คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [Re สำคัญ!]ไก่เจอมังกร=คุณวอนปะทะนางมาร
KiHae]
หลังจากที่ดงเฮไปรับคิบอมกลับมาจากหน้าหอ เขาก็พาคิบอมไปกินข้าวหน้าโรงเรียนแล้วกลับมาที่ห้อง
“นี่นาย” ดงเฮสะกิดคนร่างสูงที่กำลังอ่านหนังสือยู่
“หือ?” คิบอมเอ่ยโดยที่ยังสนใจอ่านหนังสือต่อไป
“นายไปทำไรที่หน้าหออ่ะ?” ดงเฮยื่นหน้ามาถามคิบอมที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ ทำเอาคนร่างศูงผงะไปเลยทีเดียว
“ไปหาเพื่อน” คิบอมพูดสั้นๆแล้วหันไปสนใจหนังสือของตนต่อ(พี่อ่านหนังสือโป๊หรอ?ตั้งใจอ่านจัง/ไรเตอร์)(ทุกคนเห็นผมเป็นคนอย่างนั้นหรอครับ- -/ไรเตอร์)
“อ๋อ กระต่ายน้อยไฟแรงคนนั้นอ่ะหรอ?”ซองมินกลายเป็นกระต่ายน้อยไฟแรงเพราะโดนประมูลไปแบบสายฟ้าแลบ! (วีรกรรมของเพื่อนเทอนั้นแหละ!/ไรเตอร์)
“คงงั้น” คิบอมเอ่ยอย่างไม่สนใจ
“อ่า..คยูกี้ได้ไปสิน่ะ” ดงเฮกอดหมอนพลางทำท่าคิด
“เพื่อนนายเป็นยังไง?” คิบอมหันไปถามคนตัวเล็กที่กำลังนั่งกอดหมอนอยู่ที่เตียง ท่าทางที่น่ารักไร้เดียงสาแบบนี้ช่างต่างกับลีดงเฮ นอวดดีเมื่อตอนกลางวันเสียจริง!
“ก็บ้าๆบอๆหื่นๆโก๊ะๆตามประสามันอ่ะ ทำไมหรอ?” ดงเฮถามแล้วเอนตัวลงนอนบนเตียง พลางกลิ้งไปกลิ้งมาราวกับเด็กน้อย
“ไม่มีอะไร” คิบอมตอบแบบปัดๆ พลางนึกถึงเสียงที่ได้ยินจากปลายสายเมื่อกี้
‘นี่ นายทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า!!’
‘ชั้นจะยั่วนายมั้ง’
‘ไอ้บ้านี่ คิบอมแค่นี้ก่อนน่ะ’
[ทำไมคำว่าคิบอมต้องมาพร้อมกับคำว่าบ้าเกือบทุกที= =;]
เช้าวันเสาร์อันสดใส
กิ๊งก่อง
เสียงออดหน้าห้องของชายหนุ่มทั้งสองดังขึ้น
“คับ” คิบอมเดินงัวเงียมาเปิดประตูพลางเอามือขยี้ตาตนเองเพื่อปรับแสงสว่าง
“อ่า..ด๊องล่ะ” คนจีนหน้าหล่อโผล่หน้าเข้ามาในห้องอย่างเสียมารยาท
“เดี๋ยวผมไปเรียกให้น่ะคับ” คิบอมตอบแล้วเดินไปปลุกคนตัวเล็กที่อยู่ในห้องนอน
“มีคนมาหา” คิบอมก้มลงไปเขย่าตัวของคนที่นอนน้ำลายยืดอยู่บนเตียง ทำเอาหมดสภาพคนน่ารักเมื่อคืนไปทันใด
“อืม….” ร่างเล็กที่กำลังนอนหลับอย่างสบายใจงัวเงียขึ้นมา
ผัวะ!
“โอ๊ย!”คิบอมร้องด้วยความเจ็บปวดเพราะโดนคนตัวเล็กละเมอฟาดฝ่ามือไปที่หัวแบบเต็มๆ
“ดงเฮมีคนมาหา..” คิบอมยังคงพยายามปลุกคนตื่นยากต่อไป
ผัวะ!!
“งืมๆ..” คนตัวเล็กค่อยเบิกตารับแสงสว่างช้าๆ แต่ไอ้คนที่มาปลุกดันไปนอนอยู่ที่พื้นเพราะโดนหางปลาฟาดที่ท้องเข้าเต็มๆ
“อ่าว..นายไปทำอะไรตรงนั้นอ่ะ” ดงเฮขยี้ตาตนเองแล้วหันไปมอง คนร่างสูงที่นอนจุกอยู่ที่พื้น
“ด๊อง” ชายหนุ่มร่างสูงโผล่หน้ามาจากประตูห้องนอน
“อ่าว..พี่ฮัน มีอะไรฮะ” ดงเฮหันไปถามผู้มาใหม่แล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง
“พี่จะมาทวงสัญญาน่ะ..อ่าว น้องคนนั้น..” ฮันเกิงเดินไปหาคิบอมอย่างห่วงใย พลางก้มลงไปมองคิบอมที่กำลังนอนเกลือกกลิ้งไปที่พื้นด้วยความเจ็บปวด
“อ่า..ไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ” ดงเฮกล่าวแต่ก็เดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ
“ดงเฮ นี้เด็กนายน่ะ ไม่สนใจหน่อยหรอ?” ฮันเกิงถามแล้วจับแขนคิบอม
“โอย…”เสียงโอดโอยเบาๆดังมาจากชายหนุ่มที่อยู่ในอ้อมแขนฮันเกิง [ง่ะ!คิบอมเคะ=[]=!!/ไรเตอร์]
“เป็นอะไรไหม??โดนอะไรมา?”ฮันเกิงถามแล้วช่วยดันคิบอมให้นั่ง
“พี่อย่าพิศวาสเขาเลย เขามีแฟนแล้ว อีกอย่างเขาเป็นเมะด้วย” ดงเฮกระดกนมเข้าปากด้วยท่าทางไม่แยแส
“นายอย่าพูดอย่างงั้นสิ ชั้นไม่ใช่คนอย่างงั้นน่ะ= =” ฮันเกิงพยุงคิบอมให้ลุกขึ้นแล้วหันไปมองดงเฮด้วยสายตาปรามๆ จะเห็นเขาเป็นคนดีหน่อยไม่ได้รึไง?
