คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Re]เจ้าชายยย> > >เจ้าชายรูปงามมม
โรงเรียนซีกวาง
“คิบอมมมม” เสียงใสดังมาจากคนร่างเล็กข้างหลังคิบอม
“หือ?” คิบอมหันไปมองซองมิน
“ไปกัน” ซองมินกระตุกแขนคิบอม
“ไปไหน?” คิบอม มองหน้าซองมิน
“ไปหาสไตล์ลิสต์ของเราไง” ซองมินพาคิบอมเดินเข้ามาข้างในซีกวางแล้วตรงเข้าไปที่สนามฟุตบอล
“พี่ยูชอนนน” ซองมินตระโกนเรียกผู้ชายหน้าตาดีที่นั่งอยู่ข้างสนาม
“อ้าว ซองมินมาแล้วหรอ^^” ยูชอนยิ้มให้ซองมิน
“คิบอมนี้พี่ยูชอน เอ่อ...คนรู้จักชั้น” ซองมินหันไปบอกคิบอม
“คิมคิบอม ครับ” คิบอมก้มหัวให้ยูชอน
“ยินดีที่รู้จักคิบอม^^” ยูชอนยิ้มให้คิบอม
“นี้มิน ทำไมไม่บอกเขาไปว่าพี่เป็นแฟนเก่ามิน” ยูชอนเบ้ปากน้อยใจ
“ฮะๆ เดี๋ยวก่อนน่ะพี่ เรามาที่นี้ให้พี่ช่วย ไม่ได้มารื้อฟื้นถ่านไฟเก่า” ซองมินยิ้มเบาๆกับท่าทางปัญญาอ่อนของคนตรงหน้า
“แล้วมีอะไรให้พี่ช่วยล่ะ^^?” ยูชอนเอ่ยแล้วขยี้หัวคนตัวเล็ก
“พี่ช่วยเป็นสไตล์ลิสต์ให้เพื่อนผมหน่อยสิ” ซองมินตอบแล้วฉกลูกอมจากมือยูชอนมาอมหน้าตาเฉย
“อ่ะ..อ่า ลูกอมช้านนT^T” ยูชอนทำหน้าเสียดาย
“ช่วยผมน่ะ” ซองมินมองหน้าคนที่เขาเพิ่งขโมยลูกอมมาหน้าตาเฉย
“อ่า ขอดูก่อนน่ะ” ยูชอนเอ่ยแล้วจับหน้าคิบอมหันไปมาจับตัวคิบอมหมุน จับนู้นจับนี่
“เป็นไงบ้างฮะ?” ซองมินยืนกอดอกมองเพื่อนโดนกระทำชำเรา
“ถือว่าหน้าตาดีน่ะ แต่ทรงผมนี่ตกเทรนด์อย่างแรง รูปร่างก็โอเคไม่สูงเกินไปด้วย ดีดี ดีมาก^_^” ยูชอนเอ่ยแล้วยิ้มอย่างพอใจ
“งั้นผมยกเขาให้เลยและกัน” ซองมินเอ่ยแล้วผลักคิบอมไปข้างหน้า
“หะ?” คิบอมหันมามองหน้าซองมิน ยกให้ง่ายๆงี้เลย
“โอเค งั้นไปห้างกันดีกว่า>O<!” ยูชอนเอ่ยแล้วกอดคอคิบอม
“โอเค ไปกันเล้ยย><!!” ซองมินเอ่ยแล้วกอดคอคิบอมเช่นกัน
‘ซองมินนี่ไม่ว่า แต่เราไปสนิทกับพี่ยูชอนตั้งแต่เมื่อไหร่ฟร่ะ= =’
ห้างSappire blue
“นี่ ห้างนี่น่ะ สุดยอดไปเลยน้า~จะบอกให้ พี่มาเดินซื้อของที่นี้บ่อยมากๆเลย^O^” ยูชอนยิ้มร่า อวดห้างโปรด
