คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ♫Couple2[Neji x Tenten]♫::BABY MAYBE
Baby Baby Baby ฉันไม่เคยเชื่อในความรักเลย
เมื่อก่อนฉันได้แต่สร้างกำแพงล้อมรอบตัวเองไว้
Baby Baby Baby อยู่คนเดียวมันก็ดีนะ คงไม่เป็นไร
หัวใจของฉันมันโง่ แต่ได้เจอเธอ คนอื่นต่างบอกว่าฉันนั้นดูประหม่า
ใจของฉันมันสั่นตึกๆ ฉันไม่รู้ต้องทำยังไงในตอนนี้เพื่อนของฉันต่างก็คอยถามว่า...
“คนนั้นคือใคร? เขาสุดยอดมากที่เปลี่ยนเธอได้ขนาดนี้”
ฉันคงตกหลุมรักเธอเข้าอย่างจัง ทำไงดี ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ปรากฏตัวออกมาได้แล้ว
Put your hands up if you feel like this ถ้าเธอตกหลุมรักฉันและมีความรู้สึกที่ใช่
Put your hands up if you feel like this ถ้าหากเธอได้เจอกับความรักและจริงจังกับมัน
Cr. Baby Maybe – Girls’ Generation
“นี่ เท็นเท็น แกไม่คิดจะมีแฟนกับเพื่อนเขาหน่อยรึไงยะ”
“ห๊า? แกถามบ้าอะไรของแกเนี่ยอิโนะ”
“ถามจริงเหอะ ชั่วชีวิตนี้แกกะจะไม่เอาสามีเลยว่างั้น” ซากุระพูดแทรกขึ้นมา ก็ทั้งกลุ่ม เหลือแต่แม่นางคนเดียวที่ยังไม่มีแฟน ไม่รู้ว่านางหาแฟนไม่ได้หรือไม่สนใจผู้ชายกันแน่ ยิ่งช่วงนี้มีข่าวลือหนาหูว่าแม่นางหมวยของเธอจะกลายเป็นหนุ่มประเภท2ไปซะแล้วน่ะสิ
“นั่นสิยะ เวลาไปเที่ยวนี่แกเศษเหลือทุกครั้งเลยรู้ป่ะ ไร้คู่ควงอ่ะมันไม่ใช่สไตล์”
“โทษนะ อันนั้นตรรกะแกคนเดียวเหอะอิโนะ ฉันอยู่คนเดียวได้น่า ชิวๆ”
“แต่...เท็นเท็นน่าจะลองหาคนรู้ใจซักคนนะจ๊ะ”
สาวน้อยแสนเรียบร้อยในกลุ่มอย่างฮินาตะที่สนับสนุนให้เพื่อนของเธอรีบๆมีแฟนซะที ด้วยความห่วงใยในรสนิยมทางเพศ จากฮิวงะ ฮินาตะเองค่ะ
“เอ๊ะ! แม้แต่ฮินาตะก็ยังเป็นไปกับเค้างั้นหรอ ไม่มีใครเข้าข้างฉันจริงอ่ะ”
“มันก็...”
“น่าๆๆ แกก็หาดูสิยะ ฉันว่าผู้ชายคนนั้นต้องสุดยอดมากแน่ๆที่สามารถสอยยัยทอมอย่างแกลงจากคานได้อ่ะนะ”
“ดูถูกฉันเกินไปละพวกแก” เท็นเท็นทำหน้าตาไม่สบอารมณ์ เธอแค่หาคนที่ใช่ไม่เจอเท่านั้นเอง อีกอย่างเพื่อนในห้องหรือต่างห้องก็แล้วแต่เหอะ มันไม่ใช่สำหรับเธอสักคน เพราะโดนเหล่าเพื่อนสนิทของเธองาบไปรับประทานเรียบร้อยแล้วไง พวกเธอน่ะฮอตสุดๆ ก็นะ หนุ่มฮอตก็ต้องคู่กะสาวฮอตสิ แต่โทษทีที่หนุ่มฮอตที่เธอดูว่าโอเคดันมี4คน แต่กลุ่มเธอมี5นะจ๊ะ ถึงอีกคนจะอยู่ต่างเมืองกันก็เถอะนะ
“งั้นก็รีบหาไวๆนะยะ ฉันกับอิโนะไปก่อนนะ”
ซากุระและอิโนะที่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับเธอและฮินาตะก็แยกย้ายกันไปที่ห้องเรียนของตัวเอง
“อ๋อ!จริงสิ ฮินาตะวันนี้ไปส่งฉันซื้อของหน่อยได้มั้ย”
“เอ๋? ก็ได้อยู่หรอกจ๊ะ แต่ต้องรีบไปรีบกลับหน่อยได้มั้ย”
“หืม? มีเดทกะนารูโตะรึไง”
“ม...ไม่ใช่หรอกจ๊ะ พอดีลูกพี่ลูกน้องของฉันจะกลับมาจากต่างประเทศน่ะ ฉันก็ไม่ได้เจอกับพี่เค้าหลายปีเลย กะว่าจะไปซื้อของขวัญหน่อยน่ะจ๊ะ”
“งั้นเอางี้มั้ย เดี๋ยวฉันจะไปช่วยฮินาตะเลือกด้วยเอามั้ย”
“ได้จ๊ะ”
“งั้น...”