“อ่า…ขอบคุณครับ” คิบอมก้มหัวขอบคุณ
“แล้วไปโดนอะไรมาหรอ??”ฮันเกิงมองคิบอมที่กุมท้องอย่างจุกๆ
“เอ่อ..ไม่มีอะไรหรอกครับ” คิบอมเกาหัวอย่างเก้อๆ
“แล้วพี่มีอะไรกับผมหรอฮะ?” ดงเฮวางแก้วนมลงที่โต๊ะแล้วหันมามองฮันเกิงด้วยความสงสัย นับวันหลายพันปีไม่เห็นจะมา
“ที่นายสัญญาชั้นตอนงานประมูลไง” ฮันเกิงเอ่ย ทำเอาคนตัวเล็กถึงบางอ้อในทันที ไม่มีทางที่ฮันมาหาเราโดยไม่มีเหตุผลอยู่แล้ว= =
“อ๋อ..อันนั้นน่ะหรอ” ดงเฮพูดพลางทำท่าคิดแล้วส่งนมไปให้ฮันเกิง
“อือ ช่วยพี่หน่อยสิ” ฮันเกิงเอามือดงเฮมากุมไว้อย่างอ้อนวอน
“ อ่า..เท่าที่ผมรู้จักมันมา มันไม่ได้ชอบคนแบบพี่อ่ะ” คำพูดของคนตัวเล็กทำเอาชายร่างสูงเบ้อย่างไม่พอใจ
“ถ้างั้นพี่ขอคิบอมคืน” ฮันเกิงกล่าวแล้วเดินไปดึงมือคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่
“อ๊ะ! พี่ฮันT^Tอย่าไปน้า” ดงเฮวิ่งไปเกาะขาฮันเกิงอย่างอ้อนวอน
“งั้นก็ช่วยพี่” ฮันเกิงตอบแล้วสะบัดขาทิ้งดงเฮอย่างไร้เมตตา
“อา..ก็ได้ฮะ” ดงเฮตอบพลางตีหน้าเศร้าขณะที่นั่งพับเพียบอยู่ที่พื้นเหมือนฉากหนังนางทาสก็มิปาน
“ดีมาก” ฮันเกิงตอบแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ในห้องครัวพร้อมคิบอม
“แต่พี่ห้ามบอกฮยอกน่ะ ว่าผมบอก”ดงเฮเอ่ยแล้วถอนหายใจเบาๆ
“อือ^^” ฮันเกิงตอบแล้วยิ้มอย่างพอใจ
“ฮยอกมันชอบคนที่ช้าๆ ค่อยๆเป็นค่อยไป โอเค๊?” ดงเฮตอบแล้วหันไปดันฮันเกิงออกจากห้องทันที
“เดี๋ยว! ทำไมนายถึงอยากได้คิบอมนักล่ะ?” ปกติดงเฮเป็นคนที่ถือตัว ไม่ยอมมากอดขาเขาอย่างงั้นหรอก
“ไม่มีอะไรหรอกฮะ..แหะ แ หะๆ ^^;” ดงเฮเหงื่อตกแล้วรีบปิดประตูปังในทันที
“ใครหรอ?” คิบอมเอ่ยถถามดงเฮที่เดินเข้ามาในบ้านอย่างเหนื่อยใจ
“อ่อ พี่ฮันน่ะ เขาชื่อฮันเกิง คนที่ประมูลนายด้วย..เอ่อ….จิ้นอ่ะ” ดงเฮตอบ คำตอบของดงเฮทำเอาคิบอมเสียวสันหลังทันที ‘ร่างกาย’ คำเดียวก็ทำเขาขนลุกไปหมด
ตอนที่ดงเฮพูดว่าจิ้นนั้นทำเอาคิบอมคิดไปไกลถึงภาพที่เขานอนเปลื่อเปล่าอยู่บนเตียง แล้วเป็นฝ่ายรับโดยปล่อยให้ฮันเกิงรุก แค่คิดก็จะบ้าตายแล้ว ดีเท่าไหร่ที่เขาได้ดงเฮมา เขาจะได้เป็นฝ่ายรุกสะเอง! เอ้ย! ไม่ใช่และ
“อ่อ..อืม” คิบอมตอบแล้วพยายามปัดความคิดบ้าๆของตนเองออกจากหัว
กิ๊องก่อง กิ๊งก่อง
เสียงออดทำให้ชายหนุ่มทั้งสองหันไปมองที่ประตูอย่างสงสัย
“ฮะ” ดงเฮเดินถือแก้วนมไปเปิดประตู
“ดงเฮมีไทค์ให้ยืมป่ะ??” ชายหนุ่มหน้าสวยเดินเข้ามาในห้องของดงเฮอย่าถือวิสาสะ
“อ้าว! แฟนใหม่หรอ?” คิมฮีชอลถามแล้วหันไปมองคิบอมที่นั่งกินอาหารอยู่บนโต๊ะ
“พี่ไม่ได้ไปงานประมูลหรอ?” ดงเฮมองหน้ารุ่นพี่อย่างเซ็งๆ แล้วเดินหายไปในห้องนอน
“ไปทำไม งานไร้สาระแบบนั้น” ฮีชอลอย่างนอยด์ๆ คนก็เยอะ วุ่นวายจะตายไป จะให้ไปทำป๊ะอะไรล่ะ?
