คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 01
01
ปล่อยให้เป็นหน้าที่วามรู้สึไ้หรือเปล่า
เยมีวามรู้สึอยาูบใรมาๆ
มั้ย...อยาระาอเสื้อเานนั้นมาับแน่นๆ แล้วทาบปาลไปให้หนำใ
ผมแม่...โรอยาทำอย่านั้นเลย
“น้อฟอ
เมาแล้วัวโรแเลยว่ะ”
็ไ้ยินัเนเลยแหละว่านั่นือเสียอรุ่นพี่
“ทำไมมึ้อรามแบบนั้นวะ
ูนลุหมแล้วเนี่ย”
เสียอเพื่อน่าสาาที่รู้ัันผิวเผิน
“ูเลียปาิ
อื้อหือออ ทำอย่าับอยาะูบมันั้นแหละ”
และเสียใรสันที่ฟอฟาำไม่ไ้
าลมๆ เอาแ่้อนที่นั่อยู่อีฝั่อโ๊ะไม้ัวยาว
้อริมฝีปาเป็นระับที่แสนะเ็ี่อนระแ้วเหล้าึ้นิบ
มันเป็นอะไรที่ทำให้นมออย่าเาปั่นป่วน
รามสมุทรทำให้เาปั่นป่วนั้แ่วันแรที่เอัน
หัวใที่เ้นแรเพราะฤทธิ์แอลอฮอล์วูบลเล็น้อยเพราะสายานิ่ๆ
อนที่นั่อยู่ร้ามัน เาอยาบอให้อีฝ่ายลวามเย็นาลสัหน่อย ยิ้มให้ัน
ใส่ในที่เอาแ่ยแ้วเหล้าึ้นื่มทั้ที่ๆ ื่มไม่เ่หน่อยะไ้มั้ย
แ่็เท่านั้นแหละ
ฟอฟาไ้แ่พ่นำัพ้อใส่ัวเออยู่ในใ รามสมุทรทำให้ำพูที่เาเรียมเอาไว้ลอยหายไปับสายลมเพราะวามเย็นา
ใ่ นรหน้าทำให้เาไม่ล้าแม้แ่ะเินเ้าไปบอว่า ‘เราอบนาย’ ทั้ที่มันเป็นแ่ำสั้นๆ
ฟอฟาสะบัหน้าแรๆ
เพราะภาพรหน้ามันมัว เาเห็นหน้ารามสมุทรไม่ัเท่าไหร่เลยมวิ้วเพ่มอ มือาวๆ
็รับแ้วเหล้าที่รุ่นพี่ส่ให้ อนนี้ใรยื่นอะไรให้็รับหมแหละ
เรียื่อฟอฟานิหน่อย็หันหน้าหาทำาละห้อย บอให้ื่มอีสอสามแ้ว็บ้าี้ื่มเ้าไปทั้ๆ
ที่หัวัวเอแทบะทิ่มโ๊ะ
“แุแบบนี้น่าพามาบ่อยๆ
ว่ะ”
“แุไม่ว่า
แ่เมาแล้วน่ารัิบหาย ไอ้อมึถ่ายลิปไว้นะ พรุ่นี้่อยส่ไปแวมัน”
็แทนที่ะหลบล้อามประสานี้อาย
แ่ฟอฟาลับสู้ล้อเหมือนับเป็นนละน พี่ๆ
ในะพูเป็นเสียเียวันว่าอยาไ้น้อฟอฟาไ้ลุแบบนี้มาว่าลุที่ึ้นไปยืนบนเวทีแล้วเม้มปาแน่น
ไม่พูอะไรสัำนไม่ไ้ำแหน่เือนะ
นู้น
็เือนะและเือนมหา’ลัยเป็นอรามสมุทรแล้วไ
ฟอฟาำไ้ว่ารามสมุทร็ไม่ไ้พูอะไรเยอะเหมือนๆ
ับเานั่นแหละ แ่แย่ว่าฟอฟารที่รามสมุทรแ่ึ้นไปพูื่อนามสุลแล้วยืนนิ่
ส่สายาุๆ และเย็นา ผิับเาที่ยัพูว่าัวเอเิวันอะไร เรียนะอะไร
สาาอะไร...แ่นั่น็ทำให้รามสมุทรไ้ำแหน่นี้ไปรอแบบนะาลอย
ฟอฟาระแอลอฮอล์ลออีรั้
ถึมันะผสมโ้แล้วไ้รสาิหวานๆ มาว่ามแ่นที่ื่มไม่เ่อย่าเา็เบ้หน้าเมื่อรสาิอมันแะที่ปลายลิ้น
ฟอฟาอารม์ีเป็นพิเศษเมื่อไ้ยินเสียร้อเฮอนที่อยู่รอบๆ
ยิ่มีเสียฝนลมา้วยแล้ว...ยิ่ึเ้าไปันให่
“อีแ้วนะน้อ
รอบนี้ไม่ผสมโ้ เพียวๆ เลย”
“พ พอแล้วพี่
ผมไม่ไหวแล้ว”
เมาแอ๋แล้วเนี่ย
ร้อนๆ ันๆ อยาถอเสื้อะาย
“เอาหน่า ็อนี้็อเียว
พี่ะไม่วอแวอีเลย”
“พี่...”
