คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : KiHae feat.TVXQ :เดท+อดีต100%
“คิมคิบอม!!!” เสียงหวานดังสนั่นในห้องน้ำของห้อง129
“เสาร์นี้นายไปดูหนังกับฉันนะ-////////-”
“คนอะไรดูดีชะมัดเลย><///” ใบหน้าที่เต็มไปด้วยสีแดงระเรื่อหลังจากที่ เขาซ้อมขอคิบอมไปเดตแล้วดันเขินตัวเอง- -
“จะชวนเขาไปเดตแล้วยังชมตัวอีกเนี่ยนะ”
“นายมาตั้งแต่เมื่อไหร!- -///” ดงเฮจ้องขเม็งไปที่คิบอม โดยที่ร่างกายกระโดดโหยงออกจากห้องเนื่องจากกลัวจะย้อนรอยอดีต
“ มาตั้งแต่ ‘เสาร์นี้นายไปดูหนังกับฉันนะ’ ” คิบอมทำเสียงล้อเลียน ทำเอาคนตัวเล็กหน้าขึ้นสีอีกครั้ง
“ละ..แล้ว ตกลงนายจะไปไหม?///” ดงเฮก้มหน้างุดๆด้วยความเขิน คิบอมเห็นก็หัวเราะในรำคอ ถึงเวลาสนุกแล้วสิ ถึงเวลาสนุกแล้วสิ~ บอมทับบี้ ได้แกล้งเฮทับบี้แล้วสิ
“ไปไหน?” คิบอมแกล้งทำไม่รู้ไม่เห็น ดงเฮเงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาจิกใส่ แต่คนแก้มป่องก็ทำเป็นไม่สนใจ
“ไป…..ดูหนัง///” ดงเฮเอ่ยเสียงค่อยด้วยความอาย เห็นคนตัวเล็กก้มหน้างุดๆๆ ก็ทำให้คนแก้มป่องสะใจ
“ไปไหนนะ พูดไม่ได้ยินเลยพูดดังๆหน่อยสิ” คิบอมก้มไปมองหน้าคนตัวเล็ก และแน่นอนมันยิ่งทำให้คนตัวเล้กอาย
“ วันเสาร์ไปดูหนังกับฉันไหมคิมคิบอม!!!! ”
“หึ~ เสาร์งั้นหรอ ?” คิบอมทำท่าพลางเหลือบมองคนตัวเล็กที่ทำท่าทางลุ้นสุดๆราวกับกำลังรอดูlive comebackของsuper junior เห็นท่าทีแบบนั้นเขาก็อยากจะหลุดขำจริงๆ
“ว่าง...ไม่ว่าง…ว่าง..ไม่ว่าง...” คิบอมเอ่ยวนไปวนมาแกล้งคนตัวเล็กเล่น
“คิบอมอ่า~” คนตัวเล้กเอ่ยเสียงน่ารัก แค่นั้นก็ทำให้คิบอมเริ่มคลี่ยิ้ม
“ทำไมฉันต้องเสียสละเวลาดีๆ แล้วไปกับนายด้วย หืม?” คิบอมกอดอกรอฟัง คำตอบที่เขาต้องการจากคนตัวเล็ก
“ถ้านายไปกับฉัน ฉันจะยอมตามที่นายขออย่างนึงอ่ะ” โป๊ะเช๊ะ! นี่แหละคำตอบที่คิมคิบอมต้องการ คนร่างสูงยืนกอดอก แล้วหัวเราะหึในรำคอ ก่อนจะตอบตกลง
“โอเค”
คิบอมเอ่ยก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป เขารู้ว่าลีดงเฮคนนี้ต้องการอะไรจากเขา แต่เขาก็ยอมเล่นตามน้ำของคนตัวเล็กต่อไป เพราะอะไรนะเหรอ??......เพราะมันสนุกที่ได้เห็นลีดงเฮเขินจนหน้าแดงซ่านและมัน….น่ารักดี..ล่ะมั้ง!
จุ้มจิ่มจิมจี้ซีนีม่าเพล็ก(มันคือชื่อโรงหนังค่ะ= =;)
“อ่า…นี้มัน10นาทีแล้วนะ คนบ้าอะไรเนี่ย มาสายในวันเดตแบบนี้ ถึงว่าทำไมไม่มีแฟน-*-” ดงเฮสบถกับตนเอง
ร่างเล็กในเสื้อเชิรต์สีชมพูกับกางเกงสีขาวสุดจะน่ารัก ทำให้ดึงดูดสายตาคนรอบข้างได้อย่างดี แต่คนน่ารักก็ไม่ได้สนสายตาที่คนมองมาแม้แต่น้อย เพราะมัวแต่อารมณ์เสียกับการรอคู่เดตของตน ที่มาเลทไป10นาที เพราะเมื่อวาน คิบอมบอกว่าจะไปนอนบ้านญาติวันนึง เขาทั้งสองจึงไม่ได้ออกมาพร้อมกัน
“นายเป็นคนชวนฉันเอง ยังจะมาบ่นอีก” เสียงทุ้มมีเสน่ห์ดังมาจากด้านหลังของดงเฮ
“นายเลทมากๆๆๆๆ เลยรู้ไหม-*-?” ดงเฮใช้นิ้วเรียวชี้ไปที่หน้าของคนมาใหม่
“รู้” คิบอมตอบแล้วดึงแขนเล็กมาใกล้ๆตนเอง แล้วกระซิบลงข้างหูของดงเฮ
“เราจะเริ่มการเดตได้รึยัง?”