“งั้น ร้านไหนล่ะพี่?” ซองมินหันไปถามยูชอนพลางมองไปรอบๆ กระเบื้องสีฟ้าอ่อนกลมกลืนไปกับเพดานสีขาวสะอาด โคมคริสตัลที่ห้อยลงมาจากเพดาน แจกันแนวอิตาลี่สีน้ำเงินแซฟไฟร์ลายประณีตที่บรรจุดอกกุหลาบสีแดงสดถูกวางอยู่เต็มห้าง ทำให้ห้างนี้ดูหรูหรา
“มาๆ ร้านนี่เลยๆ” ยูชอนดึงคิบอมและ ซองมินเข้าไปในร้านสีเหลืองครีมๆ
“สวัสดีครับ^-^” พนักงานหนุ่มแต่งตัวเรียบร้อยเดินมาต้อนรับ
“อ่า..ยุนโฮ^^” ยูชอนหันไปยิ้มให้คนที่อยู่หลังพนักงานต้อนรับ
“วันนี้พาใครมาอีกอ่ะ ไก่” ยุนโฮเอ่ยถามแล้วหันไปมองสองคนข้างหลังยูชอน
“นี้ซองมินกับคิบอม รุ่นน้องชั้น” ยูชอนเผยมือ
“โห ทีพี่ยังไม่แนะนำเลยว่าผมเป็นแฟนเก่าพี่ :(” ซองมินเอ่ยแล้วทำหน้าน้อยใจ สองคนนี้เจอกันทีไรมีต้องน้อยใจกันเรื่องนี้ตลอดทั้งที่ซองมินและยูชอนเลิกกันมานานแล้ว แต่ทั้งสองก็เลิกกันด้วยดี เพราะต่างฝ่ายต่างรู้ว่าหมดรักซึ่งกันและกันแล้ว จึงเลิกรากันไป ก็แค่นั้น แต่เรื่องน้อยใจมันเป็นอะไรที่ทั้งคู่ไม่ได้คิดมากเพราะก็รู้ว่าเล่นๆกัน
“อ่าๆ ก็ได้ นี้ซองมินแฟนเก่าชั้นแล้วนี้ก็คิบอมเพื่อนซองมิน” ยูชอนเอ่ยแล้วทำหน้าเหนื่อยใจ
“ฮะๆ พี่ชื่อยุนโฮน่ะ เลื่อกตามสบายเลยน่ะ^^” ยุนโฮเอ่ยแล้วยิ้มอ่อนโยน
“อืม งั้นมานี่สิคิบอม” ยูชอนกวักมือเรียกคิบอม
“ครับ” คิบอมเดินตามยูชอนไปอย่างว่าง่าย
“อืม งั้น…ลองนี้หน่อยสิ” ยูชอนยื่นเสื่อกั๊กแขนกุดสีดำ เสื้อแขนยาวสีฟ้าอ่อนและกางเกงสีดำให้คิบอม
“อ่า..ครับ” คิบอมรับชุดมาแล้วเดินเข้าไปในห้องลองเสื้อ
“เสร็จแล้วคับ” คิบอมเดินออกมาอย่างเก้ๆกังๆ ตอนส่องกระจกในห้องลองเขาก็คิดว่ามันก็ดีน่ะสำหรับคนที่ไม่ค่อยรู้เรื่องแฟชั่นอย่างเขา
“ลองอันนี้อีก” ยูชอนยื่นเสื้อสูทสีดำกับเสื้อยืดแขนสั้นสีเทาคว้านคอลึกไปให้คิบอม
“ครับ” คิบอมรับเสื้อมาแล้วเดินเข้าห้องลองอีกครั้ง และยูชอนก็ให้คิบอมลองเสื้อผ้าอีกหลายๆๆๆรอบ จนเจ้าตัวต้องบอกว่าพอ
“ยุนโฮชั้นจะซื้อชุดหมดนี้แหละ” ยูชอนหันไปบอกยุนโฮ
“แต่ว่า..พี่ครับ” คิบอมหันไปมองหน้ายูชอนด้วยความลำบากใจ
“ไม่เป็นไรหรอกคิบอม พี่เขามีเงิน” ซองมินบอกคิบอม
“แล้วไมนายไม่ปล้นพี่เขา?” คิบอมกระซิบถามซองมิน
“เพราะพี่เขากะล่อนเกินไปมั้ง ขี้เกียจหลอกคนหลอกยาก” ซองมินกระซิบกลับ
