{1896}Secret Rule Love รักลับๆของฉันและนายกรรมการคุมกฎ

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8 : คำขอร้องของฮิบาริ...

สวัสดีอีกครั้งขอรับผู้อ่านทุกๆท่าน....
ช่วงนี้กระผมจะพยายามอัพให้ได้อย่างน้อยอาทิตย์ละ 3 ตอนนะขอรับ
เว้นแต่อาทิตย์ไหนที่กระผมมีธุระหรือขี้เกียจอัพ
(เหตุผลอันหลังนี่น่าโดนกระทืบมากเลยขอรับ - -)
เอาละงั้นเราไปสนุกกับฮิบาริ เอ๊ย!!!เนื้อเรื่องกันต่อเถอะขอรับ ^ ^
............................................................................................................

  บ้านของฮิบาริ....

   ฮิบาริที่ลากโคลมกลับมาบ้านในสภาพที่ยังอยู่ในชุดคนป่วย นางพยาบาลที่โรงพยาบาลพยายามห้ามไม่ให้ฮิบาริออกไปไหนมาไหน แต่ฮิบาริกลับเดินออกมาได้ง่ายดายเพียงแค่ตัวเองถือทอนฟาของเขาอย่างสบายอารมณ์ โคลมที่ถูกลากก็พยายามดึงข้อมือของตัวเองกลับแต่เนื่องจากแรงของโคลมน้อยเลยสู้แรงของเขาไม่ได้เธอเลยมานั่งลงบนโซฟาที่มีคุโร่นอนหมอบอยู่ที่พื้นข้างๆเธอ ฮิบาริที่กำลังถอดเสื้อของเขาออกแต่จู่ๆเขาก็ล้มลงทำให้โคลมต้องรีบลุกขึ้นและไปประคองฮิบาริให้มานั่งพิงโซฟา

 "เฮ้อ....ทั้งๆที่ตัวเองยังบาดเจ็บอยู่แท้ๆยังฝืนอีกนะ"
 "เรื่องของผม..."
 "นี่ยังงอนฉันไม่หายอีกหรือไงนะ..."
 "ทะ...ทำอะไรของคุณ"
 "ฟึ่บ!!!โครม!!!"
 "โอ๊ย!!!"
 "ขะ...ขอโทษค่ะ"
 "O_O....."
 "บะ...บอส...ทุกๆคนคือว่า...."
 "พะ...พวกเรามาขัดจังหวะหรือเปล่าฮิบาริซัง โคลมจัง"

   โคลมพยายามที่จะถอดเสื้อให้ฮิบาริแต่ถูกฮิบาริปฏิเสธ คุโร่เลยกระโจนเข้าเหยียบที่หลังของโคลมและกลับมาหมอบอยู่ที่พื้นดังเดิม ส่วนโคลมที่ถูกเหยียบหลังเลยล้มทับฮิบาริที่นั่งอยู่บนโซฟาเต็มๆ สึนะและพรรคพวกที่เดินเข้ามาในบ้านเพราะเห็นฮิบาริออกมาจากโรงพยาบาลต่อหน้าต่อตาเลยมาดูว่าทั้งสองคนจะเป็นอะไรหรือเปล่า เมื่อมาถึงหน้าบ้านของฮิบาริก็เห็นประตูเลยเดินเข้ามาและสิ่งที่พวกเขาเห็นก็คือ โคลมที่กำลังนอนซบหน้าอกของฮิบาริอยู่!!!

 "มะ..ไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดน่ะค่ะคือ..."
 "มันเป็นอุบัติเหตุ ยัยสายหมอกดันสะดุดหางเจ้าเสือดำเลยล้ม"
 "งะ...งั้นหรอ(' ')"
 "จะว่าไป...ใครอนุญาตให้สัตว์กินพืชเข้ามาในบ้านของผม"
 "ฟึบ!!!"<<<<
 "เฮ้ย!!!ไหงงั้นละทุกคน"
 "งั้นผมก็คงจะต้องขย้ำคุณสินะครับ"
 "คุณแหวนเมฆาคะ ถึงยังไงตอนนี้ก็ยังขย้ำใครไม่ได้หรอกค่ะ บอส...ฉันมีเรื่องอยากที่จะคุยด้วยนะค่ะ"

