คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Reality-Cry-Alone
“ท่านลูคัสๆตื่นเถิด ท่านนอนมานานแล้วนะ”
“.........ที่นี่ที่ไหน?........ท่าน......ท่าน Zumani”
“ใช่....ข้าเอง ตื่นเถิดท่าน ท่านต้องตื่นเสียที”
“ผมอยากพบพระเจ้า ไปเรียกพระเจ้ามาให้ผมที แล้วบอกว่า พ่อแม่ของผมตายจริงๆหรือเปล่า?หรือว่ามันแค่ฝันไป?”
“เอ่อ................”
“บอกผมสิ ถ้าพระเจ้าไม่ออกมา ผมก็จะนั่งรอท่านไปอย่างนี้ไปตลอดไป หรือไม่ท่านก็บอกมาเดี๋ยวนี้...ว่ามันจริงหรือไม่จริง?”
“ใจเย็นๆนะท่านลูคัส นี่คือความจริงที่อยู่ในภาพของความฝัน ท่านสูญเสียบิดาและมารดาของท่านจริง...”
“ไม่!ผมฝันไป ผมไม่เชื่อ พ่อแม่ของผมยังไม่ตาย ท่านหลอกผม”
“มันเป็นความจริงลูคัส Zumani บอกถูกแล้ว เธอจำไม่ได้หรือที่ Zumani บอกว่า เธอสามารถใช้พลังได้ แต่เธอต้องเสียของอันเป็นที่รักที่สุดในชีวิตไป”
ลูคัสได้ยินที่พระเจ้าบอกก็ถึงกับนั่งลงกับพื้น เหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก มันเป็นความจริงอย่างที่ Zumaniได้บอกเอาไว้
“แปลว่าตอนนี้ผมก็มีพลังแล้วสิ?”
“ถูกต้อง ตอนนี้เธอมีพลังและก็สามารถใช้ได้”
“นั้นผมจะไปแก้แค้นให้พ่อกับแม่ของผม”
“เสียใจด้วยนะลูคัส ถ้าเธอจะเอาพลังนี้ไปแก้แค้นแล้วล่ะก็ เธอคงไม่สามารถใช้พลังนี้ได้หรอก”
“แล้วเพราะอะไรล่ะ? ทำไมผมจึงใช้ไม่ได้ ผมจะไปเพื่อพ่อและแม่ มันเป็นคนที่ฆ่าพ่อและแม่ของผม ท่านZumani บอกคาถานั้นให้ผมหน่อย ผมจะทำให้ดูว่าผมมีพลังแล้วก็ใช้ได้ด้วย”
Zumani ส่ายหัวแล้วก็ท่องคาถา
“Thodunary Onohanady พลังสายฟ้า จงออกมาจากอุ้งมือข้า”
“Thodunary Onohanady พลังสายฟ้า จงออกมาจากอุ้งมือข้า”
ไม่มีพลังสายฟ้าออกมาจากมือของลูคัสเลยแม้แต่นิดเดียว ลูคัสตะลึงกับตัวเอง ว่าทำไมพลังถึงไม่มีเลย สายตาของลูคัสสงสัยอยู่ที่อุ้งมืออย่างไม่ละสายตา คำถามว่า “ทำไม” อยู่เต็มหัวของตนไปหมด
“เห็นหรือยัง? ว่าความโกรธมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาหรอก เธอคิดแต่เพียงว่าจะเอาพลังนี้ไปเพียงแค่แก้แค้นเท่านั้น พลังที่ซ่อนอยู่ในตัวของเธอมันจึงไม่ออกมายังไงล่ะ”
“แล้วผมต้องทำอย่างไร ผมถึงจะมีพลังได้?”