“กระซิบกระซาบอะไรกันสองคนนี้” ยูชอนแซว
“เอ้อ! แล้วพี่ไปทำอะไรข้างสนามฟุตบอลอ่ะ ปกติพี่ไม่เตะฟุตบอลนี่นา^^;” ซองมินหันไปถามยูชอนด้วยความเนียนยิก
“อ๋อ ไม่มีอะ…”
“ไก่ไปรอจุนซูน่ะ” ยุนโฮพูดแทรกขึ้นมา
“จุนซู?” ซองมินหันไปมองยุนโฮ
“แฟนยูชอนน่ะ” ยุนโฮตอบแล้วยิ้มน้อยๆ
“แฟน?” ซองมินหันไปมองหน้ายูชอน
“อือ” ยูชอนตอบแล้วยิ้มอายๆ
“น่ารักไหม??” ซองมินเดินไปประชิดถามยุนโฮ
“ก็น่ารักแบบแสบๆ สเปกมันอ่ะ” ยุนโฮตอบแล้วหันไปยิ้มตาหยีให้ยูชอน
“ว่าแฟนคนอื่นแสบ แล้วแจจุงล่ะ?”ยูชอนยืนกอดอกส่งยิ้มสุดจะกวนให้ยุนโฮ
“พี่ชอบ พี่แจหรอ ยองอุนแจจุงอ่ะนะO-O!!” ซองมินทำตาโต
“ก็น่ะ ” ยุนโฮยิ้มแล้วเกาหัวแก้เขิน
“ทำไมมินรู้จัก….ลืมไปแจจุงเป็นป๊อปควีนที่มินซอนนี่นา” ยูชอนตอบแล้วทำหน้าเซ็งๆ ที่เพื่อนรักดันไปตกหลุมรัก แจจุงที่เพิ่งได้เป็นป๊อปควีนที่มินซอนปีที่แล้ว
“ไม่ๆ ผมรู้จักพี่แจ ผมสนิทกับเขา” ซองมินเดินไปพูดกับยูชอน
“สนิท!/สนิท!” ยูชอนและยุนโฮหันมามองหน้ากัน
“ก็ไม่เชิงหรอก^^;” ซองมินยิ้มให้พี่ทั้งสอง
“เล่ามา!!” คนร่างหนาทั้งสองดึงซองมินไปนั่งที่เก้าอี้หน้าห้องลองชุด
“อ่า..ก็พี่แจจุงเป็นลูกพี่ลูกน้องกับคิบอม พี่แจก็เลยมาหาคิบอมบ่อยๆ แล้วผมก็คุยกับเขาถูกคอก็เลยไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆน่ะฮะ^^ ” ซองมินตอบแล้วหันไปมองหน้าคิบอม
“ลูกพี่ลูกน้อง!!” ยุนโฮหันไปมองหน้าคิบอม คิบอมก็พยักหน้าน้อยๆ
“งั้นนายสองคนก็ช่วยพี่ได้สิ!!” ยุนโฮหันไปกระพริบตาปริบๆให้ซองมิน จากที่เมื่อก่อนโอกาสเป็นศูนย์เพราะได้แต่แอบมอง แต่ตอนนี้โอกาสของยุนโฮก็เพิ่มมาเป็นสิบเปอร์เซ็นแล้ว
“ก็คงงั้นมั้งฮะ” ซองมินตอบแล้วหลบสายตาลูกหมาของยุนโฮ ที่เหมือนจะอ้อนวอนให้ซองมินช่วย
หมายเหตุ: สายตาลูกหมาคือสายตาอ้อนแบบสุดฤทธิ์ของยุนโฮ แต่ว่ามันก็ไม่ได้เข้ากับเขาเท่าไหร่นักหรอก
“แต่ว่า พี่ต้องให้ของที่พี่ยูชอนซื้อวันนี้ฟรีน่ะ” เสียงนิ่งเอ่ยมาจากบุคลด้านหลังยุนโฮ
“หา??” ยุนโฮทำหน้างง ถ้าของเยอะขนาดนี้ฟรีก็ขาดทุนตายน่ะสิ ถึงบ้านเขาจะเป็นบริษัทเซอร์เช่ก็เหอะ แต่ยังไงมันก็ขาดทุนนน
