คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 - (1/2)
บทที่ 1
ตื่นจากฝันมายา
“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู” จื่ออวี้ลืมตาตื่นขึ้นมา กำลังปรับสายตาที่ยังไม่ชัดเจน เพราะมีแสงแดดแยงตา แสงอรุณยามเช้าลอดเข้ามาผ่านหน้าต่าง บ่งบอกเวลาว่าเช้าแล้ว ทำให้หมิ่งหลานค่อยๆ ปรับสายตา ตื่นขึ้นมามองรอบๆ ห้อง
“คุณหนูฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ บ่าวจะไปตามนายท่านและฮูหยินมานะเจ้าคะ” บ่าวสาวที่มีอายุมากกว่าคุณหนูใหญ่ไม่กี่ปี ที่คอยรับใช้ข้างกายยามที่หมิ่งหลานไม่ได้สติ รีบลุกออกจากเตียงเจ้านายสาว อย่างเก็บความดีใจไว้ไม่ไหว รีบวิ่งไปตามนายท่านและฮูหยินที่เรือนใหญ่ เพื่อแจ้งข่าวดี
“อื้มมมม ปวดหัวจัง ปวดตัวด้วย” จื่ออวี้พยายามยันตัวลุกขึ้นมานั่งเอนตัวพิงหัวเตียง อย่างมึนงง สายตาคมก็มองสำรวจไปรอบๆ ห้อง พบว่าที่นี่มีเตียงไม้หลังใหญ่ที่ตนเองนั่งอยู่ ภาพที่ประมวลผลออกมาเหมือนกับฉากที่ออกแบบมาในสไตล์จีนโบราณ จมูกก็สูดกลิ่นหอมๆ ของดอกไม้ ลอยมาตามอากาศ กลิ่นดอกไม้อ่อนๆ ที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย บวกกับมีเสียงกระดิ่งลมเบาๆ จากนอกหน้าต่าง อากาศเย็นสบายไม่ร้อนไม่หนาว
“ที่ไหนกัน ไม่ใช่ห้องที่คอนโดนิ” จื่ออวี้มองสำรวจมือของตนพลิกหน้าหลัง พลางมองดูชุดที่สวมอยู่ก็เป็นสีขาวหมดทั้งตัว พอจะขยับลุกไปที่หน้ากระจกกลับลุกไม่ไหวมันเจ็บไปหมดทั้งตัว ความรู้สึกไม่ต่างจากไปวิ่งมาราธอนสมัยเรียนมายังไงยังงั้น แต่จื่ออวี้ก็ไม่ละความพยายามขยับลุกมานั่งที่ขอบเตียงจนได้
“หื้อออ ทำไมปวดอย่างนี้นะ ทำไมถึงเจ็บที่อกแบบนี้” จื่ออวี้เอามือขึ้นไปทาบที่หน้าอกไว้ด้วยความเจ็บปวด เจ็บที่หน้าอกเหมือนจะร้องไห้ แต่กลับร้องไม่ออก เหมือนมีก้อนมาจุกไว้ที่คอ ความรู้สึกอึดอัดนี้มาจากที่ไหนกัน ลมหายใจก็ติดขัด เหมือนคนจะร้องไห้ อยู่ๆ ใบหน้าที่ก็เปียกชื้นด้วยน้ำตาที่หยดลงบนหลังมือ ความงุนงงทำให้จื่ออวี้รวบรวมสติ ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น ตัวตนที่อยู่ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ เวลาผ่านไปไม่นานแม้แต่นกยังไม่ทันได้ขยับปีกบิน อยู่ๆ ความทรงจำบางอย่างกลับไหลเข้ามา เหมือนน้ำชาที่ไหลลงในถ้วย ทำให้จื่ออวี้ยกมือขึ้นมากุมขมับด้วยอาการปวดหัวอย่างหนักหน่วง ความทรงจำที่แสนเจ็บปวดบางอย่างกำลังหลั่งไหลเข้ามาในใจ และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้จื่ออวี้เจ็บปวด
“ตระกูลจางรับราชโองการ” เสียงแหลมๆ ของชายมีอายุใส่ชุดทางการสีเข้ม กำลังเปิดอ่านม้วนราชโองการสีทองปักลายมังกรห้าเล็บ ที่ทำจากผ้าแพรเนื้อดี คนผู้นั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากกงกงที่รับใช้ใกล้ชิด ผู้เป็นเจ้าแห่งแผ่นดิน ฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน
