ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความโดดเดี่ยวที่หายไป และ จุดเริ่มต้นของคำว่าเพื่อน
ความเศร้าโศกครอบงำตัวของเดวอร์อยู่นานนับปี เดวอร์เป็นเด็กที่มีมีอายุเพียงแค่ 14ปี เค้าลองไปสมัคเป็น knight อยู่หลายครั้ง แต่เค้าก็ไม่ผ่านการทดสอบสักครั้งเลยต้องกลับมาด้วยร่างกายที่บอบช้ำทุกครั้ง
หลายวันมาแล้วที่ที่เค้าพยายามฆ่า poringสัตว์ประหลาดตัวน้อย เพื่อจะฝึกฝีมือตัวเองให้เก่งกาจขึ้นเค้าพยายามที่จะฝึกทักสะหลายทักสะเวลาที่ต่อสู้อยู่กลับ poring แต่ดูเหมือนว่าความสารมาถของเค้าก็ไม่ได้เพิ่งมากขึ้นสะเท่าไรเลย คณะที่เดวอร์กำลังลังเลอยู่ว่าจะเข้าโจมตีใส่ rockerตั๊กแตนยัก ที่อยู่ข้างหน้าดีหรือเปล่า เค้าก็ได้เหลือบไปเห็นเด็กหญิงคนหนึงอายุคงไกล้เคียงกับเค้า เธอกำลังต่อสู้อยู่กับ rockerอย่างดุเดือด แต่ดูถ้าเธอจะไม่รอด เดวอร์ไม่รีรอ เค้ารีปวิ่งเข้าไปช่วยเธอจนฆ่าrocker ได้สำเร็จ แต่แทนที่เค้าจะได้คำขอบคุณเค้ากับโดนว่า
\"นี่เธอมาช่วยทำไมยะ-*-คิดว่าฉันจะสู้ไม่ได้น่ะสิฉันน่ะไม่เหมือนเธอหรอก เธอน่ะน่าสังเวชจิง ดูสรรูปสิ เป็นขอทานหรอ ฮ่าๆๆๆ ชั้นน่ะต่อให้ไม่ต้องให้เธอมาช่วยก็สามารถจัดการได้ยะวันหลังน่ะหัดดูตัวบ้าง ยี้ไปล่ะสกปรก\"
เดวอได้แต่ก้มหน้าก้มตาฟังคำพูดที่เยี่ยบย้ำหัวใจ เป็นคำพูดที่เค้าได้ยินบ่อยๆ แต่ล่ะครั้งมันย้ำเตือนหัวใจของเค้ามากขึ้นทุกวันๆว่าเค้ามันไม่มีค่าอยู่ไปก็เท่านั้น
\"ไปไกลๆไปลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่\"
ประโยคนี่ทำไห้น้ำตาของเค้าหลั่งออกมาไม่รู้ตัว หลายครั้งแล้วที่เค้าพยายามจะช่วยคนโดยไม่คิดถึงสิ่งตอบแทนไดๆ แต่กลับโดนด่า โดนว่า อาจจะเป็นเพราะเค้าไส่เสื้อสกระปกเลยไม่มีคนยัยดีหรืออาจเป็นเพราะคนทั้งโลกลำเอียงเค้าคนเดียว คนทั้งโลกก็ยังนี่แหละดูคนก็ดูกันแค่ที่ภายนอกไม่เคยคิดที่จะดูถึงภายในเลย เค้าคิดในใจพรางร้องไห้เล็กน้อยอยู่คนเดียวอย่างเงี่ยบเหง่า เด็กหญิงคนเมื่อกี้เดินจากเค้าไปแล้วทิ่งเค้าอยู่คนเดียว ไม่มีใคร
\"นี่เธอ\"
