อ้อมกอดแห่งธารา

ตอนที่ 5 : ตอนที่ 4. ลงทัณฑ์ 1/2

                                                       4. ลงทัณฑ์ 1/2

               

หลังจากแป้งร่ำฟังคำบอกกล่าวของธารน้ำ เธอก็พอจะคาดเดาเหตุการณ์ได้ลางๆ  สาวใช้จึงรีบเอ่ยปากแก้ตัวให้แก่ผู้ถูกกล่าวหาทันที ด้วยถึงรู้นิสัยเกเรเกตุงของบุตรชายเจ้านายดีว่า ถ้าขืนไม่รีบอธิบายละก็ พ่อตัวแสบคงจะเอาแต่จิกกัดเด็กสาวต่อไปโดยไม่ยอมเลิกราเป็นแน่

“คุณพระเพลิงค่ะ น้องน้ำไม่ได้ขโมยของพวกนี้หรอกค่ะ แป้งเป็นคนยกให้น้ำไปเอง”

สิ่งที่แม่บ้านสาวกระทำนั้นถือเป็นเรื่องที่ถูกที่ควรทุกอย่าง...

ยกเว้นเสียแต่! ถ้าหล่อนจะเอ่ยเรื่องเหตุและผลกับคนอื่นที่ไม่ใช่... พระเพลิง!

“งั้นเหรอ” คนฟังขานรับเหมือนเข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง “ก็ดี ฉันจะได้จัดการอะไรง่ายขึ้น”

แต่แล้วในวินาทีถัดมา พระเพลิงก็ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจในคำชี้แจงของอีกฝ่าย ดวงตาคมกริบเหล่มองสาวใช้ นำมาซึ่งความสงสัยให้แก่แป้งร่ำยิ่งนัก เธอจึงเอ่ยถามกลับไปอย่างร้อนๆ หนาวๆ เพราะพลันสังหรณ์บางสิ่งขึ้นมา

แน่นอนว่ามันคงไม่ใช่เรื่องดีดังเช่นการที่เธอถูกหวยรางวัลที่หนึ่งอย่างเด็ดขาด!!!

“จัดการอะไรเหรอคะคุณพระเพลิง?”

คนฟังกระตุกยิ้มเย้ยหยันขึ้นเหนือริมฝีปากหยัก เป็นการตอกย้ำความมั่นใจของสาวใช้ แววตาเจ้าเล่ห์ก็ปราดมองแป้งร่ำที...แม่ยาจกสาวที...อย่างมีจุดมุ่งหมาย เล่นเอาสองสาวที่เดาใจพ่อคนเจ้าอารมณ์ไม่ถูกถึงกับออกอาการร้อนรนไปตามๆ กัน

“กล้วยพวกนี้ ยายแม่มดสั่งให้เธอเก็บไปทิ้งใช่ไหม?” พระเพลิงย้อนถามสาวใช้ แทนที่จะเฉลยข้อสงสัยให้อีกฝ่ายรับทราบ

“อะ...เอ่อ...ค่ะ” แป้งร่ำตอบตะกุกตะกัก มีเด็กสาวยืนสงบปากสงบคำอยู่ข้างๆ พลางเก็บงำความสงสัยในสรรพนามของคุณหญิงรุ่งฤดีที่คนเป็นลูกเรียกขานไว้แต่เพียงในใจ

“แล้วเธอกล้าดียังไงเที่ยวมายกของพวกนี้ให้แม่นี่...หา!?” เสียงทรงอำนาจตวาดก้อง ทำเอาสองสาวสะดุ้งสุดตัว โดยเฉพาะแป้งร่ำถึงกับทำหน้าเบ้ใกล้จะปล่อยโฮออกมาเต็มทีด้วยความหวาดกลัวจับใจ

ตอนนี้...ทั้งแป้งร่ำและธารน้ำต่างก็มองเห็นอนาคตของพวกเธออยู่รำไรแล้วว่า

‘คุณชายผู้ร้ายกาจคงจะไม่มีวันยอมปล่อยเธอสองคนไปง่ายๆ แน่’

เพราะทุกคำพูด สีหน้า และแววตาของเขานั้น มันบ่งบอกอยู่ชัดๆ อย่างแจ่มแจ้งแดงแจ๋ว่า

‘จะเอาเรื่องพวกเธอให้ถึงที่สุด!!!’

“เอ่อ...ฟังแป้งก่อนนะคะคุณพระเพลิง คือ...” สาวใช้ตั้งท่าพยายามจะอธิบาย แต่กลับหาได้รับความใส่ใจจากเจ้าตัวไม่

“ไม่ฟัง!” พระเพลิงตะคอกกลับทันควัน พลางเอ่ยกดดันสาวใช้อย่างสำราญบานใจ เหมือนดังว่าความทุกข์ยากของหล่อนกลับเป็นความสนุกของตัวเขา

“โทษของเธอคราวนี้มันหนักมากเลยนะยายแป้งร่ำ”

‘ว่าฉันไม่ได้นะ เพราะเธอดันแส่ไม่เข้าเรื่องเอง ก็จงรับผลกรรมไปพร้อมกับแม่นี่แหละดีแล้ว’

“พุทโธ่! คุณพระเพลิงขา คุณจะแกล้งให้แป้งตกงานตอนแก่เหรอคะ?” สาวใช้ร้องถามอย่างน่าสงสาร

ถึงแม้อสูรร้ายจะได้ยินคำวิงวอนชัดแจ้งเต็มสองหู แต่คนใจหินก็หาได้แยแสสักนิด

ในเมื่อเขาตัดสินโทษของคนสู่รู้ไปแล้ว...

