ตอนที่ 13 : 13
13
โลกนี้ไม่ต้องมีพระอาทิตย์ก็ได้นะ
เพราะแค่มีคุณโลกทั้งใบก็สดใสแล้ว
หัวข้อ: รอยคิสมาร์กจะหายภายในกี่วัน (18+)
พอดีพรุ่งนี้จะต้องไปทำงานนอกสถานที่ค่ะ แต่เมื่อคืนแฟนดันทำรอยไว้ที่คออ่า T^T
อยากรู้ว่ารอยมันจะหายภายในกี่วันเหรอคะ แล้วๆๆ มีวิธีอะไรที่จะลบรอยได้มั้ยคะ
ปล. ตอนนี้รอยชัดมาก (รูปอยู่ด้านล่างนะคะT^T)
~ความคิดเห็นที่1
คอนซีลเลอร์ก็ปกปิดได้นะคะ แต่ต้องเลือกสีที่เข้ากับสีผิว ไม่งั้นคอลอยแน่
~ความคิดเห็นที่2
อุ๊ปปปส์!
~ความคิดเห็นที่3
เอาเหรียญขูดครับ
~ความคิดเห็นที่4
จริงๆ เอาว่านหางจระเข้ทาก็ได้นะ แล้วเอาผ้าเช็ดออก แต่มันจะหายช้า ตามคห.บนก็ได้นะ ไม่เคยลองแต่เห็นเพื่อนทำ ออกนิดเดียวเองอ่ะค่ะ ._.
ขมวดคิ้วหน้ายุ่ง แล้วสุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ
เอ็นดูเลิกเสิร์ชหาวิธีลบรอยจูบในอินเตอร์เน็ต เปลี่ยนมานั่งนวดขมับตัวเองแทน เขาชะเง้อคอมองรอยจ้ำแดงๆ ที่อยู่บนคอ มองรอยผ่านกระจกหน้าจอโทรศัพท์แล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
ความจริงมันควรจะหายได้แล้ว แต่คุณชายทรงโปรดดันมาเติมรอยให้ชัดเจนมากขึ้นไปอีก
เอ็นดูนอนซมกับรสรักร้อนฉ่าที่เขามอบให้เมื่อสามวันก่อน นอนเมื่อยตัวอยู่หนึ่งวันเต็มๆ ปวดจนไม่อยากขยับไปไหนและสุดท้ายก็ต้องขาดเรียน
แต่ก็มีคุณชายเขาคอยดูแลตลอด
และตอนนี้คนที่เป็นสาเหตุของรอยจูบนี้ก็นั่งทำหน้าระรื่นชื่นใจอยู่ข้างๆ เอ็นดูนี่แหละ
ดูสิ ยังกล้ามายิ้มกริ่มใส่อีก
ไม่รู้ว่าคุณชายทรงโปรดไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน คืนนั้น...คนตัวสูงพักยกบนโซฟาได้แค่สิบนาที ก็อุ้มร่างของเอ็นดูไปล้างตัวในห้องน้ำ อือ นั่นแหละ คุณชายทรงโปรดไม่ปล่อยให้เอ็นดูอาบน้ำดีๆ หรอก
แทนที่จะจบแค่นั้น แต่ไม่ หม่อมราชวงศ์ทรงโปรดต่อที่แพนทรี่ โต๊ะกินข้าว กลับมาที่เตียงนอน...แล้วจบที่พรมปูพื้นผืนสีน้ำตาล
“อาหารไม่อร่อยเหรอ”
อ้อ ลืมบอก เช้าวันนี้หม่อมราชวงศ์ทรงโปรดเข้าครัวทำอาหารเองด้วย
“อร่อยครับ”
“ดูทำหน้า...” คนสูงกว่าเอียงหน้าหรี่ตามอง
เอ็นดูเลยเงยมองคนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ บ้าง ทรงโปรดพาดแขนโอบไหล่แคบ ระยะใกล้ชิดกันขนาดนี้สาบานสิว่าคุณชายทรงโปรดมองไม่เห็น...ว่าเอ็นดูกำลังเสิร์ชหาอะไรในโทรศัพท์ทั้งๆ ที่เขาก็ชะโงกหน้ามอง
“ผมบอกคุณแล้วใช่มั้ยครับ”
“อือ...” เขาครางรับ “บอกว่าอะไร?”
