คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ♫Couple3[Romeo x Wendy]♫::VITAMIN
COUPLE3
VITAMIN
Author : CHERRIUN
Pairing : Romeo x Wendy
สิ่งที่เธอต้องทำก็แค่ต่อสู้กับความเป็นจริง เธอหยุดร้องไห้ซะเถอะนะ
เมื่อไหร่ที่เธอเหนื่อยล้า เธออยากจะหยุดพักมันไว้
ไม่ต้องกังวลมากหรอก เพราะสุดท้ายแล้ว...
เธอจะได้พบกับรอยยิ้มแน่นอน (เช็ดน้ำตาซะ)
แม้ว่าเส้นทางนั้น มันเป็นทางที่เหนื่อยยากแบบไม่มีที่สิ้นสุด
ไม่เป็นไรนะ ลองกางปีกที่เธอซ่อนไว้ออกมาสิ กางมันออกมา แล้วโบยบินออกสู่โลกกว้าง
V I T A M I N เป็นของขวัญเล็กๆที่ฉันจะให้คุณได้
ฉันอยู่ข้างเธอเสมอ โปรดจำไว้นะว่า...
ฉันรักเธอ ฉันคือวิตามินของเธอนะ
Cr. Vitamin – Girls’ Generation
“พี่เวนดี้ครับ”
“ว่าไงจ๊ะ”
“ผมมีเรื่องจะปรึกษาหน่อยน่ะครับ พี่ช่วยผมหน่อยได้มั้ย?”
“ก็พี่เป็นที่ปรึกษาให้เธอนี่นา เล่ามาสิ”
“ครับ!!”
สวัสดีค่ะ หนูชื่อ เวนดี้ มาร์เวล เป็นเด็กนักเรียนม.ปลายธรรมดาๆ เป็นเด็กกำพร้าล่ะนะ แต่หนูก็มีพี่ชายที่ดูแลหนูจนโต ชื่อว่า เจราล แต่พอพี่เค้าอยู่ม.ปลาย พี่เจราลเค้าก็ฝากหนูไว้กับเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ที่มีชื่อเสียงและอบอุ่นที่สุด นามว่า แฟรี่เทล ล่ะคะ ถึงจะขึ้นชื่อว่าเป็นอพาร์ทเม้นท์แต่มันก็เหมือนโรงแรมใหญ่ๆกลายๆยังไงก็ไม่รู้ ถึงจะอยู่กลางเมืองก็เถอะนะคะ ทุกคนในที่นี่ดูแลทุกคนเหมือนกับเป็นคนในครอบครัว เจ้าของอพาร์ทเม้นท์แห่งนี้เป็นชายชราร่างเล็กค่ะ มีชื่อว่า มาคารอฟ เดรเยอร์ แต่พวกเราชอบเรียกท่านว่า มาสเตอร์ มากกว่า ท่านเป็นคนอารมณ์ดีถึงดีที่สุด ถึงจะมีคนมาพักที่นี้มากมายขนาดไหน ก็ไม่ค่อยมีเพื่อนรุ่นเดียวกันหรอกนะคะ มีแต่รุ่นน้องค่ะ เค้าชื่อว่า โรเมโอ คอนบอล์ต เป็นลูกชายของคุณมาคาโอ ที่พักที่นี่ตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งงาน จนตอนนี้โรเมโอคุงก็อายุ16แล้ว ส่วนหนูอายุจะ18แล้วล่ะค่ะ
หนูสนิทกับโรเมโอคุงพอประมาณ โรเมโอคุงเขาคงคิดว่าถ้าไปปรึกษาพวกคุณนัตสึหรือคุณลูซี่ เค้าคงไม่กล้ามั้งคะ เพราะทั้ง2คนก็เรียนอยู่มหาลัยกันหมดแล้ว มีแต่พวกหนู2คนเนี่ยแหละที่เรียนอยู่ม.ปลาย ฉะนั้น หนูเลยเป็นคำตอบที่ดีที่สุดที่จะปรึกษาเรื่องอะไรต่างๆนาๆเนี่ยแหละคะ ส่วนใหญ่โรเมโอคุงก็จะชอบมาบ่นเรื่องคุณมาคาโอบ้างเป็นบางครั้งบางคราว แต่ส่วนใหญ่ที่เค้าปรึกษาหนูก็เรื่อง...