คนอย่างนายพระเพลิง สัจจะอมรกุล ก็ไม่เคยคิดจะเหลียวหลังมองกลับไปให้เสียเวลา!!!

“ฉันไม่ได้แกล้ง” เจ้านายหนุ่มเอ่ยย้ำกับสาวใช้เสียงหนัก ซ้ำยังส่งสายตาเมินเฉยไปให้คนมองล่วงรู้ว่า

‘เขาไม่ได้พูดเล่น’

จากนั้นสองขายาวจึงก้าวเดินไปอย่างว่องไว  แม้นไม่ต้องบอกจุดหมายปลายทาง แป้งร่ำก็รู้ดีว่า เขาจะเดินไปหาใคร...เพื่อกล่าวเรื่องอันใด...

แม่บ้านสาวสามารถคาดเดาโทษทัณฑ์เรื่องที่เธอกล้าขัดคำสั่งประกาศิตของคุณหญิงจอมตระหนี่ได้เป็นอย่างดีว่าจะพบจุดจบเช่นไร คงไม่แคล้วต้องถูกเตะโด่งออกจากคฤหาสน์พร้อมกับกระเป๋าใบย่อมของเธอ และคำชี้หน้าไล่ที่ว่า...

“เชิญเธอไปหาที่อยู่ใหม่เถอะย่ะ”

ดังนั้นก่อนที่ฝันร้ายจะกลายเป็นจริงขึ้นมา สาวใช้ผู้กำลังจะตกงานจึงต้องรีบกู้วิกฤตกระโดดคว้าท่อนขาของเจ้านายหนุ่มเอาไว้มั่นไม่ยอมปล่อย ถึงการกระทำของเธอจะไม่สำเร็จ แต่อย่างน้อยก็ช่วยหยุดยั้งความคิดอันมุ่งร้ายไว้เพียงเสี้ยวนาทีก็ยังดี เผื่อว่าอาจจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับคนใจดำ ทำให้เขายอมเห็นใจสาวใช้ผู้จงรักภักดีอย่างเธอบ้าง

“ยายแป้งร่ำ!” คนถูกกอดแข้งกอดขาตะคอกหล่อนด้วยความรำคาญ

“คุณพระเพลิงขา อย่าเอาเรื่องนี้ไปฟ้องคุณหญิงท่านเลยนะคะ แป้งไม่อยากตกงานจริงๆ”

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะยายขี้ข้า ไม่ยังงั้นเธอเจอดีแน่!” พระเพลิงแผดเสียงข่มขู่อย่างเกรี้ยวกราด 

ทว่าคนพูดหากลัวไม่ เธอยังคงตั้งหน้าเพียรอ้อนวอนปีศาจหนุ่มต่อไปด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ ไม่คิดย่อท้อต่อความเจ็บปวดใดๆ อันก่อเกิดจากแรงผลักไสของคนใจร้าย ที่กระทำต่อเธออย่างไม่ปราณี

“ไม่ค่ะ แป้งไม่ปล่อย สงสารแป้งเถอะนะคะคุณพระเพลิง จะให้แป้งกราบก็ยอม”

ที่คนยืนมองเหตุการณ์อยู่อดรู้สึกผิดสะท้อนภายในหัวอกขึ้นมาไม่ได้ หากไม่ใช่เพราะเธอเอ่ยปากขอ...  แป้งร่ำก็คงไม่ถูกลงโทษรุนแรงแบบนี้

ยิ่งเห็นมารร้ายในคราบเทพบุตรเอาแต่สะบัดแข้งสะบัดขา ตั้งแง่รังเกียจเดียดฉันท์คนดีๆ อย่างแป้งร่ำ ธารน้ำก็ยิ่งสำนึกในความผิดบาปของตนมากขึ้นเหลือคณา จากตอนแรกที่ยืนตัวลีบทำอะไรไม่ถูกเพราะตื่นกลัวฤทธิ์เดชของคนเกเร จนถึงตอนนี้หญิงสาวก็ยังรู้สึกได้ถึงแรงกดดันอันน่าเกรงขามที่แผ่ขยายออกมาจากคุณชายพระเพลิง แต่เธอก็เลือกจะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือสาวใช้ที่ต้องมารับเคราะห์แทนตน

“คุณพระเพลิงคะ สงสารพี่แป้งเถอะค่ะ อย่าทำอย่างนั้นเลย” ธารน้ำก้าวขาเข้าไปยืนประจันหน้ากับผู้พิพากษาชะตาชีวิตของแป้งร่ำด้วยความกล้าหาญ

