The black hole สงครามเเห่งกาลเวลาเเละมิติมืด

ลำดับตอนที่ #5 : การเดินทางและหายณะที่ทะเลสาป

“เมเฮนๆแย่แล้ว” เสียงมีบารอนตะโกนอยู่หน้าบ้านเมเฮนพร้อมเคาะประตูบ้าน

“เออๆรอก่อน” ว่าแล้วเมเฮนก็ค่อยๆเปิดประตูออกมา

“อะไรแล้วเกิดอะไรขึ้น” เมเฮนพูดพลางชี้ไปทางกลุ่มคนที่กำลังวุ่นวายพูดคุยกันเสียงดังด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด

“ดาร์กซอลมันฟื้นมาแล้ว” มีบารอนพูดพร้อมกับมองหน้าเมเฮนซึ่งเมเฮนก็ไม่ได้พูดอะไรแต่ใบหน้าที่ถอดสีก็บอกได้อย่างดีว่าเขาลำบากใจเพียงใด

“ไปที่กลางหมู่บ้านกันเถอะท่านมาเวอุสเรียกรวมพลประชุมกัน” มีบารอนพูดพลางออกเดินนำหน้าไปกลางหมู่บ้านที่ซึ่งตอนนี้มีผู้คนนั่งเรียงรายอยู่เต็มไปหมด

ซักพักมาเวอุสก็ได้เดินออกมา

            “อย่างที่พวกท่านได้ทราบกันแล้วว่าดาร์กซอลมันได้ออกมาประกาศศักดิ์ดาอีกครั้ง เราต้องกำจัดมัน    ทุกๆเผ่าพันธุ์ก็คงจะรู้แล้วว่าดาร์กซอลออกมาอะลาวาทอีกครั้งเราต้องร่วมมือกันเพื่อกำจัดมัน” มาเวอุสประกาศลั่นด้วยท่าทีที่เกรงขาม

            “ท่านมาเวอุส   คือตอนข้าออกไปนำดาบของพ่อท่านมาข้าไปรู้มาว่าตอนนี้มีพวกที่รับหน้าที่กำจัดพวกโจรสลัดโจรป่าที่ชื่อว่ารัฐบาล   ข้าว่าพวกเขาน่าจะไปกำจัดมันนะ” เฮนลุกขึ้นพูด

            “แต่ต่อให้เจ้ารัฐบาลนั่นเก่งขนาดไหนก็ไม่สามารถเอาชนะดาร์กซอลได้หรอกเราต้องช่วยกันอีกแรง     เอาอย่างนี้ข้าว่าเราต้องหาทางรวบรวมพันธมิตรเก่าแก่ของเรา  ข้าว่าเจ้ามีบารอน และ เจ้าเมเฮน เจ้าทั้งคู่จงไปหาพระสหายของพ่อข้าเววคินขอร้องให้เขานำทัพไปพบข้าที่หุบเขาซาลอนทางตอนใต้ของปราการมืดของดาร์กซอลภายในเจ็ดวัน  ถ้าเกินข้าจะเข้าไปประชันกับมันก่อนเราจะปล่อยให้มันสร้างกองทัพขึ้นอีกไม่ได้”

มาเวอุสพูด

            “ครับ” เมเฮนกับมีบารอนรับคำ

            “ถ้าอย่างนั้นพวกท่านทั้งหมดไปพักผ่อนได้แล้วพรุ่งนี้เราจะเริ่มออกเดินทางทันที” มาเวอุสพูดจบพลันทุกคนก็ลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปพักผ่อนที่บ้านของตนเอง

พระอาทิตย์ยามเช้าสอดส่องเหนือยอดไม้   ตัดกับเสียงกลองเคลื่อนทัพที่ดังลั่นอยู่ไม่ขาดสาย    มีบารอนตื่นขึ้นมาอย่างอ่อนเพลียและเขาก็เดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ  ซักพักก็ออกมาใส่เสื้อผ้าแล้วเปิดประตูบ้าน   ก่อนออกจากบ้านก็ยังหันไปมองไอ้น้องชายตัวแสบที่นอนไม่รู้ไม่ชี้นอนเอาหูทวนลมไม่ฟังแสงกลองและแตรรบที่ดังลั่น   ได้แต่นอนอยู่บนเตียงไม้เก่าคร่ำคร่าที่เพียงพลิกตัวก็มีเสียงดังออดแอดไม่ขาดสาย

ครั้งนี้ถ้ามีโอกาสรอดชีวิตกลับมาคงต้องทำเตียงใหม่ให้มันแล้วเหะ.

