบรู้สึกผิด…ก็คยูฮยอนจะหาทางแก้ต่างให้คุณป้าของเขาที่มาจากเยอรมัน เลิกตอแยเรื่องหาแฟนให้ ตอนแรกคยูฮยอนก็จะให้ซองมินไป แต่ตอนนี่เปลี่ยนใจ…เลยต้องมาหาข้ออ้าง ดังเช่นคำพูดเมื่อครู่
“ใครตายฮะ!!??”
“ก็แฟนฉันไง..” คยูฮยอนเอ่ยเสียงอ่อย
“ฉันไปตายตั้งแต่เมื่อไหร่!!” ซองมินพูดรอดไรฟัน ตั้งท่าเตรียมจะตบหัวคยูฮยอนอีกรอบ แต่ว่าการขัดของคยูฮยอนก็ต้องทำให้ซองมินถึงกับค้าง “อ่าว นี่เธอเป็นแฟนฉันแล้วเหรอ?...พรีเซ้นต์ตัวเองไปไหมJ?”
“บ้าและ…ฉัน เอ่อ ไม่ได้พรีเซ้นต์ตัวเองสักหน่อย ก็แค่…”
“แค่?”
“เอ่อ…แค่..แค่…แค่”
“แค่เธอตกหลุมรักฉันแล้ว^^” คยูฮยอนยิ้มก่อนจะดึงคางของซองมินเข้ามาใกล้…
“จะ..จะบ้าเหรอ!! ฉันแค่เกลียดคนอย่างนายต่างหากล่ะ” ซองมินปัดมือคยูฮยอนทิ้ง ก่อนจะสำนึกได้ว่าตัวเองพูดดังเกินไป จึงหันไปเหล่มองรอบๆ ห้องสมุดว่ามีใครมองอยู่ไหม
“งั้นเหรอ หวา แย่จัง นึกว่าเธอจะชอบฉันสะอีกนะเนี่ยL” คยูฮยอนเบ้ปาก ก่อนจะฟุบหน้าไปกับหนังสือ
“ฮึย! น่าโมโหชะมัด” ซองมินสบถก่อนจะก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือต่อ แต่ก็มิวายคนตรงหน้าได้แกล้งกวนอีกรอบ…
“แล้วตกลงจะเอายังไงกันดี…?”
“ไม่เอาไงหรอก ไปกันทั้งอย่างงี้แหละ เดี่ยวฉันพูดเอง เอาให้ป้านายไม่กล้ามายุ่งกับ ชีวิตรักที่สุดแสนจะหักลบครบมุมของนายให้เอง!!!!” สิ้นคำขาดคนตัวเล็กก็ลากชายตรงหน้าออกจากห้องสมุดทันที
[Sungmin’s part]
คฤหาสน์ของท่านโจว…
“หือออออ ถ้าบ้านใหญ่ขนาดนี้นะ เป็นฉันจะไม่กระเถิบออกจากบ้านแม้แต่เซนเดียว” ผม เอ่ยก่อนจะมองไปรอบๆในขณะที่รถกำลังเลื่อนเข้าไปยังประตูในของคฤหาสน์ มีต้นปาล์มตั้งเป็นทางตามข้างถนน มีสวนดอกไม้สีม่วงบานสะพรั่ง มีบ่อน้ำผุ ตั้งตระหง่านอยู่ข้างหน้าให้แป็นวงเวียน….แถบจะทำเป็นสนามกอลฟ์ได้เลยทีเดียว- -;;;;
“อยู่แต่ในนี้….ไม่มีอะไรดีหรอกนะ” เสียงของคยูฮยอนฟังดูเศร้าสร้อยผิดปรกติ เอ๊ะ! หรือว่าจะเหมือนในละครที่ว่า พ่อมีเมียน้อย แม่ตาย ย่าไม่รัก โดนป้ารับไปเลี้ยง ไข่ไม่โดนฟูมฟักจนเป็นตัว(?) อ๋อ ถึงว่าทำไมอีตานี้มันถึงผีเข้าผีออก เดี๋ยวเอ๋อ เดี๋ยวหื่น เดี๋ยวเคะ เดี๋ยวเมะ ที่แท้ก็เป็นเด็กมีปัญหานี่เอง!!!
