[Fic​ Anime]​บุคลิกที่สองของตัวละครหลัก

ตอนที่ 4 : โลกที่1...

หลังจากที่การทะเลาะของเด็กชายทั้งสองจบลงก็เป็นเวลาเดียวกับที่เขาคืนการควบคุมให้เซนอิทซึเหมือนเดิม​ เขาที่นอนตะแคงเอามือเท้าหัวงับเซมเบ้จ้องไปที่จ่อโปร่งอย่างสบายอารมณ์​ การเดินทางของทั้งสามนั้นเต็มไปด้วยเสียงโหวกเหวกโวยวาย​ เขาจ้องมองมันด้วยความว่างเปล่าพลางเสวยสุขกับเซมเบ้แสนรักแน่นอนพึ่งเสกเมื่อกี้และกัดไป​ 3 คำ​ เดินไปเดินมาไอเด็กบ้าเซนอิทซึไปทำอีท่าไหนไม่รู้ลื่นตกเขาช็อกสลบ​ ลำบากเขาแบบสังขารตัวของเด็กบ้านี้ขึ้นไปหาเพื่อนๆอีก! อาลัยอาวรณ์​เซมเบ้อีกครั้ง..

"เซนอิทซึ.. นายไหวใช่ไหม​ ดูนายแปลกๆนะ​ สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือนใช่ไหม"เด็กชายเรือนผมสีแดงเช่นเดียวกับดวงตามีแผลเป็นไฟลวกที่หน้าผากเอ่ยถามไทโยวด้วยความเป็นห่วง​ แหม่~เด็กบ้าก็มีเพื่อนดีเหมือนกันนะ​ น่าเสียดายคนที่เด็กคนนี้เป็นห่วงดันไม่อยู่เพราะสลบรักษาตัวในโลกจิตใจแล้วลำบากเขาเช่นเคย

'เปล่า​สักหน่อย​ สบายดี'​ปากบอกสายแต่ความรู้สึกแปลบๆ​ เหมือนซี่โครงหัก​

เมื่อมาถึงบ้านที่มีประตูรูปดอกฟูจิ พวกเขาก็ถูกดูแลอย่างดีรวมถึงเรียกหมอมาด้วย​ ทางคุณยายเจ้าของบ้านได้เลี้ยงอาหารก่อนจะให้หมอมาตรวจ​ แน่นอนว่าการทานอาหารช่างยากเย็น​ เขาไม่มีทางให้เด็กบ้านั้นออกมาทานแน่​ เพราะสงครามการทานอาหารแบบนี้จะทำเด็กนั่นไม่ได้ทานอะไรเลยและจะโดนแย่ง​ และเขาก็สามารถยกถาดอาหารหลบฝ่ามือชายหน้าสวยสวมหัวหมูป่าได้อย่างรวดเร็ว​ หลังจากทานเสร็จจึงเรียกหมอมาตรวจอย่างจริงจัง​ แน่นอน.. พวกเขาถูกบังคับ​ให้นอนอยู่กับฟูกเนื่องจาก.. ซี่โครงของเขาหัก​ 2 ซี่ซึ่งไม่ได้หักเพราะต่อสู้แต่เป็นเพราะเด็กบ้าซุ่มซ่ามลื่นตกเขาเนี่ยแหละถึงหัก! กับแผลที่แห้งแล้วเป็นรอยคล้ายๆโดนของเล็กๆแทงที่เอวกับไหล่สองข้าง​ ส่วนเพื่อนแสนดีผมสีไวน์แดงซี่โครงหัก​ 3 ซี่​ และชายสวมหัวหมูป่าที่ถอดออกกลายเป็นเด็กหนุ่มหน้าสวยที่ซี่โครงหัก​ 4 ซี่พร้อมด้วยหน้าผากที่ปูดบวม​ และเขาไม่แน่ใจว่าโครงกระดูกส่วนหน้าผากร้าวรึเปล่าไม่รู้​ แน่นอนคนแบบเขานอนเฉยๆไม่ได้อยู่แล้ว​ ตัวเขาจู่ๆลุกพรวดทำให้เพื่อนแสนดีที่มารู้ชื่อทีหลังว่าชื่อ คามาโดะ​ ทันจิโร่​ สะดุ้งเลยทีเดียว​ แน่นอนว่าลุกพรวดแบบนั้นทำให้ความปวดร้าวแทรกเข้ามากะทันหันทำให้เขาต้องล้มตัวอีกรอบ​ ใบห้าอมทุกข์ของเขาทำให้ทันจิโร่กระวนกระวาย​ เขาไม่อยากนอนนิ่งๆ​ มันน่าเบื่อ.. อุส่าห์ได้ออกมาอย่างน้อย​ก็อยากหาอะไรทำนะเว้ย!! เขาปลงตกก่อนจะคืนการควบคุมให้เซนอิทซึเพราะเบื่อ?..
.
.
.