“กระหม่อม จางซุนหลี่รับราชโองการ” จางซุนหลี่ ฮูหยินจาง หมิ่งหลาน อนุฟาง และมี่ฮวาคุกเข่าลงกับพื้นหน้าประตูห้องโถงรับแขกของจวน หมิ่งหลานมีสีหน้ายิ้มแย้ม และดีใจ ทั้งตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สีหน้าที่แสดงถึงความคาดหวังราชโองการต้องเป็นราชโองการอภิเสกสมรสของนางกับไท่จื่อแน่นอน นางคิดใฝ่ฝันว่าสักวันนางจะได้เข้าไปดูแลไท่จื่อในฐานะภรรยาเอก ไม่ใช่น้องสาวเหมือนอย่างที่เป็น เสด็จป้ากัวกุ้ยเฟยก็รับปากนางเป็นมั่นเหมาะ ฮองเฮาจินเหม่ยหลันก็โปรดปรานนางมาก อยากรับนางเป็นสะใภ้ใหญ่เต็มตัวด้วยความรักความเอ็นดูนางมาตั้งแต่ยังเยาว์ ความรักของนางกับรัชทายาทที่ผูกสมัครรักใคร่ ตั้งแต่นางยังเยาว์วัยมาสิบปี ในใต้หล้านี้ไท่จื่อโปรดนางที่สุดทั้งที่ความจริงแล้วนางจะได้แต่งงานเมื่อสองปีก่อนแล้วแท้ๆ แต่องค์ไท่จื่อยังอยู่ในช่วงสร้างผลงาน พระองค์ทรงเสียสละเพื่อประชาชน หมิ่งหลานเองก็ต้องเรียนรู้ให้มาก ถึงแม้ว่านางกับไท่จื่อจะได้พบเจอกันน้อยกว่าแต่ก่อน ตอนที่นางยังเป็นเด็กไท่จื่อมักจะมาเล่นกับนางบ่อยๆ เพราะนางรู้ดีว่าหากเราโตขึ้นทุกคนล้วนมีหนทางของตนเอง และ หมิ่งหลานเองก็เลือกแล้วว่าทางที่นางจะเดินคือทางที่มีหย่งเหวินเดินเคียงข้างเท่านั้น หากไม่นางก็ขอตายดีกว่า หากไม่ได้เดินเคียงคู่ เป็นหงส์คู่มังกรกับเสด็จพี่หย่งเหวิน
“ตระกูลจาง มีบุตรชายสร้างคุณงามความดี จางหมิ่งเทียนแม้อยู่ชายแดนรับใช้จิ้นอ๋อง ผลงานโดดเด่น พระราชประทาน ทองคำ 1 หีบ ผ้าไหม 100 พับ” เสนาบดีจางซุนหลี่ยิ้มปลื้มใจออกนอกหน้า ความภาคภูมิใจของบิดา คือเห็นว่าบุตรชายที่เขาทุ่มเทมาตลอดครึ่งชีวิต มีความสามารถรับใช้บ้านเมือง ถึงแม้บุตรชายมิได้อยู่เมืองหลวง ฮ่องเต้ก็ยังนึกถึงประทานรางวัลให้มากมาย รวมถึงนางที่เป็นน้องสาวที่ยินดีกับพี่ชายคนเดียวคนตน แม้หลายปีมานี้ความสัมพันธ์พี่น้องอาจจะห่างเหินไปบ้าง แต่นางก็รักพี่ชายนางมาก พอๆ กับรักน้องสาว
“คุณหนูจางหมิ่งหลานเป็นสตรีที่มีความงดงามเป็นที่ประจักษ์ มีคุณสมบัติที่สตรีชั้นสูงพึงมี ทั้งด้วยเกิดในชาติตระกูลดีเป็นถึงบุตรสาวของเสนาบดีจางซุนหลี่กับฮูหยินเอกกัวซิงฉี หลานสาวของพระนางกัวกุ้ยเฟย ผู้มีความดีงามพร้อมทั้งรูปโฉม และชาติตระกูลทั้งยังเป็นที่โปรดปรานของฮองเฮา เจิ้นจึงเห็นสมควรพระราชทานจัดงานมงคลสมรสระหว่างจางหมิ่งหลานกับ……” สุดท้ายวันที่ข้ารอคอยก็มาถึง ข้ารอมาสิบปี แต่งงานตอนนี้ก็ยังไม่สายเกินรอ ยิ่งช่วงเวลาสอนปีที่ผ่านมาข้ารู้สึกว่ามันนานยิ่งนัก ข้ากลัวใจของไท่จื่อจะแปรเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้ข้าไม่กลัวอะไรทั้งนั้นความฝันข้าจะเป็นจริง จะเป็นจริงแล้ว
“จางหมิ่งหลานกับจิ้นอ๋องหย่งจื่อ แต่งเข้าจวนพยัคฆ์ทมิฬเป็นหวางเฟย…..” สมองของหมิ่งหลานแทบจะอยากหยุดเวลาเอาไว้ นางไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น เหมือนมีแผ่นหยกหนาๆ มาตบหน้า เหมือนว่านางกำลังฝันไป ใบหน้าที่เคยงดงาม แจ่มใส บัดนี้กลับซีดเซียวและด้านชาไปหมดทั้งตัวจนพูดอะไรไม่ออก ข้าหายใจไม่ออก มันมืดไปหมด สมองมันขาวโพลนไปหมด
ตุบ!!!
