[fanfic] เจ้าหญิงวุ่นวายกับองค์รักษ์เย็นชา (เบลล์ฝน)

ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 4

ตุ้บ

ร่างบางถูกโยนลงบนเตียงอย่างไม่ใยดี

"หนักชะมัด" คนที่อุ้มร่างมาปาดเหงื่อบนหน้าไปบ่นไป
แต่ก็ยังไม่วายชำเลืองตาไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียง

น่ารักจังแหะ..

พอๆ

เธอสะบัดหัวไล่ความคิดก่อนจะเริ่มสำรวจว่าอีกฝ่ายว่าบาดแผลตรงไหนบ้าง

ลอยถลอกตามขานิดหน่อยกับรอยช้ำที่แขน

"ช้ำง่ายชะมัด" พูดจบก็ลุกไปหยิบหลอดยาแก้ปวดเมื่อยมาทาให้คนที่นอนอยู่

'เบลล์เมื่อยมั้ย'

'ก็เมื่อยนะพี่'

'มาพี่นวดให้'

ภาพในอดีตแล่นเข้ามาในสมองเธอ

สัมผัสที่เธอต้องการมาโดยตลอด

แต่ทำไมตอนนี้มันกลับน่ารังเกียจได้ขนาดนี้

เกลียด

เกลียด!!

มือที่นวดให้บีบแรงขึ้น

แรงขึ้น..

ตามความโกรธความเกลียดที่กำลังพุ่งขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

"เจ็บ" คนที่นอนอยู่พรึมพรำ

คำพูดนั้นดึงสติเธอกลับมาอีกครั้ง

เธอชะงักไปก่อนจะลูบแขนของคนที่นอนอยู่

เผยให้เห็นรอยแดงจ้ำๆที่เธอบีบเมื่อกี้นี้

"ช่วยไม่ได้นิ เธอทำกับฉันก่อนเองนะ"

"เบลล์"

เธอหันไปมองคนที่เรียกชื่อเธอขึ้นมา

"พี่ขอโทษ..พี่คิดถึงเบลล์นะ.."

อ่า คงฝันสินะ

เธอเลื่อนหน้าเข้าไปจ้องให้ชัดๆว่าอีกฝ่ายหลับจิงหรือว่าแกล้งหลับ

ฟึ่บ

จู่ๆคนที่นอนอยู่ก็จับหน้าเธอไว้ พรึมพรำอะไรออกมาไม่รู้เธอคงฟังไม่รู้เรื่องเพราะตอนนี้เสียงหัวใจเธอมันดังซะยิ่งกว่าเสียงที่อีกฝ่ายพูดซะอีก

"เบลล์" ร่างบางเอ่ยชื่อขึ้นมาอีกครั้งด้วยเสียงแผ่วเบา

ริมฝีปากนุ่มกดลงที่ริมฝีปากคนร่างสูง

มือของร่างบางเริ่มซุกซนไล้ไปตามร่างกายร่างสูง

"พระองค์อย่านะพะยะค่ะ"เธอพยายามผลักร่างอีกฝ่ายออกแต่ก็ไม่เป็นผลกลับกลายเป็นว่าอีกฝ่ายรวบแขนเขาไว้ทั้งสองข้างก่อนจะเริ่มซุกไซร์ตามซอกคอ

"ร้อนแหะ"ร่างบางบ่นพึมพรำก่อนจะถอดเสื้อคลุมชั้นนอกออกเผยให้เห็นบราสีเหลืองที่ช่างตัดกับผิวสีขาว

"เซ็กซี่ชะมัด" เธอหลุดปากออกไปอย่างไม่รู้ตัว

เขาแสยะยิ้มก้มลงกระซิบข้างหูเธออย่างแผ่วเบา

"เมื่อกี้ว่าไงนะค่ะ"

"เอ่อ กระหม่อมว่าพระองค์เมานะพะยะค่ะ"