“ฟรี!!” คิบอมเน้นเสียงขึ้นอีก
“แต่พี่ขาดทุนน่ะ” ยุนโฮทำหน้าราวกับจะร้องไห้
“เอาหน่าๆ บ้านนายก็เป็นบริษัทเซอร์เช่แล้วจะกลัวอะไร” ยูชอนปลอบใจเพื่อนรัก
“เซอร์เช่ที่ขายหมวกกับเสื้อคลุมแพงๆอ่ะน่ะO_o? เซอร์เช่ที่เป็นแบรนด์ดังอันดับหนึ่งของเกาหลีอ่ะน่ะ?O_o” ซองมินทำตาโต
“อือTT” ยุนโฮตอบ
“พี่แจชอบหมวกเซอร์เช่มากเลย เขามีที่บ้านเยอะมากเลยล่ะ” ซองมินตอบด้วยความรู้ดี เพราะเห็นแจจุงใส่เซอร์เช่มาหาคิบอมตลอด
“จริงหรอ?” ยุนโฮหันไปถามคิบอมตาวาววับ แล้วก็ได้คำตอบเป็นการพยักหน้าหนึ่งทีอีกครั้ง
“ถ้าให้ฟรีเดี๋ยวจะแนะนำพี่แจให้รู้จัก” คิบอมเอ่ยเสียงนิ่ง
“อยากหยิบอะไรหยิบเลย งานนี้ฟรีทั้งร้าน” ยุนโฮเอ่ยด้วยความพอใจ
สิบนาทีผ่านไป
“ไมมันเยอะงี้อ่ะTT” ยุนโฮหันไปถามยูชอนกับซองมินที่โดนผ้ากองเท้าบ้านทับอยู่
“ก็นายบอกอยากหยิบไรหยิบเลย นี้ไงหยิบแล้ว ชั้นหยิบฝากจุนด้วย^^” ยูชอนตอบหลังจากที่โผล่หัวออกมาจากกองผ้า
“ก็ร้านพี่มีแต่แบรนด์ดังๆ มีโอกาสก็ต้องรีบคว้าสิ^^” ซองมินหมุดหัวตามยูชอนออกมา
“งือ ฟรีก็ฟรีTOT” ยุนโฮตอบ ให้มันฟรีนี้ไม่ได้ต่างอะไรกับการโดนปล้นเลยน่ะ
“เสร็จแล้ว~ ไปกันเถอะ” ซองมินตอบแล้วโยนถุงเสื้อผ้าหลายสิบถุงให้คิบอมถือ
“ไปไหน?” คิบอมถามงงๆ
“ไปห้องนายไง^^” ซองมินยิ้ม
“เออนี่ ยุน นายก็มาช่วยหน่อยสิ” ยูชอนชวนยุนโฮ
“ไปมินซอนน่ะหรอ??” ยุนโฮมองหน้ายูชอน
“ฮะ ไปด้วยกันไหมฮะ^^?” ซองมินยิ้ม
“ไปสิ” ยุนโฮตอบแล้วหันไปสั่งพนักงานให้ปิดร้าน เพราะงานนี้เขาอาจจะเจอแจจุง
“งั้นไปบุกห้องคิบอมกันเล้ยยย!!!” ซองมินเดินตัวปลิวโดยปล่อยให้เมะทั้งสามมาถือถุงเสื้อผ้านับสิบ(มากกว่ายี่สิบอ่าน่ะ/ยุนโฮ)
“ว่าแต่คิบอมนี้หน้าเหมือนพี่ยุนโฮจังเลยน่ะ” ซองมินหันกลับมาคุยกับคิบอม
“พี่ว่าหน้าเหมือนพี่ของพี่มากกว่าน่ะ” ยุนโฮหันไปคุยกับซองมินพร้อมกับยกถุงเสื้อผ้าให้ถือถนัดกว่าเดิม
“หรอฮะ” ซองมินหันไปถามยุนโฮ
“อือ แต่ว่าพี่ยูโฮเขาไปอยู่เมืองนอกแล้วล่ะ” ยุนโฮเอ่ย
“นี่หยุดพูดก่อนแล้วรีบไปได้ไหม หนักจะตายอยู่แล้วววว” ยูชอนโวยวาย
.
