[fanfic] เจ้าหญิงวุ่นวายกับองค์รักษ์เย็นชา (เบลล์ฝน)

ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1 เริ่ม

เรื่องเล่าเรื่องนี้เริ่มต้นด้วยคำว่ากาลครั้งหนึ่ง

กาลครั้งหนึ่ง?

ณ ปราสาทที่อยู่กลางใจเมือง แสงตะวันที่สาดส่องลงมากระทบกับปราสาทหรูที่ตั้งอยู่กลางใจเมือง
ล้อมรอบไปด้วยกำแพงสีดำทมึนที่แสดงถึงความแข็งแกร่งของผู้ครองเมืองแห่งยุคนี้

"เจ้าหญิงเพคะ ตื่นค่ะ ตื่น"

"งืม งืม แปป คร้าาาา~"

เสียงแม่นมเรียกฉันจากนอกประตูกระแทกเข้าโสตประสาทฉันเข้าอย่างจัง นี่มัน ก็เพิ่ง8 โมงเองนะ

ทำไมละทำไม เป็นเจ้าหญิงแล้วนอนตื่นสายไม่ได้หรือไงกันละยังไงฉันก็เป็นคนปกติทั่วไปนะ

แต่จะให้สวนไปได้ไงละ สวนไปกี่ครั้งก็ตอบเดิมๆว่า

'เป็นเจ้าหญิงตื่นสายไม่ได้นะเพคะ' อะไรอย่างนั้นอย่างนี้ ครั้งนี้ก็เลยเบื่อที่จะเถียงทำได้แค่ตอบเสียงงัวเงียไปตามสภาพคนเพิ่งตื่นนอนยังไม่สร่าง

"หม่อมฉันให้เวลาแค่10นาทีนะเพคะ ถ้า10นาทีแล้วเจ้าหญิงยังไม่เสด็จมาหาพระบิดาที่ห้องเสวยอาหาร หม่อมฉันคงช่วยอะไรไม่ได้นะเพคะ"

"โอ้ยๆ ตื่นแล้วนะสมศักดิ์"

"ต๊ายย เจ้าหญิง หม่อมฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกหม่อมฉันชื่อนี้ สมศักดิ์อะไรกัน ลูซี่ค่ะลูซี่"

ก็อย่างที่บอกไปอะนะแม่นมสมศักดิ์กับแม่นมที่ปลุกฉันทุกเช้าคือคนเดียวกันแถมเป็นผช. เอ้ย ไม่สิ ใจเป็นผญ.แต่ร่างกายเป็นผช.

ฉันก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆอย่างเข้าใจก่อนจะก้าวขาไปยังห้องอาหารที่ท่านพ่อนัด

"เจ้าหญิงค่ะ ทำไมไม่ยอมอาบน้ำ!!!"

เสียงสมศักดิ์ตะโกนไล่หลังฉันมาแต่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันย้อนกลับไปอาบน้ำที่ห้องหรอกนะ เพราะตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องอาหารแล้วแหละ ก่อนอื่นก็ต้องทักทายกันตามระเบียบ

"ถวายบังคมเพคะเสด็จพ่อ"

"ศนัน!!!! ทำไมไม่ยอมอาบน้ำห้ะ!!!!"

O_o

ทันทีที่เงยหน้าขึ้นมาสายตาฉันก็ไปบ๊ะเข้ากับคนตัวสูง ผมยาวมัดหางหมา คิ้วเข้มโก่ง สายตาคมกริบ

นั่นมันใครกัน.......

แต่เดี๊ยวนะ มาเห็นฉันสภาพแบบนี้เนี่ยนะ ต๊ายยยย

เสียงพ่อที่ดังขึ้นเมื่อกี้ก็ไม่ทำให้ฉันสนใจมากกว่าคนที่ยืนอยู่ได้เลย

"เอาๆช่างมันเถอะ สภาพอุบาทๆของแกเค้าเห็นกันทั่วปราสาทแล้วแหละ"

"เสด็จพ่ออะ!!!!"

