คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Re]ทางฝั่งคยูมิน
“ดงเฮ กินไปแค่นี้ ตันขึ้นเลยหรอ แฮ่กๆ" คยูฮยอนหันไปมองคนที่เขาคิดว่าเป็นดงเฮ
“ชั้นไม่ได้ชื่อดงเฮ แล้วก็ไม่ได้ตันด้วยเว้ย!!” ซองมินที่ถูกคยูฮยอนลากมาตอบอย่างเคืองๆ ชั้นแค่ตัวเล็กเว้ย ไม่ได้ตัน-*-
“แล้วไอ้กระต่ายอ้วนนี่ใครว่ะ??” คยูฮยอนพูดอย่างงงๆ
“ม่ายได้อ้วนเฟร้ยยยย!!” ซองมินตระโกนใส่หน้าคยูฮยอน
“นี่ เงียบๆสิ” คยูฮยอนเอามือนึงปิดปากซองมินส่วนอีกมือนึงรวบเอว (เกือบ) บางของคนตรงหน้าเข้ามาแนบชิด
“อ่อยอั้นไอ้โอคอิด” (ปล่อยชั้นไอ้โรคจิต) ซองมินพูดอู้อี้แล้วดิ้นไปมาคล้ายกระต่ายพยศ(?)
“อ๊ากกกกก!!” เสียงร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของคยูฮยอน เมื่อตนเองถูกกระต่ายอวบกัด
“ ไอ้หื่นจิตปล่อยช้านนน!” ซองมินเกะมือของคยูฮยอนออกจากเอว
“ทำอะไรของนายน่ะ!” คยูฮยอนถลึงตาใส่ซองมินอย่างหาเรื่อง
“ก็นายดันวิปโยคมาจับเอวชั้นทำไมล่ะ” ซองมินก็มองหน้าคยูฮยอนอย่างไม่ยอมแพ้
“ซองมิน” บุคคลที่สามอย่างคิบอมมองสองคนนี้อย่างงงๆ
“อ่า…คิบอม” เมื่อซองมินเห็นคิบอม จึงรีบวิ่งไปเกาะแขนคิบอมทันที
“คิบอม ไอ้หื่นจิต ไอ้โรคจิต ไอ้วิปโยค ไอ้สารพัดสัตว์นี่มันจับเอวชั้นอ่าTT” ซองมินฟ้องคิบอม
“วะ…ว่าไงน่ะ?เฮอะ! รู้ไหมว่าชั้นลูกใคร” คยูฮยอนจ้องซองมินอย่างกินเลือดกินเนื้อ
“นายไม่รู้แล้วชั้นจะรู้ไหมฮะ” ซองมินตอบแล้วแยกเขี้ยวใส่คยูฮยอน
“ ไอ้กระต่ายอ้วนว่าไงน่ะ? ” คยูฮยอนจ้องซองมิน
“ชั้นบอกว่าไม่ได้อ้วนงายยยย” ซองมินโวยวาย
“อ้วน เตี้ย ตัน ” คยูฮยอนเน้นทั้งสามคำให้เสียงดังฟังชัดจนคนตัวเล็หน้าแดงด้วยความโกรธ เนื่องจากคิบอมเริ่มรำคาญเขาก็เลยล็อคคอซองมินพากลับบ้านไป
“ ไอ้บ้า ไปตายยยยยยสะ ” ซองมินตระโกนทิ้งท้าย ก่อนจะถูกคิบอมลากไป
“ พ่อชั้นชื้อโจวฮาฮยอนไอ้กระต่าย!!นายโดนดีแน่ ” คยูฮยอนตระโกนไล่หลัง
.
.
.
.
.
