{1896}Secret Rule Love รักลับๆของฉันและนายกรรมการคุมกฎ

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : เมื่อโคลมกลายเป็นเด็กน้อยอายุ 6 ปี!!!!

ดีจ้า~~~~~~
writer อารมณ์ดีสุดๆเลยฮะ ^ ^
เพราะว่าคะแนนวิชาเลขเต็ม 50 ผมได้ 40 ไงฮะ
นับว่าดีนะฮะเนี่ย ^ ^
งั้นเรามาต่อกันเลยนะฮะ
.....................................................................................

 
 "อ๊ะ!!!ฮิเบิร์ดไปเอาริบบิ้นสีแดงนั่นจากไหนนะ"
 "ขะ...ขอโทษทีค่ะเจ้านกตัวนั้นของนายหรือเปล่าให้มันคืนริบบิ้นให้ฉันได้ไหม?"
 "ได้สิ"
 "ขอบคุณนะ ^_^ "
 "มะ..ไม่เป็นไร"
 "เฮ้!!!เธอนะรีบไปได้แล้วนะ"
 "ดะ...เดี๋ยวก่อนสิ..ริบบิ้น"
 
   ฮิบาริที่ค่อยๆลืมตาขึ้นมาจากความฝันของตัวเองพลางมองไปยังหญิงสาวทำให้เขาลุกขึ้นจากเตียงก่อนที่จะเดินไปนั่งอยู่บริเวณริมหน้าต่างและเหม่อมองไปยังท้องนภาอันกว้างใหญ่ความทรงจำในอดีตที่ตนเองสมัยอายุราวๆ 10 ปีเห็นจะได้เด็กสาวหน้าตาน่ารักกำลังจะย้ายไปที่ไหนสักแห่ง เจ้านกน้อยของเขาที่ไปคาบริบบิ้นสีแดงมาให้เขาตามด้วยเธอเดินมาขอคืนแต่ว่าแม่ของเธอกลับดึงให้เธอไปขึ้นรถและจากไป ใบหน้าของเธอที่เขายังคงจำได้ไม่มีวันลืมเพราะว่าเด็กคนนั้นก็คือรักแรกพบของเขา
 
 "อรุณสวัสดิ์ค่ะ เคียวยะคุง ^_^"
 "อืม...."
 "เป็นอะไรหรือเปล่านะ"
 "ไม่มีอะไรหรอก...."

   ฮิบาริที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนที่จะเดินไปอาบน้ำพลางคิดถึงเธอคนนั้น ริบบิ้นสีแดงคือสิ่งเดียวที่เปรียบเสมือนตัวแทนของเธอ แต่ตอนนี้มันได้ตกไปเป็นของโคลมเพราะมีบางสิ่งบางอย่างทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูกใบหน้าของโคลมช่างเหมือนกับเธอคนนั้นเหลือเกิน เมื่อฮิบาริอาบน้ำเสร็จก็หยิบชุดกรรมการคุมกฎของเขาที่แขวนอยู่ในห้องน้ำก่อนที่จะแต่งตัวและเดินออกไปทำอาหารต่อ

 "เคียวยะคุง วันนี้ทำอะไรกินหรอ"
 "ปลาซาบะย่างซีอิ๊ว"
 "ปลาซาบะอีกแล้วหรอเนี่ย... -*-"
 "อันที่จริงผมมีเรื่องจะถาม..."
 "....."
 "ตอนคุณอายุประมาณ 10 ขวบคุณเคยมีริบบิ้นสีแดงอย่างที่ผูกอยู่ตรงคอของคุณหรือเปล่า?"
 "ฉันก็จำไม่ค่อยได้หรอกนะก็ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุนั่นทำให้ความทรงจำบางส่วนหายไปด้วยนะ"
 "งั้นหรอ...."