“พี่เวนดี้ครับ เธอชื่อรีมิน นิสัยก็ออกจะขี้อายนิดหน่อย แล้วก็....”
...จีบหญิงน่ะค่ะ...
ส่วนหนูในฐานะที่ปรึกษาก็คอยให้คำปรึกษาต่างๆ บางครั้งหนูก็ยังเคยเป็นคู่ซ้อมการสารภาพรักของโรเมโอคุงเลย แต่เค้าไม่รู้หรอกมั้ง ว่าหนูน่ะ....
ชอบเค้า....
ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้สินะคะที่หนูไม่อยากให้เค้ามาปรึกษาเรื่องการจีบหญิง พอฟังแล้วมันก็...ไม่รู้สิ อธิบายไม่ถูกหรอกค่ะ มันเป็นความรู้สึกที่คนมีคนที่ชอบก็คงจะเข้าใจ หนูคอยช่วยเหลือโรเมโอคุงตลอดมา เห็นจีบคนนั้นคนนี้ติดบ้างไม่ติดบ้าง แต่เค้าคิดจะชอบใคร เค้าก็ทุ่มเทสุดๆไปล่ะ ไม่มีการคบใครซ้อน ถ้าเค้าเบื่อใครเค้าก็จะเป็นฝ่ายบอกเลิก แต่ผู้หญิงที่เค้าเคยคบนานที่สุดคงไม่เกิน3เดือนน่ะค่ะ
“ลองชวนเธอคุยดูสิจ๊ะ แต่ต้องดูสถานการณ์ด้วยนะ อย่าชวนจนเธอรำคาญล่ะ”
“ครับ แล้วผมคิดว่าจะชวนเธอเดทจากนี้ พี่ว่าไงล่ะ?”
“เดทหรอ? ก็ดีนะจ๊ะ แต่ว่าต้องจีบเธอให้ติดก่อนนะ”
“แน่นอนอยู่แล้วครับ”
“งั้น...พี่ไปก่อนนะ กะว่าจะไปอ่านหนังสือเตรียมสอบน่ะจ๊ะ”
“สู้ๆครับพี่เวนดี้”
ก็เป็นแบบนี้ทุกทีสิน้า....
ไม่กี่อาทิตย์ต่อมาโรเมโอคุงกับผู้หญิงที่ชื่อรีมินก็คบกัน เค้าเคยพารีมินมาที่อพาร์ทเม้นท์บ่อยๆ หนูกับรีมินก็เคยคุยกัน เธอเล่าว่าโรเมโอคุงบอกว่าหนูเป็นคนช่วยให้เธอกับโรเมโอคุงคบกันได้สำเร็จ แต่ประกายตาของเธอเหมือนมีเรื่องที่นอกเหนือจากนี้ แต่ช่างมันเถอะ หนูก็ไม่ได้สนใจเรื่องของพวกเค้าอีกแล้ว หน้าที่หนูสำเร็จลุล่วงแล้วต่างหาก ส่วนหนูก็เตรียมอ่านหนังสือสอบเพื่อเตรียมเข้ามหาลัยอย่างแข็งขัน จนหนูกับโรเมโอคุงไม่ได้คุยกันซักพักใหญ่ๆ แต่เราก็เจอกันทุกวัน เค้าไม่แม้แต่จะพูดถึงเรื่องของเค้ากับรีมินอีกเลยนับตั้งแต่วันที่เค้าพารีมินมาที่นี่น่ะนะ
การสอบเข้ามหาลัยของหนูเป็นไปได้ด้วยดี ในอีกไม่กี่วันก็จะประกาศผลสอบออกมาแล้ว ตั้งแต่ที่โรเมโอคุงกับรีมินคบกันก็ผ่านมาได้เกือบครึ่งปีได้แล้ว ดูเหมือนว่าเค้าจะไม่ทิ้งเธอไปง่ายๆ ส่วนเธอเองก็เหมือนจะไม่ทิ้งโรเมโอคุงไปง่ายๆเหมือนกัน หนูก็แค่หวังว่ารีมินจะไม่ทิ้งโรเมโอคุงไปล่ะนะ...