บ้านซองมิน(ก็เรียวอุคแล้วก็คิบอมด้วยนั้นแหละ)
คนตัวเล็กที่ใส่ชุดนอนสีชมพูหวานเดินวนไปวนมาพร้อมกับกัดเล็บด้วยความกังวลใจ ไม่รู้จะไปเมาท์ให้ใครฟังดีคิบอมก็คุยไม่หนุก เรียวอุคก็ไม่อยู่บ้าน.....เออ! ก็โทรหาได้นี่หว่า-o-
“โฮ เรียวอุคTT ” ซองมินเริ่มระบายทันทีเพื่อนรักรับสาย
(หา?ซองมินมีไร)
“แงT^Tเรียวอุคช่วยชั้นด้วย”
(เดี๋ยว ค่อยๆเล่าให้ชั้นฟังน่ะ) เรียวอุคพูดด้วยน้ำเสียงงุนงง
“ชั้นไปมีเรื่องกับลูกของโจวฮาฮยอนอ่ะ” ซองมินเอ่ยแล้วทำหน้าราวจะร้องไห้
(โจวฮาฮยอนรัฐมนตรีกระทรวงต่างประเทศอ่ะน่ะ!!) เสียงปรายสายตระโกนออกมาอย่างตกใจ
“งือTT” ซองมินพล่าวแล้วพยักหน้างึกๆ
(เล่าให้ชั้นฟังเดี๋ยวนี้เลย)
“ก็ชั้นกับคิบบอมไป บลาๆๆๆๆๆ” ซองมินเล่าเหตุการณ์ให้เรียวอุคฟังอย่างระเอียด
(แต่เขาจะทำไรแกได้อ่ะกระทรวงต่างประเทศไม่ใช่กระทรวงศึกษาน่ะ)
“ก็เดี๋ยวเขาห้ามชั้นออกนอกประเทศอ่ะ” ซองมินเอ่ยอย่างเสียดาย
(แล้วนายจะไปไหนอ่ะ- -) เรียวอุคกล่าวถามเพื่อนรัก
“ชั้นอยากไปไทย อยากไปกินเนื้อจระเข้ ง่า~” ซองมินที่เริ่มออกอาการงอแง เริ่มดิ้นไปบนเตียงราวกับกระต่ายโดนน้ำร้อน
(ที่เกาหลีก็มีไง) เรียวอุคเอ่ยพลางทำเสียงเ้อือมๆ
“มันไม่ได้ฟีล เข้าใจป่ะ ฟีลลิ่งอ่ะฟีลลิ่ง” เมื่อเรียวอุคได้ฟังเหตุผลของซองมิน มันก็ทำให้เขาอยากจะบ้าตาย
.
.
.
.
.
โรงเรียนซีกวาง
“ขออนุญาติค่ะอาจารย์”
“อืม”
“คิมคิบอม ลีซองมินไปหาผอ.ที่ห้องหลังเลิกเรียนคาบนี้”
“ครับ/ฮะ” ทั้งสองคนตอบ
“นี่คิบอม นายว่ามันเรื่องอะไรหรอ” ซองมินกระซิบคิบอมอย่างกลัวๆเพราะคิดว่าต้องเป็นเรื่องเมื่อวานแน่ๆ
“อย่าลืมทำการบ้านล่ะทุกคน” พูดเสร็จคุณครูสาวก็เดินออกไป
“ไปกันเถอะคิบอม”
“อืม” แล้วทั้งสองก็เดินไป
ห้องผอ.โรงเรียนซีกวาง
ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาติคับ” เสียงใสดังมาจากนอกประตู
“เข้ามา” คุณผอ.กล่าวอนุญาติแล้วหันไปมองคนสองคนที่กำลังเดินเข้ามา
“เอ่อ….ผอ.เรียกพวกเรามีอะไรหรอครับ” ซองมินทำสีหน้ากังวล อย่าให้เป็นเรื่องเมื่อวานเลย><
“นั่งลงก่อนสิ” คุณผอ.เอ่ยพลางเผยมือ
“พวกเทอรู้เรื่องสอบHCUใช่ไหม”
“ฮะ ฮู่ว-O-” ซองมิน แอบถอนหายใจย่างโล่งอกที่ไม่ใช่เรื่องเมื่อวาน
“ผลการสอบออกมาแล้วล่ะ แต่ว่าปีนี้ผู้ที่สอบทำคะแนนได้ไม่ดีเท่าที่ควร”
“แล้วพวกผมเกี่ยวอะไรด้วยฮะ” ซองมินถามอย่างสงสัย
“พวกเราอยากให้เทอสองคนเป็นตัวแทนแลกเปลี่ยนไปมินซอน เทอสองคนคือหัวกระทิของโรงเรียนเรา จึงน่าจะเป็นหน้าเป็นตาให้โรงเรียนเราได้”
“ไปมินซอน!!” ซองมินเผลอตระโกนออกมาอย่างตกใจ
“ใช่ มินซอน”
"ขอคิดก่อนนะฮะ^^" ซองมินตอบก่อนยิ้มให้ผอ.
“พรุ่งนี้มาให้คำตอบชั้นที่นี้” กล่าวแล้วปล่อยให้ทั้งสองเดินออกจากห้องไป
.
.
.
.
.