"เมาอะไร นี่เบลล์ ฉันชอบเบลล์มากนะ เหมือนเคยเจอกันที่ไหนเลย"

นิ้วยาวเริ่มลูบไล้ไปตามใบหน้าของเขมิ

"หน้าก็คุ้นๆนะ แถมชื่อก็ยังคุ้นๆอีกนะสิ"

พูดจบคอของเขมิก็ได้ถูกแสดงความเป็นเจ้าของซะแล้วกระดุมถูกปลดออกทีละเม็ดอย่างช้า
ลมหายใจอุ่นสัมผัสเข้าที่ซอกคอ



นี่เรากำลังจะโดนข่มขืนรึเนี่ย...
บ้านะ เราเป็นเมะไม่ใช่เรอะ





"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน"

เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาก็พบกับสภาพตัวเองที่ไม่มีอะไรใส่อยู่มีเพียงแค่ผ้าห่มผืนเดียวที่ปกปิดร่างกายไว้ มองไปรอบเตียงก็เห็นแต่เสื้อผ้าที่วางอยู่ระเกะระกะ

นี่มันละครไทยชัดๆ

"โอย พระองค์จะแหกปากทำไมพะยะค่ะ"เสียงบ่นงัวเงียดังมาจากข้างๆ

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย?เธอทำอะไรฉัน?แล้วทำไมมันเป็นแบบนี้?"ฉันรัวคำถามใส่ทันทีที่เจอสภาพทั้งของตัวเองและเบลล์ เบลล์สภาพก็ไม่ต่างจากฉันหรอกแค่ มีรอยแดงเป็นจ้ำๆอยู่รอบคอแถมสันกรามและไหปลาร้า อย่าบอกนะว่า....

"กระหม่อมควรถามพระองค์มากกว่าว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรอยู่ๆพระองค์ก็มาข่มขืนหม่อมฉันแถมไอ่รอยแดงๆตามหน้าตามตัวนี่พระองค์เป็นคนทำหมดเลยนะพะยะค่ะ--*"

"พอๆหยุดแค่นั้นเลยฉันไม่อยากฟังแล้ว"

TOT โฮ ใครจะไปอยากฟังไอ่เรื่องบ้าๆแบบนี้ละ
นี่ฉันทำบ้าอะไรลงไปเนี่ยยยยยย

"ไม่แค่นั้นนะพะยะค่ะ มีการบอกหม่อมฉันให้ช่วยหน่อยด้วย"

"เดี๋ยวนะ แล้วเธอได้ทำม้ายยย"

"ก็ กระหม่อมเห็นพระองค์เป็นถึงเจ้าหญิงกระหม่อมไม่กล้าชัดคำสั่งหรอกพะยะค่ะ แน่นอนว่าทำ"

โอ๊ยยย อยากจิพูดคอตายใต้ต้นแตงโม
สาบานเลยนะถ้าฉันมีสติฉันคงไม่ทำบ้าอะไรแบบนี้

"กระหม่อมว่าพระองค์คงเมาอากาศนะพะยะค่ะ แบบว่าพระองค์ไม่เคยออกไปไปไหนมาก่อนแล้วออกงี้มันเลยเมาไปเลย"

"พูดจริงพูดเล่นเนี่ยเบลล์-_-"

"จิงจังพะยะค่ะ*0*"

"แล้วนี่จะเอาไงต่อดีละ"ฉันถึงกับกุมขมับตัวเองกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเรื่องบ้าชัดๆ

"เออ ช่างเหอะเอางี้ไหนๆก็ไหนๆและ เรามาลองเป็นแฟนกันดูมั้ย รับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นไง ไหนๆเราสองคนก็ได้เสียกันแล้ว" ฉันพูดขึ้นเพราะเบลล์ไม่พูดไม่ตอบไม่แสดงความเห็นไรสักอย่างมัวแต่นั่งเอ๋ออยู่