   เมื่อปลาซาบะย่างซีอิ๊ววางอยู่บนจานต่อหน้าทั้ง 2 ฮิบาริที่คีบเนื้อปลาให้โคลมก่อนที่จะคืบให้ของตนทำให้หญิงสาวสงสัยเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายเลยนั่งกินต่อไปพลางเหลือบมองฮิบาริที่กำลังกินข้าวด้วยความสุขุมเหมือนเดิม โคลมสังเกตุเห็นเมล็ดข้าวที่ติดอยู่ตรงแก้มของฮิบาริเลยใช้มืออื้มไปเขี่ยข้าวออก ทำให้ฮิบาริสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะก้มหน้าก้มตากินต่อไป จู่ๆหมอกหนาก็ได้ปรากฎขึ้นต่อหน้าทั้ง 2 ฮิบาริชักทอนฟาออกมาก่อนที่จะพุ่งเข้าไปในกลางสายหมอกประหลาดนั่น

 "เคร้ง!!!!"
 "ท่าน...มุคุโร่"
 "ไงครับ...โคลมของผมดูท่าว่าคุณฮิบาริจะดูแลคุณได้อย่างดีเลยนะครับ"
 "ผมจะขย้ำคุณ...."
 "ผมแค่มาบอกเฉยๆว่าซาวาดะ สึนะโยชิ จะจัดงานเลี้ยงฉลองเรื่องที่ผมออกมาจากคุกวินดีเช่ได้นะครับ ผมหวังว่าคุณคงจะไปด้วยนะครับโคลมของผม"
 "ถ้ามันเป็นคำสั่งของบอสฉันก็จะไปค่ะ"
 
   สายหมอกที่จางลงพร้อมกับร่างของมุคุโร่ที่หายไปเหลือไว้แต่บัตรเชิญ ดคลมที่เดินมาและก้มลงดูบัตรเชิญ เวลาเริ่มงาน 8 pm - 10 pm โคลมที่มองดูบัตรก่อนที่จะยื่นให้ฮิบาริ เขาเลยรับมันมาด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดเล็กน้อย ฮิบาริลากโคลมที่อยู่ในชุดนักเรียนโรงเรียนนามิโมริไปยังที่ห้องกรรมการนักเรียนโรงเรียนนามิโมริก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟา

 "คุณที่เป็นสัตว์เลี้ยงของผมคงจะทำตามที่ผมบอกนะครับ"
 "เอ๊!!!"
 "ต่อไปนี้คุณจะต้องเป็นนักเรียนของโรงเรียนนามิโมริ และก็ห้ามไปกับผู้ชายคนไหนในเวลาถ้าไม่มีผมเด็ดขาด!!"
 "ระ...รับทราบค่ะ Y Y"
 "เอาละผมอยากจะพักผ่อนสักหน่อยคุณจะไปกับผมไหมละ?"
 "ไปไหนหรอคะ?"
 "ด่านฟ้าของโรงเรียนนะ"
 "แล้วฉันไม่ต้องไปเรียนหรอคะ?"
 "- -*"
 "ขะ...ขอโทษค่ะ"

   ในที่สุดโคลมก็เลยต้องมานั่งเล่นบริเวณด่านฟ้าของโรงเรียน สายลมที่กำลังพัดผ่านตัวของพวกเขาทั้ง 2 ผมของโคลมที่กำลังพลิ้วไหวไปตามสายลมทำให้เจ้าตัวต้องเสยผมของตัวเองเล็กน้อย วิวรอบๆเมืองนามิโมริที่มองเห็นได้ทั่วถึงจากด่านฟ้าที่เธอยืนอยู่ ชายหนุ่มที่กำลังนอนหลับอย่างสบายใจทำให้เธอต้องเดินมานั่งลงข้างๆก่อนที่จะใช้มือน้อยๆของเธอเสยผมให้เขาก่อนที่จะผลอยหลับไป....

 "ตื่นได้แล้วยัยลูกแมว - -"
 "เอ๊ะ!!!นี่ฉันหลับไปอีกแล้วหรอเนี่ย แล้วนี่กี่โมงแล้วละ"
 "6 โมงกับอีก 45 นาที"
 "ต้องรีบไปงานเลี้ยงสะแล้วสิเรา - -"

   เมื่อทั้ง 2 มาถึงงานเลี้ยงฮิบาริที่กระโดดขึ้นไปนั่งเล่นบนหลังคาเพราะไม่อยากสุมหัวกับใครปล่อยให้โคลมเข้าไปในงานคนเดียว ฮิบาริที่กำลังนั่งมองดูดวงดาวเรื่อยเปลื่อยเนื่องจากไม่มีอะไรทำ โคลมที่เดินขึ้นมาพร้อมกับอาหารเพียงแค่จานเดียวและนั่งลงข้างๆฮิบาริก่อนที่จะตักอาหารนั้นให้ฮิบาริ