“ก็ผมได้เขาจากงานนั้นแหละ” ดงเฮตระโกนออกมาจากห้องนอน
“นี้เด็กแลกเปลี่ยนหรอ?ชื่ออะไรล่ะ” ฮีชอลเอ่ยพลางเดินไปนั่งท้าวคาง จ้องหน้าหล่อของคิบอม
“เอ่อ..คิมคิบอมครับ” คิบอมก้มหัวให้ฮีชอลแล้วหันไปกินอาหารต่อ
“ชั้นคิมฮีชอล^^+” ฮีชอลยิ้มพร้อมกับสายตาที่ลุกเป็นไฟเพราะคิบอมเมินเขา
“ครับ” คิบอมเอ่ยสั้นแล้วก็หันไปสนใจอาหารของตนเองต่อ
‘หนอย! กล้าเมินคนอย่างคิมฮีชอลเรอะ’
“อ่ะ นี้ไทค์สำรองผม” ดงเฮยื่นไทค์ให้ฮีชอล
“เหอะ!” ฮีชอลขว้าไทค์มาอย่างอารมณ์เสีย แล้วเดินเหวี่ยงออกไปอย่างนางพญา (= =/ไรเตอร์)
.
.
.
.
.
ห้อง102
“ได้ไทค์ไหมครับพี่” ซีวอนยื่นหน้ามาถามฮีชอลจากห้องน้ำ
“เฮอะ!” ฮีชอลที่กำลังเหวี่ยงเพราะโดนคนเมินตั้งสองครั้ง ฟึดฟัดอย่างอารมณ์เสีย
“เป็นไรครับพี่?”ซีวอนมองฮีชอลอย่างสงสัยแล้วค่อยๆเดินไปหาฮีชอลที่นั่งอยู่ที่เตียง
“อย่ามายุ่งกับชั้น-*-” ฮีชอลหันมามองซีวอนอย่างพาลๆ แล้วฟึดฟัดกับตนเองต่อไป
“อะไรครับ?” ซีวอนเดินมานั่งข้างฮีชอลอย่าง งงๆ
“อย่ามายุ่งกับช้านนน!” ฮีชอลเดินปึงปังไปนั่งตรงหน้าตูกระจก
“พี่โดนใครเมินมาหรอครับ ฮิฮิ” ซีวอนหัวเราะอย่างไม่จริงจัง แต่ไอ้ประโยคเมื่อกี้เนี้ยแทงใจคนบางคนเต็มๆ
“ฮึย- -+” ฮีชอลหันไปมองหน้าซีวอนอย่างโมโห แล้วขว้าหมอนข้างตนขว้างไปที่ซีวอนอย่างเต็มรัก
“อัก!” ซีวอนมองหน้าฮีชอลอย่างงงๆ แล้วเหวี่ยงหมอนไปที่พื้น
“พี่ครับ~” ซีวอนเดินไปกอดฮีชอลจากด้านหลัง ไม่รู้หรอกนะว่าคนคนนี้ไปเจออะไรมาถึงอารมณ์เสีย แต่เขาต้องรีบทำให้คนสวยอารมณ์ดีเสียก่อนที่เขาจะโดนมากกว่าหมอน
“ไปไกลๆ ไอ้หื่น!” เป็นไปตามที่ซีวอนคิด ฮีชอลฝากเท้าไปที่ท้องซีวอนในทันที ทำเอาคนร่างหนากระเด็นไปที่พื้นด้วยความเจ็บปวด
“โอ๊ย! เจ็บน่ะครับพี่:(” ปากหนาเบ้ออกอย่างน้อยใจ
“ชั้นพูดแล้ว ว่าอย่ามายุ่งกับชั้น” ฮีชอลหันมาเหล่มองซีวอนแล้วสะบัดบ๊อบเดินออกไป
“อะไรเนี่ย? ทำร้ายร่างกายคนอื่นแล้วก็เดินออกไป- -??” ซีวอนบ่นอุบอิบ แล้วก็เดินตามคนสวยออกจากห้องไป
.
.
.
