คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : คำตอบของฮิบาริ
โย่ว~~~~ดีจ้า
เปิดเรื่องมาท่านฮิก็หื่นเลย 5555+ (โดน fc ท่านฮิรุมตบ)
วันนี้วันดีนะฮะ
วันอะไรนะหรอก็....วันเกิดของโกคุเดระ ฮายาโตะ นี่เอง ^_^
ยินดีด้วยนะฮะ(โกคุเดระ :แก่ขึ้นอีกปีแล้วสินะฉัน T T)
งั้นมาต่อกันเลยดีกว่านะฮะ
...............................................................................................................
รุ่งเช้าที่บ้านของฮิบาริ...
ฮิบาริที่กำลังยืนทำอาหารอยู่ในครัวทำให้กลิ่นของปลาโซบะที่เขากำลังทำอยู่ไปเตะเข้าให้กับจมูกของโคลมทำให้หญิงสาวตื่นขึ้นด้วยความงงงวยก่อนที่จะพบก็ตนเองที่อยู่ในสภาพเปลือยทั้งร่างกายเธอหันไปมองรอบๆตัวเพื่อค้นหาชายหนุ่มที่เมื่อคืนเธอนอนด้วยกันกับเขา
"แล้วฉันจะไปบอกบอสยังไงละทีนี้..."
"มีชุดของเธออยู่ในกระเป๋าของเธอนะ"
"เอ๊ะ!!!เอ่อ...คือว่า...(.///.)"
"เรื่องเมื่อคืนนะผมไม่บอกกับเจ้าพวกสัตว์กินพืชหรอก"
"คุณ...ฮิบาริคือว่า..."
"เธอหิวรึยัง"
"เอ่อ...ค่ะ"
หญิงสาวที่ทำได้เพียงแค่ก้มหน้ากินข้าวฝีมือของชายหนุ่มผู้หน้าเกรงขามของโรงเรียนนามิโมริจู่ๆสายตาของเธอก็สบกับนัยน์ตาสีดำสนิดของเขาทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่เธอจะพบกับว่าเขากำลังยื่นหน้ามาใกล้ๆกับเธอมากขึ้น
"อร่อยไหม...ยัยนกฮูก"
"เอ่อ....ก็อร่อยดีนะค่ะ(เขาเรียกฉันงั้นหรอ:โคลม"
"ผมเห็นเธอไว้ทรงผมเดียวกันกับเจ้าหัวพืชไร่นั่นมันทำใหผมเริ่มอยากที่จะขย้ำเธอ"
"คะ...คุณฮิบาริ งั้นเดี๋ยวโคลมปล่อยผมก็ได้ค่ะ"
โคลมเอื้อมมือไปดึงเชือกที่มัดผมของเธอออกทำให้ผมของเธอถูกปล่อยออกมาฮิบาริที่นั่งอยู่ตรงนั้นเผลอยิ้มออกมาน้อยๆที่มุมขอบปากของเขาแต่มันเป็นเพียงแค่ชั่วพริบตาก่อนที่เขาจะกลับมาเป็นโหมดเดิมแต่ก็พอที่จะให้หญิงสาวสังเกตุเห็นได้
"เมื่อกี้...คุณฮิบาริยิ้มหรือเปล่าค่ะ?"
"ปะ...เปล่า"
"แล้วเมื่อกี้มันคืออะไรหรอค่ะรอยยิ้มที่มุมปากนั่น..."
"เรื่องของผม"
ฮิบาริที่หันหน้าออกไปมองทางอื่นเพราะพยายามที่จะไม่เผลอยิ้มออกมาก็เพราะว่าเวลาที่โคลมสงสัยเธอจะเอียงหัวน้อยๆทำให้เธอดูน่ารักขึ้นมากเหมือนกับเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสา ฮิบาริเลยหยิบข้าวส่วนของตัวเองขึ้นมากินพลางก็นึกถึงคำพูดเรื่องเมื่อวานของ โรคุโด มุคุโร่ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจออกมาและลากโคลมออกไป
"โอ๊ย!!!คุณฮิบาริโคลมเจ็บนะ"
"ขะ...ขอโทษเผอิญผมรีบไปหน่อย"
"แล้วจะไปไหนหรอค่ะ?"
"บ้านของซาวาดะ สึนะโยชิ"
"อ้าว!!!คุณฮิบารินี่นา โคลมก็อยู่ด้วย"
"บอส..."
สึนะที่เดินผ่านมาพอดีพร้อมกับของที่พึ่งไปซื้อมาที่ตลาดฮิบาริเลยเดินเข้าไปคุยกับสึนะโดยที่มือของเขายังจับอยู่กับข้อมือของโคลม สึนะเลยสงสัยน้อยๆว่าเมื่อวานสองคนนี้เขาไปทำอะไรกันมาด้วยหรือเปล่า
"เจ้าสัตว์กินพืชเมื่อวานยังจำคำพูดของโรคุโดได้หรือเปล่า?"
"ที่บอกว่าจะฝากโคลมไว้กับคุณฮิบารินะหรอ?"
