คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตึกตัก ตึกตัก เขินจังเลยฮะ>///
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เช้าวันหยุดอันสดใสและเงียบสงบของคู่รักคู่หนึ่งที่นอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงก็ได้ถูกทำลายลง เพราะเสียงรบกวนข้างนอกรังรักของทั้งสอง
“อืมมมม…..เสียงอะไรน่ะ?” ใบหน้าหวานครางเบาๆด้วยความรำคาญ ก่อนจะซุกใบหน้าไปที่อกอุ่นๆของคนรัก
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“โอ๊ยยยยย…น่ารำคาญจิงๆ” เสียงเคาะประตูข้างนอกทำเอา ดวงตาสวยลืมขึ้นอย่างไม่เต็มใจ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความรำคาญ ปากบางเบะลง ตาหวานหันไปมองต้นเสียงที่ดังออกมาจากข้างนอก
“มีอะไร!?....” ทันทีที่เปิดประตูบ้านออกไป ร่างบางก็กำลังจะเริ่มอ้าปากด่า ถ้าคนที่มารบกวนเวลายาวเช้าอันสุขสรรค์นั้น ไม่หล่อขนาดนี้
“เอ่อ…. ^ ^;” ชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มก่อนจะเกาหัว แล้วจึงหันซ้ายหันขวาหน้าตาเลิ่กลั่ก
“มาหาใครฮะ?”
“นายชื่อ รยออุค….ป่ะ?” ชายหนุ่มสุดหล่อเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนจะเอามือชี้หน้าร่างบาง
“ฮะ มีอะไรกับผมรึเปล่า?” ร่างบางพยักหน้าหงึกๆก่อนจะ เอ่ยถามอีกฝ่าย(ที่หล่อลากม้ามสุดๆ)
“อ่า…..” ชายหนุ่มทำตาปริบๆ ก่อนเกาแก้มตัวเองอย่างเขินๆ
‘น่ารักก><……เอ่อ แฟนตูอยู่ข้างบนนี่หว่า= =” ’
“คือว่า…”
“ว่า???”
“แหะๆ เข้าบ้านผิดครับ^ ^; ” ชายหนุ่มสุดหล่อเอ่ยก่อนจะวิ่งแจ้นออกไป สร้างความงุนงงให้กับรยออุคไม่น้อย
“คนอะไรแปลกจิง….ช่างเหอะไปนอนดีกว่า” รยออุคขมวดคิ้วบ่นอุบอิบ ก่อนจะเลิกสนใจ จึงปิดประตูบ้านของตน แล้วหันหลังกลับไปนอน แต่ทันที ที่หัวถึงหมอน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง! ทำให้ร่างบางเด้งลุกออกจากเตียงด้วยอารมณ์บูดสุดขีด แล้วเดินปึงปังไปเปิดประตูทันที
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!
“คราวนี้ถึงจะหล่อแต่ก็ไม่ให้อภัยหรอกนะ!!!!….มั้ง” รยออุคเอ่ยกับตนเองก่อจะเปิดประตู
“มีอะไรรึเปล่าฮะ” รยออุคเอ่ยเสียงน่ารัก แต่พอเห็นคนตรงหน้าแล้วก็ทำให้เขาเปลี่ยนน้ำเสียงทันที
“นี่แกรู้ไหมว่านี่มันกี่โมงฮ้า!? มาหาฉันทำไม แกไปอยู่มินซอนนู้นไป!! คนเค้าจะนอนกกกันเว้ยยยยย”