ย้อนกลับไปที่ห้อง 129
กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง
“นายไปเปิด” ดงเฮพยักเพยิดไปทางคิบอมพลางกรอกตาไปมา มันจะมาอะไรนักหนาเนี่ยวันนี้
“มีอะไรครับ..” คิบอมเดินไปเปิดประตูอย่างเซ็งๆ ด้วยความคิดเดียวกับดงเฮ
“คิบอมมม” คนร่างเล็กโผเข้ากอดคิบอมทันทีที่ประตูเปิด
“ซองมิน??” คิบอมมองซองมินอย่างสงสัยประมาณว่า ‘ มาได้ไง ’
“ใครมาอ่ะ?” ดงเฮตระโกนถามคิบอม
“ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจังอ่ะ” คยูฮยอนเดินเข้ามาในบ้านอย่างไร้มารยาทสุดๆ (รู้สึกโรงเรียนนี้จะมีแต่คนไร้มารยาท- -/ไรเตอร์)
“มาทำอะไรที่ห้องชั้น- -” ดงเฮหันไปถามคยูฮยอน หน้าตานี้ไม่ต้อนรับสุดๆ
“พาคนบางคนมาหาแฟนเขาน่ะ” คยูฮยอนตอบ แล้วเหล่มองคนตัวเล็กที่ขู่ฆ่าเขาถ้าไม่พามาหาแฟนสุดที่รัก
“กำลังคิดอยู่เลยว่า อยากเจอกระต่ายของนายหน่อย” ดงเฮตอบแล้วเดินไปหาซองมินที่กำลังคุยอยู่กับคิบอม
“ชั้นลีดงเฮ^-^” ดงฮเอ่ยแล้วยิ้มน้อยๆให้ซองมิน
“อ่า… ลีซองมิน^^ฝากคิบอมด้วยนะ” ซองมินยิ้มหวานให้ดงเฮ ด้วยท่าทางน่ารัก
“อืม” ดงเฮตอบ
“นี่ดงเฮ มีอะไรจะคุยด้วยมานี่หน่อย” คยูฮยอนลากดงเฮไปที่ห้องนอน (ห้ามคิดๆๆ!!/ไรเตอร์)
“มีอะไร” ดงเฮถามคยูฮยอนอย่างสงสัย
“นี่จำสองคนนั้นไม่ได้หรอ?” คยูฮยอนกระซิบถามดงเฮ
“หะ?” คิ้วทั้งสองของดงเฮขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย
“ก็คนที่แกมาบนนักบ่นหนาว่าขโมยเฟริส์คิสแกไปไง” คยูฮยอนกระซิบ แล้วเหล่ไปมองคิบอม
“ห๊า??” ดงเฮตระโกนด้วยความตกใจ จนคยูฮยอนต้องรีบเอามือมาปิดปากดงเฮทันที
“ชู่ว! อย่าเสียงดังสิ “ คยูฮยอนเอ่ยพลางหันไปมองกระต่ายน้อย(ของเขา)ว่าได้ยินรึเปล่า
“อ่อย อ่อน” (ปล่อยก่อน) ดงเฮแกะมือคยูฮยอนออกจากปากตนเอง
“ชั้นมีแผนให้แก้แค้น อยากร่วมไหม?” คยูฮยอนเลิกคิ้วถาม
“อะไรล่ะ?” ดงเฮถามอย่างสนใจ
“ชื่อแผน หลอกรักแล้วฟันทิ้ง” ร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์โผล่ขึ้นมาจากใบหน้าผู้หล่อเหลา
“เราต้องทำถึงขนาดนั้นเลยหรอ” ดงเฮหันมามองหน้าคยูฮยอน
“อ่า….มันก็แค่ชื่อน่า..อย่าไปสนใจเลย แล้วนายยอมหรอ?โดนเอาเฟริส์คิสไปอย่างงี้น่ะ?ขนาดแฟนยังไม่เคยให้เทียบอะไรกับคนแปลกหน้า”คยูฮยอนใส่ไฟอย่างรู้ดี
“อ่า..นะ” ดงเฮคิดตาม
“ใช่ม้า~คนอวดดีอย่างนายจะยอมให้คนที่ไม่รู่จักมาเอาเฟริส์คิสไปหรอ? ” คยูฮยอนเป่าหูดงเฮ
“นี้จะบอกว่าชั้นอวดดีหรอ?” ดงเฮมองคยูฮยอนอย่างเอาเรื่อง
“ใช่..เอ๊ย!ใช่ หมายถึงคนที่น่ารักๆอย่างนายควรจะเก็บเฟริส์คิสไว้สำหรับคนที่เหมาะสมไม่ใช่หรอ^^;”คยูฮยอนเหงื่อตก
“อือ..คนอย่างชั้นน่ะต้องมินโฮเท่านั้น><” ดงเฮพูดแล้วทำท่าเคลิบเคลิ้มไปกับเหยื่อคนใหม่ของเขา
“อ่า…หะๆ^^;” คยูฮยอนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
‘ตอนฮงกิแกก็พูดอย่างงี้ไม่ใช่เรอะ-*-’
“แต่ว่า..มันจะไม่แรงไปเหรอ..ไอ้ฟันแล้วทิ้งเนี่ย” ดงเฮถามพลางนึกภาพ
“ก็บอกว่าแค่ชื่อไง เอาจริงๆก็แค่ให้เขารักเรา แล้วเราก็ทิ้งเขาไปไง เหมือนที่นายเคยทำอ่ะ” คยูฮยอนหว่านล้อมคนตัวเล็กให้หลงกลของหมาป่า
‘มันก็ไม่ได้ต่างอะไรเลยนะ- -+’
“แต่เพิ่งรู้จักกันแล้วชั้นจะทำลงได้ยังไง?” มันต้องให้นานกว่านี้เรอะ ถึงจะหลอกลงน่ะ-*-คยูฮยอนคิดแล้วพยายามที่จะหว่านล้อมดงเฮอีกครั้ง
“รู้สึกว่านายนั้นหน้าเหมือนแฟนเก่าแกนะ” คยูฮยอนกล่าวแล้วกอดคอดงเฮ
“คนไหนล่ะ?” ดงเฮหันมามองหน้าคยูฮยอนด้วยความสงสัย
“คนที่เขาทิ้งแก ไม่ใช่แกทิ้งเขาอ่ะ- -” ไอ้เพื่อนคนนี้มันแฟนเยอะจิง ทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชาย= =ไม่เลือกเลยไอ้นี่
จริงๆตอนที่เห็นตอนประมูลครั้งแรกก็คิดอยู่เหมือนกันว่าหน้าเหมือนมาก เหมือนราวกับเป็นฝาแฝด เกมือนคนที่ทำให้เขาเจ็บจนถึงตอนนี้….