.
.
.
.
.
“คีพเพอร์นายไม่อยู่หรอ?” ซองมินถามหลังจากที่เดินตามคิบอมเข้ามาในห้อง
“คงจะไม่อยู่” คิบอมตอบแล้วมองไปรอบๆ
“อือเพราะชั้น เลยไปห้องชั้น คยูฮยอนก็ไม่อยู่ สงสัยไปด้วยกัน” ซองมินเอ่ยแล้ว เอาข้าวของไปวางไว้ที่ห้องนอน(ที่ไม่ใช่ของตน)
“งั้นเริ่มเลยน่ะ” ยูชอนหันไปถามคิบอม
“เริ่ม?” คิบอมหันไปมองหน้ายูชอนด้วยความงง
“ใช่เริ่มโละของในตู้เสื้อผ้านายไง” ยูชอนตอบแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าในห้องนอน
“นี้มันชุดอะไรกันเนี้ย= =??” ยูชอนหยิบเสื้อสูทแขนสั้นขึ้นมาโชว์
“อ๋อ อันนั้นพี่แจเขาเอาไปตัดเล่น” คิบอมตอบ แล้วยุนโฮก็วิ่งไปขว้าเสื้อสูทในมือยูชอนมากอดด้วยความรัก (เหมือนคนโรคจิตเลยอ่า- -/ไรเตอร์) (แล้วใครแต่งชั้นให้เป็นอย่างงี้ล่ะ-*-?/ยุนโฮ)
“แล้วนี้จะรื้อมันจิงๆหรอ?” ยุนโฮผละจากเสื้อมาถามยูชอน
“ก็จิงน่ะสิ เราต้องโละกันทั้งตู้เลยน่ะ” ยูชอนตอบแล้วหันไปช่วยซองมินดึงชุดออกมา
“นี้คิบอมเอาชุดที่เราซื้อมา” ยูชอนเอ่ยแล้วชี้ไปที่กองถุงเสื้อ แล้วคิบอมก็เดินไปหยิบมาอย่างว่าง่ายโดยที่ไม่พูดอะไร
“มินกับยุนเอาชุดพวกนี้ไปแขวนไว้ที่ตู้” ยูชอนชี้นิ้วสั่ง
“ผู้ชายอย่างเรา ไม่จำเป็นต้องใส่แค่สีดำกับขาวเท่านั้น….” ยูชอนเอ่ยแล้วหันไปหยิบเสื้อสองสามตัวข้างหลังเขามาวางไว้บนเตียงข้างๆคิบอม
“ขอแค่มันเป็นตัวตนของนายหรือนายชอบมัน อย่างเช่นเสื้อสีฟ้า หรือแม้แต่เสื้อยืดสีขาวธรรมดาๆเราก็สามารถทำให้มันดูดีได้” ยูชอนเอ่ยแล้วหันไปมองคิบอม
“เราสามารถนำเสื้อยืดธรรมดาๆ มามิกซ์แอนด์แมทช์เพื่อให้มันดูดีขึ้น เช่น อืม…ใส่กับเสื้อกั๊กสีดำแล้วก็ใส่หมวกสีเทาอะไรแบบนี้” ยูชอนเอ่ยแล้วหันไปหยิบเสื้อกั๊กสีดำมาเทียบกับเสื้อยืดสีขาว
“มิกซ์แอนด์แมทช์คือการที่เราเอาเสื้อผ้าที่มีหลายๆอารมณ์มามิกซ์ด้วยกัน แต่มันต้องมีหลักการการปรับแต่งด้วยน่ะ การมิกซ์แอนด์แมทช์มันจะทำให้เราแสดงตัวตนจริงๆออกมา แล้วเราก็สามารถเอาเครื่องประดับมาตกแต่งให้มันดูดีขึ้นได้อีกด้วย” ยูชอนเอ่ยแล้วหยิบหมวกสีเทามาวางข้างเสื้อสีขาว
“เข้าใจไหม?” ซองมินหันมาถามคิบอม