 "จะทำอะไรของคุณ"
 "หยุดเรียก 'คุณ' ได้ไหมฉันฟังแล้วฉันไม่ค่อยชอบหรอกค่ะ"
 "....."
 "อย่างน้อยจะเรียกชื่อก็ยังดีหรือจะเรียก 'เธอ' ก็ได้คะ"
 "แล้วที่ผมถามไปนะเมื่อไรจะตอบละ - -"
 "ก็ฉันเห็นเคียวยะคุงยังไม่ได้กินอะไร ก็เลย...เอามาให้"
 "ขอบคุณ..."

   หลังจากที่ฮิบาริกล่าวคำที่โคลมคิดว่าจะไม่เคยได้รับคำแบบนั้นออกมาจากปากของเขา ฮิบาริก็รับอาหารนั่นมาและนั่งกินเงียบๆโคลมเห็นดังนั้นเลยกลับลงไปที่งานต่อ

 ในงานเลี้ยงฉลอง....

   ทุกๆคนใน vongola family รวมถึงวาเรียที่ยังมาร่วมในงานนี้(ยกเว้น ซันซัส)กำลังดื่มฉลองให้กับมุคุโร่ผู้พิทักษ์สายหมอกของวองโกเล่โคลมที่พึ่งลงมาจากหลังคา เคียวโกะ สึนะ ฮารุและดีโน่ก็เดินเข้าไปคุยกับเธอ

 "เคียวยะเป็นยังไงบ้างละโคลม"
 "ก็เหมือนเดิมละค่ะคุณม้าพยศ"
 "แต่จะว่าไป ฮิบาริดูท่าทางจะดูแลเธออย่างดีเลยนะโคลม"
 "ก็คงงั้นละมั้งคะบอส...(' ')"
 "ดีจังเลยนะค่ะโคลมจัง มีกรรมการคุมกฎสุดโหดของโรงเรียนเราคอยดูแลเนี่ย"
 "แหะๆค่ะ เคียวโกะจัง ^_^"
 "โคลมจังเห็นฮายาโตะไหมละ ตาบ้านั่นเห็นบอกว่าจะมางานแต่ฉันยังไม่เห็นหัวมันเลยอ่ะ - -"
 "สงสัยอยู๋ในห้องน้ำละมั้งค่ะก็คุณเบียงกี้เขามาด้วยนี่นา"
 "ก๊าก ฮ่าๆ บอสให้บาซูก้าใหม่กับคุณแรมโบ้ด้วยละ โอ๊ย!!!"
 "โคลมระวัง!!!"
 "ตู้ม!!!!"
  
   โคลมที่โดนบาซูก้าอันใหม่ของแรมโบ้ยิงเข้าให้ควันสีชมพูที่ค่อยๆจางลงฮิบาริที่กระโจนลงมาเพื่อดูเหตุการณ์ว่ามีอะไรที่เกิดขึ้นกับคนที่เขาคอยดูแลมาตลอดหรือเปล่า และเมื่อควันสีชมพูจางลงก็พบกับโคลมที่อายุประมาณ 6 ปีกำลังยืนอุ้มลูกแมวขนสีเทาพลางมองไปรอบๆตัว ผมสีม่วงกับนัยน์ตาสีอเมทิสสีม่วง หน้าตาน่ารักสมกับเด็กที่กำลังเดินมาหลบอนู่ข้างหลังฮิบาริ