หญิงสาวต้องพยายามข่มใจอย่างยากเย็น ไม่ให้กลัวพ่อคนตัวสูงร่างใหญ่ตรงหน้าไปมากกว่านี้ เมื่อเธอต้องมายืนจังก้าอยู่ต่อหน้ายักษียักษาเช่นเขา และยิ่งได้มีโอกาสพิจารณาโครงหน้าคมคายติดแววหยิ่งเหยียด ซึ่งตอนนี้มันสุดแสนจะบูดบึ้งถมึงทึงใกล้ๆ เช่นนี้ด้วยแล้ว หญิงสาวก็สรุปกับตัวเองได้ในทันทีว่า

‘เขาช่างเป็นผู้ชายที่อันตรายทั้งภายนอกและภายในได้อย่างสมบูรณ์แบบจริงๆ’

แต่กระนั้นจะให้เธอยอมหดหัวกลัวเขาเหมือนเต่าในกระดองหรือก็ใช่ที่ ในเมื่อคนช่วยเหลือเธอตลอดมากำลังตกที่นั่งลำบาก ถูกเขาเล่นงานจนย่ำแย่ หน้าตาซีดเซียวไปหมด ตัวเธอนี่แหละจึงควรจะยอมรับความผิดในครั้งนี้เสียเองดีกว่า

“ถ้าคุณจะเอาเรื่องให้ได้ละก็ ฉันจะขอรับผิดชอบเรื่องทุกอย่างเอง เพราะฉะนั้น...มันจึงไม่ถูกต้องที่คุณจะไปกล่าวโทษพี่แป้งแบบนั้น” ธารน้ำยืดอกอย่างทระนง

พระเพลิงหันขวับมามองคนพูดทันที เปลวไฟในดวงตาของเขาพวยพุ่งตรงเข้าเล่นงานแผดเผาร่างบางประดุจดั่งต้องการจะให้ลมหายใจของแม่คนเก่งแดดิ้นดับลงไปตาหน้าต่อตาตนเสียเลย ปากหนาเหยียดออกเป็นเส้นตรงด้วยความสมเพชที่เจ้าหล่อนไม่รู้จักเจียมตัว ริจะเอาไม้ซีกมางัดกับไม้ซุงเช่นเขา

“คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ถึงได้กล้ามาพูดจาสั่งสอนฉันแบบนี้?” เขาถลึงตามองอีกฝ่ายเขม็ง

คนถูกมองจึงบังเกิดความอึดอัด จนเผลอถอยเท้าก้าวหนีไปโดยอัตโนมัติ ถ้าเป็นไปได้เธออยากจะมุดดินหนีไปซะเลยด้วยซ้ำ

“เป็นแค่ขอทานแท้ๆ มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน หา!!!” พระเพลิงตะเบ็งถามเสียงกร้าว

แทนที่คนถูกด่าว่าและวางอำนาจใส่จะออกอาการหวาดกลัวเจ้าตัวจนหัวหด  ธารน้ำกลับคอแข็งขึ้นมาโดยฉับพลัน เมื่อได้ยินวาจาแสลงหูเปี่ยมไปด้วยความหยาบคายของอีกฝ่าย

‘นี่เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม!?

เขาเรียกเธอว่า....ขอทาน

คนปากเสีย! นายกล้าดียังไงมาดูถูกคนอื่นเขาแบบนี้’

คนใจฝ่อเมื่อครู่แปรเปลี่ยนท่าทีไปชนิดจากหน้ามือเป็นหลังมือ ใบหน้าเรียบเนียนเชิดขึ้นอย่างทะนง

“แล้วตัวคุณล่ะคะ มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันเป็นขอทาน?” ธารน้ำมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนจะเอ่ยเชือดเฉือนแทงใจคนฟังนิ่มๆ "ฉันอาจจะผิดที่เอ่ยปากขอกล้วยพวกนี้ไปทำประโยชน์ เพราะเจ้าของดันไม่เห็นค่ามัน แต่ก็ยังดีกว่าคนหวงก้างที่เที่ยวเกเรไปทั่วไม่ใช่เหรอคะ แบบนี้ใครมันน่าละอายกว่ากันคะคุณพระเพลิง สัจจะอมรกุล”

หญิงสาวเรียกชื่อเขาเสียเต็มยศ ใจจริงธารน้ำไม่ได้มีเจตนาจะกวนประสาทชายหนุ่มแต่อย่างใด เธอแค่ต้องการให้เขารู้สึกสำนึกในความร้ายกาจของตนเสียบ้าง

“ปากดีนักนะ!”

