คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SOMEDAY -5-
SOMEDAY
-5-
“ไ
พอแฟนมา็ี๊๊าเลยนะไม่เห็นะเป็นภูมิแพ้เหมือนที่บออูฮยอนเลย”น้ำเสียเหน็บแนมัึ้นเมื่อเาออมาาห้อน้ำที่อยู่หลัร้าน
อยูยืนออพิเาท์เอร์มอหน้าเาอย่าหาเรื่อ
“เรื่ออัน”มยอูอบ่อนะเินผ่านอยูไป แ่ใ่ว่าอยูะยอมปล่อยไป่ายๆมือหนาระาแนเรียวให้มยอูลับมายืนรหนาัเิม
“ะทำอะไรเรใอูฮยอนบ้านะ”
“เรใั้นหรอ หึ”อยูทวนำ่อนะแ่นยิ้มอย่าสมเพ “เรใทำไมในเมื่อันไม่ไ้ิอะไรับแ
็แุ่ย้วยามภาษาน ำเป็น ้อรู้ััน”
“เลว”มยอูสบถออมาอย่าไม่เรลัว่อนะสะบัมือัวเอออ
“อย่าิว่าันะพิศวาสแ
อเน่าๆสปรๆอย่าแันไม่เ็บมาใส่ใหรอ ำใส่สมอแไว้ว่าอูฮยอนับอยอละรู้เรื่อนี้ไม่ไ้เ็า”อยูยนิ้วี้หน้าบอมยอูอย่าเอาเรื่อ
“หึ
ัน็ไม่ไ้อยาะให้พวเารู้นัหรอว่าแมันเลวนาไหน
บแล้วใ่ไหมเรื่อที่ะพู”มยอูเถียลับอย่าไม่ยอม่อนะเินออมาาหลัร้าน
เา็เห็นอูฮยอนับอยอลำลั่วยันเ็บวาึเินเ้าไป่วย
“มา เี๋ยว่วย”มยอูเินไปแย่ไม้วาามืออยอลแล้วบอให้แฟนหนุ่มเ็บพวแ้วานไปไว้ในิ์
อูฮยอนบอว่าไม่้อล้าเพราะเี๋ยวพรุ่นี้พนัานมาัารแ่เ็บให้เ้าที่็พอ
“เออยูไหมเา็ไปเ้าห้อน้ำเหมือนัน
หายไปนานแล้วนะ”อูฮยอนถามึ้นพราเินมาหยิบไม้วาามือมยอูไปเ็บไว้ในที่เ็บ
“เินสวนันเมื่อี้”มยอูอบ
“ให้ไปส่ไหม”อูฮยอนถามอย่าเป็นห่วเพราะถึแม้ผู้เป็นพ่อะยอมปล่อยมยอูออารทอแล้วแ่นที่ไม่เยไ้ลับมาเาหลีเลยเป็น
20 ปีเา็อเป็นห่วไม่ไ้
“เี๋ยวันไปส่มยอูเอ”อยอลอาสาเพราะมันเป็นหน้าที่อเาอยู่แล้วที่ะูแลแฟนัวเอ
“เราับรถมา”มยอูบออยอล
“ให้ไปส่เถอะน้า”อยอลว่าแล้วเินเ้ามาับมือมยอูโยไม่อายสายาออูฮยอนึ่เพื่อนสนิท็มอมาอย่ายิ้มๆ
“ันว่าแลับับอยอลน่ะีแล้ว
ันะไ้หายห่ว”
“อืม
ั้นันฝารถไว้ที่ร้านแนะเี๋ยวพรุ่นี้ให้เ็มาเอา”มยอูพยัหน้ารับอย่าไม่อยาัใทั้เพื่อนและแฟน่อนะบอลาอูฮยอนแล้วเินามแรูออยอลออาร้าน
“สอนนั้นลับแล้วหรอ”อยูถามหลัาที่เพิ่ออมาาหลัร้าน
ริๆเา็ยืนแอบมออยู่นานแล้วแหละแ่ไม่อยาเินออมา เาแ่อยารู้ว่าิม
มยอูะมารยาไ้สัแ่ไหน
“อืม เรา็ลับันเถอะ”อูฮยอนอบรับ่อนะวนอยูลับบ้านบ้าเพราะนี้็ึมาแล้ว
“นอน้วยนะ”อยูเริ่มอ้อนอนอน้วย
“้า แ่ห้ามทำอะไรนะ”อูฮยอนี้นิ้วไปที่หน้าอย่าาโทษ