“งะ….ตะ..ตามฉันมา///” คนตัวเล็กหน้าแดงฉ่าเอ่ย แล้วหมุนตัวเดินตึงๆๆไปทางเข้าโรงหนัง
‘คิบอม…ลองทำให้ดเงฮเข้าเขินดูสิ บางที เขาอาจจะหวั้นไหวขึ้นมาก็ได้’
คำพูดกับเสียงหวานลอยเข้ามาในสมองของคิบอมพร้อมกับร้อยยิ้มเหี้ยมของซองมิน มันทำให้คนร่างสูงต้องปัดร้อยยยิ้มสยองๆออกจากหัวเขาทันที
การกระทำของทั้งสองนั้นได้ถูกบันทึกด้วยสายตาของคนรอบข้าง ตั้งแต่ชายหนุ่มร่างสูงที่ใส่เชิร์ตสีขาวกับกางเกงเดปสีฟ้า เดินเข้ามาและ แน่นอน มันเลี้ยงเสียงกรี๊ดเล็กๆได้จากผู้หญิงๆหลายๆคน และมันยิ่งกระหึ่มยิ่งขึ้นเมื่อ คนร่างสูงสุดหล่อดึงคนตัวเล็กน่ารักเข้ามาใกล้และกระซิบข้างหู แค่นั้นมันก็ทำให้เหล่าสาวๆ(วาย) แทบจะวิ่งตามกันเข้าโรงหนังที่ทั้งสองเดินเข้าไป แต่เมื่อเข้ามาก็พบความจริงที่ว่า…..
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
บึ้ม!
แผละ!
เสียงเอฟเฟ็กมากมายดังมาจากหนังบู้ล้างผลายที่ฆ่ากันเลือดสาด และเสียงแผละ เมื่อกี้คือเสียงหัวสิ่งมีชีวิตบางอย่างระเบิด นั้นมันถือว่าธรรมดามาก สำหรับเหล่าสาวที่ตามเข้ามาและหวังจะเจอฉากหวานซึ้งที่เกิดขึ้นเพราะหนังโรแมนติค เพราะนี้มันคงครั้งที้สิบสามแล้วล่ะมั้งกับการระเบิดเละเละแบบนี้
“นายชอบดูหนังไหม” ดงเฮเอ่ยถามคิบอม แต่สายตาก็ยังคงโฟกัสไปที่หนังที่ตนเลือก
“เฉยๆ”
“ฉันชอบมากเลยนะ ยิ่งไททานิคนี้เป็นอะไรที่สุดยอดมาก” ไททานิค ไม่ใช่ชื่อหนังที่คนฟังคิดจะได้ยินจากปากคนข้างๆ เพราะเห็นอยู่ชัดๆ ชอบหนังบู้ล้างผลาญ ยิงกันดังปังๆๆๆ
“หรอ”
“= =” ลีดงเฮทำได้แต่เพียง ด่าคนข้างๆในใจ กับตำพูดสั้นๆทื่อของคนข้างๆ
22:13
หน้าโรงหนัง
“อ่า..แล้วนายจะไปไหนต่ออ่ะ?” ดงเฮหันไปถามคิบอมพลางขยี้ตาแก้ง่วง
“จะไปBlue LA. จะไปด้วยกันไหม?” ด้วยความที่ว่าโดนแจจุงบังคับให้ไปงานวันเกิดของยุนโฮ ที่ผับบลูแอล..?อะไรนั่นแหละ เขาก็จำชื่อไม่ค่อยได้ ที่พูดไปเมื่อกี้ยังไม่มั่นใจเลยว่าพูดถูกป่าว=O=!?
“อย่างนายเนี่ยนะไป บลูแอลเอ?” ดงเฮจ้องคิบอมด้วยแววตาเหลือเชื่อ คนอย่างหมอนี่เนี้ยนะ??