“เอ่อ…แล้วป้านายมารึยัง?”
“ยังหรอก ฉันว่าจะให้นายไปไหว้คุณพ่อสะก่อนน่ะ” คยูฮยอนเอ่ย สายตาของเขาเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง ทำให้ระหว่างทางเราสองคนจึงไม่มีใครพูดอะไรกันเลย
.
.
.
.
“ซองมิน! ซองมิน!” หา หืม อืม อ่า….ผมค่อยๆลืมตาก็พบว่าคยูฮยอนกำลังเขย่าตัวผมหงึกๆๆ อ่า นี่ผมหลับเรอะ!?(บอกแล้วทางมันยาว)
“นี่ ไม่สบายรึเปล่า? หลับเป็นตายเชียว” คยูฮยอนขมวดคิ้วก่อนจะเอื้อมมือมาสัมผัสหน้าผากของผม…////
ฉ่า
“อ่ะ..เอ่อ ฉันว่าไปไหว้พ่อนายกันดีกว่า เดียวพ่อนายรอนาย ท่านจะหลับไปก่อน-///-;” ท่าเลิ่กลั่กของซองมิน ทำให้คยูฮยอนแอบสงสัย แถมเจ้าตัวเล็กก็รีบวิ่งแจ้นเข้าบ้านไปเขาไปอีก….แต่ที่วิ่งไปเนี่ย..รู้เหรอว่าจะไปไหน?
.
.
.
.
.
โอ้โฮ อื้อหือ อ้าหา อู้หู
ถ้าจะใหญ่ขนาดนี้…..อะไรใหญ่? ก็สวนหลังบ้านของคุณโจวสิครับที่ใหญ่ นี่พวกรีดเดอร์คิดอะไรกันครับเนี่ยยย? แต่ สวนบ้านมันใหญ่จริงๆนะ เมื่อกี้วิ่งมาเพราะความเขิน หลับหุหลับตาวิ่งจนมาถึงสวนหลังบ้านเนี่ยแหละครับ แอบงงๆ อยู่เหมือนกัน นึกว่าวิ่งไปวิ่งมาแล้วไปโผล่ในดินแดนอื่นสะอีก… ก็ แหมมมม อย่าหาว่าผมเมาท์เลยนะ ผมเคยอ่านนิตยสารGossip Ipza เขาเปิดสวนหลังบ้านท่ารัฐมนตรีกระทรวงต่างประเทศ แหมม ของแต่ล่ะอย่างในสวนนะ หืมมม ไม่อยากจะเมาท์..ไม่ต่ำกว่าหลักแสนนน>O< ฮิฮิ ถ้าเอาพวกรูปปั้น ของเล็กของน้อยไปขาย คงได้เลขศูนย์ไปไม่น้อยเลยล่ะ คิดแล้วมีความสุขจัง อิอิ><….
ภายในสวนมีต้นสนสีเขียวสนตั้งตระหง่านอยู่สองข้างทางถนน ตรงกลางของถนนมีดอกไม้หลากสีตั้งอยู่รอบๆ ของน้ำผุแกะสลักเป็นรูปเทพเจ้าอพอลโล่ สวยงามจริงๆ ว่าไปแล้วดูไปดูมาก็เหมือน พระราชวังแวซายย่อมๆเหมือนกันนะ…สงสัยคงจะได้แบบมาจากพระราชวังแวซาย …พอเดินไปสุดทางเดินก็จะเจอทะเลสาบ ที่มีต้นโอ๊คต้นใหญ่ตั้งอยู่ริมน้ำ มีสะพานไม้ทอดยาวเป็นท่าน้ำน่าไปนั่งเล่น…รู้สึกตัวอีกทีขาผมก็พาผมมานั่งที่สะพานริมน้ำแล้ว
ได้ที ผมจึงทกขากางเกงขึ้นให้เลยหัวเข่า เผยให้เห็นต้นขาขาวๆนิดๆ แล้วผมก็ค่อยๆหย่อนขาลงไปแกว่งในน้ำ…หูยย น้ำเย็นเหมือนกันนะเนี่ยย…อ่า เพลินจัง เอ..เหมือนผมลืมอะไรไปหรรือเปล่านะ? หรือลืมใคร?..ช่างมันเถอะ ตอนนี้กำลังเพลินเชียว มัวมานึกอะไรไร้สาระ เดี๋ยวก็เสียบรรยากาศหมด อ่า…ร้องเพลงโชว์พลังเสียงดีกว่า><
Why can't I breathe whenever I think about you
Why can't I speak whenever I talk about you
It's inevitable, it's a fact that we're gonna get down to it
So tell me
Why can't I breathe whenever I think about you….
