ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท
ปฐมบท
ผมเกิดมาเพื่อสิ่งนี้เพื่อรักที่แท้จริงของผม
“ฤดูหนาวที่กำลังผ่านพ้นไปผมกำลังเฝ้าตามหาเธอต่อไปถึงแม้จะต้องเจ็บอีกเท่าใดหัวใจมันก็ยังเรียกร้องโหยหาใครสักคนที่จะเข้ามาดูแลชีวิต และเข้ามาเป็นคนสำคัญของผม”
ผมชื่อคานะเด็กธรรมดา ๆหน้าตาธรรมดา ๆคนหนึ่ง ที่เฝ้าตามหารักแท้มาหลายปีแล้ว นับตั้งแต่ที่เริ่มก้าวเข้ามาเรียนชั้น ม.1 ผมรู้ดีว่ามันอาจจะเป็นช่วงเวลาที่ยังเด็กไปสำหรับผม แต่สำหรับผมที่ไม่เคยจะมีใครเข้าใจ และมาเอาใจใส่ผมเป็นสิ่งสำคัญ ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็ว่าได้ ผมเฝ้าค้นหาคนที่พร้อมจะมอบรักแท้นั้นให้กับผม ผมพึ่งระลึกอยู่ในใจดวงน้อย ๆของผมอยู่เสมอว่าต้องมีสักคน และสักวันที่จะมอบสิ่งที่ผมต้องการได้...
วันเวลาผ่านไป 6 ปีเต็ม ๆผู้หญิงหลาย ๆคนผ่านเข้ามาในชีวิตแต่พวกเธอเหล่านั้นไม่เคยแม้แต่จะมอบความรักที่อบอุ่นกับผมแม้แต่น้อย มันเหมือนเป็นความรักที่พวกเธอมีให้กับสัตว์เลี้ยงที่บ้านเสียมากกว่า จนถึงวันสุดท้ายที่ผมจะเป็นเด็กมัธยมปลาย ต่อไปนี้ผมจะเติบโตขึ้นกว่าเดิม จะยืนอยู่ด้วยตัวเอง จะทำอะไรที่อยากจะทำมานาน ความทรงจำดี ๆในสมัยมัธยมจะยังคงอยู่กับผมอีกนานแสนนาน ลมหนาวพัดผ่านไปทุก ๆวันที่ผมต้องเดียวดายคนเดียวในวันก่อนปิดภาคเรียน ซึ่งปีนี้คงเป็นเช่นนั้นอีก ผมเพียงได้แต่หวังว่าการเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ ได้เข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัยแล้วชีวิตของผมมันอาจจะมีอะไร ๆที่ดีขึ้นก็ได้
และแล้วก็มาถึงวันเลี้ยงส่งที่โรงเรียนจัดให้กับนักเรียนที่จบการศึกษาในปีนั้น ๆ เพื่อนต่างมากันพร้อมหน้าพร้อมตา ถึงแม้จะขาดหายไปหลายคนก็ตามอากาศวันนั้นหนาวกว่าทุก ๆวันทุกคนต่างร่วมกันสนุกสนานกันเป็นวันสุดท้ายก่อนที่จะต้องจากกันไปเรียนในโรงเรียนแห่งใหม่ที่ทุกคนหวังกันไว้ บางคนก็อาจจะได้เจอกันมหาวิทยาลัยก็เป็นไปได้ สำหรับผมแล้ววันนั้นเป็นวันที่ผมอาจจะไม่เหงา เพราะได้อยู่กับเพื่อน ๆแต่ในใจยังคงคิดถึงเรื่องที่ครุ่นคิดมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ในใจลึก ๆมันเจ็บปวดร้าวเสมอ ๆที่คิดถึงเรื่องนี้ เพราะที่บ้านไม่เคยให้ความรักแก่ผมเสียมากมายเท่าไร ผมต้องมาอยู่หอพักคนเดียวในเมืองใหญ่ที่มีผู้คนสัญจรไปมายังคับคั่ง แต่ผมกลับไม่เจอเธอเสียที วันเลี้ยงส่งท้ายผ่านไปอย่างเงียบ ๆพร้อมลมหนาว พัดผ่านคราบน้ำตาที่อาบใบหน้าของนักเรียนทุก ๆคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ หลาย ๆคนก็ต่างกอดกันบ้าง จับมือกันบ้าง ผมก็เช่นกัน ผมบอกลาเพื่อน ๆ ทุก ๆคนของผมก่อนที่จะจากกันไปในคืนวันนั้น