พระเพลิงย่างสามขุมเข้าหาร่างบางด้วยความโกรธจัด หล่อนบังอาจพูดจายียวนยั่วโมโหเขา ถึงแม้จะไม่มีคำใดหยาบคายเลยสักคำ แต่ก็ทำให้เขาระคายหูและเจ็บจี๊ดอยู่ในหัวอกจนลุกลามไปใหญ่โต ผลสุดท้ายก็กลายเป็นตัวเขาเองนี่แหละทนฟังไม่ได้เสียดื้อๆ

คนเจ้าอารมณ์คงจะได้แผลงฤทธิ์เล่นงานแม่สาวปากกล้าให้สาสมใจซะบ้าง หากไม่ติดที่ร่างกายของเขายังถูกพันธนาการด้วยสองแขนของสาวใช้อยู่เสียก่อน เพราะแป้งร่ำรู้ดีว่าเจ้านายหนุ่มกำลังตกอยู่ในเพลิงพิโรธสักเพียงไหน และพร้อมจะทำลายเด็กสาวให้ย่อยยับแหลกลาญเช่นไร

“อย่าค่ะคุณพระเพลิง แป้งขอ”

สาวใช้ออกแรงกอดแข้งขาของเจ้านายหนุ่มให้แนบแน่นยิ่งขึ้น  เพื่อไม่ให้เจ้าตัวมีโอกาสไปประทุษร้ายเด็กสาวที่เธอนึกเอ็นดูเหมือนนุ่งเหมือนน้องได้ ถึงแม้ตนจะต้องทนรองรับอารมณ์เดือดดาลที่พุ่งสูงขึ้นอันเกิดจากฝีปากของธารน้ำเองนั่นแหละที่เป็นผู้กวนโทสะคุณชายพระเพลิงจนขุ่นจัดขนาดนี้ก็ตามที

“อย่ามาสอด!” แววตาดุดันตวัดมองคนสู่รู้ที่กล้ากำแหงมาขวางทางเขาถึงสองครั้งอย่างฉุนเฉียว

“แป้งขอโทษแทนน้ำด้วยนะคะคุณพระเพลิง” สาวใช้รีบกล่าวขอโทษขอโพยเจ้านายหนุ่มปากคอสั่น

“ฉันไม่ยกให้ เธอจะทำไม?” คนฟังตะคอกกลับเสียงก้อง พยายามสะบัดขาให้หลุดจากการเกาะกุมของสาวใช้จนๆ “ปล่อยขาฉันเดี๋ยวนี้ยายขี้ข้า ไม่อย่างนั้นฉันจะเล่นงานเธอแทนแม่นี่ซะเลย”

แม้นพระเพลิงจะเตือนหล่อนหลายครั้งหลายหนแล้วก็ตามที แต่ยายขี้ข้าก็ยังทำเป็นหูทวนลมเหมือนต้องการจะลองดีกับเขาให้ได้ ทว่าสิ่งที่ชายหนุ่มไม่รับรู้ก็คือคนถูกข่มขู่คุกคามอย่างหนักกำลังหวาดกลัวพายุอารมณ์ของคนตรงหน้าจับจิต จนเกือบจะเป็นลมอยู่รอมร่อ แต่เธอเองก็ไม่อาจจะดูดำดูดายปล่อยเด็กสาวให้ผจญเวรกับพญามารเพียงลำพังได้เช่นกัน

ดังนั้นเมื่อพระเพลิงคิดว่าเขาพูดดีก็แล้ว พูดร้ายก็แล้ว แต่แม่คนสมองช้าก็ยังซื้อบื้อไม่ยอมเข้าใจสักที  เขาจึงไม่จำเป็นจะต้องพูดพร่ำทำเพลงอะไรให้เปลืองน้ำลายอีกต่อไป นอกเสียจากจัดการสั่งสอนให้คนแข็งข้อได้รู้จักเข็ดหลาบเสียบ้าง!

“ดี! จะเอาอย่างนี้ใช่ไหมยายแป้งร่ำ?” พระเพลิงกัดฟันถามจนกรามขึ้นเป็นสันนูน

แต่สาวใช้ก็ยังนั่งก้มหน้าอยู่อย่างนั้นโดยไม่กล่าวอะไร ยิ่งเท่ากับเป็นการตอกย้ำให้คนโมโหร้ายรับรู้ว่า

‘หล่อนจะไม่มีวันยอมหลีกทางให้เขาอย่างแน่นอน’

“เธอตายแน่ ยายแป้งร่ำ!!!” พระเพลิงตวาดก้องจนสุดเสียง แล้วออกแรงเสือกไสคนเกะกะน่ารำคาญไปให้พ้นตัวอย่างเต็มที่ จนกระทั่งแม่บ้านสาวล้มกลิ้งลงไปนอนคลุกฝุ่นอยู่กับพื้นไม่เป็นท่า

“โอ๊ย!” เสียงร้องโอดครวญเจ็บปวดดังระงม เมื่อผิวเนื้อของหล่อนครูดกับพื้นดินหยาบกระด้าง มีเลือดไหลซิบๆ หลายแห่ง

แต่ยัง!... มันยังไม่หนำใจคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างเขา พระเพลิงจึงตรงรี่เข้าไปกระชากแขนของแป้งร่ำให้ลุกขึ้นมาอย่างแรงอีกครั้ง จนมันแทบจะแหลกติดคามือของเขามา ส่งผลให้คนเจ็บหนักอยู่แล้วยิ่งปวดร้าวไปทั่วสรรพางค์กาย