“พี่เยซองมาสินะ:)”
“เออ เขามาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว! แล้วแกมีอะไรกับฉันป่ะเนี้ย!!” รยออุคตวาดอย่างอารมณ์เสีย ร่างบางที่ยืนกอดอกพิงประตูอยู่ทำหน้าตาไม่พอใจอย่างแรงที่เพื่อนสนิทมาหา ซึ่งมันต่างกับตอนที่ชายหนุ่มสุดหล่อมาปลุกเขาอย่างสิ้นเชิง
“เห็นไหมคยู? ฉันบอกแล้วว่ามันต้องต่างกันมาก ระหว่างฉันกับนายL” ซองมินหันไปพูดกับคนที่แอบอยู่ข้างๆประตู ก่อนจะเดินเข้าบ้านอย่างไม่เกรงใจ และตามมาด้วยผู้ดูแลของเขาที่ไม่เกรงใจพอกัน(ทีเด็กมินซอนยังไร้มารยาทได้เลย/ซองมิน)
“นี่นายพาคนแปลกหน้าเข้ามาบ้านฉันทำไม??” ร่างบางส่ายหน้าเบาๆก่อนจะปิดประตู แล้วเดินตามเพื่อนรักที่อันเชิญตัวเองไปนั่งที่โซฟาเรียบร้อย
“คนแปลกหน้าที่หล่อน่าดูเลยใช่ไหมล่ะ:)?” ซองมินยิ้มอย่างรู้ทัน คิดไปคิดมาเขาก็คิดว่า สงสัยเขาคงจะติดนิสัยย้อนกวนๆแบบนี้มาจากคนทั่งข้างๆสะแล้ว
“หึ~ แฟนฉันอยู่ข้างบนนะ มีอะไรก็พูดมา”
“เปล่า ก็แค่จะมาเยี่ยมเฉยๆ คิดถึงที่สุดดดอ่ะ^____^” ซองมินว่าก่อนจะกระเถิบไปกอดเพื่อนรัก
“ต้องการอะไรจากฉันก็พูดมาดีๆ” รยออุคเอ่ยอย่างรู้ทัน ทำเอาซองมินคลายอ้อมกอดแล้วทำหน้าเบ้
“อะไรกัน ก็บอกว่าคิดถึงไง เห็นฉันเป็นคนแบบไหนเนี่ย??”
“จะขอร้องอะไรฉัน= =??”
“อ่ะ..แหะๆ^_______________^ รยออุคอ่า~” ซองมินเริ่มเอ่ยเสียงหวาน ก่อนจะยิ้มที่หวานไม่แพ้เสียงให้เพื่อนรัก
“นั้นไง=()=”
“อ่า..รยอุคอ่า~ นายกับพี่เยซองช่วย..เอ่อ..ทำอย่างนั้นให้พวกเราดูหน่อยได้ไหม??” สองนิ้วของซองมินจิ้มกันไปมา สายตาก็ก้มงุดส่อแววเขินอาย กริยาท่าทางของเพื่อนรักทำรยออุคอ้าป้ากค้างและเริ่มเหงื่อตก
“กะ..แก..อย่า บอกนะว่า..ให้ทำเรื่องแบบนั้นน่ะ..กะ แกจะบ้าหรออออ!!! ใครเขาจะไปทำให้คนอื่นดูกัน!!!!” รยออุคกระเถิบออกห่างจากซองมินไปสุดขอบโซฟา จนซองมินต้องทำหน้างง
“นี่แกคิดอะไรอยู่เนี่ย? ฉันจะบอกว่า ให้ช่วยสวีทกับพี่เยซองให้ดูหน่อย= =;;”
“อ่าวหรอ…ก็นึกว่าจะเป็นเรื่องแบบจุด จุด จุด สะอีก” รยออุคพูดกับตัวเองเบาๆ แต่ไม่สามารถรอดพ้นหูของคนตรงหน้าทั้งสองไปได้
“ฉันบอกแล้วว่า เพื่อนฉันน่ะ ลา-มก” ซองมินหันไปพูดกับคยูฮยอน โดยสองคำสุดท้ายนั้น คนตัวเล็กก็เอ่ยช้าๆ เป็นการยั่วโมโหเพื่อนรักที่นั่งหน้าแดง