“็ไ้”อยูอบออไปอย่า่วยไม่ไ้ถึอนนี้อูฮยอนยัไม่ให้เาแ่เา็มีอเล่นแ้ัระหว่ารออูฮยอนไปพราๆ่อน
ิ้ ิ้
เสียโทรศัพท์มือถือัึ้นในลาึอวันเียวัน
มือบาเอื้อมวานหาโทรศัพท์ที่เาวาทิ้ไว้รไหนสัแห่บนเีย่อนะมอเบอร์ที่ไมุ่้น
“รับ”
“((ันอยู่หน้าบ้านแออมาหาันหน่อย))”น้ำเสียเ้มุันอปลายสายเอ่ยเสียเรียบ
มยอูึะวาสายแ่อีฝ่าย็ัึ้นมา “((ถ้าแไม่มาไอ้อยอลลำบาแน่))”
“รู้แล้ว ิ้”มยอูัสาย่อนะสูลมหายใเ้าลึๆอยูะมาที่นี้ทำไมเาิว่าวามแ้นบ้าบอที่อยู่ๆอีน็ยึ้นมามันะบั้แ่ืนนั้นแล้วนะแล้วนี้ยัะเอาอยอลมาู่เาอี
วาลมมอไปรอบๆบ้านที่เียบสบ่อนะเปิประูออไปแล้ว้อะัเมื่อายุำเินเ้ามาหา
“ุหนูลมาทำอะไรรับ”ลูน้อที่พ่อให้เฝ้ารววามเรียบร้อยในอนลาึถามเา
“เอ่อ ลมาหาเพื่อนน่ะ”มยอูว่าแล้วี้ไปที่หน้าบ้าน
“เพิ่อนุหนูมาทำอะไรรับ”อีฝ่ายถามอย่าสสัย
“นายะรู้ไปทำไม
ไปเปิประูให้ัน”มยอูุผู้ายรหน้า่อนะสั่
อีนึโ้ให้เาแล้วเินไปเปิประูรั้วให้
มยอูมอ้ายวาลัวนในบ้านะมาเห็น่อนะหันไปบอลูน้ออีรั้
“อย่าบอใรล่ะว่าันลมาแล้วไม่้อามมา”พอพูบ็รีบเินไปที่รถันหรูที่ออยู่หน้าบ้านทันที
มือบาเอื้อมไปเปิประูรถอย่าแร่อนะรีบ้าวาึ้นไป้วยวามไม่พอใ
“มีอะไร”หันไปมอหน้าอีนอย่าไม่พอใ่อนะเบือนหน้าหนีเพราะทนมอหน้านเลวนี้ไม่ไหว
“ผัวะมาหาเมียแล้วมันผิรไหน
พูับันให้มันีๆหน่อยสิ”อยูไม่มีท่าทีสะทสะท้านแ่อย่าใ่อนะพูเสียเยาะเย้ยใส่ร่าบา่อนะออรถไปในสถานที่ที่้อาร
“ะพาันไปไหน”มยอูถาม้วยวามหวาหวั่นใพราหันไปมอหน้าอยู้วยวามไม่ไหวใ
“ไปทำหน้าที่อแไ
นี้แไม่รู้หรอหรอ”อยูำเลือามอร่าบาอย่าำๆ
“หน้าที่อะไรอแ”มยอูถามเสียัว่าเิมเมื่อรถันหรูวิ่เร็วึ้นเมื่อออมาาบริเวหมู่บ้านอเาแล้ว
“หน้าที่นาบำเรออันไ”อยูอบเสียเรียบพรายยิ้มอย่าสะใเมื่อมยอูนิ่ไป
“นะ นี้ยัไม่บอีหรอ”มยอูถามเสียสั่น้วยวามลัว วาลมมอหน้าอยูอย่าไม่ไว้ใ
“ฮ่าๆบั้นหรอ
นี้มันแ่เริ่ม้น”อยูหยุรถแล้วหันมาว้าแนร่าบาอย่าแรนมยอูน้ำาึม
ร่าบอบบาสั่นไหว้วยวามลัวเมื่ออยูอรถลในอยเปลี่ยวาม้าทามืสนิท
“ฮึ พอเถอะนะ อย่าทำอะไรันเลย”มยอูอ้อนวอนนรหน้า่อนะเยหน้ามอใบหน้ามายเพื่ออวามเห็นใ้วยวาที่เ็มไป้วยหยาน้ำา่อนที่น้ำาเม็ใสะ่อยๆร่วลมาอาบแ้มเนียน
“พอั้นหรอ”อยูัฟันรออย่าโมโห่อนะผลัร่าบาใส่ประูเ็มแร
