อ้อมกอดแห่งธารา

ตอนที่ 10 : ตอนที่ 6. จัดหนัก 2/2

6. จัดหนัก 2/2

ธารน้ำเดินวนไปเวียนมาอยู่ภายในห้องน้ำเป็นนานสองนาน กว่าจะสามารถข่มความอายยอมก้าวขาออกมาข้างนอก เพื่อกลับไปทำหน้าที่ของตนให้เสร็จสิ้นโดยเร็วไวได้ ในใจก็พลางคิดอย่างมุ่งมั่นว่าหลังจากหมดงานปาร์ตี้บ้าๆ นี้เมื่อไหร่ คุณชายจอมวายร้ายคนนั้นจะต้องได้รับบทเรียนราคาแพงจากเธอเสียบ้าง เผื่อว่าคราวหน้าคราวหลังเขาจะได้ไม่กล้าทำตัวเกกมะเหรกเกเรกับใครต่อใครเขาไปทั่วแบบนี้อีก

ครั้นพอเดินออกมาจนใกล้จะถึงลานกว้างที่ใช้จัดงานสังสรรค์ของเหล่าคนรวยว่างงาน ธารน้ำก็บังเกิดความกระดากอายขึ้นมาอีกรอบ เพราะสภาพของเธอในตอนนี้มันช่างล่อแหลมชวนน่าหวาดเสียวเป็นที่สุด ยังดีที่มีผ้าขนหนูซึ่งเธอใช้เช็ดศีรษะอยู่เมื่อครู่เอาไว้คลุมกายปกปิดเรือนร่าง จะได้ไม่รู้สึกอุจาดตัวเองมากไปกว่านี้ มิเช่นนั้นแล้วธารน้ำเองยังไม่กล้าคิดเลยว่าสภาพของเธอจะน่าอนาถสักแค่ไหน?

เฮ้อ! สงสัยเธอจะพกพาความซวยมาเต็มพิกัดจนถึงขั้นดวงกุด ชีวิตนี้เลยต้องคอยวนเวียนโคจรมาพบเจอกับคุณหนูโรคจิตแห่งบ้านสัจจะอมรกุล ซ้ำร้ายเธอยังต้องทนนั่งรองมือรองเท้าปล่อยให้เขาโขกสับเอาแต่เพียงฝ่ายเดียว

นี่แหละชีวิต!

ยิ่งคิดก็ยิ่งตลกน่าดู... แต่ลองเป็นใครได้มาเจอแบบเธอเข้าบ้างละก็ คงขำไม่ออกไปตามๆ กัน

หญิงสาวยังไม่ทันจะได้หยุดพักจากการรบรากับเจ้าตัวทางความคิด เขาก็โผล่พรวดเดินเข้ามาขวางหน้าเธอไว้

“มาแล้วเหรอแม่ยาจก”

ธารน้ำเอาแต่ยืนนิ่งเฉย ไม่ยอมตอบคำถามของอีกฝ่าย

แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้คนขี้โมโหคิดไปเองว่าเธอยังไม่เข็ด คิดจะท้าทายเขาอีกคราว มือหนาจึงเอื้อมไปกระชากผ้าขนหนูที่คลุมไหล่เธอไว้ พร้อมกับกระชากเสียงถามห้วนๆ ว่า

“นี่อะไร...ใครบอกให้เธอคลุมผ้าเอาไว้?” คนตัวสูงหลิ่วตาจงใจหาเรื่อง

คนใจเย็นกว่าและรู้ทันในเล่ห์เหลี่ยมของเจ้าตัวว่ากำลังเพียรหาเรื่องกันเพียรระงับความกรุ่นโกรธเอาไว้อย่างสุดกำลัง ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินจากไปเสียเองให้หมดเรื่องหมดราวด้วยเสื้อผ้าที่เปียกปอน ผลของมันเลยเป็นจริงดังเช่นเตชิตเคยคาดการณ์เอาไว้ไม่มีผิดเพี้ยน เหล่าชายทุกผู้ต่างจับจ้องมองเรือนร่างอันบอบบางตาเป็นมัน เพราะบัดนี้มันไม่ได้ถูกซ่อนไว้ให้อยู่แต่ภายใต้เสื้อสีขาวอีกต่อไป