เสียงนึงทำไห้เดวอร์ถึงกับสดุ้งเค้ารีปเช็ดน้ำตาแล้วหันไปมอง เค้าพบเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับเค้า แต่งตัว เหมือนชาวบ้านธรรมดา แต่ไม่สกระปกเหมือนเค้า หน้าของเด็กสาวทั้งขาวเนียน ผมสีทองของเธอยาวสลวยถึงกลางหลัง เธอดูหน้ารักมากทีเดียว
\"นี่เป็นอะไรหรือเปล่าคือ...ฉันไม่ได้อยากมายุ่งมากหรอกน่ะแต่พอดีฉันเห็นเธอโดนเด็กคนเมื่อกี้ว่าเพราะเธอไปช่วย เค้าเมื่อกี้น่ะไม่เป็นไรใช่มั้ย\" เด็กสาวเห็นยาดน้ำตาของเด็กชายที่ยังหลงเหลืออยู่ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร
\"เออคือไม่เป็นไรหรอกครับขอบคุณมาก\"
\"จิงอะ\"
เด็กสาวนั่งข้าๆเท้าของเดอวอร์เลยทำให้เค้าต้องเขยิบมาหน่อย
\"นั่งด้วยกันก่อนสิ\" เด็กสาวพูดพรางยิ้มให้เค้าเล็กน้อย
ทำให้เด็กหนุ่มหน้าแดงโดยไม่รู้ตัวเลย เดวอร์ค่อยๆนั่งลงค้างๆเด็กสาวพู้นั้น แล้ว
\"นี่รู้มั้ยฉันก็เคยเป็นเหมือนเธอแหละช่วยคนอืนแต่กลับโดนว่าแทน มันก็ยังนี่แหละ พวกคนรวยรวยกันจนเสียนิสัยพวกนี่คิดว่ารวยแล้วคงทำได้ทุกอย่าง ทำเหมือนกับพวกเราเป็นแค่เศรษสวะ ตามพื่นถนน\"
\"เอ่อ ฉันยังไม่รู้เลยน่ะว่าเธอชื่ออะไร\"
\"อ๋อผมชื่อเดวอร์ครับ\"
\"ฉัน ทาคาล้า ยินดีที่ได้รู้จักจะ...\"
\"เช่นกันครับ\"
\"ว่าไปแล้วดูๆไปเธอก็น่ารักเหมื่อนกันน่ะ\"
เดวอร์น่าแดงจนเห็นได้ชัด
.\"ฮิๆๆๆ\"
\"ขำอะไรหรอ\"
\"ก็ขำเธอไงละฉันพูดเล่นแค่นี่ก็หน้าแดงแล้ว\"
\"ง่ะ- -\"เดวอร์ยิ้มแห้งๆ พรางเล่นจิ้มนิ้วตัวเองเพื่อละบายความอายของตัวเอง
ทุกอย่างเงี่ยบอย่างเห็นได้ชัด
ไม่มีเสียงอะไรเลยนอกจากเสียง rocker ที่เล่น ไวโอลีน อยู่ห่างๆ เสียงเพลงอันแผ่วเบาและไพเราะของมันเป็นสิ่งเดียวที่กลบความเงียบ อยู่ในขนะนี่
ทั้งสองคนไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลยเพราะไม่รู้จะคุยอะไรกัน ไปพักหนึงก่อนที่เดวอร์จะพูดขึ้นมาว่า \"เอ่อนี่แล้วเธอคิดยากจะเป็นอะไรหรอ\"
\"อ๋อชั้นน่ะหรอชันอยากจะเป็น Hunter น่ะ\" เธอยิ้มให้เค้าอย่างเป็นมิตร ทำไห้หัวใจของเดวอร์ หล่นวุบไปอยู่ที่ตาตุมทันที เธอดูน่ารักมากแล้วยังสวยจับใจอีก
\"แล้วเธอล่ะจะเป็นอะไรหรอ\"
\"อ๋อคือผมอยากเป็นknight อะครับ\"
\"ก็ดีอื้มฉันคงกินเวลาเธอมามากแล้วแหละ ยังไงก็ขอไห้เป็น knight เร็วๆน่ะจ๊ะ ฉันคงต้องไปแล้วนะบ้ายบาย\"