   โคลมที่ยังถือทอนฟาของฮิบาริแล้วเดินออกจากบ้านไปพร้อมๆกับพวกสึนะที่เดินตามมาติดๆ ฮิบาริที่นั่งพิงโซฟาด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดเพราะตั้งแต่เขาได้รับทอนฟานี้มาเป็นอาวุธของตนเองก็ยังไม่เคยมีใครที่จะหยิบมันขึ้นมาต่อหน้าต่อตาโดยที่เขายังไม่อนุญาตให้ใช้มันเลยสักคนเดียว!!! คุโร่ที่นอนหมอบอยู่กับพื้นและกำลังเหล่มองมายังเจ้านายของมันที่กำลังหงุดหงิดทำให้มันส่งเสียงครางออกมาเบาๆเหมือนจะเป็นการขอโทษ ฮิบาริเลยลูบหัวมันเบาๆแล้วกระซิบกับมันว่า "ทำได้ดีมากคุโร่..."

  ทางด้านของพวกสึนะ...

   ทุกๆคนรวมทั้งโคลมและสึนะกำลังนั่งเล่นอยู่ในห้องของสึนะ เมื่อเวลาผ่านไป 15 นาทีก็ยังไม่มีใครที่จะเอ่ยปากพูดอะไรออกมาก่อนเลย โคลมที่กำลังกำทอนฟาของฮิบาริพลางมองออกไปข้างนอกหน้าต่างเพราะกำลังเป็นห่วงฮิบาริที่ยังอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถปกป้องของตัวเองได้สักเท่าไร ถึงจะมีคุโร่อยู่ก็อาจจะไม่สามารถปกป้องฮิบาริจากเหล่าศัตรูไม่สิผู้คนที่เคยถูกฮิบาริขย้ำก็ได้....

 "คึหึหึ...เป็นห่วงเจ้านั่นอยู่รึไงครับโคลมของผม..."
 "มุคุโร่!!!//ท่านมุคุโร่..."
 "ผมเห็นหมดทุกๆอย่างแล้วละครับ เอาละโคลมต้องพูดอะไรสักหน่อยนะ"
 "แล้วจะให้โคลมพูดเรื่องอะไรละค่ะ - - "
 "ถ้าคุณไม่พูดงั้นผมจะพูดเอง..."
 "ฮิบาริ!!!"
 
   ฮิบาริที่อยู่ในชุดกรรมการคุมกฎของเขากระโจนเข้ามาจากทางหน้าต่างของห้องสึนะทำให้ทุกๆคนรีบเดินไปหลบอยู่ที่มุมห้องยกเว้นโคลมกับมุคุโร่ที่ยังคงยืนอยู่กลับที่และมองมายังฮิบาริด้วยความสงสัย คุโร่ที่กระโจนเข้าใส่มุคุโร่แต่ถูกโคลมห้ามไว้ด้วยสายตาของเธอเลยทำให้มันเดินมาหมอบลงบนเตียงของสึนะ ฮิบาริที่เดินไปหาโคลมเพื่อที่จะเอาทอนฟาของเขากลับแต่โคลมยื่นมันให้กับมุคุโร่ที่ยืนอยู่ข้างๆ

 "ทำไมไม่ยื่นให้ผมในเมื่อทอนฟาเป็นของผม?"
 "ถ้ายื่นให้คุณแหวนเมฆาก็จะไปขย้ำพวกบอสนะสิค่ะ"
 "แล้วทำไมต้องไปยื่นให้เจ้าหัวพืชไร่"
 "เรื่องของฉันค่ะ"
 "เรื่องที่ผมจะมาพูดก็คือ...ผมกับยัยสายหมอกไม่ได้เป็นอะไรกัน"
 "งะ...งั้นหรอ//...."
 "แล้วก็...ที่ผมรับคุณเข้ามาดูแลก็แค่สงสารเท่านั้นแค่นี้ละ...ผมขอทอนฟาของผมคืนด้วย โรคุโด มุคุโร่"
 "ก็มาเอาไปสิครับ...."
 "ฟึบ!!!"
 "ว้า...ไปสะแล้วสิฮิบาริคุงปากไม่ตรงกับใจเลยนะนั่น...อ้าว!!ทำของตกไว้นี่นา"