ทำไม ทำไมฉันถึงหายใจไม่ออกเวาคิดถึงเรื่องของนายนะ…..?
ทำไมฉันพูดไม่ออกเวลา…เวลาคุยเรื่องของนาย…?
ทำไมฉันหายใจไม่ออกนะ?...เวลาที่ฉันคิดถึงนาย…มันรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจ…
ทันใดที่เสียงเพลงแผ่ว สิ้นสุดลงริมฝีปากเพรียวบางก็สูดลมหายใจ พร้อมที่จะขับร้องเนื้อเพลงท่อนต่อไป แต่ก็มีสิ่งหนึ่งมาขัดขวางเสียงอันหวานซึ้งที่กำลังจะหลุดออกจากปากบาง เมื่อซองมินเหลือบตาไปมอง ก็พบกับคนที่เขาคุ้นตา คนที่เขาได้หลงลืมไปชั่วครู่เพราะความงามของสวนเบื้องหน้า ขณะที่ลมพัดอ่อนๆ ทำให้ผมสีน้ำตาลของเขาปลิวระใบหน้าที่งามราวกับงานศิลป์ เมื่อมีคนคนนี้กับสวนแห่งนี้ ไม่ใช่แค่เพียงทำให้ตัวเขาหลงลืม เพราะสองสิ่งนี้ เมื่ออยู่คู่กันมันก็สามารถทำให้เขาหยุดหายใจไปชั่วขณะ ทำให้ลมที่หนาวเย็น ได้แปรเปลี่ยนเป็นไออุ่น……
“ทำไมไม่ร้องต่อล่ะ?” คนข้างๆหันหน้ามาถามด้วยรอยยิ้มพร้อมกับตรึงแขนไปด้านหลัง
“ฉันก็อายเป็นนะ” ซองมินเอ่ยเสียงแผ่ว ไร้น้ำเสียงสูงเหมือนแต่ก่อน มีเพียงใบหน้าแดงระเรื่อกับผมสีดำน้ำตาลที่ระใบหน้าขาวลงมา
“อายทำไม…เสียงเธอเพราะดีนะ” ไม่เพียงแต่ร่างบางที่ไม่มีท่าทีดังแต่ก่อน คยูฮยอนเองก็กลายเป็นคนอ่อนโยนเช่นกัน
“เหรอ…..นายคนแรกนะที่ชมฉันอย่างนี้”
“ร้องอีกสิ ฉันชอบนะ…”
“อะ..อืมม”
Lying here with you
Listening to the rain
Smiling just to see the smile upon your face
These are the moments I thank God that I'm alive
These are the moments
I'll remember all my life
I found all I've waited for
And I could not ask for more…..
