[Fic​ Anime]​บุคลิกที่สองของตัวละครหลัก

ตอนที่ 8 : โลกที่2...

วันเวลาผ่านไปนานแสนนาน​แต่ความรู้สึกเศร้าของกาอาระก็ไม่จางลง​ โอเค... จริงๆแล้วผมตอแหลเวลาพึ่งผ่านมาแค่​ 2 วันเศษๆเอง​ บอกเลย! แค่​ 2! วัน! ผมโครตว่างและโครตเบื่อ! ได้แต่นอนเอามือก่ายหน้าผากด้วยสีหน้าที่เหม็นเบื่อเป็นอย่างมากจนทานูกิหางเดียวสังเกตเห็น

"ถ้าเเกเบื่อขนาดนั้น​ เหตุใดเเกไม่หาอะไรทำ​ สร้างของต่างๆขึ้นมาเล่นๆก็ได้​ เเกดูฉลาดกว่าที่ข้าคิดนี่เจ้ามนุษย์"ทานูกิเอ่ยก่อนจะนอนลง​ เจ้าทานูกิเมื่อนอนลงก็หลับทันทีทิ้งอิยะให้นอนคิดกับคำพูดของสัตว์​สูงศักดิ์​ลำพัง

'สร้างของหรอ... ลองสร้างเครื่องดนตรีที่เป็นอาวุธ​ดีไหมนะ'​เสียงยานคางที่บ่งบอกถึงความเบื่อหน่าย​ ทันใดนั้นไอเดียดีๆก็ปิ๊งขึ้นมาในหัว​ แหม่~ถ้าสร้างอาวุธเขาว่าใส่ดาบคาตานะด้วยท่าจะดีเพราะเขาถนัดสู้ด้วยดาบมากกว่านั่งฝึกปาอาวุธนินจาแต่ถ้าใช้คุไนปาดคอคนนี้เขาถนัดเลย​ รอยยิ้มบิดเบี้ยวปรากฎ​บนใบหน้าของอิยะเมื่อคิดเช่นนั้นก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว​ เขายังบำบัดไม่หายหรอเนี่ย...

'ท่าจะแย่ซะแล้วมั้ง..'อิยะพึมพำเบาๆเขาไม่ต้องการให้สัตว์​น่าเกรงขามตื่นด้วยความหงุดหงิดจากเสียงรบกวนหรอกนะ.. อิยะลุกขึ้นนั่งนำมือแตะคาง​ คิ้วที่ขมวดเป็นโบว์แสดงให้รู้ได้ว่าอิยะกำลังใช้ความคิดที่มีเพียง​ 100​ IQของตน​ เห็นแบบนี้เขาค่อนข้าง​โง่นะ(ตอแหลทุกคน! มันตอแหล! IQมันมี200 อย่าโดนมันหลอกเด็ดขาด​ เห็นอย่างนี้อัจฉริยะ​นะ!)​จะสร้างกีต้าร์​ก็เก่าไป​ เขาว่าเขาสนใจเครื่องดนตรีอย่างบิวะญี่ปุ่นกับฉินเจิงที่เป็นกู่เจิงในสมัยโบราณ​มี​ 5 สาย​ ทำให้มันเปลี่ยนรูปแบบไปมาระหว่างเครื่องดนตรีสองชนิดได้ไหมนะ... แล้วเอาสายมาเพิ่มความคมด้วยสายฟ้าจะใช้เป็นอาวุธได้ไหม.. ถ้าเอาเครื่อง​ดนตรีหลักเป็นบิวะจะแทรกดาบคาตานะที่คอของบิวะได้ไหม.. ถ้าเล่นดนตรีแล้วใส่ปราณ​สายฟ้าอ่อนๆไปตามเสียงที่ออกมาจากเครื่องดนตรีแล้วไปช็อตประสาทการควบคุมผ่านทางการได้ยินแล้วจะควบคุมร่างกายได้ไหมนะ.. น่าลองสุดๆ!! คิดแล้วก็เสกอุปกรณ์​ที่ใช้สร้างขึ้นมา​ อย่างน้อยเขาก็มีอะไรทำระหว่างเบื่อแล้ว!
.
.
.
2 สัปดาห์​ผ่านไป..

