Impossible Love รักนี้เป็นไปไม่ได้ ถ้าไช่มีนาย

ลำดับตอนที่ #1 : at the first....

'เฟร์รี่.....เฟร์....เฟร์ลูก ~~ 7โมงแล้วน้ะเดี๋ยวนั่งรถไม่ทัน วันนี้เปิดเทอมวันแรกน้ะลูก'

หือ?เกิดอะไรขึ้น...ใครมาโวยวายแต่เช้าวะ
....เอ๊ เดี๋ยวก่อน เสียงคุ้นๆเลย แม่หนิ เค้าบอกว่าไรน้ะ.......7โมงแล้ววววว 0_0
ฟึบ!!
ฉันรีบทีบกองผ้าห่มออกจากตัวและรีบคว้านาฬิกาที่อยู่บนหัวเตียงมาดู
ชัดเลย.... เข็มยาวชี้ตรงที่เลขเจ็ดตรงเป๊ แล้วฉันยังไม่ได้แต่งตัวเล้ย
รถไปโรงเรียนจะมีอีกทีตอน 7.15 โอ้ว ช้าไม่ได้และ รีบๆๆ!!
จากนั้นฉันก็เด้งตัวออกจากเตียงทันที และพุ่งตรงดิ่งไปในห้องน้ำ
ห้องน้ำบ้านฉันอยู่ตรงข้ามกับห้องนอนฉัน และทันใดที่เปิดประตูก็เจอ 'โฟ๊ค' น้องชายสุดกวนของฉันเอง
ฉันมีน้องชาย2คน อีกคนน้องเล็กชื่อแฟร้งค์ บุคลิคนิสัยต่างๆ แตกต่างจากโฟ๊คมากเหลือเกิ๊น
แฟร้งค์ ทั้งเรียนเก่ง นิสัยดี ไม่เคยก่อเรื่องให้เราเป็นห่วง และยังเป็นนักเรียนดีเด่นของโรงเรียนด้วย
แฟร้งต้องออกจากบ้านก่อนใครทุกเช้า เพราะต้องไปรับจ้างแจกใบปิวหน้าโรงเรียน

'ตื่นแล้วอ่อไออ้วน? นอนเป็นหมูเลยน้ะ ว๊ายตายแล้วเหลืออีกสิบนาทีแล้วน้ะฮะคุณพี่' โฟ๊คชี้นาฬิกาและทำท่าทางเหมือนตุ๊ดซี่ที่สุดจะกวน และมองอย่างย้อเย้ย

'นี่โฟ๊ค ฉันขี้เกลียดทะเลาะกับเธอหละ ไปไกลๆฉันจะสายแล้ววววว' ว่าจบด้วยอารมณ์ขี้หงุดหงิดของฉัน ถึบส่งน้องรักลงบันใดอย่างเต็มเหนี่ยว แหะๆ 

'โอ้ยยยย แม่ครับ ดูพี่เฟร์สิ ถึบผมอ่าคร้าบบบบ ฮือๆ T0T ' เสียงโฟ๊คใต้บันใดยังโวยวายไม่เลิก เห้อ สมแล้วหละ :D

เอิ่มแนะนำตัวเองก่อนดีกว่า....ฉันชื่อ เฟร์รี่ ปีนี้อายุ 18 กำลังเรียน ม.6 สถานะโสดค่ะ :D 
นิสัยดีเริศ ร่าเริง แจ่มใส บ้าบอ(?) แรงเยอะ ขี้หงุดหงิด
หน้าตาฉันหรอ....เอิ่ม บางเอิญว่าพ่อฉันที่หายไปเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-ไทย ด้วยที่ฉันเป็นลูกเฉียด ฉันก็เลยหน้าตา
หมวยๆ และผิวขาวเป็นธรรมชาติค่ะ โชคดีที่ฉันตาโตเหมือนคุณแม่ :)

สิบนาทีผ่านไป....

ฉันอาบน้ำแต่งตัวกินข้าวอย่างกะจรวด สวัสดีแม่เสร็จ ฉันก็รีบหิ้วน้องชายออกมาจากบ้านอย่างรวดเร็ว
เพราะมัวแต่จะทะเลาะกับอีโฟ๊คว่าใส่ถุงท้าวสีไรดีก็ปาไป3นาทีแล้ว
ฉันและโฟ๊คยืนรอรถที่มาตรงเวลาเสมอที่ป้าย
ก้มมองนาฬิกาที่พึ่งถอยใหม่  เพื่อต้อนรับเปิดเทอม ก็เลยมา 4 นาทีแล้ว
เอ๊ แต่ปกติก็มาไม่ช้าหนิ แต่บางทีก็เร็วเกิน.... เห~~ หรือว่ามันผ่านไปแล้วววววว >0<