“พี่เวนดี้ครับ”
พอหนูกลับมาจากข้างนอกก็เห็นโรเมโอคุงที่รอหนูอยู่หน้าเล้าจ์ของอพาร์ทเม้นท์ด้วยสีหน้าดูไม่ดีเลย คราบน้ำตาของโรเมโอคุงหนูยังเห็นมันอยู่เลย เกิดอะไรขึ้นกับเค้ากัน
“โรเมโอคุง ร้องไห้ทำไม เกิดอะไรขึ้นกับเธอรึเปล่า”
“ฮึกๆ ร...รีมิน เค้าท...ทิ้งผมไปแล้วครับ ฮึกๆ”
“...” หนูไม่ได้พูดอะไรแต่เข้าไปนั่งกอดปลอบโรเมโอคุงแทน
“ไม่เป็นไรหรอกนะ โรเมโอคุง พี่ยังอยู่ข้างเธอเสมอนะ”
ก็พูดได้แค่นั้นแหละค่ะ...
หนูนั่งรอใครบางคนอยู่ที่คาเฟ่ใกล้ๆโรงเรียน ใช่แล้วล่ะค่ะ... หนูรอ รีมิน นั่นเอง ไม่ใช่เรื่องไกลๆที่ไหนหรอก ก็เรื่องโรเมโอคุงนั่นแหละ ดูเหมือนว่าเธอกำลังมาแล้ว
“สวัสดีค่ะ รุ่นพี่เวนดี้”
“สวัสดีจ๊ะ นั่งก่อนสิ พี่รู้ว่าเธอคงไม่มีเวลามากนักหรอก ใช่มั้ยล่ะ?”
“นั่นน่ะสิคะรุ่นพี่ รุ่นพี่มีอะไรจะพูดกับฉันงั้นหรอคะ”
“เธอก็รู้นี่นา... ว่าพี่จะพูดเรื่องอะไรกับเธอ”
“เรื่องโรเมโอคุงสินะคะ ถ้าเป็นเรื่องนั้นรุ่นพี่ไม่ต้องถามฉันให้เสียเวลาหรอกค่ะ”
ท่าทางเชิดๆของผู้หญิงคนนั้นดูน่าหมั่นไส้จริงๆเลยล่ะค่ะ นิสัยที่แท้จริงของเธอเป็นแบบนี้นี่เองสินะคะ ถึงว่าล่ะ...ลางสังหรณ์ของหนูไม่ผิดจริงๆด้วย
“หึ! อย่างนั้นหรอจ๊ะ งั้นก็เล่ามาสิ” หนูยิ้มให้ผู้หญิงตรงหน้าอย่างแลดูมีความจริงใจที่สุดเท่าที่จะมีได้ในเวลานี้ล่ะนะคะ เคยมีคนบอกว่าเวลาหนูยิ้มให้ในเวลาที่หนูโกรธ มันแลดูสยดสยองมากเลยล่ะค่ะ เอ๊ะ! นี่หนูโกรธไปแล้วเหรอคะเนี่ย
“...”
“ว่าไงล่ะจ๊ะ หืม?”