เสียงของเธอถูกขัดจังหวะไว้ เมื่อผู้ชายผมสีขาวชี้โด่เด่ หน้าตาที่ดูเหมือนง่วงตลอดเวลาและผ้าปิดปากที่ปิดไปครึ่งหน้า เธอยังรู้สึกอึดอัดแทนอย่างบอกไม่ถูก
“อ้าว! เด็กๆ นั่งที่กันได้แล้ว ครูชื่อฮาตาเกะ คาคาชิ นะ ปีนี้ครูจะมาเป็นครูที่ปรึกษาพวกเธอล่ะนะ รู้รึเปล่าว่าวันนี้มีนักเรียนย้ายเข้ามาใหม่ด้วยนะ”
เสียงซุบซิบดังระงมไปทั่วทั้งห้องอย่างช่วยไม่ได้ เพราะมีน้อยครั้งนักที่จะมีนักเรียนย้ายมากลางคัน เพราะโรงเรียนนี้ไม่รับนักเรียนเข้ากลางคัน ถ้าเข้าได้ก็ต้องรวยมากๆประกอบกับเส้นสายที่ใหญ่มหาศาลบานเบอะที่จะสามารถเข้ามาเรียนที่นี่ได้
“ไม่เห็นได้ยินข่าวเลยเนอะฮินาตะ”
“นั่นสินะ”
“เอ้า! แนะนำตัวหน่อยสิ”
ครืด~ ตึกๆๆ
เท็นเท็นมองตามเสียงฝีเท้าที่ดังเข้ามา ฮินาตะที่ตาค้างและปากที่เริ่มอ้ากว้างขึ้นเรื่อยๆเมื่อนักเรียนใหม่ได้มายืนอยู่หน้าห้อง พลันเสียงซุบซิบต่างๆก็เงียบลงจนทำให้เท็นเท็นแปลกใจและหันกลับไปหน้าห้อง
เธอพบกับผู้ชายรูปร่างดีคนหนึ่ง ผมสีดำที่ถูกปล่อยยาวสยายเหมือนผู้หญิง หากแต่รูปร่างที่เหมือนผู้ชายมากกว่า ผิวของเค้าดูมีสุขภาพดีและขาวกว่าผิวของเธอซะอีก เครื่องแต่งกายถูกระเบียบทุกอย่าง ตั้งแต่หัวจรดเท้าผู้ชายคนนี้เนี้ยบไปซะทุกส่วน ทำให้เค้าดูเป็นคนเจ้าสำอางไม่น้อย โครงหน้าที่รับกับองค์ประกอบทุกอย่างบนใบหน้า แต่ที่สะดุดตาที่สุดคงจะไม่พ้น ดวงตาสีไข่มุก ดวงตาสีเดียวกับฮิวงะ ฮินาตะ ที่มีเพียงแค่คนในตระกูลฮิวงะเท่านั้นที่ได้ครอบครองมัน แสดงว่าเค้าคนนี้เป็น...
“สวัสดีครับ ผมชื่อฮิวงะ เนจิ จากนี้ไปขอฝากตัวด้วยครับ”
“พ...พี่เนจิ!!!”
“อ่ะ...ท่านฮินาตะ ขอโทษนะครับที่มาโดยไม่ได้บอก”
“อ้าว...นี่พวกเธอรู้จักกันงั้นหรอ อ่อ...เข้าใจแล้วหล่ะ”
ครูคาคาชิมองปราดเดียวก็รู้เรื่องหมดทุกอย่าง หรือว่าดวงตาสีเดียวกันมันบ่งบอกให้รู้กันนะว่ามาจากตระกูลเดียวกัน ฮิวงะ ตระกูลที่ทรงอำนาจมากที่สุดในประเทศ
“เอาล่ะ เธอก็ไปนั่งตรงที่ว่างตรงนั้นแล้วกัน ใกล้กับญาติของเธอด้วย ฮิวงะ ฮินาตะ ฝากดูแลญาติเธอหน่อยนะ”
“ค่ะ”
หือ? เดี๋ยวนะ ที่นั่งที่ว่างงั้นหรอ ที่นั่งตรงข้างขวาเธอน่ะว่าง ว่างสุดๆ แต่เมื่อหันกลับไปมองที่นั่งคนอื่นล่ะ
“...”
โบ๊เบ๋อ่ะ! งั้นที่ว่างที่ว่าก็ข้างฉันสินะ ก็โอเคอยู่หรอกนะ เค้าจะได้นั่งใกล้ฮินาตะที่อยู่ข้างหน้าฉันไงล่ะ ว่าแต่เค้าดูหล่อดีนะ ฮุฮุฮุ ทำเอาอิตานารูโตะตกอันดับหนุ่มฮอตในห้องที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดจ้องหน้านักเรียนใหม่ตลอดเวลา คงกลัวเค้ามาแย่งสุดที่รักของตัวเองมั้ง
“ขอนั่งด้วยคนนะ”
“เชิญเลย ฉันชื่อ เท็นเท็น นะ”
“ฮิวงะ เนจิ”
แล้วเค้าก็นั่งลง แถมไม่พูดไม่จากับฉันซักคำ โถ่ๆๆ หยิ่งชะมัดพ่อคุณ หนูน้อยฮินาตะยังไม่หยิ่งขนาดนี้เลยนะฉันจะบอกให้ แต่ว่านะ เค้าดูดีมากจริงๆ ใบหน้าหล่อๆของเค้าดึงดูดสายตาฉันชะมัดเผลออีกทีก็จ้องเค้าไม่วางตาซะแล้ว
“หน้าฉันมีอะไรติดรึเปล่า”
“ห๊ะ? อ่อ...ไม่มีหรอก แค่สงสัยน่ะ ฉันก็ออกจะไปบ้านตระกูลฮิวงะออกจะบ่อย แต่ไม่ยักจะเคยเห็นนายเลย”
“ฉันพึ่งกลับจากอังกฤษเมื่อวาน เพราะท่านฮิอาชิขอร้องให้กลับมาก่อนกำหนดน่ะ”
“อ่อ เข้าใจแล้วล่ะ”
หลังจากบทสนทนานั้นก็ไม่มีใครพูดกับใครอีกต่อไป สงสัยคงเป็นคนนี้แหละที่ฮินาตะจะไปเลือกของขวัญให้ อย่างเค้าควรจะเหมาะกับอะไรดีล่ะ แหวนหรอ? เหอะๆคงไม่หรอกมั้ง เค้าเป็นผู้ชายนี่หว่า ตุ๊กตา? ผู้ชายเอาไปทำไมไม่ทราบยะ!ยัยเท็นเท็น สร้อยคอหรอ? ไม่หรอกมั้ง คุณชายเจ้าระเบียบคงไม่ชอบพวกของเท่ๆใช่ป่ะ pspดีป่ะ แต่หน้าอย่างเค้าหรอจะเล่นเกมส์ โทษนะเท็นเท็น สมองแกเอาไรคิ้ดดดด
เฮ้อออ~ เอาเถอะ เดี๋ยวค่อยถามก็ได้ เอ๊ะ!หรือว่าตอนนี้เลย
“นี่! ฉันเรียกนายว่าเนจิได้มั้ย?”