“ลีดงเฮ ผอ.เรียกไปเดี๋ยวนี้” เสียงของชายผู้เป็นประธานนักเรียนดังขึ้นมาจากหน้าห้องเรียนของคนอวดดี
“……” ดงเฮไม่ตอบอะไร เพียงแค่เดินล่วงกระเป๋านำหนา ‘ชเวซีวอน’ ผู้เป็นประธานนักเรียนอย่าเชิดๆ
ห้องผอ.โรงเรียนมินซอน
แกร๊ก
ลีดงเฮเปิดประตูเข้าไปอย่างไร้มารยาท แล้วเดินผ่านผู้เป็นพ่อไปอย่างไม่สนใจ
“มีอะไรฮะ?” ดงเฮพูดพลางดินไปหย่อนก้นตรงโซฟาสีแดงสด
“มีคนมาบอกชั้นว่า แกโดดเรียน เข้าสาย หลับในห้อง และไม่สนใจเรียนบ่อยๆ” ลีมินเฮพูดพลางจิบกาแฟและเหล่ผู้เป็นลูกผ่านเลนส์แว่นอย่างอวดดีไม่แพ้กัน
“ก็คงงั้น” ดงเฮตอบอย่างไม่สนใจ
“ชั้นมีอะไรให้แกทำอย่างนึง” มินเฮเอ่ยแล้วหมุนเก้าอี้ไปมองที่กระจกบานใส ที่ภายนอกเต็มไปด้วยสนดอกไม้ที่กำลังบ้านสะพรั่งบ่งบอกถึงฤดูใบไม้ผลิ
"แล้วทำไมผมต้องทำล่ะ” ดงเฮปลายตามองผู้เป็นพ่อ ด้วยสายตาหยิ่งยะโสราวกับว่าคนตรงหน้าไม่ใช่พ่อของตน ดีนะที่มินเฮกำลังมองไปที่สวนดอกไม้ ไม่งั้นถ้าเขาได้เห็นสายตาของลูกชายตอนนี้ คงได้จับมาฟาดกันสักทีสองที
“ถ้าแกทำ ชั้นจะยอมทุกอย่างที่แกขอ ไม่ว่าจะเป็นตัดสวนดอกกุหลาบขาวของชั้นทิ้งสะแล้วปลูกดอกลิลลี่ของแกขึ้นแทน” มินเฮเสนอข้อตกลงที่น่าสนใจพลางหมุนเก้าอี้มามองลูกชาย
“……..” จะว่าไป เราเองก็คิดจะหนีไปต่างประเทศอยู่-3- ถ้าได้ไปแบบไม่ต้องกังวลว่าจะมีคนมาลากคอกลับก็คงจะดีอยู่
“ว่าไง?” มินเฮถามย้ำ
“ให้ผมทำอะไร?” เพียงประโยคเดียวลีมินเฮก็รู้แล้วว่าลูกต้องตกลงอย่างแน่นอน
“ชั้นอยากให้แกเป็นผู้ดูแล ให้ดูแลเด็กที่มาจากซีกวาง”
“แต่เขาต้องประมูลไม่ใช่หรอ??” ตอนที่เด็กซีกวางย้ายเข้ามามันจะมีการประมูลเกิดขึ้น เพื่อที่จะหาผู้ดูแลมาดูแลเด็กแลกเปลี่ยน ผู้ที่ประมูลสิ่งที่มีค่ามากที่สุดก็จะได้เป็นผู้ดูแล
“แกต้องให้ทุกอย่างที่แกมี” ถามว่าทำไมคนถึงอยากเป็นผู้ดูแล คำตอบคือ คนที่ได้เป็นผู้ดูแลจะได้ทุนเข้ามหาลัยที่ดีสุดในเกาหลีใต้โดยที่ไม่ต้องสอบเข้า!!!
“อืม” ดงเฮตอบพลางครุ่นคิดว่าจะทำยังไงให้ได้เป็นผู้ดูแล
“ ไปคุยกับซีวอนและกันว่าราคาประมูลที่สูงสุดของปีนี้คืออะไร ” มินเฮเอ่ยแล้วทำมือปัดๆเหมือนไล่ลูกชายเทวดาของตนออกจากห้อง
“ฮะ” ดงเฮตอบแล้วเดินจากไป
“ซีวอน ราคาประมูลสูงสุดปีนี้คืออะไร?” ดงเฮหันไปถามซีวอนที่ยืนรออยู่ข้างนอกห้อง
“เอาไปอ่านสะ” ซีวอนยื่นม้วนกระดาษสีฟ้าให้ดงเฮ
“นี่อะไร” ดงเฮถามแล้วขมวดคิ้วจ้องไปที่ม้วนกระดาษสีฟ้าอย่างสงสัย
“กฎ ข้อบังคับ และคุณสมบัติของผู้ที่จะเป็นคีพเพอร์ในปีนี้” มันต้องมีคุณสมบัติด้วยหรอ- -??
