ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 : บททดสอบของมุคุโร่!!!!
สวัสดีขอรับทุกๆท่าน
กระผมมัวแต่ไปอัพเดตแต่เรื่องของ Group นะขอรับ
ต้องขออภัยที่ทำให้รอนานนะขอรับ
ต้องขออภัยจริงๆที่ช่วงนี้ค้าง fic ไว้บ่อยมากๆ(เพราะมัวแต่ไปดู vocaloid ด้วย)
กระผมไปได้ไอเดียมาใหม่เลยเปลี่ยนชื่อตอนด้วยเลยนะขอรับ
งั้นมาต่อกันเลยนะขอรับ ^ ^
.............................................................................................
เวลาพักเที่ยงของโรงเรียนนามิโมริ...
ฮิบาริที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกห้องกรรมการคุมกฎจู่ๆสายตาของเขาก็ไปสะดุดกับต้นซากุระที่ออกดอกสีชมพูสวยงาม ที่ใต้ต้นมีนางิที่นั่งกินอาหารด้วยความเอร็ดอร่อยกับเคียวโกะและสึนะทำให้เขานึกถึงสิ่งที่โคลมเคยขอกับเขาไว้
"นายจะว่าอะไรไหมเมื่อเวลามันบานออกมานายจะมาดูกับฉันได้ไหม?"
"หึ...ถึงตอนนั้นจะไม่ได้ตอบไปแต่เจ้าตัวก็คงจะรู้ละมั้ง"
"ตู้ม!!!"
"....!!!!"
"ว๊าย!!!!//เฮ้ย!!!!"
บาซูก้าของแรมโบ้ที่มาจากไหนไม่รู้ได้ยิงเข้าใส่นางิที่นั่งกินข้าวอยู่กับสึนะและเคียวโกะทำให้ทั้งคู่กระโจนออกมาจากตรงนั้นด้วยความรวดเร็ว ฮิบาริที่กระโดดลงมาจากหน้าต่างของห้องกรรมการคุมกฎเพื่อมาดูเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาก็คือโคลมกับเสือดำตัวใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ!!!
"ที่นี่มันโรงเรียนนามิโมรินี่นา อ๊ะ!!!สวัสดีค่ะบอส คุณเคียวโกะ"
"โฮก!!!!"
"อย่านะคุโร่!!"
"ฟุ่บ!!!!"
"เธอกลับมาแล้วจริงๆหรอเนี่ย...โคลม"
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะบอส"
"เธอนะกลับมาได้แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้นแหละ"
"พะ...พูดอะไรนะรีบอร์น"
"บาซูก้าอันเนี่ยทำให้กลับมามีอายุเท่ากับดั้งเดิมนะสิ แต่ความสามารถของอันเก่าก็ยังอยู่นะอย่างน้อยมันก็ลดเวลาได้ทั้งหมดประมาณ...."
"5 อาทิตย์สินะ แต่ว่ามันก็เพียงพอแล้วละเจ้าหนู..."
ฮิบาริที่ลากโคลมออกไปต่อหน้าทั้ง 3 คนที่ยังนั่งงงอยู่กับเหตุการณ์ เสือดำที่เดินตามทั้งคู่ด้วยความสงบทำให้ฮิบาริเหลือบมองไปที่มันน้อยๆ ทั้ง 2 ที่เดินมาหยุดที่สวนสาธารณะประจำเมืองนามิโมริ ฮิบาริที่ปล่อยมือลงและหันหน้าเข้าไปเพื่อที่จะคุยกับเธอ นัยน์ตาสีดำสนิดที่สบกับนัยน์ตาสีอเมทิสสีม่วงอีกครั้ง.....
"เอ่อ....คือว่า..."
"เจ้าเสือดำนี่...."
"คิกๆเคียวยะคุงจำไม่ได้หรอค่ะ นี่คุโร่ไงค่ะทั้งๆที่เป็นคนตั้งชื่อให้มันแท้ๆ"
"นะ...นี่เธอรู้ด้วย"
"ถึงฉันจะโดนสลับร่างเป็นเด็กน้อยอายุ 6 ขวบแต่ฉันก็ยังมีความทรงจำอยู่นะค่ะ"
"ทะ...ทำอะไรของเธอนะ!!! o///o"
"หน้าแดงใหญ่เลยนะค่ะแค่จุ๊บเองนี่นา"
โคลมที่จุ๊บแก้มของฮิบาริทำให้เขาหน้าแดงและพยายามหันหน้าไปทางอื่นเพื่อไม่ให้เธอเห็นใบหน้าที่กำลังร้อนผ่าวอยู่ หญิงสาวที่ลูบหัวเสือดำตัวใหญ่ด้วยความสบายอารมณ์พลางมองไปยังต้นซากุระสีชมพูทำให้เธอเดินเข้าไปใกล้ๆ กลีบซากุระสีชมพูที่ปลิวลงมาติดอยู่บนเส้นผมของเธอ ฮิบาริที่เดินตามมาทีหลังหยิบกลีบซากุระออกให้
"ทำตามที่ขอไว้แล้วนะยัยลูกแมว..."