“ผมื่มแทนเอ”
“เี้ย”
“ไอ้อมึถ่าย อย่าให้พลา”
ปึ
เสีย้นแ้วระแทวาลบนโ๊ะไม้ัึ้น
รามสมุทรใ้หลัมือเ็ริมฝีปา เายัมอหน้าฟอฟาอยู่อย่านั้น
พอถูมอเ้ามาๆ
มุมปา็เหยียยิ้ม ฟอฟาลุึ้นยืนท่ามลาสายาอนที่อยู่รอบๆ ยับัวปีนึ้นไปบนโ๊ะทั้ๆ
ที่ยัไม่ไ้วาานามใส่อาหารออ นเมาลานไปรหน้ารที่รามสมุทรนั่อยู่ ฟอฟาเลือสูบีนัวแัแลบลิ้นเลียริมฝีปาเบาๆ
่อนะหยุอนที่อยู่รหน้าเือนมหา’ลัยท่ามลาวามเียบ
“...”
สบาับนเย็นาที่ไม่แม้แ่ะหลบสายา
ผิับเา...ถ้าฟอฟาไม่เมา
ไม่มีแอลอฮอล์อย่วยเอาไว้ป่านนี้ไม่ล้าสบา วิ่หนีรามสมุทรเพราะลัวสายานิ่ๆ
แบบนี้
“ราม”
“...”
“เราอบนาย”
“...”
“อบั้แ่วันแรที่เอเลย”
“...”
ฟอฟาไ้ยินเสียนที่อยู่ใล้ๆ
โห่ร้อเลยิึ้นมาไ้ว่าเรื่อแบบนี้มันวรที่ะพูันแ่สอน
ไ้ยินันแ่สอน...แ่็ไม่ทันแล้ว
ฟอฟาสะอึเบาๆ ถึแม้ว่าเาะบอวามในใออไปแล้วแ่รามสมุทร็ยัไม่มีท่าทีแปลใอะไรเลยสัอย่า
นที่ลานอยู่เปลี่ยนท่าเป็นนั่บนโ๊ะ
หย่อนาสอ้าไว้้าลำัวอรามสมุทร ยับัวไปรอบโ๊ะให้ใล้อีฝ่ายมาที่สุแล้วสอมือร้อนๆ
ยึไหล่ว้าไว้แน่นแล้ว่อยๆ โน้มัวลระิบที่หูอนัวโว่าเา
“ะว่าอะไรมั้ยถ้าเราะอูบนาย”
“ล้านานั้นเลย?”