เมื่อพระเพลิงเหลียวหลังหันไปมองยังหญิงสาวที่เดินข่มความอายกลับไปทำงานตามเดิม คนเอาแต่ใจจึงสะดุดเข้ากับสายตาลามเลียหลายคู่ที่จ้องเขม็งตรงไปยังหล่อนเช่นเดียวกันกับเตชิต ดวงตาคมกล้าปราดมองตามร่างระหงทันที แล้ววินาทีนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนลมหายใจจะหยุดขาดเป็นห้วงๆ

เพราะหลังความสะใจที่เขาได้รับจากการข่มเหงรังแกหญิงสาวแล้ว เขาถึงเพิ่งได้รู้ว่าความโกรธนั้นมันบดบังทุกสิ่งจริงๆ เขาจึงเฝ้าแต่จะแก้เผ็ดเอาชนะเจ้าหล่อนเพียงอย่างเดียว โดยมิได้พึงสำเหนียกถึงความอัปยศอดสูที่หญิงสาวต้องแบกรับอยู่ในตอนนี้เลยสักนิด

ดูท่าว่าเรื่องคราวนี้มันจะหนักหนาสาหัสเสียเหลือเกินในชีวิตของลูกผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งต้องมาทนเดินอยู่ในที่สาธารณะท่ามกลางผู้ชายมากหน้าที่อยากจะกลืนกินเรือนร่างอรชรนี้ผ่านผ้าเนื้อบางเบาจนแทบจะโปร่งใส แถมยังลู่ติดตัวให้คนมองกะเกณฑ์สัดส่วนของหญิงสาวได้อย่างถนัดถนี่ โดยไม่มีสิ่งใดกีดขวางให้เสียอารมณ์อีก

เฮอะ! แค่ปรายตามองเขาก็รู้ไปถึงตับไตไส้พุงของพวกมันแล้วว่า กำลังคิดเรื่องระยำตำบอนอะไรอยู่?

พระเพลิงบังเกิดความไม่ชอบใจขึ้นมาโดยฉับพลัน เมื่อรู้สึกตัวว่าเขากำลังขัดเคืองผองเพื่อนที่ยืนขวางหูขวางตาของตน เพราะมัวแต่คอยจะจับจ้องร่างบางอยู่อย่างนอกหน้า

ยายนั่นเป็นเหยื่อของฉันคนเดียวเท่านั้น พวกแกไม่มีสิทธิ์!

คนคิดไม่ทันรู้ตัวว่าตนกำลังรู้สึกหวง เพราะเขารู้แต่เพียงว่าตนเองโกรธ... และกำลังโกรธมากเสียด้วยสิ แต่เขาทำอะไรไม่ได้แล้ว ในเมื่อตัวเขาเองนี่แหละเป็นคนบังคับให้หล่อนทำเช่นนั้น ถ้าขืนเขาเดินไปบอกหล่อนใหม่ให้กลับไปเปลี่ยนชุดตอนนี้ละก็ คนอื่นๆ จะได้พากันหัวเราะเยาะเขาปะไร

เมื่อต้องทำสิ่งใดที่เป็นการเสียหน้า คนมาดใหญ่จึงได้แต่วางท่าทำตัวนิ่งเฉย พลางคิดเข้าข้างตัวเองว่า

ช่างเถอะ...ยังไงซะทั้งหมดก็เป็นความผิดของหล่อนที่บังอาจมายั่วโมโหฉัน

พ่อคนยอมรับผิดยากจึงกลับไปสนุกต่อ พยายามจะไม่ใส่ใจปัญหาจิ๊บจ๊อยของคนอื่น แต่หางตาก็ดันคอยเหลือบมองหญิงสาวอยู่ตลอดเวลา เขาเลยเพิ่งจะได้สังเกตเห็นว่าอันที่จริงเจ้าหล่อนก็เป็นคนมีรูปร่างสมส่วนดีทีเดียว เรือนร่างผอมเพรียวน่าจะสูงเฉียดร้อยเจ็บสิบเซนติเมตร แต่ช่วงตัวกลับลีบแบน จนเขายังอดสงสัยมิได้ว่าเอวคอดกิ่วนั้นจะขาดออกจากกันหรือไม่ หากเขาออกแรงโอบกอดบีบรัดมันมากเกินไป

แล้วคนคิดก็อดตกใจกับมโนภาพในหัวตัวเองเมื่อครู่ไม่ได้ ให้ตายเถอะ... แค่เขาเห็นเอวเล็กนั่น มันก็ดันพานให้เขาคิดอยากกอดหล่อนเอาไว้ในอ้อมแขนเชียวหรือ?!!!...

