[fanfic] เจ้าหญิงวุ่นวายกับองค์รักษ์เย็นชา (เบลล์ฝน)

ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 2

คุณเชื่อในเรื่องพรมลิขิตมั้ย?

'ถ้าโตขึ้นเสด็จพี่จะลืมหนูมั้ยค่ะ'

'ด้วยเกียรติของเจ้าหญิงพี่ขอสัญญาว่าจะไม่ลืมน้องเลย'

'พี่พูดจริงใช่มั้ยค่ะ'

'จริงสิ โตขึ้นไปเราอย่าลืมมาขอพี่แต่งงานละ พี่จะได้เป็นเจ้าหญิงที่โชคดีที่สุดในโลกเลย

เหมือนในนิยายไง เจ้าหญิงกับเจ้าชายครองรักกันอย่างมีความสุขตราบนานเท่านาน' 

'งั้นพี่ฝนก็อย่าลืมเบลล์ละกันละ เดี๋ยวพอเบลล์โตเบลล์จะรีบมาขอเลย'

'พี่จะรอนะ พี่รักเบลล์นะ'

มันก็แค่เรื่องเล่าที่ขึ้นต้นด้วยกาลครั้งหนึ่งเท่านั้นแหละ

ฝันอีกแล้วสินะ 

ถ้ารู้ว่าวันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่เบลล์จะทำอะไรได้บ้างนะ

เธอสะบัดหัวไล่ความคิด เพราะต่อให้รู้เธอก็ไม่สามารถกลับไปทำอะไรได้คนมันจะไปรั้งยังไงก็ไปอยู่ดี

คนที่บอกว่ารอ คนที่บอกว่ารักนักรักหนากับมาทิ้งกันไปซะแบบนี้

"เขมคิดอะไรอยู่หรอลูก"

"อ่อ ป่าวหรอกพะยะค่ะ"

บอกปัดไปอย่างงั้น 

ทั้งๆที่กำลังคิดถึงใครอยู่แท้ๆ

"พ่ออยากให้เราทำอะไรหน่อยนะ"

เขมิศราเอียงคอสงสัย

"ไม่ต้องสงสัยไรนักหรอ พอดีฉันอยากขยายอาณาจักรเพิ่มนะ"

เธอพอจะเดาความคิดของคนเป็นพ่อออก อย่างพ่อเธออะนะ ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

"ราชวงศ์ธนพัฒน์พิศาลเขารับสมัครองค์รักษ์ประจำตัวเจ้าหญิง"

"แล้วไงอะเสด็จพ่อ"

"ฉันอยากให้แกไปสมัครแล้วให้แกไปสร้างความปั่นป่วนภายในวัง เมืองมันจะสั่นคลอน แล้วจังหวะนั้นฉันจะยกทัพไปยึดเมือง แต่แกจะทำรึป่าว พี่ฝนแกนะ..."

คำพูดนั้นทำให้เขมิศราสะกิดใจอยู่บ้าง

แต่ก็นึกถึงวันที่อีกฝ่ายทิ้งเธอไปอย่างไม่ใยดี

กอดขาขอร้องอ้อนวอนเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ไม่เห็นใจ 

วันนั้นเธอเหมือนตายทั้งเป็น 

กว่าจะผ่านพ้นแต่ละวันได้แทบบ้า

เมื่อตัดสินใจเดินมาแล้วก็จะไม่มีวันเดินกลับไป

"ทำพะยะค่ะ ผญ.คนนั้นไม่ได้อยู่ในความทรงจำของหม่อมฉันแล้ว"

จากความรักแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง

"อืม เธอนี่หน้าคุ้นๆจัง"

ผู้ครองบังลังก็แห่งราชวงศ์ธนพัฒน์พิศาลพูดขึ้นหลังจากที่ได้อ่านประวัติข้อมูลของคนที่สมัครเป็นองค์รักษ์ของลูกสาวตนเอง

"ชื่อก็คุ้นๆนะ เขมิศรา อืม"

"เกรงว่าท่านพระราชาจะจำผิดนะพะยะค่ะ โลกเรามันตั้งกว้างมีคนตั้งมากมาย"

"อืม มันก็จริงอย่างที่เธอพูดนะ เอาเป็นว่าฉันเลือกเธอ"

สิบกว่าปีที่ผ่านมาหน้าตาเธอก็เปลี่ยนไปมากพอสมควร จากหน้าหวานๆในตอนเด็กกลับเปลี่ยนเป็นหน้าคมเข้มต่อให้จะสนิทแค่ไหนถ้ากลับมาเจอเธออีกทีก็คงจำไม่ได้เป็นแน่

"เป็นเกียรติอย่างยิ่งพะยะค่ะ"

"แต่ ลูกสาวฉันสวยนะ ถ้าตกหลุมรักขึ้นมาละก็ คงจะรู้นะว่าเป็นยังไง"

พูดเสร็จก็เอานิ้วปาดคอแทนคำว่า"ตาย"

"กระหม่อมทราบดีพะยะค่ะ"

"ถวายบังคมเพคะเสด็จพ่อ"

ผู้หญิงผมสีน้ำตาลอ่อนไม่สูงมากในชุดนอนลายคิตตี้ก้มลงทำความเคารพผู้เป็นพ่อ

คงจะจริงอย่างที่ใครบอกกันว่า

เจ้าหญิงราชวงศ์นี้สวยเกินกว่าจะหาอะไรมาเปรียบ

ใครที่พบเจอก็ตกหลุมรักกันไปเป็นแถบๆ

แต่ 

คงไม่มีผลอะไรกับเขมิศราหรอก 

หัวใจที่ตายไปตั้งแต่วันที่เธอเดินจาก

"ถวายบังคับพะย่ะค่ะ เจ้าหญิงศนัน "

สวัสดีคนใจร้ายในที่สุดเราก็ได้มาเจอกันอีกครั้งนะ

 "หม่อมฉัน เขมิศรา พลเดช องค์รักษ์คนใหม่ของพระองค์ขอสัญญาว่าจะปกป้องพระองค์ด้วยชีวิตพะย่ะค่ะ"

 
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันจะไม่มีวันกลับไปยืนข้างผญ.น่ารังเกียจแบบเธอเด็ดขาด ฉันจะทำทุกทางให้เธอค่อยๆทรมานเหมือนที่ทำกับฉันไว้

เจ้าหญิง ศนันธฉัตร