"ตลกนะพระองค์ -_-" เบลล์ถึงกับเบ้ปากให้กับความคิดของฉัน

"เห้ย น่าสนุกดีออก ถือว่าเล่นเกมไปด้วยใครรักใครก่อนแพ้โอเคปะ โอเค ดีมากนะคร้าที่ร้ากกก" ฉันเข้าไปอ้อนกอดเอวเบลล์เอาคางเกยไหล่ไปมาโดยที่ไม่รอให้เบลล์แสดงความคิดเห็นใดใดทั้งสิ้น ว่าง่ายๆก็เผด็จการแหละ แต่เหมือนเบลล์จะรู้ว่าเกิดห้ามฉันไปก็ไม่ได้อะไรเลยได้แต่นั่งถอนหายใจ





"นี่เป็นแฟนกันต้องจับมือนะ" ศนันในนามดุจดาวสะกิดแขนก้อยยิกๆให้หันมาฟังสิ่งที่ตัวเองต้องการ
ก้อยเลิกคิ้วอย่างสงสัย

"จับมือ แบบนี้ไง ข้ามถนนไปด้วยกัน"

ร่างบางไม่รอช้าคว้ามือมาจับมือคนร่างสูงไว้แน่น

"ระวังจะรักหม่อมฉันขึ้นมาจริงๆนะพะยะค่ะ" เธออดหัวเราะกับอาการของคนตรงหน้าที่เอาแต่ก้มหน้าไม่ได้
ดูก็รู้ชัดๆว่าเขิน

"รักก็บอกว่ารักไม่ต้องมาก้มหน้าหรอก~"

"ตลก!" คนร่างบางเงยหน้าขึ้นไปถลึงตาใส่


เหอะ ใจง่ายชะมัด

คนอะไรอยู่ด้วยกันไม่กี่เดือนเขินกันซะแล้ว

แต่ช่างมันเถอะวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของเธอนะศนันธฉัตร


"วันนี้ไปเที่ยวกัน"

"วันนี้เลยหรอ?"คนร่างบางหันมาถาม

"อือ วันนี้เลยรีบ"


ใช่ เธอรีบ

เมื่อเช้าอยู่ๆเสด็จพ่อก็โทรมาบอกให้เธอรีบจัดการแผนนั้นได้เลยภายในวันนี้ต้องทำให้เสร็จโดยที่ท่านไม่ได้เล่าอะไรให้เธอฟังเลย เธอเองก็ไม่กล้าที่จะถามว่าทำไมถึงรีบขนาดนั้น เพราะเธอเองก็พอจะเดาได้ว่าเป็นความหมั่นไส้ส่วนตัวแต่เธอเองก็แค้นสิ่งที่อีกฝ่ายทำเธอไว้ด้วยแหละบางทีรีบๆจัดการให้จบจะดีกว่า

"เบลล์!! เหม่ออะไรอยู่เรียกตั้งหลายรอบแล้วนะทำไมไม่ได้ยิน"

"อ่อ กำลังคิดว่าจะไปที่ไหนดีพะยะค่ะ"

"แล้วคิดออกยังละ?"

เธอส่ายหัวกลับไปแทนคำตอบ

"ไม่ต้องคิดแล้วละ ไปน้ำตกกัน ที่นอกเมืองกันมันมีป่าอยู่นะ ตามมาสิ"

ว่าแล้วก็โดนจับมือลากขึ้นรถเพื่อมุ่งหน้าไปยังนอกเมือง

ติ๊ง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเตือนว่ามีข้อความใหม่เข้ามา

'พระราชาบอกว่าจัดการให้เสร็จภายในวันนี้นะพะยะค่ะ'


เออ รู้แล้วละนะ ไม่ต้องย้ำ

เธอคิดในใจก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าที่เดิม


ซู่ ซู่

เสียงน้ำตกแสดงให้รู้ว่าถึงที่หมายแล้ว

เธอยืนบิดขี้เกียจด้วยความล้าของแขนที่นั่งอยู่ท่าเดิมมานานโดยที่มีร่างบางหัวเราะคิกคักอยู่ข้างๆ