ประโยคคำพูดนี่ทำให้เดวอร์หยุดชงั้ก เค้าคิดกับตัวเองว่า ถ้าเราปล่อยไห้เธอไปยังงี่แล้วชีวิตนี่เข้าจะได้เจอเธออีกหรือ คงเป็นความพิพลาดที่ใหญ่ทีเดียวปล่อยให้เธอไปแล้วเธอก็เป็นคนเดียวที่คุยกับเค้าดีๆด้วยความเต็มใจไม่เหมือนกันคนอื่นๆแล้วคนอย่างนี้สำหรับเค้าแล้วคงจะหาที่ไหนไม่ได้อีก
\"อ๊ะเดี๋ยวก่อนครับ\"
\"หืมอะไรหรอ\"
\"คือ....ค..ค...คือ...ผม อยากขอเป็นเพื่อนด้วยครับคือว่า....\" ยังที่เดวอร์จะพูดจบประโยค ถาคาล้า ก็พูดแซก \"ได้สิ\"
\"แล้วเธออยู่ที่ไหนหรอ อ๋อ ฉันหรอ อยู่ที่ อพาตเมน ทางทิศ ตะวันตกเชี๋ยงเหนือ ขอ พรอนเทล้า น่ะ
\"แล้วเธอละ\"
\"เออออ...คือผมไม่มีที่อยู่ครับ\"
ความเงี่ยบเข้าครอบงำที่แห่งนั้นอีกครั้ง แต่ก็เปงเวลาที่ไม่นานนักก่อน ทาคาล้าจะพูด ขึ้นว่า
\"\"งั้นเธอมาอยู่กับชั้นก็ได้ พอดีที่ชั้งพักมันมีห้องนอนสองห้องน่ะ แต่ว่า เธอต้องจ่ายค่าเห้อง คนละครึ่งกับน่ะ แค่ 1k เดือนเอง เธอก็จ่ายแค่ 500z ละกัน น่ะ\"
\"ขอบคุณมากครับ\"
\"ไม่เป็นไรหรอกจะก็เราเป็นเพื่อนกันนิ.........และก็..ไม่ต้องเรียกฉันว่าเธอก็ได้น่ะ เรียก ชื่อดีกว่า และก็เรียกตัวเองว่า ฉันน่าจะเข้าถ้ากว่าด้วย อีกอย่างไม่จำเปนต้องพูดครับด้วย เป็นเพื่อนกันก็เท่าเทียมกันแหละ โอเคน่ะ\"
\"อืมได้สิ\"
หลายวันมาแล้วที่ที่เค้าพยายามฆ่า poringสัตว์ประหลาดตัวน้อย เพื่อจะฝึกฝีมือตัวเองให้เก่งกาจขึ้นเค้าพยายามที่จะฝึกทักสะหลายทักสะเวลาที่ต่อสู้อยู่กลับ poring แต่ดูเหมือนว่าความสารมาถของเค้าก็ไม่ได้เพิ่งมากขึ้นสะเท่าไรเลย คณะที่เดวอร์กำลังลังเลอยู่ว่าจะเข้าโจมตีใส่ rockerตั๊กแตนยัก ที่อยู่ข้างหน้าดีหรือเปล่า เค้าก็ได้เหลือบไปเห็นเด็กหญิงคนหนึงอายุคงไกล้เคียงกับเค้า เธอกำลังต่อสู้อยู่กับ rockerอย่างดุเดือด แต่ดูถ้าเธอจะไม่รอด เดวอร์ไม่รีรอ เค้ารีปวิ่งเข้าไปช่วยเธอจนฆ่าrocker ได้สำเร็จ แต่แทนที่เค้าจะได้คำขอบคุณเค้ากับโดนว่า
\"นี่เธอมาช่วยทำไมยะ-*-คิดว่าฉันจะสู้ไม่ได้น่ะสิฉันน่ะไม่เหมือนเธอหรอก เธอน่ะน่าสังเวชจิง ดูสรรูปสิ เป็นขอทานหรอ ฮ่าๆๆๆ ชั้นน่ะต่อให้ไม่ต้องให้เธอมาช่วยก็สามารถจัดการได้ยะวันหลังน่ะหัดดูตัวบ้าง ยี้ไปล่ะสกปรก\"
