{1896}Secret Rule Love รักลับๆของฉันและนายกรรมการคุมกฎ

ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 14 : เด็กหนุ่มปรากฎกายผู้ใช้หอกเป็นอาวุธ

สวัสดีขอรับผู้อ่านทุกๆท่าน
เนื่องจากช่วงนี้ว่างไม่มีอะไรทำ
เลยมานั่งอัพนิยายต่อนะขอรับ
เจ้าแมวเอ๊ยฮิบาริกับมุคุโร่จะทำอย่างไร
ในเมื่อพวกเขาไม่สามารถปกป้องโคลมจังของเราได้
งั้นไปต่อกันเลยนะขอรับ ^ ^
.....................................................................................................................

  ปราสาทวองโกเล่(สมัยรุ่นที่ 1).....

   จีอ๊อตโต้ที่กำลังนั่งอ่านเอกสารที่เดม่อนยื่นให้ด้วยความเหนื่อยล้าเล็กน้อยเพราะเมื่อวานพึ่งจะไปกวาดล้างแก๊งมาเฟียที่อาละวาดอยู่ในถิ่นของตน จู่ๆอลาวดี้ก็พังประตูเข้ามาพลางเหลือบไปมองเดม่อนเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปยืนอยู่ข้างๆเดม่อน

 "อลาวดี้....แกพังประตูเข้ามากี่รอบแล้วฟระเนี่ย!!!"
 "จีเจ้ายังไม่ชินอีกหรือไงที่อลาวดี้เขาพังประตูเพื่อเข้ามาหานะ"
 "ตะ...แต่ว่าจีอ๊อตโต้"
 "เรื่องไปถึงไหนแล้วละอลาวดี้จากที่ข้าดูรายงานของเดม่อนแล้วน่าจะเรียบร้อยดีนะ"
 "ทั้ง 2 คนกลายเป็นแมวเรียบร้อยแล้วแต่ผมก็ยังอดเป็นห่วงเรื่องของแก๊งมาเฟียที่อาศัยอยู่แถวๆนั้นจะลอบทำร้ายผู้พิทักษ์สายหมอกหญิง โคลม โดคุโร่ ได้"
 "เจ้าคิดว่าไงละเดม่อน"
 "กระผมก็คิดเช่นเดียวกันกับอลาวดี้นะแต่ว่ากระผมเคยบอกไปแล้วไงว่านี่เป็นการทดสอบความสามารถของโคลม"
 "จะว่าไปทำไมเจ้าถึงเลือกยาที่ทำให้เป็นแมวละทำไมไม่เป็นสัตว์ตัวอื่น"
 "ก็โคลมจังเขาชอบแมวนี่ครับจีอ๊อตโต้ ถ้าอลาวดี้เป็นห่วงเธอขนาดนี้ผมก็มีผู้หนึ่งที่จะคอยช่วยเหลือพวกเขาได้"

   เดม่อนกระซิบกับอลาวดี้เบาๆทำให้จีอ๊อตโต้กับจีสงสัยเล็กน้อย อลาวดี้กับเดม่อนเลยขอตัวกลับไปยังโลกปัจจุบันเพื่อที่จะทำตามสิ่งที่เดม่อนพูดกับอลาวดี้ให้สำเร็จ จีอ๊อตโต้เลยให้พวกเขาไปเอาบางสิ่งให้กับโคลมก่อนที่จะกลับไปยังโลกปัจจุบัน....

   สวนสาธารณะชื่อดังที่อิตาลี่(ปัจจุบัน)....

   โคลมที่กำลังนั่งอ่านหนังสือด้วยความกังวลเนื่องจากฮิบาริที่กำลังนอนเล่นอยู่บนต้นไม้ส่วนมุคุโร่ก็กำลังหาทางที่จะแกล้งฮิบาริให้ได้ทำให้เธอถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่ฮิบาริจะกระโจนลงมานั่งอยู่บนไหล่ขวาของเธอ มุคุโร่ที่กำลังจะดึงหางฮิบาริเล่นถึงกับหงุดหงิดเพราะไม่ได้แกล้งฮิบาริต่อ(แกล้งฮิบาริ - - : writer)