“ก็..อือ” คิบอมตอบหน้านิ่ง แล้วยูชอนก็หยิบเสื้อบางตัวมามิกซ์ให้คิบอมดู
“นายลองเอาไปมิกซ์เองบ้างสิ” ยูชอนเอ่ย แล้วคิบอมก็หันไปหยิบชุดสองสามชุดแล้วเข้าไปในห้องน้ำสักพัก
“เสร็จแล้วครับ” คิบอมเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อม เสื้อลายตารางหมากรุกสีฟ้าปลดกระดุมสองสามเม็ดทำให้เห็นเสื้อกล้ามสีขาวข้างในและมันเข้าได้ดีมากกับหมวกสีเทาใบเดิม
“ก็เก่งนี้”ยูชอนเอ่ยแล้วหันไปขอความคิดเห็นจากซองมิน
“คิบอมของผมเป็นพวกเรียนรู้เร็วอยู่แล้ว~” ซองมินเอ่ยแบบยืดๆ
“งั้นพวกพี่กลับดีกว่า” ยูชอนเอ่ย หลังจากที่เขานึกได้ว่าทิ้งแฟนตัวเองไว้ที่สนามฟุตบอล
“ฮะ โชคดีน่ะฮะ^^” ซองมินและคิบอมเดินไปส่งพี่ๆทั้งสองที่หน้าห้อง
“อ้อ! คิบอมวันหลังหัดยิ้มเยอะๆน่ะ มันจะดีมาก^^” ยูชอนเอ่ยแล้วโบกมือลา
“เรารื้อฟื้นกันได้ทุกเมื่อน่ะฮะพี่” ซองมินเอ่ยแซว คนตัวสูงที่ถูกแซวเลยหันมาขยี้หัวคนตัวเล็ก
“แล้วเจอกันใหม่” ยุนโฮเอ่ยแล้วลากคอเพื่อนกลับไป
“เฮ้ออ~” ซองมินเอ่ยอย่างเหนื่อยอ่อนแล้วหันลงไปนั่งที่เก้าอี้
“?” คิบอมหันไปมองซองมิน
“ขี้เกียจกลับห้อง” ซองมินเอ่ยแล้วทำหน้าเบ้
“นอนกับชั้นก็ได้” คิบอมเอ่ยด้วยความใจดี
“จริงหรอO-O” ซองมินถามแล้วตาโตเท่าไข่เป็ด(ไม่ใช่และ- -ไข่ห่านๆ/ไรเตอร์)
“อือ” คิบอมตอบ เพราะยังไงเขาก็นอนเตียงแยกกับดงเฮอยู่แล้ว
“เออ นี่คิบอม ชั้นว่านายก็แต่งตัวเก่งดีน่ะ” ซองมินหันไปชมคิบอมหลังจากที่ไปขุดหาฟักทองมาจากตู้เย็นเสร็จ
“หรอ” คิบอมหันไปมองหน้าซองมิน ความจริงคือแจจุงสอนเขาแล้ว เรื่องแฟชั่นแต่เขา เขาแค่ไม่ชอบแต่งตัวก็เท่านั้น
“นี่คิบอม กินฟักทองหวานไหม?” ซองมินถามแล้วหันหลัง ตรงเข้าไปในครัว
“ไม่กิน” คิบอมตอบเสียงนิ่งแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“ว้าว~น่ากินจังเลย>O<” ซองมินเอ่ยแล้วทำท่าทางตื้นเต้นกับฟักทองหวานของเขา
“นอนได้รึยัง?” คิบอมที่เพิ่งออกจากห้องน้ำมาหมาดๆหันไปถามซองมิน
“เดี๋ยวน่ะขอกินก่อนแล้วเดี๋ยวชั้นจะไปเอาเสื้อผ้าที่ห้องด้วย” ซองมินตอบพลางเคี้ยวตุ่ยๆ
“อือ” คิบอมตอบแล้วเดินเข้าห้องนอนไป
.
.
.
.
.
.
.
.