“ฉันก็แค่คบหมอนั่นแก้เบื่อ อีกอย่างถึงหมอนั่นจะเป็นผู้ชายที่เข้ามาจีบฉันคนแรกก็เถอะ แต่อย่างฉัน...หาผู้ชายที่ไหนก็ได้”
“อย่างนั้นเองสินะจ๊ะ อย่างนั้นเธอก็เลยบอกเลยโรเมโอคุงสินะ”
“ใช่ค่ะ ถ้ารุ่นพี่ไม่มีเรื่องอะไรแล้วก็ขอตัวกลับก่อนนะคะ”
ฟุ่บ~
“เดี๋ยวก่อนสิจ๊ะ” หนูคว้าข้อมือของรีมินเอาไว้ น้ำเสียงของหนูบ่งบอกว่าไม่อาจจะทนกับเด็กนี้อีกต่อไป นั่นสินะคะ ก็รู้หรอกค่ะว่าตัวเองเป็นคนร้ายลึก ต้องมีอะไรมากระตุ้นก่อนถึงจะทำงาน และดูเหมือนมันจะทำงานแล้วด้วยสิเนี่ย
หนูลุกขึ้น พร้อมกับจับข้อมือของยัยเด็กนั่นแน่นจนสีหน้าเธอถึงกับเหยเกเลยทีเดียว ก็ไม่อยากให้หน้าเป็นรอยมือหรอกนะคะ แต่มันจำเป็นน่ะค่ะ หนูวาดฝ่ามือไปที่แก้มของยัยเด็กนี่ สงสัยเธอจะกลัวจริงนะเนี่ย...
หมับ!
“หยุดเถอะครับพี่เวนดี้ เรากลับกันเถอะครับ”
“เดี๋ยวสิ!”
โรเมโอคุง...เค้ามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย หนูไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย แถมยังลากออกจากร้านทั้งๆที่ยังไม่ได้จ่ายเงินเลยนะ ตายแล้ว... แต่ก็มาถึงที่อพาร์ทเม้นท์จนได้สินะคะ
“พี่เวนดี้ไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้ครับ... ผมไม่อยากรู้เรื่องหรอก”
“เธอคงมาตั้งแต่ตอนแรกเลยสินะ”
“ก็มาทันตรงที่รีมินบอกเหตุผลกับพี่เวนดี้พอดีนั้นแหละครับ”
“...” ดูเหมือนหนูจะทำเรื่องนี้ไปด้วยพลการสินะ รู้สึกผิดชะมัดที่ทำให้เค้าต้องรู้เรื่องพรรค์นี้ หวังว่าเค้าคงไม่โกรธหนูหรอกนะ
“ผมไม่โกรธพี่เวนดี้หรอกครับ แต่ว่า...”
“...”
“ผมแค่หาทางจะคบกับเธออีกรอบ”
“...” ขนาดรีมินทิ้งเค้าไปขนาดนี้ยังจะกลับมาคบกันอีกงั้นหรอ หนูไม่เข้าใจจริงๆว่าโรเมโอคุงเค้าคิดอะไรอยู่ ไม่เข้าใจหรอกค่ะ... หนูไม่เคยมีแฟนนี่นา
“ผมจะพยายามด้วยตัวคนเดียว...ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์ช่วยผมมาตลอด”
“แน่ใจหรอว่าเธออยากจะรีเทิร์นกับรีมินเค้าใหม่”
“ครับ...”
“งั้นก็ตามใจเถอะจ๊ะ พี่คงไปขัดอะไรเธอไม่ได้ แต่ถ้าอยากจะปรึกษาอะไรกับพี่ก็ปรึกษาได้นะ”
“...”
“แล้วก็...กินวิตามินนี่ซักหน่อยเถอะ พี่เชื่อว่าเธอคงเครียดมาหลายๆเรื่องแล้ว แล้วก็...”
