คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SURE : 01
SURE : 01
By Beefy
[Thap-Sin]
“อร่อยจังเลย ><” ผมเงยหน้ามองภาพยัยน้องรหัสตัวเล็กทานไอศครีมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข ผมยกริมฝีปากระบายยิ้มเอ็นดูส่งให้น้องแก้มอร
“อ้ามมม~” มองช้อนที่มีไอศกรีมสตรอเบอร์รี่ยื่นมาตรงหน้า แล้วมองสายตาวิบวับเหมือนลูกแมวขี้อ้อนของคนตัวเล็ก ผมอ้าปากงับช้อน รสหวานๆแผ่ซ่านไปทั่วลิ้น น้องแก้มอรฉีกยิ้มกว้างหัวเราะคิกคัก ผมยกมือยีผมของน้องด้วยความหมั่นไส้
“ผมยุ่งหมดแล้วพี่ทรัพย์สิน” มือเล็กปล่อยช้อนวางไว้ แล้วยกขึ้นจัดทรงผมให้เข้าที่ แก้มป่องเพราะเจ้าอมลมเข้าไปทำท่างเหมือนงอนซะเต็มที
“ผมยุ่งแต่ก็ยังน่ารักอยู่นะค่ะน้องแก้มอร” ผมนั่งมองยิ้มๆ แก้มของน้องแก้มอรขึ้นสีระเรื่อ น้องรีบหยิบช้อนตักไอศกรีมเข้าปากเรื่อยๆ เหมือนไม่ได้ยินที่ผมพูด
“...”
“ขอมือหน่อยซิค่ะ” ผมแบมือไปตรงหน้า น้องแก้มอรค้อนสายตาทำปากยู่หน้างอนิดๆ แต่ดูยังไงๆ ก็น่ารักอยู่ดี
“แก้มอรไม่ใช่น้องหมานะค่ะ” น้ำเสียงงอนๆ ถูกส่งมาพร้อมกับสีหน้า ผมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี นั้นทำให้น้องยิ่งทำหน้างอไปมากกว่าเดิม
“โอ๋ๆ พี่ไม่ได้ว่าว่าน้องแก้มอรเป็นน้องหมาซะหน่อย แต่พี่มีอะไรจะให้” น้องทำสายตาสงสัยแล้วแบมือมาให้ผมหยิบปากกาหมึกซึมขึ้นมา จรดปากกาเขียนเบอร์โทรของผมลงไป พอเขียนเสร็จน้องก็นั่งมองมือตัวเองงงๆ
“เบอร์พี่ทรัพย์สินหรอค่ะ” ตากลมโตใสแป๋วมองตรงมา ผมพยักหน้าน้อยๆ
“อิ่มหรือยังค่ะน้องแก้มอร”
“อิ่มแล้วค่ะ ไปกันเถอะ” น้องลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเลย ผมส่ายหน้าแล้วหยิบเงินวางไว้บนโต๊ะแล้วเดินตามออกไป
“พี่ทรัพย์สินค่ะแก้มอรหิวน้ำ” น้องหันมาอ้อน
“ค่ะๆ รอก่อนนะเดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้” ผมบอกน้องแล้วเดินตรงไปยังร้านขายของชำแถวๆ นั้น หยิบน้ำเย็นมา 2 ขวดพร้อมหลอดก่อนจะจ่ายเงินให้แม่ค้า หันหลังไปเห็นแม่ลูกแมวน้อยทำหน้าบูดเอามือป้องกันแดดไว้บนหัว
“เร็วๆ ซิค่ะพี่ทรัพย์สิน แดดร้อนมากๆ เลย แก้มอรจะเป็นลมอยู่แล้ว” น้องตะโกนเร่งให้ผมรีบเดินไปหา เมื่อเห็นว่าผมยังเดินช้าเหมือนเดิน น้องแก้มอรเลยวิ่งมาลากให้ผมเดินเร็วขึ้น ผมหัวเราะที่ได้แกล้งน้อง
“รีบไปไหนกันค่ะน้องแก้มอร ยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะ”
“แก้มอรไม่รีบหรอกค่ะ แต่ว่าแก้มอรร้อนนนน” มือเล็กลากจนมาถึงลานคณะ ที่ตอนนี้เริ่มมีรุ่นน้องบางคนพาพี่รหัสมาได้นั่งกันอยู่บนพื้นเป็นคู่ๆ
“น้องค้าบบบ ใครพาพี่รหัสมาแล้วก็พากันไปนั่งเป็นคู่ๆ นะครับ” เสียงดังออกมาจากลำโพง ผมหันไปหาเจ้าของเสียงแล้วยักคิ้วให้มันอย่างกวน
“เดี๋ยวเถอะๆ ไอ้สินมึงกวนกูหรอ” มันพูดออกไมค์จนน้องๆ บางคนหันซ้ายขวาหาคนที่กวนมัน
“ป่าวว่ะ แค่ทักทาย” ผมตะโกนตอบมันกลับไปน้องๆ ที่นั่งในลานกว้างหันเหเบนสายตามามองผม
