{1896}Secret Rule Love รักลับๆของฉันและนายกรรมการคุมกฎ

ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 12 : โคลมหลงป่า!!!!

สวัสดีขอรับผู้อ่านทุกๆท่าน
กระผมไม่ได้ดองนะขอรับแค่เน็ตที่บ้านใช้ไม่ได้ T T
กับคอมของกระผมเสียด้วย
รูปที่กระผมมีจึงหายไปหมดเลยขอรับ
แต่ช่างมันเถอะนะ เรามาต่อกันเลยดีกว่านะขอรับ ^ ^
อ่อ...กระผมลืมไปจากนี่เจ้าเสือดำจะเปลี่ยนชื่อเป็น"คุโระ"แล้วนะขอรับ
เพราะว่าตอนแรกกระผมอ่านผิดนะขอรับต้องขอโทษด้วย
............................................................................................................

  ห้องนั่งเล่นของปราสาทวาเรีย....

   ฮิบาริที่นั่งมองซันซัสที่กำลังโยนข้าวของใส่พวกสึนะด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดเนื่องจากพวกสึนะดันไปทำห้องนอนของเขาพังพินาศเพราะโกคุเดระโยนระเบิดใส่แรมโบ้ด้วยความหมั่นไส้ โคลมที่นั่งคุยอยู่กับฟรานด้วยความสนุกสนานพร้อมกับหันมามองฮิบาริในบางครั้งด้วยจู่ๆฮิบาริก็ลุกขึ้นและเดินออกไปทำให้โคลมลุกขึ้นและเดินตามออกไปโดยมีคุโระเดินตามออกไป

 "เคียวยะเป็นอะไรหรอ..."
 "เปล่า..."
 "ฉันเห็นเดินออกมานะ หรือว่า..นายจะงอนฉันเรื่องที่ฉันไม่ยอมไปเดินเล่นในป่าใช่ไหมละ?"
 "นึกว่าจะลืมไปแล้วนะยัยลูกแมว"
 "งั้นจะไปเลยไหมละ"
 "ไปสิ...เจ้าหญิงของผม"

   โคลมที่สะดุ้งเล็กน้อยพลางมองหน้าฮิบาริด้วยความสงสัยก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆแล้วเดินตามฮิบาริออกไป คุโระที่กำลังจะเดินตามทั้ง 2 ไปแต่กลับถูกมุคุโร่เรียกให้ไปหาแล้วกระซิบกับมันเบาๆก่อนที่จะรีบกระโจนออกไปทำตามที่มุคุโร่บอกไว้ เมื่อทั้ง 2 มาถึงป่าที่มีต้นไม้ใหญ่ปกคลุมไปทั่วโคลมที่กำลังเดินไปรอบๆพลางลากให้ฮิบาริเดินตามด้วยความเพลิดเพลิน

 "ยัยลูกแมว...เธอไม่เคยมาเดินเล่นในป่าแบบนี้นึไง - -"
 "อืม...ฉันไม่ได้มาเดินเล่นในที่ๆมีต้นไม้เยอะขนาดนี้ตั้งนานแล้วละ"
 "งั้นหรอ...จริงสิเจ้าหัวพืชไร่มันเตือนผมเรื่องสัตว์ที่อยู่ในป่านี้ด้วยนะ"
 "เอ๊!!!มีสัตว์ร้ายอาศัยอยู่ด้วยหรือไงค่ะ"
 "ไม่รู้สินะ...เจ้าหัวพืชไร่อาจจะขู่พวกเราก็ได้นี่นา"
 "โฮก!!!!"
 "กรี๊ด!!!!"
 "เล่นอะไรของแกฮะเจ้าคุโระ - - อ่าว...ยัยลูกแมวไปไหนแล้วละ"

   คุโระที่กระโจนออกมาจากพุ่มไม้ทำให้โคลมตกใจกลัวแล้ววิ่งหนีไป(ขวัญอ่อนเกินไปไหมขอรับโคลมจัง : writer)ฮิบาริที่จับหางของมันพลางมองไปรอบๆเพื่อหาตัวโคลมแต่เข้าไม่พบใครเลยนอกจากเศษกิ่งไม้ที่หักไปตามทางที่โคลมวิ่งหนีไปทำให้ฮิบาริส่ายหัวออกมาเบาๆก่อนที่จะลากเจ้าเสือดำกลับปราสาทวาเรียไป

  2 ชั่วโมงผ่านไป...ในป่าหลังปราสาทวาเรีย

   โคลมที่กำลังเดินอยู่ในป่าเพียงลำพังพลางมองไปรอบๆตัวก่อนที่จะเดินมาถึงถ้ำแห่งหนึ่งที่ดูลึกลับแต่ฝนที่กำลังทำท่าว่าจะตกอยู่เลยทำให้เธอต้องจำใจเดินเข้าไปนั่งอยู่ในถ้ำ ฝนที่เริ่มตกและแรงขึ้นเรื่อยๆทำให้โคลมที่กำลังนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่กลัวมากขึ้นจนทำให้เธอเริ่มที่จะร้องไห้ออกมาพลางมองออกไปยังหน้าถ้ำและหวังว่าจะมีใครบางคนใครสักคนที่กำลังมาช่วยเธอ และในตอนนี้คนที่เธออยากให้มาช่วยที่สุดก็คือ....