หนูคว้านหากระปุกวิตามินในกระเป๋านักเรียนขึ้นมาให้โรเมเอคุงที่ยังคงงงๆกับเรื่องวิตามินนี่อยู่ พอดีว่าพี่เจราลลองให้กินตั้งแต่เด็กๆ ก็เลยติดเป็นนิสัยแถมกินแล้วก็หายเครียดไปได้เยอะเลย หนูหวังว่าวิธีนี้จะทำให้โรเมโอคุงเค้าหายเครียดจากเรื่องรีมินบ้างน่ะนะ หนูหยิบมาแล้ววางลงบนมือของโรเมโอคุง มันเป็นแบบเคี้ยวได้น่ะค่ะ
“กินเข้าไปด้วยล่ะ พี่หวังว่าจะทำให้เธอหายเครียดบ้างน่ะนะ”
“ขอบคุณครับ” พอโรเมโอคุงพูดจบก็เคี้ยววิตามินเข้าไปทันที หนูยิ้มให้เค้านิดๆ อ่า... นึกถึงวิตามินทีไรก็นึกถึงที่พี่เจราลสอนวิธีบอกรักอ้อมๆด้วยแหะ จะบอกเค้าดีมั้ย? เผื่อโรเมโอคุงจะได้ใช้...
“เอ่อ...คือว่าเอาลองไปใช้ก็ดีนะ คือ...เอ่อ ถ้าโรเมโอคุงชอบใครก็บอกให้ว่า... เธอจะเป็นวิตามินให้ งั้นพี่ไปก่อนนะจ๊ะ” พูดแล้วก็รีบวิ่งขึ้นห้องไปทันที... เฮ่อ~ รู้สึกหน้าร้อนมากๆเลยล่ะค่ะ
โรเมโอนั่งหน้าเครียดในห้องของตัวเอง เค้าพยายามเต็มที่ที่จะหาทางรีเทิร์นกับรีมิน แต่เค้าก็ทำไม่สำเร็จซักที เค้าไม่รู้ว่าต้องเริ่มไปทางไหน แถมพอสารภาพว่าอยากจะคบกันอีกครั้งตรงๆ รีมินก็ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ทำให้เค้าท้อแท้มากถึงมากที่สุด พอไม่มีเวนดี้ เค้าก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง เวลาเค้าเครียดก็จะได้เธอคอยช่วยเสมอ แต่ตอนนี้เวนดี้ติดภาระที่ต้องเตรียมตัวเข้าเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยในอีกไม่กี่สัปดาห์ ซึ่งโรเมโอจะไม่ได้เจอเวนดี้ไปอีกหนึ่งปีเต็มๆจนกว่าเวนดี้จะเรียนจบปีหนึ่ง แล้วอีกไม่กี่วันก็ใกล้จะวันเกิดเธอเต็มทีเลย โรเมโอไม่ได้เจอเวนดี้ตั้งแต่วันที่เวนดี้ให้วิตามินเค้ามาจนถึงตอนนี้ก็เกือบๆ2อาทิตย์แล้ว เค้าใช้เวลาเมื่อช่วงอาทิตย์ก่อนตัดใจจากรีมินจนตอนนี้เค้ารู้สึกเฉยๆกับรีมินซะมากกว่า เมื่อเค้าพบว่าเธอไม่ได้นิสัยเงียบๆอย่างที่เห็นในตอนแรก แต่เป็นผู้หญิงที่แรงและเธอไม่ได้รักใครคนใดคนหนึ่งคนเดียว ช่วงแรกๆเค้าก็เฮิร์ทหนักที่เธอผิดอิมเมจและเสียใจที่เค้าไม่ได้ฟังเวนดี้ที่คัดค้านไม่ให้เค้าคบกับรีมิน จนในตอนนี้ที่เค้านั่งเครียดก็เพราะ เค้าไม่รู้ว่าจะหาอะไรเป็นของขวัญวันเกิดของเวนดี้ดีเนี่ยสิ...