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว 1 เดือนหลังจากนั้นการสอบเข้ามหาวิทยาลัยต่าง ๆก็ได้เริ่มขึ้น วันที่ผมเฝ้าคอย และตั้งใจท่องจำบทเรียน และหนังสือมาเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม ๆถึงผมจะเป็นคนที่หัวไม่ค่อยจะดี แถมยังชอบเล่นเกมส์อีกด้วย แต่การสอบครั้งนี้สำคัญต่อผมมาก จนทำให้ผมเปลี่ยนไปแต่ผมก็ไม่ได้ชอบอะไรแบบนี้สักเท่าไร วันนั้นผมก็รีบตื่นแต่เช้าตรู่ รีบไปที่สนามสอบที่ผมต้องไปสอบอยู่ไม่ไกลสักเท่าไร เดินชมวิวตามทางไปเรื่อย ก็เริ่มเห็นนักเรียนรุ่นราวคราวเดียวกันกับผม ต่างเปิดประตูบ้านออกมารีบเร่งเดินไปในทางเดียวกันกับผม คงต้องเป็นสอบเป็นแน่ เมื่อมาถึงสนามสอบผมเริ่มสอดส่องสายตาไปรอบ ๆห้องสอบ จนไปสะดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมยาวประบ่า หน้าคม ตาโต “โหยย!! ตรงสเปค” ผมคิดในใจครับ ผมจดจำใบหน้าของเธอคนนั้นไว้ทั้งหมด เอามาเป็นกำลังใจในการสอบครั้งนี้!! (ที่จริงมันไม่เกี่ยวกันเลยใช่ไหมเนี่ย - -!) เวลาที่รอคอยก็มาถึง เริ่มการสอบ ผมทำจนเสร็จและเริ่มหันไปมองคนอื่น ๆในห้องสอบหน้าตาแต่ละคนนั้นบ่งบอกถึงความเครียดในการทำเป็นอย่างยิ่ง (ใช่สิมันยากนี่นา - -!) ผมนั่งรอจนหมดเวลาทำข้อสอบ แล้วจึงส่งข้อสอบแก่เจ้าหน้าที่ “ขอให้นักเรียนทุกคนมาฟังผลการสอบผ่านในอีก 2 วันข้างหน้าค่ะ” เสียงประกาศดังขึ้นย้ำอยู่หลายรอบ ขณะที่ผมกำลังเดินออกมาจากห้องสอบผมเจอนางฟ้าคนนั้นของผมอีกแล้วแต่ก็คงได้แต่มอง แล้วรีบกลับบ้านไปนอนเอาแรงหลังจากที่อ่านหนังสือสอบอย่างหนักมาเป็นเวลานาน
2 วันผ่านไปผมรีบตื่นแต่เช้าเหมือนเดิมครับ แล้วรีบตรงไปยังสนามสอบเพื่อดูผล ที่จริงแล้วในใจอยากจะเจอเธอคนนั้นมาก ๆเลย แบบว่าเอาเก็บไปนอนฝันอยู่ ทั้ง 2 คืน แล้วก็เป็นอย่างที่หวังครับเจอเธอนั่งอยู่จริง ๆแต่อยู่กับเพื่อนครับ - -! ก็ได้แต่มองต่อไป จนถึงเวลาผ่านไปนานพอสมควรผู้คนที่เข้าร่วมการสอบต่างมาดูผลการสอบมากมาย แต่ไม่มีเพื่อน ๆของผมอยู่เลยเพราะเพื่อนผมส่วนใหญ่จะเป็นลูกคุณหนูมาก ๆเลยไม่ค่อยจะมาสอบในมหาวิทยาลัยของรัฐบาลเท่าไร ผมเริ่มมองหาชื่อของตัวเองบนบอร์ดซึ่งหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอซักที ผู้คนหลายคนต้องนั่งร้องไห้เพราะไม่มีชื่อตัวเองรวมทั้งเพื่อนของเธอคนนั้นเสียด้วย คนเริ่มน้อยลงทุกที ๆทำเอาผมเริ่มใจไม่ดีครับจนในที่สุด
“ 343218 อาซึมะ คานะ”
ผมหยุดคิดไปพักหนึ่งว่าที่คือชื่อผมหรือป่าวมันอยู่ในลำดับสุดท้าย มิน่าล่ะหาไม่เจอ ผมนี่ดีใจจนแทบจะร้องไห้เลยครับ เป็นคนสุดท้ายจริง ๆ ผมลืมความเหงาเมื่อครั้งฤดูหนาวไปหมด และตั้งตารอปีการศึกษาที่จะเปิดในอีก 3 เดือนข้างหน้า และเฝ้ารอเธอที่ผมค้นหามานานอีกครั้ง...