หลังจากนั้นก็เกิดมหกรรม​วิ่งไล่จับเนื่องจากอสูรที่ออกมาจากกล่องคือน้องสาวของทันจิโร่เพื่อนแสนดี​ และเซนอิทซึก็ดันชอบ? เอาเป็นว่าส่วนนี้มันก็แค่เรื่องไร้สาระเพราะงั้น​ นอนละ.. ราตรีสวัสดิ์​ เขาที่เห็นว่าน่าเบื่อจึงหลับไปเลย..

เช้าวันถัดมาพร้อมกับภารกิจใหม่​ อีกาคาสุไกที่โหวกเหวกหลังจากออกมาจากบ้านฟูจิไม่นาน​ เอาเป็นว่านกใครนกมัน​ เขาที่เห็นเซนอิทซึหยิบถุงเมล็ดทานตะวันที่ขอจากคุณยายขึ้นมาป้อนให้นกกระจอกเล่นจนมันอิ่ม​ ถึงนิสัยเสียและกะล่อนไปหน่อยแต่ส่วนดีๆก็ยังคงมีอยู่ละนะ..

.

.

.

ภูเขานาตากุเมะ

ออร่าสีดำที่ลอยออกมาจากภูเขาแถมเสียงน่าขยะแขยงยังเพิ่มกว่าเดิมหลายสิบเท่า​ เขาเชื่อเลยว่าเซนอิทซึไม่มีทางขึ้นไปบนภูเขาลูกนี้แน่​ แต่ก็ต้องแปลกใจที่เด็กนี้ยอมขึ้นเขาเพราะว่าเพื่อนๆขึ้นไปหมดและทิ้งตนไป​ เพราะมัวแต่ลีลาเเละขึ้นช้าทำให้พลัดหลงกับเพื่อน​ เด็กนี้เดินหลงในป่าบนภูเขาจนเดินทะลุไปยังลานกว้างแห่งหนึ่งที่มีบ้านลอยเคว้ง​อยู่กลางอากาศ​ ไม่สิ.. ต้องเรียกว่ามีเส้นด้ายมารองรับน้ำหนักบ้านจะดีกว่า​ แถมยังมีแมงมุมแปลกๆที่ตัวใหญ่กว่าแมงมุมปกติ​แล้วไอหน้าคนแต่ตัวแมงมุมมันคืออะไรฟร่ะ! น่าเกลียด​น่ากลัวโครตๆ!! แถมกลิ่นก็แสบจมูก​เขาไม่น่าเชื่อมประสาททุกส่วนกับเด็กนี้เลย ได้แต่กุมจมูกน้ำตาแทบ​ไหล​แต่ไหลไม่ออก(?)​ เขามองอยู่ไม่นานก็มีอสูรแมงมุมที่มีหน้าเป็นคนห้อยหัวลงมาโดยใช้ใยช่วย โหญ่ชิบ! แมงมุมธรรมดาก็ตกใจ​ ขนลุกขนพองจะแย่แล้วนะเห้ย!! อะ! อย่าเข้าใจผิดผมไม่ได้กลัวแมงมุมนะ! เพียงแต่พอมันขยับแล้วถอยหนีเท่านั้น! ไม่ได้กลัวแมงมุมซักนิด! เมื่อคิดได้ก็จะต้องไม่ลืมส่งกระแสจิตบอกเซนอิทซึว่าถ้าสลบ.. ยกนี้เขาไม่ออก พร้อมให้เหตุผลว่าถ้าชนะมันได้เขาจะเลิกล้อเลิกบ่นไป​ 3 วันเต็มและจะชมด้วยความจริงใจ(?)แน่นอนเด็กนั้นก็โวยวายสิแต่เขาไม่ฟังอะ​ ไม่สนด้วย! (เลวจริงๆ!)​เพราะเหตุการณ์นี้เขาก็หวังว่ามันจะทำให้เซนอิทซึพัฒนา​ขึ้น​ และเขาก็ต้องหักห้ามใจไม่ให้ยึดร่างไปซัดและฟัดกับแมงมุมบ้านั้นที่บังอาจทำเซนอิทซึติดพิษ(ได้ข่าวว่าเซนอิทซึทะเล่อทะล่า​ไปโดนแมงมุมกัดเองไม่ใช่หรอวะ?!)​แถมยังพล่ามเรื่องเวลาวนครบรอบก็จะเป็นทาสของมันเดินคลานกับพื้น​ อย่าให้ออกไปได้นะ! จะซัดให้ร่วงไปหมอบกับพื้นเลย! แก้วชาในมือถูกแรงมหาศาล​บดขยี้แตกภายในพริบตา​ ใบหน้าเย็นชามืดครึ้ม​ไปครึ่งหนึ่ง​ นัยน์ตา​สีอำพันมองอสูรแมงมุมในจ่อโปร่งอย่างกับว่าสามารถพุ่งเข้าไปตะลุมบอนกับมันได้ก็จะทำ.. 