ไม่ได้การแล้ว...ขืนปล่อยให้ใครได้ล่วงรู้ เขาคงโดนหาว่าเป็นพวกปากกับใจไม่ตรงกันเหมือนอย่างที่เจ้าเตชิตมันว่าไว้เมื่อกี้แน่ 

แต่...

มันสุดจะหยุดยั้งสายตาของเขาเอาไว้ได้ เมื่อมองไล้ต่อลงมายังช่วงขาเรียวยาวภายใต้กางเกงยีนส์สีเข้มด้วยความพึงพอใจอย่างไม่คิดปิดบัง ก่อนจะวกกลับขึ้นมาเพ่งพิศใบหน้านวลเนียนสีน้ำผึ้งอีกครั้ง ซึ่งบ่งบอกให้เขารู้ว่าเจ้าหล่อนต้องทำงานตรากตรำกรำแดดเสียขนาดไหน

ท้ายที่สุดแววตาหลงใหลก็มาหยุดนิ่งตรงเรือนผมดกดำเงางามยาวสยายอยู่กลางแผ่นหลังของสาวเจ้าราวกับต้องมนตร์สะกด พานให้บังเกิดความคิดต่อไปว่าอย่างไรเสียผู้หญิงทุกคนก็ควรคู่กับเส้นผมอ่อนนุ่มปลิวไสวสวยงามเช่นนี้ เพราะมันเปรียบเสมือนตัวแทนความงดงามของเพศหญิงส่วนหนึ่งด้วย

ขณะที่เขากำลังพินิจพิจารณาหญิงสาวอยู่โดยที่เจ้าตัวไม่มีทางล่วงรู้ บางครั้งเขาก็เห็นหล่อนยกมือขึ้นกอดอก พร้อมทั้งห่อไหล่เข้าหาตัวด้วยความหนาวเหน็บ หรือบางคราวหล่อนก็เอาแต่ก้มหน้างุดไม่มองใคร เมื่อเห็นสายตาของผู้คนโดยรอบมองมายังตนอย่างหยาบโลนหื่นกระหาย

ยิ่งเมื่อเห็นเช่นนั้นแล้วคนเอาแต่ใจก็กำหมัดแน่น กระทั่งเรือนกายของเขาสั่นระริกไปทั้งร่างด้วยความคิดว่า

อีกนาทีเดียวเท่านั้น!

ถ้าพวกมันไม่ยังหยุดมองแม่นั่นละก็...

เขานี่แหละจะควักลูกตาของมันออกมาเอง!!!

ผลั่ก! ในระหว่างที่พระเพลิงมัวแต่ยืนอ้อยอิ่ง คนที่เกิดอดรนทนไม่ได้ขึ้นมาจริงๆ กลับกลายเป็นหนุ่มสุขุมไปเสียนี่ เตชิตเห็นหนึ่งในกลุ่มคนเลวกำลังคิดจะลวนลามหญิงสาว คนเป็นครูบาอาจารย์เช่นเขาจึงต้องสั่งสอนเด็กเหลือขอให้รู้สำนึกเสียบ้าง

“โอ๊ย!” ร่างทั้งร่างของคนผิดล้มลงไปนอนกองกับพื้นเพราะฤทธิ์หมัดของอาจารย์หนุ่ม ก่อนจะเกิดเหตุชุลมุนย่อยๆ ขึ้น

ส่วนธารน้ำก็เอาแต่ยืนตกใจ เพราะไม่คาดคิดว่าคนสุภาพเช่นเขาจะเกิดอาการเลือดร้อนได้เหมือนกัน

“เกิดอะไรขึ้น?” พระเพลิงรีบปรี่ตรงเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง...