ผมเกิดมาเพื่อสิ่งนี้เพื่อรักที่แท้จริงของผม
“ฤดูหนาวที่กำลังผ่านพ้นไปผมกำลังเฝ้าตามหาเธอต่อไปถึงแม้จะต้องเจ็บอีกเท่าใดหัวใจมันก็ยังเรียกร้องโหยหาใครสักคนที่จะเข้ามาดูแลชีวิต และเข้ามาเป็นคนสำคัญของผม”
ผมชื่อคานะเด็กธรรมดา ๆหน้าตาธรรมดา ๆคนหนึ่ง ที่เฝ้าตามหารักแท้มาหลายปีแล้ว นับตั้งแต่ที่เริ่มก้าวเข้ามาเรียนชั้น ม.1 ผมรู้ดีว่ามันอาจจะเป็นช่วงเวลาที่ยังเด็กไปสำหรับผม แต่สำหรับผมที่ไม่เคยจะมีใครเข้าใจ และมาเอาใจใส่ผมเป็นสิ่งสำคัญ ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็ว่าได้ ผมเฝ้าค้นหาคนที่พร้อมจะมอบรักแท้นั้นให้กับผม ผมพึ่งระลึกอยู่ในใจดวงน้อย ๆของผมอยู่เสมอว่าต้องมีสักคน และสักวันที่จะมอบสิ่งที่ผมต้องการได้...
วันเวลาผ่านไป 6 ปีเต็ม ๆผู้หญิงหลาย ๆคนผ่านเข้ามาในชีวิตแต่พวกเธอเหล่านั้นไม่เคยแม้แต่จะมอบความรักที่อบอุ่นกับผมแม้แต่น้อย มันเหมือนเป็นความรักที่พวกเธอมีให้กับสัตว์เลี้ยงที่บ้านเสียมากกว่า จนถึงวันสุดท้ายที่ผมจะเป็นเด็กมัธยมปลาย ต่อไปนี้ผมจะเติบโตขึ้นกว่าเดิม จะยืนอยู่ด้วยตัวเอง จะทำอะไรที่อยากจะทำมานาน ความทรงจำดี ๆในสมัยมัธยมจะยังคงอยู่กับผมอีกนานแสนนาน ลมหนาวพัดผ่านไปทุก ๆวันที่ผมต้องเดียวดายคนเดียวในวันก่อนปิดภาคเรียน ซึ่งปีนี้คงเป็นเช่นนั้นอีก ผมเพียงได้แต่หวังว่าการเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ ได้เข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัยแล้วชีวิตของผมมันอาจจะมีอะไร ๆที่ดีขึ้นก็ได้
และแล้วก็มาถึงวันเลี้ยงส่งที่โรงเรียนจัดให้กับนักเรียนที่จบการศึกษาในปีนั้น ๆ เพื่อนต่างมากันพร้อมหน้าพร้อมตา ถึงแม้จะขาดหายไปหลายคนก็ตามอากาศวันนั้นหนาวกว่าทุก ๆวันทุกคนต่างร่วมกันสนุกสนานกันเป็นวันสุดท้ายก่อนที่จะต้องจากกันไปเรียนในโรงเรียนแห่งใหม่ที่ทุกคนหวังกันไว้ บางคนก็อาจจะได้เจอกันมหาวิทยาลัยก็เป็นไปได้ สำหรับผมแล้ววันนั้นเป็นวันที่ผมอาจจะไม่เหงา เพราะได้อยู่กับเพื่อน ๆแต่ในใจยังคงคิดถึงเรื่องที่ครุ่นคิดมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ในใจลึก ๆมันเจ็บปวดร้าวเสมอ ๆที่คิดถึงเรื่องนี้ เพราะที่บ้านไม่เคยให้ความรักแก่ผมเสียมากมายเท่าไร ผมต้องมาอยู่หอพักคนเดียวในเมืองใหญ่ที่มีผู้คนสัญจรไปมายังคับคั่ง แต่ผมกลับไม่เจอเธอเสียที วันเลี้ยงส่งท้ายผ่านไปอย่างเงียบ ๆพร้อมลมหนาว พัดผ่านคราบน้ำตาที่อาบใบหน้าของนักเรียนทุก ๆคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ หลาย ๆคนก็ต่างกอดกันบ้าง จับมือกันบ้าง ผมก็เช่นกัน ผมบอกลาเพื่อน ๆ ทุก ๆคนของผมก่อนที่จะจากกันไปในคืนวันนั้น
