ตอนที่ 3 : โลกที่1...
"โอ้ยๆ! เข้าใจแล้วๆ เลิกจิกซะที!!"
เสียงนกกระจอกที่ดังพร้อมกับเสียงโวยวาย ใช่แล้ว วันนี้เป็นวันที่ต้องไปทำภารกิจวันแรกแต่เซนอิทซึกลับร้องงอแงไม่ยอมไปเลยโดนนกกระจอกลาก(?)ออกมา ระหว่างทางอาจเจอสาวสวยบ้างและแน่นอนคนอย่างเด็กนี้จำต้องเกาะขาขอแต่งงานและโดนตบกลับมาอย่างไม่ต้องเดา ภารกิจแรกที่ได้จากการฟังเสียงในใจของนกกระจอกตัวน้อยคือ.. '(ที่เมืองฟุสุมานิ(เมืองสมมุติ)ทางตอนใต้ มีข่าวลือว่าเด็กชายอายุ7-9ปีถูกลักพาตัวไป!!)'จิ๊บๆ!! เขาไม่รู้และไม่แน่ใจว่าเป็นอสูรโชตะค่อนหรือพวกโชตะค่อนที่ไม่ใช่อสูรล่อลวงไปกระทำชำ---อะแฮ่มๆ ล่อลวงไปเลี้ยงเล่น(?)แต่เอาเป็นว่า ไม่ว่าจะเป็นอสูรหรือคนแต่เขาฟันธงเลยว่าแม่งเป็นโชตะค่อน(?)
เมื่อเดินทางไปถึงก็พบว่าดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า แสงสีส้มแดงกระทบเข้ากับใบหน้าที่มีรอยนิ้วมือทั้งห้า ฝ่าเท้าที่เดินย้ำอย่างสม่ำเสมอ... 'คิดว่าเท่หรอฟระ!!'เขาที่ดูอยู่ในความมืดแทบล้มหัวทิ่ม! นี้ขนาดยังไม่ทำอะไรก็เปิดตัวซะอลังการ บ้าบอ!! ได้ข่าวว่ามาทำภารกิจไม่ใช่เดินแบบนะเว้ย!! เดินแบบนี้ไปเป็นนายแบบแทนนักล่าอสูรเหอะ! แล้วไอดอกกุหลาบที่คาบอยู่นั้นมันอะไร! สายตาที่จ้องแฟนคนอื่นจนตาเยิ้มแบบนั้นถ้าโดนรุมตีนเขาไม่ช่วยนะ! ว่าแล้วก็เอามือตบหน้าผากดังป้าบ เว้ยยยย!!
"เฮ้ย! ไอหนุ่ม!" เสียงชายชราร้านดังโงะเรียก เซนอิทซึก็ได้แต่หันรีหันขวางเหมือนไม่รู้ว่าตนโดนเรียกทั้งๆที่เหลือคนเดียวที่ยืนอยู่ เมื่อรู้ตัวก็พลันยกนิ้วชี้เข้าหาตนพร้อมเอียงคออย่างงงๆ 'คิดว่าน่ารักรึไง! อ่อก!!'สิ้นเสียงบ่น จู่ๆชายหนุ่มในความมืดก็มีเลือดพุ่งออกจากปาก... อาเมน เราจะคิดถึงนายตลอดไป...
"ผมหรอ?"เซนอิทซึที่รู้ตัวก็เดินเข้ามาหาชายชราที่ร้านดังโงะทันที
"เออ เจ้านั้นแหละ! ไอหนุ่มไม่เคยได้ยินรึไง! เรื่องที่เขาเล่าว่าที่เมืองนี้มีอสูรน่ะ!"ชายชราเกริ่นเรื่องขึ้น เมื่อเซนอิทซึได้ยินก็รู้ว่าเกี่ยวกับภารกิจที่ตนได้ก็ทำหน้าจริงจังทันที
"พอจะเล่าให้ฟังได้ไหมครับ.."ราวกับว่าไทโยวออกมาเอง บรรยากาศที่เงียบสงบอยู่แล้วพลันเงียบลงอีก นัยน์ตาสีอำพันจ้องไปที่ชายชราอย่างคาดคั้น ปฏิกิริยานี้ทำเอาเขาไปไม่เป็น.. 'ไอเด็กนี้!? ลอกเลียนแบบท่าทางเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน.. หึ.. น่าสนใจ'มือเรียวยกขึ้นมาลูบคางของตน ดวงตาเป็นประกายวาวด้วยความสนใจจดจ่อกับจอโปร่งที่มีภาพเด็กชายหน้าตาเหมือนตน ริมฝีปากยิ้มเหยียดทันที วีดวิ๊ว~ เสียงผิวปากเบาๆในความมืด ราวมัจจุราช...