แล้วก็ทำเป็นแกล้งลืม
“พรุ่งนี้ผมต้องไปงานเลี้ยงกับคุณแม่ไงครับ”
“อือ”
“แล้วคุณมาทำแบบนี้ได้ยังไง” นิ้วชี้ลำคอขาวที่มีรอยช้ำตัดสีผิวขาวๆ
เอ็นดูไม่รู้ว่าคนปกติชอบทำรอยบนตัวตรงจุดไหนบ้าง แต่หม่อมราชวงศ์ทรงโปรดไม่ทำแค่ที่คอ เขากลับเพิ่มรอยที่สันกรามด้านขวา ใต้คาง และจุดใกล้ๆ ติ่งหู แถมยังมีอีกสาม-สี่รอยที่เห็นชัดตรงลำคอจนเอ็นดูไม่รู้แล้วว่าจะหาวิธีอะไรมาปกปิดได้
โทษทรงโปรดคนเดียวไม่ถูกหรอก
เพราะเอ็นดูเต็มใจให้ทำรอยไว้เอง
รอยพวกนี้มันกระทบกันชีวิตประจำวันของเอ็นดูพอสมควร เพราะอย่างวันนี้ที่ไปเรียน เอ็นดูก็ถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ ถูกมองจนทนไม่ไหวเลยต้องกลั้นใจหยิบผ้าพันคอที่เตรียมไว้ขึ้นมาพันรอบลำคอ
แล้ววันพรุ่งนี้เอ็นดูต้องไปงานเลี้ยงกับคุณแม่ ถึงจะแต่งตัวเรียบร้อย ใส่สูทผูกเนกไท แต่เชื่อเถอะ...ยังไงก็เห็นรอยจูบอยู่ดี
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ใครๆ เขาก็รู้ทั้งนั้นว่าเราจะหมั้นกับพี่เดือนหน้า”
“หมั้นแล้วเกี่ยวอะไรกับรอยครับ”
คุณชายตัวสูงหัวเราะจนไหล่สั่น
“พรุ่งนี้คนต้องมองเยอะแน่ๆ เลย”
“ไม่ต้องไปไง”
“ครับ?”
“บอกคุณแม่ดีๆ ว่าเราไปไม่ได้ ท่านไม่บังคับหรอก”
“คุณพูดง่าย”
“คุยให้มั้ยล่ะ”
“คุยกับคุณแม่ยังไงก็ได้ครับ แต่กับคุณหญิงป้า...”
“อือ นั่นแหละ เดี๋ยวคุยให้”
ทรงโปรดไหวไหล่ ทุกอย่างที่เขาพูดออกง่ายดูง่ายดายไปหมด แต่เอาเถอะ...เอ็นดูก็ไม่อยากไปงานเลี้ยงทั้งที่ตัวเองยังไม่พร้อมแบบอยู่แล้ว เลยพยักหน้ายอมให้ทรงโปรดจัดการเรื่องงานของเย็นพรุ่งนี้แทน
“แต่ที่หลังอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ”
“อย่าทำอะไร” คนตัวสูงเอียงหน้าถาม เลิกคิ้วเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรไว้บ้าง เอ็นดูเลยชี้นิ้วไปที่รอยอีกครั้ง หน้ามุ่ยเปล่งเสียงอ้อมแอ้มบอกเขา
“ห้ามทำรอยที่คออีกนะครับ”
“อือ...” หม่อมราชวงศ์ทรงโปรดจ้องเอ็นดูด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เป็นสายตาที่เอ็นดูเกลียดที่สุดเลย
เกลียดแต่ก็...รู้สึกดีที่ถูกมองแบบนี้
“นี่คุณ ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้เลย ห้ามก็คือห้ามนะครับ”
“ได้ เดี๋ยวไปทำที่อื่นแทน”
!!!
“บนตัวเรามีพื้นที่ให้ฝากรอยอีกเยอะ”
“คุณ!”