   มุคุโร่ที่เดินไปหยิบริบบิ้นสีแดงที่ร่วงมาจากกระเป๋ากางเกงของฮิบาริและยื่นมันให้กลับโคลม เธอเลยรับมันมาด้วยความสงสัยเล็กน้อย ทุกๆคนที่เห็นฮิบาริออกไปแล้วก็เลยเดินกลับมานั่งที่เดิมของตนแล้วเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่ฮิบาริพึ่งจะพูดออกมา โคลมที่ถูกคุโร่เดินมาคลอเคลียด้วยเหมือนมันพยายามที่จะบอกว่ากลับบ้านกันเถอะแต่โคลมกับทำได้เพียงแค่ลูบหัวมันเบาๆ มุคุโร่ที่เห็นดังนั้นเลยพาตัวโคลมออกมาจากบ้านของสึนะแล้วขอตัวกลับโกคุโยแลนด์ปล่อยให้โคลมเดินกลับไปยังบ้านฮิบาริพร้อมๆกับคุโร่

 "ว๊าย!!!อุ๊บ!!!"
 "ชู่ว์...เบาๆหน่อยนี่ผมเองฮิบาริ เคียวยะ"
 "ทะ...ทำไมถึง"
 "คุโร่มานี่"
 "กร๊าวส์?"
 "เมื่อกี้ยังเห็นเจ้าฮิบาริกับเด็กผู้หญิงน่ารักเดินมาอยู่เลยนี่หว่าหายไปไหนแล้วว่ะ"
 "นั่นสิหายไปไหนแล้ว ช่างเหอะงั้นเดี๋ยวค่อยกลับมาแก้แค้นก็ได้"
 "กร๊อบ!!!"
 "นั่นใครนะ!!!"

   โคลมที่เดินมาพร้อมๆกับคุโร่ถูกฮิบาริดึงให้ไปหลบอยู่ในพุ่มไม้ข้างๆทางพลางเรียกให้คุโร่เดินเข้ามาหลบด้วยทำให้ทั้ง 2 สงสัยเป็นอย่างมากแต่โคลมที่ถูกฮิบาริดึงเข้าไปก็พยายามที่จะให้ฮิบาริปล่อยตัวเธอออกเพราะตอนนี้เขากำลังแอบมองกลุ่มมาเฟียที่เขาเคยไปขย้ำมากำลังไล่ตามเขาและโคลมเพื่อที่จะแก้แค้นให้กับเหล่าพรรคพวกของพวกมันจู่ๆคุโร่ก็เหยียบกิ่งไม้เข้าให้ กลุ่มมาเฟียที่เดินเข้ามาใกล้ๆกับที่ๆพวกเขาซ่อนอยู่ ฮิบาริที่กำทอนฟาของเขาไว้แน่นและพร้อมที่จะกระโจนเข้าไปขย้ำตลอดเวลา โคลมที่กำลังกำเสื้อคลุมของฮิบาริแน่นทำให้เขารับรู้ได้ว่าเธอกำลังกลัวอยู่และกลัวมากขนาดไหนแต่เขาทำได้เพียงแค่กุมมือของเธอไว้เท่านั้น....

 "ฟุ่บ!!!"
 "เหมียว~~~"
 "แมวเองรึ...นึกว่าเจ้าพวกนั้นสะอีกไปกันเถอะ"
 "อะ...อุริจัง"
 "โฮก!!!แง้ว!!!"
 "คุโร่อย่าแกล้งอุริสิ ว่าแต่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ละ"
 "อุริ!!!ไอ้แมวบ้ามาอยู่ที่นีเองเรอะ"
 "ฮาฮิ!!!ตาบ้าฮายาโตะไปเรียกอุริจังยังงั้นได้ไงละ มันอุตส่าห์ช่วยโคลมจังกับคุณฮิบาริไว้นะค่ะ"   
 "ไอ้แมวบ้าเนี่ยก็ทำดีเป็นเหมือนกันนะ โอ๊ย!!!ข่วนฉันอีกแล้วไอ้แมวบ้า!!"
 "ฮายาโตะอย่าไปกระทืบอุริจังแบบแรมโบ้นะ"
 "เป็นความคิดที่ดีนี่ฮารุฉันจะเอามันไม่กระทืบที่บ้าน"
 "ฮาฮิ!!!อย่านะค่ะ~~~ >O<"