.

.

.

"ว่าแล้วว่าทำไมแกถึงตั้งท่าแค่ท่านี้เพราะแกใช้ได้แค่กระบวนท่าเดียวสินะ!"เสียงดูถูกของอสูรพี่ชายแมงมุมดังขึ้น​ เซนเบ้ในปากของเขาก็ยังคงถูกกัดแตกอย่างเกรี้ยวกราด​ 'ท่าเดียวแล้วหนักหัว*ึงหรอวะ!!'​ เสียงตะโกนที่ดังในหัวเซนอิทซึซึ่งไม่ต้องเดาเลยว่าเสียงใคร​ เซนอิทซึแทบอยากจะหลุดขำแต่ทำไม่ได้เพราะตั้งสมาธิกับการใช้ปราณอยู่.. เวลาที่หมดลงเรื่อยๆ​ ร่างกายของเซนอิทซึก็เริ่มขยับไม่ค่อยได้​ แต่เมื่อคิดถึงคุณปู่เซนอิทซึก็เริ่มเข้าใจ(มั้ง​ หรือตัดพ้อวะ)​สายฟ้าสีเหลืองจางๆค่อยปรากฎ​รอบดาบ​ เซนอิทซึเพ่งจิตทั้งปวงกระตุ้นการทำงานกล้ามเนื้อขาก่อนจะพุ่งออกไปจนเห็นเพียงเส้นสายฟ้าบางๆเท่านั้น​ เซนอิทซึพุ่งโดยการถีบต้นไม้ขึ้นไปฟันคออสูร​ ภาพนั้นทำเขาแทบโยนเซมเบ้ทิ้งอย่างดีใจ​ เห็นใจเขาหน่อยสิ​ ลุ้นจนเกร็งไปหมดแล้ว​ แถมฉากสุดท้ายที่กระโดดเหยียบด้ายแล้วพุ่งขึ้นไปฟันในบ้านทะลุขึ้นหลังคานั้นมันอะไร​ เท่ซะไม่มี! 

"ปราณอัสนีบาต​ กระบวนท่าที่1..​ฟ้าผ่าชั่วพริบตา​ 6 ทบ!!" ราวสวิตปิด​ ร่างที่ค่อยๆล้มลงไปตามเเรงโน้นถ่วง​ นี้เขาใกล้จะตายอีกรอบสินะ​ ปู่ครับ..สิ้นความคิดนั้นตัวของเซนอิทซึก็สลบไปด้วยความเหนื่อยล้า.. และใช่​ เขาไม่มีทางให้เด็กนี้ตาย​ เปลือกตานวลที่กำลังจะปิดพลันกระตุกเปิดขึ้นอย่างรวดเร็ว​ เขาที่ควบคุมการหายใจจนเป็นการเพ่งจิตทั้งปวงเพื่อให้พิษแล่นช้าลงและให้เลือดไหลออกจากบาดแผลช้าลงเช่นกัน​ เขาไม่สามารถขับพิษได้เพราะกลัวว่าเลือดจะออกไปกับพิษและยิ่งพิษที่เเล่นสู่ร่างอย่างรวดเร็วจนใกล้จะกลายร่างยิ่งไม่อยากเสี่ยง​ เขาก็รู้นะ​ ถึงเด็กนี้จะบ่นเรื่องตาแก่แต่ก็รักตาแก่เป็นคนในครอบครัว​ เขาไม่รู้ว่าตาแก่ป่านนี้เป็นอย่างไรบ้าง​ อาจตายไปแล้วแต่ก็คงจะไม่ใช่​ หนังเหนีย--ฮึ่มๆ​ แข็งแรงขนาดนั้น

เวลาผ่านไปยาวนานสำหรับเขาแต่กลับสั้นสำหรับผู้อื่น​ ผีเสื้อมากมายที่บินผ่านหน้าของเขาพร้อมกับหญิงสาวผมสีปีกกาปลายผมสีม่วงสวมฮาโอริลายผีเสื้อที่กระโดดออกมาจากป่าและร่อนลงมาดูเขาที่นอนอยู่บนหลังคา

"โมชิ~โมช ยังสบายดีอยู่สินะคะ"เขาที่ตั้งน่าตั้งตาเพ่งจิตทั้งป่วงไม่สนใจมาตอบหญิงสาวตรงหน้า​ แน่นอนมันทำให้หญิงสาวตรงหน้ายิ้มเหี้ยม​ น่ากลัวโครต! น่ากลัวกว่าอสูรแมงมุมวันนี้อีก!

