คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - จุดเริ่มต้น -
- จุดเริ่มต้น –
“ฉันจะไม่ยอมเด็ดขาด!!”ร่างบางเรือนผมสีแดงที่ถูกมัดเป็นทรงทวินเทลว่า นัยน์ตาเต็ม
ไปด้วยความกล้า จับปืนอย่างเชี่ยวชาญ นัยน์ตาจ้องไปยังศัตรูของตน
‘ทาคาฮิโระ ริคุนะ’ คือชื่อของเด็กสาววัย 15 ปี คนนี้ เด็กสาวที่เกิดมาพร้อมกับสิ่งที่
เรียกว่า พลังจิต ซึ่งเป็นพลังที่เหล่าสังคมไม่ยอมรับ และสิ่งที่เธอเผชิญอยู่คือ องค์กร ที่จะจับตัว
เธอไปทดลอง พวกเขาคิดจะจับเธอไปทดลองเพื่อหาวิธีเอาพลังของเธอไป
เพื่อให้กำเนิดอาชญากรในโลก
“ยอมสะดีๆ”ชายชุดดำว่าก่อนจะ.. “อ๊าก!”เสียงกรีดร้องจากกระสุนนัดแรกที่ยิง
เข้าที่ขาข้างซ้าย เต็มไปด้วยความเจ็บปวดยากจะบรรยาย
“ออกไปจากที่นี้สะแล้วอย่ามายุ่งกับฉันอีกไม่งั้นคราวหน้าฉันจะไม่ยิงแค่เฉียดแต่จะฆ่า
แกสะ!!!”เด็กสาวว่าทำให้ชายคนนั้นต้องถอยกลับ
นั้นคือสาเหตุที่เธอย้ายโรงเรียนมาอยู่ไรมง โดยปกปิดเรื่องพลังจิตไว้ วันนี้ก็เหมือนทุกๆ
วัน เธอยังคงสีหน้าเรียบนิ่ง เฉยชากับทุกสิ่ง
“เจ้าคาริยะเอามือออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!”เสียงโหวกเหวกโวยวายแต่เช้าทำเอาสาวเจ้า สะดุ้ง
ตกใจแต่ก็พยายามทำสีหน้าเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร ก่อนสายตาจะกวาดตามองไปยังต้นเสียง
เป็นเหมือนเคยที่เธอจะเห็นคนในห้องอย่าง ‘คิริโนะ รันมารุ’ ทะเลาะกับ..ใครนะ? ถ้าจะไม่ผิดก็
‘คาริยะ มาซากิ’ ซึ่งเป็นรุ่นน้อง อันที่จริงเธอก็คิดว่าการที่คนในห้องเธอจะโกรธก็ไม่ใช่เรื่อง
แปลก แต่? เธอจะมายืนคนทะเลาะกันทำไมล่ะเนี่ย เมื่อมาคิดดูดีๆแล้วมันเป็นการ
เสียเวลาชัดๆ เธอจึงคิดจะเดินหลบฉากออกไป....
เวลาเรียนคาบชั่วโมงประวัติศาสตร์คือช่วงที่เธอเบื่อที่สุด กับการที่อาจารย์คนนี้ชอบร่าย
ยาวในเรื่องของบุคคลสำคัญ สถานที่ และอื่นๆ ที่ทำให้นักเรียนเกินครึ่งห้องต้องหลับ เพราะ
นิทานกล่อมเด็กเรื่องหนึ่ง(??)