เอ็นดูร้องเสียงหลงเมื่อถูกร่างสูงขึ้นคร่อม และสุดท้ายก็พ่ายแพ้ตอนที่จมูกโด่งฝังลงบนแก้มกลม
เอ็นดูเบื่อเขาที่สุดเลย
เบื่อที่ชอบมาทำให้รู้สึกตัวร้อนหน้าแดง เขินตัวม้วน
เบื่อที่ควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่ได้สักครั้งที่อยู่ใกล้เขา
เบื่อที่เผลอไผลไปกับจูบหวานฉ่ำของหม่อมราชวงศ์ทรงโปรด เบื่อ...แต่ก็โหยหาแต่อ้อมกอดของเขาเพียงคนเดียว ดูย้อนแย้งดี แต่...อือ เอ็นดูเป็นแบบนั้นแหละ
[แล้วนี่คุณได้กินข้าวหรือยังครับ]
“ทำธุระก่อน เดี๋ยวแวะกินใกล้ๆ คอนโด”
[คุณ มันไม่ได้สำคัญขนาดนั้นนะครับ กินข้าวก่อนแล้วค่อยไปหาคุณแม่ก็ได้]
“พี่มาถึงแล้ว ถึงเวลานัดพอดีด้วย”
[ทำไมไม่บอกก่อนล่ะครับ ผมนึกว่าคุณจะโทรไปคุยซะอีก]
ทรงโปรดอมยิ้มให้กับเสียงงุ้งงิ้งของน้องที่ดังผ่านโทรศัพท์ เขากำลังนึกภาพตามเสียง ป่านนี้เอ็นดูคงจะทำหน้ามุ่ยปากยู่อยู่แน่ๆ
ก็เขาเล่นบุกมาถึงโรงแรมที่คุณแม่ของน้องพักอยู่นี่น่ะสิ
“แค่นี้ก่อนนะเอ็นดู คุณแม่เรามาแล้ว”
[อ่า โอเครับ]
ทรงโปรดไม่ได้กดตัดสายแต่เขาเก็บโทรศัพท์ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงในตอนที่ร่างเพรียวสง่างามเดินตรงมาทางเขา ทรงโปรดยกมือไหว้อดีตนางงามที่ฉีกยิ้มมาแต่ไกล
ดอกไม้ช่อใหญ่ที่ทรงโปรดตั้งใจเลือกถูกยื่นให้คุณแม่ของน้อง มันเป็นกุหลาบขาวที่ทรงโปรดขับรถวนหาแทบทั่วทั้งกรุงเทพฯ เพื่อเอามาเยี่ยมผู้ใหญ่ ใช่ มันคือดอกกุหลาบที่อดีตนางงามอย่างคุณแอ้ นภัสรา วงศ์ประดิษฐ์ เคยให้นิยามไว้บนเวทีการประกวด Miss Universe ที่อเมริกาเมื่อหลายสิบปีก่อน
คุณแม่น้องเอ็นดูยิ้มกว้าง ดวงตาคู่สวยมองกุหลาบขาวในมือหม่อมราชวงศ์ทรงโปรดก่อนยื่นมือออกไปรับ
“ขอบใจจ้ะชายโปรด เวลาเห็นดอกกุหลาบแม่นึกถึงตอนที่ยืนอยู่บนเวทีตลอดเลย”
อดีตนางงามจูบดอกกุหลาบเบาๆ “แต่มันก็ย้ำให้รู้ว่าแม่แก่แล้ว”
“ไม่เลยครับ คุณแม่ยังดูสวยอยู่ตลอดเวลา”
“ปากหวานจริงนะชายโปรด...ว่าแต่มาหาแม่ถึงโรงแรมมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”
“เรื่องน้องครับ” ทรงโปรดผายมือให้คุณแม่ของน้องนั่งลงบนโซฟา “พรุ่งนี้เอ็นดูไม่สะดวกไปงานเลี้ยงครับคุณแม่”
“ทำไมล่ะจ๊ะ เอ็นดูมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
ตั้งแต่มาถึงกรุงเทพฯ คุณนภัสราก็ยังไม่ได้ไปหาลูกชายสุดที่รักเพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องที่พักและต้องคอยดูแลคุณหญิงลักขณาที่อยากจะซื้อชุดราตรีใหม่ทั้งๆ ที่ชุดเดิมสั่งตัดเสร็จแล้ว เลยต้องเหนื่อยไปเดินห้างเป็นเพื่อนพี่สาวของสามี แถมยังไม่ได้อะไรติดมือกลับมาเพราะหม่อมราชวงศ์ลักขณาเกิดเปลี่ยนใจอยากใส่ชุดเดิม
“น้องไม่สะดวกครับคุณแม่”
“อืม...ไม่พร้อมยังเอ่ย ไม่สบายหรือว่า...”