“จะเรียกอะไรก็ตามสบาย”
“โอเค นี่!เนจิ ช่วงนี้นายอยากได้อะไรเป็นพิเศษรึเปล่า ฉันกะว่าจะให้เป็นของขวัญต้อนรับนายซะหน่อยน่ะ”
“ไม่ต้องหรอก”
“เหอะน่า นี่ๆรู้มั้ย นายน่ะเป็นคนแรกเลยนะที่นั่งข้างฉันเนี่ย ปกติไม่มีใครนั่งข้างฉันหรอก”
“อ้าว? เธอไม่ได้นั่งคู่กะท่านฮินาตะงั้นหรอ”
“อ๋อ...ถ้าฮินาตะล่ะก็นะ นั่งกับนารูโตะน่ะ เห็นมั้ย?สวีทกันกุ๊กกิ๊กหวานแหว๋วกันจะตาย ก็นะ คบกันตั้งแต่ตอน ม.ต้นแล้วนี่นะ”
“ห๊ะ? แฟนงั้นหรอ”
“ใช่ๆ ดูเหมือนฮินาตะจะแอบชอบหมอนั่นตั้งแต่เด็กเลยล่ะมั้ง ประมาณสี่ห้าขวบเนี่ยแหละ”
พอฉันพูดจบเค้าก็ยิ้มมุมปาก คิดแผนชั่วอะไรได้งั้นหรอ แถมสายตายังจ้องไปที่นารูโตะแบบอาฆาตแค้นมาเป็นปีเป็นชาติ เอ่อ...ฉันเล่าเรื่องอะไรที่ไม่สมควรพูดไปรึเปล่าหว่า?
“แล้วตกลงนายอยากได้อะไรเป็นของขวัญล่ะ”
“psp”
“...”
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้พูดคุยเลย นี่เป็นครั้งที่สามที่ฉันพูดประโยคนี้รึเปล่านะ พวกเราก็เรียนไปเรื่อยๆ ก็ไม่นับว่าเรียนเท่าไหร่หรอก เพราะมันพึ่งจะเปิดเทอมเอง ได้แต่ปฐมนิเทศในคาบก็แค่นั้น และแล้วพักเที่ยงที่ฉันรอคอยก็มาถึงซักที หิวจะตายชัก เอาล่ะ เตรียมข้าวกล่องพร้อมแล้ว
“ฮินาตะ ไปทานข้าวกัน”
“ได้จ๊ะ นารูโตะคุงพาพี่เนจิไปทานข้าวด้วยหน่อยได้มั้ย ถ้าไปกับฉัน”
“คงถูกเพื่อนฉันทึ้งนายเอาแน่ๆเลยล่ะเนจิ”
“งั้นก็ได้ ไปกันเหอะ อุซึมากิ นารูโตะ”
“เห๊? นายรู้จักฉันด้วยงั้นหรอ ดังเหมือนกันนะเนี่ยเรา”
แล้วผู้ชายหล่อๆสองคนก็เดินไปอีกทางหนึ่ง อุ้ย!! นี่ฉันเผลอชมอิตานารูโตะไปด้วยงั้นหรอเนี่ย เว้นนารูโตะไว้ซักคนดีกว่า เนจิถึงจะผมยาวก็เหอะ แต่เค้าก็เป็นผู้ชาย ยิ่งอยู่ใกล้ๆทั้งกลิ่นน้ำหอมและครีมอาบน้ำแบบผู้ชายมาเต็มเลย รู้สึกสดชื่นชะมัด เอ๊ะ!คิดอะไรของแกอยู่เนี่ย
“เท็นเท็น เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ อยู่ดีๆก็หน้าแดง ไม่สบายรึเปล่า”
ฉันรีบเอามือตะครุบแก้มตัวเอง รู้สึกร้อนที่หน้าจริงๆด้วย นี่ฉันเขินให้กับเนจิงั้นหรอ
ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ...
ที่เราหน้าแดงนี่เขินเนจิงั้นหรอ ไม่ใช่หรอกเนอะ ฉันไม่เคยเปิดรับผู้ชายคนไหนเข้ามาในชีวิตมานานแล้วนะ นานจนซะเฉยชากับมัน ถึงจะแอบมองพวกผู้ชายหล่อๆก็เถอะ แต่ขอโทษนะ ฉันไม่ได้คิดจริงจังกับใครอยู่แล้ว แต่พอมาเจอเนจิ ทำไมรู้สึกเหมือนกำแพงที่สร้างไว้กั้นจิตใจมันจะพังทลายลงไปเลยล่ะ นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย
“...เท็น”
“...”
“เท็นเท็น!!!”