"เอ๊ะ!!!จำได้ด้วยหรอค่ะเนี่ย"
"อืม....พลั่ก!!!"
"จริงสิ!!!เคียวยะแพ้ดอกซากุระไม่ใช่หรอ"
"แฮกๆ....เพื่อเธอผมทำได้ทุกอย่าง...."
"....."
"กราวส์...."
"คุโร่พาเคียวยะกลับบ้านเถอะ"
"มะ...ไม่ต้องคุโร่ถ้าแกพาฉันกลับบ้านเมื่อไร แกจะต้องอดกินปลาซาบะแน่ๆ"
โคลมที่นั่งลงแล้วจับฮิบาริหนุนตักของเธอคุโร่ที่นั่งมองเจ้านายทั้ง 2 ด้วยความเป็นห่วงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมันกลัวที่จะไม่ได้กินของโปรดของมันคือปลาซาบะนั่นเอง กลีบซากุระที่ปลิวไปตามสายลมท้องฟ้าสีครามอันแจ่มใสเมฆาที่ล่องลองอยู่บนนภาฝูงนกที่ต่างออกโบยบินเป็นภาพที่แสนสงบสุขสำหรับโคลมแต่จู่ๆท้องฟ้าก็มืดลงอย่างไม่มีสาเหตุ เจ้าเสือดำที่ลืมตาขึ้นและขู่คำรามบางสิ่งที่ซ่อนอยู่หลังพุ่มไม้ฮิบาริที่พยายามลุกขึ้นยืนแต่ก็ต้องทรุดลงไปอีก คุโร่ที่กระโจนเข้าไปในพุ่มไม้และกระเด็นออกมา นกอินทรีสีขาวที่กระโจนออกออกมาจากพุ่มไม้และกลับร่างเป็น.....
"ทะ...ท่านมุคุโร่"
"คึหึหึ...ยังคงแพ้ซากุระเหมือนเดิมเลยนะครับฮิบาริคุง"
"ชิ....แย่ชะมัด!!!"
"ว๊าย!!!ท่านมุคุโร่จะพาโคลมไป...."
"ขอบคุณนะครับโคลมของผมที่ทำให้ฮิบาริคุงยอมมาดูซากุระด้วยนะ ^_^"
"....!!!!"
"ทะ...ท่านมุคุโร่นี่มันอะไรกัน
"ก็อย่างที่เราคุยกันไว้ก่อนจากไงครับ"
"โฮก!!!"
"คุโร่หยุด!!!ปล่อยพวกเขาไป"
"กราวส์...."
"พาฉันกลับบ้านที"
เสือดำที่เดินไปหาฮิบาริและช่วยดันตัวให้ฮิบาริลุกขึ้นเขาเดินออกไปพร้อมๆกับเสือดำทิ้งให้มุคุโร่อยู่กลับโคลมเพียงแค่ 2 ต่อ 2 คุโร่ที่มองฮิบาริด้วยความเป็นห่วงและหันไปมองโคลมด้วยความรู้สึกที่อยากจะเข้าไปขย้ำมุคุโร่เต็มทนแต่ฮิบาริกับพยายามที่จะเดินออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด...
"ดะ...เดี๋ยวสิเคียว..."
"จากนี้ต่อไปคุณกับผม...ไม่มีความสัมพันธ์อะไรอีกแล้ว!!!!"
"....!!!"
"ไปกันเถอะคุโร่...กลับบ้านกันเถอะ"
"คึหึหึ...ก่อนจากนะครับ"
"ฉั่ว!!!!พลั่ก!!!"