"โอ๊ยๆ แกจะแหกปากทำไมฉันแสบแก้วหูไปหมดแล้วเนี่ย พอๆ นี่ องค์รักษ์คนใหม่ของแก เขมิศรา พลเดช"

"ถวายบังคับพะย่ะค่ะ เจ้าหญิงศนัน "

นาย(?)องค์รักษ์โค้งตัว145องศาตามสเต็ป

สูทสีดำเงารองเท้าหนังที่ถูกขัดอย่างดีโซ่ระโยงระยางและตราประดับบนบ่าที่บอกถึงผ่านนู่นผ่านนี่มาเยอะแยะพร้อมกับใบหน้าที่คมเข้ม

"หม่อมฉัน เขมิศรา พลเดช องค์รักษ์คนใหม่ของพระองค์ขอสัญญาว่าจะปกป้องพระองค์ด้วยชีวิตพะย่ะค่ะ"




"นี่ขึ้นมาเดินข้างๆกันสิ"

"หม่อมฉันคงไม่กล้าจะเทียบเท่าพระองค์ถึงขนาดนั้นหรอกพะยะค่ะ"

ฉันเบ้ปากอย่างเซ็งๆแลเจ้าระเบียบชะมัด นี่พ่อคิดอะไรอยู่นะถึงเลือกยัยเด็กนี่มาเป็นองค์รักษ์ฉันนะ คนอะไรเจ้าระเบียบชะมัด แถมยัง หน้าตาดี น่าแกล้งอีก เห็นแล้วก็อดที่จะแกล้งไม่ได้เลยจริ๊งจริงงงง

ขนาดหน้านิ่งยังน่ารักขนาดนี้ แล้วเวลาเขินจะน่ารักขนาดไหนเนี่ย

คิดอะไรดีๆออกแล้ววววว

"ฉันว่าจะอาบน้ำนะ"

เขมมองหน้านิ่ง

ทำหน้าอื่นไม่เป็นรึไง ทำแต่หน้านิ่งๆเนี่ย คิดว่าเท่มากรึไงยะ

"มาอาบน้ำให้หน่อยสิ"

"กระหม่อมว่ามันคงไม่เหมาะสมนะพะยะค่ะ"

"เหอะน่า ผญ.ด้วยกันมันจะอะไรนักหนา"

เขมเงียบไปแต่ก็พยักหน้าแต่โดยดีแหมใครจะโง่กล้าขัดคำสั่งของเจ้าหญิงศนันคนนี้กันละ คนที่กล้าขัดคำสั่งฉันนะเป็นศพไปทุกรายแล้วละ


แอ๊ด

ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกเผยให้เห็นความโมเดินที่ถูกตกแต่งอยู่ภายใน น้ำไหลลงมาสู่อ่าง

ชุดนอนที่ใส่อยู่ถูกโยนลงพื้นอย่างไม่ใยดีเผยให้เห็นความขาวที่อยู่ภายในเสื้อ

ร่างบางค่อยๆหย่อยขาเรียวลงอ่างก่อนจะตามด้วยทั้งตัว

“อ๊าาาา สบายจัง รู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่”

น้ำอุ่นๆแบบนี้ สบายแบบนี้ แต่เหมือนขาดอะไรไปนะ

ใช่แล้วคนนวดไง

“เขมจ๋า หยิบผ้าเข็ดตัวแล้วเข้ามาหาหน่อยสิ”

สิ้นสุดคำสั่งองค์รักษคู่กายของเจ้าหญิงศนันก็เดินเข้ามาพร้อมกับผ้าเช็ดตัว


ก่อนจะยื่นให้กับคนที่นอนแช่น้ำอย่างสบายใจอยู่ตรงหน้า

ถึงแม้ในอ่างจะเต็มไปด้วยฟองสบู่แต่ก็ไม่อาจปกปิดความขาวได้เลย

“นี่พะยะค่ะ”


“ถูหลังให้หน่อยสิ เอื้อมไม่ถึง” ฉันยื่นฟองน้ำให้เขม

เจ้าตัวรับอย่างรู้งาน แต่ก็ยังไม่วายที่จะบ่นอีก

“กระหม่อมว่ามันจะดูไม่เหมาะสมนะพะยะค่ะ”

“กล้าขัดคำสั่งฉันหรอ!”

“หม่อมฉันคงไม่กล้าขัดคำสั่งเจ้าหญิงหรอกพะยะค่ะ”

“ก็ดี มาๆถูได้แล้ว”

เขมพยักหน้ารับ

และถูหลังให้ฉันแต่โดยดี

สบายชะม้าดดดดดดด เท่าที่จำได้ปกติฉันจะให้พี่สมศักดิ์ถูหลังให้นะ แต่พอฉันโตพี่แกก็จะบอกว่า


‘ไม่ได้นะเพค่ะ เจ้าหญิงโตเป็นสาวแล้ว บลาๆ’

ฟึ่บ

ฉันเอื้อมมือไปจับที่มือเขม

นุ่มจังแหะ แถมนิ้วก็เรียวยาวด้วย

“ไม่อยากเรียกเขมเลย มีชื่ออื่นมั้ย”

“งั้นเรียกหม่อมฉันว่าเบลล์ละกัน พะยะค่ะ”