“น้องไม่สะดวกออกงานเพราะร่างกายไม่พร้อมครับ” ทรงโปรดสบตาเรียวสวยของอดีตนางงามที่นั่งทำหน้าลุ้นว่าเขาจะพูดอะไรออกมา
เธอถอนหายใจก่อนยกมือขึ้นตบบ่าหม่อมราชวงศ์ทรงโปรด ชายหนุ่มคลี่ยิ้มเมื่อคุณแม่ของน้องส่งสายตาเหมือนคนรู้กัน
“มีอะไรพูดกับแม่ตรงๆ ได้เลยจ้ะชายโปรด”
“ผมกับน้องเล่นกันแรงไปหน่อยครับ”
“...”
“เอ็นดูกลัวว่าถ้าไปงานเลี้ยงทั้งๆ ที่ตัวยังมีรอย...กลัวจะถูกคนอื่นมองไม่ดีครับ”
คุณชายทรงโปรดสังเกตอาการของผู้หญิงตรงหน้า คุณแม่ของน้องนั่งนิ่งแถมแก้มสองข้างยังขึ้นสีแดงอีกต่างหาก ท่านเม้มปากสีแดงสดเล็กน้อย กระแอมไอก่อนยกมือพัดลมใส่หน้าเบาๆ
“โอเคจ้ะ แม่เข้าใจวัยรุ่น”
“ขอบคุณครับ” หม่อมราชวงศ์ทรงโปรดยกมือไหว้
“ไม่ไปงานเลี้ยงก็ไม่เป็นไรจ๊ะ...ไว้เดี๋ยวแม่จะโทรคุยกับน้องอีกที”
“ผมต้องบอกคุณหญิงป้าด้วยมั้ยครับ”
“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวแม่จัดการให้เอง ดีแล้วที่ชายโปรดมาบอกตรงๆ...แม่จะได้เบาใจ ตอนแรกก็นึกว่าเอ็นดูไม่สบายแล้วงอแงไม่ยอมไปหาหมอซะอีก” อดีตนางงามกลั้นยิ้มเขิน เธอตีความคำว่าเล่นของทรงโปรดออก
เช่นเดียวกับทรงโปรดที่นั่งคลี่ยิ้มก่อนเหลือบมองกระเป๋ากางเกงที่สั่นรัวเพราะโทรศัพท์ เขาเลยล้วงมือหยิบมันออกมาดูแบบผ่านๆ แล้วก็ต้องระบายยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าต้นเหตุที่ทำให้โทรศัพท์สั่นก็คือลูกชายของคุณนภัสรานี่เอง
N-Doo: คุณ เป็นยังไงบ้างครับ
N-Doo: ตอนนี้ฝนตกหนักนะครับ เมื่อกี้ผมออกมาดูหน้าคอนโด เหมือนน้ำจะท่วมด้วย
N-Doo: ถ้าเกิดว่าที่โรงแรมน้ำท่วมเหมือนกัน คุณให้ผมไปรับได้นะครับ
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“เชิญจ้ะๆ ขับรถดีๆ นะชายโปรด”
“ขอบคุณครับคุณแม่” ทรงโปรดยกมือไหว้คุณนภัสราอีกครั้งก่อนเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม
“ฝากเอ็นดูด้วยนะชายโปรด แม่มีลูกชายคนเดียว”
“ครับคุณแม่ ผมจะดูแลน้องอย่างดีเลยครับ”
เรื่องดูแลเอ็นดูเนี่ย ไว้ใจเขาได้เลย
“คุณแม่แค่โทรมาถามครับว่าโอเคดีหรือเปล่า...นี่คุณไปคุยกับคุณแม่ว่ายังไงเหรอครับ”
[คุยแบบที่ผู้ใหญ่คุยกัน]
เอ็นดูทำยู่ปากใส่คนที่นอนยิ้มให้ผ่านหน้าจอโทรศัพท์ หม่อมราชวงศ์ทรงโปรดเพิ่งเคลียร์งานเสร็จเลยมานั่งๆ นอนๆ อยู่บนเตียง ตอนแรกก็โทรคุยกันดีๆ อยู่หรอก แต่รายนั้นงอแงอยากเห็นหน้าเอ็นดู เขาเลยต้องยอมเปิดกล้องทั้งที่ยังแปรงฟันไม่เสร็จเลยด้วยซ้ำ