“เธอต้องระงับความโกรธ จากความแค้นที่เธอมีต่อศัตรู เปลี่ยนเป็นความเมตตา แล้วก็คอยช่วยเหลือผู้อื่น แค่เท่านี้ เธอก็จะสามารถใช้พลังที่ซ่อนอยู่ในตัวของเธอได้เอง เราไม่ต้องการให้พลังอันยิ่งใหญ่ใช้เพียงแค่การแก้แค้น ยิ่งเธอคิดอยากจะแก้แค้นมากเท่าไหร่ จิตใจของเธอก็จะเริ่มมืดลงไปเรื่อยๆ แล้วอีกอย่าง พ่อและแม่ของเธอจะภูมิใจหรือที่เห็นลูกชายของตัวเองเป็นผู้ร้ายฆ่าคนแทนที่จะช่วยเหลือคน”
“ท่านพูดอย่างนี้ หมายความว่าอย่างไร? ผมไม่เข้าใจ”
“ขอให้เธอตื่นจากความฝันนี้ แล้วเธอก็จะรู้เอง ความจริงที่เกี่ยวกับคนที่ให้กำเนิดเธอมา แล้วอย่าลืมที่เราบอกแล้วกัน เราคงได้เจอกันอีก แต่เราจะให้ Zumani เป็นคนที่คอยช่วยเหลือเธอก็แล้วกัน เธอจะได้ไม่โดดเดี่ยวไปตลอดเวลา แต่ว่า Zumani คงจะคอยช่วยเหลือเธอตอนที่เธอได้ก้าวข้าม “กำแพงแห่งความจริง”เสียก่อน” เราต้องไปก่อนแล้ว”
“ท่านๆๆๆๆๆ...................”
ลูคัสตื่นขึ้นมาท่ามกลางร่างอันไร้วิญญาณของบิดามารดาของตัวเอง สายตาอันหวาดกลัวและว้าเหว่ มองหาพ่อและแม่ แต่พอเห็น ก็ต้องน้ำตาไหล เพราะสิ่งที่ได้เห็นมันเป็นความจริงที่ Zumani ได้บอกเอาไว้ มันช่างเป็นความจริงที่แสนจะเจ็บปวดที่สุดในชีวิต
“พ่อ...........แม่................”
ลูคัสคลานไปหากาโด้และลูเชียที่นอนอยู่ใกล้ๆกัน แสงอาทิตย์อันเจิดจ้าในยามเช้าแทบจะแผดเผาร่างของลูคัสแทบมอดไหม้
“พ่อตื่นเถอะ...............แม่ตื่นเถอะ.............. เช้าแล้ว พ่อต้องไปทำงานนะ แม่ก็ต้องไปทำอาหารด้วย พ่อกับแม่แกล้งผมใช่ไหม? ตื่นสิพ่อ แม่ด้วย”
ลูคัสเขย่าตัวกาโด้และลูเชีย ร่างของผู้เป็นพ่อและแม่แกว่งไปตามาตามแรงเขย่าของลูคัส แม้จะเขย่าสักแค่ไหน ร่างอันไร้วิญญาณของทั้งคู่ก็ไม่ตื่นขึ้นมาซักที เขาเริ่มทำใจกับความจริงที่ทำอย่างไรพ่อและแม่อันเป็นที่รักก็คงไม่กลับมาอยู่ดี ลูคัสหยุดการกระทำ แล้วก็มองทั้งคู่นอนหลับอย่างสงบ นั่งมองด้วยท่าทางที่สงบนิ่งแล้วก็นั่งระลึกถึงบุญคุณต่างๆนาๆมาจนโต