เสียงอ๊อดบอกเวลาพักดังขึ้นทำให้นักเรียนหลายคนดูร่าเริงขึ้นมาเลยทีเดียว เธอลุกจากที่
นั่งก่อนจะเดินออกไปจากห้องพร้อมรายงานที่จะนำไปส่งในวิชา ภาษาญี่ปุ่น ซึ่งรายงานนั้น
สำหรับเธอถือว่าง่ายทีเดียว เนื่องจากเธอสามารถพูดได้5ภาษา ได้แก่ ญี่ปุ่น ไทย อังกฤษ จีน
อิตาลี และ โรมัน นอกจากนั้นก็งูๆปลาๆ
คาบสุดท้ายของวันนี้จบลงด้วยวิชาภาษาอังกฤษ เธอเดินออกจากห้องพร้อมกระเป๋า ของ
ตนเอง สัญชาตญาณของเธอรู้สึกแปลกๆตั้งแต่เช้าเธอพยายามเดินเลี่ยงไปยังหลังโรงเรียน เป็นดั้งที่คาดเอาไว้ มีผู้ชายราวๆ 5 คน โผล่หัวออกมา
เธอเร่งฝีเท้าหนีขึ้น
‘พวกมันตามมาถึงที่นี้แล้ว’
ซึ่งทุกคนถืออาวุธมาพร้อม..... เธอเองก็สงสัยเหมือนกันว่าตัวเองเอาปืนไปเก็บที่ไหน
ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่า...เมื่อสอง สามวันที่ผ่านมาเธอทำกุญแจที่เอาไว้เปิดลิ้นชักที่ใส่ปืน
ไว้หาย ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอไม่สามารถนำปืนกระบอกนั้นมาป้องกันตัวเอง
‘ถือมีดมา 3 อีก 2 ไม่มี แต่ก็ใช่ว่าพวกนั้นจะไม่มีปืน’
ในหัวสมองของอัจฉริยะอย่างเธอพยายามคำนวณและหาความเป็นไปได้ในการเอาตัว
รอดในสถานการณ์นี้
‘ฉันต้องใช้พลังนั้นจริงๆเหรอเนี่ย’
ปกติแล้วพลังจิตของเธอจะเอาไว้ใช้ในยามฉุกเฉินเท่านั้น แต่ในสถานการณ์นี้เธอมี
โอกาสได้ สายตาของอัจฉริยะกวาดตามองไปหาสิ่งที่น่าจะป้องกันตัวได้
ลูกฟุตบอล....นั้นโอเค
ก่อนที่ดวงตาสีแดงๆจะเปล่งแสง ลูกฟุตบอลลูกนั้นลอยขึ้นมา ก่อนที่มันจะไปกระแทก
กับร่างของชายชุดดำทั้ง 5 ด้วยอย่างแรง มีดที่หล่นจากมือของหนึ่งในนั้นทำให้เธอ ใช้พลังจิต
นั้นให้มีด บินไปแทน ซึ่งแน่นอนพวกนั้นหนีกันเป็นพัลวัน
“ทำได้ยังไง??” เสียงตกใจของเด็กหนุ่มคน หนึ่งทำให้เธอที่กำลังจะหลับตาต้องตื่น
ขึ้นมา....
เด็กคนนั้นที่แกล้งคนในห้องเธอเมื่อเช้านี้นิ?
“เห็นแล้วเหรอ...”เธอถามกลับอย่างสงสัย
กลัว...กลัวจะถูกมองว่าเป็นตัวประหลาด.....
“รุ่นพี่ชื่ออะไร?”
อีกฝ่ายกับถามคำถามอื่นแทนการให้คำตอบ
“....ไม่จำเป็นต้องรู้....”
“เอาดีๆนะรุ่นพี่”อีกฝ่ายว่าและยื่นใบหน้าที่ดูเจ้าเล่ห์เข้ามาใกล้ๆเธอ “ทาคาฮิโระ....”เธอ
ตอบแค่นามสกุลไป ไม่มีกฎข้อไหนบอกให้เธอต้องบอกชื่อจริงนี้
ทำให้อีกฝ่ายยื่นใบหน้าออกไป
“แล้วเมื่อกี้?”
“ก็แค่พลังของตัวประหลาดล่ะนะ...”เธอรีบตอบตัดบท อีกฝ่ายดูอึ้งๆ กับคำพูดที่เธอบอก
ว่าเป็นตัวประหลาด....
แต่ก็ต้องปัดความคิดออกไปเพราะดวงตาสีแดงที่เขาเห็นอยู่นั้นถูกปิดสนิท...
ความคิดเห็น