"ขำอะไรหรอพะยะค่ะ--*"

"ป่าววววววว"

"กระหม่อมให้พูดใหม่นะพะยะค่ะ"

"ไม่บอกได้มั้ยล้า-3-"

"ไม่ได้นะพะยะค่ะ"

แต่อีกฝ่ายกลับหันหน้ามาทำหน้าทะเล้นแลบลิ้นใส่เธอก่อนจะวิ่งหนี

"เดี๋ยวก็หลงหรอกพะยะค่ะ" เธอก้าวขาวิ่งตามคนข้างหน้าไป

ตลอดระยะทางที่วิ่งตามมันก็เพียงพอให้เธอคิดอะไรได้ คิดว่าเธอต้องทำมันจริงๆหรอ?ถึงเธอจะแค้นแต่ก็ไม่ได้แค้นมากขนาดนั้นซะหน่อย
ยังไงเธอก็โกรธก็เกลียดคนที่เธอเคย(?)รักไม่ลงหรอกแต่เหมือนความรู้สึกพ่อจะสำคัญกว่าความรู้สึกตัวเองไม่สิอาจเพราะตัวเธอเองด้วยเหตุการ์ณเมื่อ10ปีที่แล้วมันยังอยู่ในความคิดเธอตลอดเวลา
แต่เธอเองก็เสียคนที่รักไป
เสด็จแม่..

"ทำฉันก่อนนะศนัน"

"ห้ะ?เมื่อกี้พูดอะไรนะ?"

ร่างสูงไม่ได้ตอบแต่กลับเดินเข้าไปใกล้ๆช้าๆทีละก้าว

ทำเอาคนตรงหน้าเธอถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว

"เบลล์ ดะ ดะ เดี๋ยวสิ"

ร่างบางเดินถอยหลังในขณะที่เธอเดินเข้าไปใกล้ๆ

วัตถุสีเงาเงินเป็นประกายถูกชูขึ้นมาจนาสุดแขน

"กรี๊ดดดดดดด"

ร่างบางล้มลงกับพื้นตามแรงเหวี่ยงของอีกฝ่าย เธอก้มลงบีบคอด้วยความโกรธแค้นความเกลียดชัง

"พี่จำอะไรได้มั้ยว่าพี่ทำอะไรกับฉันไว้!!!!!!!"

"แค่ก พูดเรื่องอะไร แค่กๆ" ฝนเริ่มหายใจไม่ออกเมื่อแรงบีบเพิ่มขึ้นและแน่นขึ้นเรื่อยๆ

"พี่จำไม่ได้หรอ?!! เมื่อ10ปีที่แล้วไง พี่สั่งให้พ่อพี่มาเผาเมืองฉัน ถ้าพี่ไม่ชอบฉันรังเกียจฉันก็ไม่เห็นต้องมาทำกับพ่อกับแม่ฉันอย่างนี่เลย!!!!"

"เบลล์"

"พี่รู้มั้ยแม่ฉันตายเพราะพี่แถมฉันกับพ่อก็เกือบตายหนีกันแทบไม่ทันใช้ชีวิตข้างทางไปวันๆกว่าฉันกับพ่อจะกลับมาตั้งเมืองได้รู้มั้ยมันลำบากแค่ไหน!!! เพราะพี่คนเดียว ในขณะที่ฉันกับพ่อจะเป็นจะตายพี่กลับประกาศเปิดตัวคู่หมั้นมีความสุขหน้าตาเฉย พี่นี่มันผู้หญิงน่ารังเกียจชัดจริงๆคำว่ารักของพี่มันนี่มัน ขยะชัดๆ!!!!!!"