“ห๊ะ! ตะโกนทำหอยหลอดอะไรของแกเนี่ย ซากุระ”
“ฉันเรียกแกเป็นรอบที่ร้อยซาวแล้วย่ะ เหม่ออะไรของแกวะเนี่ย”
“อ้าว? ก็ไม่รู้นี่หว่า”
“กินเข้าไปเลยนะยะ ฉันอุตส่าห์ทำมาสุดฝีมือ”
ห๊ะ? ยัยซากุระ แกคิดจะให้พวกฉันกินกับข้าวฝีมือแกงั้นหรอ ลากฉันไปฆ่ายังจะดีซะกว่า ใครเค้าก็รู้ว่าเสน่ห์ปลายจวักนางเห่ยจะตาย เหมือนกินยาพิษไปอะไรทำนองนั้น สู้กินฝีมือฮินาตะดีกว่า
“ฉันเกรงใจแทนไอ้หมวยว่ะ”
“หุบปากไปเลยนะยะอิโนะ มันอร่อยมากเลยนะยะ”
“เหอะๆ อร่อยในโลกส่วนตัวแกน่ะสิ”
ซากุระทำหน้าเอือมใส่ฉัน โถ่ๆๆ อย่างอนนะจ๊ะอิหนู ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าแกนะ ไม่ได้ตั้งใจเล้ยยยย
“เอาล่ะๆ ไหนแกเล่ามาซิ ว่าแกมีอาการหน้าแดงกับลูกพี่ลูกน้องของฮินาตะสินะ หุๆๆ”
“เฮ้ย! แกรู้เรื่องนี้ได้ไงวะ”
“เอ่อ...ฉันเป็นคนบอกซากุระกับอิโนะเองจ๊ะ” รู้สึกว่าฉันจะฮินาตะเผาซะแล้วระหว่างที่ฉันเหม่อ
“ช่างมันเหอะ เล่าก็เล่าย่ะ” แหม...เสนอหน้าเชียวนะพวกแก ไม่เว้นแม้แต่ฮินาตะก็ด้วยงั้นหรอ
“โอ๊ะ! เดี๋ยวๆๆ โทร.หาเจ๊เทมาริก่อน เดี๋ยวเจ๊แกจะงอน”
ยัยอิโนะคว้าโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว เปิดสปีกเกอร์โฟนซะด้วย แกกะจะเอาให้รู้ทั่วบ้านทั่วเมืองเลยรึไงจ๊ะ ไม่นานเจ๊ใหญ่นางก็รับโทรศัพท์ ตอบแบบเสียงขุ่นมาด้วย
[ว่าไงยะ ถ้าเรื่องไม่น่าสนใจฉันจะไปโคโนฮะแล้วจะงับหัวแกเดี๋ยวนี้แหละอิโนะ!]
“โหย ใจเย็นเจ๊ รับรองเจ๊ไม่ต้องถ่อมาถึงโคโนฮะหรอกย่ะ เรื่องนี้ของยัยหมวยมัน” อิโนะ
“ว่าไงเจ๊เทม ไม่ได้คุยกันนานเลยนะยะ”
[อุ้ยตาย! หมวยลูกรัก มีเรื่องอะไรให้คุณแม่รับทราบหรอลูก]
“เข้าเรื่องดีกว่านะคะ ฉันอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับพี่เนจิในสายตาเท็นเท็นแล้วนะคะ” ฮินาตะ
[ห๊ะๆ? เดี๋ยวนะฮินาตะ เท็นเท็นมันชอบผู้ชายแล้วหรอ]
“โหย คนนี้เด็ดจริงเจ๊ ฉันแอบเห็นแว้บๆด้วย หล่อมาก แต่ดูหมอนั่นจะเจ้าสำอางไปหน่อย ตามลูกคุณหนูน่ะ”
[เหย เล่ามา เล่ามา ฉันพร้อมฟังจ๊ะ]
“ก็นะ เจ๊เทม ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าฉันตกหลุมรักหมอนั่นป่าว รู้ป่ะ กำแพงที่ฉันอุตส่าห์สั่งสมมานานเป็น10ปีเหมือนมันจะอ่อนยวบเลยล่ะ แล้วฉันก็ชอบกลิ่นตัวเค้าด้วย โอ้ย!พูดไปแล้วเขินว่ะ จู่ๆก็หน้าแดงเฉยเลย”
[โอ้ย! แม่นแล้วอิหมวยลูกรัก แกตกหลุมรักพ่อคุณชายฮิวงะเข้าแล้ว ฮือๆๆ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเนื้อคู่แกมันจะอยู่ใกล้ขนาดนี้ ฮินาตะฝากดูแลว่าที่พี่สะใภ้หน่อยนะจ๊ะ]
“ได้ค่ะ ที่นี้เท็นเท็นก็จะมีคู่ซักที อีกอย่างเหมือนพี่เนจิก็แอบหน้าแดงเวลาเห็นเท็นเท็นด้วยนะ”
“เห้ย! จริงอ่ะ” ซากุระกับอิโนะ แกทำร้ายหูฉันมากมาย จะตะโกนทำแช่แป้งหรอ
[หุๆๆ รู้สึกว่า first love ของเท็นเท็นจังจะไปได้สวยนะ เอาล่ะ แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวเดือนหน้าฉันจะรีบบึ่งไปที่โคโนฮะทันที ถ้าถึงแล้วจะโทร.บอก ไปล่ะจ้า]
“มาไวไปไวเหมือนเดิมเลยนะเจ๊เทมอ่ะ” อิโนะ
“นั่นสิ นี่เท็นเท็น ฉันดีใจนะที่แกมีคนที่ชอบซักที โอ้ย!ฉันล่ะปริ่มเว่อร์” ซากุระ
“ฉันจะช่วยเท็นเท็นจังอีกแรงนะจ๊ะ ฉันเชื่อว่าพี่เนจิก็ชอบเธอเหมือนกันนะจ๊ะ” และปิดท้ายด้วยฮินาตะ
“ขอบคุณนะ ว่าแต่ ไปๆมาๆพวกแกมายัดเยียดให้ฉันชอบเนจิงั้นหรอยะ”
“เอาเถอะน่า ฉันไม่เคยเห็นแกเหม่อหรือว่าหน้าแดงกับผู้ชายคนไหนเลยนี่นา อีกอย่างเค้าเป็นถึงลูกพี่ลูกน้องฮินาตะเลยนะ โปรไฟล์เลิศขนาดนี้ฉันยอมให้เค้ามาสอยแกลงจากคานเลยล่ะ” เหอะๆ เว่อร์ไปซากุระ
“รีบๆทานกันดีกว่า ใกล้จะหมดเวลาพักแล้วนะ”
“จ้าๆๆ”
หลังจากหนังท้องตึง หนังตาก็เริ่มที่จะหย่อน แม้แต่ในเวลาเรียนก็เถอะ แต่เนจิเค้าขยันสุดๆ แถมเก่งด้วยอีกต่างหาก เค้าจะรู้ตัวรึเปล่าว่าฉันแอบชอบเค้าน่ะ ถ้าฮินาตะพูดจริง ฉันก็มีกำลังใจไปกว่าครึ่งแล้วล่ะ เดี๋ยวนะ... รู้สึกว่าฉันจะลืมเรื่องสำคัญอะไรบางอย่าง แต่ช่างมันเถอะเนอะ และแล้วเวลาแห่งความสุขของฉันก็มาถึง
...เวลาเลิกเรียนไงล่ะ!
