คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 3
เย้
ดีใจกับฉันหน่อยละกันเนอะ
กฎของการใช้ชีวิตแบบคนปกติก็คือ 1.ห้ามห่างจากเบลล์เด็ดขาด 2.ห้ามให้ใครรู้ว่าเป็นเจ้าหญิงเด็ดขาด
และเลิกเรียนแล้วไม่ต้องกลับปราสาทให้กลับบ้านพักที่เสด็จพ่อได้เตรียมเอาไว้ให้
การมาเรียนที่ รร.นี้ ฉันและเบลล์ก็จะเปลี่ยนชื่อ เพื่อไม่ให้ความลับรั่วไหล
ฉัน ใช้ชื่อว่า ดุจดาว จรัสไพศาล ส่วนเบลล์ใช้ชื่อว่า วิริยา ก่อเกียรติภิรมย์
"กระหม่อมว่าเข้ารร.ได้แล้วนะพะยะค่ะ"
"นี่ นร.2คนนั้นนะ ทำไมไม่เขารร.ประตูปิดแล้ว!!!"
ทันทีที่เขมพูดจบครูฝ่ายปกครองที่ยืนเวรก็ตะโกนด่าปาวๆ
"นี่อยู่รร.นะ มาพะยะคงพะยะค่ะอะไรกันละ ช่วยทำตัวปกติ เรียนฉันว่าดุจดาว ไหนเรียกสิ "
"ดุจดาว"
"มันยาวไปสินะ เอาใหม่ๆ เรียกว่าดาว"
"ดาว"
ป้าป
ตบหัวเข้าไปนึงทีกับคนที่พูดได้ไร้อารมณ์และสีหน้าแบบเซ็งโลกสุดๆ
"เราเป็นเพื่อนสนิทกัน ช่วยทำตามบทหน่อยสิ ก้อย"
"ก้อย?" ชี้ที่ตัวเองอย่างงงๆกับชื่อที่อีกฝ่ายเรียก มันต้องวิริยาไม่ใช่หรอ?
"ก็ก้อยกับดาวไงน่ารักมุ้งมิ้งดีออก เกี่ยวก้อยสอยดาวไงไม่เคยได้ยินหรอ"
ทำหน้ามูทู่พร้อมกับเสียงอ้อนๆแบบนี้อีกแล้ว
เหอะ เกี่ยวก้อยสอยดาวหรอ?
เข้าใจคิดดีนิ
"โอเคๆ ก้อยก็ก้อย"
"เย้ ในที่สุดก็คุยกับฉันแบบปกติสักทีนะก้อย" ดุจดาวกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
อดยิ้มไม่ได้เหมือนกันกับท่าทางที่เหมือนเด็กขนาดนี้
จะทำให้ใจอ่อนไปถึงไหนนะพี่ฝน
ศนันทำอะไรกับแกบ้างเขมิศราแกคิดสิ
ผญ.คนนี้ใจอ่อนด้วยไม่ได้หรอก
"ก็แค่ในรร.นะพะยะค่ะ"
"โห่ว อะไรกัน"
เบลล์ขก.ต่อล้อต่อเถียงอีก อาจเพราะกลัวว่าตัวเองจะใจอ่อน เดินนำลิ่วๆไปเข้าแถว อีกฝ่ายก็ได้แต่เบะปากอย่างไม่พอใจแต่ก็เดินตามไปแต่โดยดี
"เห้ยมึง เด็กม.4 2คนนั้นน่ารักวะ"
"ไหนๆ"
"นู่นไง คนนึงหน้าหวาน อีกคนนึงหน้าเข้มฉิบ"
"อ่อ ฉันรู้จักนะแกรู้สึกจะชื่อก้อยกับดาวนะ"