ปลายมีดที่เธอถืออยู่ค่อยๆเลื่อนมาที่คอของอีกฝ่าย

"ลาก่อนนะ เจ้าหญิงฝน"




Memmory : sanantachat


คุณเชื่อในเรื่องพรมลิขิตมั้ย

ไม่สิจะเรียกว่าบังเอิญหรือโลกกลมหรืออะไรดีละ

ย้อนกลับไปเมื่อ10ปีที่แล้ว


"พ่อบอกให้เลิกยุ่งกับเจ้าชายเบลล์แห่งเมืองพลเดชได้แล้ว!!!!"

"ไม่เพค่ะ!!!!"

"ลูกก็รู้ว่าเมืองเราทั้งสองเมืองไม่ถูกกัน!!"

"ลูกรักเบลล์นะเพคะ!"

"งั้นก็รอดูนะว่าพ่อจะทำอะไร เราจะได้เห็นดีกัน!!"

ดูเหมือนฉันในตอนนั้นจะไม่ฟังอะไรพ่อเลย

จะว่าฉันดื้อหรอ?

ไม่ใช่หรอกนะ เค้าเรียกว่าทำเพราะรักมาก

ฉันเชื่อว่าความรักชนะทุกอย่าง

รวมทั้งกำแพงความแค้นของพ่อฉันและพ่อเบลล์.....

แต่เหมือนกลับว่าทุกอย่างที่ฉันคิดจะผิดไปหมดทุกอย่าง


ในคืนนั้นเองฉันก็ถูกปลุกด้วยความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิต

สีแดงของเพลิงไฟกำลังแผดเผาอยู่ปราสาทอันใหญ่โตที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเมืองฉันสักเท่าไหร่อย่างน้อยมันก็พอให้ฉันมองเห็นจากห้องฉันได้นะ

ปราสาทเบลล์?!

ฉันหยิบแว่นขึ้นมาใส่เพื่อให้มองเห็นให้ชัดว่าใช่ปราสาทเบลล์จริงๆมั้ย

ใช่

แน่นอนว่าฉันรีบวิ่งลงไปคอกม้าทันทีแม้ว่าจะมีทหารมาห้ามฉันไว้แค่ไหนก็ตาม

ตลอดทางที่ฉันขี่ม้าไปยังปราสาทเบลล์ฉันก็ได้แต่ภาวนา ภาวนาขอให้มันไม่ใช้แบบที่ฉันคิดและภาวนาขอให้คนที่ฉันรักไม่เป็นอะไร

แต่เหมือนพระเจ้าจะไม่เข้าข้างฉัน

"เราไม่พบเจ้าชายเบลล์และท่านกษัตริย์เขมทัตต์กระหม่อมว่าคงสิ้นพระชนม์ทั้งคู่แล้วพะยะค่ะ"

"งี้สิ โดนเผาขนาดนี้รอดไปก็พระเจ้าและ เอาละเผาเมืองมันให้หมด!!"

"พ่อทำอะไรลงไปนะ!!!!!!!!"

ฉันแทบไม่เชื่อกับสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

เบลล์ตายแล้ว...

ไม่จริงใช่มั้ย

"พ่อเตือนลูกแล้ว ลูกไม่ฟังเองนะ พ่ออุส่าเตือนดีๆว่าพ่อไม่ชอบ แล้วพ่อจะย้ำอีกครั้งนะว่าเบลล์ตายแล้ว"

ถ้าฉันตัดสินใจเชื่อพ่อครั้งนั้นว่าจะไม่ยุ่งกับเบลล์และไม่ใจอ่อนเหมือนครั้งที่ผ่านๆมาเรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นสินะ

เบลล์ตายเพราะฉัน

ฉันเป็นคนฆ่าคนรักตัวเอง

ขอโทษนะเบลล์

"ฮึก ขอโทษนะเบลล์ ฮึก พี่ขอโทษ"