แต่เขาไม่อยากจะยอมรับนักหรอกว่า ไอ้ความรู้สึกนี้มันจะเกิดขึ้นกับแม่ยาจก... คนที่เขาตั้งแง่

“ก็ไอ้เพื่อนทุเรศของแกน่ะสิ มันกำลังจะจับก้นเธอ ยังดีนะที่ฉันเห็นเข้าซะก่อน ไม่อย่างนั้นเธอต้องมีราคีติดตัวเพราะไอ้มือสกปรกคู่นี้แน่” เตชิตชี้หน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง

เมื่อได้ฟังความ ดวงตาคมกริบจึงตวัดมองไปยังคนชั่วช้า ราวกับจะกรีดเนื้อเถือหนังมันออกมาให้มอดม้วยทรมานเสียประเดี๋ยวนั้น เล่นเอาคนเจ็บที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นปูนถึงกับหน้าซีดเป็นไก้ต้ม เพราะกลัวจะถูกเชือด

แต่การกระทำของเพื่อนหนุ่มที่ดูจะให้ความสนใจในตัวเหยื่อสาวของเขาเป็นพิเศษก็นำมาซึ่งความสงสัย เจ้าตัวนั้นนึกพิศวาสแม่ยาจกสาวอยู่หรือไร ทำไมถึงต้องออกโรงปกป้องกันจนออกนอกหน้าขนาดนี้ อีกทั้งยังรู้สึกหมั่นไส้แม่ซินเดอเรลล่าสาวที่ได้รับการพิทักษ์เหลือคณา สิ่งเหล่านี้เลยกลายเป็นตัวคอยฉุดรั้งทำให้คนขี้อิจฉาแสดงความรู้สึกต่อต้านออกมา... ตรงกันข้ามกับความนึกคิดอันแท้จริงภายในจิตใจ

“แกก็พูดเว่อร์ไป กะอีแค่แตะนิดแตะหน่อย มันไม่ทำให้คุณเธอท้องหรอกน่า” พระเพลิงเอ่ยอย่างใจดำ ก่อนจะหันไปเล่นงานบรรดาแขกดอยคอยแต่จะกินฟรีเพียงอย่างเดียว เพื่อระบายอารมณ์ที่อัดแน่นไปด้วยแรงโทสะ

“พวกแกก็เหมือนกัน มาปาร์ตี้บ้านฉันทั้งที จะหลีสาวสวยที่มันดูดีกว่านี้ไม่ได้เหรอไง ดันตาต่ำมาคว้าเอาคนใช้ซะได้” คนเจ้าอารมณ์กล่าววาจากระทบคราดผู้คนรอบข้างอย่างแสบสัน เพื่อบรรเทาความขึ้งโกรธที่จวนเจียนใกล้จะอาละวาดเต็มแก่ เพราะเจ้าตัวกลัวจะเสียหน้าที่ตนกลับเป็นฝ่ายไปเข้าข้างเหยื่อซะเอง

“พูดอะไรออกมาน่ะพระเพลิง?!” เตชิตที่ยืนฟังมานานร้องถามอีกฝ่ายด้วยความเดือดดาล

ในขณะที่คนถูกเหยียดหยามได้แต่ยืนใจสั่น พยายามข่มจิตเอาไว้อย่างยากเย็น เพื่อรอเวลาให้ระเบิดที่ถูกติดตั้งเอาไว้ข้างในเริ่มนับถอยหลัง แล้วเธอจะเป็นฝ่ายเอาคืนเขาบ้าง โดยที่ไม่ต้องทำให้แป้งร่ำเดือดร้อนเลย

พระเพลิงไม่ตอบคำถามของเพื่อนสนิท แต่กลับหันมาตะเพิดไล่แขกเสียงกร้าวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“เอ้า! ยังจะนั่งซื่อบื้อกันอยู่อีกทำไม ไสหัวกลับบ้านกันไปเดี๋ยวนี้ ปาร์ตี้เลิกแล้ว!”

ทุกคนเลยถึงกับอึ้งด้วยความงงงันในอารมณ์ที่แปรเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของเจ้าบ้านหนุ่ม

“บอกให้กลับ ก็รีบๆ กลับไปเซ่! จะยืนหาพระแสงอะไรกันอยู่อีก ฉันปิดบ้านไม่ต้อนรับพวกแกแล้ว” เห็นพวกขวางหูขวางตายืนนิ่ง พระเพลิงจึงต้องย้ำอีกทีให้พวกมันได้ยินกันชัดๆ