 "พะ...พวกพี่เป็นใครคะ แล้วนางิอยู่ที่ไหนเนี่ย"
 "ไม่ต้องกลัว...เธอชื่ออะไรหรอแม่หนูน้อย"
 "นางิค่ะ...พี่..."
 "ฮิบาริ เคียวยะ"
 "พี่ฮิบาริ นางิกลัว...."
 "นั่นมันโคลมตอนอายุ 6 ปีนะครับคุณฮิบาริ ชื่อเดิมของเธอคือนางิอีก 5 นาทีก็คงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วละครับ"
 "....ใครถามนายหรอโรคุโด"
 "มันอาจจะไม่ใช่แค่ 5 นาทีนะสิ"
 "รีบอร์น!!!"
 "บาซูก้านั่นนะถูกปรับปรุงใหม่ทำให้สามารถยืดเวลาการทำงานให้เป็นเดือน ถ้าฉันจำไม่ผิดนะอายุของคนที่ถูกยิงตัวเลขจำนวนมากจะต้องถูกลบโดยเลยที่จำนวนน้อย"
 "งงอ่ะรีบอร์นไม่เข้าใจเลย โอ๊ย!!!!"
 "เป็นไอ้ห่วยเหมือนเดิมเลยนะสึนะ"
 "อายุของโคลม 16 งั้นก็ 6 - 1 = 5 เดือนสินะ"
 "ใช่แล้วละมุคุโร่....ส่วนคนที่ต้องดูแลโคลมไม่สินางิก็คงจะต้องเป็นฮิบาริสินะ"
 "ทำไมต้องเป็นผมละเจ้าหนู"
 "ก็ตอนที่เธอมาที่นี่ครั้งแรกเธอก็เลือกที่จะไปหลบอยู่ข้างหลังนายแล้วนี่นา"

   ฮิบาริที่นั่งคุกเข่าลงก่อนที่จะยื่นมือไปลูบหัวของเด็กน้อยเบาๆ นางิที่สงสัยเล็กน้อยเลยเดินเข้าไปเสยผมของเขาเสร็จพร้อมกับยิ้มให้เขา ฮิบาริเลยอุ้มเด็กน้อยขึ้นลูกแมวขนสีเทาที่กระโจนจากนางิไปนั่งอยู่บนไหล่ของฮิบาริ ฮิเบิร์ดที่บินมานั่งอยู่บนหัวของฮิบาริถึงกับตกใจเล็กน้อย แต่เจ้าลูกแมวทำได้แค่มองดูฮิเบิร์ดด้วยความสงสัยทำให้เจ้านกกล้าพอท่จะนั่งอยู่ตรงนั้นต่อ

 "จะกลับแล้วหรอเคียวยะ"
 "อืม...ปล่อยให้เด็กน้อยอย่างเธอนอนดึกอาจจะไม่ดีแน่"
 "นั่นสินะตอนนี้ก็ 4 ทุ่มแล้วด้วย"
 "งั้นลาละ"
 "ผมฝากนางิจังด้วยนะครับฮิบาริคุง"
 "ไม่ต้องมาสั่งผมหรอกครับโรคุโดคุง"

   โคลมที่กลับเป็นนางิเด็กสาวผู้ไร้เดียงสาอีก 5 เดือนกว่าเธอจะกลับมาเป็นโคลมเหมือนเดิม แต่ฮิบาริกลับมั่นใจยิ่งกว่าเดิมว่าโคลมคือเด็กคนนั้นเด็กผู้หญิงที่เขาหลงรักตั้งแต่แรกพบ ริ้บบิ้นสีแดง....ที่ผูกอยู่ตรงบริเวณคอของเจ้าลูกแมวสีเทาช่างเหมือนกับริบบิ้นอันนั้นเสียจริงๆ เจ้าลูกแมวที่เดินมานอนหลับอยู่ข้างๆนางิที่กำลังหลับอยู๋บนเตียง ฮิบาริที่อาบน้ำเสร็จก็เลยมานอนอยู่บนเตียงพลางมองดูเด็กสาวและทำให้เขาเพลอยิ้มออกมาน้อยๆ....

................................................................................................................

Sirus : จบไปอีกตอน ^ ^
ดีโน่ : ฉันได้ออกด้วยหรอเนี่ย
สึนะ : ทำไมครูต้องออกทุกตอนเลยฟระ - -*
Sirus : อ่าวมันก็ต้องมีตัวห่วยๆออกมามั่งสิเนอะดีโน่คุง
ดีโน่ : ใช่แล้วละโอ๊ย!!!
สึนะ&Sirus : (แกก็ห่วยนี่หว่าดีโน่~~~เฉพาะตอนที่ไม่มีลูกน้องละนะ)
Sirus : แปะรูปๆ

 

Sirus : ท่านฮิแอ๊บมากเลยขอร้าบ~~~~~~
ดีโน่&สึนะ : =.,=