“ถ้าคุณสมบัติไม่ครบอ่ะ” ดงเฮคลี่ม้วนกระดาษก่อนจะอ่านแบบลวกๆแล้วหันมาถามซีวอน
“ถ้าคุณสมบัติไม่ครบแล้ว ใครเขาจะโง่มาเป็นล่ะ^^” ซีวอนตอบพลางส่งยิ้มหล่อให้ดงเฮแล้วเดินจากไป
“ชิ! ใครโง่งั้นหรอ? น่าหมั่นไส้ที่สุด-*-คิดว่าตัวเองหล่อนักรึไง!!” ดงเฮบ่นอุบอิบ
พักกลางวัน
“นั่นอะไรอ่ะ” ลีฮยอกแจยื่นหน้ามาถามดงเฮ
“อ่าว แกหนีพี่จีนหื่นนั้นได้แล้วหรอ??” ดงเฮหันไปถามฮยอกแจหรืออึนฮยอก(แล้วแต่จะเรียก)เพื่อนของเขา
“อย่าพูดดิเดี๋ยวมา ยิ่งตายยากๆอยู่” ฮยอกแจทำตาสยอง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างดงเฮ
“แล้วนี่อะไรอ่ะ” ฮยอกแจฉก สุดยอดอภิมหาครรมภีร์ของลีดงเฮ!! ออกมาจากมือของเพื่อนรัก
“สำหรับผู้ดูแลปีนี้” ดงเฮฉกครรมภีร์กลับแล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฮยอกแจฟัง
“อะไรว่ะ นี่แกก็สมัครด้วยหรอ??” เสียงทุ่มดังมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ที่ดงเฮและฮยอกแจนั่งอยู่
“เออ” ดงเฮทำหน้าเซ็งจิตอย่างแรงก่อนหนัไปตอบผู้มาใหม่
“ข้อบังคับของการประมูล…” คยูฮยอนฉกครรมภีร์มาอ่านโดยหวังจะกวนไอ้เพื่อนรัก
“เออดี อ่านให้ฟังหน่อยกำลังขี้เกียจอ่านอยู่เลย” ดงเฮพูดแล้วเอนตัวลงนอนกับพื้นหญ้าพลางหลับตาอย่างผ่อนคลาย
“เฮ้อ…ข้อ1.การประมูลจะเริ่มด้วยสิ่งของมีค่า เงินและอื่นๆ ข้อ2.จะต่อกันด้วยการskinshipและ โอ้ว ข้อ.3‘ร่างกาย’ ”คยูฮยอนถอนหายใจก่อนจะเริ่มอ่าน และข้องสองและสามก็เรียกความสนใจจากคุณชายโจวได้มากทีเดียว
“ต่อสิ” ดงเฮพูขณะหลับตา
“ข้อบังคับของผู้ดูแล1.ต้องใช้จิ้นเข้าแลกถ้าจำเป็น2.ทุกคนสามรถสมัครได้โดยไม่มีข้อยกเว้น
O-O” คยูฮยอนเบิกตากว้างอย่างสนอกสนใจ
“ต่อดิ- -+” ดงเฮลืมตามองคยูฮยอน
“มีแค่เนี่ย โอ๊ะ! มีตรงนี้ด้วยๆ กฏของผู้ดูแล1.ต้องดูแลทุกเรื่องทุกอย่างของเด็กแลกเปลี่ยน2.ผู้ดูแล1คนต่อเด็กหนึ่งคนเท่านั้น3.ผู้ดูแลต้องตอบคำถามของเด็กแลกเปลี่ยนทุกข้อ4.ต้องให้ในสิ่งที่ตนเองประมูล จบ”
“ดงเฮ นายจะ….= =” เมื่อฮยอกแจหันจะไปคุยกับดงเฮ เขาก็พบว่าเพื่อนรักเขาดันหลับไปแล้ว
“Zzzz” ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกsorry…….
“ไอ้บ้านิ-*-”พูดจบฮยอกแจก็ล้มลงนอนข้างๆดงเฮและคยูฮยอน
...................................................................................................
อ่าๆ....ตอนต่อไปติดตามหน่อยก็ดีนะ^^
ความคิดเห็น