สามง่ามยาวสีเงินที่แทงเข้าที่ลำตัวของฮิบาริโดยมุคุโร่แต่เขาทำได้เพียงแค่กัดฟันทดความเจ็บปวดเอาไว้เพราะพิษของดอกซากุระทำให้เขาทรุดลงกับพื้นได้อย่างง่ายดาย คุโร่ที่กระโจนเข้าหามุคุโร่กลับถูกดึงหางเอาไว้ทำให้มันล้มลงและหันไปหาฮิบาริที่กำลังจับหางมันอยู่ โคลมที่เห็นดังนั้นเลยรีบวิ่งเข้าหาฮิบาริแต่ถูกมุคุโร่ดึงตัวเอาไว้และพากลับโกคุโยแลนด์ไป ฮิบาริกำลังสลบและถูกคุโร่แบกไปยังโรงพยาบาลประจำของนามิโมริ....
โกคุโยแลนด์....
โคลมที่นั่งทำหน้าเศร้าอยู่ตรงริมของกำแพงทำให้มุคุโร่ต้องเดินเข้ามาเพื่อที่จะปลอบเธอแต่กลับถูกเธอมองด้วยสายตาอันเย็นชาไร้ซึ่งความเคารพนับถือเหมือนกับเมื่อก่อนเลยทำให้เขาต้องถอนใจออกมาเบาๆและเดินออกไปหยิบสามง่ามสีเงินมาแกว่งเล่น
"ทำไมท่านมุคุโร่ต้องทำแบบนี้ด้วย...."
"หืม..."
"ไหนบอกว่าไม่ต้องการใช้ร่างของโคลมแล้วไงละค่ะ!!!"
"คึหึหึ...คุณน่าจะรู้เกี่ยวกับคำพูดของผมดีที่สุดนะครับ...โคลม"
"จริงสิ...ฉันไม่น่าเชื่อคำพูดของท่านมุคุโร่เลยสินะ...คำพูดของท่านมุคุโร่นะ...มันมีแต่การหลอกลวงสินะค่ะ"
"ถ้าเข้าใจอย่างนั้นมันก็ถูกแล้วนี่ครับ...โคลมของผมนะไม่ได้อยากไปอยู่กับฮิบาริคุงจริงๆใช่ไหมละครับ?"
"มันก็จริงนะค่ะ...แต่นั่นมันเมื่อก่อน...ตอนนี้โคลมนะรู้สึกอบอุ่นเวลาที่เขาคอยดูแล คอยเอาใจใส่ คอยปกป้อง คอยทำตามสัญญาฮิบารินะเขาไม่ใช่คนอย่างที่ท่านมุคุโร่คิดหรอกนะค่ะ และที่สำคัญก็คือ...เขาเป็นคนๆเดียวที่ทำให้สิ่งที่โคลมไม่สินางิคนนี้ต้องการมาตลอดเป็นจริงค่ะ!!!"
"งั้นการทดสอบของผมโคลมก็ผ่านแล้วละครับ ที่เหลือก็คงจะเป็น....การตัดสินใจของฮิบาริคุงเค้าละนะครับ อ่อจริงสิถ้าโคลมจะไปหาเขาตอนนี้ก็ของฝากเจ้านี่ด้วยละกัน ^_^"
โคลมที่ยังงงๆอยู่กับคำพูดของมุคุโร่แต่ก็รับกล่องสีขาวมาไว้ในมือและก้มหัวให้กับมุคุโร่เพื่อเป็นการขอบคุณและวิ่งออกไปจากโกคุโยแลนด์ มุคุโร่ที่เดินมานั่งบนโซฟาพร้อมกับยิ้มออกมาน้อยๆพลางมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วพูดออกมาเบาๆว่า "ผมคงจะเลือกคนได้ถูกใจนางิจังจริงๆใช่ไหมเนี่ย?"
โรงพยาบาลนามิโมริ....
ฮิบาริที่นอนหลับอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลโดยมีคุโร่ที่นอนหมอบราบลงกับพื้นด้วยความอ่อนแรงแต่จู่ๆก็มีเสียงของใครบางคนดังขึ้นที่หน้าประตูทำให้ฮิบาริตื่นขึ้นพร้อมๆกับคุโร่ที่ลุกขึ้นนั่งและมองไปยังประตูด้วยความสงสัย
"เข้าไปไม่ได้นะค่ะ คนป่วยยังเจ็บหนักอยู่เข้าพบไม่ได้ค่ะ"
"ขอร้องละค่ะ ขอให้ฉันได้พบกับเขาด้วยเถอะค่ะ..."
"คุโร่....เอาเศษกระดาษที่ผมเขียนไปให้คุณพยาบาลทีนะ.."
"กราวส์...."