“ไอ้...พาน้องไปนั่งเลยไป๊” ฟังจากน้ำเสียงแล้วมันคงจะอารมณ์เสียไม่เบา ผมหัวเราะเสียงดังแล้วพาน้องมานั่งต่อแถว
หึหึ ผมคิดอะไรดีๆ ได้แล้วล่ะ
ผมทรุดตัวนั่งลงแล้วฉุดแขนน้องแก้มอรที่กำลังจะนั่งข้างๆ ทำให้น้องล้มมานั่งทับบนตักผมพอดี ผมใช้แขนกอดเอวน้องไว้ไม่ให้ลุกไปไหน น้องทำหน้าเหวอพยายามลุกออกจากตักผม ไอ้คนที่ถือไมค์อยู่ข้างหน้าพอเห็นแบบนี้ ตาที่โตอยู่ยิ่งโตไปอีกเพราะเจ้าของมันเบิกตากว้างแล้วยกไมค์ขึ้นจ่อปากทันที
“เฮ้ย ไอ้สินมึงแต๊ะอั๋งน้องรหัสหรอว่ะ ฟาย เจอกันวันแรกแม่งม่อแล้ว เชี่ยสัส” เสียงด่าทอจากมันออกลำโพงไม่กระทบกระเทือนผมเท่าไร ผมยิ้มมุมปากแล้วยักคิ้วไปให้
“ก็พื้นมันเปียกไง กูก็เลยให้น้องนั่งตัก” ผมละมือจากเอวมาเปิดขวดน้ำที่ซื้อมาแล้วเทราดน้ำไปตรงที่ว่างข้างๆ มันอ้าปากไม่คิดว่าผมจะมาไม้นี้ล่ะซิ
“ไอ้เจ้าเล่ห์ มึงแม่งเชี่ย” มันพูดเสียงดัง คนทั้งลานต่างมองเหตุการณ์อย่างเงียบๆ
“ทำไม หรือว่า..มึงหึงกูล่ะซิ”
“คะ ใครหึงมึงไม่ทราบ ไอ้บ้า” เลือดทั้งร่างกายต่างไหลมารวมอยู่ที่แก้มทั้งสองข้างของมัน ผมยิ้มอย่างพอใจ
“หึหึ” มันยัดไมค์ให้คนอื่นแล้วเดินหนีไปจากตรงนั้น
“พี่ทรัพย์สินหัวเราะน่ากลัว” น้องแก้มอรแหงนหน้าขึ้นมาผมยิ้มแล้วก้มหน้าจุ๊บหน้าผากน้องเบาๆ น้องรีบก้มหน้างุด
“พะ พี่ทรัพย์สินบ้า” น้องว่าออกมาเบาๆ
“ก็ใครใช่ให้น้องแก้มอรน่ารักเองล่ะค่ะ” ผมยิ้มอารมณ์ดี หึหึ ทำไมถึงปากแข็งแบบนี้นะ แค่บอกว่าหึงก็จบแล้ว
[Fail]
“เฮ้ยเฟล มึงจะไปไหน” เสียงไอ้เต้เรียกตามหลังแต่ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรแล้ว ตอนนี้ผมกำลังอารมณ์เสีย ทำไมผมจะไม่รู้ล่ะว่าไอ้สินมันต้องการกวนประสาทผมแล้วมันก็ได้ผลมากๆด้วย
ตอนที่น้องรหัสมันลากแขนมันเข้ามา มองแวบแรกก็รู้เลยว่านั้นมันสเป็คไอ้สิน ตัวเล็กๆ ความสูงไม่เกินไหล่ของมัน ผมยาวเลยไหล่มานิด ตัดหน้าม้าสีช็อกโกแลต ขนาดผมยืนจากมันตั้งไกลยังเห็นว่าน้องมันตาโตมากๆ ดูไปดูมาเหมือนลูกแมวขี้อ้อน
ไอ้เชี่ย ไอ้สัส ไอ้ฟาย ไอ้เจ้าชู้ ไอ้กะล่อน ไอ้...อ๊ากกก ไม่รู้จะสรรหาคำที่ไหนมาด่ามันดี เลวเอ้ย ดูก็รู้ว่ามันแต๊ะอั๋งน้องชัดๆ เห็นเต็มๆ ตาเลยว่ามันดึงน้องให้นั่งตัก ผมงี้โคตรอึ้งเลย ไม่คิดว่ามันจะม่อได้แม้กระทั่งน้องที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมง แถมก่อนที่ผมจะออกจากลาน ผมหันไปดูมันอย่างแค้นใจ แต่กลับเห็นช็อตเด็ดที่มันจูบหน้าผากน้อง ผมรู้สึกแปลบๆ ที่ใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
...นี่ผมเป็นอะไรไป
[Gam-On]
“นั้นนะเพื่อนสนิทพี่เองค่ะ” พี่ทรัพย์สินกระซิบเบาๆ หลังจากที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์หน้าอายมา เมื่อกี้ฉันโดนพี่ทรัพย์สินจูบหน้าผาก >< คิดแล้วเขิน อ๊ากกก
“ละ แล้วพี่ทรัพย์สินไปทะเลาะกับพี่เค้าทำไมล่ะค่ะ”
“ก็พี่ชอบหน้ามันตอนที่อึ้งๆ ฮ่าๆ น่ารักดีว่าไหมค่ะ” แต่พี่ทรัพย์สินไม่น่าจะทะเลาะเลย ถึงพี่เค้าจะดูน่าแกล้งมาก็เถอะ ถึงจะเห็นไม่ชัดเพราะอยู่ไกลแต่น่าแกล้งมากเลย
“...”