"ยังไม่ตายใช่ไหมคะ?"เสียงถามนุ้มหวานอีกครั้งที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงกดดันเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"ค.. ครับ.. "เขาเอ่ยตอบอย่างยากลำบาก​ เขาแถบอยากน้ำตาปริ่ม​ ฮือ~น่ากลัวคดๆ​ อีกฝ่ายเมื่อได้คำตอบก็ยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนจะควักเข็มฉีดยามาฉีดให้เขา​ แน่นอนเขาแทบอยากขอบคุณ​ในความที่ไม่โยนเข็มมาปักแขนเขาอย่างโหดร้าย​ สัณชาตญาณ​มันบอกว่าถ้าโกรธ​มากๆคนตรงหน้าก็พร้อมจะเอาเข็มฉีดยามาเชือดเขาได้ในทันที

.

.

.

เขาที่ถูกคาคุชิแบกกลับไปก็พอจะได้ยินอีกาคาสุไกบอกให้จับคามาโดะ​ ทันจิโร่​ และ​ คามาโดะ​ เนซึโกะและอธิบายลักษณะ​อีกด้วย​ เขานี้ร้อนรนแถบตกหลังคาคุชิ​ แน่ละ! นั้นเพื่อนแสนดีกับคนที่เซนอิทซึชอบเลยนะ! อ่า~แต่ตอนนี้ง่วงมากเลยล่ะนะ... เพราะงั้น​ ราตรีสวัสดิ์​ ฮ้าว~~

.

.

.

"ไม่เอาาไม่กินนนน"เสียงโวยวายแต่เช้าของเซนอิทซึปลุกให้เขาตื่นขึ้น​ เปลือกตานวลลืมตาขึ้นก่อนจะกระพริบ​ตาปรับโฟกัส​ ความมืดที่มีเพียงแสงเบาบางจากจอโปร่งที่ฉายภาพเซนอิทซึที่ขยับตัวหนีของที่อยู่ในมือของหญิงสาวเรือนผมสีปีกกาอย่างรังเกียจ

"ไม่ได้​ นายต้องกินเพื่อให้สลายพิษในร่างกายและถ้าไม่กิน​ นายก็จะกลายเป็นแมงมุมช้าๆ​ จากนั้--"หญิงสาวเอ่ยด้วยใบหน้ามืดครึ้มอย่างหงุดหงิด​ มุมปากที่คว่ำลงเห็นได้ชัดว่าเธอหงุดหงิดมากๆ​ เป็นเขาก็หงุดหงิดเช่นกันเมื่อเจอคนไข้ทำตัวแบบนี้

'กินๆไปเถอะน่า~ดูท่านายจะชอบการเป็นแมงมุมหน้าคนมากกว่าเป็นมนุษย์นะ!'แน่นอนเมื่อได้โอกาสต้องอย่าลืมผสมโรงเติมเชื้อไฟลงไปจากนั้นมันจะประทุขึ้นเองเลยละ​ วะฮ่าฮ่า! และมันได้ผล​ เซนอิทซึที่ทำหน้าหวาดกลัวตัวสั่นระริกก็ยกมือคว้าหมับเข้าที่แก้วยาก่อนจะรีบกระดกกระเดือกลงคอทันที​ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความบูดบึ้ง​จากการแขยงน้ำยาที่ขมปี้ซะไม่มีทำเขาหัวเราะก๊ากจนเซนอิทซึเปลี่ยนจากสีหน้าบูดบึ้งเป็นใบหน้าที่พร้อมจะร้องไห้ได้ตลอดเวลา​ น้ำตาปริ่ม​ที่หางตาแล้ว​ เห็นมะ!! แน่นอนคนแบบเขา.. ขำหนักกว่าเดิมสิรอไร!(ชั่วคดๆ!)