   ฮารุที่เดินเถียงกับโกคุเดระที่กำลังอุ้มอุริออกไปต่อหน้าโคลมกับฮิบาริที่ยังคงนั่งอย่างงงๆอยู่แต่จู่ๆโคลมก็หัวเราะออกมาทำให้ฮิบาริเผลอหัวเราะออกมาด้วย คุโร่ที่เห็นดังนั้นเลยเดินเข้าไปหาทั้ง 2 เพื่อที่จะเรียกร้องความสนใจ ฮิบาริเลยลูบหัวมันเบาๆก่อนที่จะลุกขึ้นและเดินกลับบ้านไปพร้อมๆกับโคลม

  บ้านของฮิบาริ...

   เมื่อทั้ง 3 กลับมาถึงบ้านฮิบาริก็เดินเข้าห้องครัวเพื่อที่จะทำอาหารมาให้โคลมกับคุโร่ โคลมที่เห็นดังนั้นเลยพยายามที่จะช่วยทำอาหารแต่กลับถูกฮิบาริปฎิเสธกลับมาด้วยเหตุผลที่ว่า"ถ้าอาหารออกมาไม่อร่อยผมจะขย้ำคุณ" ทำให้โคลมต้องมานั่งเล่นอยู่บนโต๊ะกินข้าว เมื่ออาหารเสริฟต่อหน้าโคลมมีแฮมเบอร์เกอร์กับสลัดที่โคลมเคยจำได้ว่าเธอกับฮิบาริกินด้วยกันทุกวัน ส่วนคุโร่กำลังนั่งแทะปลาซาบะย่างด้วยความเอร็ดอร่อย 

 "เอ่อ....คือว่า..คุณทำสิ่งนี้ตกไว้นะค่ะ"
 "ก็มันของเธอไม่ใช่หรอ"
 "เอ๊ะ!!!จริงด้วยแต่ว่า..."
 "ที่ผมพูดไปตอนที่เธออยู่กับพวกเจ้าสัตว์กินพืชนะผมจำเป็น"
 "..........."
 "ผมจะขอร้องอะไรบางอย่างเธอจะให้สัญญากับผมได้ไหมโคลม โดคุโร่"
 "ไม่ค่ะ..."
 "ต้องให้ผมใช้ความรุนแรงใช่ไหม?"
 "ฉันขอคืนริบบิ้นนี่ให้ค่ะ...."
 "เธอต้องเชื่อฟังผมสิเธอเป็นสัตว์เลี้ยงของผมนะ!!!!"
 "...!!!"
 "ขะ...ขอโทษ"

   ฮิบาริที่ลุกขึ้นยืนพร้อมกับตะคอกใส่โคลมทำให้เธอสะดุ้งและตกใจเป็นอย่างมาก ฮิบาริที่พึ่งจะรู้สึกตัวว่าได้พูดอะไรออกไปเลยขอโทษเธอและรับริบบิ้นสีแดงมาพูกที่คอของโคลมทำให้เธอที่ร้องไห้อยู่เงยหน้ามาสบกับนัยน์ตาสีดำของเขา ฮิบาริเลยใช้นิ้วไล้ไปตามน้ำตาพร้อมกับยิ้มให้โคลม

 "ผมขอโทษจริงๆที่พูดยังงั้นออกไป...แต่ขอร้องละเวลาอยู่กับต่อหน้าคนอื่นช่วยทำเป็นว่า...จะบอกว่าไงดีละ..เห็นผมเหมือนกับพี่ชายคนหนึ่งจะได้ไหม?"
 "(O_O)(_ _)(O_O)(_ _)"
 "ว้าว...ถ้าพูดดีด้วยก็เชื่อฟังดีนี่นา ^_^"
 "รู้อะไรไหม เคียวยะนะเวลายิ้มหรือหัวเราะจะดูดีมากเลยนะ"
 "O_O"
 "งะ...งั้นฉันไปนอนก่อนนะ"