“หลานเออร์!!”
จำได้แล้วหลังจากเหตุการณ์นั้น จางซุนหลี่เป็นคนรับราชโองการแทน แต่หลังจากที่หมิ่งหลานฟื้นมาได้สามวัน ไท่จื่อก็ส่งคนมาขอให้จางมี่ฮวา ไปเป็นสนมในองค์รัชทายาทตำแหน่งเหลียงเยวี่ยน พร้อมกับของกำนัลและสินสอดอีกมากมาย และนางก็พึ่งได้รู้ว่าที่ไท่จื่อไม่คิดที่จะแต่งงานกับหมิ่งหลานอยู่แล้ว เพราะว่ารอเวลาให้มี่ฮวาถึงวัยออกเรือน กฎหมายต้าจินมีข้อห้ามสำคัญคือ ห้ามพี่น้องมีสามีคนเดียวกัน หมิ่งหลานก็คงรู้ดีนางเลยโดดสระบัวตาย หากตายยังดีกว่าอยู่ดูหน้าน้องสาวทรยศขึ้นเกี้ยวเข้าหอกับคนที่นางรัก สุดท้ายก็เป็นข้าจื่ออวี้มาแทนที่เจ้า เข้ามาแทนที่ร่างไร้วิญญาณ ข้าสัญญา ข้าจะจดจำสิ่งที่พวกเขาทำกับเจ้า ข้าจะทำให้นางแพศยานั้นเจ็บปวดใจ ทุกข์ทรมาน ที่ไม่อาจเป็นใหญ่ได้กว่านี้อีก ส่วนไท่จื่อ เป็นเพราะท่านโง่เองที่ไม่เห็นค่าหมิ่งหลาน เห็นแต่เพียงว่าหมิ่งหลานรักท่านมากสุดหัวใจ แม้ท่านจะดีต่อนางไม่เคยทำร้ายนาง แต่ข้าจะไม่มีวันยกโทษให้คนที่ทำร้ายเจ้าแน่ ข้าจะทำให้ท่านผู้เป็นไท่จื่อแห่งต้าจินไม่ได้สัมผัสรักที่จริงใจอีกเลย ต่อไปนี้ข้าจื่ออวี้จะเป็นตัวเจ้า จางหมิ่งหลาน
“คุณหนูเจ้าคะ เดินมาสระบัวทำไมเจ้าคะ ถ้าตกลงไปอีกจะทำยังไงเจ้าคะ”
ถิงถิงเป็นสาวใช้คนสนิทของหมิ่งหลาน ถิงถิงเป็นคนฉลาด เชื่อฟัง แถมยังซื่อสัตย์ต่อนาง คอยดูแลนางไม่เคยห่าง ถิงถิงเมื่อเห็นว่าคุณหนูไม่อยู่ที่เรือนจึงได้เดิน ตามหาคุณหนูของนางทั่วทั้งจวน นางกลัวว่าหมิ่งหลานที่พึ่งหายป่วยจะเป็นอะไรขึ้นมาอีก หมิ่งหลานมองสำรวจถิงถิงตั้งแต่หัวจรดเท้า วันนี้เป็นครั้งแรกที่นางเดินออกมานอกเรือน ได้มองถิงถิงอย่างเต็มตา นางก็หน้าตาก็น่ารักใช้ได้ เหมือนไอดอลฝึกหัดที่สดใส อีกหน่อยคงหนุ่มๆ มาชอบพอนาง ข้าคงต้องเลือกคนดีสักคน ให้แต่งงานกับนาง สระบัวที่นางเห็นตรงหน้านี้ ยิ่งมองลงไปดูใต้พื้นน้ำก็เกิดความรู้สึกบางอย่างที่มันไม่ถูกต้อง
“ถิงถิง เจ้ารู้หรือเปล่า ว่าหลังจากที่ข้าตกน้ำ อยู่ๆ ข้าก็ว่ายน้ำได้เฉยเลย”
“คุณหนู ไปเตรียมตัวกันเจ้าคะ อีก 3 วันคุณหนูจะเข้าพิธีแล้วนะเจ้าคะ”