.
.
.
"ข้อมูลที่ได้มาดูเหมือนเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักอายุ13-17ก็โดนสินะ เอาไงดีเนี่ย ถึงจะลอกท่าทางของไทโยวมาจากในฝันแต่สุดท้ายยังไงก็ไม่รอดอยู่ดี ตายแน่ๆ ไม่มีทางรอดหรอก ทำไงดีละเนี่ย"เขาที่จ้องมองเด็กชายด้วยสายตาว่างเปล่า ขอยกรางวัลออสการ์ให้เลยในฐานะที่เปลี่ยนเรื่องเก่งราวกิ้งก่าเปลี่ยนสี.. ในที่สุดพระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้า รอบข้างเริ่มมืดลง แสงไฟจากข้างทางช่วยให้พอเห็นพื้นถนน เสียงแมลงดังระงมรบกวนคนหูดีอย่างเซนอิทซึเป็นอย่างมาก ความรู้สึกปวดหูเเล่นเข้ามาจนเผลอตัวยกมือลูบหูเบาๆ แต่ทว่าเสียงที่น่าขนลุกก็เริ่มคืบคลานเข้ามาเช่นกัน เสียงน่าขนลุกของอสูร.. น่าขนลุกกว่าตอนทดสอบ น่าขนลุกจนรังเกียจ ขยะแขยง!! อีกทั้งเสียงของเด็ก...เหมือนกับว่ามีเด็กมาร้องไห้อยู่ข้างหู..หวาดกลัว..เช่นเดียวกันตัวเขาที่ดูเด็กคนนั้นผ่านจอโปร่งก็เชื่อมต่อประสาทการได้ยินกับเซนอิทซึเช่นกัน..'ไอบ้านี้เป็นโชตะค่อนขนาดนั้นเลยหรอ?!' ใช่แล้ว.. เสียงเด็กมากมายที่ร้องไห้อยู่นั้นคือเสียงของเด็กชายทั้งหลายที่ตายตาไม่หลับ มากมายจนแยกเสียงไม่ได้..
"คิกๆ~57~58~59....อ่า~เจอแล้ว..คนที่60!! ว้าว~หน้าตาน่ารักน่าชัง..คิกๆนัยน์ตาสีสวยนั้นช่างเชิญชวนให้ข้าอยากควักมันออกมาดูเล่นเสียจริง"เสียงรองเท้าเกี๊ยะไม้กระทบเบาๆพร้อมกระดิ่งใสกังวาน ริมฝีปากสีแดงสดเผยรอยยิ้มบิดเบี้ยว เจ้าของผมสีชมพูรูจเดินออกมาจากความมืดมิดประจันหน้ากับเซนอิทซึ.. นัยน์ตาสีแดงสดมีขีดข้างในหดขยายราวสัตว์ป่า หน้าเรียวรับกับจมูกเล็กเข้าใบหน้า ริมฝีปากที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงทับทิม ใบหูที่ประดับด้วยต่างหูเพชรที่มีสายห้อยลงมาและสุดปลายสายเป็นขนนก ต่างหูที่ถูกสวมใส่เพียงข้างเดียว ไล่สายตาลงมาเจอกับคอขาวเนียนและน่าหลงให--- เดี๋ยวนะ.. ลูกกระเดือก?! อื้อหื้อเห็นชัดราวใส่กล้องซูม บรรยายมาสวยราวสาวงามที่ล่มเมืองได้เลยแต่กลับดับฝันด้วยลูกกระเดือกเพียงจุดเดียว..
"อสูร?! ผู้หญิง?!"เซนอิทซึตกใจผงะถอยหลัง เขาอยากจะบอกว่า.. 'เซนอิทซึ.. ก้มหน้าลงนิดหนึ่งและจ้องลูกกระเดือกนาง.. เห้.. ผู้หญิงไม่มีทางเห็นชัดขนาดนี้.. เจอสาวงามแต่กลับเป็นสาวเทียม.. (โหดร้าย สาวเทียมสมัยนี้บางทีสวยกว่าสาวแท้อีกนะเว้ย!!)'