มีบารอนได้แต่คิดแล้วเดินส่ายหัวออกไปจากบ้านก็เห็นเมเฮนได้ยืนพิงประตูหน้าบ้านรออยู่แล้ว     

ทั้งสองยืนปรึกษากันถึงหนทางที่จะไปสู่ปราสาทขาว

            “เราจะไปปราสาทของท่านเววคินได้ยังไง”   มีบารอนยืนถามเมเฮน

            “เราต้องไปที่ Blue City อีกครั้งนะสิแล้วต้องออกไปทางประตูหลังของบลูซิตี้” เมเฮนพูด

            “อีกแล้วน่าเบื่อจริง    แต่ทำไงได้ล่ะ” มีบารอนพูดพลางยกมือขึ้นแล้วสะบัด

ทั้งคู่ออกเดินทางมุ่งหน้าสู่เมือง Blue City เมืองสูญกลางของรัฐบาล

ขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินผ่านป่าออกไป    กองทัพเล็กๆของมาเวอุสก็ได้เคลื่อนทัพลึกเข้าไปในป่าทางเหนือเพื่อที่จะมุ่งหน้าไปหุบเขาซาลอน

                                                ทางด้านดาร์กซอลผู้ที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาจากขุมนรก

ขณะที่มันกำลังสร้างทัพผีดิบด้วยมนต์ดำของมัน   กองทัพของพวกมันส่วนหนึ่งได้เคลื่อนทัพออกจากปราสาทมืด   เพื่อสร้างป้อมปราการและหอคอยหลังหุบเขาซาลอน

เพื่อเป็นปราการแรกสะหรับผู้บุกรุก   ด้วยมนต์ดำแห่งซาลูพ่อมดรับใช้ดาร์กซอลผู้หยั่งรู้ทุกสิ่งบนโลก   ซึ่งได้มองเห็นทัพเล็กๆกระจายพลเข้ามาตามทิศทางต่างๆทั่วโลกตามแผนการของผู้เป็นนายมัน

            “เหอะๆมาเถิดแมลงเม่าทั้งหลายนายข้าจุดไฟรอคอยพวกเจ้าแล้ว”   เสียงหัวเราะอย่างเยาะเย้าดังออกมาจากความมืดมิดและหายไปพร้อมกับความมืด

การเดินทางวันแรกได้จบลงพร้อมด้วยท้องฟ้าที่มืดครึมลงเรื่อยๆ 

ทางด้านเมเฮนและมีบารอนทั้งคู่ได้ผ่านทุ่งหญ้าที่เจอ Black daemon

มาได้ไม่นานแต่ครั้งนี้กลับไม่เจอเจ้าปีศาจร้าย    ใกล้จะถึง Blue City แล้วแต่ทั้งคู่ก็ไม่ฝืนที่จะเดินทางฝ่าความมืดมิดเข้าไปทั้งคู่ได้พักอยู่ในป่า   ทั้งคู่ได้จุดไฟและออกล่าสัตว์ซึ่งครั้งนี้ดูเหมือนจะเป็นหน้าที่ของเมเฮน   เมเฮนได้ออกไปพร้อมกับนิโครรัส ด้วยฝีมือและสัญชาติญาณสุนัขป่าไม่นานนักเจ้านิโครรัสก็พบกับหมูป่าตัวงามมันใช้เสียงต้อนหมูป่าเข้าไปหาเมเฮนซึ่งรออยู่แล้ว   เจ้าหมูป่าผู้ไม่รู้ชะตาชีวิตได้ดับดิ้นหาคมดาบของเมเฮน ทั้งคู่มีความสุขกับอาหารมื้อใหญ่จนม่อยหลับไป

วันรุ่งขึ้นทั้งคู่ออกเดินทางจากป่าไม่นานนักก็ถึงเมืองที่ทั้งคู่รู้จักดี Blue city เมืองแห่งความถูกต้องของรัฐบาล    ซึ่งก็พบว่ากองทัพของรัฐบาลกำลังค่อยๆเคลื่อนทัพออกไปจากเมืองทั้งคู่เดินเข้าไปในตัวเมืองไปนั่งยังร้านเหล้าร้านเดิม

            “ไงลุง” มีบารอนเข้าไปนั่งยังเก้าอี้ในร้านทักทายอย่างเป็นกันเองกับชายเจ้าของร้านพร้อมเมเฮนที่นั่งลงข้างๆ