“จะ..จะให้ช่วยใช่ไหมล่ะ!! เดี๋ยวมา..ไปตามพี่เยซองก่อน/////” พูดจบรยออุคก็วิ่งขึ้นบันไดไปทันที
[Lee Sungmin’s Story]
หลังจากที่ผมกับไอ้ลูกกท่านรัฐมนตรีได้มาป่วนเพื่อนรักคิม รยออุคตั้งแต่เช้าและทำมันหน้าแดงวิ่งขึ้นห้องไปเมื่อกี้ ไม่นานนักไอ้คนข้างๆผมก็เริ่มอ้าปากพูด
“เพื่อนนายลามกเหมือนนายเลยเนอะ” อ่ะ…อะไรกันน้ำเสียงใสๆนี่ มันแอบด่าไม่ใช่หรอ??!! คิดได้ผมก็ตีป้าปไปที่ไหล่ของคยูฮยอนทันที เรียกเสียงโอดโอยออกมาได้ดีทีเดียวเชียวล่ะ~~
“เจ็บนะ….T T”
“เอ๊ะ เจ็บมากหรอ ไหนดูสิ” ผมกระเถิบไปหาคนข้างๆทันที ก่อนจะถกแขนเสื้อยืดสีขาวของคยูฮยอนขึ้น พอผมชะโงกหน้าไปมองมันใกล้ๆ ก็พบว่าจุดที่พบฟาดมือลงไปเต็มแรง เริ่มขึ้นสีแดงๆน้อยๆ ผมมือหนักจัง= =;;
“ซองมิน มันแดง!!! TOT” พอคุณชายชะโงกหน้ามาดูรอยแดง น้ำเสียงเขาก็ดูเหมือนจะร้องไห้ พอผมกำลังจะเงยหน้าไปขอโทษ…ผมก็พบว่า..หน้าของเราใกล้กัน..เกินไปแล้ว มองใกล้ๆ หมอนี่หน้าใสมากเลย ผิวก็ขวเนียนจมูกก็โด่งเป็นสัน มันใกล้จนจมูกของเราสัมผัสกันอย่างเฉียดๆ ความตกใจทำให้ผมสะดุ้งแล้วถอยหน้าออกมาทันที=////////////=
“อ่ะ..เอ่อ..ฉะ..ฉัน ฉันขอโทษนะ////” ผมเอ่ยขอโทษไป จากที่เรามองตากันผมก็หลบตาเขาไปมองที่แขนแทน….แต่ดูเหมือนคุณชายยังคงมองหน้าผมอยู่ หยุดมองได้แล้วววว!!!!!!!!!!!!! เขินเป็นนะ-///////-
“มะ..มองอะไรฮะ!!??/////” อะไรกัน..สายตาจริงจังของหมอนั่นที่ยังคงมองผมอยู่ จนผมต้องกระเถิบถอยออกมาแล้วลูบแขนตัวเองแก้เขิน-//////////////////-
“มองต่อได้ไหม?” อะ..อะ..อะ..อะ อะไรกันนี่-////[ ]////- !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เอาล่ะ จะให้พวกเราช่วย..อะไร เอ่อ ขัดจังหวะรึเปล่า?” รยออุคที่โผล่มาขัดทำให้พวกเราต้องหันซ้ายหันขวากันใหญ่
“อ๋อ เปล่านี่ครับ^ ^” คยูฮยอนหันไปยิ้มเหมือนไม่มีอะไร..ชิ:P
“อืม นี่พี่เยซองแฟนของผมเอง…เอ่อ แล้วนาย?”
“คยูฮยอนครับ^__^”
“โจวคยูฮยอน?” พี่เยซองย้ำถาม..เออ ฮะ ไอ้โจวคยูฮยอนลูกท่านรัฐมนตรีผู้ฉาวโฉ่คนนั้นแหละฮะ
“อ๋อ คนที่นายไปหาเรื่องด้วยคือคนนี้หรอ?” แหม เพื่อนผมนี้ช่างคนดี อุตส่าห์จำเรื่องเมื่อชาติปางก่อนได้ด้วย ไม่ได้! ผมต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง เดี๋ยวคุณชายจะมาหาเรื่องอีก
“อะ..เอออออ โชว์หวานให้พวกเราดูได้ยัง?”