"หึๆ~น่ารักน่าชังจริงๆ ไร้เดียงสาซะไม่มี~ข้าละ.. ชอบจริง~"ว่าพลางหรี่ตาเอียงคอ ริมฝีปากแดงสดเผยออก เขี้ยวเเหลมที่สามารถฉีกกระชากเนื้อให้หลุดได้พร้อมกับลิ้นที่ค่อยๆเลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย ลิ้นสองแฉกราวกับงู เมื่อเห็นดังนั้นร่างกายเซนอิทซึพลันชะงักเกร็งขึ้นมา ความหวาดกลัวเกาะกุมจิตใจด้วยความเดิมก็มีจิตใจที่อ่อนแออย่างน่าใจหาย เพียงแค่หวาดกลัวนิดหน่อยก็ตายได้.. เพียงแค่ไร้แสงเล็กน้อยก็สิ้นหวัง จิตใจที่อ่อนแอบางทีก็ทำคนตายได้.. แต่จิตใจที่ไม่ย่อท้อและมุทะลุก็ตายได้เช่นกัน ทำไมจิตใจคนเราถึงได้ไม่พอดิบพอดีกันนะ..
.
.
.
ร่างกายอสูรที่แต่งชุดกิโมโนค่อยๆก้าวมาใกล้ขึ้น เสียงเกี๊ยะ.. เกี๊ยะ.. ของรองเท้าที่กระทบกับพื้นดังในความเงียบราวมัจจุราช มือทั้งสองข้างที่ปล่อยลงกับร่างกายเกร็งจนเห็นเส้นเลือดเผยให้เห็นเล็บที่ดำสนิทที่ค่อยๆแหลมขึ้นก่อนที่อสูรหนุ่ม(?)จะตวัดกรงเล็บสีดำทมิฬใส่เซนอิทซึอย่างรวดเร็ว ร่างกายที่ตอบสนองก่อนความคิด มือนวลขยับกระชับด้ามดาบก่อนจะชักออกมาจากฝักกันเล็บแหลมคมได้ทันท่วงที อสูรหนุ่มกระโดดถอยหลังก่อนจะเดาะลิ้นอย่างขัดใจ เล็บสีดำขยายยาวขึ้นก่อนที่อสูรหนุ่ม(?)จะพุ่งปะทะกับเซนอิทซึในระยะประชิด มือนวลที่กำดาบแน่นก่อนจะตวัดดาบที่เล็งคอเอาไว้เมื่ออสูรเข้าถึงในระยะที่ตัดคอได้ ด้วยความรวดเร็วของอสูรผู้กัดกินโชตะมามากมายก็พลันก้มหลบใบดาบที่เฉือนเอาเส้นผมสีชมพูรูจไป3-4เส้น มือเกร็งกันเอาไว้ก่อนจะขยับนิ้วมือจนชิดกัน อสูรหนุ่ม(?)พุ่งตัวสบัดมือแทงท้องของเซนอิทซึ แต่พลาด เซนอิทซึที่กระโดดถอยหลังพลางลูบคลำท้องของตนราวกลัวว่าจะมีรูบนท้องอย่างไรอย่างนั้น ใบหน้านวลซีดเผือดพลางกวาดสายตามองหาอสูรหนุ่มที่ตอนนี้หายกลืนไปกับความมืด เล็บสีดำพุ่งออกมาจากความมืดด้านหลังของเซนอิทซึ สัญชาตญาณร่างกายที่มาก่อนความคิดกลับมาอีกครั้ง ร่างกายที่บิดหมุนตัวมือเรียวกำดาบไว้แน่นก่อนจะสะบัดใบดาบกันเล็บนิ้วที่ยืดยาวออกมาจากความมืดเพียงเล็บเดียว.. เผลอไม่นานรู้ตัวอีกทีแสงไฟข้างทางก็ถูกพังทิ้ง ความมืดมิดรอบตัวที่ไม่มีแสงสว่างนอกจากดวงจันทร์ทำให้เซนอิทซึหวาดกลัว หูอื้อ ตาพร่ามัว ริมฝีปากถูกขบกัดแน่น ก่อนจะได้ยินเสียงวืดมากับอากาศอีกครั้ง ใบดาบสะท้อนกับแสงจันทร์ถูกตวัดอย่างรวดเร็วจนเห็นเพียงเส็นสีขาวเท่านั้น เล็บทมิฬถูกตัดไปก่อนที่จะมีเล็บทั้งสิบพุ่งออกมาจากความมืดทุกทิศทาง เซนอิทซึที่พยายามหลบในความมืด อยู่ในที่มืดช่างเสียเปรียบ หลบได้ไม่นาน.. เล็บสีดำทมิฬก็พุ่งแทงเข้าที่สีข้างอย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดเเล่นแปล็บเข้ามาก่อนที่เล็บอีก 2 ทิศจะพุ่งเเทงหัวไหล่ทั้งสองข้างเข้าอย่างจัง..