กาอาระที่หมกตัวอยู่แต่ในบ้านขยับตัวลุกออกมาจากเตียงเล็ก​ เปลือกตานวลเปิดปรือขึ้นเล็กน้อย​ ดวงตาสีมรกตหม่นหลุบตามองพื้นทรายก่อนจะพยุงตัวออกจากห้องนอน​ เมื่อเดินมาถึงห้องครัวกาอาระเปิดตู้ใส่อาหารแต่ทว่าข้างในนั้นกลับว่างเปล่า​ เสียงถอนหายใจดังขึ้น​ กาอาระเดินมุ่งหน้าไปที่ประตูพลางหยิบผ้าคลุมสีน้ำตาลประจำของตนมาคลุมตัวเอง​ก่อนที่ประตูจะเปิดออก​กาอาระชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าเข้าบ้านพร้อมเสียงเล็กๆที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากเล็ก

"ไป... ก่อนนะครับ"
.
.
.
แซ่ด.. แซ่ด

เสียงพูดคุยดังระหว่างทาง​ ตลาดก็ยังคงเสียงดังเช่นทุกวัน​ ร่างเล็กๆของกาอาระเดินผ่านผู้ใหญ่ในหมู่บ้าน​ ทว่าเสียงพูดคุยของชาวบ้านก็เงียบลงก่อนจะกลายเป็นการพูดกระซิบแทน​ นัยน์ตา​สีมรกตเหลือบมองเหล่าชาวบ้านด้วยสีหน้าเย็นชา

การเดินตลาดซื้อของสำหรับกาอาระเป็นไปอย่างราบรื่น​ พวกผู้ใหญ่ที่ยื่นของให้ด้วยมือที่สั่นเทา​ กาอาระไม่ได้สนใจอาการสั่นเทาของทุกคนด้วยซ้ำ​ เขาเดินตามเส้นทางทรายสีทองไปเรื่อยๆก่อนจะหยุดฝีเท้า​ เรียวตาคมตวัดมองแหล่งจิตสังหารก่อนที่นินจาในมุมมืดจะเผยกายออกมาและขว้างอาวุธ​นินจาใส่กาอาระอย่างรวดเร็ว​ ทรายนวลก่อตัวกันอาวุธ​นินจาที่โจมตีเข้ามาตามด้วยทรายที่กลืนไปกับพื้นพลันพุ่งออกมาจากพื้นทรายรัดเข้าที่ร่างของนินจาคนนั้นจนกระดูกแตกละเอียดเลือด​สีแดงที่กระเซ็น​โดนแก้มของกาอาระแต่ทว่า​สีหน้าของเขาก็ยังคงความเรียบนิ่ง​ กาอาระยกมือเช็ดเลือดที่ข้างแก้มออกพลางก้าวเท้าเดินกลับเข้าไปในบ้านหลังปานกลางของยาชามารุทันที​ กาอาระมองไปที่มือเล็กของตนที่เปื้อนเลือดสีแดงที่มองไม่เห็นพลางพูดพึมพำกับตนเองเบาๆ

"ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฆ่าคนซะหน่อย"เปลือกตานวลขยับหรี่ลงพลางหวนถึงความทรงจำในเช้ามืดวันนั้น​ แม้ว่าเขาจะมองดูใครสักคนควบคุมร่างกายของเขาฉีกกระชากนินจาโสโครกนั้นแต่เขากลับไปรู้สึกขยะแขยงหรือหวาดกลัว​ เขารู้สึกราวกับว่าไม่ได้อยู่คนเดียว​ มันอบอุ่น.. ประตูถูกปิดลงช้าๆก่อนที่ร่างเด็กเล็กๆของเขาจะหลุบหายไปในความมืด
.
.
.
'สำเร็จ! ผลงานชิ้นเอกของผม~อ่า~งดงาม~'​เสียงโหวกเหวก​ของอิยะดังขึ้นก่อนจะลูบไล้​เครื่องดนตรีบิวะแสนงดงามของตน​ ทรายสีเหลืองด้านข้างของอิยะลอยขึ้นพลางเปลี่ยนรูปร่างเป็นรูปมือก่อนจะฟาดลงมาที่หัวของอิยะจนจูบพสุธา

"หนวกหูโวยย"ทานูกิเจ้าของมือทรายที่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงอันอิโรติกน่าหมั่นไส้เลยฟาดสะเลย​ เส้นเลือดที่หัวนูนขึ้นราวกับว่ามีเครื่องหมายโกรธ​อยู่​ แต่ทานูกิตัวน้อย(?)​ก็ไม่สามารถทำลายความสุข(อิโรติก)​บนใบหน้าของอิยะได้

'เน่~ทันกิซัง~ นายคิดว่าอาวุธของผมจะทำอะไรได้บ้างกันน้า~ อยากลองจังเลย~~'​ยังมีการหันมาถามข้าอีก! ทานูกิมองอิยะด้วยความว่างเปล่าก่อนจะเชิดหน้าสะบัดก้นกลับไปนอนต่อและอิยะยังได้ยินปรายๆว่า

"หุบปาก.. ข้าจะนอน"อีกด้วย​ สุดท้ายปลื้มกับใครไม่ได้ต้องทำใจปลื้มคนเดียวต่อ

ตรึง! ~ ตรึง! ~

'​อ่า~ฟังเสียงแสนยั่วยวนนี้สิ~'ในขณะที่​อิยะมัวแต่วี้ดว้ายกับผลงานอันน่าภาคภูมิใจ​นั้น​ กาอาระก็ได้ฆ่านินจาในเงามืดด้วยทรายเสร็จเรียบร้อย..