“อืม ใช่นายจะไปด้วยกันไหม ฉันขี้เกียจไปเป็นกขค.” ชายหนุ่มหันหลังไปทิ้งป๊อปคอร์นแล้วหันกลับมาเลิกคิ้วให้คนตัวเล็ก
“ขึ้นอยู่ว่าเป็นกขค.ของใคร ?” ดงเฮเลิกคิ้วกลับ คนอย่างคิบอมรู้จักคบค้าสมาคมกับคนอื่นที่นอกจากซองมินด้วยรึไงกัน
“แจจุงฮยองกับยุนโฮฮยอง” แค่ชื่อแรกก็ทำให้ดงเฮทึ่งแล้ว ชื่อหลังทำให้ดวงตาหวานเบิกกว้างราวกับเห็นสับประหลาด
แจจุง ฮยองหน้าหวานที่ดงเฮสมควรที่จะเรียกเป็นนูน่าแทน เขานั้นเป็นพี่รหัสของตัวเองและดงเฮนั้นก็จะถูกส่งต่อความเป็นป๊อปควีนให้เขา ซึ่งหมายความว่าปีหน้า ดงเฮจะกลายเป็นป๊อปควีนของมินซอน และแน่นอน ยุนโฮ พี่ชายของรักแรกของลีดงเฮ เขาเคยเจอยุนโฮอยู่สองสามครั้ง แต่คิดว่าเขาคงจำดงเฮไม่ได้
“รู้จัก?” ร่างสูงกวักมือโบกแท็กซี่ก่อนจะหันมาถามดงเฮ เพราะท่าทางอึ้งๆและดวงตาที่เบิกกว้างทำให้ร่างสูงสงสัย
“แจ้ฮยอง เป็นพี่รหัสฉัน แล้วนายรู้จัก แจแจ้ฮยองได้ไง” ร่างบางหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามฝั่งยุนโฮ เพราะเขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องเล่าให้คิบอมฟัง….ล่ะมั้ง
“เดี๋ยวค่อยเล่า ยัยไรเตอร์ขี้เกียจเขียนแล้ว” คิบอมเอ่ยอย่างรู้ใจคนเขียนก่อนจะยัดตัวเองลงไปในแท็กซี่
++++++++++++++++++KIHAE:Sweety dating~+++++++++++++++
“ฮยอง เมื่อไรไอ้คิบอมกับซองมินจะมาสักที ถ้ามันยังไม่มาบางทีผมอาจพลั้งมือฆ่าคนบางคนนะฮะ==+” ชายหนุ่มร่างสูง ผิวสวย หน้าตาหล่อแอ๊บหวานหันไปบ่นกับพี่ชายแท้ๆก่อนจะเหล่มองคนข้างๆด้วยสายตาเซ็งๆ
“อ่า..เห็นบอกว่าใกล้ถึงแล้ว รออีกนิดนะชางมิน^^ แล้วก็ริคกี้อย่าไปแกล้งมินเค้าสิ ดูสิเขี้ยวงอกแล้ว ฮิฮิ” คนหน้าสวยหัวเราะคิกคัก ก่อนจะหันไปหาเจ้าของวันเกิดแล้วก็ดันต้องหน้าขึ้นสีโดยไว เพราะสายตาที่สื่อความหมายของเจ้าของวันเกิดกำลังมองเขาอยู่
“จะสั่งอะไรไหมแจ” ยุนโฮกระเถิบเข้าไปหาคนหน้าแดงที่หลุบตาด้วยความเขินพร้อมยื่นเมนูให้
“อ่า..ไม่เป็นไรหรอก ฉันว่าแค่นี้ก็พอแล้ว”ป๊อปควีนเอ่ยเสียงเบาหวิว และมันก็เบาเกินไปจนยุนโฮต้องก้มลงไปใกล้ๆ ใกล้จนปลายจมูกของเขาจะชนกับพวกแก้มแดงอยู่แล้ว “อะไรนะ ฉันไม่ค่อยได้ยินเลยอ่ะ”
“ฉันว่า (ใกล้)แค่นี้ก็พอแล้ว> <//” แจจุงพึมพำคำว่าใกล้ในลำคอ
“นี้ยูชอน ฉันอยากไปเตะบอล ทำไมนายต้องลากฉันมาด้วยเนี้ย-^-” จุนซูทำปากยู่ขึ้น เพราะโดนยูชอนลากออกมาจากสนามฟุตบอล ด้วยเหตุผลว่าจะพาไปงานวันเกิดยุนโฮ ไม่ใช่ยุนโฮ เพื่อนสนิทของเขาไม่สำคัญนะ แค่ฟุตบอลของเขามันสำคัญกว่า=^=
“เตะฟุตบอลตอนสี่ทุ่มเนี่ยนะ~ มันไม่ดึกไปหน่อยหรอจุนจัง” ยูชอนเท้าคางมองจุนซูด้วยสายตาเสี่ยวๆก่อนจะหันไปกระพริบตาให้สาวที่กำลัแดนซ์อย่างเมามันส์บนฟลอร์
ป้าป!!!