“มันชื่อเฟลนะ จำชื่อมันไว้ให้ดีนะค่ะ อีกหน่อยน้องแก้มอรจะเห็นพี่กับมันกัดกันบ่อยขึ้น” พี่ทรัพย์สินพูดที่เล่นที่จริงแล้วกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น นี้ฉันลืมได้ยังไงกันนะว่าถูกพี่ทรัพย์สินกอดอยู่
“เอาล่ะครับน้องๆ ตอนนี้ก็ครบเวลาแล้ว ใครที่พาพี่รหัสหรือหาพี่รหัสไม่เจอให้ออกมาข้างหน้าเลยครับ แล้วน้องคนไหนที่ไม่มี Call ให้ลุกออกมาด้วย พี่รหัสห้ามช่วยน้องนะครับ” พี่คนที่พี่เฟลยัดไมค์ให้พูดขึ้น คนที่ยังไม่มีพี่รหัสก็ทยอยเดินไปข้างหน้า พี่รหัสบ้างคนก็ดันน้องให้ลุกเดินไปข้างหน้า
“Call คืออะไรค่ะพี่ทรพย์สิน”
“ก็เบอร์ของพี่รหัสไงค่ะ” พี่ทรัพย์สินกระซิบใกล้ๆ กับหู ทำเอาฉันขนลุกซู่ทีเดียว
“อ๋อ พี่ทรัพย์สินค่ะแก้มอรจั๊กจี้นะ” ฉันยกมือดันหน้าพี่ทรัพย์สินไปข้างหลัง คนให้นั่งตักหัวเราะออกมาเบาๆ เหมือนกลั้นหัวเราะ ฉันหันหน้าไปทำหน้างอใส่แล้วรีบหันกลับเมื่อเห็นว่าพี่ทรัพย์สินยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“เสร็จจากนี้แล้วน้องแก้มอรกลับยังไงค่ะ”
“เดี๋ยวก็คงติดรถเพื่อนกลับหอนะค่ะ”
“ให้พี่ไปส่งไหมค่ะ น้องแก้มอรอยู่หอไหน”
“จะดีหรอค่ะ แก้มอรเกรงใจจัง หอรื่นรมย์นะค่ะ” วาดยิ้มหวานแล้วหัวเราะเบาๆ
“เกรงใจพี่แล้วหรอค่ะเนี่ย” พี่ทรัพย์สินส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วยกมือยีผมฉัน
“ผมยุ่งอีกแล้ว”
“น่ารักปนเซ็กซี่จะตาย” พี่ทรัพย์สินขยิบตาให้ แววตาเจ้าเสน่ห์ถูกส่งมา
“บ้า” แล้วเราสองคนพี่น้องก็นั่งพูดนั่งหัวเราะกันสองคน จนคนอื่นๆ ที่นั่งข้างๆ หันมามองเป็นระยะด้วยความเอือม มองจากสายตาแล้วคงอยากจะพูดว่า ‘โลกนี้มีกันแค่สองใช่ไหมเนี่ย หวานซะ’
“กลับช้านะมึงน่ะ” ร่างโปร่งนั่งอยู่บนโซฟากดรีโมตเปลี่ยนช่องเรื่อยๆ สายตาเหล่มองคนที่เดินเข้ามาในบ้าน ตั้งแต่กลับจากตามล่าหาพี่รหัสแล้วเฟลก็เอาแต่นั่งคิดว่าทรัพย์สินนั้นทำอะไรอยู่เพราะปกติมักจะเห็นร่างสูงกลับมาก่อนทุกที จิตใจจดจ่อแต่ร่างสูงตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องคิดถึงแต่หมอนั้น
“ผมไปส่งน้องรหัสที่หอนะ...คุณหนู” เขาอยู่บ้านหลังนี้ในฐานะลูกของคนสนิทของพ่อร่างโปร่ง