"อึก... ไม่รอดแน่ๆ ให้ตายสิ.. ผมนี้มัน.."เลือดสีแดงที่ไหลหยดลงมาที่ปลายดาบ ฉับพลันความง่วงเข้าจู่โจม ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เขาที่มักจะได้ยินเสียงบ่นเป็นประจำ แน่นอนเขาไม่สงสัยเท่าไหร่เพราะตัวเขาเองมักได้ยินเสียงในจิตใจของคนอื่นเป็นประจำจึงนึกว่าเป็นเสียงในใจผู้อื่น แต่เขาไม่เคยสงสัยเลยว่าได้ยินเมื่อไร? ตอนฝึก? ไม่.. ไม่ใช่.. ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ.. เหมือนที่คนมักจะพูดว่าใกล้ตายจะระลึกชีวิตตอนเด็กๆได้.. ใช่แล้ว!! เขาได้ยินเสียงนี้ตั้งแต่ตอนนั้น... ครั้งแรกที่ได้ยินคือตอนที่กำลังถูกคนที่ตนเรียกว่าแม่ทรมานตอนอายุ 5 ปี คำแรกที่ได้ยินคือเสียงทุ้มหวานบอกให้หลับ.. เขารู้สึกปลอดภัย.. จึงยอมหลับตามที่ได้ยินเมื่อตื่นมาอีกทีก็พบว่าตนอยู่ในตรอกที่ไม่รู้จัก เสียงที่มักจะบ่นเขา ไม่ว่าจะตอนที่สลบเพราะเสียงเห่าสุนัข ตอนฝึก หรือแม้กระทั้งตอนที่เขาทำตัวเหลวไหล แต่เขากลับไม่รำคาญ.. ทำไมเขาถึงอุ่นใจที่เสียงนั้นไม่หายไป.. เสียงที่คุ้นเคย.. เขาพอจะรับรู้ได้.. คนที่มักจะบ่นเขาไม่ว่าจะในฝันหรือนอกฝันคือไทโยว.. แน่นอนรู้มาตลอดแต่เขาก็เคยสันนิษฐานว่าการที่เขามักจะไปไหนหรือทำอะไรไม่รู้ตัวอาจเกี่ยวข้องกับเสียงนั้น.. อีกครั้ง... และอีกครั้ง... ครั้งนี้ก็เหมือนกัน.. เสียงนั้น.. บางทีเขาอาจไม่รู้ว่าเสียงที่ได้ยินคงเป็นเสียงในจิตใจของเขาเองก็เป็นได้
'ช่วยไม่ได้.. แค่นายหลับไป.. ทุกอย่างจะเรียบร้อย.. ไม่ต้องหวาดกลัวอีก จะไม่มีใครหรืออสูรหน้าไหนมาทำนายอีก หลับสิ.. เซนอิทซึ'
.
.
.
และนี้ก็เป็นครั้งที่สองที่เขายึดการควบคุมร่างโดยที่ไม่จำเป็นต้องสลบ ครั้งแรกคือตอนเด็กนั้นโดนทรมาน และนี้คือครั้งที่สอง.. ใครที่มันกล้าทำเด็กนั้นเสียเลือดขนาดนี้ก็ต้องตาย..
.
.
.
ดวงตาสีอำพันที่ประกายวาบในความมืด ร่างกายค่อยๆขยับ.. ใบดาบที่มีลวดลายสายฟ้าที่ทองสวยค่อยๆเปลี่ยนสีไล่ระดับสีเหลืองไปดำ ดาบสีทองสายฟ้าเรืองแสงวาบสวย ความมืดสำหรับตัวของเซนอิทซึนั้นช่างเสียเปรียบแต่สำหรับไทโยวที่อยู่กับความมืดมาหลายปีนั้น.. ฝ่ายที่ต้องเสียเปรียบคงไม่ใช่เขาแล้ว.. อสูรหนุ่มเมื่อเห็นเหยื่อของตนยังไม่สิ้นท่าก็เตรียมยืดเล็บทมิฬโจมตีซ้ำซะ แต่เมื่อสังเกตดูอีกที เหยื่อของตนกลับมีท่าทางที่แปลกไป สายฟ้าสีเหลืองทองปรากฎรอบๆตัวของเด็กหนุ่มจนได้ยินเสียงดังเปรี๊ยะ.. ดาบในมือของเด็กหนุ่มถูกเก็บเข้าฝัก อสูรหนุ่มมองภาพนั้นด้วยความสงสัย แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเปิดช่องว่างแบบนี้ เล็บสีดำทมิฬพุ่งเข้าไปแทงเหยื่อของตนอีกครั้ง เพียงพริบตาร่างของเหยื่อที่ตนหมายปองไว้ก็เลือนหายไปกับความมืด อสูรหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ คิ้วเรียวเลิกขึ้น เขาที่เป็นอสูรที่ขึ้นชื่อในการมองเห็นในความมืด แต่กลับหาเหยื่อของตนในความมืดไม่เจอ? สายตาเสมองก็พลันชะงัก ฮาโอริสีเหลืองสายฟ้าที่อยู่จางๆในความมืด ริมฝีปากแดงสดแสยะยิ้มพุ่งตัวไปด้วยความรวดเร็ว มือพุ่งแทงที่ฮาโอริอย่างแม่นยำ..