น้ำตาของลูคัสไหลไม่ยอมหยุดและคิดว่าตนเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้ทั้งสองต้องจากไป เป็นเพราะป้องกันตัวเองไม่ได้ ลูคัสร้องไห้มากกว่าเดิม ร้องด้วยความเจ็บใจที่ไม่มีวิชาป้องกันเลย ความสับสนในจิตใจทำให้ความคิดในสมองตีกันไปหมด บางครั้งก็ร้องด้วยความสงสารพ่อแม่ บางครั้งก็ร้องด้วยความโมโหตัวเอง เป็นอย่างนี้อยู่นานสองนาน แล้วลูคัสก็หยุดร้องไห้พร้อมกับยืนขึ้น
ดวงอาทิตย์ยามเที่ยงตรงกลับกลายเป็นบรรยากาศมืดครึ้ม แสงอันเจิดจ้ากลับหายไปเพราะโดนเมฆหมอกอันมืดมิดบดบัง เสียงฟ้าร้องดังอึกทึกสนั่นหวั่นไหว ลมพัดโหมกระหน่ำ ไม่นานนักที่สายฝนโปรยปรายลงมาสัมผัสกับพื้นดิน แล้วก็เริ่มหนาเม็ดเรื่อยๆ ลูคัสเดินไปข้างบ้านพร้อมกับหยิบจอบ เดินมาที่กาโด้และลูเชียสิ้นลมอยู่ ฝนตกหนัก ฟ้าร้องตลอดเวลา
ลูคัสขุดหลุมให้กับพ่อและแม่ด้วยความรัก ขุดลึกลงไป 2-3 เมตร เขาทำศพให้ทั้งคู่ท่ามกลางสายฝน น้ำตาหยุดไหลโดยสิ้นเชิง ไม่สะอึกสะอื้นเหมือนตอนแรก ลูคัสเดินหาแท่งหินข้างๆบ้านแล้วก็ได้มา 2 แท่งพอดี เขาแบกขึ้นบ่า แล้วก็ปักลงหน้าหลุมศพ พอปักแล้วก็วิ่งกลับเข้าไปในบ้าน ไปเอาค้อนกับลิ่มแล้วก็วิ่งกลับมาที่หลุมศพอีกครั้ง ลูคัสแกะสลักชื่อของกาโด้และลูเชียเอาไว้เป็นที่ระลึก ตอนนี้ฝนเริ่มเบาลง สายฝนที่โหมกระหน่ำรุนแรงในตอนแรก เริ่มเบาบางลงเป็นหยดน้ำเล็กๆ แสงแดดเริ่มปรากฏอีกครั้ง ลูคัสคุกเข่าต่อหน้าบุพการีทั้งสองพร้อมกับหลับตา
“ขอให้พ่อและแม่นอนหลับอย่างสบายและมีความสุขท่ามกลางหมู่ไม้และบ้านหลังเล็กๆบนสวรรค์ ถ้าชาติหน้ามีจริง ผมอยากเกิดไปเป็นลูกของท่านทั้งสองอีกครั้ง และผมจะไม่ทำให้ท่านทั้งสองเดือดร้อน ผมจะดูแลและป้องกันพ่อและไม่ไม่ให้มีอันตราย”
“ตอนนี้ผมจะหาคนที่ฆ่าพ่อและแม่ให้ได้ ขอให้ท่านทั้งสองช่วยคุ้มครองผมด้วย”
ลูคัสอธิษฐานในใจแล้วหยิบมีดขึ้นมากรีดข้อมือ เลือดไหลกระทบแผ่นศิลาทั้งสอง รุ้งกินน้ำออกมายามที่ฝนหยุดตก ช่างเป็นภาพที่สวยงามอย่างยิ่ง แต่เขาไม่รู้สึกเช่นนั้น จากคนที่เคยร่าเริง แต่ตอนนี้เหมือนเป็นคนที่เย็นชา เยือกเย็น และสุขุม
ลูคัสยืนขึ้น แล้วก็เดินหันหลังให้กับหลุมฝังศพของผู้เป็นบิดามารดา ระหว่างที่เดินกลับไปนั้น ดอกไม้ก็ร่วงโรยออกจากต้น กลีบดอกไม้สีชมพูปลิวมาหล่นที่หลุมฝังศพของกาโด้และลูเชีย ส่วนท้องฟ้าก็ปรากฏรูปหน้าของคนทั้งสองกำลังยิ้มอยู่ ช่างเป็นภาพที่สวยงามยิ่งนัก
ความคิดเห็น