ยัง ไม่ทันที่เสียงอันแว่วหวานจะจบ ริมฝีปากบางก็ถูกครอบครองโดยคนข้างๆ ด้วยความตกใจร่างบางลืมตาโพล่ง แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร เพียงค่อยๆหลับตาลิ้มรสสัมผัสอันลึกซึ้งผ่านริมฝีปากของตน คยูฮยอนกระทำอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน เพราะเจ้าตัวกลัวว่าถ้าทำรุนแรงไป คนตัวเล็กคนนี้คงจะแตกเป็นเสี่ยงๆ คยูฮยอนดูดเม้มริมฝีปากบางเบาๆ ใช้มือประครองหัวของคนตัวเล็ก มืออีกข้างก็คร่อมตัวของซองมินไว้ ซองมินตอบรับรสจูบที่แสนหวานอย่างเชื่องช้า มือเล็กทั้งสองกำแน่น ร่างบางสั่นเพราะความอ่อนระทวย ความหวาบหวามจากริมฝีปากทั้งสองยังคงไม่สิ้นสุด จนคยูฮยอนคลึงริมฝีปากบางเป็นครั้งสุดท้าย แล้วถอยออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะกระเถิบไปกระซิบแผ่วเบาที่หูของคนตัวเล็ก
คำพูดของคยูฮยอนและความหวาบหวามที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากทำให้ซองมินถึงกับหน้าแดง แต่คนร่างสูงก็ไม่รับผิดชอบอะไร แล้วเดินออกไปอย่างสวยงาม
“เฮ้อออ” ทันทีที่ร่างสูงเดินออกไป คนตัวเล็กถึงกับถอนหายใจ แล้วทิ้งตัวลงบนสะพานไม้ ซองมินยกมือแตะริมฝีปากของตน….
……แม้มันจะไม่ใช่จูบที่ร้อนแรง ไม่ใช่จูบที่มีสัมผัสในโพรงปาก…แต่มันก็ทำให้หัวใจผม เต้นระรัว….ริมฝีปากนี้ ยังร้อนผ่าวอยู่เลย…..
“คุณครับ? คุณเป็นใครหรอครับ?” เสียงทุ้มที่ฟังดูมีเสน่ห์ดังขึ้นข้างหลังผม เสียงนั้นทำให้ผมต้องหันไปมอง เมื่อหันไปตัวผมก็ต้องพบกับศิลปะล้ำค่า ผิวขาวกลางๆ ใบหน้าคมคาย โครงหน้าสมส่วน คิ้วเข้ม จมูกโด่งรั้น ตาคม…….
….เทวดาชัดๆ
“เอ่อ…แหะๆ^^;” ผมทำได้แต่หัวเราะแห้ง ก่อนจะก้มหน้าลงมา ขบคิด ประมวณคำถามของเขา…เมื่อผมหันไปมองหน้าเขาอีกครั้งก็ เกิดอาการเขินอายกับหน้าตาอันหล่อเหลา แถมรอยยิ้มที่แย้มรอคำตอบของผมอยู่
…..หวา~ หล่อ หล่อ จริงๆ>O<////
“ว่าไงล่ะครับ?” คุณเทวดาถามย้ำอีกครั้ง ทำให้ผมที่อยู่ในห้วงฝันต้องสะดุ้งตื่นก่อนจะหันไปยิ้มให้เขา แล้วเอ่ยตอบคำถามที่คิดว่าดีที่สุด
“ผม..เป็นเพื่อนของคยูฮยอนครับ^^” โปรยเสน่ห์~~ วิ้วๆๆๆๆๆ >////[]////<!
“อ๋อ เพื่อนของคิวฮยอนหรอ^____^ ยินดีที่รู้จักนะ ผมชื่อ โจวฮยองฮยอน เป็นพ่อบ้านครับ” คุณพ่อบ้านฮยองฮยอน(เรียกอย่างสนิทสนม?) แย้มรอยยิ้มกว้างกว่าเดิม
….หวา~ หล่อเกินไปแล้วววววววว~
“เอ่อ…เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” และอีกครั้งที่เสียงสวรรค์ปลุกผมจากห้วงฝัน ผมตัดสินใจยันตัวขึ้น ยืดไหล่ตรง แล้วยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้ ยื่นมือไปตรงหน้าเพื่อแนะนำตัว
…มือนุ่มจังงงง~ อ๊างงงๆๆๆ>O<!!!
“อ่า….เปล่าครับ ไม่ได้เป็นอะไร ผมชื่อ ลีซองมินครับ^________^”
“เอ่อ…แล้วคะ..คุณหนูไปไหนแล้วหรือครับ คิก” คุณพ่อบ้านแอบหัวเราะคิกคัก ใบหน้าเขาแดงหน่อยๆ เพราะอารมณ์ขันแปลกๆของเขาเอง เอ…แต่ว่าเขาแต่งตัวไม่เหมือนพ่อบ้านเลย เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน กับกางเกงสีครีม…แต่ว่า ช่างมันเหอะ เพราะยังไงก็…..