“เชี่ย กูบอกไม่ต้องเรียกคุณหนูไง” เฟลลุกขึ้นยืนหันมองจ้องอย่างคาดโทษ ทรัพย์สินยิ้มร่า
“ครับๆ คุณหนู” หากแต่ร่างสูงยังคงเรียกเหมือนเดิม
“เจอกันตัวต่อตัวเลยม่ะ” ท่าทางเปลี่ยนจากยืนตรงกลายเป็นตั้งการ์ดเตรียมต่อสู้ ทรัพย์สินส่ายหัวไปมา
“ไม่หรอก เดี๋ยวเป็นอะไรขึ้นมาแล้วกูจะซวย” ร่างสูงเดินหนีขึ้นบันไดจะไปห้องของตัวเอง
“โหย ไม่แมนนี้หว่า” ทรัพย์สินหันมามอง เฟลยักคิ้วส่งให้
“กูแมนอยู่แล้วว่ะ ขอตัวก่อนเดี๋ยวจะโทรหาน้องรหัส” ว่าแล้วก็เดินขึ้นบันไดต่อ เฟลกัดริมฝีปากล่างแน่น
“น้องรหัสมึงชื่ออะไร” เอ่ยถามเสียงแผ่วเบา
“แก้มอร”
“แก้มอรน่ารักดีนะ” ขาที่กำลังก้าวขึ้นบันไดชะงักกึก
“อืม น่ารักมากๆ ด้วย” ตอบกลับอารมณ์ดี สายตาเหล่มองอาการณ์ของคนที่อยู่ข้างล่าง เฟลสีหน้าสลดลงแวบหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม
“วันหลังพามารู้จักบ้างนะเว้ย เพื่อกูจะจีบ” ทรัพย์สินยกยิ้มมุมปากรู้ทัน
“ไม่มีทาง น้องแก้มอรเป็นของฉัน” เน้นหนักในท้ายประโยคเพื่อให้อีกคนรู้ เฟลสะอึกใจมันกระตุกวูบไหวประหลาด
...ทำไมกูถึงเจ็บในอกว่ะ หรือว่า !! กูเป็นโรคหัวใจ 0[]0
“หะ หวงจังว่ะคนนี้” เหมือนคำพูดจะโดดดูดหายไปกว่าจะเรียบเรียงคำและเปล่งออกมาช่างยากเย็น
“อือ กูจะไม่ปล่อยน้องเด็ดขาด”
“กูไม่ยอมแพ้มึงหรอกกูจะจีบแก้มอรเว้ย”
“เหอะ อย่างมึงเนี่ยนะ น้องแก้มอรไม่สนใจหรอกมันต้องอย่างกูนี้ สุภาพบุรุษ อ่อนโยน ช่างเอาใจ คนอะไรเพอร์เฟคที่สุด” ยืนยืดอกหลับตาพริ้มคิดในใจว่าตัวเองวิเศษจริงๆ
“ขอบคุณที่ชมว่ะไอ้สิน” ร่างสูงลืมตามองอีกคนเนือยๆ
“ขอโทษว่ะกูชมตัวเอง”
“แหวะ อย่างมึงแค่สุภาพเตี่ยวหลุดก็พอแล้วว่ะ”
“ภาษาไรของมึงว่ะไอ้เฟล”
“ภาษาเหนือไง ไม่รู้จักหรอว่ะ บ้านนอก” เล่นหูหล่นตาพอเป็นพิธี แล้วรีบวิ่งหนีเมื่อเห็นทรัพย์สินเตรียมตัววิ่งลงบันไดมาประเคนส้นเท้าใส่
“อย่าหนีซิว่ะ” เสียงตะโกนไล่หลัง เฟลหัวเราะลั่นที่ได้เอาคืนที่ทรัพย์สินกวนประสาทเมื่อตอนตามล่าหาพี่รหัสได้
ค่อยๆ คลานมาที่ล่ะตอน
เพราะรู้ตัวว่าชอบดองและขี้เกียจ
จะพยายามแต่งให้จบ
เรื่องนี้จิ๊บคิดว่าจะแต่งให้จบหลังจากที่ลองแต่งมาแล้วหลายเรื่อง
+
naru
ความคิดเห็น