เดวอได้แต่ก้มหน้าก้มตาฟังคำพูดที่เยี่ยบย้ำหัวใจ เป็นคำพูดที่เค้าได้ยินบ่อยๆ แต่ล่ะครั้งมันย้ำเตือนหัวใจของเค้ามากขึ้นทุกวันๆว่าเค้ามันไม่มีค่าอยู่ไปก็เท่านั้น
\"ไปไกลๆไปลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่\"
ประโยคนี่ทำไห้น้ำตาของเค้าหลั่งออกมาไม่รู้ตัว หลายครั้งแล้วที่เค้าพยายามจะช่วยคนโดยไม่คิดถึงสิ่งตอบแทนไดๆ แต่กลับโดนด่า โดนว่า อาจจะเป็นเพราะเค้าไส่เสื้อสกระปกเลยไม่มีคนยัยดีหรืออาจเป็นเพราะคนทั้งโลกลำเอียงเค้าคนเดียว คนทั้งโลกก็ยังนี่แหละดูคนก็ดูกันแค่ที่ภายนอกไม่เคยคิดที่จะดูถึงภายในเลย เค้าคิดในใจพรางร้องไห้เล็กน้อยอยู่คนเดียวอย่างเงี่ยบเหง่า เด็กหญิงคนเมื่อกี้เดินจากเค้าไปแล้วทิ่งเค้าอยู่คนเดียว ไม่มีใคร
\"นี่เธอ\"
เสียงนึงทำไห้เดวอร์ถึงกับสดุ้งเค้ารีปเช็ดน้ำตาแล้วหันไปมอง เค้าพบเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับเค้า แต่งตัว เหมือนชาวบ้านธรรมดา แต่ไม่สกระปกเหมือนเค้า หน้าของเด็กสาวทั้งขาวเนียน ผมสีทองของเธอยาวสลวยถึงกลางหลัง เธอดูหน้ารักมากทีเดียว
\"นี่เป็นอะไรหรือเปล่าคือ...ฉันไม่ได้อยากมายุ่งมากหรอกน่ะแต่พอดีฉันเห็นเธอโดนเด็กคนเมื่อกี้ว่าเพราะเธอไปช่วย เค้าเมื่อกี้น่ะไม่เป็นไรใช่มั้ย\" เด็กสาวเห็นยาดน้ำตาของเด็กชายที่ยังหลงเหลืออยู่ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร
\"เออคือไม่เป็นไรหรอกครับขอบคุณมาก\"
\"จิงอะ\"
เด็กสาวนั่งข้าๆเท้าของเดอวอร์เลยทำให้เค้าต้องเขยิบมาหน่อย
\"นั่งด้วยกันก่อนสิ\" เด็กสาวพูดพรางยิ้มให้เค้าเล็กน้อย
ทำให้เด็กหนุ่มหน้าแดงโดยไม่รู้ตัวเลย เดวอร์ค่อยๆนั่งลงค้างๆเด็กสาวพู้นั้น แล้ว
\"นี่รู้มั้ยฉันก็เคยเป็นเหมือนเธอแหละช่วยคนอืนแต่กลับโดนว่าแทน มันก็ยังนี่แหละ พวกคนรวยรวยกันจนเสียนิสัยพวกนี่คิดว่ารวยแล้วคงทำได้ทุกอย่าง ทำเหมือนกับพวกเราเป็นแค่เศรษสวะ ตามพื่นถนน\"
\"เอ่อ ฉันยังไม่รู้เลยน่ะว่าเธอชื่ออะไร\"
\"อ๋อผมชื่อเดวอร์ครับ\"
\"ฉัน ทาคาล้า ยินดีที่ได้รู้จักจะ...\"
\"เช่นกันครับ\"
\"ว่าไปแล้วดูๆไปเธอก็น่ารักเหมื่อนกันน่ะ\"
เดวอร์น่าแดงจนเห็นได้ชัด
.\"ฮิๆๆๆ\"
\"ขำอะไรหรอ\"
\"ก็ขำเธอไงละฉันพูดเล่นแค่นี่ก็หน้าแดงแล้ว\"