 "ตาบ้าเคียวยะ....ฉันกลัวจะตายอยู่แล้วทำไมถึงไม่มาช่วยอีกนะ"
 "หืม...อ้าวโคลมนี่เองทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ละ"
 "ทะ...ท่านเดม่อน"
 "ใช่ครับกระผมเอง ^_^"
 "แต่ท่านเดม่อนตายไปแล้วนี่ค่ะ"
 "ผมบอกแล้วไงว่าผมจะคอยเฝ้ามองพวกคุณอยู่นะ"
 "...."
 "อันที่จริงมีคนกำลังตามหาคุณอยู่นะครับ"
 "ตามหาฉัน?"
 "ผมชักจะสนุกแล้วสิงั้นพวกเรามาเล่นอะไรกันหน่อยไหมละครับ"
 "ค่ะ?"

   เดม่อนที่กระซิบกับโคลมเบาๆก่อนที่จะหัวเราะกับเธอเบาๆแล้วหายไปโคลมที่นั่งมองออกไปหน้าถ้ำพลางนึกถึงเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่นาน ฮิบาริที่กำลังเดินฝ่าฝนที่ตกหนักพลางตามรอยกิ่งไม้หักไปเรื่อยๆพลางมองไปยังคุโระกับจิโร่หมาของยามาโมโตะที่ให้ยืมมาสำหรับตามหาโคลมที่หายตัวไปจนกระทั่งคุโระที่เริ่มส่งเสียงขู่ออกมาเบาๆที่หน้าถ้ำแห่งหนึ่งจิโร่ที่เห่าออกมาเหมือนกับว่าพบอะไรบางสิ่ง

 "กรี๊ด!!!ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!"
 "เสียนี้มัน..ยัยลูกแมว!!!"
 "โฮ่งๆ!!!โฮก!!!"
 "ถอยออกไปคุโระ จิโร่เจ้างูตัวนี้ผมจะจัดการเอง"

   งูขนาดใหญ่ที่กำลังขดตัวล้อมรอบโคลมพลางแลบลิ้นออกมาเพื่อเป็นการรับรู้ว่ามีสิ่งใดที่เข้ามาใกล้ๆตนหรือเปล่า ฮิบาริที่ใช้ทอนฟาฟาดเข้าที่หัวของงูยักษ์ทำให้มันฟาดหางโดนเข้าให้ที่กลางลำตัวของฮิบาริทำให้เขากระเด็นห่างออกไป คุโระที่คาบดาบของจิโร่จึงกระโจนไปรับฮิบาริแล้วกระโดดพุ่งเข้าไปยังเจ้างูยักษ์ทำให้ฮิบาริพุ่งไปหาเจ้างูยักษ์ได้อย่างง่ายดายแต่จู่ๆเจ้างูก็ใช้หางจับโคลมขึ้นมาเป็นโล่ของมันทำให้คุโระกับฮิบาริต้องหยุดโจมตี

 "ฮึ่ม....เจ้างูบ้าทำไมถึงได้..."
 "อิ๋ง~~~//กร๊าวส์~~~"
 "ไม่ต้องห่วงคุโระ จิโร่ผมไม่เป็นไรแค่จุกเล็กน้อย"
 "โฮก!!!"
 "ฉั่ว!!!ฟ่อ!!!"
 "กรี๊ด!!!"(ตอนนี้กรี๊ดทั้งเรื่องเลยนะโคลมจัง : writer)
 "ชิ..."

   คุโระที่รับดาบเล่มใหม่มากจากจิโร่เพราะเล่มเก่าดันทำตกไปแล้วพุ่งเข้าไปสังหารเจ้างูด้วยความรวดเร็วทำให้มันคลายหางที่รัดโคลมออกทำให้เธอตกลงสู่พื้นแต่ฮิบาริที่กระโจนเข้าไปรับเธอไว้ได้ก่อนที่จะสบถออกมาเบาๆแล้วใช้กล่องเม่นเมฆาจัดการกับเจ้างูยักษ์อีกที เดม่อนที่เดินออกมาจากเงามืดที่อยู่ข้างหลังของฮิบาริพลางหัวเราะออกมาก่อนที่จะเรียกให้ใครบางคนออกมาพร้อมกับตนด้วย