เพี๊ย
“แบอให้ันพอเหรอ”อยูห่ามือบลไปบนใบหน้าน่ารัเ็มแร้วยวามโรธแ้น
เามอใบหน้าหวานที่มีเลือสีแสไหลออมาามุมปาอย่าสะใ
มือเรียวสวยเอื้อมมือไประาใบหน้าอมยอูให้หันลับมา่อนะบีบเ้าที่แ้มทั้สอ้าแน่น
“ฮึ อ่อย”มยอูพยายามิ้นรนัื่นเมื่ออยูระาุนอนอเาเ็มแรนผิเนียนสวยเป็นรอยถลอ
มยอูหลับาล้วยวามเ็บปว
“ถ้าแิว่าันะบ่ายๆแ็ไ้แ่ฝันไปเถอะ”อยูพู้วยเสียหนัแน่น่อนะปรับเบาะที่มยอูนั่อยูให้เอนลแล้วามไปทาบทับร่าบาที่ำลัหลับาสะอื้นร้อไห้
“นเลวอย่าแสัวันรรมมันะามทัน
โอ๊ย”มยอูมอหน้าอยู้วยวามเลียั่อนะ้อร้อออมา้วยวามเ็บปวเมื่อมือเรียวบีบเ้าที่ออเาเ็มแร
นเาหายใไม่ออ
อยูมอร่าบาที่ิ้นทุรนทุราย้วยวามสะใ่อนะ่อยๆลายมือออาลำอาว
“ั้นรรมมัน็ามทันพวแ่อนะมาถึันล่ะ
เพี๊ย”มือเรียวสวยบลไปที่ใบหน้าน่ารัอีรั้หลัาพูบ
ใบหน้าหล่อัเ้าที่ลำอาวอย่าแรนมยอูน้ำาร่วร่าบาิ้นเพื่อให้หลุพ้นาเสือร้ายแ่เา็สู้วามเนัออยูไม่ไ้
มือเรียวสวยเปลี่ยนับแนเล็รวบไว้ในมือเรียวส่วนอี้า็ัารเสื้อผ้าอนและนใ้ร่า่อนะลมือมอบวามเ็บปวและทรมานให้ับมยอูให้สมับวามับแ้นใที่เามี
ท่ามลาวามมือสนิทมีรถันหนึ่ที่ออยู่ในอยเปลี่ยนย่มอย่ารุนแรามแรอนที่อยู่ในรถ
เสียร้อไห้อย่าเ็บปวัึ้นอย่าไม่าปะปนับเสียรา่ำอนป่าเถื่อนที่ำลัรัแร่าายบอบบาให้บอบ้ำนหมเรี่ยวแรที่ะ่อสู้ับสัว์ร้าย
พอสุสมับร่าายอมยอูนพอใเา็ให้ลูน้อมาพาัวอมยอูลับไปที่บ้านแ่ในระหว่าที่ลูน้อำลัอุ้มมยอูึ้นไปบนรถอีันอยู็นึอะไรสนุึ้นมาไ้
“เี๋ยว”อยูเรียลูน้อไว้ “เอามันไปทิ้ไว้แถวๆบ้านนั้นแหละแ่อย่าให้มันใล้มานัเี๋ยวมันะามพวเราไ้่าย”
“ในสภาพนี้หรอรับนาย”ลูน้อถามผู้เป็นนายพรามอมยอูที่สลบอยู่บนรถู้อย่าเวทนา
“ใ่”พอสั่เสร็็เินลับไปที่รถอน่อนะับออไป
“หึ
พรุ่นี้แะไ้มาเอสภาพลูายแนอนอย่าหมาี้เรื้อน้าถนน”อยูพูึ้นมา้วยวามสะใเมื่อมอออไปเห็นมยอูนอนอยู่้าทาบริเวใล้บ้านออีฝ่าย้วยสภาพยับเยินหลัาที่เาับรถลับมาูผลานอลูน้อ
บนร่าายบาที่เพียุนอนที่ารุ่ริ่ ใบหน้าบอบ้ำรมุมปาสวยมีราบเลือ
ผิวเนียนสวยเ็มไป้วยรอยเียว้ำ
ร่อทามีราบเลือและหยาวามไร่อเาไหลออมาไม่หยุนเปรอเปื้อนาเนอนออีฝ่าย
อยูยยิ้มอย่าพอใับภาพรหน้า่อนะับรถออมา