“ทำไมพี่กับอุคต้องโชว์หวานให้พวกเธอดูด้วยอ่ะ?” พี่เยซองขยี้หัวแล้วอ้าปากหาว ดูจากชุดนอนแล้วท่าทางจะเพิ่งตื่นสินะฮะ
“คือคุณป้าของผมเขาจะกลับมาจากต่างประเทศ เขาอยากเจอหลานสะภ้า=O= ซึ่งผมยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนเลยต้องเอาซองมินมาเป็นแฟนชั่วคราวไปก่อน ทั้งผมทั้งซองมินไม่มั่นใจว่าจะหวานกันยังไงก็เลยมาให้พี่ช่วยสอนน่ะครับ แค่ให้คุณป้าท่านเห็นว่าผมมีแฟน ไม่งั้นผมคงโดนด่าแย่ เฮ้อ~” คยูฮยอนร่ายยาว ถ้าจะถามว่าผมยอมไปได้ไงน่ะหรอฮะ? ^++++++^ ก็ถ้าผมเป็นแฟนคยูฮยอน(ชั่วคราว) เขาก็จะตกหลุมรักในความน่ารักของผม แล้วผมก็จะผลาญเงินเขาสะ:P
“อ๋อ แต่นายก็มีผู้หญิงเยอะแยะไม่ใช่หรอ” คำพูดของพี่เยซองเหมือนตอกไปที่อกของคยูฮยอน คุณชายเหงื่อตกเลยล่ะฮะ ฮ่าๆๆๆๆ ผมคงต้องตอบแทนเขาแล้วล่ะ
“เขาบอกว่าคุณป้าท่านชอบเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักๆ ใสซื๊อใสซื่อ แบบผมไงล่ะฮะ^ ^”
“ฉันไม่ได้พูดสะหน่อยว่าน่ารักและใสซื่อ ป้าบอกแค่ผู้ชาย” ง่ะ=[ ]=++ อย่ามาหักหน้าฉันสิ!!
“แล้วทำไมไม่ไปให้ดงเฮช่วยเล่า!!??” ค้อนฮะ ค้อนวงใหญ่ๆฮะ
“ก็เฮมันบอกว่าต้องไปช่วยพี่ฮันพิฆาตฮยอกอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ” เหตุผลที่เป็นผมมีแค่นี้เนี่ยนะ=*=
“อ่ะ เดี๋ยวพี่จะโชว์ฝีมือการป้อนคำหวานให้น้องๆดูเองงงงง^_<” พี่เยซองวิงค์แล้วลากพวกเราทุกคนไปห้องอาหาร
“นี่นะนั่งกินข้าวกันอย่างนี้นะ คยูฮยอนก็ป้อนแบบนี้ อ่ะ อ้ามมมนะ รยออุค^ ^”
“ฮะ อ้ามมมม”
“แล้วก็ป้อนน้ำซองมินโดยการยื่นหลอดในแก้วให้เขา”
“อ๊ะ ขอบคุณฮะพี่^ ^///”
“แล้วซองมินก็ต้องแกล้งทำปากเลอะหน่อย คยูฮยอนจะได้เอื้อมมือไปเช็ดให้ แบบนี้”
“ขอบคุณฮะ ซองมินก็ต้องป้อนคยูฮยอนด้วยนะ พี่เยซอง อ้ามมม”
“รยออุคของพี่น่ารักจริงๆ”
“พี่เยซองก็ บ้า! อายเค้า~” ไอ้บรรยากาศแบบ…..โลกนี้มีแค่เราสองนี่มันอะไรกานนนนน!!!! ทำไมรอบตัวสองคนนี้ถึงมีแสงออร่าสีชมพูวิวับ แสบตานี่!!!!(มินประสารทหลอนไปแล้ววว/ไรเตอร์)
“ขอพวกผมลองบ้างนะฮะ” เออ ขัดสะบ้าง..ฮะ..เฮ้ยยยย! ลองบ้างเหร้อออออออ!!
“ดีๆ มาๆซองมินมานั่งนี้” แล้วรยออุคก็ดึงผมไปนั่งตรงข้ามกับคยูฮยอน อีกฝ่ายก็นั่งหลังตรงเก๊กท่าคุณชาย หมั่นไส้~
“ละ..แล้วต้องทำไงบ้างอ่ะ” มือของผมจับนู่นจับนี่ไปทั่วโต๊ะอย่างหาที่ลงหลักปักแหล่งไม่ได้ แล้วพอเงยหน้าไปมองคยูฮยอนก็พบว่า เขากำลังมองผมด้วยสายจริงจัง(อีกแล้ว) มองแบบนี้กินกันเลยดีกว่า.….= =///
“มองอะไร=///O///=!?”
“หน้าแดงแล้วนะ :)” คยูฮยอนเอ่ยแล้วยิ้มมุมปาก..นะ หน้าผมแดงหรอ ไม่ได้แล้วๆ ผมต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง คิดได้ผมก็ตักข้าวยัดเข้าปากคยูฮยอนทันที
“:)” แหน่ะ มันจะยังมายิ้มอีกอะไรกัน!!