เสียงดังป้าป ที่ดังกระหึ่มจนหลายๆคนต้องเหลี่ยวหลังหันมามอง กรุณาอย่าตกใจ! เราสามารถควบคุมสถานการณ์ได้ค่ะ ไม่มีใครเป็นอะไรนอกจากผู้ชายที่ชื่อ มิคกี้ ยูชอน ที่โดนแฟนของตนตบกะโหลกจนหน้าแทบคว่ำ
“นายลากฉันมา เพื่อให้มาดูนายหลีสาวรึไงฮะ=*=” จุนซูทำท่าจะลุกขึค้นแต่ก็ถูกคนข้างรวบเอวให้นั่งลงทันที
“อะไรกันยังไม่ชินอีกหรอ~” ยูชอนกระซิบน้ำเสียงกะล่อน
“เรื่องแบบนี้ใครจะชินได้เล่า= = ปล่อยนะ!” จุนซูพยายามที่จะดิ้นให้หลุดออกมาจากอ้อมกอดของคนร่างหน้าที่มายุ่มย้ามตรงหูของเขา
“ชู่~ อย่าดิ้นสิครับ เดี๋ยวก็ลงโทษสะหรอกคนสวย~”
ป้าป!
เป็นการลงมือครั้งที่สองของคนน่ารัก คราวนี้ทำเอายูชอนถึงกับร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ไม่ได้ทำให้เกิดความสงสรแก่จุนซูแต่อย่างใด มันเรียกเสียงหัวเราะจากคนรอบข้างได้ไม่น้อยเลยละ
โต๊ะVIPสุดหรูที่ตั้งอยู่มุมสุดของผับ มีชายหนุ่มหน้าตาดี6คนนั่งอยู่ แม้เสียงเพลงในผับจะดังแค่ไหน มันก็ยังสามารถกลบออร่าที่ดึงดูดดสายตาจากคนรอบข้างได้ ก็เล่นมีทั้ง กัปตันทีมฟุตบอลซีกวางที่น่ารัก นายแบบหนุ่มคนดังอย่างยูชอน ทายาทสุดเท่ห์ของเซอร์เช่ ป๊อปควีนสุดสวยของมินซอน ฮอตสตาร์ของ ที่แสนจะฮอตและเซ็กซี่อย่างชางมิน และดาราหนุ่มไฟแรงสุดหล่อ ที่เรามักเห็นเขาหลังข่าวกับละครเรื่อง รอยเมน (ขอโทษนะพี่ริคTT)
“ริคกี้ ยูฮวาน นายช่วยเลิกยุ่งกับฉันสักทีได้ม้ายยยย!” ชางมินตวาดแว้ดก่อนจะไปด่าคนข้างๆ เพราะไอ้คุณดาราดันมาจิ้มไปจิ้มที่ผิวของเขา ไม่ว่าจะแขน ห้า จมูก คอ หลังจากที่ชางมินทำใจให้สงบอยู่นาน แต่ก็อย่างที่คุณเห็นเขาทนไม่ได้
“:P” คนหน้าหล่อไม่ตอบอะไรเพียงแลบลิ้นใส่ทำไม่รู้ม่ชร้แล้วกวนคนสวยต่อไป
“อ๊ากกก ใครส่งไอ้..ไอ้..ไอ้หล่อนี้มาเกิดว่ะ!” (เจ็บมากกกค่ะพี่- -)
“สวรรค์J”
“เออ เพราะนายมันต่ำไม่เหมาะกับที่นั้นจนเขาต้องถีบแกลงมาไง” ชางมินแยกขี้ยวใส่คนหน้าหล่อที่ยังสติลยิ้มหวานต่อไป
“อ๋อ งั้นเราคงโดนถีบมาด้วยกันเนอะ ^ ^”
“ปาร์ก ริคกี้ ยูฮวานนายช่วยเลิกยิ้มแล้วหันไปไกลๆได้ไหม” เสียงหวานที่ข่มสุดๆเล็ดลอดออกมาจากไรฟันที่ขบกันแน่น
“ทำไม? ฉันหล่อเกินไปงั้นหรอL” ยูฮวานเบะปากด้วยความ…เอ่อ...กระแดะ
“โอ๊ยยยย! น่ารำคาญญญญ ญาติฉันมาแล้ว ไปดีกว่า แบร่~:P” ชางมินแลบลิ้นใส่ริคกี้ก่อนจะสะบัดก้นไปหาคิบอมที่เดินออร่าโผล่มากับดงเฮ
“ว่าไง ไอ้คิมขี้ พาใครมาด้วยเนี้ย แล้วไอ้มิ้นอ่ะ?” เพิ่งเจอกันชางมินก็เล่นจ่อยิงคำถามตามนิสัยที่เคยชิน แถมด้วยการขยี้หัวญาติสุดหล่อไปสักทีสองที
“ซองมินต้องจัดห้อง นี้เพื่อนฉัน แล้วก็ช่วยเลิกเรียกฉันด้วยชื่อแบบนั้นสักทีได้ไหม= =?” คิบอมเอ่ยเสียงออกแนวอายเล็กๆ ก็ฉายานั้นมันมีแต่ชางมิน แจจุง และเขา เท่านั้นที่รู้ที่มา และมันก็น่าอายมากๆเลยด้วย
“อะไรกัน~ยังไม่หายอายอีกหรอ เรื่องมันนานมาแล้วน่า~” ชางมินเอาแขนล็อคคอคิบอมด้วยความสนิทสนม
“ถ้าเรื่องมันนานมาแล้วแกก็ไม่ควรจะเอามาล้อสิ= =//” คิบอมค่อยๆแงะแขนชางมินอกกจากคอ ก้อนจะหันไปมองชางมินด้วยสายตาเซ็งๆ
“เออๆ ไม่ล้อแล้วก็ได้ คิคิ คิมขี้><:P” ชางมินทิ้งระเบิดก่อนจะวิ่งจู้ดไปหาแจจุง
“คิบอม….” แต่ก่อนที่คิบอมจะได้วิ่งไปตบหัวชางมินก็โดนคนตัวเล็กที่ยืนข้างๆดึงแขนเอาไว้ ด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“?”