นี่ขนาดคนสวยๆแบบฉันจับมือ เบลล์ก็ไม่แสดงสีหน้าอะไรเลย

คนหรือต้นไม้ฟระเนี่ยไร้ความรู้สึกชะมัด

แต่ก็น่าแกล้งดีแหะ อยากเห็นจังตอนเขินเป็นไง

“นี่”

ฉันอดคิดจะแกล้งคนตรงหน้าไม่ได้

มือฉันไล้ไปตามแขนของเบลล์

ก่อนจะเงยหน้าแข่งจ้องตากับเบลล์

จมูกเป็นสัน คิ้วคมเข้ม ที่เข้ากับใบหน้าแบบนี้ได้เป็นอย่างดี

สายตาแบบนี้...

ทำไมมันเหมือนเคยเจอที่ไหนเลย

ตึก ตึก

ฟึ่บ

ฉันหันหน้ากลับมาที่เดิม

“มีอะไรหรือเปล่าเจ้าหญิง”

“ป่าวนิ”

จะแกล้งเขาแต่ดันมาเขินเขาซะเอง  ใช้ได้ที่ไหนกันละศนัน

ทำไมหน้ามันร้อนแบบนี้นะ

แล้วทำไมหัวใจมันเต้นแรงขนาดนี้เนี่ยยยยย

และนั่นคือก่อนที่อารมณ์ฉันจะเสียแบบนี้

ทำไมนะหรอ

“หม่อมฉันอยากไปรร.ค่ะเสด็จพ่อ”

“ไม่ ไม่ให้ไปเด็ดขาด!!”

“แต่หนูอยากไปนะเสด็จพ่อ!!!หนูอยากใช้ชีวิตปกติแบบวัยรุ่นคนอื่นเค้า”

“หยุด!!!! มันอันตรายเกินไป พ่อจะไม่เอาเราไปเสี่ยงเด็ดขาด” เสด็จพ่อประกาศสักดา

โอ้ย อะไรมันจะหน้าหงุดหงิดขนาดนี้เนี้ย

ทำอะไรก็ไม่ได้เลย เพียงเพราะแค่เป็นเจ้าหญิงนะหรอ

เออดีจริงๆ

ฉันเงยหน้ามองเพดาน

ทำไมมันโลงๆแบบนี้นะ หลอดไฟตรงนั้นหายไปไหนกัน?

“เจ้าหญิงนี่ท่านทำอะไรของท่าน เอาหลอดไฟมาไว้ตรงนี้ทำไม นี่อย่าบอกนะว่าท่านปีนขึ้นไปบนเพดานเพื่อจะเอาหบอดไฟมาทุ่มลงพื้นระบายอารมณ์นะ”

แสนรู้จริงยัยเบลล์นี่

“ก็อย่างที่แกเห็นนั่นแหละ อารมณ์เสียชะมัด ฉันอยากใช้ชีวิตแบบคนปกติเค้าบ้างอะ”

“อืม” เบลล์ตอบกลับเสียงเรียบ

แต่หน้านี่เรียบไร้อารมณ์กว่าเสียงเยอะ

ช่วยทำหน้าอินกับสิ่งที่ฉันเล่าหน่อยได้มั้ยย่ะเนี่ย -_-

“บางที่ฉันก็สงสัยนะว่า คนมันน้อยถึงขนาดเสด็จพ่อต้องจ้างต้นไม้มาเป็นองค์รักษประจำตัวฉันเลยรึไง”

ฉันหันไปดูหน้าเบลล์ว่าหลังจากฉันแซะจบจะรู้สึกไง

แต่ก็นิ่ง ไร้ความรู้สึกใดๆเลยทั้งสิ้น

ให้ตายเถอะ-_____-

คนบ้าอะไรเนี่ยวันๆทำหน้าอื่นไม่เป็น ทำเป็นแต่หน้านิ่งๆ

“หม่อมฉันมีข่าวดีมาบอกพะยะค่ะ”

“ข่าวดี?”

“ข่าวดีคือ เสด็จพ่อของเจ้าหญิงให้ท่านไปเรียนรร.ปกติได้แต่ต้องเป็นรร.ที่พระองค์กำหนด และที่สำคัญต้องให้หม่อมฉันไปเรียนด้วย”

“กรี๊ดดดดด จิงปะเนี่ย เบลล์พูดจริงใช่มั้ยยยยยยยย”

“จริงพะยะค่ะ หม่อมฉันไม่กล้าโกหกเจ้าหญิงหรอกพะยะค่ะ”

“แล้ว รร. ไหนหรอ??”

“นาดาวบางกอกนะพะยะค่ะ”