ทันทีที่เข้าห้องนักเรียนก็กรูกันจองที่นั่งตามมุมต่างๆที่ตัวเองชอบ ดุจดาวจูงมือวิริยาไปนั่งแถวกลางๆ เพราะเธอเองก็ไม่ใช่คนขยันเรียนเท่าไหร่ถ้าจะให้เธอนั่งหน้าแถวตลอดมีหวังเธออาละวาดแน่
"นี่พวกแกชื่ออะไรกันอะ?" เสียงห้วนๆถามขึ้นมาจากข้างหลัง
ดุจดาวหันกลับไปมองก่อนจะชี้ที่ตัวเอง
เจ้าของเสียงพยักหน้าแทนคำตอบ
"อ่อ ฉันชื่อดาว ส่วนนี่ชื่อก้อย" ตอบคำถามก่อนจะชี้ไปที่คนข้างๆ ที่ยังคงหน้านิ่งไร้อารมณ์ไว้
จะทำหน้านิ่งไปถึงไหนกันย่ะเขมิศรา
นี่แนะ
"โอ้ยๆๆๆ แกหยิกฉันทำไมเนี่ยดาว"
"เห็นแกทำหน้านิ่งแล้วหมั่นไส้:p"
"ฮ่าๆ พวกแกนี่น่ารักเนอะ เออฉันลืมแนะนำตัว ฉันดิว ส่วนนี่.."
"ฉันแอล ยินดีที่ได้รู้จักนะ" แอลพูดแทรกขึ้นมา
"แล้วนี่แกจะพูดแทรกฉันทำไมเนี่ยแอล"
"ก็ฉันอยากมีส่วนร่วมนิ"
"ฮ่าๆพวกแกนี่ก็ตลกดีนะ ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
"เห้อออ ในที่สุดก็เลิกเรียนสักที" ฝนยื่นแขนบิดขี้เกียจไปมา
ฉันก้มมองนาฬิกา นี่มันก็5โมงแล้วนี่นา
"5โมงแล้วจะกินไรมั้ย?"
"แล้วแต่เบลล์เลย"
"หม่อมฉันถามพระองค์นะพะยะค่ะ"
ฝนรีบเอามือแต่ที่ปากอย่างตกใจ
ก่อนจะรีบกำชับอีกฝ่าย
"ชู่ว์ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก"
"โอเอเอยอะอะอ่ะ"
"นี่ -_- ก็บอกแล้วไงหัดพูดแบบคนปกติสิ"
"โอเอเอยอะอาว"
"ไม่เอา เรียกฝนสิฝน" หันไปกำชับให้อีกฝ่ายเรียกชื่อนี้
"โอเออ๋น"
"นี่ ก็แค่นี้แหละ ปะไปโยนโบวลิ่งกัน"
"แต่ฉันว่ารีบไปหาข้าวกินเถอะ"
เหมือนคำพูดของอีกฝ่ายจะเป็นแค่ลมผ่านหู
ศนันคว้ากระเป๋าเดินออกมาพร้อมกับคว้าข้อมืออีกฝ่ายให้เดินตามมา
เห้ออออออ ไม่ฟังกันอีกแล้วสินะ
ก็ได้คิดในใจกับท่าทางที่เหมือนเด็กของคนตรงหน้า
ว่าแต่กำแพงที่สร้างไว้ตอนแรกพังไปหมดแล้วรึไงนะ
นี่เรากำลังใจอ่อนหรอ
คงต้องโทษหัวใจตัวเองที่ตกหลุมรักคนๆเดิมซ้ำไปซ้ำมา
หึ แต่ไม่มีทางหรอก
"ไม่ทราบว่าเอากี่ทีดีค่ะ"
"อ่อ สองที่ค่ะ"
"1,999บาทนะค่ะ"
ศนันหยิบแบงค์พัน2ใบยื่นให้พนักงานที่เค้าเต้อ
"ไม่ต้องทอนนะค่ะ"
ว่าแล้วก็เดินดุ่มๆไปหยิบรองเท้าสำหรับเล่นสเก็ตยื่นให้คนที่กอดอกยืนมองอยู่
"ไหนบอกจะไปโยนโบว์ลิ่งไงพะยะค่ะ"