“เอ่อ..เปล่า ไม่มีอะไร ไปเถอะ” คิบอมเห็นคนตัวเล็กไม่มีท่าทีอะไรแล้วจึงเดินไปโต๊ะที่มีญาติทั้งสองของตนและคนอื่นๆนั่งรอด้วยเสียงครื้นเครงตามประสาปาร์ตี้
“อ้า~ คิบอมมม มาแล้วหรอ><” ป๊อปควีนหน้าสวยโผเข้าหาญาติที่รักของตนก่อนจะยิ้มให้ด้วยสีหน้าร่าเริงตามปรกติ ก่อนจะหันไปมองคนข้างๆคิบอม
“อ้าวว เฮมาทำอะไรอ่ะ เฮไม่ชอบผับไม่ใช่หรอ?” ตาสวยแป๋วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
“ผมไม่ได้บอกสะหน่อยว่าไม่ชอบ แล้ววันนี้ก็มาเป็นเพื่อนคิบอม” น้ำเสียงเอกลักษณ์ของคนหน้าหวานเอ่ยนิ่งๆตามนิสัยคนอวดดี
“อ้าว รู้จักกับญาติพี่ด้วยหรอเนี่ย? แล้วรู้จักกันได้ไงหรอหะ?^^”
“ผมเป็นเด็กดูแลของดงเฮ”คิบอมตอบแทนดงเฮ ที่ดูสีหน้าจะไม่ค่อยดีตั้งแต่เดินเข้าร้านมา
“อ้าว งั้นหรอ อืมๆๆๆ มานั่งกันก่อนสิ พวกเรากำลังจะเป่าเค้กแล้ว” แจจุงกระซิบที่หูคิบอม เพราะกะว่าจะเอาไว้เป็นเซอร์ไพรส์ของยุนโฮ
“ก่อนอื่นมาแนะนำผู้มาใหม่กันก่อนดีกว่าเน้อ~ นี่ลุกพี่ลูกน้องของฉันกับมิน ชื่อคิมคิบอม ส่วนนี้ก็น้องรหัสฉัน ชื่อลีดงเฮ ฝากด้วยนะ” แจจุงยิ้ม แล้วคนอื่นๆก็เริ่มแนะนำตัว(โดยส่วนมากรู้จักกันหมดแล้ว)
“อ่า..จะสั่งอะไรไหม ดงเฮ^ ^” ยุนโฮยื่นเมนูอาหารให้ดงเฮ แต่เพียงประติกริยาธรรมดาก็ทำดงเฮสะอึกไปพักเล็กๆ ก่อนจะส่ายหัวเบาๆเป็นคำตอบ
“แล้วคิบอมล่ะ เอาไหม^ ^?” ยุนโฮหันเมนูไปหาคิบอมที่นั่งอยู่ข้างๆดงเฮ แล้วก็โดนปฏิเสธิมาอีกรอบ(ชองยุนโฮโดนปฏิเสธิคร่า~)
“คิบอม ทำไมช่วงนี้ไม่ไปบ้านเลยล่ะ ฉันคิดถึงนะ^^+” ชางมินยิ้มหวานหยดให้คิบอมอย่างสุดๆเพื่อหลีกหนีใครบางคนที่น่ารำคาญอยู่ข้างๆตน(ความเป็นจริงคือ คิบอมไม่เคยไปบ้านแจจุงเลย= =)
“นี้ อย่ายุ่งกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าฉันสิ!” ริคกี้จับหน้าสวยของชางมินให้หันมาทางเขา แต่ชางมินก็ไม่ยอมหันกลับไปอีก คราวนี้ริคกี้เลยต้องจัดการหัดตัวชางมินมาหาเขาเลยทีเดียว
“อย่าปัญญาอ่อนได้ป่ะ?มาริคมินไรแถวนี้ นี้มันเรื่องของคิเฮเขา- -” ชางมินเอ่ยลอดไรฟัน ด้วยความรำคาญ
“เอาเป็นว่า! อย่าเพิ่งทะเลาะกันดีกว่าเนอะ รอไอ้นั้นก่อนแล้วค่อยว่ากันทีหลัง” จุนซูต้องรีบออกมาปรามน้องๆทั้งสอง เพราะมิฉะนั้นจะเสียแผนเอาได้
“ชิ”ชางมินแลบลิ้นให้ริคกี้หนึ่งทีก่อนจะลุกขึ้นเดินตามแจจุงที่เพิ่งลุกไปเมื่อครู่