“…” ดงเฮคิดพลางทำหน้าเศร้า คนคนเดียวที่ทิ้งเขาไป คนคนเดียวที่เป็นเหตุ์ผลให้เขาทำตัวเหลวไหล คนคนเดียว…
“เอ๊ะ! แต่มันไม่เกี่ยวกันนี่ ฮะๆ^^;” เขาอยากจะฟาดหัวตัวเองเหลือเกินจะไปพูดถึง ‘พี่ยูโฮ’ ทำไมก็ไม่รู้
“ถึงจะเหมือนพี่ยูโฮ….แต่ชั้นก็ไม่อยากทำอะไรแบบนั้นกับใครหรอกนะ” ดงเฮกล่าวหน้านิ่ง
ดงเฮและคยูฮยอนมีฉายาหนึ่งที่มันเป็นที่โจดจันจนดังออกไปนอกโรงเรียน ‘เพลย์เยอร์’ ชื่อไม่ได้แปลว่าผู้เล่น แต่มันแปลว่าคนที่เล่นกับคนอื่นไปทั่ว ทางคยูฮยอนคนที่ออกจะเป็นคนที่มีอัธยาสัยดีกับสาวๆ จึงจะมีคนมาควงกันไม่ซ้ำหน้า หักอกสาวๆจนนับไม่ถ้วน แต่ถึงกระนั้น ก็ยังจะมีคนมากระดิกนิ้วรอเขาอยู่ที่เตียงอยู่ดี เพราะเขาเป็นคนที่หน้าตาดี และฐานะก็เป็นถึงลูกท่านทูตเป็นใครๆก็รู้สึกดีจริงไหม?? แต่คยูฮยอนก็เป็นคนที่มียุทธศาสตร์ที่ดีราวกับขงเบ้งมาเอง รู้จักรุกและรู้จักรับ(ไม่ใช่แนวนั้นนะ- -รู้นะว่าคิดไร/ไรเตอร์) เขารู้จักถูกจีบและจีบ แต่คนที่เขาควงก็ไม่เคยเกินอาทิตย์ครึ่งหรอก ถ้ามีก็คงกลายเป็นข่าวหน้าหนึ่งเลยล่ะ เพราะนักข่าวลงข่าวฉาวของลูกท่านทูตจนไม่รู้จะลงอีกไปทำไมและ ส่วนลีดงเฮนั้น แตกต่างกัน ด้วยนิสัยที่ออกจะอวดดีและถือตัวกับคนที่เขาไม่ได้สนิทแม้กับพ่อเขาเองก็ตาม ดงเฮไม่เคยที่จะเริ่มเข้าไปคุยกับเหยื่อของเขาก่อน(ที่ไม่แยกว่าจะหญิงหรือชาย- -) เขาแค่จะเริ่มด้วยการปรายตามองพอบ่งบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาสนใจ ซึ่งเหยื่อของเขาก็จะวิ่งมาแทบเท้าทันที ฉะนั้น! เขาจึงไม่คิดที่จะอ่อยคนที่เขาไม่อยากได้หรอกนะ
“เป้าหมายของเราไม่ได้แค่หน้าตาเหมือนพี่ยูโฮนะ แต่นิสัยก็ยังเหมือนด้วย” ความจริงคือเขาไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับคิบอมหรอก แค่ปั้นน้ำมาเป็นตัวแค่นั้น
“ยังไงอ่ะ??” ดงเฮหันไปมองคยูฮยอนด้วยท่าทีสงสัย มันไปสืบประวัติเด็กชั้นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย- -?
“เขาเคยทิ้งผู้หญิงคนนึงเหมือนกับที่…….” คยูฮยอนทิ้งคำเพื่อละไว้ในฐานะที่เข้าใจ
“แล้วเกี่ยวอะไรกับชั้นอ่ะ?” ดงเฮชี้มาที่ตนเอง ถึงมันจะให้ฟีลว่าอยากแก้แค้นมากขึ้นแต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเขาเลยสักนิด
“เอ่อ….คือผู้หญิงคนเนี่ยเป็นญาตินาย^^;” คยูฮยอนตบบ่าเพื่อนอย่างดงเฮพลางหันไปถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆกับคำโกหกคำโต ไอ้ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครยังไม่รู้เลย! มีจริงรึเปล่าเหอะ!