เอ็นดูเดินออกจากห้องน้ำหลังจากที่จัดการเรื่องสุขภาพปากของตัวเองเสร็จแล้ว มือนุ่มขยับผ้าขนหนูผืนขาวที่วางอยู่บนศีรษะเบาๆ ซับเอาน้ำออกจากเส้นผมสีน้ำตาล
[อย่าทำหน้างอสิ]
“ดูคุณตอบสิครับ”
ทรงโปรดหัวเราะกลั้ว...ไม่รู้ว่าเป็นโรคจิตหรือไงถึงได้ชอบแกล้งเอ็นดู
[บอกคุณแม่เราไปว่าพี่เล่นกับเราแรงไปหน่อย]
“เล่นอะไรครับ”
“เล่นจ้ำจี้”
“นี่คุณ…อย่าพูดเล่นนะครับ” ขมวดคิ้วแน่นเมื่อทรงโปรดหลับตาแถมมุมปากยังยกยิ้มกรุ่มกริ่ม
[ไม่ได้พูดเล่น]
ยืนอมลมจนแก้มป่อง เอ็นดูอยากจะตัดสายทิ้งแล้ววิ่งไปร้องไห้ใส่หมอนตอนนี้เลยจริงๆ หน้าตาของทรงโปรดบ่งบอกว่าเขาไม่ได้พูดเล่นเลยสักนิด
คนผิวขาวเลยรีบวิ่งเข้าห้องแล้วล้มตัวลงบนเตียง เอ็นดูก้มหน้าซุกหมอนใบใหญ่ ร้องฮือออกมาเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของคนในสาย
ตั้งแต่คุยกันมา...หม่อมราชวงศ์ทรงโปรดไม่เคยโกหกเอ็นดูเลยสักครั้ง เขาขี้แกล้ง เจ้าเล่ห์ก็จริง แต่ทรงโปรดไม่เคยหลอกหรือยกเรื่องไม่จริงอะไรมาคุยกัน ใช่ เอ็นดูเชื่อเลยแหละว่าสิ่งที่เขาพูดเมื่อกี้คือความจริง
ในขณะที่เอ็นดูแทบดึงหูฟังออกเพราะไม่อยากได้ยินเสียงของเขาแล้ว คุณชายทรงโปรดกลับหัวเราะชอบใจที่เห็นคนผิวขาวดีดดิ้นตีขาอยู่บนที่นอน
อยากจะบ้าตายเพราะเขาแล้วเนี่ย : (
[คืนนี้จะนอนหลับมั้ยเรา]
“นอนไม่หลับเพราะคุณนั่นแหละ”
[ให้ไปกล่อมมั้ย]
อือ ดีจริงๆ
หม่อมราชวงศ์คนชอบฉวยโอกาสยิ้มกริ่มใส่กล้อง ไม่พอแค่นั้น...เขายังเลียริมฝีปากเหมือนเสือที่รอให้กระต่ายผงกศีรษะตกลง แต่ไม่ เอ็นดูไม่มีวันปล่อยให้เขามาทำอะไรแบบนั้นอีกแน่นอน
“คุณควรไปนอนได้แล้วนะครับ”
[ช่วยหน่อยสิ]
“ช่วยอะไรเหรอครับ”
เสียงทุ้มเปล่งออกมาเหมือนรำคาญอะไรบางอย่าง เอ็นดูเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาครบเครื่อง คนผิวขาวขมวดคิ้วเล็กน้อย ลืมเรื่องแสบๆ ที่คุณชายทรงโปรดทำไว้เมื่อกี้ไปเลย
[เดี๋ยวแคปให้ดู]
“ครับ”
ไม่ถึงหนึ่งนาทีก็มีข้อความของคุณชายทรงโปรดส่งเข้ามา เอ็นดูกดสลับโหมดให้ขึ้นหน้าแชต พลางไล่สายตาอ่านช้าๆ ก่อนจะกดเข้าไปยังโหมดวิดีโอคอลล์เหมือนเดิม
จอมภพPP: มีเมียแล้วลืมเพื่อนเหรอมึง @Prod