เมื่อเจอเข้ากับท่าทางเกรี้ยวกราดรุนแรง แล้วไหนจะยังสีหน้าถมึงทึงของคนพูดอีกเล่า ก๊วนคุณหนูไฮโซหน้าม่อยทั้งหลายจึงต่างรีบลุกกุลีกุจอวิ่งกรูออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ไปอย่างมิรู้ทิศทาง โดยไม่ต้องรอให้เจ้าของบ้านส่งแขกอีกเป็นครั้งที่สาม เพราะเกรงว่าขืนพวกตนยังยืนเซ่อซ่าอยู่ตรงนั้นนานเกินกว่านี้อีกสักนาทีละก็ อสูรร้ายคงได้จับพวกเขานั่งยาง แล้วจุดไฟเผาเพื่อระบายโทสะเหมือนดังเจ้าพ่อมาเฟียใหญ่เป็นแน่

“รีบไปให้พ้นๆ หน้าฉันเลยนะ ไอ้พวกขอทานชอบของฟรีทั้งหลาย” พระเพลิงด่าไล่หลังเป็นการส่งท้าย

เพียงไม่นานบนพื้นสนามหญ้าภายในคฤหาสน์หลังโตก็พลันว่างเปล่าลงดังเดิมด้วยความรวดเร็ว จะเหลือก็แต่เพียงคนสามคนที่ยืนประจันหน้ากันอยู่เท่านั้น เพื่อนหนุ่มที่สุดจะทนกับความเกเรของเด็กเจ้าปัญหาจึงเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน

“คราวนี้แกทำเกินไปแล้วนะพระเพลิง เพราะฉะนั้นยอมขอโทษเธอซะดีๆ”

คนไม่พอใจเพื่อนหนุ่มที่คอยทำตัวยุ่มย่ามกับเหยื่อสาวของตน ทั้งที่เขาตั้งใจจะเอ่ยปากลดหย่อนผ่อนโทษหนักให้แก่เจ้าหล่อนอยู่แล้วแท้ๆ กลับเชิดหน้าบอกอย่างหยิ่งยโสว่า

“ไม่!”

ว่าแล้วเชียว

คนฟังล่วงรู้คำตอบก่อนเจ้าตัวจะอ้าปากออกมาซะอีก แต่มีหรือที่คนอย่างเตชิตจะคิดยอมแพ้อะไรง่ายๆ ไม่เช่นนั้นเขาจะสามารถกำราบเด็กนรกอย่างพระเพลิง ลูกชายนายพลใหญ่เสียจนอยู่หมัดได้อย่างไร

“งั้นก็ตามใจ เชิญแกแบกศักดิ์ศรีจอมปลอมต่อไป แล้วทีหลังอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก” เตชิตยื่นคำขาดเสียงเข้ม

พระเพลิงมองหน้าหนุ่มรุ่นพี่อย่างตะลึงงัน ไม่คาดคิดเลยว่าเพียงแค่ผู้หญิงจนๆ คนหนึ่ง จะทำให้เพื่อนสนิทประกาศตัดความสัมพันธ์กับเขา ทั้งที่คบกันมาช้านาน

“กะอีแค่เรื่องของคนใช้ แกถึงกับกล้าตัดขาดฉันเลยเหรอ?” พระเพลิงถามเสียงขุ่น

“ใช่!” เตชิตย้ำเสียงหนัก “แล้วแกก็หยุดเรียกจิกหัวคนอื่นเขาซะที เพราะคุณผู้หญิงคนนี้เธอก็มีศักดิ์ศรีและคุณค่าของความเป็นคนไม่แตกต่างไปจากฉันกับแก”

“พวกคนจนๆ มันจะมีศักดิ์ศรีอะไรกันนักหนาเชียว” คนฟังเหยียดปากดูแคลน

“แรงเกินไปแล้วนะพระเพลิง คนอย่างแกนี่มันเกินจะเยียวยาจริงๆ” 

เตชิตออกอาการเดือดดาลแทนหญิงสาว แต่คนทำผิดกลับไม่สำนึก ซ้ำยังเถียงข้างๆ คูๆ เสียอีกต่างหาก

“แรง... เริงอะไรกัน เจ้าตัวเขายังไม่เห็นจะเดือดร้อนเลย แล้วแกไปยุ่งอะไรด้วยเล่า?” 

“นายพระเพลิง!” 