 "นุฟุฟุ...ใช้ได้เลยนี่ผู้พิทักษ์เมฆารุ่นที่ 10 อย่างที่เจ้าบอกไว้เลยนะมุคุโร่คุง"
 "คึหึหึ...อย่างที่ผมบอกไงครับว่าโคลมของผมเหมาะกับเจ้าหมอนี่จริงๆ"
 "แล้วทำไมพวกเจ้าต้องปลุกให้ข้าคืนชีพด้วยละมุคุโร่ เดม่อน"
 "อย่าพึ่งอารมณ์เสียไปหน่อยเลยอลาวดี้ ผมแค่อยากให้คุณเห็นถึงความสามารถของฮิบาริคุงไงละ"
 "นี่มัน...อะไรกัน"
 "ขอโทษด้วยที่ทำให้ลำบากนะฮิบาริคุงทั้งหมดเป็นแผนของผมกับเดม่อนและอลาวดี้นะ"
 "อันที่จริงต้องขอบใจโคลมจัง เจ้าคุโระกับเจ้าจิโร่ ที่ให้ความร่วมมือด้วยละนะ"

   ฮิบาริถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะอุ้มโคลมกลับไปยังปราสาทวาเรียต่อหน้าต่อตาทั้ง 3 ทำให้พวกเขาหัวเราะออกมาเบาๆก่อนที่มุคุโร่จะใช้พลังทำให้งูยักษ์หายไปในพริบตาเดม่อนที่ยืนคุยอยู่กับอลาวดี้ทำให้มุคุโร่หัวเราะออกมาเพราะเวลาที่พวกเขาคุยกันจะเหมือนกับตอนที่เขาคุยอยู่กับฮิบาริคืออลาวดี้พยายามที่จะขย้ำเดม่อนให้ได้เหมือนกับฮิบาริที่จะขย้ำมุคุโร่....

  ปราสาทวาเรีย...

   โคลมที่ถูกรุมถามคำถามโดยเหล่าพรรคพวกของสึนะที่ถามด้วยความเป็นห่วง ฮิบาริที่ยื่นกล่องของยามาโมโตะให้กับเจ้าของกล่องพลางกล่าวขอบคุณก่อนที่จะหันไปมองโคลมด้วยสายตาที่แสดงถึงความโล่งอกที่เธอได้กลับมาอยู่ที่นี่ได้อีกครั้งก่อนที่จะเดินเข้าห้องนอนไปพร้อมๆกับคุโระที่บนหัวมีฮิเบิร์ดนั่งเล่นอยู่ โคลมที่ไม่เห็นฮิบาริยืนอยู่เลยขอตัวจากพวกสึนะเพราะความเป็นห่วงฮิบาริที่ยอมออกมาตามหาเธอ เมื่อเธอเข้าไปก็พบกับฮิบาริที่ออกมาจากห้องน้ำพอดี

 "เคียวยะ...คือว่า..."
 "เธอไม่อาบน้ำรึไง -///-"
 "โคลมอาบแล้วละค่ะ ว่าแต่ทำไมหน้าถึงแดงขนาดนั้นด้วย"
 "ไม่รู้สิ..."
 "อืม....โคลมของดูหน่อยนะค่ะ"
 "ยัย...ลูกแมวเธอจะทำอะไร...ผม"
 "อยู่นิ่งๆเถอะค่ะ อ๊ะ!!!ตัวร้อนมากเลยนี่นา"      

   โคลมที่ใช้มือของเธอจับเบาๆที่หน้าผากของฮิบาริที่กำลังนอนอยู่บนเตียงทำให้เธอต้องรีบชักมือกลับเพราะความร้อนที่ออกมาจากหน้าผากของเขาทำให้โคลมต้องตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะลุกไปหยืบยามาให้ฮิบาริกิน โคลมที่นั่งก้มหน้าราวกับสำนึกผิดทำให้ฮิบาริลูบหัวเธอเบาๆก่อนที่จะล้มลงบนเตียงเพื่อที่จะนอน

 "ยัยลูกแมว...เธอไม่ผิดหรอกน่าที่ทำผมป่วยนะ"
 ".............."
 "เจ้าพวกนั้นต่างหากที่ผิดอย่ากังวลให้มากเกินไปเลยน่า"
 "พวกนั้น...พวกท่านเดม่อนนะหรอค่ะ?"
 "ฮื่อ...."
 "พักผ่อนเถอะนะค่ะแล้วก็ขอบคุณนะค่ะที่มาช่วยฉัน..."

............................................................................................................

Sirus : จบไปอีกตอนนะขอรับ....
ฮิบาริ : .......//นอนซมเพราะไข้
โคลม : ไม่อยากจะเชื่อนะว่าเคียวยะเขาก็ป่วยเป็น
Sirus : เอ่อ...ฮิบาริเขาก็เป็นคนนะขอรับ ไปแปะภาพดีกว่า

 

Sirus : ฝันดีนะขอรับทั้ง 2 ....
ฮิบาริ&โคลม : zZ