            “เฮ้ยพวกเจ้าครั้งที่แล้วติดหนี้ข้าอยู่นี่หน่า” ชายเจ้าของร้านหันมามองพร้อมกับพูดขึ้น

            “โห่ลุงทำเป็นความจำดีไปได้มันผ่านมานานแล้วถือว่าหายกานนนน........เนอะ”

มีบารอนพูดหยอกล้อกับเจ้าของร้าน    ไม่ทันที่เจ้าของร้านจะเปิดปากพูดมีบารอนก็ชิงพูดก่อน

“เออนี่ลุงพวกรัฐบาลเคลื่อนทัพไปไหนหรอรึว่าจะไปปราบดาร์กซอล”

“อืม” ชายเจ้าของร้านพูดขึ้นพร้อมกับค่อยๆเช็ดแก้วเล็กๆขึ้นไปวางบนตู้กระจกทีล่ะใบๆ

“อืมแล้วคาดว่าอีกกี่วันพวกนั้นถึงจะถึงปราสาทมืดล่ะ” เมเฮนพูดขึ้น

“อืม.....คงประมาณหนึ่งอาทิตย์ล่ะมั้ง” ชายเจ้าของร้านพูด

“พวกนั้นคิดว่าทัพไม่กี่พันจะเอาชนะดาร์กซอลได้หรอ” เมเฮนพูดขึ้น

“คงงั้นล่ะมั้งก็ดาร์กซอลเพิ่งฟื้นมาจากความตายนี่จะเอากองทัพที่ไหนไปสู้กับรัฐบาลล่ะ นี่ก็ยังมีกองกำลังจากเมืองต่างๆทั่วโลกที่กำลังเคลื่อนพลออกไปรวมกันอีกล่ะ” ชายเจ้าของร้านกล่าว

“แต่ชั้นว่าลุงคิดผิดมั้งที่ว่าดาร์กซอลไม่มีกองทัพอ่ะ” เมเฮนพูดพร้อมกับจ้องไปที่ตาของเจ้าของร้านจนเจ้าตัวสะดุ้งเฮือก

“ดาร์กซอลนะมันสามารถที่จะปลุกกองทัพผีดิบขึ้นมาได้ในเวลาอึดใจเดียวนะ” เมเฮนพูด

“อืม...ฟังดูแล้วมันก็ยากที่จะชนะเหมือนกันนะ”ชายเจ้าของร้านพูดพลางถอนหายใจ

“เออแล้วนี่พวกเจ้าจะไปไหนกันหรอ” ชายเจ้าของร้านหันมาถาม

“พวกเรามีธุระที่จะต้องไปที่ปราสาทขาวไดเมียว” เมเฮนตอบ

“พวกเจ้านี่มีอะไรกับสถานที่โบราณหนักหนาคราวที่แล้วก็ทีแล้วคราวนี้อีก   พวกนายจะเดินทางรอบโลกหรือไง” ชายเจ้าของร้านพูดพลางส่ายหัว

“ทำไงได้พวกเรามีธุระสำคัญนี่   เดี๋ยวเราต้องไปกันแล้วสิลุง” เมเฮนพูด

“อืมโชคดีนะ” ชายคนนั้นโบกมือให้เมเฮนกับมีบารอนที่เดินจากไป

“เฮ้ยหนี้ข้าล่ะเอามาก่อน”

ทั้งคู่ออกเดินทางจากอีกฟากของเมืองไปสู่อีกฟากโดยผ่านฝูงผู้คนที่แออัดพลุกพ่านออกมาหาซื้ออาหารและเดินเที่ยวในตัวเมืองที่มีร้านขายสิ้นค้าอยู่เรียงราย    ออกนอกเมืองออกไปซักพักทั้งคู่ก็เจอกับท่ารถม้าที่ด้านหน้าของเมือง

“นี่ท่านนักรบต้องการจะใช้บริการข้าไหมล่ะ   มันจะทำให้ท่านถึงที่หมายโดยเร็วไวทีเดียว” ชายบนรถม้าพูดขึ้น

“เอาไหมเมเฮนชั้นว่ามันประหยัดเวลาดีนะ” มีบารอนหันไปถาม

“อืม....ชั้นก็ว่าน่าจะดีนะว่าแต่นายมีเงินเท่าไหร่ชั้นมีแค่ร้อยเดียวเองนะ” เมเฮนพูดพลางควักเงินออกมาจากกระเป๋าจนเกลี้ยง