เมื่อคุโร่คาบเศากระดาษที่ฮิบาริเขียนลงไปให้พยาบาลสาวเสร็จเธอก็ยื่นกระดาษให้กับโคลม ทำให้เธอหงุดหงิดเล็น้อยก่อนที่จะขอยืมปากกามาเขียนบางอย่างให้กับคุโร่ พยาบาลสาวที่สงสัยเล็กน้อยแต่ก็ต้องวิ่งเข้าไปดูคนไข้อีกห้องทำให้โคลมยิ้มออกมาเล็กน้อยเพราะคนไข้ที่อยู่ข้างๆห้องคือแรมโบ้ที่ถูกพวกโกคุเดระกระทืบเนื่องจากความหมั่นไส้ - -
"งั้นก็เข้าไปเลยละนะ ^_^"
"......"
"เอ่อ....คือว่า...ท่านมุคุโร่ฝากเอาสิ่งนี้มาให้"
"แฮ่...."
"ไม่ต้องห่วงคุโร่จังไม่มีอะไรอันตรายหรอก..."
ฮิบาริที่รับกล่องสีขาวมาและแกะออกดูก็พบริบบิ้นสีแดงทำให้โคลมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปเล่นกับเสือดำของเธอ ฮิบาริที่มองไปยังคอของเธอก็ไม่พบริบบิ้นที่เขาเคยผูกให้กับเธอแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะรมากจู่ๆเขาก็สังเกตุเห็นเศษกระดาษที่ซ่อนอยู่ในกล่องสีขาวเลยทำให้เขาต้องคลี่กระดาษออกและลองอ่านดู
............................................................................................................................................
ถึงฮิบาริคุง ^_^
ผมก็แค่อยากจะคืนของๆคุณให้นะครับ โคลมนะดูเหมือนว่าจะชอบคุณเข้าให้แล้วละครับส่วนเรื่องที่ผมได้พูดออกไปตอนนั้นผมก็แค่กุเรื่องเพื่อที่จะทดสอบความรู้สึกของโคลมก็แค่นั้นแล้วก็ช่วยทำเป็นงอนนางิจังของผมทีนะครับ ผมแค่อยากเห็นเวลาที่นางิจังง้อมันจะน่ารักขนาดไหนก็แค่นั้นเองละครับ
จาก...โรคุโด มุคุโร่
Ps. ต้องขอโทษด้วยนะครับที่แทงคุณนะแฮะๆมันเป็นส่วนหนึ่งของแผนการนะครับ ^ ^
............................................................................................................................................
"หึๆ...."
"ขะ...ขำอะไรของคุณนะค่ะคุณเมฆา"
"เปล่า...."
"ขอโทษนะค่ะที่ทำริบบิ้นหายไปนะค่ะ (. .)"
"ไม่ยกโทษให้หรอกน่า..."
" - - "
"ผมพูดจริง"
"งั้นก็..."
"จะทำอะไรของอุ๊บ!!!"
"เฮ้ย!!!โคลมจูบฮิบาริ!!! 0[]0"
"อ๊ายยย!!!โคลมจังเยี่ยมเลยเจ้าค่า~~~~//อุ๊ย!!!โคลมจัง ^ ^"
ฮิบาริที่ถูกจูบที่ริมฝีปากโดยโคลมทำให้เขาตกใจเป็นอย่างมาก สึนะ ยามาโมโตะ โกคุเดระ ฮารุและเคียวโกะที่มาเยี่ยมแรมโบ้ก็เดินผ่านมาพอดีเลยทำให้ทุกๆคนตะโกนออกมาด้วยความตกใจทำให้ฮิบาริและโคลมแยกออกจากกันและหันหน้าไปคนละทาง คุโร่ที่หมอบลงพร้อมกับส่งเสียงออกมาเบาๆเพราะตัวเองดันลืมปิดประตูให้เจ้านายของตน ทั้ง 5 ที่ยังยืนค้างอยู่อย่างนั้นทำให้ฮิบาริลุกขึ้นจากเตียงและลากโคลมออกไปข้างนอก....
..............................................................................................................
Sirus : จบไปอีกตอนนะขอรับ แผนการนี่ร้ายจริงๆเลยนะขอรับมุคุโร่ซัง ^ ^
มุคุโร่ : โคลมของผมจากผมไปสะแล้วสินะ T^T
โคลม : โคลมก็ยังเคารพนับถือท่านมุคุโร่เหมือนเดิมนั่นแหละค่ะ ^ ^
ฮิบาริ : ยัยลูกแมว... - -
Sirus : แปะภาพก่อนจาก
โคลม : ตายละหว่าภาพหลุด O///O
ฮิบาริ : = =
มุคุโร่ : โคล้ม!!!!!0[]0
Sirus :มะ...มันไม่งามนะขอรับ - -.