ครืน~

เสียงเปิดประตูดังขึ้น​ เด็กสาวผมสีปีกกาที่ออกไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้เป็นคนเปิดประตูนำเหลาคาคุชิทั้งสองที่บนหลังแบกทันจิโร่กับกล่องที่มีอสูรอยู่ในนั้น​ เซนอิทซึที่เห็นทันจิโร่มาก็พลันร้องไห้ทันที​ แถมยังมีการฟ้องด้วย!? 

"ทานนนจิโร่​ ไม่อยากกินยาอ่าาาา​ วันหนึ่งกินตั้ง​5 ครั้งเชียวนะ! 5! ครั้ง!"แถมชูมือที่หดลงในแขนเสื้อขึ้นเพื่อสื่อว่าเยอะมากๆ​ เขามองภาพนั้นอย่างปลงๆ​ 'เป็นเด็กหรอ?!' 

"เซนอิทซึ!? บาดเจ็บหรอ?! ยอมขึ้นเขามาด้วยงั้นหรอ?"ทันจิโร่เอ่ยอย่างแปลกใจเพราะไม่คาดคิดว่าคนตรงหน้าจะยอมขึ้นเขาตามตนมา

" ว่าแต่.. อิโนะสุเกะล่ะ??"ทันจิโร่ถามเมื่อไม่ได้ยินเสียงของอิโนสุเกะตั้งแต่เดินเข้ามา

"ถ้าเรื่องนั้น​ เพราะบาดเจ็บช่วงคอใกล้เส้นเสียงเลยพูดมากไม่ได้​ อีกอย่างเขาคงเจ็บใจที่ถูกช่วยเอาไว้โดยเสาหลักวารีมั้งนะ"เซนอิทซึว่าก่อนจะหันไปมองอิโนะสุเกะที่นอนนิ่งบนเตียงสีขาว​พลางยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตาและน้ำมูกออกจากใบหน้า

"อีกอย่าง​ ดีนะตาย.. เงียบสงบสุดๆ"กล่าวจบก็หันไปหัวเราะเจ้าเล่ห์​ใส่อิโนะสุเกะจนเขาคิดว่าถ้าอิโนะสุเกะขยับได้อาจไล่ฟันทั่วห้องเลยก็ได้

.

.

.

การรักษาตัวก็ดำเนินต่อไป​ ทันจิโร่ที่ฟื้นตัวได้เร็วสุดจึงต้องไปฟื้นฟูร่างกายต่อคนแรก​ เมื่อกลับมาก็มักจะมีใบหน้าที่อิดโรย​ เซนอิทซึไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้​ เพราะเซนอิทซึทราบว่าได้ฝึกกับผู้หญิงและแตะเนื้อต้องตัวกันแบบนั้นทำให้เซนอิทซึอิจฉา​มากกว่า​ เมื่อตนกับอิโนะสุเกะสามารถฟื้นฟูร่างกายได้​ เซนอิทซึก็ยิ้มหน้าบานทันที​ เขาที่จ้องมองมันผ่านจอก็รู้สึกขยะแขยงขึ้นทันได้​ 'ขยะแขยงโครตๆ!'​แน่นอน​ เพราะพูดแบบนั้นทำเอาเซนอิทซึมุ้ยหน้าทันทีแล้วยังมีการแอบกระซิบตอบว่าผมไม่เข้าใจธรรมชาติ​ของผู้ชายที่มีต่อผู้หญิง​ เฮ้! ผมว่าผมเข้าใจปกตินะ! เซนอิทซึต่างหากที่มีปฏิกิริยา​กับผู้หญิงมากเกินเหตุจนน่าขยะแขยง​

"อะฮะฮะ​ อะฮะฮะ"เสียงหัวเราะมีความสุขของเซนอิทซึที่ถูกเหล่าเด็กน้อยบ้านผีเสื้อดัดกระดูก​ น่าขยะแขยง​มากๆ​ ขนลุกสุดๆหรือแม้แต่วิ่งไล่จับก็ดูมีความสุข​กับการได้กอดหญิงสาว​ ซึ่งเขาเขินแทนมากๆ​ แค่แตะก็พอปะ? ไม่ต้องถึงกับกอดเว้ยยยย!! หรือแม้แต่ฝึกความไวของระบบประสาท​โดยการยื้อยุดฉุดกระชาก​กันกดมือแย่งชามาสาดใส่กันราววันสงกรานต์​ก็ว่าได้​ และใช่​ เซนอิทซึก็ยังคงลวนลามโดยการกดมือแถมลูบเบาๆ​ มีการแสดงความเป็นสุภาพบุรุษ​ไม่สาดด้วย​ แต่ถึงเป็นผม​เอง​  ผมก็ไม่สาดเช่นกันเพราะความเป็นสุภาพบุรุษ​มันค้ำคออะนะ​ และมีบางตาที่เซนอิทซึโดนสาดบ้างก็ตอแหลหลอกแต๊งอั๋งบ้างก่อนจะโดนโกรธ​อะนะ​ แต่อาจเพราะแต๊งอั๋งมากไปหน่อยเลยโดนโมโหจนหญิงสาวผมสีปีกกาทนไม่ไหวเขวี้ยงแก้วชาเปล่าฟาดหัวสลบ​ เขานี้อยากจะปรบมือให้เลยถ้าไม่ติดที่ว่า... สลบแล้วสลับตัวอัตโนมัติ​อะนะ..