.
.
.
"ฮาโอริเปล่า!! แล้วเด็กนั้น!"อสูรหนุ่มสะบัดมือทิ้งฮาโอริลงพื้นทันที
เปรี้ยะ... เปรี้ยะ..
เสียงสายฟ้าช็อตที่ด้านหลังของอสูรหนุ่ม เหงื่อเย็นไหลบนกรอบหน้า อสูรหนุ่มหลังหลังกลับไป ภาพเด็กชายผมสีทองดวงตาสีอำพันที่จ้องมองตนอย่างเย็นชา มือที่กำด้ามดาบแน่น เสียงพ่นลมหายใจก่อนที่ภาพของเด็กชายจะหายวับไป ความรู้สึกของหัวที่ขาดกระเด็นออกจากลำคออย่างรวดเร็ว.. ไร้เสียง.. ไร้เลือดกระฉูด..
'ปราณอัสนีบาต กระบวนท่าที่1... ฟ้าผ่าชั่วพริบตา'ริมฝีปากเอ่ยชื่อกระบ่วนท่าด้วยใบหน้าเรียบนิ่งก่อนจะสะบัดเลือดออกจากใบดาบและเก็บดาบเข้าฝักอย่างใจเย็น ลมหายใจที่พ่นออกมาจากปากเบาๆพลางหันหลังเดินกลับไปหยิบฮาโอริที่มีรูขึ้นมาสวม ทิ้งกิโมโนและรองเท้าเกี๊ยะญี่ปุ่นที่ปราศจากผู้สวมใส่ ดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆขึ้นมาจาขอบฟ้า..
'ภารกิจเสร็จสิ้น.. นี้ไปไหนต่องั้นหรอ?'ริมฝีปากพึมพำก่อนจะเงยหน้าพลางยกมือรอนกกระจอกตัวน้อยที่บินลงมาเกาะนิ้วมือ มือขาวยกขึ้นมาเกาคางนกน้อยเพลินๆ '(งืม~ภารกิจต่อไป ทางตะวันออกเฉียงใต้นะ)'จิ้บ~จิ้บๆ เขาปล่อยนกกระจอกน้อยก่อนจะเดินทางไปทางที่มีภารกิจ ระหว่างทางเขาแวะร้านขายของชำซื้อจำพวกเข็มกับด้ายสีเหลือง เพราะระยะทางที่เขาจะต้องเดินทางไม่ไกลมาก เขาที่ปัจจุบันอยู่ทางใต้จึงต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าครึ่งวันในการเดินทางไป เขาจึงตัดสิ้นใจถอดฮาโอริมาเย็บระหว่างการเดินทาง(แม่ศรีเรือนมากคะ!! เลเวลเย็บผ้าMAX).. และอาจไปช้าเพราะเขามัวแต่เย็บฮาโอริก็ได้..
6:50
ท้องฟ้าที่แปรเปลี่ยนจากสี่ส้มเริ่มเป็นสีอมม่วง ฮาโอริที่มีรอยเย็บเรียบร้อยที่กลางหลังทำให้ดูไม่น่าเกลียดเท่ากับการใส่ฮาโอริขาดที่กลางหลัง เขาเงยหน้ามองพระอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าก่อนจะกระโดดขึ้นกิ่งไม้บนต้นไม้ใหญ่แห่งหนึ่งเพื่อพักผ่อนและเขาก็หลับไป...