“เฮ้อ พวกนี้น่าปวดหัวจริงๆ” จุนซูเอ่ยกับตนเองเบาก่อนจะเหลือบมองแฟนหนุ่มของตนเอง ที่ทำตัวติ๊งต๊องไม่ต่างจากน้องๆเลยสักนิด
หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายผ่านไปไม่นาน ไฟทั้งหมดในผับก็ดับลง ดีจีเริ่มเกริ่นเอ่ยถึงเจ้าของวันเกิด และเพลงที่ทุกคนได้ยินกันประจำก็เริ่ม ในมุมหนึ่งของความมืด แสงไฟสีส้มเล็กๆค่อยก้าวมาข้างหน้าเจ้าของวันเกิดมากขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนตามแบบฉบับของคิมแจจุง
“Happy Birth Dayนะ ยุน ขอให้นายมีความสุขนะ^^// อ่ะ เป่าสิ” คนน่าสวยยื่นเค้กนมสดที่มีเทียนวางอยู่บนเค้กอย่างสวยงาม ให้ยุนโฮแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนเหมือนอย่างที่เคยทำเป็นประจำ ยุนโฮเบิกตากว้าง แต่สีหน้าก็ปรับเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนไม่แพ้กันในทันที
ฟู่~
“แค่ได้อยู่ใกล้ๆเธอ ผมก็มีความสุขแล้วล่ะ คิมแจจุง^^” ยุนโฮใช้เวลาในช่วงเป่าเทียนสั้นๆเอ่ยคำเบาหวิวที่คิดว่าจะได้ยินกันแค่สองคน
“Happy Bitrh Day นะคร้าบบบบบบบ เอาล่ะ เรากลับมาต่อที่ฟลอร์แดนซ์ของเรากันดีกว่า เพลงต่อไป จัดมา~” เสียงของดีเจดีงขึ้นพร้อมกับไฟที่ถูกเปิดขึ้นสลัวๆ เผยให้เห็นใบหน้าที่แดงก่ำของป๊อปควีนคนสวย
“นี้ยูชอน ฉัน..ฮาววว ฉันง่วงแล้วล่ะ ไปส่งฉันหน่อยสิ พรุ่งนี้มีสอบ” จุนซูฮาวปากกว้าง แต่ก็ยังคงความน่ารักไว้ ทำให้ยูชอนไม่มีทางเลือก แต่ความคิดดีๆก็ผุดขึ้นมาบนหัวของคนเจ้าเล่ห์
“อ่า นี้ก็จะตีหนึ่งแล้ว ป้าเธอคงว่าแล้วล่ะ งั้นนนน คืนนี้ไปนอนห้องฉันก่อนแล้วกัน เนอะจุน” ยูชอนยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่จุนซูที่กำลังง่วงเลยไม่ได้เอะใจอะไร เลยเดินนำยูชอนไปที่รถที่จอดข้างนอก
“ไอ้ยุน ไปก่อนนะเว้ยยคืนนี้มีภารกิจ ไปก่อนนะคนสวย หึหึหึ” ยูชอนหยุดตรงที่คนสองคนยืนหน้าแดงก่ำใส่กัน แล้วหันไปบอกลา แต่ก่อนจะไปเขาได้กระซิบกับยุนโฮไว้เล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป
“เอ่อ…..แจจุง ออกไปคุยกันหน่อยสิ” หนุ่มหล่อลูกเจ้าของเซอร์เช่สะกิดคนข้างๆ และเมื่อแจจุงพยักหน้าเป็นคำตอบ ยุนโฮจึงลุกขึ้นยืนแล้วเดินนำไป
“สองคนนั้น ออกไปทำอะไรกัน ทำไมต้องคุยกันข้างนอกด้วย?” ชางมินชะโงกหน้ามองพี่ชายตนเองทั่เดินตามยุนโฮออกไป
“รึว่า….!?” ริคกี้เอ่ยเสริม ทำให้ชางมินต้องหันมามองด้วยความสงสัย
“พี่ยูชอน เขากลับแล้ว แล้วนายไม่กลับหรอ?”