ซ่า..เสียงชาจากสึคุโกะนามว่าสึยูริสาดเข้าเต็มเบ้าหน้า​ของอิโนะสุเกะเต็มๆ เขาที่รอต่อคิว(?)​ฝึกก็นั่งนิ่งเสียจนหญิงสาวปีกกาที่เคยโดนเซนอิทซึลวนลามก็แปลกใจเพราะเซนอิทซึมักจะลวนลามหญิงสาวแต่ตอนนี้กลับนั่งนิ่งแปลกๆ​ แน่ละ.. เขาไม่ใช่เซนอิทซึนิ..

เ​มื่อถึงตาเขา​ เขาก็ได้รู้ว่าความเร็วทางประสาทของเขาน่าจะตามทันแต่ร่างกายคงตามไม่ทัน​แต่เขาว่าความสามารถทางสมองเขาดีกว่าเซนอิทซึและจากการคิดคำนวนเขาคงจะสามารถฉกเอาแก้วชาในความเร็วสูงได้​ อืมๆ..

"เริ่มได้!!"หลังจากเสียงหญิงสาวผมปีกกาติดกิ๊บ​ผีเสื้อสีน้ำเงินเอ่ยจบ​ หญิงสาวสึคุโกะตรงหน้าเขาก็ใช้ความเร็วฉกแก้วชาหนึ่งใบเตรียมยกสาดใส่เขาแต่ว่า.. ดูเหมือนจะดูถูกเขาเกินไปรึเปล่า? มือหนาขยับกดแก้วชาลงกับโต๊ะทันทีที่หญิงสาวจับแก้วชาแล้วยกขึ้นเพียงเล็กน้อยจนเสียงดังตึง! จ้องตากันสักพัก.. หญิงสาวสึคุโกะก็เลือกจับชาแก้วถัดจากแก้วแรกไปสามใบ แน่นอน! ไทโยวก็กันไว้ได้​ ผลัดกันรุกผลัดกัน​รับได้ไม่นาน​ ด้วยมันสมอง??(ไม่น่าใช่นะ)​ เขาก็สามารถฉกเอาแก้วชามาแก้วหนึ่งแล้วเอาไปชนกับหน้าผากของสึคุโกะเบาๆ​ ทำเอาทั้งทันจิโร่และอิโนะสุเกะอึ้ง.. 

'ผมไม่ทำร้ายผู้หญิง​ ยกเว้นผู้หญิงที่เป็นอสูรและเป็นอสูรเลว'ว่าจบก็เอาแก้วมาจรดริมฝีปากและ.. ซูดดด~ ใบหน้านิ่งเย็นชาเริ่มแปรเปลี่ยน​ไปเป็นหน้าเขียว​ ชาแทบพุ่ง.. เขาเริ่มเข้าใจเซนอิทซึแล้ว​ ต่อจากนี้เขาจะไม่ล่อเด็กนั่นอีก​ แค่ชาที่ผสมยาไว้นั้นขมปี้เสียจนเขาแถบสลบกลางอากาศ​ แต่เขามีมารยาทจึงค่อยๆคาย--เอ้ย! กลืนลงคอไปด้วยใบหน้าที่.. ทรมาน​T¬T;;นั้นเเหละ​ แน่นอน​ หลังจากนั้นเขาก็เผ่นกลับโลกจิตใจและถีบเซนอิทซึที่นอนเกาพุ--แอ้มๆ​ นอนแผ่ในนั้นให้ออกมาแทน.. หลังจากนั้นเซนอิทซึก็ไม่เคยชนะสึยูริจนคนอื่นๆคิดว่าครั้งแรกที่ชนะคือฟลุ๊ค​ไปโดนปริยาย

.

.

.

