แผนร้ายสยบหัวใจนายนักธุรกิจใหญ่

“นี่นาเดียทำอะไรอีกเนี๊ย!!” เสียงตะหวาด
“ก็หนูอยากช่วยพี่เซน”
“ไม่ต้องช่วย ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ฉันทำเอง ออกไป!!”

เรียกชื่อฉันเต็มขนาดนี้ แทนสรรพนามตัวเองว่าฉันด้วย คงจะโกรธเรามาสินะ ใช่สิเราทำอะไรไม่เคยถูกใจพี่เซนสักอย่าง ถูกดุ ถูกว่า ตลอดเลย พอไม่ช่วยก็มาบ่นว่าเหนื่อย หนูเดาใจพี่ไม่ถูกแล้วนะ T^T

“ พี่ออสติน T^T ”
[ ว่าไงเด็กน้อย ร้องไห้อีกแล้วนะ ไอ้เซนมันทำไรน้องสาวคนดีของพี่อีกแล้ว ]
“ หนูอยากกลับบ้าน ฮื้ออออ หนูทนไม่ได้แล้ว “
[ โอ๋ๆคนดี งั้นกลับมาพักก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปรับ ]
“ อื้อ “

เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ใครจะไปทนได้ พูดอะไรก็ต้องคิดก่อนว่าเขาจะคิดยังไง ทีเขาพูดใส่เราล่ะเคยคิดบ้างไหม มีแต่ดุแต่ด่า คนนะเว๊ย! มีหัวใจเหมือนกัน กำแพงความอดทนพังมาหลายครั้งแล้ว ถึงจะรักเซนมากแค่ไหนแต่ถ้าต้องแลกมาด้วยความอดทนมันก็เหนื่อยมากนะ หมดแรงแล้วล่ะ ..

‘ จากลาครั้งนี้ไม่มีการบอกลา มีเพียงน้ำตาที่นำพาจากไป ขอบคุณทุกๆสิ่ง ทุกความทรงจำที่เคยให้กันไว้ จากนี้ไปขอให้เธอโชคดี ‘
“ ลาก่อนพี่เซน ;( “

#เซน
เฮ้อออ!! ตะหวาดนาเดียไปอีกแล้วสิเรา จะเป็นยังไงบ้างนะ งานก็พึ่งเสร็จ ชงกาแฟมาให้ก็น่ารักดีน่าให้รางวัลอยู่หรอก แต่มาทำกาแฟหกใส่เอกสารสำคัญที่ใช้ประชุมวันนี้จะไม่ให้ดุได้ไงล่ะ เหนื่อยจริงๆเลย พาเด็กน้อยไปกินข้าวดีกว่า

“ ท่านคะ ขอโทษนะพอดีฉันมัวแต่ยุ่งกับลูกค้าชาวต่างชาติลืมบอกท่านน่ะค่ะ ว่าประชุมกับ ดร.อาร์ วันนี้ขอเลื่อนเป็นเดือนหน้าค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ “
“ ฮะ! แล้วคุณพึ่งมาบอกผม คุณควรบอกตั้งแต่เช้าแล้ว!! คุณนี่มันจริงๆเลย ช่างเถอะๆ แล้วเห็นนาเดียบ้างไหม “
“ อ่อ คุณนาเดียฝากนี่ไว้ให้น่ะค่ะ เธอบอกว่ารอให้ท่านทำงานเสร็จก่อนค่อยเอาให้ “

‘ ................................................................’
เล่นอะไรของเธออีกเนี๊ยนาเดีย!! ทำไมวันนี้แม่งน่าหงุดหงิดจังว่ะ ความผิดก็มาจากเราด้วยแหละ คงต้องโทรถามออสตินซะแล้วว่ากลับไปที่นั้นรึเปล่า เฮ้ออออ เพลียโว๊ย
แต่เมียก็สำคัญกว่า จริงไหม :)