“อ๊ะ คยูฮยอน ตายแล้ว ข้าวติดมุมปาก มา เดี๋ยวฉันเอาออกให้^ ^+” ผมพูดพร้อมกับคิดแผนดีๆในหัวก่อนจะชะโงกหน้าไปใกล้ๆ แล้วตบผัวะไปที่มุมปากของคนร่างสูงเต็มแรง..ฮิฮิ สะใจ
“เจ็บนะ!!! ”
“:P”
“อ๊ะ! ซองมินข้าวติดปากเหมือนกัน~” คยูฮยอนยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเดินมาข้างๆผม ….ลางร้ายชัดๆ=*=
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันเอาออกเอง” ผมรีบเอาแขนเช็ดปากแต่ก็ถูกคนตรงหน้าขว้าแขนเอาไว้ จะแก้แค้นเรอะ!!!
“ไม่ได้หรอกนะ ฉันต้องเป็นแฟนที่ดี:)” คยูฮยอนยิ้ม ก่อนที่ผมจะรู้ตัวว่าหน้าหล่อๆนี่เข้ามาใกล้แค่ไหน เมล็ดข้าวที่แก้มของผมก็โดนคนตรงหน้า….เลียไป เสียแล้ว…….
“:)”
“O////////[ ]////////O!!!!” อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!! นี่ผมหาเรื่องให้ตัวเองรึเปล่าเนี่ย!!??
“ขอบคุณพี่เยซองแล้วก็รยออุคมากเลยนะ เดี๋ยวพวกผมต้องไปแล้วล่ะ”
“อือ งั้นโชคดีนะ”
“แหมๆๆ ซองมิน เดี๋ยวมาเยี่ยมบ้างนะ บ๊ายบาย”
ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือพี่เยซองยืนโอบไหล่รยออุคที่ซบอกแฟนตัวเอง แล้วโบกมือให้พวกผม ก่อนจะยิ้มอย่าง ปิติ มันช่างเหมือนภาพที่พ่อกับแม่ส่งลูกเข้าเรือนหอไม่มีผิดเพี้ยน อย่าถามว่าทำไมผมไม่พูดอะไรเลย….ผมเอ๋อ ผมอึ้ง ผมงง ผมไม่รู้อะไรท้างน้านนนนนน อายยยยยฮะอายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ>////////////<!! ความบริสุทธิ์ผุดผ่องของผม แล้วอย่างนี้พวกนั้นจะคิดยังงายยยยT//////T?
+++++++++++++++++++++KYUMIN feat.YERYEO++++++++++++++++++++
“ฮยอกแจ…แต่งงานกับพี่นะ”
“จะบ้าหรอพี่!! คบยังไม่ได้คบจะแต่งได้ไง ข้ามขั้นไปแล้วพี่! ” ผมยืนกอดอกโวยวายพี่ฮันที่ย่อเข่าอยู่หน้าตู้กระจก (ห้องผมเอง)
“ก็พี่รีบนี่นา ด๊อง~” คำพูดที่น่าหมั่นไส้ของพี่ฮันทำผมอดที่จะประชดไม่ได้- -
“พี่จะรีบไปไหน!!”
“พี่รีบกลับจีน…..”
“ไม่ต้องมาทำเป็นเสียงเศร้า ผมรู้นะแม่พี่อ่ะกลับจีนสิ้นปีหน้า!!!!!” ผมโวยวายแล้วอดแขวะกับท่าทางซุงแหลของพี่ฮันไม่ได้ คนบ้าอะไรสามารถแหละได้เทียบกับผมได้ขนาดนี้ แต่ความหล่อเลิสเลอเพอร์เฟค ของพี่เขาก็สู้ผมไม่ได้หรอก~(สะบัดบ๊อบ)
“แม่พี่เลื่อนมาแล้วววว กลับเร้วเร็วขึ้นเย้อเลยล่ะ= =;; ” พี่ไม่มีทางตบตาลีดงเฮ ผู้ที่ซุงแหลเก่งสุดยอดในยอดดอยไปได้หรอกกกก!!