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว 1 เดือนหลังจากนั้นการสอบเข้ามหาวิทยาลัยต่าง ๆก็ได้เริ่มขึ้น วันที่ผมเฝ้าคอย และตั้งใจท่องจำบทเรียน และหนังสือมาเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม ๆถึงผมจะเป็นคนที่หัวไม่ค่อยจะดี แถมยังชอบเล่นเกมส์อีกด้วย แต่การสอบครั้งนี้สำคัญต่อผมมาก จนทำให้ผมเปลี่ยนไปแต่ผมก็ไม่ได้ชอบอะไรแบบนี้สักเท่าไร วันนั้นผมก็รีบตื่นแต่เช้าตรู่ รีบไปที่สนามสอบที่ผมต้องไปสอบอยู่ไม่ไกลสักเท่าไร เดินชมวิวตามทางไปเรื่อย ก็เริ่มเห็นนักเรียนรุ่นราวคราวเดียวกันกับผม ต่างเปิดประตูบ้านออกมารีบเร่งเดินไปในทางเดียวกันกับผม คงต้องเป็นสอบเป็นแน่ เมื่อมาถึงสนามสอบผมเริ่มสอดส่องสายตาไปรอบ ๆห้องสอบ จนไปสะดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมยาวประบ่า หน้าคม ตาโต “โหยย!! ตรงสเปค” ผมคิดในใจครับ ผมจดจำใบหน้าของเธอคนนั้นไว้ทั้งหมด เอามาเป็นกำลังใจในการสอบครั้งนี้!! (ที่จริงมันไม่เกี่ยวกันเลยใช่ไหมเนี่ย - -!) เวลาที่รอคอยก็มาถึง เริ่มการสอบ ผมทำจนเสร็จและเริ่มหันไปมองคนอื่น ๆในห้องสอบหน้าตาแต่ละคนนั้นบ่งบอกถึงความเครียดในการทำเป็นอย่างยิ่ง (ใช่สิมันยากนี่นา - -!) ผมนั่งรอจนหมดเวลาทำข้อสอบ แล้วจึงส่งข้อสอบแก่เจ้าหน้าที่ “ขอให้นักเรียนทุกคนมาฟังผลการสอบผ่านในอีก 2 วันข้างหน้าค่ะ” เสียงประกาศดังขึ้นย้ำอยู่หลายรอบ ขณะที่ผมกำลังเดินออกมาจากห้องสอบผมเจอนางฟ้าคนนั้นของผมอีกแล้วแต่ก็คงได้แต่มอง แล้วรีบกลับบ้านไปนอนเอาแรงหลังจากที่อ่านหนังสือสอบอย่างหนักมาเป็นเวลานาน
2 วันผ่านไปผมรีบตื่นแต่เช้าเหมือนเดิมครับ แล้วรีบตรงไปยังสนามสอบเพื่อดูผล ที่จริงแล้วในใจอยากจะเจอเธอคนนั้นมาก ๆเลย แบบว่าเอาเก็บไปนอนฝันอยู่ ทั้ง 2 คืน แล้วก็เป็นอย่างที่หวังครับเจอเธอนั่งอยู่จริง ๆแต่อยู่กับเพื่อนครับ - -! ก็ได้แต่มองต่อไป จนถึงเวลาผ่านไปนานพอสมควรผู้คนที่เข้าร่วมการสอบต่างมาดูผลการสอบมากมาย แต่ไม่มีเพื่อน ๆของผมอยู่เลยเพราะเพื่อนผมส่วนใหญ่จะเป็นลูกคุณหนูมาก ๆเลยไม่ค่อยจะมาสอบในมหาวิทยาลัยของรัฐบาลเท่าไร ผมเริ่มมองหาชื่อของตัวเองบนบอร์ดซึ่งหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอซักที ผู้คนหลายคนต้องนั่งร้องไห้เพราะไม่มีชื่อตัวเองรวมทั้งเพื่อนของเธอคนนั้นเสียด้วย คนเริ่มน้อยลงทุกที ๆทำเอาผมเริ่มใจไม่ดีครับจนในที่สุด
“ 343218 อาซึมะ คานะ”
ผมหยุดคิดไปพักหนึ่งว่าที่คือชื่อผมหรือป่าวมันอยู่ในลำดับสุดท้าย มิน่าล่ะหาไม่เจอ ผมนี่ดีใจจนแทบจะร้องไห้เลยครับ เป็นคนสุดท้ายจริง ๆ ผมลืมความเหงาเมื่อครั้งฤดูหนาวไปหมด และตั้งตารอปีการศึกษาที่จะเปิดในอีก 3 เดือนข้างหน้า และเฝ้ารอเธอที่ผมค้นหามานานอีกครั้ง...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น