“เี๋ยวนะ ถ้าไอ้มูนยอมันเห็นสภาพเ็นี้เรา็ะยิ่เ้าถึเ็นี้ยาน่ะสิ
โถ่เว๊ย”อยูทึ่หัวัวเอ้วยวามเ็บใ่อนะโทรศัพท์โทรหาลูน้อให้มาเอาัวมยอูไปไว้ที่อนโอเา
เพราะถ้าิม
มูนยอเห็นสภาพลูายยับเยินนานี้็ะยิุ่มันมยอูแน่นหนาึ้นเ้า็ะยิ่เ้าถึัวพวมันยา
เพราะั้นเาวรเล่นสนุับมยอูไปพราๆ่อน่อนะมอบวามเ็บปวให้พวมันอย่าสาสม
“ไปไหนมาหรอยู”เสียอร่าเล็บนเียเอ่ยถามเมื่อเห็นนรัลับึ้นมานอนบนเียหลัาหายไปเือบสอั่วโม
“พี่ทำให้เราื่นหรอ”อยูถามนรัแล้วโอบร่าเล็เ้ามาอไว้้วยวามรั
“อืม แล้วไปไหนมา”อูฮยอนถามอีรั้เพราะหลัาที่เ้านอนไ้ไม่นานเา็รู้สึอยาเ้าห้อน้ำแ่พอื่นึ้นมาเา็ไม่เห็นอยูแล้วโทรหาอีฝ่าย็ไม่รับ
ออไปหาในห้อรับแ็ไม่เอเา็เลยลับมานอนรอ แ่พอะนอน็นอนไม่หลับเพราะเป็นห่วอีนที่อยู่ีๆ็หายไป
“พอีที่สนามแ่รถมีปัหานิหน่อยน่ะ”อยูอบอูฮยอนึพยัหน้ารับอย่าไม่สสัยอะไร่อเพราะิารออยูทั้หม
สนามแ่รถมีปัหาบ่อยที่สุเพราะเป็นเรื่อเี่ยวับารแ่ันและารพนัน
ถ้าเิารุยันอย่าไม่ลัวอยู็ะ้อไปุมเอลอ
“อย่าหายไปแบบนี้อีนะ”เสียอู้อี้ที่พูอย่าอออ้อนทำเอาอยูยิ้มายี้วยวามเอ็นูมูโ่หอมลบนลุ่มผมสีำอร่าเล็และระับอ้อมแนให้แน่นึ้นว่าเิน้วยวามหวแหน่อนะเ้าสู่ห้วนินทาไปพร้อมๆัน
“อะ โอ๊ย”เสียร้อ้วยวามเ็บปวัึ้นเมื่อร่าบาที่นอนสลบไสลอยู่บนเียยับร่าาย
วาลม่อยๆลืมาึ้นมา็พบับห้อที่ไมุ่้นา
มยอูพยุร่าายัวเอให้ลุึ้นนั่้วยวามลำบาฟันมบลบนริมฝีปาร่าแน่นเพื่อ่มวามเ็บปวแ่็ไม่ไ้่วยอะไร
“ฮึ ทำไมัน้อมาเออะไรแบบนี้้วย
ฮื่อ”มยอูันเ่าึ้นมาออย่าหมหนทาอนนี้เาิอะไรไม่ออไม่รู้ะทำอะไร่อนี
เหุาร์ที่เิึ้นมัน่อยๆัินหัวใและวามรู้สึอเา
โลที่เยสใสและเ็มไป้วยวามรัอนในบ้านและนรอบ้า
บันี้ลับลายเป็นโลที่อ้าว้าไม่มีใรสามารถพาเาหลุพ้นไปานรนี้ไ้
ในเมื่อเาไม่สามารถพูอะไรเี่ยวับเรื่อนี้ไ้เลย
๊อ ๊อ
“อเ้าไปนะรับ”เสียเาะประูและเสียนุ่มทุ้มัึ้น่อนที่ร่าสูอใรบานะเปิประูเ้ามา
วามมอร่าบาที่นั่อัวเอ้วยสายาเรียบๆ่อนะวาอใ้ำเป็นที่ถือเ้ามาลบนเีย
“ผมเอาเสื้อผ้าับอใ้มาให้
ัารัวเอะแล้วเี๋ยวผมะไปส่”พอพูบายนนั้น็หันหลัเินออาห้อไป
มยอูิว่าะเป็นนออยูที่ส่มาอยุมเา มยอูสูหายใเรียสิให้ับัวเอ่อนะพยุร่าบอบ้ำอัวเอเาไปำระราบสปร้วยวามยาลำบา
Next
-6-
ความคิดเห็น