“นี่ๆ เท็นเท็นจัง วันนี้ฉันคงไปซื้อของกับเธอไม่ได้แล้วล่ะ คุณพ่อบอกให้รีบกลับบ้านน่ะจ๊ะ ดูเหมือนพ่อของนารูโตะคุงเค้าจะมาเยี่ยมน่ะ”
“หืม? ฉันมีกำหนดซื้อของวันนี้ด้วยงั้นหรอ”
“อ้าว? ก็ใช่นะสิจ๊ะ เท็นเท็นจังบอกว่าเราจะไปซื้อของแล้วก็เลือกของขวัญต้อนรับพี่เนจิยังไงล่ะ”
“ห๊ะ! ฉันลืมไปเลยล่ะ ขอโทษนะฮินาตะ เดี๋ยวฉันไปซื้อเองก็ได้นะ” เออออไปงั้นแหละ ฉันไม่ยักจะจำได้ว่าจะไปซื้ออะไร ประสาทกินเนอะฉัน
“งั้น...พี่เนจิคะ! คือว่าช่วยไปส่งเท็นเท็นจังไปซื้อของหน่อยสิคะ พอดีคุณพ่อเรียกให้กลับบ้านด่วนน่ะค่ะ”
“เห้ย! ฮินาตะ ไปเรียกหมอนั่นทำไมล่ะ ฉันไปซื้อของเองได้จริงๆนะ”
แง่ง! หมอนั่นเดินมาแล้ว ก็เข้าใจนะว่าฮินาตะเป็นห่วง ไม่อยากให้ฉันไปเองบวกๆกับสร้างโอกาสให้ฉัน แต่ไม่ไวไฟไปหน่อยหรอจ๊ะคุณหนูฮินาตะ
“ไปส่งเท็นเท็นซื้อของงั้นหรอครับท่านฮินาตะ ก็ได้ครับ”
“จริงสิ! คือเรื่องนี้คงไม่เป็นเรื่องเซอร์ไพรส์สำหรับพี่เนจิแล้วล่ะค่ะ แต่ว่า...เอ่อ...คือพี่เนจิอยากได้อะไรรึเปล่าคะ”
โธ่...ฮินาตะ อย่างนี้ที่ฉันอุตส่าห์แอบถามเค้าให้ก็สูญเปล่าน่ะสิ เชื่อสิว่าของที่เค้าอยากได้น่ะจะทำให้เธออึ้งแน่ๆ
“อะไรก็ได้ครับ ขอให้ท่านฮินาตะเลือกให้ก็พอ”
ฉึก!
คำตอบแทงใจดำอิหมวยคนนี้มากเลยค่ะ หนอย...ฮิวงะ เนจิ อย่างนี้มาทำเป็นออดอ้อนฮินาตะจังของฉัน ทีฉันล่ะ หยิ่งเชียวนะพ่อคุณ ว่าแต่...เค้าไม่อยากได้ psp หรอ
“ก็ได้ค่ะ งั้นวันพรุ่งนี้เราไปเลือกกันดีกว่า เท็นเท็นจังก็ไปด้วยนะ กะว่าจะไปซื้อของฝากให้เทมาริจังด้วยน่ะ งั้นวันนี้พี่เนจิไปส่งเท็นเท็นจังหน่อยนะ ถือว่าฉันขอร้องนะคะ”
“ก็ได้ครับ งั้นไปกันเถอะ เท็นเท็น”
จู่ๆ เนจิก็กระชากมือฉันให้เดินตามเค้า เห้ย! จะไปจริงหรอ ฉันจำไม่ได้แล้วนะว่าจะซื้ออะไร เอาเถอะ ถือโอกาสไปซื้อของไปประชันกับเพื่อนเลิฟซะหน่อยจะเป็นไรไป
“นายอยากได้อะไรรึเปล่าเนจิ”
“psp”
“ตอบได้คำเดียวสินะ งั้นไปร้านเกมส์กัน” สงสัยเค้าคงไม่กล้าที่จะบอกคนในตระกูลว่าอยากได้ psp มาเล่น สงสัยเค้าเก็บกดมาก เอาล่ะ งั้นก็ Let’s Go!!!
“พี่คะ เครื่องนี้ราคาเท่าไหร่คะ?”
“29,980 เยนครับ โปรโมชั่นพิเศษซื้อ2เครื่องราคาพิเศษ 55,000เยนครับ”
“งั้นจัดมาเลย2เครื่องเลย นี่ค่ะ” ฉันจัดการยื่นเครดิตการ์ดที่ปะป๊าให้มาเป็นของขวัญวันเกิดแก่พนักงานร้าน ร้านนี้ฉันมาบ่อยมากๆ ร้านเกมส์ก็มาซื้อเกมส์สิเนอะ เกมส์เต็มห้องฉันเลย ฉันภูมิใจเสนออย่างมาก
“เดี๋ยวฉันจ่ายส่วนของฉันเอง”
“ช่างมันเถอะน่า ถือว่าเป็นของขวัญต้อนรับนายไง เป็นญาติฮินาตะก็เหมือนเป็นเพื่อนฉันน่ะแหละ” ถึงจะไม่ได้อยากให้เป็นเพื่อนเท่าไหร่ก็เหอะนะ..