"ใช่...ผมจะยอมรับยัยนกฮูกมาอยู่กับผม"
"งะ...งั้นหรองั้นฉันขอฝากโคลมด้วยนะคุณฮิบาริ(นั่นเขาเรียกโคลมหรือเปล่า : สึนะ)"
"คือว่า...บอสเมื่อวานโคลมขอโทษนะค่ะที่พูดแบบนั้นออกไป"
"ช่างมันเถอะ ยังไงเธอก็ยังเป็นคนของ Vongola family อยู่นะ"
"บอส...ขอบคุณนะค่ะ"
ฮิบาริที่เห็นดังนั้นเลยลากโคลมไปยังสถานที่ต่อไปคือโรงเรียนนามิโมริระหว่างทางมีผู้คนหลากหลายคนที่กระซิบคุยกันเรื่องของโคลมกับฮิบาริทำให้ฮิบาริเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อมาถึงโรงเรียนนามิโมริเขาพาเธอไปยังบนด่านฟ้าของโรงเรียนเพื่อคุยกับเธอ 2 ต่อ 2
"มุคุโร่คุณอยู่แถวๆนี้ใช่ไหม"
"คึหึหึ...สมแล้วที่เป็นฮิบาริ เคียวยะ"
"ผมขอยอมรับข้อเสนอของคุณแต่...มีข้อแม้ว่าคุณจะต้องทำให้โคลมมีอวัยวะจริงๆที่ไม่ใช่ภาพมายาคุณในตอนนี้ก็คงจะทำได้สินะ"
"ครับ...ผมทำได้แต่ถ้าคุณทำให้โคลมต้องเสียใจผมไม่ขอรับรองชีวิตของคุณนะครับ"
"ผมขอสาบานกับปลอกแขนกรรมการคุมกฎของผม"
"งั้นผมไปละครับ ดูแลตัวเองให้ดีๆด้วยละโคลมของผม"
"ของผมต่างหากละ"ฮิบารินึกในใจ
โคลมที่ยังยืนงงอยู่กับสิ่งที่ทั้งสองพูดคุยกันเมื่อครู่นี่เธอจะต้องย้ายมาอยู่กับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดของ family ชายหนุ่มผู้โดดเดี่ยวดุจเมฆาที่พเนจรไปอย่างไร้ที่สิ้นสุด ไร้การผูกมัด นี่เขาจะต้องมารับผิดชอบชีวิตที่เหลือของเธอผู้เป็นสายหมอกที่มิอาจจะเอื้อมมือไปถึงยังเมฆาที่ล่องลอยอยู่บนนภาอันกว้างใหญ่
"โคลม...คุณพร้อมที่จะไปกับผมไหม"
"เอ๊ะ!!!คือว่า...ฉันมันเป็นเพียงแค่สายหมอกที่ล่องลอยอยู่เหนือพื้นพสุธาเท่านั้น ฉันมิอาจที่จะเอื้อมมือไปถึงยังเมฆาผู้โดดเดี่ยวที่ล่องลอยอยู่บนท้องฟ้าสีครามสดใสหรอกค่ะ"
"แล้วยังไงละ"
ฮิบาริที่เดินเข้ามากอดโคลมก่อนที่จะจูบลงบนหน้าผากของเธอเบาๆ ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับนัยน์ตาสีดำที่ดูมีอำนาจและยังทำให้หัวใจของเธอเริ่มที่จะเต้นเป็นจังหวะผิดปรกติ
"ถึงแม้เมฆาจะล่องลอยอยู่บนท้องฟ้าแต่ถ้าเธอลองมองไปที่สุดขอบฟ้านั่นสิแล้วเธอจะเห็นว่าเมฆากับสายหมอกนะสามารถพบกันได้ที่นั่น"
"คุณฮิบาริ...."
"ต่อจากนี้ไปเธอต้องเรียกผมว่าเคียวยะด้วยละไม่อย่างงั้น....ผมจะขย้ำคุณ"
"งั้นเคียวยะคุงต้องเรียกฉันว่าโคลมด้วยนะ"
"หึๆ...เธอนี่แหละนะเหมือนกับเด็กเลยจริงๆ"
"เคียวยะ - -*"
"ไปกันเถอะครับโคลม"
"ไปไหนหรอเคียวยะ?"
"กลับบ้านของเรากัน ผมจะทำอาหารให้กินอีกนะ"
"โคลมยังไม่หิวเลยนะ -*-"
"แล้วอยากจะไปไหนละ"
"สวนสาธารณะเป็นไงละ"
"หึๆไปกันเถอะครับ My sweetheart..."
"เมื่อกี้บอกว่ายังไงนะเคียวยะคุง ^ ^"
"ไม่บอก...."
ชายหนุ่มที่เดินออกไปพร้อมกับหญิงสาวที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข โดยที่หารู้ไม่ว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังจ้องมองทั้ง 2 อยู่ห่างๆ...
................................................................................................
Sirus : จบไปอีกตอน ลูกสาวของข้าน้อยน่ารักที่ซู้ด~~~~
โคลม : ใครเป็นลูกสาวของคุณหรอค่ะ?
Sirus : เธอไงโคลมจัง
ฮิบาริ : ถ้าผมมีคนอย่างคุณเป็นพ่อตาแม่ยายนี่ผมคงจะต้องเสียใจตาย
Sirus : - -* (เดินออกไปและนั่งลงอย่างสิ้นหวัง.....)
ความคิดเห็น