ความมืดเช่นเดิมแต่ทว่าสิ่งที่ต่างออกไปคงเป็นเด็กชายที่นอนหลับใหลอยู่ใกล้กับจุดที่เขาลืมตา เขาพบเซนอิทซึที่กำลังหลับในโลกแห่งจิตใจ เมื่อเห็นดังนั้นความรู้สึกตะหงิดๆก็โจมตี 'นอนแบบนั้นท่าจะเมื่อย' คิดได้ดังนั้นก็จัดท่านอนให้ฟรีๆ(?)พลางยกศีรษะที่มีกลุ่มผมสีเหลืองมาวางบนตักของตน แน่นอนตัวเขาที่ไม่ชอบนั่งท่าเทพธิดาจึงนั่งเหยียดขาข้างหนึ่งส่วนอีกข้างก็ตั้งเข่าขึ้นพลางเท้าหัวไว้กับหัวเข่ามือบางลูบกลุ่มผมสีเหลืองอย่างอ่อนโยนโดยไม่รู้ตัวแต่จู่ๆเด็กที่ตักก็พลันลืมตากะทันหันทำเขาแทบจะชักมือออกไม่ทัน เด็กนั้นลุกขึ้นออกจากตักของเขาก่อนจะเงยหน้าจ้องมองเขาแล้วยิ้มตาหยีส่งมาให้ ชวนให้รู้สึกราวถูกกวนประสาท คิดเช่นนั้นคิ้วขวาก็กระตุกยิกๆ มือไม้คันจนอยากฟาดกระบาลซักทีสองที
"ไทโยวว อ่อนโยนจังน้าาา"ว่าจบ เท้าของเขาก็พลันกระตุกเกือบลอยเข้าเบ้าหน้ากวนประสาท ดีนะ... ยั้งทัน มุมปากพลันคว่ำลงทันที เด็กชายตรงหน้าหัวเราะเบาๆกับใบหน้าอันบูดบึ้งของไทโยว
"มีอะไรจะพูดรึเปล่า?!"รอยยิ้มกว้างค่อยๆหุบลงจนกลายเป็นยิ้มบางๆ ดวงตาใสซื่อจ้องมองไปที่ไทโยวราวกดดัน แน่นอนคนหน้าด้า---อะแฮ่ม! หน้าตายอย่างไทโยวไม่มีทางสะทกสะท้านใดๆทั้งสิ้น แต่เมื่อมองใบหน้าของเด็กชายด้านหน้าของตนก็พลันถอนหายใจอย่างยอมๆ ในเมื่อสักวันก็ต้องรู้ เพียงแค่ไม่ใช่สักวันแต่เป็นวันนี้ก็คงต้องบอก ความลับไม่มีในโลกแม้จะปิดยังไงสักวันก็ต้องรู้เข้าสู้บอกไปเลยไม่ดีกว่าหรือ?
'เข้าใจแล้ว.. ก็นะ.. ที่ผมเคยบอกไปว่านายเป็นคนสร้างผมขึ้นมาก็คงไม่ผิดเพียงแต่ไม่ใช่เหงาจนสร้างแต่เป็นความเก็บกดภายในจิตใจของนายที่ก่อกันจนเป็นรูปร่างตอนเด็ก.. คงตั้งแต่นายร้องไห้ใต้ต้นไม้ในวันที่นายอายุ 5 ปีใส่ชุดยูกะตะสีน้ำเงินละมั้ง ผมค่อยเฝ้ามองนายโดนไม่ออกไปยุ่งเกี่ยวซักเท่าไหร่แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวเผลอแย่งการควบคุมนายฆ่าคนที่นายเรียกว่าแม่ไปแถมยังพังบ้านแล้วก็หนีออกมา ขโมยของก็ทำแต่ก็เพื่อมีชีวิตรอดละนะ ไม่ว่าจะไล่สุนัข ฝึกแทนบ้างละ.. สู้แทนบ้างละ.. เพราะนายไม่แข็งแกร่งผมเลยเป็นห่วง ทุกวันนี้ผมคิดว่าคงจะหายไปสักวันหนึ่งเพียงแค่ไม่ใช่วันนี้เท่านั้น..ทำไมถึงรู้ละ'เขาว่าพลางสบตาสีอำพันของเซนอิทซึ เขาไม่เข้าใจ เขาไม่เนียนขนาดคนตรงหน้าจับได้เลยหรอ?
" อืม... คงเพราะเสียงบ่นละมั้ง.. อีกอย่างช่วงนี้เหมือนความทรงจำของผมจะขาดๆหายๆ มักจะโผล่ไปตรงนั้นทีตรงนี้ทีโดยไม่รู้ตัว อีกอย่างมันเริ่มเป็นตั้งแต่เจอไทโยวนี้น่า"โอเคเขารู้ละ ไม่เนียนจริงๆด้วย เฮ้อ~เขาก็ลืมนึกถึงตรงนั้นซะได้..