"หนูๆ รออะไรกันอยู่เรอะ?" ป้าที่กวาดพื้นอยู่หน้าร้านค้าถามขึ้น

"อ๋อ หนูกำลังรอรถไปโรงเรียน ซีวิลเบีย อยู่อ่าค่ะ"

"ฮ่าๆๆ หนูเอ้ย รถสีฟ้า ซีเบียซีแบะอะไรนั่นไปเมื่อกี๊นี่เองหนะ" ป้าหัวเราะเบาๆ และก้มหน้ากวาดพื้นต่อ

โอ้ยยยตายแล้ว ทำไงเนี่ย!! ทำไมวันนี้ต้องให้หนูซวยแต่เช้าคะพระเจ้า ~~~ T^T

ชิ้ง !! - -++ ตอนที่ฉันกำลังคอมเพลนกับพระเจ้าอยู้ สายตาก็สะดุดกับจักยานคนนึงที่จอดอยู่หน้าร้าน
ฉันรีบส่งสันยานให้เจ้าโฟ๊คที่ยืนฟังเพลงอยู่ พอโฟ๊คเห็นฉันก็รีบวิ่งมาแล้วปั่นจักยานคันนั่นมาทางฉัน
"หนูขอยื้มก่อนน้ะป้า เดี๋ยวเอามาคืนค่าาาาาา"
"โอ้ย ไอหนู กลับมาๆ นั่นของป้าน้าาาาาา T0T" ป้าต้องเสียใจนาดนี้เลยหรอ อโหสิกรรมให้หนูน้ะ หนูรีบ :p

เพราะฉันเล่งโฟ๊คเหมือนด้วยการตบหัว มันเลยปั่นมาได้เร็วมากกกก เยี่ยมจังน้องข้า :)
เฉียดฉิวเองน้ะเนี่ยยยยยยย > < เกือบสายสะแล้วเรา....

บ้านฉันไม่มีตังมากพอที่จะส่งฉันเรียนโรงเรียนแพงหรูหราอะไรมากมาย แต่โรงเรียนที่ฉันและน้องๆเรียนอยู่ก็หรูพอสมควร เพราะโรงเรียน ซีวิลเบีย มีเปิดโครงการสนับสนุนเด็กเรียนดี เรียนเก่ง ได้เข้าเรียนได้โดยค่าเทอมลดไปตั้ง 80% และโชคดีที่ฉันและน้องๆมีหัวสมองดีที่พ่อแม่ให้มา ก็เลยสอบเข้าโรงเรียนเอกชนหรูแห่งนี้ได้อย่างชิลๆ ^^~

ป้างงงง~
ฉันยังไม่ทันก้าวเข้าห้องโดนอะไรไม่รู้ปาเข้าหน้าเต็มๆ โอ้ย เจ็บชะมัด >_<

"ใครว้า!!! เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง บ้าปะเนี่ย !^%**&(*%^$" ยังไม่ทันลืมตาฉันก็บ่นเป็นชุด ด้วยความรู้ดีของเพื่อนร่วมห้องรู้ว่าฉันเป็นคนขี้บ่นมาก เพราะฉะนั่นไม่ค่อยมีใครกล้าทำให้ฉันของขึ้น

"ขอโทษน้ะครับ พอดีว่าผมเล่นกับเพื่อนอ่าครับ ผมชื่อทิววิค คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ?" เสียงใครว้าเนี่ย...คนอะไรชื่อทีวี?....นัทหรอ ไม่ใช่น้ะ เอ๊ หรือว่า ไอบอล ?_? ที่รู้มันแสบจนลืมตาไม่ได้อ่าาาาา

หลังจากฉันตั้งสติได้ก็ค่อยๆลืมตาขึ้น...
"โอ้ยเจ็บ นี่เธอ รู้มั้ยเนี้ยว่าเล่นอะไรในห้องแบบนี้มันอันตราย แล้วถ้าคนอื่น...... =[]= " นี่ใครกัน ทำไมมีเทมินอยู่ในห้องเราด้วยยยยยย หล่อมาก!!! ผมสีดำปนเทาๆ นัยน์ตาสิน้ำตาล สูงมาก (ฉันต้องเงยหน้ามอง)  จมูกโด่งแบบน่าขนลุก และปากน้อยๆที่น่าจูบชะมัด >///<

"อย่ามองผมอย่างงั้นสิครับ หน้าผมเขียวอะไรไว้หรอ? ^^" " อ๊ายยยยย เทมินพูดกับฉันแล้ววววว