……. อ๊า~ หล่อจังงง~
“…...” พอคุณพ่อบ้านถามถึง ผู้ชายคนนั้น ทั้งน้ำเสียง และสัมผัสมันก็หวนกลับมาอีกครั้ง…
…-____-//// เขินเหมือนกันแหะ
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” คุณฮยอนฮยอง ก้มลงมาเอามือแนบหน้าผากผม ด้วยความเขินอายผมเลยต้องก้มหน้าที่แดงฉ่าต่ำลงไปกว่าเดิม…
….อ๊ากกกกก หล่ออ>//O//<
“มะ มะ มะ ไม่ได้เป็นอะไรครับ////”
“งั้นก็ดีครับ ผมว่าเข้าไปในบ้านก่อนดีกว่านะครับ^^” คุณฮยอนฮยองยิ้ม แล้วเอื้อมมือมาจูงมือผม เดินเข้าไปในทางคฤหาสน์ทางด้านหลัง ระหว่างทางเดินผมก็เอาแต่ก้มหน้างุดๆ แต่ก็ยอมให้คุณพ่อบ้านจูงมือไปอยู่ดี
…อ่า เขินจังง///
เมื่อเดินเข้าบ้านไป พอผมเงยหน้าก็เจอผู้ชายที่เพิ่งชิงจูบผมนั่งอยู่ที่โซฟาหรูกลางบ้าน จิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์….แหม คุณชายจริงๆ-*- …แต่พอเห็นหน้าตานั่น…..มันก็ทำให้ผมหน้าร้อนฉ่า ในหัวมันมีแต่ฉากจูบที่เพิ่งเกิดขึ้น….อ๊ากกกกกกกก!!!!!! อยากจะลงไปดิ้นตายกับพื้นด้วยความเขินนน ถ้าคุณฮยอนฮยองไม่จับมือผมไว้ ผมคงจะลงไปดิ้นจริงๆแล้ว…..อ๊ะ! ตานั่นเงยหน้ามาสบตากับผมด้วย-/////[ ]////- ผมมองหน้าเขาไม่ได้><// มันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติที่ผมต้องก้มหน้าลง แถมหลับตาปี๋ จนคนข้างๆต้องหันมาถามด้วยความสงสัย
“คุณซองมินเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
“อ๊ะ..เอ่อ มะ ไม่เป็นอะไรครับ…” ผมส่ายหน้า แต่ก็ไม่ได้เงยหน้าไปมองคุณพ่อบ้านฮยอนฮยอง แต่ก็มีเสียงหนึ่งทักขึ้น ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมามองต้นเสียง…แต่สุดท้ายก็ต้องก้มลงมามองพื้นอยู่ดี - -///
“ซองมินทำไมถึงไปจับมือกับพี่ชายฉัน”
…..เอ๊ะ! เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ!?
“พี่ชายหรอ?”
“อืม นี้พี่ชายฉัน โจวฮยอนฮยอง ทำงานอยู่ที่สถานเอกอัครราชทูตที่เยอรมัน ตอนนี้เขาลางานน่ะ…แล้วก็ปล่อยมือเขาได้แล้วฮยอง” คยูฮยอนเอ่ยเสียงนิ่งแต่ คุณฮยอนฮยองกลับหัวเราะคิกคัก…อะไรกัน! มาหลอกผมทำไมเนี่ยย!!!???
“นี่!! ไหนบอกว่าเป็นพ่อบ้านไงครับ!!!” ผมหันไปหาเรื่องคุณพี่ฮยอนฮยองจอมหลอกลวง แถมด้วยการสะบัดมือทิ้ง
“ฮะๆ ขอโทษนะ แต่เห็นเธอน่ารักดี ก็เลยแกล้งเล่นน่ะ” คุณพี่ฮยอนฮยองยิ้ม แล้วขว้ามือผมไปจับอีกรอบ แต่คราวนี้กลับเป็นบุคคลที่สามที่ดึงมือทั้งสองออกจากกัน
“คุณฮยอนฮยองอ่ะ!!!! จำไว้เลยนะ ถึงหล่อผมก็ไม่ให้อภัย!”