'ไปได้แล้วน่า อีกหน่อยก็เช้าแล้ว'ให้ตายสิ เขินชะมัด ไม่เนียนจริงๆเลย เขาหันหน้าหนีเด็กชาย ให้ตายสิ เขาเปล่าซึน ไม่ได้ซึนสักนิด!!
"เข้าใจแล้ว.. ผมดีใจนะที่สร้างคุณขึ้นมาน่ะ ก็แหม่~"ว่าจบก็ทำหน้าทะเล้นและหายไปทันที
'ไอเด็กเวรเอ้ยยย'เขาแทบอยากลุกไปกระทืบมัน ยังมีหน้ามาทะเล้นก่อนไปอีก!!
.
.
.
"ขอร้องละ!! ขอร้อง! แต่งงานกับผมเถอะนะ! อีกไม่นานก็จะตายแล้ว! ขอร้อง!!"เซนอิทซึเกาะขาหญิงสาวนางหนึ่ง ใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาและน้ำมูก หญิงสาวมองหน้าเซนอิทซึด้วยความลำบาก ไม่ได้สงสารแต่สมเพช เช่นเดียวกับเขา.. เขาก็สมเพชเช่นกัน ให้ตายสิ.. ตอนเด็กเป็นไง.. โตมาเป็นงั้น เขามองภาพนั่นอย่างละอายใจจนทนดูไม่ได้จึงตัดสินใจล้มตัวลงนอน..
.
.
.
โอเค.. เขาสารภาพว่าเขาหลับก็จริงและเขาไม่รู้เรื่องแต่ภาพตรงหน้าทำเขาสตั้น.. ไอเด็กผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเขาคือใคร? แล้วไออสูรนั้นมันอะไร? เขาอยู่ไหน? เฮ้อ~บางทีคงเป็นภารกิจทางตะวันออกเฉียงใต้ละมั้ง งั้นให้จบในพริบตาละกัน... เขาคิดได้ดังนั้นก็ย่อตัวลงสูดหายใจเข้าก่อนจะพ่นออก มือเรียวกำชับด้ามดาบแน่นก่อนจะพุ่งไปข้างหน้าด้วยพละกำลังเพียวๆและชักดาบฟัน... คอของอสูรลิ้นยาวขาดกระเด็นในพริบตา
"ป.. เป็นไปไม่ได้"สิ้นเสียงนั้นร่างของอสูรก็สลายหายไป..
'ปราณอัสนีบาต กระบวนท่าที่1 ฟ้าผ่าชั่วพริบตา โทษทีนะ.. มันเป็นไปแล้ว'ว่าจบก็สะบัดเลือดออกจากปลายดาบและเก็บเข้าฝักก่อนจะนำมือมาเสยผมขึ้น สายตาคมกริบตวัดตามองเด็กชายซึ่งชื่ออะไรเขาไม่รู้.. เอ๋า! ก็เขาหลับเขาไม่ผิด?? จนเด็กชายสะดุ้ง
"คุณอางาซึมะ?!"เด็กชายเอ่ยพลางทำหน้าไม่เชื่อ ใบหน้าเหวอๆเด็กนั้นทำเขาหลุดขำพรืด..
"...."เขาไม่ตอบอะไร ก่อนจะเดินนำออกมาจากห้องเล่นเอาเด็กนั้นไปไม่เป็นและรีบวิ่งตามมา เขาเปิดประตูไปเรื่อยๆอย่างใจเย็น ถ้าถามว่าเขากำลังทำอะไร งั้นจะบอกให้.. เขาหลงทางหาทางออกไม่เจอ เขาว่าเขาไม่ได้เป็นคนขี้หลงเหมือนโ*โ*โ*อา โ*โล ซะหน่อย.. ว่าแล้วก็หาทางออกอย่างใจเย็นอีกครั้ง... ใจเย็น.. ไม่เย็นแล้ว เส้นเลือดบนหน้าผากนูนขึ้นมา ใบหน้าเย็นชาปรากฎรอยยิ้มเหี้ยมแวบหนึ่งก่อนที่มือขาวจะชักดาบพังเขาวงกตทิ้งในพริบตา เล่นเอาเด็กที่อยู่ข้างหลังได้แต่หัวเราะแห้งๆกับนิสัยที่เปลี่ยนไปกะทันหัน แสงจากภายนอกจ้าเข้ามาในดวงตาของเขา เขาที่สูดกลิ่นธรรมชาติเต็มปอดพลันเหลือบไปเห็นคนสวมหัวหมูป่า(?)กำลังจะฟันกล่องนั้น ตอนแรกก็เฉยๆนะแต่..