[ฝั่งคยูเฮ เอ๊ย! ไม่ใช่และ- -]
“ดงเฮไปเที่ยวผับกันเถอะ!” คยูฮยอนหันมาบอกดงเฮที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาในโรงอาหาร
“ก็ดี ยิ่งเบื่อๆอยู่” ดงเฮตอบแล้วเดินลุกนำคยูฮยอนไป
“เอ้อ! อย่าลืมน่ะ นายคออ่อน อย่าไปกินเยอะล่ะ” คยูฮยอนเอ่ยพลางตบไหล่คนตัวเล็ก
“รู้แล้วหน่า” ดงเฮตอบปัดๆด้วยอารมณ์เซ็งจิต
หน้าห้อง129
“นี่ดงเฮ นายเห็นกระต่ายไหม?” คยูฮยอนวิ่งหอบแฮ่กมาถามดงเฮที่กำลังไขกุญแจห้องอยู่
“แล้วนี้ใช่วันอีสต์เตอร์รึเปล่าล่ะ?” ดงเฮหันไปถามคยูฮยอน
“ชั้นหมายถึงซองมิน--” คยูฮยอนตอบ อ่า..จะผิดไหมถ้าผมอยากตะบันหน้าเพื่อนตัวเอง
“ชั้นก็เพิ่งแยกจากแกมาแล้วจะเห็นกระต่ายของแกได้ไง” ดงเฮเอ่ยแล้วเดินเข้าห้องไป
“ก็เพื่อกระต่ายจะมาหาคนรักล่ะมั้ง?” คยูฮยอนตอบแล้วเดินตามดงเฮเข้ามาในห้อง
“นี่ ใครเอาฟักทองมากินเนี่ย- -+” ดงเฮถามพลางมองซากฟักทองบนโต๊ะอาหาร
“เด็กแกรึเปล่า?” (เด็กเทออ่ะแหละ- -/ไรเตอร์)
“แล้วแกเข้ามาทำอะไรในห้องชั้น?” ดงเฮหันไปถามเพื่อนสุดที่รักขณะกำลังจะเปิดประตูห้องนอน
“อ๊า…อ่า~” เสียงใสดังออกมาจากห้องนอน ทำให้ข้างนอกคิดไปไกล
“เสียงกระต่ายนี่หว่า” คยูฮยอนพูดแล้วพยายามจะแง้มเปิดประตู
“จะบ้าหรอ! นายก็รู้พวกนั้นกำลังทำอะไรกันอยู่” ดงเฮดุแล้วลดระดับเสียงลง
“นิดนึงหน่า” คยูฮยอนตอบแล้วแง้มประตู ก็เห็นภาพที่คิบอมถูกซองมินกอดจากข้างหลัง และแน่นอนทั้งคู่หลับไปแล้ว เสียงเมื่อกี้มันเป็นเพียงเสียงละเมอที่ซองมินร้องเพราะฝันถึงฟักทอง
“อะไรฟร่ะ- -” คยูฮยอนหันมาถามดงเฮ
“จะไปรู้หรอก็อยู่มาด้วยกันเนี่ย” ดงเฮตอบ
“งั้นชั้นกลับดีกว่า” คยูฮยอนพูดแล้วทำท่าที่จะเดินออกไป
“แล้วไม่เอาเด็กนายไปอ่ะ?” ดงเฮเดินไปถามเพื่อนรัก
“ฝากไว้ก่อนและกัน” คยูฮยอนตอบแล้วเดินออกจากห้องไป
“เอ้า! ชั้นไม่ใช่สถานรับเลี้ยงสัตว์น่ะ- -” ดงเฮพูดกับตัวเองแล้วทำสีหน้าเหนื่อยใจ
“แล้วจะกอดกันกลมไปไหนเนี่ย-*-” ดงเฮเอ่ยอย่างอารมณ์เสียหลังจากที่เข้ามาในห้องนอน
เช้าวันจันทร์
“ฮาววว~” คนตัวเล็กค่อยๆเบิกตารับแสงขึ้นช้าๆ
“นี่พวกนั้นยังกอดกันอยู่อีกรึไงน่ะ-*-” ดงเฮเอ่ยอย่างอารมณ์เสีย เมื่อคืนนี้เขาอารมณ์เสียพยายามข่มตาให้หลับแต่ก็หลับไม่ลง พอหันไปเห็นสองคนนั้นนอนกอดกันยิ่งนอนไม่หลับ
“งืม…ฟักทอง~” ซองมินเสียงแผ่ว แต่ก็พอที่จะสามารถทำให้คนที่ตื่นแล้วได้ยินผิดๆได้
‘ฮะ ฟัดบอม!!!’