“โอ๊ย! คุณพระเพลิง เบาๆ ค่ะ แป้งเจ็บ” สาวใช้สูงวัยเอ่ยปากวิงวอน พลางเดินตามเจ้านายหนุ่มไปโดยไม่กล้าขัดขืน เพราะถ้าหากยิ่งต่อต้าน คนอารมณ์ร้ายก็จะยิ่งเล่นงานเธอหนักข้อขึ้น

“ไม่ต้องร้อง! ทีตอนปากเก่งกางปีกปกป้องคนอื่นยังไม่เห็นจะร้องโอดโอยแบบนี้เลย” เขาหันมาตวาดซ้ำ แถมยังเอ่ยคาดโทษอีกว่า “วันนี้ถ้าฉันเอาเรื่องแม่นี่ไม่ได้ละก็ เธอนั่นแหละจะต้องซวยรับเคราะห์แทนหล่อน”

“โธ่! คุณพระเพลิง” สาวใช้ร้องครางอย่างอ่อนใจ ก่อนจะส่งเสียงโหยหวนอีกครา เมื่อความเจ็บปวดรวดร้าวเป็นริ้วๆ แล่นผ่านปลายมือหนาที่จงใจตะปบลงบนหัวไหล่ของเธอเสียแน่น “อะ.. โอ๊ะ... โอ๊ย!”

อาการปวดร้าวอย่างแสนสาหัสของแป้งร่ำที่ต้องมาเจ็บตัวจากน้ำมือคนกักขฬะ ทำให้ธารน้ำสุดจะทนกับคนไร้เหตุผลคนนี้จริงๆ หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปขัดขวางอีกฝ่าย ไม่หลงเหลือความเกรงกลัวใดๆ ทั้งสิ้น แม้จะมีผีห่าซาตานตนไหนสิงสถิตอยู่ในกายของเขาก็ตาม

“หยุดเดี๋ยวนี้!” 

สองมือเล็กๆ จัดการยื้อยุดดึงทึ้งท่อนแขนของชายหนุ่มเอาไว้อย่างสุดกำลัง ทว่ามันก็ไม่เป็นผล เพราะแรงอันน้อยนิดของเธอจะเทียบเคียงแรงช้างสารของเขาได้อย่างไร

ในเมื่อพระเพลิงไม่ยอมปล่อย ใครหน้าไหนจะมาบังคับเขาได้...

“ปล่อยพี่แป้งนะคะคุณพระเพลิง” เธอร้องสั่งพร้อมกับเอ่ยต่อว่า “ทำไมคุณถึงไม่มีเหตุผลขนาดนี้นะ?”

แต่มีหรือที่คุณชายเริงโลกันต์ผู้นี้จะยอมฟังเสียงนกเสียงกา...

“หลีกไปยายหัวขโมย” คนเอาแต่ใจออกอาการฮึดฮัดขัดจิต เมื่อพอจะทำอะไรทีก็มีแต่คนคอยขวาง

“ไม่หลีกค่ะ จนกว่าคุณจะปล่อยพี่แป้งไปก่อน” ธารน้ำยืนยันหนักแน่น ไม่แสดงทีท่าหวาดหวั่นอีกฝ่ายเหมือนอย่างตอนแรกเลยแม้แต่น้อย

“อย่ามายั่วโมโหฉันให้มันมากนักนะ!” พระเพลิงกล่าวเตือนเสียงเครียด

“ฉันไม่ได้กวนคุณเลยนะคะ แค่อยากจะให้คุณมีสติ และใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์สักนิด”

แม้ธารน้ำจะเพียรเอาน้ำเย็นเข้าลูบเปลวเพลิงร้อนแรงสักเพียงไหน แต่คนเจ้าอารมณ์กลับเห็นว่าหล่อนเจตนาจะอวดดีทำตัวกวนประสาทเขาท่าเดียว ขีดจำกัดความอดทนที่มีอยู่น้อยนิดจึงขาดสะบั้นลงในทันที

“ไสหัวไปให้พ้นๆ หน้าฉันเดี๋ยวนี้แม่ตัวดี!” พระเพลิงชี้หน้าด่ากราดหญิงสาวผู้แสนยโส คนที่เขากำลังบอกกับตัวเองตอนนี้ว่า

‘ชิงชังหล่อนเหลือเกิน’

นี่ถ้าหากเจ้าหล่อนไม่ใช่ผู้หญิงแล้วละก็ เขาจะตะบันหน้าสวยๆ นั้นให้เสียโฉมไปซะเลย

“รู้ไว้ด้วยนะว่าหมาขี้เรือนที่ฉันเลี้ยงเอาไว้มันยังดูดีกว่าเธอเป็นล้านเท่า เพราะฉะนั้นอย่าริอ่านกล้ามาพูดจาสั่งสอนฉันแบบนี้อีก ไม่ยังงั้นฉันจะหันมาเล่นงานเธอแทน” เขาพูดเสียงลอดไรฟัน