กระผมมัวแต่ไปอัพเดตแต่เรื่องของ Group นะขอรับ
ต้องขออภัยที่ทำให้รอนานนะขอรับ
ต้องขออภัยจริงๆที่ช่วงนี้ค้าง fic ไว้บ่อยมากๆ(เพราะมัวแต่ไปดู vocaloid ด้วย)
กระผมไปได้ไอเดียมาใหม่เลยเปลี่ยนชื่อตอนด้วยเลยนะขอรับ
งั้นมาต่อกันเลยนะขอรับ ^ ^
.............................................................................................
เวลาพักเที่ยงของโรงเรียนนามิโมริ...
ฮิบาริที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกห้องกรรมการคุมกฎจู่ๆสายตาของเขาก็ไปสะดุดกับต้นซากุระที่ออกดอกสีชมพูสวยงาม ที่ใต้ต้นมีนางิที่นั่งกินอาหารด้วยความเอร็ดอร่อยกับเคียวโกะและสึนะทำให้เขานึกถึงสิ่งที่โคลมเคยขอกับเขาไว้
"นายจะว่าอะไรไหมเมื่อเวลามันบานออกมานายจะมาดูกับฉันได้ไหม?"
"หึ...ถึงตอนนั้นจะไม่ได้ตอบไปแต่เจ้าตัวก็คงจะรู้ละมั้ง"
"ตู้ม!!!"
"....!!!!"
"ว๊าย!!!!//เฮ้ย!!!!"
บาซูก้าของแรมโบ้ที่มาจากไหนไม่รู้ได้ยิงเข้าใส่นางิที่นั่งกินข้าวอยู่กับสึนะและเคียวโกะทำให้ทั้งคู่กระโจนออกมาจากตรงนั้นด้วยความรวดเร็ว ฮิบาริที่กระโดดลงมาจากหน้าต่างของห้องกรรมการคุมกฎเพื่อมาดูเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาก็คือโคลมกับเสือดำตัวใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ!!!
"ที่นี่มันโรงเรียนนามิโมรินี่นา อ๊ะ!!!สวัสดีค่ะบอส คุณเคียวโกะ"
"โฮก!!!!"
"อย่านะคุโร่!!"
"ฟุ่บ!!!!"
"เธอกลับมาแล้วจริงๆหรอเนี่ย...โคลม"
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะบอส"
"เธอนะกลับมาได้แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้นแหละ"
"พะ...พูดอะไรนะรีบอร์น"
"บาซูก้าอันเนี่ยทำให้กลับมามีอายุเท่ากับดั้งเดิมนะสิ แต่ความสามารถของอันเก่าก็ยังอยู่นะอย่างน้อยมันก็ลดเวลาได้ทั้งหมดประมาณ...."
"5 อาทิตย์สินะ แต่ว่ามันก็เพียงพอแล้วละเจ้าหนู..."
ฮิบาริที่ลากโคลมออกไปต่อหน้าทั้ง 3 คนที่ยังนั่งงงอยู่กับเหตุการณ์ เสือดำที่เดินตามทั้งคู่ด้วยความสงบทำให้ฮิบาริเหลือบมองไปที่มันน้อยๆ ทั้ง 2 ที่เดินมาหยุดที่สวนสาธารณะประจำเมืองนามิโมริ ฮิบาริที่ปล่อยมือลงและหันหน้าเข้าไปเพื่อที่จะคุยกับเธอ นัยน์ตาสีดำสนิดที่สบกับนัยน์ตาสีอเมทิสสีม่วงอีกครั้ง.....
"เอ่อ....คือว่า..."
"เจ้าเสือดำนี่...."
"คิกๆเคียวยะคุงจำไม่ได้หรอค่ะ นี่คุโร่ไงค่ะทั้งๆที่เป็นคนตั้งชื่อให้มันแท้ๆ"
"นะ...นี่เธอรู้ด้วย"
"ถึงฉันจะโดนสลับร่างเป็นเด็กน้อยอายุ 6 ขวบแต่ฉันก็ยังมีความทรงจำอยู่นะค่ะ"
"ทะ...ทำอะไรของเธอนะ!!! o///o"
"หน้าแดงใหญ่เลยนะค่ะแค่จุ๊บเองนี่นา"
โคลมที่จุ๊บแก้มของฮิบาริทำให้เขาหน้าแดงและพยายามหันหน้าไปทางอื่นเพื่อไม่ให้เธอเห็นใบหน้าที่กำลังร้อนผ่าวอยู่ หญิงสาวที่ลูบหัวเสือดำตัวใหญ่ด้วยความสบายอารมณ์พลางมองไปยังต้นซากุระสีชมพูทำให้เธอเดินเข้าไปใกล้ๆ กลีบซากุระสีชมพูที่ปลิวลงมาติดอยู่บนเส้นผมของเธอ ฮิบาริที่เดินตามมาทีหลังหยิบกลีบซากุระออกให้
"ทำตามที่ขอไว้แล้วนะยัยลูกแมว..."