 "เป็นอะไรหรือเปล่ายัย เอ๊ย โคลม"
 "ที่ไม่เรียกยัยลูกแมวเพราะตัวเองเป็นลูกแมวอยู่หรือเปล่าค่ะ?"
 "เปล่าสักหน่อยแล้วที่ผมถามไปละ"
 "โคลมไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะแค่กำลังกลุ้มเรื่องวิธีดูแล...เอ่อ...ช่างมันเถอะค่ะ"
 " - -* "
 "ป่านนี้คุโระกับฮิเบิร์ดจะเหงาไหมนะ"
 "เจ้าสองตัวนั้นไม่ต้องเป็นห่วงพวกมันหรอกถ้าเอามาด้วยพวกผมก็ลำบากแย่สิ"
 "นะ...นั่นสินะก็คุโระกับฮฺเบิร์ดชอบไล่เคียวยะกับท่านมุคุโร่นี่นา"

   โคลมที่หัวเราะออกมาเบาๆทำให้ฮิบาริหงุดหงิดขึ้นมาก่อนที่จะเงยหน้ามองขึ้นไปบนต้นไม้แล้วก็พบกับมุคุโร่ที่กระโจนลงมาบนตัวของเขาพอดีทำให้ทั้งคู่กลิ้งตกจากไหล่ของโคลมแล้วมานอนหมอบอยู่กับเก้าอี้ไม้ที่โคลมนั่งอยู่ก่อนที่จะถูกโคลมจับมานั่งบนไหล่คนละข้าง มุคุโร่ที่นั่งนิ่งๆพลางเหล่มองโคลมน้อยๆก่อนที่จะเห็นฮิบาริแผ่รัง
สีออกมาทำให้มุคุโรถึงกับสะดุ้งจู่ๆโคลมก็หยุดเดินทำให้ฮิบาริมองไปยังจุดที่เธอกำลังมองอยู่ด้วยความสงสัยแล้วก็พบกับกลุ่มมาเฟียกลุ่มใหญ่ที่กำลังเดินมาหาพวกเขา

 

 "ชิ...ทำไมเจ้าพวกนั้นถึงได้โพล่มาตอนนี้นะ"
 "เจ้าพวกนั้น?"
 "ก็พวกมาเฟียที่ซันซัสเตือนก่อนออกมายังไงละอย่าบอกนะว่าเธอ..."
 "ไม่เห็นจะรู้เลยนี่ค่ะ"
 "เอาเถอะแต่ตอนนี้.."
 "เฮ้ย!!!นั่นคนของวองโกเล่จับมันอย่าให้มันหนีไปได้"

   โคลมที่กระโจนเข้าไปในพุ่มไม้แล้วเริ่มที่จะวิ่งหนีฮิบาริที่กระโจนขึ้นไปบนต้นไม้เพื่อที่จะคอยสังเกตุการเคลื่อนไหวของเหล่ามาเฟียมุคุโร่ที่เห็นดังนั้นเลยบอกทางที่จะไปถึงปราสาทของวาเรียให้ไวที่สุดแก่โคลมแต่จู่ๆโคลมก็ล้มลงเพราะสะดุดก้อนหินทำให้มุคุโร่หน้าทิ่มลงกับพื้นเหล่ามาเฟียที่วิ่งมาถึงก็พยายามที่จะจับโคลมไว้แต่ฮิบาริที่กระโจนเข้าข่วนที่หน้าของหัวหน้าของกลุ่มมาเฟียก่อนที่จะถูกเหวี่ยงลงที่พื้น มุคุโร่ที่ใช้พลังของพิภพเดรัจฉานเพื่อที่จะเรียกงูออกมาป้องกันพวกเขาแต่......