“ฉันทราบค่ะว่าตัวเองต่ำต้อยไม่สูงศักดิ์เหมือนกับคุณ แต่คนอย่างฉันก็ไม่เคยทำตัวขี้ขลาด เที่ยวไปเกะกะระรานใครเขา โดยเฉพาะกับคนที่ลำบากกว่าเรา” ธารน้ำตอกกลับเรียบๆ ก่อนจะเชิดหน้าบอกอย่างมาดมั่น หมายจะปกป้องสาวใช้ผู้แสนดี “เพราะฉะนั้นถ้าคุณหาว่าฉันผิด ก็มาเอาผิดกับฉันสิคะ อย่าไปลงอารมณ์กับคนไม่รู้เรื่องอย่างพี่แป้งเลยค่ะ”

คำพูดเปรียบเปรยที่ทิ่มแทงใจคนฟังให้สะอึก มันรุนแรงมากเสียจนแป้งร่ำยังต้องยกมือขึ้นอุดปาก ปิดกั้นเสียงร้องของตนเอาไว้ ยามเมื่อได้เห็นสีหน้าบึ้งตึงบูดเบี้ยวเพราะแรงขึ้งโกรธของเจ้านายหนุ่มในตอนนี้

“ว่าไงนะ ฉันน่ะเหรอขี้ขลาด...ฮึ!?” พระเพลิงเค้นเสียงถามหล่อน

วินาทีนี้เขาสุดจะทนกับความจองหองของแม่นี่เต็มทีแล้ว ชายหนุ่มจึงสะบัดมือออกจากสาวใช้ เพื่อหันมาจัดการคนที่กล้าบังอาจมาต่อกรกับเขาโดยไม่ดูตาม้าตาเรือให้พินาศวอดวายไปเสีย

“ดี! งั้นฉันจะเล่นงานคนอวดดีอย่างเธอไม่ให้เหลือซากเลยดีไหม?” 

คราวนี้พระเพลิงไม่เพียงแต่พูดเปล่า เขายังย่างสามขุมเข้าหาหญิงสาวอย่างรวดเร็ว ดุดัน และเต็มไปด้วยท่าทีคุกคามอันน่าสะพรึง

แต่คนออกอาการหวาดหวั่นกริ่งเกรงเสียนักหนา กลับมิใช่คู่กรณีที่ถูกหมายหัว เพราะทันทีที่แป้งร่ำได้เห็นดวงตาแววโรจน์ของอีกฝ่าย เธอก็รับรู้ได้โดยสัญชาติญาณเตือนภัยว่า

‘คุณชายของเธอกำลังโกรธจัดจนตัวสั่น!’

“ไม่ดีค่ะ...ไม่ดีแน่...คุณพระเพลิงคะ แป้งขอโทษแทนน้องน้ำด้วยนะคะ แกยังไม่ค่อยจะรู้เรื่องรู้ราวอะไรมากนัก ปล่อยแกไปเถอะค่ะ แล้วคุณพระเพลิงจะลงโทษแป้งยังไงก็ได้” แป้งร่ำรีบละล่ำละลักร้องขอ

“ไสหัวไปให้พ้น!”

สิ่งที่ได้รับกลับกลายเป็นเสียงแผดไล่และท่าทางเกรี้ยวกราดรุนแรง บ่งบอกถึงระดับอารมณ์ร้อนระอุเกินแก่การจะควบคุมได้ของเจ้าตัว ความประหวั่นที่สุมอยู่ในอกจึงยิ่งเพิ่มพูนขึ้นเป็นทวีคูณ จนแป้งร่ำถึงกับก้าวขาไม่ออก ได้แต่คอยย้ำเตือนตัวเองว่าเห็นทีเธอคงจะต้านทานเพลิงอัคคีมหึมาลูกนี้ไม่ไหวเสียแล้วกระมัง เพราะธารน้ำได้กระทำเรื่องต้องห้ามอันใหญ่หลวงสำหรับคุณพระเพลิงลงไปแล้ว โดยการกล่าวหาว่า

‘เขาขี้ขลาด!!!’

พอหมดตัวเกะกะรกหูรกตาแล้วจึงเป็นการง่ายที่พระเพลิงจะรุกคืบตรงเข้าประชิดตัวหญิงสาวได้โดยสะดวก ฝ่ามือหนาตะปบลงบนปลายคางเรียวมนของสาวคมขำอย่างแรง ก่อนจะบีบเคล้นให้หนักหน่วงขึ้นเทียมเท่ากับอารมณ์คุกรุ่นที่สุมอยู่ในใจของเขา

“ไง! ทำไมถึงได้เงียบปากไปล่ะทีนี้?” เจ้าของร่างสูงก้มหน้าลงเพียงนิด เพื่อให้หล่อนได้ยลรอยยิ้มเย้ยหยันจากเขาเต็มๆ สองตา

“....” เงียบ ไร้คำตอบโต้อันใด เพราะเจ้าของดวงหน้างามกำลังรู้สึกปวดแปลบแสนสาหัสจากแรงมือของอีกฝ่ายที่กดลงมายังผิวเนื้อของตน ราวกับกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แต่เธอก็จำต้องกล้ำกลืนฝืนทนไว้ ไม่ยอมร้องโอดโอยออกมาให้เขาได้หัวเราะเยาะมากไปกว่านี้