มือที่กำหมัดแน่นคงจะได้ชกคนปากมอม เรียกหยดเลือดแห่งความดื้อรั้นให้หลั่งรินออกมาเสียบ้าง หากไม่ติดว่าโดนร่างบางเอื้อมมือมารั้งเอาไว้ได้ก่อน เพราะธารน้ำไม่ต้องการให้สองมือบริสุทธิ์คู่นี้ต้องมาพลอยแปดเปื้อนกับความโสมมของคนชั่วร้ายอย่างเขา โดยเฉพาะกับเรื่องงี่เง่าที่เธอได้เจออยู่นี่

ตั้งแต่เธอทนยืนฟังคำพูดคำจาของคนที่ประกาศตัวว่าเป็นผู้รากมากดีมานานสองนาน หญิงสาวยังไม่เห็นจะได้ยินคำไหนเลยที่เอื้อนเอ่ยออกมาเป็นศรีแก่คนพูด และเป็นสิ่งดีงามสำหรับคนฟังเช่นเธอ น้ำคำของเขาแสดงถึงแต่ความเกรี้ยวกราด ไร้สาระ เอาใจตนเป็นใหญ่ ชอบกดหัว เหยียดหยามดูหมิ่นผู้อื่นเพียงเท่านั้น

คงถึงเวลาแล้วที่นายพระเพลิงเริงโลกันตร์จะได้รู้เสียทีว่า โทษของการเหยียบย่ำซ้ำเติมศักดิ์ศรีของผู้อื่นร้ายแรงแค่ไหน?

“ฉันคิดว่างานเลี้ยงมันสิ้นสุดลงแล้ว เพราะฉะนั้นฉันก็เป็นไทจากคุณแล้วใช่ไหมคะ?” เธอถามเสียงเย็น

“ก็คงงั้น” พระเพลิงไหวไหล่อย่างยียวน

“ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าคุณจะไม่ยุ่งกับพี่แป้งอีกใช่ไหมคะ?” ธารน้ำสบตาเขานิ่ง

“อืม” คนตัวสูงพยักหน้ารับ

“ลูกผู้ชาย พูดแล้วห้ามคืนคำนะคะ” หญิงสาวย้ำอีกรอบเพื่อความมั่นใจ

“เออ” คราวนี้คนขี้รำคาญเลยตอบกลับมาไม่เพราะเหมือนตอนแรก

“คุณสัญญากับฉันแล้ว เพราะฉะนั้นถ้าเกิดอะไรขึ้น ห้ามคุณลงโทษพี่แป้งซี้ซั้วอีกเป็นอันขาด ไม่ยังงั้นฉันเล่นงานคุณแน่!”

สาวแกร่งเอ่ยอย่างจริงจัง แต่กลับได้รับเสียงหัวเราะอย่างตลกขบขันเป็นการตอบโต้จากอีกฝ่าย

“ฮะฮ่าๆ ทำไม...เธอจะทำอะไรฉัน?!!!”

ผัวะ!!! 

ใบหน้าหล่อเหลาที่ชอบลอยไปลอยมายั่วโมโหเธออยู่เป็นประจำสะบัดแหงนหงายด้วยฤทธิ์หมัดดุ้นๆ ที่ทรงพลานุภาพตามแรงโทสะทั้งหมดที่หญิงสาวสะสมจำทนมาโดยตลอด คนไม่ทันระวังตัวเลยถึงกับเสียหลักล้มลงไปนั่งกองกับพื้นอย่างหมดท่าด้วยความมึนงง

“จำรสหมัดของฉันเอาไว้ให้ดีนะคะคุณพระเพลิง ถ้าวันหน้า... คุณยังทำตัวเกกมะเหรกเกเรใส่ฉันอีกละก็ ฉันนี่แหละจะสั่งสอนคุณแทนคนอื่นเอง” สาวร่างบางชูหมัดใส่หน้าเขา จงใจแสดงให้เจ้าตัวเห็นถึงเกียรติยศและศักดิ์ศรีที่ตัวเธอเองก็มีเหมือนกันกับเขา

จากนั้นธารน้ำก็ก้าวเดินไปอย่างมั่นคง ปล่อยให้สองหนุ่มมองตามเธอมาอย่างคาดไม่ถึง โดยเฉพาะคนที่ถูกชกจนหน้าหงายถึงกับอึ้งและทึ้งในความอาจหาญของเจ้าหล่อน มนุษย์คนที่สองที่กล้ากระทำการต่อเขาเยี่ยงนี้ ถัดมาจากเตชิตที่เคยฝากรอยรักไว้แก่เขาครั้งหนึ่ง

นั่นจึงหมายความว่า หล่อนเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาได้ลิ้มรสฤทธิ์หมัดแบบเต็ม!