“ญาติชั้น??” คิ้วทั้งสองยิ่งขมวดเข้าหากันมากขึ้น ญาติคนไหนฟร่ะ? ตระกูลลีนี้ก็มากันครึ่งประเทศ ดีไม่ดีไอ้ฮยอกอาจเป็นญาติเราก็ได้= =
“ลูกของพี่ชายของคุณพ่อของน้องสาวของย่านายไง^-----^” คยูฮยอนยิ้มพลางหันไปปาดเหงื่อ
“อ่า…..คนนั้นหรอ?” ดงเฮเอ่ยพลางเงยหน้าไปมองบนเพดานอย่างใช้ความคิด
“อ่า..นั้นแหละๆ คนนั้นแหละ^^;” คยูฮยอนแถ เขาเรียนวิชาแถมาจากคนข้างหน้าเลยนะเนี่ย ว่าแต่….มันคนไหนเนี่ย????
“งั้นจะลองดูนะ!!” ยังไงก็ญาติเรา!! อีกอย่างเพื่อ(แก้แค้น)พี่ยูโฮที่รัก!!!!!
“ดีมากกกกกก” คยูฮยอนลากเสียงยาวพลางตบบ่าเพื่อนรักสองสามทีด้วยความพอใจแล้วแอบหันไปปาดเหงื่อสองสามที
ฝั่งบุคคลทั้งสองที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองจะโดนอะไร ก็กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ไอ้เรื่องสนุกสนานน่ะ มันเป็นเรื่องของแผนที่หลอกรักของคนตัวเล็กน่ะสิ!!!
“นี่คิบอม ทำไปรึยังแผนของชั้นน่ะ?” ซองมินถามคิบอมพลางปั้นหน้ายิ้มเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย
“ใครจะทำลง?แผนแบบนั้นน่ะ” คิบอมตอบหน้านิ่ง
‘ไอ้เพื่อนคนนี้มันจะเอายังไง เมื่อวานยังอารมณ์ดีอยู่เลย= =’
“ปลานีโม่ของนาย คิดเอาเองน่ะ” ซองมินเอานีโม่มาเป็นตัวประกัน หลังจากที่ตอนย้ายของ ปลานีโม่ก็ไปอยู่ที่ห้องซองมิน แล้วซองมินก็บอกกับคิบอมว่า ถ้าไม่ทำแผนจะเอาปลานีโม่ไปปล่อยที่โถส้วม (โหดร้ายยT^T/ไรเตอร์)
“ชั้นทำแบบนั้นไม่เป็น” คิบอมมองหน้าซองมิน ใจจริงก็เป็นห่วงปลานีโม่ตัวล่ะสิบล้านของเขาอยู่เหมือนกัน
“งั้นก็เตรียมซื้อปลาใหม่ได้เลย” ซองมินตอบแล้วทำท่าเหมือนจะลุกออกไป แต่ก็ถูกคิบอมห้ามเอาไว้
“ทำยังไง?” คิบอมถามเสียงแผ่ว
“อะไรน่ะ?” ซองมินเอามือป้องหู เหมือนจะแกล้งคิบอม
“ทำยังไง?” คิบอมถามเสียงดังขึ้นอีกนิด
“ก็ที่ชั้นบอกไง ให้เปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ภายนอกสะ- -” ซองมินมองหน้าเพื่อนรักอย่างระอา ทั้งทั้งที่หน้าตาก็ดีอยู่แล้วแต่กลับไม่รู้จักเสริมแต่งให้ดูดีกว่าเดิม
“ทำไม่เป็น” คิบอมตอบเสียงนิ่งพลางเบือนหน้าไปทางอื่น ใครจะไปอยากทำเรื่องแบบบนั้นกัน
“อ่า…ชั้นก็ไม่เก่งด้วยสิ” ซองมินทำท่าคิด
“อ๊า อ๊า!! นึกออกแล้ว พรุ่งนี้มาเจอชั้นที่หน้าซีกวาง เคป่ะ?” ซองมินบอกคิบอมแล้ววิ่งไปหาคยูฮยอนเพื่อที่จะกลับห้อง
วันต่อมา
“นี่ ชั้นพาไปทัวร์โรงเรียนเอาไหม^^” ดงเฮเดินยิ้มหวานยาดเหยิ้มจนทำเอาคิบอมมองด้วยความงวยงง
“อือ” คิบอมตอบแล้วเดินออกจากห้องไปโดยปล่อยไอ้คนตัวเล็กที่กำลังตระโกนด่าตนเองปาวๆๆอยู่ข้างหลัง
หลังจากที่ทัวร์โรงเรียน ห้องเรียน ห้องนอน! ไม่ใช่และ ห้องพยาบาลไปยันห้องส้วม ดงเฮก็พาคิบอมมานั่งที่โรงอาหาร และเริ่มแผนการ…..
“นี่ จะกินน้ำอะไรหรอ” ดงเฮยื่นหน้ามาถามคิบอมใกล้ๆ ทำเอาร่างสูงถอยห่างทันที
“กีวี่” คิบอมตอบอย่างเฉยเมยแล้วเบือนหน้าไปที่อื่น
“งั้นแปปนึงน่ะ^___^” ดงเฮยิ้มหวานให้คิบอม แล้ววิ่งลั้ลลาไปที่ร้านน้ำ แต่ไอ้ท่าลั้ลลานั้นนะ มารยาแอ๊บแบ๊วที่คยูฮยอนบอกเขาให้ทำเมื่อวานชัดๆ
‘ยิ้มจนปากจะฉีกแล้ว แอ๊บแบ๊ว?? เอาก็เอาฟร่ะ ญาติที่รัก!!ชั้นจะแก้แค้นแทนเทอเอง!’