ถิงถิงชวนหมิ่งหลานเข้าไปในเรือน ไม่ได้สนใจฟังที่หมิ่งหลานพูด อีกอย่างนางไม่เชื่อหรอกว่าคุณหนูจะว่ายน้ำเป็นแล้ว อีกอย่างนางไม่อาจปล่อยให้คุณหนูคาดสายตา เพราะถ้าหากนางปล่อยคุณหนูไว้คนเดียวอีก กลัวคุณหนูของตนจะคิดสั้น หมิ่งหลานยิ้มมุมปากนิดๆ ถิงถิงไม่เชื่อว่าหมิ่งหลานคนใหม่คนนี้ว่ายน้ำเป็นแล้ว ยังไม่พอ นางยังเปลี่ยนเรื่องใหม่เฉยเลย เห็นแบบนี้ชาติก่อนเคยเป็นนักกีฬาว่ายน้ำมาก่อนนะ แถมยังเคยรับสอนเด็กๆ ว่ายน้ำอีกด้วย
“พิธีที่เจ้าหมายถึง คงเป็นงานมงคลของข้ากับจิ้นอ๋อง” ถิงถิงนางคงจะหมายถึงงานนี้ เพราะจากความทรงจำของหมิ่งหลานก็คงจะมีแต่เรื่องนี้เท่านั้น แต่นางกลับรู้สึกว่ามีบางส่วนที่หายไป
“คุณหนูจะยอมแต่งงานแล้วหรือเจ้าคะ” ถิงถิงจับมือคุณหนูของนางอย่างตื่นเต้น เพราะจิ้นอ๋องต่อให้ถูกขนานนามว่าเย็นชาไร้ใจเพียงใด แต่ก็เป็นหนุ่มรูปงามไม่แพ้ไท่จื่อผู้เป็นพี่ชายเลย และยังเป็นบุรุษกำยำ แถมในตำหนักก็หามีสตรีไม่ หากคุณหนูแต่งเข้าไปก็จะเป็นชายาแต่เพียงหนึ่งเดียว ช่างแตกต่างกับตำหนักบูรพาของไท่จื่อ ที่ตำแหน่งพระชายารองเต็มหมด แล้วจะเหลือแต่สนมชั้นล่างกับไท่จื่อเฟยเท่านั้นแหละที่ว่าง หากคุณหนูของนางแต่งเข้าตำหนักบูรพาไป จะสู้รบหรือทันเล่ห์เหลี่ยมเหล่าสนมชายาได้อย่างไร
“นำทางข้าไปเถอะ อย่าถามมาก”
“เจ้าคะคุณหนู เชิญทางนี้เลยเจ้าคะ” ถิงถิงนำทางหมิ่งหลานไปจวนฮูหยินใหญ่ เพื่อจะลองชุดแต่งงานตัวในที่ฮูหยินจางผู้เป็นมารดาได้ตัดเย็บไว้อย่างประณีตส่วนชุดคลุมตัวนอกต้องใช้ของกรมวังจัดเตรียมให้ และยังมีเครื่องประดับมากมายที่เป็นของหมั้นหมายที่ท่านอ๋อง ฮองเฮา แม้แต่ท่านป้าของนางกัวกุ้ยเฟยส่งมาให้ตอนนางยังไม่ฟื้น
“คารวะท่านแม่” ฮูหยินจางกำลังจัดของใส่หีบเพื่อเป็นสินเดิมเจ้าสาวอยู่ นางกำลังวุ่นวายกับของล้ำค่ามากมายที่ต้องส่งไปพร้อมตัวเจ้าสาวอีกสามวัน
“หลานเออร์ มาก็ดีแล้วลูก เจ้ามาช่วยแม่เลือกเครื่องประดับผมเจ้าสาวสิ มีทั้งของฮองเฮา ทั้งที่พระนางกุ้ยเฟยส่งมา แม่เลือกไม่ถูกแล้ว” ฮูหยินจางเดินไปเดินมา นางกำลังเลือกเครื่องประดับที่ดีที่สุด และเหมาะสมกับหมิ่งหลานที่สุด พร้อมกับสาวใช้ข้างกายวัยกลางคน นามนิ่งจูกำลังจัดของที่เลือกแล้วลงใส่หีบ มีผู้ช่วยเป็นพ่อบ้านฝาน คอยจดรายการของ และอีกหลายคนที่ขนเครื่องประดับเก่ามาทำความสะอาด รอฮูหยินเลือก