“ฮะๆ คงไม่ได้หรอกนะ…เพราะพี่เป็นคนที่จะมาดูตัวน้องสะใภ้แทนคุณป้า”
“หา!!!!!” ด้วยความบังเอิญหรืออะไรก็ไม่ทราบ ผมและคยูฮยอนจึงร้องขึ้นมาพร้อมกันด้วยความตกใจ
“งั้นที่บอกว่ามาพักร้อน ฮยองก็โกหกงั้นหรอ!?”
“ก็คุณป้าบอกไว้ว่าไม่ให้บอกนายน่ะ พอดีท่านติดธุระกะทันหัน แล้วพี่เองก็อยากมาเห็นหน้าว่าที่น้องสะใภ้ด้วย^^” คุณพี่บอกกับคยูฮยอน ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้ผมในประโยคสุดท้าย…
….หวา~ แพ้ความหล่ออ้ะ~
“อย่ามาส่งสายตาหว่านเสน่ห์แถวนี้สิครับ!” คยูฮยอนเอ่ยท้วง ทำให้บรรยากาศหวานๆเมื่อกี้หายไปหมด ก่อนที่ผมจะแย้งอะไร คยูฮยอนก็รั้งเอวผมไปอยู่ข้างๆ แล้วใช้มือของเขากดใบหน้าของผมจมลงไปแผงอกอุ่นๆนี้ -/////[ ]////-
“คิวฮยอนหึงหรอ? ไม่ได้เห็นมานานแล้ว…..ชักสนุกแล้วสิ^_______^แต่ว่าตอนนี้ไปหาคุณพ่อที่ห้องโถงชั้นสองก่อนดีกว่านะ” ถึงผมจะมองไม่เห็นหน้าของพี่ฮยอนฮยอง แต่ดูจากน้ำเสียงร่าเริงนั้น ผมคิดว่าพี่เขาคงต้องยิ้มหวานอยู่แน่ๆ -___-// พี่ฮะ มันไม่สนกเลย
“อะ…เอ่อ ปล่อยฉันได้แล้วล่ะ/////” ผมพูดอู้อี้ เพราะใบหน้าของผมมันอยู่ติดกับแผงอกนี้ -___-//เขินจัง… ทุบสักทีได้ไหมนะ?
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวหมาป่าในบ้านฉันจะมาขโมยเอา” คยูฮยอนก้มลงมากระญซิบใกล้หูของผม>/////< จนผมต้องยืนตัวเกร็ง…แต่ก็ตั้งสติได้แล้วตอบกลับไปแบบ…เจ็บ แสบ...
ผั้วะ!! ตุบ!
“นายน่ะสิหมาป่า!” ผมจัดการตบหัวคนตรงหน้าและสะบัดตัวเองให้หลุดจากอ้อมแขนด้วยความรู้สึกสะใจเต็มที่
…เฮ้อ หลุดสักที.. - -/////
“งั้นนายก็คงเป็นกระต่ายป่า สีขาว ตาสีแดง หูยาวๆ หางฟูๆ” คำพูดของเขา ไม่ได้ทำให้ผมสนใจเท่าไหร่ แต่การที่มีอะไรแปลกๆมาบีบที่ก้นของผมเนี้ยสิ…..
“O/////////[ ]////////O! อะ..เอาใหญ่แล้วนะ ไอ้หมาบ้า!” ผมหันไปทุบคยูฮยอนอีกที แต่เขากลับหัวเราะเบาๆ ก่อนจะออกเดินนำผมไป ให้ตายสิ…กล้าดียังไงมาจับก้นผมกัน -///////-…กะ ก็แค่ เคยจูบกัน…
“เอาล่ะ มาถึงแล้ว…..ลีซองมิน ขอแนะนำให้รู้จัก นี้โจวฮาฮยอน พ่อของพี่เอง….”