“อ่ะ น้ำกีวี่^^” ดงเฮยื่นน้ำให้คิบอมพลางหย่อนก้นลงนั่งตรงข้ามคนเฉยเมย
“ชั้นไม่ได้บอกว่าจะเอากีวี่ปั่น” คิบอมมองหน้าดงเฮแล้วผลักแก้วไปหาคนตัวเล็ก
“หะ??” ดงเฮถึงกับงง กีวี่ไม่ใช่ถูกๆนะเฟร่ย! ไอ้บวม-*-
“ชั้นไม่กินกีวี่ปั่น มันเสียรสชาติ” คิบอมตอบแล้วหันไปมองที่อื่นอย่างไม่รู้ไม่ชี้
“อ่ะ น้ำกีวี่ไม่ปั่น^^” ดงเฮเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมแก้วน้ำแล้วยื่นให้คิบอมแล้วยิ้มแบบฝืนๆ
“ชั้นจะกินน้ำกีวี่คั้น” คิบอมมองหน้าดงเฮ แล้วผลักไสแก้วน้ำไปข้างหน้าเป็นครั้งที่สอง
“อึก!...งั้นแปปนึงน่ะ^^+” ดงเฮยิ้มให้คิบอมหร้อมแววตาทีมีไฟลุกโฉน
‘ชั้นไม่รู้หรอกน่ะว่านายจะทำอะไร ลีดงเฮ แต่แกล้งนายนี่สนุกดี ’
คิบอม คิดแล้วเกือบหลุดขำกับท่าทางตลกของคนร่างบางที่ทำท่าจะเหวี่ยงน้ำทิ้งแต่ก็เก็บไว้ด้วยความเสียดาย ภาพบางภาพมันก็ทำให้คนนิ่งๆยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว….
“อ่ะ กีวี่คั้น^^+” ดงเฮยิ้มให้คิบอมเป็นรอบที่ล้านของวันพร้อมยื่นแก้วน้ำไปให้คนตรงหน้า
“อือ” คิบอมรับแก้วน้ำมาดื่มสักสองสามอึกแล้วก็โยนทิ้งลงถังขยะไป
“ไม่เป็นไร” ดงเฮตอบยิ้มๆเหมือนคนตรงหน้าพูดคำว่าขอบคุณ ถ้าผมอยากจะกระชากหัวคนข้างหน้ามาตบสักสองสามทีมีใครจะว่าผมไหม^^+ แค่ขอบคุณก็ไม่มี ชิ!-*-
“แล้วไปไหนต่อดีล่ะ^^?” ดงเฮถามแล้วลุกขึ้นเอาแก้วน้ำของตนไปทิ้ง
“หน้าโรงเรียน” คิบอมตอบห้วนๆพลางลุกนำคนตัวเล็ก
“ฮึย! คนอะไรน่าโมโหชะมัด” ดงเฮสบถแล้วกระทืบเท้าอย่างอารมณ์เสีย
“อะไร” คิบอมหันมามองดงเฮ ภาพตรงหน้าทำเอาเขาแทบหลุดขำออกมาเพราะใบหน้าหวานที่อ้าปากข้างแล้วเท้าที่ยกขึ้นค้างราวกับภาพที่ถูกสต๊อป
“หะ? อะไร?ไม่มีอะไรนี่ ไปเถอะ” ดงเฮตอบแล้วเดินไปข้างๆคิบอมอย่างเนียนๆ
หน้าโรงเรียน
“ไปนะ” คิบอมบอกกับดงเฮแล้วเดินข้ามถนนไปฝั่งซีกวาง
“อ่ะ..อ้าว ไปไหนล่ะ?” ดงเฮตระโกนถามคิบอม พลางทำท่าแร้งท่ากาเรียกร้องความสนใจจากคิบอม
“…..” คิบอมไม่ได้ตอบอะไรเพียงหันมามองแล้วก็เดินต่อไป ทำเอาคนตัวเล็กอารมณ์ที่โดนคนเมิน
“ขอให้โดนรถชน ฮึย!” ดงเฮแช่งเบาๆ แล้วเดินฟึดฟัดกลับเข้ามินซอน
“ด๊อง!” ฝ่ามือบางตบลงมาที่ไหล่ของคนตัวเล็ก ถึงจะบางแต่ก็เจ็บนะ- -+
“อะไร- -?” ดงเฮมองหน้าฮยอกแจอย่างเซ็งๆ
“ไปทำไรหน้าโรงเรียน?” ฮยอกแจถามแล้วกอดคอดงเฮ ใบหน้าหวานเริ่มแนบชิด
“อย่ามาทำตัวเมะแถวนี้- -” ดงเฮตอบแล้วดันหน้าอึนฮยอกออก
“ฮยอกกกกกจี้ อี้ อี้ อี้ อี้” เสียงแบบสโลวๆดังมาจากข้างหลังเคะทั้งสอง
“พี่ฮัน?/พี่ฮะ..ฮัน” ดงเฮและอึนฮยอก หันไปมองท่าทางแปลกๆของคนร่างสูง ที่เดินมาแบบสโลว์ๆ
“พี่เป็นอะไรฮะ?” ดงเฮถามฮันเกิง
“ป่าววววว” ฮันเกิงส่ายหน้าช้าๆ(ช้าเลยยย)
“แล้วทำไมพี่ต้องทำตัวช้าๆด้วยล่ะฮะ??” ฮยอกแจถามฮันเกิงพลางมองคนร่างสูงที่ทำท่าทีแปลกๆ
“พี่ฮันมานี้หน่อย” ดงเฮกล่าวแล้วลากฮันเกิงไปให้ไกลจากฮยอกแจ
“อาราย” ฮันเกิงถามดงเฮ พลางขมวดคิ้ว เขาก็ทำตามที่ดงเฮบอกแล้วนี่นา…..