“หึหึ... กลัวจนหัวหดไปแล้วรึไง?” พระเพลิงเลิกคิ้วถามด้วยท่าทางยียวน

ต้องยอมรับจริงๆ ว่าเขารู้สึกสะใจดีแท้ที่เห็นหล่อนเจ็บปวดทุกข์ทรมานอยู่อย่างนี้ แม้เจ้าตัวจะไม่ยอมปริปากอ้อนวอนออกมาก็เถอะ แต่เขาก็ล่วงรู้ได้จากแววตาไหวระริกที่มีหยาดน้ำใสๆ คลออยู่

“เจ็บจนน้ำตาแทบร่วงเลยใช่ไหม?” ซาตานร้ายกระซิบถามเสียงแผ่ว คล้ายกำลังบังเกิดความสงสาร แต่แล้วเรียวปากหยักก็พลันแสยะยิ้มออกมาอย่างสาสมใจ

“ดี! สมน้ำหน้า! นี่มันยังน้อยไปนะ กับสิ่งที่เธอต้องเจอหลังจากนี้”

คำขู่เข็ญประกาศกร้าวทำให้แป้งร่ำถึงกับเบิกตาโต ไม่กล้าคิดเลยว่ายามพระเพลิงแผลงฤทธิ์แผลงเดชแก่สาวน้อยผู้น่าสงสารอย่างธารน้ำนั้น ผลมันจะออกมาเป็นเช่นไร?

เมื่อ ไฟ! ปะทะกับ น้ำ!

แล้วใครล่ะจะเป็นผู้เหลือรอด... 

ระหว่าง...เปลวอัคคีลูกใหญ่หรือสายธาราอันน้อยนิด

“อยากจะทำอะไรก็เชิญเถอะค่ะ แต่อย่าไปลงอารมณ์กับพี่แป้งอีกเป็นพอ” เป็นครั้งแรกที่ธารน้ำกัดฟันทนความเจ็บ เอื้อนเอ่ยออกมา

“กล้าดีนี่” พระเพลิงกระตุกยิ้มถูกใจ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่นให้กับความกล้าหาญอันแสนโง่เขลาของอีกฝ่าย ความคิดวิเศษบางสิ่งผุดขึ้นมาในสมองของคนเจ้าเล่ห์โดยฉับพลัน

“เอาสิ ถ้าเธอยอมรับโทษแทนยายแป้งร่ำละก็ ฉันจะไม่เอาเรื่องแม่นั่น” เขาร้องบอกอย่างอารี พร้อมกับยอมปล่อยมือออกจากเรียวคางมน “แต่...แน่ใจเหรอว่าจะรับมือฉันไหว ฉันกลัวเธอจะรีบวิ่งหนีหางจุกตูดไปซะก่อนน่ะสิ” เขาหรี่ตามองหล่อนอย่างดูแคลน

 “ฉันแน่ใจค่ะ ขอเพียงคุณไม่ไปยุ่งกับพี่แป้งอีก จะให้ฉันทำอะไรก็ว่ามา” ธารน้ำยืนยันหนักแน่น ส่วนหนึ่งเป็นเพราะรู้สึกขัดเคืองท่าทีช่างเหยียดหยามอันร้ายกาจของเจ้าตัวเสียเหลือเกิน

“ฮะฮ่าๆ” พระเพลิงหัวเราะอารมณ์ดีที่ ‘แผนการลงล็อก’ ก่อนจะบอกหล่อนว่า

“พรุ่งนี้ฉันจะจัดปาร์ตี้ที่บ้านตอนสองทุ่ม เธอต้องมาเป็นขี้ข้าให้ฉัน เพื่อชดเชยความผิดของยายแป้งร่ำ”

“ตกลงค่ะ แต่คุณต้องสัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่แป้งเดือดร้อนอีก” ธารน้ำยอมรับปากทันควัน

“ไม่มีปัญหา” พระเพลิงไหวไหล่เป็นเชิงตอบกลับ

“จะดีเหรอน้องน้ำ พี่กลัวว่าเราจะ...เอ่อ...รับมือคุณพระเพลิงไม่ไหวเอานะ” แป้งร่ำกระซิบเตือนเจ้าตัว โดยเลี่ยงจะใช้คำว่า ‘เด็กนรก’ แทน เพราะอดเป็นกังวลในสวัสดิภาพของเด็กสาวไม่ได้

“สบายมากค่ะพี่แป้ง น้ำเคยเจอความลำบากมาตั้งเยอะ กะอีเรื่องแค่นี้น้ำไม่หวั่นหรอกค่ะ” ธารน้ำบอกเสียงใส

“แต่ยังไงพี่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี เพราะคู่ปรับของน้ำคือคุณพระเพลิงเชียวนะ” 

“ขอบคุณนะคะพี่แป้ง แต่น้ำไม่เป็นไรจริงๆ พี่ไม่ต้องห่วงนะคะ” 

ธารน้ำบีบมืออีกฝ่ายด้วยความซึ้งใจ สาวใช้้ลยได้แต่ถอนหายใจอย่างจนปัญญา

“เป็นเพราะพี่แท้ๆ น้ำเลยต้องมาพลอยลำบากแบบนี้” 