“มาๆ”
เพราะระิบันอยู่แ่สอน
นอื่นๆ เลยพยายามที่ะะโหน้ามอ บานเอียัวมาฟัเลย้วย้ำ
“ไ้มั้ยอ่ะราม” าหวาน่ำมอนัวสูที่อนนี้เี้ยว่าเพราะฟอฟานั่อยู่บนโ๊ะ
่อนที่รามสมุทระอบอะไรออมา็สัมผัสถึมือร้อนๆ อนรหน้าที่เลื่อนมาวาไว้บนเอวบาๆ
อฟอฟา รามสมุทรเหลือบมอเา หันหน้าหาใบหูาวๆ แล้วผ่อนลมหายใอุ่นๆ ออมา
นัวแัย่นิ้วหุหิ
เหมือนับว่าพอถูรามสมุทรแะเนื้อ้อัวเ้าหน่อยวามอทนอฟอฟา็แระเิ
เารอไม่ไหวและิว่าไม่วระรออี่อไป มือร้อนๆ เลยละาไหล่ว้ามาับรอบหน้าหล่อเหลาอราสมุทรและรีบโน้มศีรษะลไปทาบริมฝีปาแๆ
อัวเอลบนริมฝีปาออีน
“วี๊
นีู่ไม่ไ้าฝาใ่มั้ย”
“มึไปเอาวามล้ามาไหนไอ้ฟอ
ไอ้เพื่อนเลวววว”
“ถ้าน้อฟอเมาแล้วเห็นูเป็นไอ้รามนะมึ
เสร็แน่”
เสียรอบ้าฟอฟาเหมือนยุับแมลวันที่บินอยู่ใล้ๆ
หู มันน่ารำาและไม่อยาฟัเลย เพราะฟอฟาอยาฟัแ่เสียอรามสมุทรมาว่า
แ่สาบานเถอะ...เาเป็นนเริ่มูบ็ริ
แ่ฟอฟาแ่เอาปาทาบ
ไม่ไ้ยับปาบลึริมฝีปาอีฝ่ายเหมือนที่รามสมุทรำลัทำอยู่อนนี้
เาทำให้หัวใวน้อยๆ
เ้นระส่ำ มันเ้นแรนเหมือนะหลุออาออนที่รามสมุทร่อยๆ ละเลียูบบนริมฝีปาแม้ว่าฟอฟาะเผยอลีบปาเปิทาให้อีฝ่ายรุล้ำเ้ามา็าม...แ่รามสมุทรลับไม่สนใ
็ยัเหมือนเิม ยัเป็นมหาสมุทรสีรามที่ล้อเล่นับฟอวเล็ๆ
บนผิวน้ำอยู่เรื่อย
เป็นมหาสมุทรในวันที่ลื่นลมแร
ระทบฝั่นเิฟอ
และม้วนเลียวลื่นอีรั้ให้ฟอมลไปในใ้ท้อมหาสมุทรสุแสนะลึ
นระทั่รามสมุทรผละริมฝีปาออ้าๆ
่าน่าสบา และฟอฟาวระสบไ้แล้ว แ่็ไม่เลย...หัวใอเามันยัเ้นแรอยู่อย่านั้น
“พอใยั”
“มึฟัิมันพูไรัน”
“เฮ้ย
แม่สลบว่ะ”
“สลบหรือเป็นลม”
“มันเมาพี่
ฟอมันหลับไปแล้วอ่ะ” เ้าอื่อยิ้มริ่มอพับหลับาไปับออหอมๆ
อรามสมุทรท่ามลาเสียร้อใอนรอบๆ
ที่ลัวว่าฟอฟาอาะสลบเพราะาอาาศหายใับูบอเือนมหา’ลัย
แ่ริๆ
แล้วไม่ใ่เลย ฟอฟามีวามสุนหลับไป่าหา
“อโทษ้วยนะราม
ไอ้นี่มันเมาแล้วเหี้ยไปเลยอ่ะ เี๋ยวพอมันหายเมา็ำอะไรไม่แล้ว”
“ำอะไรไม่ไ้?”
รามสมุทรมวิ้วยุ่
“เออ
หรืออยาให้มันำล่ะ” แยมรีบึเพื่อนสนิทที่เมาแอ๋ออาออเือนมหา’ลัย ผหัวหึๆ อโทษรามสมุทรที่เพื่อนัวเอไปทำอะไรเพี้ยนๆ ใส่
ฟอฟาไ้ยินเสียุยแ่ลืมามอไม่ไ้
รู้หมเลยว่าใรพูอะไร ำเสียแยมไ้ ำเสียรามสมุทรและอีหลายๆ นไ้หม
“ลับบ้านนะไอ้ฟอ
พรุ่นี้มึัระเบิแน่ๆ”
“แยมมม ูเอารามลับไป้วยไ้มั้ยอ่า
แบรามึ้นรถไป้วยไ้เปล่า”
“สิ่ะเพื่อน
เินให้มันรๆ ่อนแล้ว่อยอยาแบนอื่นลับบ้าน”
“ฮืออออ”
แล้ว็ร้อไห้อแเสียัพาร่าเมาๆ อัวเอออไปาร้าน
็ยัไม่อยาารามสมุทรไปไหนเลย
อยาอยู่มอหน้าให้นานว่านี้อีหน่อย
อยาบอว่าอบนว่ารามสมุทระรับรู้
นว่ารามสมุทระรู้สึอะไรบ้า
“เราอบราม! รับผิอบวามรู้สึันหน่อยิ ฮื่อ”
โระอบ
อบนไม่รู้ะอบยัไแล้ว
ความคิดเห็น