“อืม~…หวาน” ซองมินละเมออีกครั้ง
‘หวาน!!!’
ดงเฮได้คิดไปไกลกำคำละเมอเผ้อภพของซองมิน แต่ก็พยายามที่จะไม่สนใจแล้วเดินไปที่ครัว….แต่!!! เขาก็ดันไปเห็นรอยจ้ำสีแดงที่ไหล่คิบอม และอีกรอยที่แขนคิบอม และรอยนั้นก็ทำให้ดงเฮคิดได้ไกลเลยทีเดียว จะว่าไปทำอะไรกันตอนกลางคืนก็คงไม่ใช่ เพราะมันต้องมีเสียง แล้วไปมีอะไรกันตอนไหนฟร่ะ!!!
“เฮ้อ~ ง่วงนอนชะมัด” ดงเฮบ่นเบาๆแล้วเงยหน้ารับน้ำจากฝักบัว สายน้ำที่ค่อยๆไหลผ่านไปตามร่างกายทำให้อารมณ์ของเขาเย็นลง (อึก! ติดเรทป่ะ-.,-?/ไรเตอร์)
แก๊ะ
เสียงเปิดประตุห้องน้ำดังขึ้น ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาโดยรู้ว่ามีคนอื่นอยู่ในห้องน้ำด้วย แต่ไอ้เพื่อนรักของชายหนุ่มเนี่ยน่ะสิ ดั๊น!บอกว่านี่เป็นโอกาสที่จะคว้าใจคนตัวเล็ก- - แล้วไอ้คนที่อยู่ในห้องน้ำเนี่ยก็ไม่สังเกตอะไรเล้ยย
คิบอมยืนลังเลอยู่สักพักว่าจะเปิดม่านดีไหม แต่ว่า…..
ครืด~
กลายเป็นคนตัวเล็กที่เปิดผ้าม่าน เลยเกิดภาพที่คนสองคนนุ่งผ้าคุณหนูอยู่ที่เอวและคนนึงก็มีน้ำเปียกชุ่มไปทั้งร่าง กายทำให้เกิดการเซ็กซี่ได้อีก-.,-
“O_o/O_O” สีหน้าของชายหนุ่มทั้งสองที่ยืนประจันหน้ากัน
“นะ…นายมาทำอะไรในห้องน้ำชั้น><//” ดงเฮหลับตาปี๋ด้วยความอาย
“อาบน้ำ” คิบอมตอบสั้นๆเหมือนไม่มีอะไรแล้วก้าวลงไปในอ่าง ทำให้คนตัวเล็กรีบดีดตัวออกจากอ่างน้ำทันที
“ละ..แล้วไม่รู้รึไงวะ..ว่าชั้นอยู่ในนี้><” ดงเฮหันไปทางอื่นเพื่อไม่ให้เห็ร่างกายที่แสนจะกำยำของคนร่างสูง
“คงงั้น” คิบอมตอบพร้อมกับค่อยยื่นหน้าไปใกล้พวงแก้มใสของคนตัวเล็ก
“มะ..หมายความว่าไง?” ดงเฮถามอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมองทางด้านหลัง ซึ่งมันทำให้เขาไม่รู้ว่าใบหน้าของทั้งสองใกล้กันมากเพียงใด
“แล้วนายจะออกไปได้รึยัง….รึว่าอยากอาบกับชั้น” คิบอมเลื่อนตำแหน่งไปที่ใบหูของคนตัวเล็กก่อนที่จะพ่นลมไปที่หูของร่างบาง ทำเอาดงเฮรีบวิ่งแจ้นออกไปนอกห้องทันทีพร้อมกับใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ
คนร่างหนาขยับยิ้มมุมปากเล็กน้อย สงสัยผมคงตอบขอบคุณซองมินสักหน่อย เพราะเพื่อนรักแท้ๆ เขาเลยได้แกล้งคนตัวเล็กด้วยความสนุกสนาน
‘แกล้งนายนี่สนุกดี…ลีดงเฮ’
ความคิดเห็น