คนอะไรดุชะมัด ศนันเบ้ปาก
"นินทาอะไรหม่อมฉันในใจอีกหรอพะยะค่ะ-_-"
"ป่าววววววววนิ ปะๆๆไปเล่นกันเถอะ"
นี่มันเล่นยังไงวะเนี่ย-_____-
ทำไงดีละ เดี๋ยวเบลล์ก็บ่นอีก
คนอะไรขี้บ่นชะมัด
"เล่นไม่เป็นละสิ"คนข้างๆพูดขึ้น
รู้ทันจริงๆศนันจิ๊ปากอย่างเซ็งๆ
เบลล์ยื่นมือมา
"จับมือหม่อมฉันไว้นะพะยะค่ะเดี๋ยวหม่อมฉันพาเล่นเอง"
ถึงจะดูลังเลแต่ก็ยื่นมือไปจับมือเค้าอย่างง่ายดาย
"อย่าพาล้มนะ"
"เชื่อใจหม่อมฉันสิพะยะค่ะ"พูดจบก็ยิ้มกระชากใจสาวไปหนึ่งที
เขมิศราประคองร่างเจ้าหญิงศนันให้ค่อยๆฝึกเดินช้าๆในลานน้ำแข็ง
ตัวเลข –17องศา ฉายขึ้นที่หน้าปัดวัดอุณหภูมิของลานสเก็ต
แม้อากาศจะหนาวเย็นสักเท่าไหร่
แต่กลับแปลก
อากาศหนาวเย็นเพียงนี้ไม่ทำให้เขา2คนหนาวได้
“หนาวมั้ยพะยะค่ะ” ว่าจบเขมิศราก็ถอดเสื้อกันหนาวที่หยิบติดมือมาคลุมร่างของเจ้าหญิงศนันไว้
ใบหน้าขาวเปลี่ยนเป็นสีแดง
เธอก้มหน้าเพื่อปกปิดอาการที่เรียกว่า
เขิน
ใครจะไปหนาวกันละทั้งจับมือทั้งถอดเสื้อมาคลุมให้
คนอะไรอยู่ใกล้ๆแล้วรู้สึกอุ่นใจได้ขนาดนี้
ศนันอมยิ้มกับความคิดตัวเอง
“เห้ยยยยยยยยยย!!!!!”
“เจ้าหญิงระวัง!!!!”
ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินอยู่ท่ามกลางลานน้ำแข็งนั่นเอง
ก็มีผช.ที่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง
ความลื่นของน้ำแข็งไม่สามารถทำให้เบรกได้
ชนเข้ากับร่างเจ้าหญิงอย่างจัง
ตึง
ร่างบางล้มลงไปกองที่พื้นอยากไม่ได้สติ
“เจ้าชาย!!!ทำไมเจ้าชายไม่ดึงเจ้าหญิงเข้ามาละพะยะค่ะ”
เบลล์มองหน้าอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ก็ถ้าดึงเข้ามา จะไม่เจ็บยังไงละ ยังไงก็ขอบใจมากนะที่เข้ามาชนให้
ผญ.คนนี้นะใจอ่อนด้วยไม่ได้หรอก ให้ค่อยๆรับความเจ็บปวดและทรมานไปช้าๆ”
“หลักแหลมมากพะยะค่ะ ทำไมพระองค์ชั่วได้อย่างนี้”
ปากมันเรอะนั่น
เขมิศราคิดในใจ
“เอ้า แล้วแกยืนมองอะไรอยู่ละ ไปๆๆเดี๋ยวผญ.คนนี้ฉันจัดการต่อเอง” ว่าจบก็โบกมือไล่ไปมา
มันยังไม่จบแค่นี้หรอกนะ
ศนันธฉัตร
ความคิดเห็น