\"ง่ะ- -\"เดวอร์ยิ้มแห้งๆ พรางเล่นจิ้มนิ้วตัวเองเพื่อละบายความอายของตัวเอง
ทุกอย่างเงี่ยบอย่างเห็นได้ชัด
ไม่มีเสียงอะไรเลยนอกจากเสียง rocker ที่เล่น ไวโอลีน อยู่ห่างๆ เสียงเพลงอันแผ่วเบาและไพเราะของมันเป็นสิ่งเดียวที่กลบความเงียบ อยู่ในขนะนี่
ทั้งสองคนไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลยเพราะไม่รู้จะคุยอะไรกัน ไปพักหนึงก่อนที่เดวอร์จะพูดขึ้นมาว่า \"เอ่อนี่แล้วเธอคิดยากจะเป็นอะไรหรอ\"
\"อ๋อชั้นน่ะหรอชันอยากจะเป็น Hunter น่ะ\" เธอยิ้มให้เค้าอย่างเป็นมิตร ทำไห้หัวใจของเดวอร์ หล่นวุบไปอยู่ที่ตาตุมทันที เธอดูน่ารักมากแล้วยังสวยจับใจอีก
\"แล้วเธอล่ะจะเป็นอะไรหรอ\"
\"อ๋อคือผมอยากเป็นknight อะครับ\"
\"ก็ดีอื้มฉันคงกินเวลาเธอมามากแล้วแหละ ยังไงก็ขอไห้เป็น knight เร็วๆน่ะจ๊ะ ฉันคงต้องไปแล้วนะบ้ายบาย\"
ประโยคคำพูดนี่ทำให้เดวอร์หยุดชงั้ก เค้าคิดกับตัวเองว่า ถ้าเราปล่อยไห้เธอไปยังงี่แล้วชีวิตนี่เข้าจะได้เจอเธออีกหรือ คงเป็นความพิพลาดที่ใหญ่ทีเดียวปล่อยให้เธอไปแล้วเธอก็เป็นคนเดียวที่คุยกับเค้าดีๆด้วยความเต็มใจไม่เหมือนกันคนอื่นๆแล้วคนอย่างนี้สำหรับเค้าแล้วคงจะหาที่ไหนไม่ได้อีก
\"อ๊ะเดี๋ยวก่อนครับ\"
\"หืมอะไรหรอ\"
\"คือ....ค..ค...คือ...ผม อยากขอเป็นเพื่อนด้วยครับคือว่า....\" ยังที่เดวอร์จะพูดจบประโยค ถาคาล้า ก็พูดแซก \"ได้สิ\"
\"แล้วเธออยู่ที่ไหนหรอ อ๋อ ฉันหรอ อยู่ที่ อพาตเมน ทางทิศ ตะวันตกเชี๋ยงเหนือ ขอ พรอนเทล้า น่ะ
\"แล้วเธอละ\"
\"เออออ...คือผมไม่มีที่อยู่ครับ\"
ความเงี่ยบเข้าครอบงำที่แห่งนั้นอีกครั้ง แต่ก็เปงเวลาที่ไม่นานนักก่อน ทาคาล้าจะพูด ขึ้นว่า
\"\"งั้นเธอมาอยู่กับชั้นก็ได้ พอดีที่ชั้งพักมันมีห้องนอนสองห้องน่ะ แต่ว่า เธอต้องจ่ายค่าเห้อง คนละครึ่งกับน่ะ แค่ 1k เดือนเอง เธอก็จ่ายแค่ 500z ละกัน น่ะ\"
\"ขอบคุณมากครับ\"
\"ไม่เป็นไรหรอกจะก็เราเป็นเพื่อนกันนิ.........และก็..ไม่ต้องเรียกฉันว่าเธอก็ได้น่ะ เรียก ชื่อดีกว่า และก็เรียกตัวเองว่า ฉันน่าจะเข้าถ้ากว่าด้วย อีกอย่างไม่จำเปนต้องพูดครับด้วย เป็นเพื่อนกันก็เท่าเทียมกันแหละ โอเคน่ะ\"
\"อืมได้สิ\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น