“พี่ทำตัวแบบนี้ทำไม?” ดงเฮถามพลางมองฮันเกิงตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ก็นายบอกว่าช้าๆค่อยเป็นค่อยไปไง” ฮันเกิงมองดงเฮกลับ แล้วทำหน้าใสซื่อ
“บ้า! ไม่ใช่แบบนี้ ค่อยเป็นค่อยไปคือ จีบมันแบบนุ่มนวลแบบนั้น” ดงเฮรู้สึกเหมือนอยากจะตบหัวตัวเองสักที ก็รู้น่ะว่าฮันเกิงเป็นคนซื่อๆตรงๆ แต่ไม่นึกว่าจะซื่อตรงขนาดนี้= =
“อ้าว ก็ไม่บอกพี่ตั้งแต่แรก- -” ฮันเกิงมองดงเฮเหมือนเป็นความผิดของคนร่างบาง
“นี่ มีอะไรกันอ่ะ??” ฮยอกแจโผล่ออกมากลางวงสนทนา ทำเอาใจฮันเกิงเกือบหล่นไปอยู่ที่หัวใจของคนตัวเล็ก
“ป่าวนี้/ไม่มีอะไรนี่” ดงเฮและฮันเกิงตอบปัดพลางทำไม่รู้ไม่ชี้
“เออนี่ ฮยอกแจกินข้าวรึยัง?” ฮันเกิงหันไปถามฮยอกแจ(อยากเปลี่ยนเรื่อง+หิวข้าว- -)
“ยังเลยฮะ กะว่าจะมาชวนดงเฮไปอยู่” ฮยอกแจตอบแล้วกอดคอดงเฮ เป็นเชิงหาคนร่วม
“ดงเฮเขากินแล้วล่ะ ไปกับพี่เถอะพี่ยังไม่ได้กิน” ฮันเกิงตอบแล้วกระพริบตาให้ดงเฮหนึ่งที
“กินแล้วก็ได้- -” ดงเฮตอบ ทั้งๆที่ตนเองได้กินแค่น้ำกีวี่2แก้ว(ของคิบอม)แล้วก็น้ำส้มอีกแก้วแค่นั้นเอง
“อ่า…แต่ผมอิ่มแล้วล่ะ” ฮยอกแจโกหกหน้าตาย
“แต่เมื่อกี้ฮยอกบอกว่าหิวไม่ใช่หรอ” ฮันเกิงมองหน้าฮยอกแจด้วยความงงๆกับคำพูดของคนร่างเล็ก
“ผมไม่ได้บอกว่าหิว ผมแค่บอกว่าจะมาชวนดงเฮเฉยๆ” ฮยอกแจตอบแล้วรัดคอดงเฮให้แน่นขึ้นอีก
“นี่ ฮยอกแจรังเกียจพี่ใช่มั้ย?” ฮันเกิงเอ่ยแล้วทำหน้าน้อยใจ
‘ก็ใช่น่ะสิ ผมน่ะชอบซีวอนไม่ใช่พี่ ซีวอนๆๆๆ’
“พี่ฮะ มันไม่ได้น่ารักเลยน่ะ- -” ฮยอกแจทำหน้าอนาถกับท่าทางน้อยใจสุดจะแอ๊บแบ๊วของคนร่างสูง
“แต่ฮยอกก็รังเกียจพี่จิงๆใช่ไหมล่ะ” ฮันเกิงเบ้ปาก แล้วทำหน้าจะร้องไห้
“แล้วแต่พี่จะคิดแล้วกัน” ฮยอกแจตอบแบบไม่สนใจ คำพูดที่แสนเย็นชาหลุดออกมาจากของฮยอกแจ
“ด๊องงงT T” ฮันเกิงหันไปหาความช่วยเหลือจากดงเฮ
“เออ! ชั้นลืมไปว่าต้องไปหาคยูกี้ ไปก่อนน่ะฮยอก” ดงเฮเอ่ยแล้วเดินลิ่วหายไป
“ไปกินข้าวกับบบพี่น่ะ^^” ฮันเกิงยิ้มอ่อนโยน ทำให้หัวใจใครบางคนเริ่มอ่อนระทวย หัวใจใครบางคนที่ไม่เคยเปิดรับคนตรงหน้าเลย….
“ก็ได้ฮะ” ฮยอกแจตอบแล้วยิ้มน้อยๆกับท่าทางดีใจของคนร่างสูง
“ไปที่ไหนดีล่ะ^^?” ฮันเกิงหันไปถามฮยอกแจพลางยิ้มอย่างมีความสุข
“ไม่รู้สิฮะ” ฮยอกแจตอบแล้วเดินนำอันเกิงไป
“อ้าว รอด้วยสิฮยอก^__^” ฮันเกิงยิ้มกว้างแล้วเดินตามฮยอกแจไป
………………………………………………………………
ตอนหน้ามาดูกันว่าใครจะมาช่วยคุณคิมคิบอมแปลงโฉมมมม>O<
คนจงอ่านๆ คนจงเม้นๆ เพี้ยง!
ความคิดเห็น