"เอ๊ะ!!!จำได้ด้วยหรอค่ะเนี่ย"
"อืม....พลั่ก!!!"
"จริงสิ!!!เคียวยะแพ้ดอกซากุระไม่ใช่หรอ"
"แฮกๆ....เพื่อเธอผมทำได้ทุกอย่าง...."
"....."
"กราวส์...."
"คุโร่พาเคียวยะกลับบ้านเถอะ"
"มะ...ไม่ต้องคุโร่ถ้าแกพาฉันกลับบ้านเมื่อไร แกจะต้องอดกินปลาซาบะแน่ๆ"
โคลมที่นั่งลงแล้วจับฮิบาริหนุนตักของเธอคุโร่ที่นั่งมองเจ้านายทั้ง 2 ด้วยความเป็นห่วงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมันกลัวที่จะไม่ได้กินของโปรดของมันคือปลาซาบะนั่นเอง กลีบซากุระที่ปลิวไปตามสายลมท้องฟ้าสีครามอันแจ่มใสเมฆาที่ล่องลองอยู่บนนภาฝูงนกที่ต่างออกโบยบินเป็นภาพที่แสนสงบสุขสำหรับโคลมแต่จู่ๆท้องฟ้าก็มืดลงอย่างไม่มีสาเหตุ เจ้าเสือดำที่ลืมตาขึ้นและขู่คำรามบางสิ่งที่ซ่อนอยู่หลังพุ่มไม้ฮิบาริที่พยายามลุกขึ้นยืนแต่ก็ต้องทรุดลงไปอีก คุโร่ที่กระโจนเข้าไปในพุ่มไม้และกระเด็นออกมา นกอินทรีสีขาวที่กระโจนออกออกมาจากพุ่มไม้และกลับร่างเป็น.....
"ทะ...ท่านมุคุโร่"
"คึหึหึ...ยังคงแพ้ซากุระเหมือนเดิมเลยนะครับฮิบาริคุง"
"ชิ....แย่ชะมัด!!!"
"ว๊าย!!!ท่านมุคุโร่จะพาโคลมไป...."
"ขอบคุณนะครับโคลมของผมที่ทำให้ฮิบาริคุงยอมมาดูซากุระด้วยนะ ^_^"
"....!!!!"
"ทะ...ท่านมุคุโร่นี่มันอะไรกัน
"ก็อย่างที่เราคุยกันไว้ก่อนจากไงครับ"
"โฮก!!!"
"คุโร่หยุด!!!ปล่อยพวกเขาไป"
"กราวส์...."
"พาฉันกลับบ้านที"
เสือดำที่เดินไปหาฮิบาริและช่วยดันตัวให้ฮิบาริลุกขึ้นเขาเดินออกไปพร้อมๆกับเสือดำทิ้งให้มุคุโร่อยู่กลับโคลมเพียงแค่ 2 ต่อ 2 คุโร่ที่มองฮิบาริด้วยความเป็นห่วงและหันไปมองโคลมด้วยความรู้สึกที่อยากจะเข้าไปขย้ำมุคุโร่เต็มทนแต่ฮิบาริกับพยายามที่จะเดินออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด...
"ดะ...เดี๋ยวสิเคียว..."
"จากนี้ต่อไปคุณกับผม...ไม่มีความสัมพันธ์อะไรอีกแล้ว!!!!"
"....!!!"
"ไปกันเถอะคุโร่...กลับบ้านกันเถอะ"
"คึหึหึ...ก่อนจากนะครับ"
"ฉั่ว!!!!พลั่ก!!!"
สามง่ามยาวสีเงินที่แทงเข้าที่ลำตัวของฮิบาริโดยมุคุโร่แต่เขาทำได้เพียงแค่กัดฟันทดความเจ็บปวดเอาไว้เพราะพิษของดอกซากุระทำให้เขาทรุดลงกับพื้นได้อย่างง่ายดาย คุโร่ที่กระโจนเข้าหามุคุโร่กลับถูกดึงหางเอาไว้ทำให้มันล้มลงและหันไปหาฮิบาริที่กำลังจับหางมันอยู่ โคลมที่เห็นดังนั้นเลยรีบวิ่งเข้าหาฮิบาริแต่ถูกมุคุโร่ดึงตัวเอาไว้และพากลับโกคุโยแลนด์ไป ฮิบาริกำลังสลบและถูกคุโร่แบกไปยังโรงพยาบาลประจำของนามิโมริ....