   โคลมที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้และรีบตรงดิ่งไปยังห้องนอนเพราะว่าเธอพยายามที่จะไม่ให้ฮิบาริเห็นใบหน้าที่กำลังร้อนผ่าวของเธอ ส่วนฮิบาริก็ยังคงนั่งค้างอยู่อยู่นั้นไป 5 นาทีก่อนที่จะเดินไปเก็บจานและนำไปล้าง เมื่อล้างเสร็จเขาก็เดินขึ้นห้องนอนพร้อมๆกับคุโร่ที่เดินตามหลังมาติดๆเมื่อขึ้นมาถึงห้องก็เห็นโคลมที่นอนหลับไปแล้วทั้งๆที่ผมยังคงเปียกอยู่ฮิบาริเลยเดินไปอาบน้ำ เมื่อเขาอายน้ำเสร็จก็เดินขึ้นห้องในสภาพที่ใส่กางเกงขายาวเพียงตัวเดียวผมสีดำสนิดมีหยาดน้ำเกาะอยู่น้อยๆบาดแผลที่ยังคงอยู่และมีเลือดไหลซึมเล็กน้อยทำให้เขารู้สึกเจ็บขึ้นมา

 "อะ...เอ่อ..คือว่าแผลนั่น(.///.)"
 "ยังไม่นอนอีกหรือไงนะ"
 "ลึกน่าดูเลยนะค่ะ ต้องขอโทษด้วย"
 "เธอจะมาขอโทษฉันทำไมละ"
 "ก็ท่านมุคุโร่ฝากให้มาบอกนี่คะ"
 "หึๆ...แผนของเจ้าหัวพืชไร่สินะ แต่ว่าข้อความที่เธอเขียนมาให้ฉันนะ...ขอบใจนะถ้าบอกตอนนี้ก็อาจจะดีมากๆเลยละ"
 "งั้นก็...หายเร็วๆนะตาบ้าเคียวยะ!!!"
 "ครับๆจะพยายามให้หายเร็วๆละกัน"
 "เดี๋ยวฉันทำแผลให้นะ(. .)"
 "ก็เอาสิ สัตว์เลี้ยงของผม"

   โคลมที่กำลังนั่งทำแผลให้กับฮิบาริอย่างเบามือฮิบาริที่นั่งมองดูเธอทำแผลด้วยความสงสัยเล็กน้อยว่าเธอไปเรียนวิธีปฐมพยาบาลมาจากไหน เมื่อเธอทำแผลเสร็จก็ลุกขึ้นไปหยิบเสื้อมาให้ฮิบาริเขาเลยรับมันมาใส่ด้วยความสงสัยเล็กน้อยแต่เมื่อเขาหันไปมองเธออีกทีก็พบว่าเธอได้หลับไปแล้ว

 "เฮ้อ...หลับไปแล้วสิน่ะ"
 "กร๊าวส์...."
 "คุโร่ถ้าแกฉลาดจริงๆแกช่วยปิดไฟให้ผมหน่อยได้ไหม"
 "โฮก..."
 "ฟึบ!!!"
 "เก่งมากเจ้าหนู...ราตรีสวัสดิ์นะสัตว์เลี้ยงของผมทั้ง 2 "

.............................................................................................................
 
Sirus : เฮ้อ...จบไปอีกตอนนะขอรับ
ฮิบาริ : ตกลงเธอไปเรียนวิธีปฐมพยาบาลมาจากไหนละ
โคลม : ไม่บอก...
ฮิบาริ : ยัยลูกแมว - -*
Sirus : แปะรูปก่อนจากนะขอรับ ^ ^

 

Sirus : เอ่อ....ท่านมุคุโร่ - -
ฮิบาริ : โคลมเป็นของผมอย่ายุ่งเจ้าหัวพืชไร่ - -*
โคลม : นะ...นั่นมันตุ๊กตานะค่ะ