แตร็ง!​~

ตรึง!~

เสียงดนตรีที่บรรเลงในห้องที่มืดมิด​ เพลงเบาๆทำให้ทานุกิที่หลับอยู่แอล้วหลับเป็นตายไปอีก(?)​ มือเล็กถือบัตจิพลางขยับมือดีดกับสายสีใส​ อิยะบรรเลงโดยไม่ใส่ปราณ​ลงไปเพื่อทดสอบเสียงและความเพราะของเครื่องดนตรีเผื่อปรับสายใหม่ด้วยพร้อมทั้งตรวจสอบความแม่นยำของตัวเขาเองในการดีดเพลงตามตัวโน้ต​เพลงที่เขาเคยเล่น​ก่อนที่เพลงจะหยุดลงด้วยโน๊ต​ตัวสุดท้าย..

แปะ.. แปะ..

"เพราะมาก.."เสียงปรบมือตามด้วยเสียงนุ้มเล็กอันคุ้นเคยดังขึ้นในความมืด​ อิยะเลื่อนมือกำชับคอบิวะแน่นก่อนจะขยับมือชักคอบิวะออกจากตัวบิวะเล็กน้อยเผยให้เห็นคมดาบสีเงินวาวในบิวะ​ บุคคลในความมืดเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ตัวอิยะ​ นัยน์ตา​สีมรกตของเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นเด็กชายผมสีแดงที่เดินออกมาจากความมืด

'เข้ามาได้ยังไงกัน...' น้ำเสียงสับสนของอิยะที่เอ่ยขึ้นเบาๆ​ เผลอไม่นานเด็กตรงหน้าก็เดินมาทรุดตัวนั่งข้างๆเขาซะแล้ว​ เด็กน้อยนั่งเงียบๆพลางควบคุมทรายให้เป็นรูปร่างต่างๆเล่นฆ่าเวลา​ บรรยากาศ​มาคุระหว่างกาอาระกับอิยะปลุกทานูกิอ้ว---แค่กๆ​ ทานูกิให้ตื่นขึ้น​มันหันมาจะเปิดปากด่าอิยะที่ทำบรรยากาศ​เสียแต่ทว่าเมื่อหันมาเจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิดปากที่อ้าจะพูดก็พลันหุบแทบไม่ทัน

"นี้มันอะไร? ทำไมร่างสถิตข้าถึงเข้ามาในนี้ละเจ้ามนุษย์"ทานูกิค่อยๆขยับมากระซิบกับอิยะด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ​ อิยะได้ยินเหงื่อเย็นที่ไหลตามกรอบหน้ายิ่งไหลเพิ่มขึ้นอีก​ มือเก็บดาบที่ชักออกมาเพียงเล็กน้อย​ก่อนจะขยับมือที่ถือบัตจิเล่นเพลงเบาๆต่อ

'ไม่รู้.. อย่าถามผม'​พูดพึมพำกับทานูกิพลางเสตามองมือที่ขยับดีดสายสีใสไปพลางๆ​ เงียบได้ไม่นานทานูกิก็ทนความมาคุไม่ไหว

"แก! เจ้ามนุษย์! แกเข้ามาได้ยังไงกัน!"ทานูกิตวาดใส่ร่างสถิตตน​ เสียงใหญ่ดึงดูดความสนใจ​ของกาอาระไปที่ทานูกิตัวอ้วนกลม(?)​ก่อนจะเมินมันและหันมาสนใจเครื่องดนตรีของอิยะต่อ

"อย่าเมินข้านะเฟ้ยย!"เมื่อเห็นมนุษย์​ตรงหน้าเมินตนความโกรธ​ยิ่งปรากฎ​ขึ้น​ ในชีวิตนี้เขาไม่เคยโดนเมินมาก่อน! มีแต่โดนหวาดกลัวใส่​ ไอเด็กนี้มันกล้าเมินเขาได้อย่างไร!

"นี่..​คุณชื่ออะไร"กาอาระเอ่ยถามในขณะที่สายตายังจ้องไปที่เครื่องดนตรีแปลกตา

'ผมไม่มีชื่อหรอก​ จะเรียกอิยะเหมือนทันกิซังก็ได้'​กล่าวจบ​ อิยะก็หยุดมือจากการเล่นดนตรีและวางมันลงที่ตักอย่างเบามือ​ เมื่อหันไปหาเด็กน้อยข้างๆก็พบเจอกับสายตาที่แสดงความเสียดายนิดๆจากการที่เขาหยุดเล่น

"เข้าใจแล้ว​ อิยะสินะ"กาอาระเอ่ยก่อนจะหายไปจากห้องแห่งจิตใจเล่นเอาอิยะกับทานูกิงงเลย​ มาแค่นี้? มาถามชื่อเนี่ยนะ?

40%