หลังจากรับเครดิตการ์ดจากพนักงานเรียบร้อย ฉันก็จัดการหอบข้าวหอบของแล้วกระชากเนจิออกจากร้านทันที เดินไปเรื่อยๆจนทั้งฉันกับเนจิเบื่อที่จะเดินเลยมานั่งชิลๆอยู่คาเฟ่ใกล้ๆห้าง
“อ่ะ เอาไป หรือนายจะเก็บไว้ที่ฉันก็ได้ เพราะที่บ้านนายคงไม่อยากให้คุณชายอย่างนายไปเล่น psp ต่อหน้าต่อตาหรอกเนอะ แล้วก็นี่...” ฉันจดเบอร์โทรศัพท์กับเมลล์ลงในกระดาษโพสต์อิทที่ติดตัวฉันตลอดเวลาประหนึ่งผมกับหนังหัวเนี่ยแหละ
“เมลล์กับเบอร์โทรศัพท์ เผื่อไว้ก่อน ถ้านายอยากได้เกมส์อะไรก็บอกฉัน โอนะ ไปก่อนล่ะ” ว่าแล้วฉันก็แปะไปที่หน้าอกของเนจิแรงๆ รู้สึกตำแหน่งไม่ดีเลยนะนั่น
“แล้วจะโทร.หาก็แล้วกัน”
“จ้า งั้นไปล่ะ กลับบ้านดีๆ ระวังมีผู้ชายมาฉุดหนา”
“พูดบ้าอะไรของเธอ!” หลังจากเนจิตะโกนไล่ตามหลัง ฉันก็แวบออกไปซื้อของ รู้สึกว่าฉันเริ่มความจำดีแล้วล่ะ ขอบ่นเรื่องเจ๊เทมาริหน่อยเถอะ แค่โมเม้นท์คิดถึงนางเล็กๆเอง เจ๊เทมาริเป็นคุณหนูตระกูลดังเหมือนๆอย่างตระกูลฮิวงะนั่นแหละ แต่ต้นตระกูลของนางปกครองซึนะมานานมาก เห็นว่าน้องชายคนเล็กของเจ๊เทมาริกำลังขึ้นเป็นรุ่นต่อไปอยู่ ชื่อ กาอาระ แต่ฉันแอบตั้งชื่อให้หมอนั่นว่า กาก้าแพนด้าตาดำ น่ารักใช่ป่ะล่ะ พอๆบ่นถึงนางแค่นี้พอ รีบๆกลับบ้านก่อนที่จะค่ำดีกว่า
ผ่านมาได้หนึ่งเดือน ฉันกับเนจิสนิทกันมากถึงมากที่สุด ส่วนใหญ่ตอนพักเที่ยงเค้าก็จะตามนารูโตะไปนั่งกินข้าวที่ดาดฟ้ากับพวกหนุ่มฮอตทั้งหลายแหล่ก็พวกหวานใจเพื่อนฉันนั่นแหละ เหมือนจะเข้ากรุ๊ปด้วยกันดีมาก จนตอนนี้เนจิก็เป็นหนุ่มฮอตอีกคนของโรงเรียน ฮินาตะเล่าว่าเมื่อเช้าตอนเปิดล็อกเกอร์ของเนจิ ทุกวันจะมีจดหมายรักส่งตรงให้เค้าทุกเช้า แต่เนจิก็ใจดีได้อีก หอบมันใส่กระเป๋ากลับไปอ่านที่บ้าน แต่ก็ไม่ได้ตอบกลับหรือเรียกใครไปพบซักคน ฉันกับเนจิพอตอนพักเที่ยงหลังกินข้าวเสร็จ ไม่ก็คาบว่างที่ไม่มีอาจารย์มาสอนก็จะเอา psp มาเล่นด้วยกัน เห็นว่าหมอนั่นพึ่งแตะ psp แต่คะแนนนำลิ่วฉันเลย เสียเซลฟ์สำหรับคนที่เล่นมาก่อนเป็นปีๆอย่างฉันชะมัด แถมช่วงนี้ฉันก็ออกไปไหนมาไหนกับเค้ามากขึ้น ไม่ก็ใช้ข้ออ้างไปหาฮินาตะที่บ้านเพื่อที่จะได้เจอเนจิ ฮินาตะก็แซวฉันจัง ส่วนเรื่อง first love ของฉันก็รู้สึกจะมากขึ้นทุกวัน ก็นะ... เนจิเป็นคนที่ฉันชอบนี่เนอะ
Rrrrrr Rrrrrr
“หวัดดี มีอะไรก็พูดมาซากุระ”
[นังหมวย... มีข่าวมาแจ้งจ๊ะ พรุ่งนี้กระเตงพ่อฮิวงะ เนจิมาด้วยล่ะ]
“อ้าว? มาบอกฉันทำไมล่ะเนี่ย ฉันไม่ได้เป็นแฟนหมอนั่นซะหน่อย ฮู้วววว พูดไรไม่คิดนะแก ซากุระ
[อ้าว? ไม่รู้ล่ะ เพราะพวกฉันจะเอาแฟนมาด้วย ตอนเลิกเรียนกะจะไปร้านประจำซักหน่อย ไม่งั้นแกก็ให้ฮินาตะพาพ่อสุดหล่อแกมาด้วยซะเลย]
“หลังเลิกเรียนหรอ...คงลากมาได้อยู่ล่ะนะ งั้นก็แค่นี้ ฉันจะได้เตรียมตัว”
[เออๆ]
ยัยพวกนี้หาเรื่องซวยให้กับฉันอีกแล้วรึเปล่าเนี่ย?