 "จะ...เจ้าหัวพืชไร่มันไม่ตลกเลยนะที่นาย..."
 "โธ่...พลังของผมลดลงถึงขนาดอัญเชิญได้แค่หนอนแทนงูเลยรึนี่ T T"
 "กรี๊ด!!!หนอนใครก็ได้ช่วยที"
 " 0.0 "<<<<โคลม
 " - -* "<<<<ฮิบาริ
 " = = "<<<<มุคุโร่
 "มะ...มองอะไรกันย่ะเป็นหัวหน้ากลุ่มมาเฟียก็เป็นกระเทยได้นี่แล้วพวกแกจะช้ากันอยู่ทำไมจับพวกมันสิ"
 
   มุคุโร่กับฮิบาริที่ถูกจับใส่ถุงสีดำอย่างง่ายดายส่วนโคลมก็ถูกพวกผู้ชายจับมัดก่อนที่จะถูกลากไปยังใต้ต้นไม้จู่ๆเงาสีดำก็พุ่งเข้าโจมตีเหล่ามาเฟียด้วยความรวดเร็วอย่างไม่ยั้งมือจนกระทั่งไม่มีมาเฟียที่ยืนอยู่ตรงนั้นเลยสักคนเดียวมีเพียงแค่เด็กหนุ่มที่มีหูแสวกับหางแมวโพล่ออกมากำลังเลียมือข้างซ้ายของตัวเองที่เปื้อนเลือดด้วยสีหน้าที่ดูตื่นเต้นเล็กน้อยมืออีกข้างถือหอกยาวที่เปื้อนเลือดของเหล่ามาเฟียที่พึ่งจะกำจัดไปได้ไม่นาน
 
 "อืม...ผมอาละวาดเสร็จแล้วละครับท่านอลาวดี้แค่นี้ก็คงจะพอนะครับ"
 "ก็ได้ข้ารับเจ้าให้เป็นหนึ่งในสมาชิกผู้ดูแลนอกแฟมิลี่"
 "เห...แค่นี้เองนะหรอครับ?"
 "ฉั่ว!!!"
 "เสร็จฉันละเจ้าเด็กน้อย"
 "หึๆ...ทำผมเลือดออกจนได้นะครับ..."
 
   กระเทยหัวหน้าแก๊งมาเฟียใช้มีดแทงเข้าที่ข้างหลังของเด็กหนุ่มที่ยืนคุยอยู่กับอลาวดี้ก่อนที่จะต้องตกใจเป็นอย่างมากเพราะรอยยิ้มที่เด็กหนุ่มยิ้มให้กับเขากลับกลายเป็นภาพสุดท้ายที่หัวหน้าแก๊งคนนั้นจะได้เห็น อลาวดี้ที่เริ่มเห็นเด็กชายเริ่มที่จะกลายร่างกลับเป็นอย่างเก่าเลยเดินไปปิดตาของโคลมเพื่อไม่ให้เห็นฉากอันสยดสยองของการถูกเสือดำขย้ำตายของหัวหน้ากลุ่มมาเฟีย เมื่ออลาวดี้ลดมือลงก็พบแค่เลือดที่สาดเต็มตัวของเด็กน้อยแต่ไม่เห็นซากของมาเฟียที่ถูกขย้ำเลยสักคนเดียว ฮิบาริกับมุคุโร่ที่ช่วยกันฉีกถุงสีดำจนขาดก็พบกับเด็กน้อยที่กำลังตัดเชือกให้โคลมด้วยสีหน้าที่กำลังอารมณ์ดีอยู่ไม่น้อยข้างๆมีอลาวดี้ยืนมองดูทั้ง 2 อยู่

 "โคลมเป็นอะไรไหม?เธอเจ็บตรงไหนรึเปล่า?"
 "โคลมไม่เป็นอะไรหรอกค่ะเคียวยะแต่ว่า..."
 "อ๊า~~~ แย่จังผมไม่น่าประมาทไปเลยเจ็บชะมัด T^T "
 "นี่แค่บทเรียนแรกเจ้าหนูเจ็บแค่นี้ก็ต้องทนเอา"
 "คร้าบ~~~ท่านอลาวดี้ ^_^ "
 "เธอชื่ออะไรหรอเอ่อ...ฉันทำแผลให้เอาไหม?"
 "ตามสบายครับนายหญิงอ่อ...ถ้าถามเรื่องชื่อของผมเจ้านายทั้ง 2 ของผมก็คงจะรู้อยู่แล้วละครับ"
 "คุโระ...เด็กนั่นคือเสือดำที่ถูกเพิ่มความสามารถใกรกลายร่างเป็นมนุษย์ได้เพื่อใช้ในการลอบลังหาร สำรวจ หรือใช้ตอนยามจำเป็นนะ"
 