จอมภพPP: มาหาเพื่อนบ้างดิวะ @Prod
Peach: ไอ้หม่อม คืนนี้ที่ร้านคนไม่เยอะ
Peach: มานั่งคลายเครียดบ้างก็ได้
“เพื่อนคุณคงคิดถึงคุณมาก”
เอ็นดูคลี่ยิ้มพลางหัวเราะ...คนตัวสูงที่อยู่ในสาย ส่งหน้าแชตในไลน์กลุ่มที่มีแต่เพื่อนสนิทกำลังคุยกันเรื่องการหายตัวไปจากผับของหม่อมราชวงศ์คนนี้ตั้งแต่มีว่าที่คู่หมั้น เอ็นดูเห็นว่าก่อนหน้าแชตนั้นพี่จอมภพกับพี่พีช...กระหน่ำแชตรุมทรงโปรด ตามตัวให้เขาไปนั่งเล่นที่ผับ
“ทำไมคุณไม่ไปหาเพื่อนบ้างล่ะครับ”
จำได้ว่าล่าสุดพี่พีชก็เพิ่งมาหาทรงโปรดถึงเพนต์เฮ้าส์ แต่เจ้าของห้องกลับเอาแต่คุยกับเอ็นดู แถมยังหนีเพื่อนมาหาเขาถึงห้องอีกต่างหาก
ป่านนี้เพื่อนงอนแย่แล้วมั้ง
[ถ้าพี่ไปเราจะโอเคเหรอ]
“...”
[แค่คราวก่อนพี่ก็เข็ดแล้ว ไม่อยากโดนเรางอนใส่อีก]
งอนเพราะรู้ว่ามีผู้หญิงเข้าใกล้ต่างหาก
ไม่ได้งอนเพราะไปผับสักหน่อย…
[นอนอยู่ในห้องคุยกับเราสบายกว่าไปนั่งหลังแข็งที่นั่นตั้งเยอะ]
“แต่เมื่อก่อนคุณก็ไปทุกวันไม่ใช่เหรอครับ”
[รู้ได้ไง]
“มีคนบอกมาครับ”
[ตอนนี้เลิกแล้ว มีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้ว]
ตุบ
ไม่น่านอนหงายแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นสูงๆ เลย เพราะตอนที่เสียงทุ้มนุ่มพ่นประโยคเมื่อกี้ออกมา เอ็นดูก็ถึงกับมือไม้อ่อนเผลอปล่อยโทรศัพท์หล่นโดนจมูกเต็มๆ
[เอ็นดู เขินเหรอ]
มือขาวหยิบโทรศัพท์ที่หล่นอยู่ข้างตัวขึ้นมา น้องยู่ปากทำหน้ามุ่ยใส่คนที่นึกจะพูดอะไรก็พูด แล้วแต่ละอย่างที่เขาพูดออกมาน่ะ มีแต่ทำให้หัวใจของเอ็นดูเต้นรัว
“เปล่าครับ...ผมง่วงแล้ว” เลยอ้อมแอ้มตอบ กลอกตาเลิ่กลั่กเพราะไม่กล้าสบกับตาคมของเขา “ถ้าคุณจะไปหาเพื่อนก็ไปเถอะครับ ผมไม่งอนหรอก”
บอกเอาไว้ให้ทรงโปรดรู้ว่าเอ็นดูไม่ใช่คนที่งอนพร่ำเพรื่อ
เอ็นดูไม่ได้อยากเป็นเจ้าของชีวิตของหม่อมราชวงศ์ทรงโปรดเลยสักนิด เอ็นดูให้อิสระทรงโปรดเต็มที่ เหมือนกับที่ทรงโปรดให้เอ็นดู
[อือ ไม่ไปหรอก]
“คลายเครียดบ้างก็ได้นะครับ ทำงานหนักมาทั้งวันแล้วนี่ครับ”
แถมยังอยู่ดูแลเอ็นดูในช่วงที่ไม่สบายตัวอีกต่างหาก
[คุยกับเรานี่แหละคลายเครียด]
“คุณคลายเครียดเพราะได้แกล้งผมต่างหาก”
[อยากให้พี่ไปเหรอ]
“...ก็ เพื่อนคุณคิดถึงนี่นา ไม่อยากให้คุณคิดว่าผมบังคับไม่ให้คุณไปนะครับ”
[เราไม่ได้บังคับ]
“...”