“หือ! ไม่กลับอ่ะ เพราะอยากดูคู่นี้เขาบอกรักกัน” ริคกี้ว่า แต่สายตายังจับจ้องไปที่บุคคลทั้งสองที่กำลังเดินขึ้นบันไดผับไปที่ชั้นบนที่เป็นด่านฟ้า
‘รึว่าพี่ยุน เขาจะฆาตกรรมพี่แจจุงโดยการผลักตกจากด่านฟ้าว่ะ? ไม่หรอกน่าๆ’
“ฉันรู้ว่าเธอคิดอย่างเดียวกับฉัน เพราะฉะนั้น รีบไปเถอะ เผื่อจะแอบฟังทัน” แค่ได้รับการพยักหน้าจากชางมินริคกี้ก็รีบขว้าข้อมือคนหน้าสวยทันที
และตอนนี้ก็เหลือเพียงผู้มาที่หลังแค่สองคน และหนึ่งในนั้นผู้ที่มีใบหน้าหวานออกแนวน่ารัก ที่ขัดกับนิสัยหยิ่งๆ และอวดดีของตน กำลังกระดกแก้วที่มีน้ำสีอำพันอยู่ข้างในอย่างไม่ลดละ และชายหนุ่มหน้าหล่ออีกคนที่กำลังมองผู้ดูแลของตัวงเอง กระดกดื่มวิสกี้ราวกับว่ากำลังอยากเมา
“เน่ คิบอม~ นายนะน้า…หน้าตาเหมือนนคราย รู้ไหมมม?” เสียงยานๆของดงเฮ บ่งบอกได้ชัดเจนว่า คนคนนี้กำลังเมา ใบหน้าขาวเริ่มปรากฏสีแดงอ่อนๆ หันไปมองหน้าคนข้างๆที่กำลังจับจ้องมาที่ตน
“ใม่รู้”
“อยากรู้หมายยยล่ะ” ดงเฮเลิกคิ้ว ทำให้ตาปรือๆของเขาเบิกขึ้นเล็กน้อย มันน่าขันเล็กๆสำหรับคนที่อวดดีอย่างลีดงเฮ
“ไม่” คิบอมเอ่ย พลางถอนหายใจเบาๆ เพราะรู้ว่าคนคนนี้กำลังจะร่ายยาวกลอนสด(ส่วนมาดเวลาคนเกาหลีจะเมาแล้วชอบร่ายยาว)
“แต่ฉันอยากบอก!!!” ดงเฮทุบโต๊ะก่อนจะจับหน้าคิบอมให้หันมาสนใจตน
“งั้นก็เล่ามา” คิบอมถอนหายใจอีกครั้ง และอีกครั้งที่เขาต้องเป็นฝ่ายยอมแก่ลีดงเฮคนนี้
“การรอคอยยคนบางคน ที่ไม่รู้ว่าจากลับมาเมื่อไหร่นะ......มันเศร้านะ นายรู้ไหม” สายตาของดงเฮเศร้าหมอง พลางคิดถึงภาพบุคคลคนหนึ่งที่วิ่งตามหาคนรักสะทั่วเมือง จนสุดท้ายก็ได้คำตอบว่าเขาไดจากไปแล้ว
“.............”
“ฉันนะ...เมื่อก่อนก็ไม่ได้ชอบคนอื่นไปทั่วววอย่างนี้หรอกนะ...” น้ำใสๆเริ่มเอ่อคลอเบ้าตาที่เริ่มแดงก่ำ ทำให้คิบอมคิดว่า คนคนนี้ก็มีส่วนลึกที่อ่อนแอเหมือนกัน
“ตอนที่ฉันเพิ่งเข้ามินซอนม่ายๆ”
“ใหม่ๆ” คิบอมแก้คำผิดพร้อมหับถอนหายใจเป็นรอบที่สาม
“เอออ นั้นแหละ ตอนที่ช้านนเพิ่งเข้ามินซอนนใหม่ ฉันก็ยัง....อวดดีเหมือนตอนนี้..ฉันรู้นะ ว่าบางงโคนนก็นินนทาช้านน แต่ช้านนก็ไม่สนใจหรอกก....” (บางโคนไม่ใช่ชื่อตำบลนะจ๊ะ= =”)
“แต่ว่า วันนึงงง ก็มีผู้ชายยโคนนนึงเดินมา บอกกว่าชอบบที่ฉันอวดดี เพราะมันน่าร้ากกดี....ฮึ~” ถึงจะมีเสียงหัวเราลุดรอดออกมาจากปากคนหน้าหวาน แต่น้ำตาใสๆก็ค่อยๆไหลอาบแก้มที่แดงเพราะฤทธิ์เหล้า
“พี่เขา….ตามตื้อฉันอยู่ส้ากกกพักฉันก็ตอบบตกลงปายย…เพราะพี่เขาพิเศษษษ...ใจดี้แล้วก็...ทิ้งปายยย”
“รู้ไหม ตอนที่พี่จากกปาย ฉันถามตัวเองงว่า ฉันนั้นนะ ทำผิดอาร้ายย ทำไมเขาต้องหนีปายด้วยย ” ดงเฮยกมือขึ้นชี้หน้าตัวเอง พลางมืออีกข้างก็ปัดไป่หาแก้วที่มีน้ำสีอำพันข้างใน จากนั้นน้ำสีอำพันก็ถูกส่งผ่านปากแดงธรรมชาติ ความแสบร้อนของน้ำ ทำให้ใบหน้าหวานแดงซ่าน ดวงตาหวานเยิ้มถูกปิดสนิทเพราะความแสบร้อนที่บาดลำคอ