   โคลมที่นั่งทำแผลให้กับคุโระที่ตนเองไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กน้อยคนนี้คือเสือดำที่เธอเก็บมันมาเลี้ยงไว้เมื่อโคลมทำแผลเสร็จมุคุโร่ก็กระโจนขึ้นไปนั่งบนไหล่ขวาของโคลมฮิบาริที่เห็นดังนั้นเลยกระโจนขึ้นไปบนไหล่ซ้ายของคุโระเพื่อที่จะคุยกับเด็กน้อยได้อย่างสบายๆ เดม่อนที่ขี่ม้าสีดำผ่านมาเห็นเลยให้คุดระกับโคลมยืมม้าที่ตนขี่มากลับไปยังปราสาทวาเรียก่อนเพราะตนมีธุระที่สำคัญจะต้องทำที่นี่อีก

 "เอ่อ...คุโระจังขี่ม้าเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่หรอ?"
 "อ้อ...ก็แหมผมเป็นเสือดำนะครับผมเลยสามารถสื่อสารกับสัตว์ตัวอื่นได้ด้วยนะนายหญิงเอ๊ยพี่โคลม"
 "งั้นที่นายจับเชือกก็ไม่ได้บังคับนะสิ"
 "ครับพี่ฮิบาริ"
 "ใครอนุญาติให้เรียกชื่อผมอย่างนั้น - - "

   คุโระที่เห็นดังนั้นเลยกระซิบกับฮิบาริเบาๆว่า..."ว่าที่เจ้าสาวของพี่ฮิบาริไงละครับ ผมพูดแบบนี้คงจะถูกใจนะครับ ^ ^" โคลมที่หัวเราะออกมาเบาๆพลางยิ้มให้กับคุโระส่วนฮิบาริที่หันหน้าออกไปทางอื่นแต่ก็ยังคงที่จะเหล่มามองเธออยู่บ้างเล็กน้อยเมื่อทั้ง 4 มาถึงปราสาทวาเรียตอนนี้ทุกๆคนกำลังจะกินมื้อค่ำพอดี

 "กะ...กลับมาแล้วค่ะ"
 "โคลมจังไปไหนมาพวกเรารอเธอตั้งนานเลยนะ"
 "นั่นสิฮารุก็อยากรู้เหมือนกันค่ะแล้วทำไมพวกเราถึงไม่เห็นมุคุโร่ซังกับฮิบาริซังพวกเขาไปไหนหรอค่ะโคลมจังรู้หรือเปล่า"
 "ใจเย็นหน่อยนะครับพี่เคียวโกะ พี่ฮารุเดี๋ยวผมจะอธิบายเอง"
 "เด็กคนนี้เขาเป็นใครหรอ"
 "ผมบอกแล้วไงว่าผมจะเล่าให้ฟังนะแต่ตอนนี้ผมขอหม่ำเนื้อย่างท่อยู่บนจานของพี่ฮายาโตะได้หรือเปล่าครับ + +"
 "เฮ้ย!!!แล้วทำไมต้องเป็นเนื้อย่างของฉันด้วยฉันไม่...."
 "ขอบคุณที่เลี้ยงนะครับพี่ฮายาโตะ ^ ^"
 "แก...เฮ้อ...ทีหลังถ้าหิวก็ไปทำเอาเองสิ"
 "ก็ผมทำไม่เป็นนี่ครับ"
 "อย่ามาทำหน้าตาใสซื่อแบบนั้นต่อหน้าฉันน่า"

   โกคุเดระเลยดีดหน้าผากของคุโระไป 1 ทีทำให้โคลมต้องรีบมาดึงให้คุโระไปอยู่ใกล้ๆก่อนที่เขาจะต้องอาละวาดแบบตอนที่ขย้ำเจ้ามาเฟียนั่นแน่ๆเมื่อคุโระนั่งลงบนโซฟาข้างๆเบลเฟกอลก็ถูกฟรานดึงให้ไปนั่งข้างๆเพราะฟรานสังเกตุเห็นเบลเฟกอลหยิบมีดขึ้นมาเลยคิดว่าถ้าปล่อยไว้เด็กคนนี้อาจจะไม่รอดแน่ๆถ้านั่งอยู่กับเจ้าชายโรคจิตเบลเฟกอล คุโระที่นั่งเล่าเรื่องราวให้ทุกๆคนฟังด้วยสีหน้าที่เรียบง่ายราวกับมันไม่ได้เกิดขึ้นกับเจ้านายของพวกเขาเลย โคลมที่เดินอุ้มฮิบาริกับมุคุโร่เข้าห้องนอนไปก่อนหลังจากที่ทั้ง 3 อาบน้ำเสร็จได้ไม่นานคุโระก็เดินเข้ามาอาบน้ำแล้วให้โคลมทำแผลก่อนที่จะรับมุคุโร่มาลูบหัวเล่นด้วยความเอ็นดู