"เซนอิทซึ! อิโนะสุเกะ! ไปฝึกเร็วเข้าสิ!"เสียงของทันจิโร่ที่พยายามลากอิโนสุเกะและเซนอิทซึให้ไปฝึกสุดความสามารถ​ นี้ก็ผ่านมา​ 3 วันแล้วที่เซนอิทซึและอิโนะสุเกะไม่ยอมไปฝึกหลังจากแพ้หลายตารวด​ 

"ไม่เอาไม่ไปแล้ว​ นายไปคนเดียวเถอะทันจิโร่!!"เซนอิทซึโผล่หัวออกมาจากผ้าห่มก่อนจะกล่าวและผลุบเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง..

"อ้าว.. เเล้วอิโนะสุเกะละ?"ทันจิโร่ถามเมื่อพบว่าเดินเข้ามาแล้วไม่พบอิโนสุเกะ

"ไม่รู้!"ตอบโดยไม่ออกจากผ้าห่มไม่นานก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอจากการที่เซนอิทซึหนีเฝ้าพระอินทร์​ไปเรียบร้อย...

"เซนอิทซึ!!"พร้อมเสียงโหยหวนเบาๆในตอนเช้า(ไม่น่าเบานะ)

"ไทโยว... เบื่ออ่า~"ใช่อย่างที่พวกคุณคิด.. ไอนี้มาบ่นว่าเบื่อในโลกแห่งจิตใจแต่กลับไม่ไปฝึก​ เขาละเบื่อกว่าเด็กนี้อีก

'ถ้าเบื่อก็ไปฝึก'​เขาว่าเชิงออกคำสั่ง​ ชาจีนในมือถูกยกขึ้นมาจิบเบาๆ​ ถ้าถามว่าไม่ดื่มชาเชียวแบบเดิมละ? ต้องขอบอกว่าขยาดจากชาผสมยานั้นแหละครับ​ ทำใจสักพักแล้วจะกลับมาเริ่ม(ดื่ม)​ใหม่

"ไม่เอาไม่ไปฝึกแล้ว"เซนอิทซึเอ่ยพลางงอแง​ใบหน้านวลงอลง ก่อนจะเริ่มมีน้ำตาใสๆตรงหางตา

'ต้องฝึก'เขาเอ่ยพลางถอนหายใจอย่างปลงๆ

"ไม่ฝึกกกก!!"ปฏิเสธหัวชนฝา​ เซนอิทซึตะโกนออกมาพลางทำมือเป็นรูปกากบาท​ เขาได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจยาวๆอีกครั้ง​ เหมือนว่าเขาจะมีตีนกาเพิ่มอีกเส้นซะเเล้ว

'แล้วเมื่อไหร่นายจะฟื้นฟูพละกำลังจนสามารถกลับไปทำภารกิจอย่างเดิมได้ละเห้ย!'เขากล่าวก่อนจะกุมขมับ​ รู้สึกปวดจี๊ดๆบางทีเขาอาจดื่มชามากไป(?)

"ไทโยว... อยากทำภารกิจหรอ?"อีกฝ่ายถามเขาพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์.. "อยากโชว์เทพอ้อ?" มีการมาต่อประโยคหลังด้วย​ เท้าสองข้างที่กระตุกยิกๆ​ เขาเกือบลุกขึ้นกระโดดถีบขาคู่ไปแล้วดีนะเนี่ยที่นั่นเป็นแค่จินตนาการ... แต่เป็นจินตนาการ​ที่เขาได้ทำคงจะทำหน้าสะใจน่าดู

'เฮ้อ~น่ารำคา​ญ​จริง.. ไปเลยชิ่วๆ​ ถ้าไม่ฝึกก็อย่ามาคุยกับผมอีก'​ว่าแล้วก็เอ่ยไล่อีกฝ่ายพร้อมคำเผด็จการทำเด็กนั้นชะงักน้ำตาไหลเป็นสายธาร

"ด.. เดี๋ยว.. ไทโย--"ไม่ทันพูดจบเขาก็ได้ทำการลุกขึ้นหมุนตัวถีบ(หมุนตัวไมวะ?//เท่ไง)​เด็กบ้าออกจากโลกจิตใจทันทีพลอยทำให้เซนอิทซึตกเตียงในโลกความเป็นจริงอีกด้วย​ เมื่อถีบเด็กจอมโวยวายออกไปก็พลันนั่งลงพร้อมยกถ้วย​ชาขึ้นมาและ.. ซูดดด~ 'ชา(กาว//มันได้อะ555)​นี้มันดีจริงๆ'​พร้อมใบหน้าฟินนาเล่สุดๆ

.

.

.