คำพูดของพี่ฮยอนฮยอง ทำให้ผมต้องเงยหน้าไปสบตาที่ทรงอำนาจของผู้ชายตรงหน้า ที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ ใบหน้าคุ้นตาที่เห็นได้บ่อยๆ ทั้งในหนังสือ และโทรทัศน์ ผมสีน้ำตาลเข้มของเขา มีผมขาวอยู่ประปรายตามอายุอานาม ดวงตาสีน้ำตาลภายใต้กรอบแว่นของเขาดูมีอำนาจมือทั้งสองของเขาประสานและตั้งอยู่บนโต๊ะ เหนือหัวของเขามี รูปวาดของเจ้าของคฤหาสน์ตระกูลโจว ที่ทำสีหน้าเคร่งเครียดและทรงพลังอย่างสุดตัว…เอาเป็นว่า…
โหดครับ...
“อ่าว มากันแล้วเหรอ? มานั่งก่อนสิ” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบ จนผมรู้สึกกลัวๆเกรงๆ แต่ก็จำต้องเดินตามคยูฮยอนไป
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ไอ้ลูกชาย” คุณโจว(เรียกด้วยความหวาดกลัว?) หันไปพูดกับคนข้างๆผม ท่าทางหมอนี่คงจะไม่ค่อยได้กลับบ้าน….สงสัยมัวแต่คั่วสาว- -
“ก็กลับมาป๊าไม่อยู่ แล้วม๊าก็เอาแต่บ่นแล้วจะให้ผมกลับมาทำไมอ่ะ” คยูฮยอนเริ่มต่อล้อต่อเถียง แต่ดูท่าทางการคุยกัน จะออกแนวสบายๆมากกว่า ทำให้ผมเลิกเกร็งไปเล็กน้อย…หู่ววว~
“ก็เพราะเอ็งชอบก่อเรื่องไง ม๊าก็เลยด่าเอา แถมพอแกไม่อยู่ก็มาด่าป๊าที่สอนให้แกเป็นแบบนี้อีก ปวดหัวจริง- -” คุณโจ นวดขมับเบาๆ ก่อนจะเหหลือบมองมาทางผม จนผมต้องยืดหลังตรงด้วยความเกร็ง….
….ก็น่ากลัวอ่ะT^T
“อ่าว นั้นเมียแกหรอ?”
………………-______________-
“ผมไม่มีทางหลงผิดขนาดเอาคนคนนี้เป็นแฟนหรอกฮะ” ผมหันไปตอบคุณพ่อ เจ้าตัวก็แสยะยิ้มเล็กน้อย
“หึ เอาคนนี้แหละ ป๊าชอบ ฮะๆ” …..-________- ผมรู้แล้วว่าคยูฮยอนได้นิสัยอย่างงี้มาจากใคร
“แล้วพี่จะกลับไปบอกคุณป้ายังไงล่ะเนี้ย ฮะๆ”
“ก็บอกว่าคยูฮยอนยังไม่พร้อมที่จะเลิกคั่วคนอื่นไปทั่วสิฮะ^^” คำพูดของผมสร้างเสียงหัวเราะครืนให้คนหัวโต๊ะ
“หึๆๆๆๆ นิสัยเหมือนแม่แกดีนะ” คุณโจวยิ้มมาให้ผมเล็กน้อย….ผมว่า ผมเริ่มกลัวเขาน้อยลงแล้วล่ะ- -…
“เอาเป็นว่าตอนนี้ ซองมินเป็นเพื่อนของผม โดยในภายภาคหน้าอาจจะเลื่อนสถานะขึ้นมาเป็นอย่างอื่น..…ฮยองก็กลับไปบอกป้าก่อนละกันว่า คนแบบที่ป้าชอบน่ะมี แต่ว่าผมกำลังจีบอยู่…อะไรประมาณนั้น” คยูฮยอนยเอ่ยด้วยน้ำเสียงชิลๆ บางประโยคเขาก็เหลือบมองมาที่ผม…ผมคิดไปเองหรือ สายตาที่เขามองมานั้นมันมีความหมายอะไรซ่อนอยู่?....