 "คึหึหึ...เห็นผมเป็นลูกแมวแล้วเอาใหญ่เลยเชียวนะคุโระ"
 "งั้นพี่โคลมต่อจากนี้ผมจะช่วยพี่ดูแลคุณมุคุโร่ให้เองนะ"
 "เอ่อ...แล้วแต่ท่านมุคุโร่สิค่ะ"
 "งั้นผมไปอยู่กับเจ้าเสือดำก็ได้เพราะไม่อยากเป็นก้านขวางคอใครบางคน"
 "ก้านขวางคอ?"
 "ไปนอนกัทนเถอะครับพี่มุคุโร่แต่ก่อนอื่นผมขออะไรหน่อยได้ไหมครับพี่โคลม"
 "อะไรหรอ?"
 "ลูบหัวผมทีสิฮะปรกติพี่จะลูบหัวผมก่อนนอนทุกๆคืนนี่นาใช่ไหมละฮิเบิร์ด"

   ฮิเบิร์ดที่บินมาเกาะไหล่ของคุโระก่อนที่จะหลับไปทำให้คุโระหัวเราะออกมาโคลมที่เห็นดังนั้นเลยลูบหัวเขาไปเบาๆ คุโระเลยก้มหัวเพื่อเป็นการขอบคุณก่อนที่จะเดินไปนอนที่โซฟาซึ่งเป็นที่เดิมที่เขขานอนประจำตอนที่ยังเป็นเสือดำอยู่ ฮิบาริที่กระโจนขึ้นไหล่ซ้ายของโคลมก่อนที่กระโดดลงไปนั่งเล่นบนเตียงโคลมที่เดินมานั่งที่เตียงก่อนที่จะทรุดตัวลงนอน

 "ขอโทษนะที่วันนี้ผมปกป้องเธอไม่ได้เลย"
 "ไม่เป็นไรค่ะเคียวยะคุง"
 "ฝันดีนะ...ว่าที่เจ้าสาวของผม"
 "ฝะ...ฝันดีค่ะแต่ตอนสุดท้ายพูดอะไรหรือเปล่าค่ะโคลมไม่ได้ยิน"
 "ไม่มีอะไร..."

.....................................................................................................................

Sirus : จบไปอีกตอนนะขอรับ ^ ^
คุโระ : แต่งให้ผมโรคจิตหรือเปล่าเนี่ยเลือดสาด - -
Sirus : แหมๆเสือดำอย่างคุโระคุงน่าจะชอบนี่ขอรับ
ฮิบาริ & โคลม : ทำอย่างกับพวกเราเลี้ยงคุโระให้ชอบเลือด - -
Sirus : ก่อนเซอร์วิสขอลงรูปคุโระคุงกับหอกของเขาก่อนนะขอรับ

  

คุโระ : นี่ผมเองคร้าบ~~~ผมน่ารักไหม ^ ^
Sirus : - - (แปะภาพหอกท่านคุโระต่อ)

  

Sirus : หอกรึไม้เท้าจอมเวทย์นะขอรับ - -
คุโระ : ก็หอกนะสิครับผมใช้เป็นอย่างเดียวเดี๋ยวกัดเลยนี่
Sirus : เซอร์วิสนะขอรับ

  

Sirus : ไม่เนียนเลยนะขอรับนายท่านฮิบาริแล้วเจอกันใหม่ในตอนหน้านะขอรับ
ฮิบาริ : - -
คุโระ : บายบี~~~ครับ แอ๊ฟ!!!//โดนมีดเจ้าชายปักที่หัวข้อหาเลียนแบบ