“ท่านแม่ใจเย็นๆ มาลูกช่วยเลือก” หมิ่งหลานเดินเข้าไปเลือกเครื่องประดับมากมายที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน แม้แต่ในความทรงจำของหมิ่งหลานก็ตาม ความสวยงามกลิ่นอายความขลังของแต่ละชิ้น เหมือนมีมนต์สะกด และเสน่ห์ของตัวมันเอง มิน่าท่านแม่ถึงเลือกยากนัก ขนาดนางยังเลือกยากเลย
“ท่านแม่ทำไมถึงมากมายถึงเพียงนี้เจ้าคะ” หมิ่งหลานนางรู้สึกตกใจกับเครื่องประดับที่เห็น มีทั้งเพชร ไข่มุก ไพลิน ทองคำ หรือหยกขาวหายาก แม้แต่หยกดำก็มี แต่ละชิ้นดูใหม่มาก แตกต่างกับที่นางเคยไปดูที่พิพิธภัณฑ์สมัยก่อน
“สี่ในห้าส่วนท่านอ๋องส่งให้เจ้า” ท่านแม่วางมือบนเครื่องประดับ ในส่วนของท่านอ๋องเพื่อบอกหมิ่งหลานว่าชิ้นไหนบ้าง ที่ท่านอ๋องตั้งใจส่งมาให้นาง
“ส่วนชิ้นนี้แม่ภูมิใจนำเสนอ” ท่านแม่เปิดกล่องสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะ เป็นหนึ่งในเครื่องประดับที่วางรวมๆ กันอยู่
“ปิ่นหยกขาวมีสีดำหายาก” ท่านแม่เปิดกล่องขึ้นมา ปิ่นเล็กๆ ที่ทำจากหยกขาวผสมหยกดำเนื้อแก้วใส เกาะสลักเป็นลายมังกรดำกำลังพันรอบด้ามส่วนหัวเป็นดอกเหมยกุ้ยสีขาว งดงามสะดุดตาจริงๆ หลับตาก็รู้ว่าสิ่งที่อยู่ในกล่องนี้ประเมินค่าไม่ได้แน่นอน แถมช่างที่แกะสลักยังฝีมือประณีต สามารถนำส่วนเนื้อหยกที่เป็นสีดำมาแกะเป็นรูปมังกร ส่วนเนื้อหยกสีขาวก็แกะสลักดอกเหมยกุ้ยออกมาได้อย่างงดงาม หมิ่งหลานพิจารณาดูปิ่นในกล่องไหมอย่างละเอียดอีกครั้ง ด้ามปิ่นมีมังกรสีดำแกะสลักงดงามราวกับมีชีวิต เป็นปิ่นนี้ทำจากหยกชิ้นเดียวกัน ซึ่งหาได้ยากมากที่จะมีความลงตัวของการแกะสลักหยกที่ต่างสีกัน จะต้องเป็นช่างที่ชำนาญยิ่งกว่าช่างหลวง
“ท่านแม่ลูกชอบชิ้นนี้เจ้าคะ งดงามมาก” หมิ่งหลานเห็นปิ่นนี้ครั้งแรกก็รู้สึกชอบและถูกชะตาทันทีจึงเลือกเก็บหยกชิ้นนี้ไว้เป็นพิเศษ ก่อนจะช่วยมารดาเลือกเครื่องประดับชุดต่อไป
ฝากโหลดอีบุ๊คด้วยนะคะ
ความคิดเห็น