“เนจิ~ นะๆ ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย ยัยพวกนั้นบังคับฉันอ่ะ”
“แล้วทำไมฉันต้องไปกับเธอด้วยเนี่ย ไปเป็นเพื่อนท่านฮินาตะจะไม่ว่าซักคำ”
“โอ้ย~ นายก็... ฮินาตะก็ต้องไปกับนารูโตะสิ พวกนั้นเป็นแฟนกันนะ อีกอย่างถ้านายไม่ไปด้วยยัยพวกนั้นมันฆ่าหมกศพฉันเลยนะจะบอกให้ นะ น้า~”
นึกว่าฉันทำอะไรงั้นอยู่หรอ... ฉันกำลังขอให้เนจิไปเป็นเพื่อนฉันต่างหาก หลังจากยัยซากุระโทร.มาบอกเสร็จด้วยดี อิเจ๊เทมาริโทร.มาบอกว่านางถึงแล้ว ถ้าพรุ่งนี้ฉันไม่ได้ตัวฮิวงะ เนจิมาด้วย อิเจ๊มันจะฆ่าช้านนนน~ เจ๊โหดร้ายที่สุด หลังจากฮินาตะบอกว่านางจะไปกับแฟนนางเมื่อตอนกลางวัน อีตานี้ก็หมดอาลัยตายอยากแล้วงอนฉันสะบัด มางอนอะไรฉันวะ ไปงอนฮินาตะนู่นเซ่! แต่ไม่วาย ฉันก็ต้องง้อหมอนี่อยู่ดี ถ้าเค้าไม่ยอมไปกับฉันก็ตายน่ะสิ
“คนอื่นเค้าไปกับแฟนตัวเองไม่ใช่หรอ ฉันไม่ใช่แฟนเธอซะหน่อย”
โห...พูดงี้จุกเลยครับ ใช่ซี้~ ฉันมันนังหมวยที่เมินผู้ชายทุกคนบนโลก แต่มาตกหลุมรักคุณชายตระกูลฮิวงะผู้เพรียบพร้อมอย่างนาย มันไม่คู่ควร พูดเล่นน่ะ ก็ทำไปงั้นแหละ อย่าสนใจฉันเลยค่ะ
“ช่างมันเถอะน่า ไม่รู้แหละ นายต้องไปเป็นเพื่อนฉัน ณ บัดNow” พูดแล้วก็คว้าทั้งกระเป๋าฉันกับเนจิไปซะเลย ฉันแรงควายนะขอบอก ลากผู้ชายตัวโตๆได้สบาย นับประสาอะไรกะคุณชายตระกูลใหญ่ที่ผอมบางอย่างกับผู้หญิง มันก็สบายฉันคนนี้เลยน่ะสิ
“ปล่อยนะเท็นเท็น ไม่ไปก็ไม่ไปไง” บ่นไปเถอะยะ ถึงแล้วว้อย! ฉันทั้งลากทั้งดึงเนจิจนเข้าร้านได้สำเร็จ ยัยเพื่อนตัวแสบทั้งหลายก็กระจุ๋งกระจิ๋งกับแฟนของพวกมัน แม้แต่อีตาขี้เก๊กอย่างซาสึเกะหัวเป็ดนั่นก็ยังเอาใจยัยซากุระสารพัด ไม่สนกันบ้างเลยอ่ะ
“มาแล้วๆ ขอโทษที่สาย”
“กรี๊ดดดด คิดถึงจังเลยนังหมวยลูกรัก” อิเจ๊เทมาริพอเห็นคนข้างๆฉันนางก็แสยะยิ้มที่มุมปากแล้วกระโดดกอดคอฉันหน้าตาเฉย ป้ามีแผนอัลไลบอกฉันมานะ
“เอ่อ...สวัสดีครับ ผมฮิวงะ เนจิ”
“ฉันซาบาคุ โนะ เทมาริ ค่ะ”
“คุณอยู่ที่ซึนะงั้นหรอครับ”
“ใช่แล้วล่ะค่ะ ฉันมาหาเพื่อนน่ะ พอดียัยเท็นเท็นบอกว่ามีข่าวดี ฉันเคลียร์งานที่นู่นเสร็จพอดี ก็เลยรีบมาตั้งแต่เมื่อวาน”
พูดเสร็จก็ปรายตามาทางฉัน แล้วแสยะยิ้มเย็นๆให้ เจ๊! อย่าโป๊ะออกมานะเว้ยยยย อย่าทำร้ายฉันเกินไปนะ
“จากนี้ไปก็ฝากเพื่อน... เอ้ย! ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ฉันว่าคุณคงรู้จักทุกคนแล้วล่ะ ตามสบายนะคะ เอาล่ะ พวกแกมาทางนี้หน่อย ปรึกษากันก่อน”
ฟู่ว~ ดีนะที่เจ๊เทมาริยังมีเมตตาต่อข้าน้อยบ้าง ที่ไม่ได้โป๊ะมันออกมากลางคัน ไม่งั้น first love และ last love ของฉันจะพังไม่เป็นท่า กว่าฉันจะหาคนที่ใช่เจอไม่ใช่ง่ายๆนะเฮ้ย! บ่นแล้วก็ลุกตามเพื่อนๆไป เจ๊พามานั่งร้านคาเฟ่ที่อยู่ตรงข้ามร้านนั้นอีกที ฉันยิ่งอยากกินแฮมเบอเกอร์อยู่ด้วย เสียอรรถรสหมด
“โอ้ย! ฉันนึกว่าเจ๊จะโป๊ะออกมาแล้วนะเนี่ย ฉันเสียวไส้แทนยัยหมวยมากเลยรู้มั้ย”