“กลายเป็นกลับก่อนกำหนดเก่าวันนึงใช่ไหมฮะ พี่ฮะ! อย่ามาโกหกสะให้ยากมีใครในโลกนี้บ้างที่ไม่รู้ว่า แม่พี่ที่เป็นดาราดังของประเทศจีนต้องถ่ายทำหนังที่เกาหลียันสิ้นปีหน้านู้นนนน!!!” ผมสะบัดบ๊อบใส่พี่ฮันแล้วเดินมานั่งที่เตียง อา…เจ้าของเตียงตรงข้ามหายไปตั้งแต่หัววัน ก่อนผมจะตื่นสะอีก แถมไม่โน้ตแปะไว้ด้วย ไปไหนนะ?....วันนั้นก็จัดห้องใหม่ไม่เสร็จ….เอ๊ะ แล้วผมคิดถึงทำไมนะ!!??
“ดงเฮ้ ฟังที่พี่พูดไหมเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ฮะ ฮะ เมื่อกี้พี่บอกว่าอะไรนะ?” ผมต้องหันมาสนใจพี่ฮันก่อน ก่อนที่พี่เขาจะลงไปดิ้นงอแงกับพื้น= =
“พี่-บอก-ว่า คนที่ในโลกนี้ไม่รู้กระทั่งแม่ของพี่คือเซียวยี่ ก็คือฮยอกแจของพี่เนี่ยแหละ" ฮะ…ฮยอกแจงั้นเหรอ..ปิ๊งป่อง!...อิคคิวซังคิดออกแล้ววววว^O^!!
“พี่ฮะ! พี่มั่นใจนะว่าฮยอกไม่รู้อ่ะ”
“ฮยอกไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับพี่เลยสักนิด” น้ำเสียงเอาเศร้าสร้อยของพี่ฮันทำเอาผมต้องแอบเห็นใจ..โธ โธ โธ พี่ฮันที่น่าร้ากกกก(ลากไปทุบหัว ระยำบาทาแล้วรุมสะกรำรองเท้าเพราะความซุงแหลแล้วเอาไปหมกส้วม แล้วกดชักโครกทิ้งไปเลย ฮ่าๆๆๆ)
“เอาเป็นว่าผมมีแผนแล้วล่ะฮะ หึหึหึหึ ฮะฮะฮะฮะ วะฮะฮ่า วะฮะฮ่า”
“= =;; เชื่อได้ไหมว่ะ!?”
“พี่ว่าไงนะ=*=!!??”
เมื่อเรด่าอันเฉียบคมของพี่ฮันค้นพบเหยื่อของพวกเรา ผม ลีดงเฮ! ผู้(แหล)เก่งกาจที่สุดในปฏพี ก็ถลาเข้าหาเพื่อนรักพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าหนึ่งผืน แถมหยอดน้ำตาเทียมสองสามหยดทันที
“ฮยอกแจ~~”
“ฮะ? แก….เป็นไรอ่ะ= =;;” ฮยอกหันมามองผมก่อนจะถอยยาวไปเป็นกิโล
“ไอ้เพื่อนรัก หนีเราไปไย~ วันนี้ เรามีข่าวร้ายจะมาบอกกล่าว กระซิกๆ ” ผมได้ทีก็เข้าไปฉุดฮยอกแจมานั่งที่เก้าอี้ไม้ แล้วผมก็ยอมลดตัวไปนั่งกับพื้นเพื่อให้สมบทบาท
“อะ..อะ..ข่าวร้ายอะไร=[ ]=;;”
“ก็ท่านพี่ฮันเกิงของพวกเรากำลังจะกลับจีนน่ะสิ กระซิกๆ” ผมเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตา(เทียม) ก่อนจะแอบเหลือบมองไปทางฮยอกแจที่ทำหน้าไก่งง
“พี่ฮันเขาเป็นคนจีนหรอ?” มันไปหลบอยู่ที่เทือกเขาหิมาลัยแถวไหนมา???????????? แม่พี่เขาเป็นworld star!นะโว้ย!! world star!!! = = เชื่อเขาเลย!