“โอเค ได้แล้วพี่จะบอกคุณป้าให้…เอ่อ แล้วก็ พี่ยังอยู่เกาหลีอีกสาม สี่วัน ซองมินสนใจจะไปเที่ยวกับพี่ไหมล่ะ^^?” รอยยิ้มของพี่ฮยอนฮยองทำให้ผมเคลิ้มไปชั่วครู่ แต่ก็ถูกทำลายความฝันเฟื่องจากเสียงของคนข้างๆ
“ไม่สนใจครับ ผมว่าช่วงนี้ซองมินเขายุ่งๆ ฮยองไปเที่ยวกับผมแทนได้ไหมล่ะ? เราไม่ได้เจอกันานแล้วนะ มาฟื้นความหลังกันหน่อยไหม?” -*- ไอ้นี้ มาตอบแทนผม รู้ได้ไงว่าผมยุ่ง ช่วงนี้ว้างว่างงง เลยล่ะ…
“ผมว่างฮะ พี่อยากไปไหนโทรมาบอกผมได้เลยฮะ นี้เบอร์ผมฮะ^^” ผมยื่นเศษกระดาษที่มีเบอร์ของผมอยู่(เตรียมเอาไว้เผื่อเจอผู้ชายหล่อๆ)
“ขอบใจนะ แล้วพี่จะโทรไป^^” พี่ฮยอนฮยองยิ้มให้ผมอีกครั้ง เกือบจะทำให้ผมเคลิ้ม แต่กลับมีเสียงมาเบรกผมเอาไว้อีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่คนลูก กลับเป็นคนพ่อ
“คยูฮยอน แกระวังโดนไอ้ฮยอนฮยองมันแย่งเมียไปนะ”
“ผมไม่ยอมหรอกครับ” คยูฮยอนเอ่ยเสียงจริงจรัง สร้างเสียงหัวเราะให้พี่ชายและคุณพ่อเป็นอย่างดี
หลังจากนั้น คยูฮยอนก็ไปคุยกับพ่อของเขาเรื่อยเปื่อย แต่พี่ฮยอนฮยองพาผมมาดูอัลบั้มรูปของคยูฮยอนตั้งแต่เด็กๆ….รูปของเด็กชาย ผิวขาว ผมน้ำตาล กับรอยยิ้มสดใสที่ไม่เหมือนใคร….ช่างเป็นรูปที่คุ้นเคยมาก สำหรับผม แต่ผมก็นึกไม่ออกว่าไปเอาความคุ้นเคยนี้มาจากไหน?...สุดท้ายผมก็ไม่ได้สนใจมัน ก่อนกลับคยูฮยอนกับผมได้ฝากความคิดถึง ให้คุณแม่ ที่ไปออกงานสังคมและคุณป้าที่ติดธุระที่เยอรมัน……วันนี้ผมได้คำตอบหลายอย่าง….
1.บ้านของคุณโจวใหญ่มากกกกกก
2.ลูกชาย(คนโต)ของคุณโจวหล่อมากกกกกกก
3.ภรรยาของคุณโจวดุมากกกก
4.คำตอบข้อที่สามทำให้คยูฮยอนไม่อยากกลับมาบ้าน
แต่คำถามสุดท้าย ที่ผมไม่ได้คำตอยคือ…….ไอ้ความคุ้นเคยตอนนั้นมันคืออะไร?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
^_______^ ไม่ได้ลงมาสักพักแล้วเนอะ ก็อยากให้อ่านอย่างสนุกนะคะ ยังไงก็ฝาก
โอ้ มาย ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะ จะเม้นไม่เม้นแล้วแต่วิรณาญาณนะคะ
รักรีดเดอร์(ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม)นะคะ^__^
พาร์ทต่อไปขอสารภาพว่า ลงช้าชัวร์ค่ะ- - เพราะว่าจะเปิดเทอมแล้ว ยังไงก็จะพยายามนะคะ>O<!!!!!!
ความคิดเห็น