"ไทโยว!! กล่องนั้น!! ของสำคัญ ปกป้องมันที! ได้โปรด!"เสียงของเซนอิทซึที่ดังขึ้นในหัว เขาก็งงสิแต่ร่างกายก็ขยับก่อนความคิด มือกระชับด้ามดาบอีกครั้งก่อนจะพุ่งตัวขวางกล่องใบนั้นและชักดาบกันใบดาบหยักคู่ทันที ไอเด็กที่ไม่ได้สติหลับในจิตใจเมื่อเขาควบคุมร่างประจำกลับ!? กล่องใบนี้สำคัญขนาดนั้นเลย? เขาไม่น่าหลับเลยให้ตายสิ! ถ้าไม่หลับจะได้รู้เรื่องอะไรบ้าง! แรงดาบที่กดลงมาทำเขาที่สติฟุ้งซ่านกลับมาตั้งสติได้อย่างรวดเร็วอีกครั้ง เขาขยับใบดาบเอียงลงทำให้ใบดาบหยักของชายสวมหัวหมูป่าตรงหน้าไหลลงก่อนจะเสียการทรงตัวเขาใช้จังหวะนั้นพลิกใช้สันดาบกระแทกคอชายสวมหัวหมูอย่างรวดเร็วและใส่แรงไปมากพอให้คนธรรมดาสลบได้เผอิญว่าคนตรงหน้ากลับไม่ใช่คนธรรมดา.. ใช่.. เขาลืมไป คนสวมหัวหมูป่าพลิกตัวใช้ดาบฟาดใส่เขาอย่างบ้าคลั่ง เขาที่ทำได้แค่ป้องกันจึงใช้ดาบรับการโจมตีเรื่อยๆเพื่อหาโอกาสฟาดสันดาบใส่คออีกครั้ง เขายังไม่อยากชักดาบฟันคอคนตรงหน้าขาดดังที่เคยพูดไว้หรอกนะ เมื่อสบโอกาสเขาก้มหลบดาบที่ฟันพุ่งไปด้านหลังใช้สันดาบฟาดหลังคอของชายสวมหัวหมูป่าแต่เหมือนจะรู้อยู่แล้วจึงใช้ดาบทั้งสองมากันไว้
"ทำไมแกถึงได้มาห้าม!! ในกล่องนั้นมีอสูร!..."ซึ่งอีกฝ่ายก็พล่ามอะไรไม่รู้เขาไม่สนใจฟังหรอก และเมื่อจะปะทะกันอีกรอบ จู่ๆเด็กผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาขวางเข้าไปสู้กับชายหัวหมูแทนเขา เขาเลยตัดสินใจเก็บดาบไปยืนพิงต้นไม้ชมการประลอง(?)เงียบๆ
'เฮ้อ~ว่าแต่ทำไมผมถึงออกมาละ เซนอิทซึ'เข้าพูดเบาๆไม่ให้ผิดสังเกตจนโดนหาว่าบ้า
"ก็เปล่า.. แค่กลัวจนสลบเอง"เสียงดังขึ้นในหัวเขาอีกครั้ง น้ำเสียงหงอยๆจนเขาเห็นภาพเซนอิทซึเป็นสุนัขพันธุ์ลาบราดอร์สีทองทำหน้าหงอย ซึ่งเขาคิดว่ามันน่ารักมาก หมายถึงสุนัขนะ.. ///
'นายนี้มันเด็กชะมัด'เขาเอ่ยพลางหัวเราะในลำคอเล็กๆ
"ไม่เด็กแล้วนะ อายุก็ตั้ง 16 แล้ว ไทโยวเลิกมองผมเป็นเด็กสักที!"เสียงประท้วงดังขึ้น น้ำเสียงไม่พอใจ เขาเดาได้เลยว่าเซนอิทซึต้องโกรธจนหน้าแดงแน่ๆ
'หึ...
.
.
.
นายมันก็เด็กในสายตาผมอยู่ดี'
__________________________DELER_LET~
พบคนซึน 1 EA แหม่~ปากนี้บ่นจังแต่สุดท้ายเวลาเกิดอะไรขึ้นก็ช่วยทุกอย่าง ปล.เรื่องนี้ไม่วายนะคะ
แก้บางส่วนแล้ว พยายามอธิบายง่ายๆถ้าไม่เข้าใจคอมเมนท์มาได้นะคะ จะได้ปรับปรุง
ขอเปลี่ยนชื่อกระบวนท่านะคะ ลองไปย้อนดูชื่อกระบวนท่ามา นี้เขียนชื่อกระบวนท่าผิดหรอเนี้ย!!
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