“อะ เอ่อ อะแฮ่ม คือภูมิลำเนาพี่เขาอยู่ที่จีน แต่แม่เขามาตั้งรกรากที่เกาหลี แล้วตอนนี้ แม่พี่เขาก็อยากกลับบ้าน เอ่อ…ประมาณนั้น^ ^;;”
“หรอ? แล้วเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ ถ้าเป็นซีวอนค่อยว่าไปอย่าง” เอาอีกแหละ!! พอพูดถึงไอ้ซีวอนล่ะ ออร่าสาวน้อยของมันเริ่มโผล่!! จนผมต้องรีบยกมือห้าม
“สต๊อปปปปปปปปปปป!! พี่ฮันเขาอยากไปกินข้าวกับแกเพื่อบอกลา อะไรประมาณนั้น….ล่ะมั้ง~~”
“ไปวันนี้เลยหรอ?” ยังไม่ทันที่ผมจะตอบคำถามฮยอกแจ ไอ้คุณพี่ฮันก็โผล่ออกมาพร้อมดอกไม้ เตะผมกระเด็นไปไกล=*=!!!!
“ไปวันนี้เลยครับ^^”
“งะ..พี่มาจากไหนอ่ะ?” ฮยอกแจทำหน้าหันซ้ายหันขวาหาที่มาของชายตรงหน้า ฮันเกิงได้ทีก็ยัดช่อดอกไม้ใส่มือฮยอกแจด้วยความรวดเร็ว
“อ๊ะ! หอมจัง วันนี้พี่ฮันมาแปลกนะฮะ” ฮยอกแจเอ่ยพร้อมก้มดมช่อดอกไม้
“ไปกินข้าวกันเถอะ^ ^”
“ก็ได้ฮะ ผมหิวอยู่พอดี~” พูดจบฮยอกแจก็ลุกขึ้นเดินไปกับฮันเกิงทันที แต่ก็ไม่วายฮันเกิงหันมาชูสองนิ้วขอบคุณน้องรักแบบอ่านปากก่อนจะข้ามถนน
“ขอบ-ใจ-นะ ^ ^\/” แล้วก็ไม่พ้นให้ฮยอกแจเห็น
“พี่ฮันทำไรอ่ะ?”
“ไม่มีอะไรครั..ฮยอกแจระวัง!!!!”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดด!!!
เสียงรถยนต์เบรกดังเอี๊ยดทำให้ฮยอกแจถึงกับตกใจ ทำอะไรไม่ถูกจนต้องหยุดยืนตรงนั้น เสี้ยวพริบตาร่างเล็กที่กำลังข้ามถนนอย่างไม่ได้มอง ก็ถูกฮันเกิงดึงเข้ามากอดไว้ในทันที ทำให้ฮยอกแจล้มทับฮันเกิงอยู่ข้างถนน
“ฮยอกเป็นอะไรรึเปล่า?”
“ไม่ฮะ เอ่อ..พี่ฮันเป็นอะไรไหม?///” ฮยอกแจหน้าเริ่มขึ้นสีเพราะท่าทางที่เหมือนนอนกอดกันของทั้งสอง
“พี่ไม่เป็นอะไรหรอก^ ^ฮยอกไม่เป็นไรพี่ก็ดีใจนะ” ฮันเกิงส่งยิ้มอบอุ่นให้กับฮยอกแจ จนร่างบางต้องก้มหน้าด้วยความขวยเขิน แต่กลับเหมือนฮยอกแจซบลงบนอกของฮันเกิงเสียอย่างนั้น
ตึกตัก ตึกตัก
เสียงหัวใจเต้นแรงของลีฮยอกแจ ที่ดังเพราะฮันเกิงเป็นครั้งแรก ถ้าชายที่โอบกอดเขาอยู่ได้ยินเสียงนี้ คงจะดีใจไม่น้อย
“ขอบคุณฮะ///” ร่างบางเอ่ยเสียงอู้อี้ แต่ก็พอให้ได้ยินกันสองคน
“^ ^”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนหน้าเราจะมาเจอกับคิเฮแบบจัดเต็ม แต่ว่า.................จะหวานแค่ไหนติดตามนะจ้^^
ช่วงนี้ปลา การบ้านทับถม จะพยายามอัพบ่อยกว่านี้นะ
ขอบคุณที่คอยอ่านกันนะ ขอบคุณจริงๆ^^
ความคิดเห็น