“อึก..ความทรงจำถูกสร้างขึ้นมากมายในเวลาเพียงสี่เดือนนน แต่ช้านนนก็ลืมมเขาไม่ได้สักที..ล่ะม้างงง?หึหึ” ใบหน้าหวานยิ้มเยิ้ม ราวกลับกำลังประชดบางสิ่งบางอย่าง คิบอมนั้นก็ทำได้เพียงแค่นั่งฟังและคิดถึงความน่าสงสารของคนคนนี้
“นายนะ…..” ดงเฮ ยกแขนอันอ่อนเปลี้ยขึ้นมาชี้หน้าคิบอมก่อนจะหันไปหยิบแก้วน้ำสีอำพันมาดื่มอีกอึก แล้วเอ่ยคำที่ฟังไม่ได้สับออกมา
“ห้ามมมมทิ้งงงงช้านนนนปายยยยอีกโคนนหน้า~ ท้างแม่ ท้างงเจฮี ท้างงงพี่ยูโฮ ต่างทิ้งฉันไปหมด ทำมายยย ฉันทำอารายผิด ฉันเปนนเด็กไม่ดีตรงหนายยยย…ฮึก” ดงเฮเอ่ยถ่อยคำสุดท้ายก่อนจะพิงไหล่คิบอมปล้วผล็อยหลับไป
“เธอเอง….ก็เป็นเหมือนฉันงั้นหรอ??” คิบอมหันหน้ามามองคนตัวเล็กที่เอาหัวพิงไหล่เขาอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้าหวานมีสีแดงเล็กน้อย จมูกแล้วแดงเพราะการร้องไห้เมื่อครู่ ดวงตาคู่สวยหลับพริ้ม ใบหน้าอันไร้พิษสง สุดแสนจะเดียงสาของคนดูแลของเขานี้ช่างแตกต่างกับตอนตื่นเสียจริง แต่ไม่ว่าจะหลับหรือตื่น…คนคนนี้ก็มีอะไรให้เขาแปลกใจเสมอ
วันรุ่ขึ้น
“อืมมมม…อูยยยย ปวดหัวชะมัดเลยย ” ดงเฮค่อยๆยกมือขึ้นมากุมหัวก่อนจะค่อยๆลุกแล้วลืมตา เพื่อมองไปรอบๆ
‘ห้องเรา? มาได้ไงว่ะ?’
“คิบอมมมมมม! คิบอม! ไอ้เด็กน้อย!” ดงเฮเริ่มเอ่ยปากเรียกหารูมเมต(ชั่วคราว)ของตนเอง
“คิบอมโว้ยย” คนตัวร้ายเริ่มโวยวายราวกับเด็กน้อย หลังจากโวยวายอยู่ได้ไม่นาน ใบหน้าอันหล่อเหลาก็โผล่ออกมาข้างๆประตูในไม่ช้า พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่น่าหมั่นไส้
“อะไรกัน ตื่นมาก็เรียกหาฉันเลยรึไง”
“วันนี้เราต้องย้ายห้องให้นายกัน!” ดงเฮว่าพลางทำท่าจะลุกขึ้นจากที่นอน แต่ร่างบางก็ต้องเซล้มลงไปอีกเพราะความมึนจาการดื่มหนักไปเมื่อคืน ทำให้คนร่างสูงที่ยืนพิงประตูอยู่ต้องถอนหายใจเบา
“เธอไปไม่ไหวหรอก วันอื่นก็แล้วกันนะดงเฮ”
“แต่ว่า ถ้าไม่ไปวันนี้ นายอาจจะย้ายของไม่ทันนะ” ดงเฮทำหน้างุ้มก่อนจะนึกถึงประโยคเมื่อครู่ของคิบอม
‘เธอ?’
“ถ้างั้นฉันอุ้มไปเองและกัน” พูดไม่ทันขาดคำคิบอมมก็ตรงมาอุ้มร่างเล็กพาดบ่าแล้วตรงเข้าห้องน้ำทันที
“คงอาบเองได้ใช่ไหม คงไม่ต้องให้ฉันอาบให้หรอกนะ” คิบอมยิ้มก่อนจะวางดงเฮลงอย่างงิ้มนวล ร่างสูงจึงค่อยเอื้อมมือไปถอดเสื้อให้คนร่างบางที่ยังนั่งเอ๋อกับคำสรรพนามที่คนตรงหน้าใช้กับตน แต่ก่อนที่ดงเฮจะปล่อยให้คิบอมได้เห็นผิวขาวของตนไปมากกว่านี้ คนร่างบางจึงเรียกสติตนเองกลับมาแล้ว ไล่ตะเพิดคนร่งสูงออกไปทันที
“เฮ้อ ดีนะยังไม่ทันถอดเสื้อเสร็จ=/////////////////=”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ต่อไปนี้ ไรเตอร์จะอัพบ่อยขึ้นเพราะจะลดหน้าฟิคให้เหลือ สักเก้าหน้า เพื่อให้รีดเดอร์เม้น555
NEXT PROJECT :SF THE DAY BEFORE CHRISTMAS DAY ติดตามนะค่ะ รับประกันความสนุก สุขเศร้าเหงาซึ้งค่าาาา
ความคิดเห็น