ฉันร้องไห้อย่างไม่อายสายตาใครว่าเค้าจะมองยังไง

วินาทีนั้นหัวใจฉันเหมือนได้ตายไปพร้อมกับกองไฟที่เผาอยู่



แต่

เหมือนพระเจ้าก็แอบเข้าข้างฉันอยู่บ้างนะ

อยู่ๆก็ส่งคนหน้าเหมือนมาให้แถมยังชื่อเหมือนอีก

"หม่อมฉัน เขมิศรา พลเดช องค์รักษ์คนใหม่ของพระองค์ขอสัญญาว่าจะปกป้องพระองค์ด้วยชีวิตพะย่ะค่ะ"

"พ่อๆ ชื่อคุ้นๆเนอะว่ามั้ยเพค่ะ"

"อืม เป็นไปไม่ได้หรอกดูหน้าสิอย่างกับผช.แถมอีกอย่างเมืองนั้นไม่เหลือซากอะไรเลยเผาซะขนาดนั้นหนีได้ก็พระเจ้าแล้วแหละ อีกอย่างคนบนโลกชื่อซ้ำๆกันก็มีหน้าตาเหมือนกันก็มีนะศนัน"


ใช่ แค่หน้าคุ้นและชื่อเหมือน

แต่มันกลับทำให้หัวใจฉันที่ตายไปในกองไฟของคืนนั้นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง

เต้นแรงขึ้น

แรงขึ้น

หยุดสักทีสิ หยุดเต้นสักที ก็แค่คนหน้าเหมือนนะ


ฉันชอบเวลาที่ได้จับมือกับเธอ

ชอบเวลาที่เธอถอดเสื้อมาคลุมให้

ชอบเวลาที่อยู่ด้วยกัน

ถึงเราจะเจอกันได้ไม่นาน แต่ฉันก็มันใจว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้คือความรัก

แต่ทำไมบางครั้งเวลาฉันมองตาเธอก็รู้สึกว่าเธอเองก็กำลังรักฉันอยู่เหมือนกันและบางครั้งก็ดูเหมือนว่าเธอเกลียดชังฉันมาก สายตาแบบนี้มันคืออะไรกัน



แต่เหมือนดวงตาจะเป็นหน้าต่างของหัวใจ

เมื่อจู่ๆเบลล์ก็เดินเข้ามาพร้อมกับมีดในมือกระชากตัวฉันจนล้มลงก่อนจะพูดทุกสิ่งทุกอย่างออกมา

"พี่จำไม่ได้หรอ?!! เมื่อ10ปีที่แล้วไง พี่สั่งให้พ่อพี่มาเผาเมืองฉัน ถ้าพี่ไม่ชอบฉันรังเกียจฉันก็ไม่เห็นต้องมาทำกับพ่อกับแม่ฉันอย่างนี่เลย!!!!"

สมองฉันเริ่มประมวผลประติดประต่อเรื่องทั้งหมดที่เกิดข้ึน

คนที่อยู่ตรงหน้าฉันไม่ใช่องค์รักษ์คนเดิม

แต่เขาคือเจ้าชายเบลล์ เจ้าชายที่ฉันรักมาโดยตลอดถึงแม้พ่อจะหาคู่หมั้นให้ฉันก็เถอะ

"เบลล์" ฉันเรียกชื่อเขาอย่างยากลำบากเพราะมือที่บีบคอฉันอยู่มันแน่นขึ้นเรื่อยๆจนหายใจไม่ออก

หายใจไม่ออก

ทำไมมันง่วงแบบนี้นะ

นี่ฉันกำลังจะตายหรอ

แต่ถ้ามันสามารถชดใช้กับสิ่งที่เกิดข้ึนได้ฉันก็ยอมนะ

"ลาก่อนนะ เจ้าหญิงฝน"

นั้นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน....




________________________________________________________________



ขอโทษน้าาาาา กว่าจะคิดเรื่องออก ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างแต่งเบย 
มีเรื่องให้คิดเยอะแยะเลยนึกพลอตเรื่องไม่ค่อยออกงะ ขอโทษที่ทำให้รอนาาาา