โกคุโยแลนด์....
โคลมที่นั่งทำหน้าเศร้าอยู่ตรงริมของกำแพงทำให้มุคุโร่ต้องเดินเข้ามาเพื่อที่จะปลอบเธอแต่กลับถูกเธอมองด้วยสายตาอันเย็นชาไร้ซึ่งความเคารพนับถือเหมือนกับเมื่อก่อนเลยทำให้เขาต้องถอนใจออกมาเบาๆและเดินออกไปหยิบสามง่ามสีเงินมาแกว่งเล่น
"ทำไมท่านมุคุโร่ต้องทำแบบนี้ด้วย...."
"หืม..."
"ไหนบอกว่าไม่ต้องการใช้ร่างของโคลมแล้วไงละค่ะ!!!"
"คึหึหึ...คุณน่าจะรู้เกี่ยวกับคำพูดของผมดีที่สุดนะครับ...โคลม"
"จริงสิ...ฉันไม่น่าเชื่อคำพูดของท่านมุคุโร่เลยสินะ...คำพูดของท่านมุคุโร่นะ...มันมีแต่การหลอกลวงสินะค่ะ"
"ถ้าเข้าใจอย่างนั้นมันก็ถูกแล้วนี่ครับ...โคลมของผมนะไม่ได้อยากไปอยู่กับฮิบาริคุงจริงๆใช่ไหมละครับ?"
"มันก็จริงนะค่ะ...แต่นั่นมันเมื่อก่อน...ตอนนี้โคลมนะรู้สึกอบอุ่นเวลาที่เขาคอยดูแล คอยเอาใจใส่ คอยปกป้อง คอยทำตามสัญญาฮิบารินะเขาไม่ใช่คนอย่างที่ท่านมุคุโร่คิดหรอกนะค่ะ และที่สำคัญก็คือ...เขาเป็นคนๆเดียวที่ทำให้สิ่งที่โคลมไม่สินางิคนนี้ต้องการมาตลอดเป็นจริงค่ะ!!!"
"งั้นการทดสอบของผมโคลมก็ผ่านแล้วละครับ ที่เหลือก็คงจะเป็น....การตัดสินใจของฮิบาริคุงเค้าละนะครับ อ่อจริงสิถ้าโคลมจะไปหาเขาตอนนี้ก็ของฝากเจ้านี่ด้วยละกัน ^_^"
โคลมที่ยังงงๆอยู่กับคำพูดของมุคุโร่แต่ก็รับกล่องสีขาวมาไว้ในมือและก้มหัวให้กับมุคุโร่เพื่อเป็นการขอบคุณและวิ่งออกไปจากโกคุโยแลนด์ มุคุโร่ที่เดินมานั่งบนโซฟาพร้อมกับยิ้มออกมาน้อยๆพลางมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วพูดออกมาเบาๆว่า "ผมคงจะเลือกคนได้ถูกใจนางิจังจริงๆใช่ไหมเนี่ย?"
โรงพยาบาลนามิโมริ....
ฮิบาริที่นอนหลับอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลโดยมีคุโร่ที่นอนหมอบราบลงกับพื้นด้วยความอ่อนแรงแต่จู่ๆก็มีเสียงของใครบางคนดังขึ้นที่หน้าประตูทำให้ฮิบาริตื่นขึ้นพร้อมๆกับคุโร่ที่ลุกขึ้นนั่งและมองไปยังประตูด้วยความสงสัย
"เข้าไปไม่ได้นะค่ะ คนป่วยยังเจ็บหนักอยู่เข้าพบไม่ได้ค่ะ"
"ขอร้องละค่ะ ขอให้ฉันได้พบกับเขาด้วยเถอะค่ะ..."
"คุโร่....เอาเศษกระดาษที่ผมเขียนไปให้คุณพยาบาลทีนะ.."
"กราวส์...."