"ทันจิโร่รรรรรรร"เสียงของเซนอิทซึที่วิ่งมาห้องฝึกพร้อมใบหน้าอาบน้ำตา​ เซนอิทซึกลัวว่าเขาจะไม่ได้คุยกับคนที่เขานับถือเป็นพี่ชายแม้คนคนนั้นจะเป็นคนที่ไม่มีตัวตนก็ตาม

"ซ.. เซนอิทซึ?! อั๊ก!"ทันจิโร่หันมาตามเสียงเรียกด้วยความตกใจก่อนจะถูกชาสาดเข้าหน้าเข้าปากอย่างจัง.."อ้าก! ขมเว้ยยย(หลุดคาร์แล้วเว้ย!)"

"เซนอิทซึ? มาฝึกแล้วหรอ?"เมื่อกล่าวจบรอยยิ้มเบิกบานก็ปรากฎ​บนใบหน้าของชายผมสีไวน์แดงที่ลู่ลงจากการเปียกของน้ำชา

"อ.. อืม.."น้ำเสียงที่หงอยของเซนอิทซึเหมือนไม่อยากมาแต่ก็ต้องมา​ ซึ่งเขาคิดว่าทันจิโร่น่าจะสัมผัส​ความรู้สึกของเขาได้จากกลิ่น

"จริงสิ! คำแนะนำในการฝึก ข้าได้รู้ว่าการเพ่งจิตทั้งปวงตลอดเวลาจะทำให้ร่างกายแข็งแกร่งขึ้นละ!"ทันจิโร่เอ่ยอย่างสดใส​ แน่ละ.. เขาดีใจมากๆที่ยังมีคนพยายามฝึกอยู่แต่ตอนนี้ยังเหลืออิโนะสุเกะที่เขาไม่สามารถชักชวนมาได้ก็เถอะ

"อืม.. แต่ปอดจะได้รับการเสียหายจากการบังคับเพ่งจิตทั้งปวงตลอดเวลานะ(หรือว่า.. ที่เขาเคยเห็นไทโยวเพ่งหายใจเวลาฝึกกับเดินทางตลอดทุกครั้งที่ออกมาแม้ว่าไม่มีอสูรเพราะแบบนี้?)"เซนอิทซึเอ่ยก่อนจะครุ่นคิดย้อนกลับไป​ ถึงบางทีเขาจะหลับในโลกแห่งจิตใจแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าตัวเขาจะไม่รู้ว่าไทโยวทำอะไรบ้าง

"เอาน่า~ เซนอิทซึก็ลองดูโดยเพ่งจิตทั้งปวงไว้สิ!"ทันจิโร่เอ่ยก่อนจะดันหลังของเซนอิทซึไปหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะ​เตี้ย​ทรงญี่ปุ่น​ที่มีแก้วชามากมายตั้งอยู่

"อืม.. เข้าใจแล้วละ​ จะลองดูนะ"เซนอิทซึกล่าวก่อนจะนั่งลงที่ฝ่ายตรงข้ามของสึยูริ​ เขาสูดหายใจเข้าไปฝืดใหญ่ก่อนจะพ่นลมออกมา​ บรรยากาศ​เริ่มเปลี่ยนจากสดใสที่คงความขี้แยแบบตนเองเปลี่ยนไปเป็นบรรยา​กาศที่เย็นชาจนหนาวเหน็บ​ นัยน์ตา​สีอัมพันเฉียบคมก่อนจะใช้ดวงตาที่เฉือดเฉือนมองจ้องไปที่สึยูริ..

"พร้อมแล้วครับ.."

____________________________

DELER_LET​~

ลองวาดน้องไทโยวในโลกจิตใจของเซนอิทซึดู​ ผมอาจไม่เหมือนเซนอิทซึ​ เพราะน้องไม่จำเป็นต้องเหมือนไปทุกอย่าง(ปล.วาดทรงผมของเซนอิทซึไม่เป็นอะ.. T0T) 

-อาจดูไม่สวยนะคะ​ วาดเอง​ ห้ามนำไปใช้นะ-

วาดลวกๆมากกับลงสีได้ลวกสุดๆ

มาอีกตอนแล้วนะคะ! จะลองไปนั่งวาดไทโยวให้ดีกว่านี้ดูนะคะ! ยังไม่ได้แก้คำผิดจ้า~

เผื่อมีใครอยากเห็นน้อนยิ้ม​ ปรับจากภาพด้านบน​ ปล.ขี้เกียจวาดใหม่????????

-แก้สีผมสีผิวแล้วนะ​ เพิ่มชุดด้วย​ kawaiikikuanone~~-

ครบแล้วววว​ ขอเสียงคนยังไม่นอนหน่อยค้าาาาา