ขอโทษค่ะตอนนี้สมองฉันเออเร่อกะทันหัน ขอไม่แสดงกิริยาอะไรใดๆทั้งสิ้น โอเว่อ >..<

"นี่แก เฟร์!!! ยืนทื่อเป็นบ้าอยู่นั่นแหละ เป็นอะไรมั้ย เจ็บป่าวห๊ะ" และเสียงที่ทำให้ฉันมีสติขึ้นคือเสียงของเพื่อนซี้ฉันซีน่า เดินมาแตะที่หน้าผากฉัน เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยประถม

พอฉันฟื้นสติฉันรีบรากซีน่ามาข้างๆทันที "แก!!ตอบมาด่วน คนชื่อทีวีมาอยู่ห้องเราได้ไงกันหาาาาา"

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ซีน่าขำเอนหน้าเอนหลัง (เชอะขำตายเลยแก -^-)
"เค้าชื่อ ' ทิววิค' เป็นเด็กใหม่ห้องเรา นิสัยดีน้ะ น่ารักด้วย ถ้าฉันไม่ได้มีไอนัทน้ะป่านี้ฉันจีบมันนานและ ห้าๆ ส่วนนี่เซอร์รัส เด็กใหม่เหมือนกัน เค้าทั้งคู่กำลังจะมาเรียนที่นี่เพื่อเอาวุฒิของโรงเรียนเราไปรับลองที่ทำงานหลังจบหนะ"
ซีน่าพูดไปลากฉันไปข้างๆ คนชื่อ ทีวี เห้อ มองใกล้ๆยิ่งดูหล่อยั่วใจจริงๆ

ทีวียื่นมือให้เรา และส่งยิ้มกว้างๆให้ฉัน เชิงเป็นว่าจะเช็คแฮนด์กับฉัน หึ จะบอกให้ฉันจับแล้วไม่ปล่อยน่ะเฟ้ย ห้าๆๆ
"ฝากตัวด้วยน้ะครับผม เอ้อแล้วเธอชื่อไรหรอครับ ^^ " รอยยิ้มแบบนี้ละลายทั้งใจเลยยยย >///<

"เอิ่ม....ฉันชื่อเฟร์รี่ค่ะ ยินดีที่รู้จัก :) " ฉันเป็นคนไม่ค่อยแสดงตัวตนออก และเฟคเก่งด้วยหละ อิอิ ฉันก็ส่งยิ้มให้กลับ

"หึ...ชื่อก็ออกจะน่ารัก ไม่น่าเชื่อว่าไม่มีปัญญาจ่ายค่าเทอม" คนที่นั่งอยู่ที่ชื่อเซอเซอะไรนั่นพูดขึ้น หึมมมม เงียบๆก็ไม่มีใครว่าหรอกน้ะ ยิ่งดูถูกฉัน อย่างงี้ต้องขึ้น

"นี่นายเซอเซ!! แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ ฉันมีสมอง ฉันสอบเข้าได้ นายจะทำไม รวยแล้วมันทำ.....=[]= "
พูดยังไม่ทันจบ อีตาบ้านี่ลุกจากเก้าอี้อย่างรวดเร็วแล้วยืนอยู่ที่หน้าฉันอย่างใกล้ชิด ซูมๆๆ
ผมสีน้ำตาลเข้ม จมูกเป็นสันอย่างธรรมชาติ ปากแดงเหมือนเชอรี่ ขาวสุง ถ้าทีวีเป็นเทมิน คนนี้คงเป็นยูโนว >///<
*0* โอ้วววม่ายยยย คนนี้ปากน่าตบอย่างงี้ทำไมหล่อลากใส้ยิ่งกว่าพี่เก้า-จิรายุ อีกเนี่ยยยยย

"สวัสดีครับ....ผมชื่อเซอร์รัส ยินดีรู้จัก หลังจากวันนี้คงมีอีกหลายเรื่องต้องมาคุยกันหน่อยสิน้ะ หึหึ" ว่าจบเค้าก็หมุนตัวกลับที่นั่ง ปล่อยให้ฉันยืนงงอึ้ทื่อเหมือนท่อนไม้ ส่วนยัยซีน่าก็เมาท์กับทิววิคไม่หยุดเลย ไม่สนว่าฉันเป็นยังไงเล้ย

เห้อออ นี่มันเกิดอะไรขึ้นหน่า....เซอร์รัส ทำไม....ต้องว่าฉันอย่างงั้นด้วย ทำไม มีอะไรต้องคุย ???