“ฮ่าฮะๆๆ เจ๋งว่ะ แกว่าไหม?” เตชิตระเบิดเสียงหัวเราะถามด้วยความสะใจ หลังจากหายอาการตาค้างแล้ว

“เจ๋งบ้าอะไร?” คนเจ็บตะคอกกลับเสียงดังไม่แพ้กัน รู้สึกเสียหน้าหนักกว่าเก่าซะอีก

“ก็เจ๋งตอนที่เธอชูหมัดสอยแกแบบนี้ไง สุดยอดไปเลยว่ะ ฮะๆๆ” เจ้าตัวทำท่าทำทางประกอบคำพูดอย่างสนุกสนาน

“โว้ย!” คนที่ทำอะไรไม่ได้ เพราะยายตัวแสบดันชิ่งเดินหนีเขากลับไปเสียก่อนแล้ว เลยเอาแต่นั่งฮึดฮัดอยู่ตรงนั้นด้วยความขัดใจ พลางกล่าวอาฆาตหญิงสาวอย่างเข่นเขี้ยวว่า “คอยดูเหอะแม่ตัวดี ฉันจะทำให้หล่อนยอมก้มหัวศิโรราบให้จงได้!”

แล้วพระเพลิงก็ผุดลุกขึ้นเดินปรูดปราดจากไปเสียดื้อๆ เพราะเกิดอับอายที่เขาพ่ายแพ้หญิงสาวถึงสองหน ทั้งไม่อยากทนยืนอยู่ให้เพื่อนหนุ่มเอาแต่ล้อเลียนราวกับตนเป็นตัวตลก ดังนั้นเจ้าของบ้านจึงไม่สนใจว่าแขกบรรดาศักดิ์จะเลิกหัวเราะตอนไหน... หรือจะกลับบ้านอย่างไร นอกจากเดินดุ่มๆ กลับเข้าคฤหาสน์ไปด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง

โปรดติดตามตอนต่อไป...

เฮฮฮฮฮฮฮฮ!

ไรเตอร์แอบได้ยินเสียงคนอ่านเชียร์หนูน้ำดังสนั่นเลยค่า

ถูกอกถูกใจคนอ่านมั้ย ที่หนูน้ำจัดหนักเอาคืนคุณชายพระเพลิงแบบนี้

แต่...เดี๋ยวก่อนค่ะ!

นางเอกเราเล่นชกพระเอกหน้าหงาย คิดเหรอคะว่าพ่อคุณเขาจะยอม

ตอนหน้าพระเพลิงจะแก้เผ็ดหนูน้ำยังไง 

อย่าลืมมาตามเอาใจช่วยกันนะคะ

ส่วนใครสนใจหรือยังอ่านไม่จุใจ สามารถโหลดได้ที่ร้านอีบุ๊คชั้นนำ 

หรือตามลิงก์นี้ไปเลยค่า

อ้อมกอดแห่งธารา ชมจันท์ www.mebmarket.com พระเพลิง สัจจะอมรกุล มนุษย์ขวางโลก เจ้าของฉายา ‘พระเพลิงเริงโลกันตร์’ บุตรชายเพียงคนเดียวของนายพลใหญ่ ชิงชังทุกอย่างที่บิดานั้นเห็นชอบหากท่านหันซ้าย เขาจะหันขวา หากท่านบอกว่าดี เขาจะกลับให้เป็นเลวยิ่งโดยเฉพาะเมื่อท่านชื่นชม ธารน้ำ แม่ยาจกสาวที่ไม่มีสิ่งใดเทียบเคียงเขาได้เลยสักนิดแล้วมีหรือที่คนอย่างนายพระเพลิงจะไม่ตามพร่าผลาญจองล้างหล่อนให้สาแก่ใจทว่าเจ้าตัวกลับไม่เคยสำเหนียกเลยว่า...มวลธาราอันน้อยนิดที่สามารถยืดหยัดอดทนได้ทุกสภาวะเช่นหล่อนจะเป็นคนที่ช่วยโอบอุ้มหัวใจที่บอบช้ำของเขาเอาไว้ด้วยความชุ่มฉ่ำ เย็นสบายทำให้เพลิงพายุลูกใหญ่กลายเป็นแค่ดวงไฟที่แสนอบอุ่นตลอดกาล...