[ที่ไม่ไปเพราะกลัวเราไม่สบายใจจริงๆ]
“แสดงว่าคุณอยากไปใช่มั้ยครับ”
คุณชายทรงโปรดหัวเราะ
[เราไปกับพี่มั้ยล่ะ]
“จะให้ผมไปทำอะไรครับ ผมไม่ได้ดื่มสักหน่อย”
[พาเมียไปอวดเพื่อน]
ขอซื้อได้มั้ยคำนี้
“ล้อเล่นกับผมอีกแล้ว”
[พูดจริง]
“เฮ้อ”
[ไปมั้ย]
“คุณอยากไปก็ไปสิครับ ชวนผมไปด้วยหมดสนุกพอดี”
[เราไปด้วยน่าจะสนุกกว่า]
“...”
[พี่จะได้อุ่นใจด้วย]
คนตื๊อเก่งทำหน้าออดอ้อนตามสไตล์คนเจ้าชู้ที่ใช้สายตากับสีหน้าแบบนี้หลอกสาวขึ้นเตียง อ้อ อย่างหม่อมราชวงศ์ทรงโปรดทำสีหน้าแบบไหนสาวๆ ก็คงพร้อมพุ่งเข้าใส่อยู่แล้วแหละ
ดูเขาแพรวพราว เสน่ห์แรงขนาดนั้น
แต่เอาจริงๆ นะ พอคิดถึงเรื่องสาวๆ ทีไรหัวใจของเอ็นดูก็ระอุเป็นไฟทุกที
คนผิวขาวกัดริมฝีปากอวบอิ่มอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยที่นัยน์ตาฉ่ำน้ำสบกับตาคมผ่านหน้าจอโทรศัพท์ เอ็นดูเห็นว่าทรงโปรดเลิกคิ้ว มุมปากยกยิ้มรอคำตอบของเอ็นดู
“ไปก็ได้ครับ แต่คุณอย่าแต่งตัวหล่อมากนะ”
[ทำไม...หวงเหรอ]
“ครับ หวง”
[เปลี่ยนใจไม่ไปผับแล้วได้มั้ย ไปอยู่กับเราที่ห้องน่าจะมีเรื่องให้สนุกเยอะกว่าอีก]
เอ็นดูก้มหน้างุด ส่ายหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไม่รับผิดชอบคำพูดของตัวเองแล้ว
ก็เขาอยากดูดีมากเกินไปทำไมล่ะ
#ทำแบบนี้ขาดอากาศหายใจพอดี
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เขินทั้งเรื่องเลยจ้า ตอนนี้มดก็กินน้ำตาลไม่ไหวแล้วมันล้นไปหมดเลย
เอาสิ รักกันให้พอ แล้วชั้นจะรอไปงานแต่ง /กอดอกมอง
กล้าพูดมากขึ้น
ไม่ค่อยจะหลงเมีย ติดเมียเลยนะคะชายโปรด
แกชั้นว่าเรื่องนี้น้องร้ายเงียบ นี่และเมียที่แท้ทรู