“ชั้นมีอยู่120” เมเฮนควักออกมาบ้าง

“ว่าแต่เราต้องการไปปราสาทขาวไดเมียวเท่าไหร่ล่ะ” เมเฮนหันไปพูดกับชายบนรถม้า

“โอ้ปราสาทขาวข้าไม่สามารถไปถึงหรอก   แต่ข้าไปส่งท่านได้แค่ทะเลสาบซันโจซึ่งท่าก็เดินทางไปอีกไม่ไกลเท่าใดหรอกท่านนักรบข้าคิดหัวล่ะ100เซนี่ตกลงไหมล่ะ” ชายบนรถม้าพูด

“ตกลงไปก็ไปเมเฮนหันมาพูดหลังจากที่หันไปปรึกษากับมีบารอน

ชายบนรถม้าก็เคลื่อนรถม้าออกมารับทั้งคู่ขึ้นแล้วเดินทางไปบนทางแคบๆผ่านข้างทางที่เต็มไปด้วยป่าไปเรื่อยๆไม่นานนักก็ถึงทะเลสาบที่ดูกว้างใหญ่และยาวมาก

“นี่เงินขอบคุณที่มาส่ง” เมเฮนยื่นเงินให้กับชายเจ้าของรถม้า

ขณะที่รถม้ากำลังจะเคลื่อนออกไป

“เฮ้ยแล้วนี่เราจะข้ามไปได้ยังไงล่ะ” เมเฮนตะโกนถามตามหลังชายบนรถม้า

“เดี๋ยวก็จะมีเรือมารับพวกท่านรอซักพักก็แล้วกัน” ชายบนรถม้าที่เคลื่อนออกไปแล้วตะโกนกลับมา

ทั้งคู่นั่งลงบนโขดหินแล้วรอ.....เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนกระทั้งมีบารอนม่อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย    เขาไร้ซึ่งความรู้สึกตัวรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงของเมเฮนตะโกนลั่น

เมื่อเขาตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลพบว่าเมเฮนที่นั่งอยู่ข้างๆมองออกไปที่ทะเลสาบที่มีมังกรสีฟ้าขึ้นมาจากน้ำมังกรตัวนั้นมีหัวถึงห้าหัวมีลำตัวที่ยามมาก    มันโผ่ลออกมาจากผืนน้ำ   ตาจ้องมาที่ทั้งคู่แล้วเริ่มคำรามเสียงดังลั่น

ปากของหัวแรกมันอ้าออกแล้วพ่นน้ำออกมาใส่ทั้งคู่แต่ทั้งคู่หลบได้เมื่อน้ำที่พ่นออกมากระทบกับก้อนหินที่ทั้งคู่นั่งอยู่    ปรากฎว่าน้ำที่พ่นออกมากัดเซาะก้อนหินละลายไปในพริบตา

“เหวอโดนเข้าไปไม่รอดแน่” มีบารอนพูดพร้อมชักดาบออกมาตั้งท่าต่อสู้ซึ่งเมเฮนก็ทำเช่นเดียวกัน    เมื่อทั้งคู่วิ่งเข้าไปหัวแรกโจมตีเข้ามาทั้งคู่หลบได้หัวสองหัวสามทั้งคู่เข้าใกล้ตัวมันไปเรื่อยๆจนกระทั่งหางของมันฟาดมากระทบกับลำตัวของทั้งคู่    ทำให้ทั้งคู่กระเด็นลอยไปตามแรงเหวี่ยงกระแทกลงพื้นทั้งคู่ลุกขึ้นมาแต่ไม่ทันที่จะทำอะไรหนึ่งในหัวของมันกรตัวนั้นก็กระแทกเข้ากับตัวเมเฮนอย่างจังจนกระเด็นลอยออกไปเหย่ยวของเมเฮนที่บินลอยอยู่บนท้องฟ้าก็โฉบต่ำลงมาเกาะอยู่ที่ตัวนายมันที่นอนสลบอยู่

ตอนนี้ก็เหลือแต่มีบารอนที่ตั้งท่าสู้ด้วยความโกรธแค้นกับนิโครรัสที่จ้องไปที่มังกรตัวนั้นอยู่ข้างๆกับมีบารอนเหลือตัวคนเดียวแล้วเขาต้องล้มมันเพียงคนเดียวคงไม่ง่ายนักหรืออาจจะเป็นไปไม่ได้เลย..............