โรเมโอไปถามใครหลายๆคนทั้งนัตสึ พี่ชายที่เค้าสนิทและเคารพแถมยังเอานัตสึเป็นแบบอย่างตั้งแต่หลายปีก่อน หรือลูซี่ พี่สาวคนสวยหน้าอกบึ้ม แต่ถึงจะอย่างนั้นพี่สาวที่เค้ารู้จักก็บึ้มไม่แพ้กัน อ่อ...เว้นแต่เวนดี้กับเลวี่น่ะนะ นอกเรื่องไปแล้ว มาต่อที่เกรย์ พี่ชายที่ดูจะมีนิสัยออกโรคจิตนิดๆ เสื้อผ้าชอบหายจากตัวตลอด หรือพี่สาวสายโหดอย่างเอลซ่าที่เค้าได้ยินจากเวนดี้ว่ากำลังแอบกุ๊กกิ๊กกับเจราลพี่ชายบุญธรรมของเวนดี้เอง เค้าไล่ถามตั้งแต่คุณปู่มาคารอฟจนถึงป้าแม่บ้านที่มาทำความสะอาดรอบๆอพาร์ทเม้นท์ แต่ถามใครก็ไม่ได้เรื่องซักคน แต่ไอเดียก็เกิดไปปิ๊งที่หมอนของนัตสึที่ลูซี่ทำให้เป็นรูปตัวการ์ตูนของนัตสึแทน งานนี้โรเมโอก็สรรหาวัตถุดิบอุปกรณ์เตรียมพร้อม แล้วหอบของทั้งหมดไปให้ลูซี่ช่วยสอน จนในที่สุด หมอนขนาดกลางรูปร่างหน้าเวนดี้จิบิก็เป็นอันเสร็จ เค้าหอบมันขึ้นมาเผื่อกะเซอร์ไพร์สตอนที่เวนดี้กลับมาแล้ว
ระหว่างที่กำลังจะก้าวเข้าห้องของเวนดี้นั้น เขาก็เผอิญเห็นอะไรบางอย่าง โรเมโอหยิบมันขึ้นมาดู มันเป็นสมุดบันทึกเล่มนึง โรเมโอคิดว่าเป็นไดอารี่ของเวนดี้ที่เธอลืมเอาไว้ มันไม่ได้ล็อคอะไรเอาไว้ เค้าถือวิสาสะเปิดมันอ่านจนจบเล่มซึ่งในนั้น...
...มีแต่เรื่องของเค้าเต็มไปหมด!
หลังจากที่ไปค้างกับเชอเรียเพื่อความสะดวกในการเตรียมตัวเข้ามหาลัยมาหลายวันก็ถึงวันเกิดของตัวเองแล้ว เมื่อเช้าเชอเรียพึ่งให้ตุ๊กตาหมีให้เป็นของขวัญวันเกิดก่อนกลับมาที่อพาร์ทเม้นท์ ตอนนี้หนูก็หอบข้าวหอบของขึ้นไปบนห้องตัวเอง วันนี้พวกพี่ๆเค้าบอกว่าจะจัดงานวันเกิดให้ หนูก็เลยรีบกลับมาทันทีหลังจากที่ทำอะไรเสร็จหมดแล้ว ห้องของหนูก็อยู่ตั้งชั้น4 นานจริงๆนะคะเนี่ย...
ว่าแต่... คนที่พิงประตูห้องหนูนั่นโรเมโอคุงไม่ใช่หรอ?
“โรเมโอคุง!”
“พี่เวนดี้...ยินดีต้อนรับกลับครับ แล้วก็สุขสันต์วันเกิด”
“ขอบใจมากจ๊ะ เข้ามาข้างในก่อนสิจ๊ะ”
หนูหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋า แต่พอสอดเข้าไปแล้ว ทำไมประตูมันไม่ได้ล็อคล่ะเนี่ย ช่างมันเถอะนะ ของคงไม่หายหรอกเนอะ...