“อุ้ย! พี่แป้งอย่าโทษตัวเองแบบนั้นสิคะ เป็นเพราะน้ำไม่ดีเองต่างหากละคะ ดันไปขอในสิ่งที่ไม่ควรจะขอเข้า ทำให้พี่แป้งเกือบซวยไปด้วย”

หญิงสาวรีบปรามไม่ให้อีกฝ่ายโทษตัวเองพร้อมกับเอ่ยขอโทษสาวใช้สีหน้าสลด เพราะความผิดทั้งหมดทั้งมวลเกิดจากตัวเธอเพียงคนเดียว

“ขอบใจมากนะน้ำ ขอบใจจริงๆ ที่ช่วยพี่” คนรู้ซึ้งในความหวังดีของเด็กสาวเอ่ยขอบคุณอย่างตื้นตัน

ส่วนคู่กรณีของธารน้ำน่ะเหรอ...ก็ยืนเบะปาก มองภาพความซาบซึ้งระหว่างสองสาวด้วยความหมั่นไส้ เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่น่าประทับใจสำหรับพระเพลิงเลยสักนิด ซ้ำยังชวนให้รู้สึกคลื่นเหียนอาเจียนเสียอีกต่างหาก

‘เฮอะ! มิตรภาพจอมปลอมของพวกคนจน’

“ถ้าล่ำลากันเสร็จแล้วก็ขนกล้วยพวกนี้ไปทิ้งซะด้วย” ชายหนุ่มเอ่ยขัดขึ้นอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหันมาฟาดงวงฟาดงาเอากับคนที่เขานึกเหม็นหน้าอีกคำรบ “ส่วนเธอ ถ้าพรุ่งนี้ฉันไม่เห็นหัวละก็ เตรียมมาเก็บศพยายแป้งร่ำได้เลย”

หลังจากนั้นพ่อจอมเกเรก็สะบัดก้นเดินกอดอกจากไป ทิ้งให้สองสาวยืนมองตามแผ่นหลังเจ้าตัวอย่างไม่เข้าใจอารมณ์ของบุตรชายเจ้าบ้านเลยแม้แต่น้อยว่า

‘สรุปแล้วคุณชายของบ้านนี้ยังมีสติดีครอบถ้วนดีอยู่หรือไม่!?

หรือจริงๆ แล้วเป็นแค่คนบ้า (อำนาจ) ที่ชอบทำตามแต่ใจตัวเองเท่านั้น’

โปรดติดตามตอนต่อไป...

ถถถถถ น้องน้ำของคนเขียนช่างน่าสงสารจิมๆ เชียว

ลองเดินเข้าถ้ำเสือแบบนี้ จะรอดเหรอคะ

เอ๊ะ! หรือว่าพี่เสือจะกลายเป็นลูกแมว???

อยากรู้มาตามต่อค่า แต่ตอนหน้านะ อิอิ

ช่วงนี้ใกล้ปีใหม่แล้ว ไรเตอร์เลยอยากมอบของขวัญให้นักอ่านทุกท่าน

สำหรับคอนิยายลดราคาแรงๆ 30-50% เลยค่า 22-27 นี้ 5 วันเท่านั้น

ถือเป็นนาทีทองสำหรับคนที่อยากหานิยายสนุกราคาเบาๆ มาอ่านค่า 

ปีหน้าฟ้าใหม่...ราคานี้คงหายากแล้ว 

เพราะปีนี้ไรเตอร์ลดแลกแจกแถมมาทั้งปีเลย

ใครสนใจหรือยังอ่านไม่จุใจ สามารถโหลดได้ที่ร้านอีบุ๊คชั้นนำ 

หรือตามลิงก์นี้ไปเลยค่า

อ้อมกอดแห่งธารา ชมจันท์ www.mebmarket.com พระเพลิง สัจจะอมรกุล มนุษย์ขวางโลก เจ้าของฉายา ‘พระเพลิงเริงโลกันตร์’ บุตรชายเพียงคนเดียวของนายพลใหญ่ ชิงชังทุกอย่างที่บิดานั้นเห็นชอบหากท่านหันซ้าย เขาจะหันขวา หากท่านบอกว่าดี เขาจะกลับให้เป็นเลวยิ่งโดยเฉพาะเมื่อท่านชื่นชม ธารน้ำ แม่ยาจกสาวที่ไม่มีสิ่งใดเทียบเคียงเขาได้เลยสักนิดแล้วมีหรือที่คนอย่างนายพระเพลิงจะไม่ตามพร่าผลาญจองล้างหล่อนให้สาแก่ใจทว่าเจ้าตัวกลับไม่เคยสำเหนียกเลยว่า...มวลธาราอันน้อยนิดที่สามารถยืดหยัดอดทนได้ทุกสภาวะเช่นหล่อนจะเป็นคนที่ช่วยโอบอุ้มหัวใจที่บอบช้ำของเขาเอาไว้ด้วยความชุ่มฉ่ำ เย็นสบายทำให้เพลิงพายุลูกใหญ่กลายเป็นแค่ดวงไฟที่แสนอบอุ่นตลอดกาล...