เมื่อคุโร่คาบเศากระดาษที่ฮิบาริเขียนลงไปให้พยาบาลสาวเสร็จเธอก็ยื่นกระดาษให้กับโคลม ทำให้เธอหงุดหงิดเล็น้อยก่อนที่จะขอยืมปากกามาเขียนบางอย่างให้กับคุโร่ พยาบาลสาวที่สงสัยเล็กน้อยแต่ก็ต้องวิ่งเข้าไปดูคนไข้อีกห้องทำให้โคลมยิ้มออกมาเล็กน้อยเพราะคนไข้ที่อยู่ข้างๆห้องคือแรมโบ้ที่ถูกพวกโกคุเดระกระทืบเนื่องจากความหมั่นไส้ - -
"งั้นก็เข้าไปเลยละนะ ^_^"
"......"
"เอ่อ....คือว่า...ท่านมุคุโร่ฝากเอาสิ่งนี้มาให้"
"แฮ่...."
"ไม่ต้องห่วงคุโร่จังไม่มีอะไรอันตรายหรอก..."
ฮิบาริที่รับกล่องสีขาวมาและแกะออกดูก็พบริบบิ้นสีแดงทำให้โคลมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปเล่นกับเสือดำของเธอ ฮิบาริที่มองไปยังคอของเธอก็ไม่พบริบบิ้นที่เขาเคยผูกให้กับเธอแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะรมากจู่ๆเขาก็สังเกตุเห็นเศษกระดาษที่ซ่อนอยู่ในกล่องสีขาวเลยทำให้เขาต้องคลี่กระดาษออกและลองอ่านดู
............................................................................................................................................
ถึงฮิบาริคุง ^_^
ผมก็แค่อยากจะคืนของๆคุณให้นะครับ โคลมนะดูเหมือนว่าจะชอบคุณเข้าให้แล้วละครับส่วนเรื่องที่ผมได้พูดออกไปตอนนั้นผมก็แค่กุเรื่องเพื่อที่จะทดสอบความรู้สึกของโคลมก็แค่นั้นแล้วก็ช่วยทำเป็นงอนนางิจังของผมทีนะครับ ผมแค่อยากเห็นเวลาที่นางิจังง้อมันจะน่ารักขนาดไหนก็แค่นั้นเองละครับ
จาก...โรคุโด มุคุโร่
Ps. ต้องขอโทษด้วยนะครับที่แทงคุณนะแฮะๆมันเป็นส่วนหนึ่งของแผนการนะครับ ^ ^
............................................................................................................................................
"หึๆ...."
"ขะ...ขำอะไรของคุณนะค่ะคุณเมฆา"
"เปล่า...."
"ขอโทษนะค่ะที่ทำริบบิ้นหายไปนะค่ะ (. .)"
"ไม่ยกโทษให้หรอกน่า..."
" - - "
"ผมพูดจริง"
"งั้นก็..."
"จะทำอะไรของอุ๊บ!!!"
"เฮ้ย!!!โคลมจูบฮิบาริ!!! 0[]0"
"อ๊ายยย!!!โคลมจังเยี่ยมเลยเจ้าค่า~~~~//อุ๊ย!!!โคลมจัง ^ ^"
ฮิบาริที่ถูกจูบที่ริมฝีปากโดยโคลมทำให้เขาตกใจเป็นอย่างมาก สึนะ ยามาโมโตะ โกคุเดระ ฮารุและเคียวโกะที่มาเยี่ยมแรมโบ้ก็เดินผ่านมาพอดีเลยทำให้ทุกๆคนตะโกนออกมาด้วยความตกใจทำให้ฮิบาริและโคลมแยกออกจากกันและหันหน้าไปคนละทาง คุโร่ที่หมอบลงพร้อมกับส่งเสียงออกมาเบาๆเพราะตัวเองดันลืมปิดประตูให้เจ้านายของตน ทั้ง 5 ที่ยังยืนค้างอยู่อย่างนั้นทำให้ฮิบาริลุกขึ้นจากเตียงและลากโคลมออกไปข้างนอก....
..............................................................................................................
Sirus : จบไปอีกตอนนะขอรับ แผนการนี่ร้ายจริงๆเลยนะขอรับมุคุโร่ซัง ^ ^
มุคุโร่ : โคลมของผมจากผมไปสะแล้วสินะ T^T
โคลม : โคลมก็ยังเคารพนับถือท่านมุคุโร่เหมือนเดิมนั่นแหละค่ะ ^ ^
ฮิบาริ : ยัยลูกแมว... - -
Sirus : แปะภาพก่อนจาก
โคลม : ตายละหว่าภาพหลุด O///O
ฮิบาริ : = =
มุคุโร่ : โคล้ม!!!!!0[]0
Sirus :มะ...มันไม่งามนะขอรับ - -.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น