“พี่ชอบมันรึเปล่า?” เสียงโรเมโอคุงที่ดังมาจากข้างหลัง หนูหันไปมองเค้าก่อนที่จะพบกับหมอนที่มีรูปร่างเป็นหัวรูปการ์ตูนที่ดูเหมือนหนูจะคุ้นเคยเป็นพิเศษ ก็นั่นมัน...ตัวเองเวอร์ชั่นการ์ตูนไงล่ะคะ แถมน่ารักด้วย เค้าคงให้ฉันเป็นของขวัญวันเกิดสินะ
“...สุดยอดเลยจ๊ะ จะให้พี่เป็นของขวัญวันเกิดสินะจ๊ะ”
“ครับ แต่ก่อนจะเอา ผมสงสัยว่าทำไมในไดอารี่พี่มีแต่เรื่องของผมตั้งแต่ต้นจนจบ”
“...”
โรเมโอคุงชูสมุดเล่มหนึ่ง หน้าตาคุ้นๆ....ไดอารี่ของหนู! ตายแล้ว...ลืมเอาไปซะได้ ในนั้นมีแต่เรื่องของโรเมโอคุงตั้งแต่หนูให้คำปรึกษาทุกเรื่องของเค้า แล้วก็มีหน้าหนึ่งที่หนูเขียนความรู้สึกตัวเองลงไป… หวังว่าเค้าคงจะไม่ได้อ่านหมดนะ
“ว่าไงล่ะครับพี่เวนดี้ ผมอ่านหมดแล้วนะ”
“ธ...เธออ่านหมดแล้วหรอ!?”
“ครับ ทุกบรรทัด ทุกตัวอักษร”
“เอ่อ...”
“พี่ชอบผมใช่มั้ย? ถ้าผมตีความไม่ผิด”
“...”
“...”
ก็อยากจะบอกว่าใช่อยู่หรอกนะ แต่ไม่มีคำพูดที่พูดอ้อมๆกว่านี้หรอคะ หนูไม่อยากพูดหรือพยักหน้าหรอกนะคะ ทางไหนกันนะที่จะไม่ต้องพูดออกมาตามตรงน่ะ แถมตอนนี้นี้หนูรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนขึ้นเรื่อยๆ สงสัยมันต้องแดงเถือกมากแน่ๆ แต่ไม่มีทางไหนแล้วนี่นา...
เอ๊ะ!
“ว่าไงล่ะครับพี่เวนดี้ ผมแค่อยากรู้เท่านั้นเอง”
“พี่...”
“...”
“พี่จะเป็นวิตามินของเธอ!”
“...”
พ...พูดออกไปแล้ว มือเจ้ากรรมก็ดันเผลอยื่นกระปุกวิตามินไปยัดใส่มือเค้าด้วยสิ หนูเงยหน้าขึ้นมามองโรเมโอคุง หนูเห็นเค้ายิ้มอยู่ ใบหน้าที่เครียดๆตอนนี้ของเค้าไม่เหลือแล้ว หนูแค่สงสัยว่า... เค้าชอบหนูรึเปล่า ถึงมาคั้นเอาคำตอบกับหนู แต่ช่างมันเถอะค่ะ หนูยิ้มตอบให้เค้าอย่างสวยๆให้แลดูมีความสุขที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนไปๆมาๆหนูก็เริ่มปลงก่อนจะหุบยิ้ม พร้อมๆกับเสียงของโรเมโอคุงที่ฉันอยากได้ยินมานาน
“ผมก็อยากเป็นวิตามินของพี่เหมือนกัน”
จากนั้นเราทั้งสองคนก็ยิ้มให้กันอีกครั้ง...
แบบออกมาจากใจจริงน่ะนะ...
-FIN-
จบไปแล้ว สั้นไปหน่อยเนอะ ผ่านมาแล้วสามตอน เป็นนางเอกบรรยายหมดเลยแถมเพลงของ SNSD ติดกัน3ตอนรวด ทุกคนคงเบื่อกันแล้วเนอะ ตอนหน้าของคู่ ShikaTema นะคะ อันก็อยากให้ทุกคนติดตามทุกๆคู่ด้วย ขอบคุณที่ติดตาม Short Fic เรื่องนี้นะคะ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ที่ให้กำลังใจอันมาตลอดนะคะ ฝากติดตามคู่หน้าด้วยนะคะ
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น