“เงียบไปเถอะย่ะอิโนะ ฉันไม่ปล่อยให้ผู้ชายหน้าตาดี โปรไฟล์เลิศอย่างฮิวงะ เนจิหลุดรอดออกไปจากมือเพื่อนฉันได้หรอกย่ะ ว่าแต่ฮินาตะ พูดบ้างสิ”
“จะให้พูดอะไรล่ะจ๊ะ ฉันก็กลัวเทมาริจังโป๊ะแตกออกมาเหมือนกัน พี่เนจินั่นสุดยอดของความเย็นชาเชียวนะ พวกอาการงอนๆอย่างเมื่อตอนกลางวันนี่เห็นยากมากเลยล่ะคะ”
“อาการงอนงั้นหรอ? ฉันอยากเห็นชะมัด ว่าแต่ไม่เคยเป็นแบบนี้เลยงั้นหรอฮินาตะ”
“ค่ะ ไม่เคยเห็นเลย”
“อย่างนี้ เนจิคงอยากให้ยัยเท็นเท็นมาง้อนั่นแหละ”
“โอ้ย...เจ๊ คนเจอกันได้ไม่นานมันจะตกหลุมรักกันได้ไง”
“พูดไม่ดูตัวเองเลยยะ ก็ไม่ใช่แกหรอที่ชอบเค้าตั้งแต่แรกเห็นอ่ะ”
“เออว่ะ”
และแล้วฉันก็ยอมจำนนต่อคำพูดของตัวเองทันที พูดอะไรไม่ดูตัวเองเลยฉัน จากนั้นยัยพวกนั้นก็แซวฉันใหญ่เลย พอพูดถึงเรื่องที่จะไปค้างบ้านเจ๊เทมาริ นางบอกว่าไม่ต้องไปกันแล้วเพราะนางจะไปนอนที่บ้านอีตาชิกามารุแทน แหม คู่หมั้นกันก็อย่างนี้แหละเนอะ แต่เจ๊ก็ไม่วายว่าวันพรุ่งนี้พวกแกต้องมา แล้วพวกเราก็กลับมาที่ร้านตามเดิม
“นี่ๆรู้ป่ะ ยัยเท็นเท็นสลบเพราะกินหัวหอมแหละ” โอ้โห พอก้นแตะที่เบาะปุ๊บ ยัยอิโนะก็เผาชั้นปั๊บทันที เพื่อนอัลไลจะประเสิรฐขนาดนี้
“หุบปากไปเลยอิโนะ ฉันไม่ได้แพ้แล้วย่ะ ไม่เชื่อสั่งมาให้กินเลยก็ได้”
“จ๊ะๆๆ งั้นพี่สาวคะ ขอหอมทอดกรอบให้คนนี้หน่อยนะคะ เห็นบ่นว่าอยากกินตั้งแต่เช้าละ”
“ได้ค่ะ 1ที่ใช่มั้ยคะ”
“ค่ะ แล้วก็ขอ....” ร่ายยาวเป็นหางว่าวเลยเพื่อนฉัน แกกะจะเอาให้ฉันสลบต่อหน้าเนจิจริงๆหรอ แกไม่สงสารฉันบ้างงั้นหรออิโนะ ฉันแค่ทำปากเก่งไปงั้นแหละ ฉันกลัวเสียฟอร์มนี่นา แต่ไม่นานหอมทอดกรอบของโปรดก็มาเสริฟ์ให้ถึงโต๊ะ รักฉันจัง ฉันยังไม่อยากกินแกเข้าไปหรอกนะ
“รออะไรล่ะยะ กินเข้าไปเลย”
“ก...ก็ได้ย่ะ” ฉันยื่นมือสั่นๆของตัวเองไปจับหอมทอดมาชิ้นหนึ่ง อือหืม แค่กลิ่นนี้ก็อยากจะตายอยู่แล้ว ให้ฉันกินคงเรียบร้อยแล้วล่ะ บ๊ายบาย สติอันงดงาม เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะลูก ไหนๆพรุ่งนี้ก็วันเสาร์แล้ว ขอหลับเลยล่ะกัน
กรุบๆๆ
อ๋อย~ รู้สึกว่าโลกตรงหน้าเริ่มหมุนแล้วล่ะ แค่หัวหอมชิ้นเดียวกินแล้วยังมึนได้ขนาดนี้ แล้วขืนกินต่อไปจนหมด ฉันคงต้องฟุบหลับลงไปแน่ๆ
ฟุ่บ~
“นอนก่อนก็ได้นะ” เนจิที่ผลักหัวฉันให้เข้าไปซบกับไหล่ของเค้าอย่างแผ่วเบา ว่าแต่...กลิ่นตัวหอมจัง แต๊ะอั๋งได้ป่ะเนี่ย เค้าคงไม่ว่าหรอกเนอะ ฉันง่วงนี่นา รู้สึกว่าตาจะเริ่มปิดแล้ว รู้สึกสติเริ่มหลุดลอยแล้ว โอ้ย...ทนไม่ไหว นอนบนไหล่เนจิเนี่ยแหละ แต่ก่อนที่จะได้หลับจริง ฉันได้ยินเสียงบางอย่างที่รู้สึกว่าหายนะจะมาเยือนฉันชัดๆ
“อ้าว?ลีคุง มาพอดีเลย ถ่ายรูปพวกนั้นหน่อยสิ เอาไว้แบล็คเมล์ อิอิ”
ฉันตื่นขึ้นมาในบรรยากาศที่ไม่คุ้นเคยเท่าไหร่ ที่นี้มันที่ไหนแล้วเหมือนฉันจะได้ยินเสียงคลื่น... ไม่นะ!!!
“อ้าว? ตื่นแล้วหรอนังหมวย ขอโทษที่ไม่บอกแกว่าจะมาเที่ยวทะเลน่ะ นี่บ้านพักตากอากาศฉันเอง ตามสบายย่ะ ทุกคนออกไปซื้อของน่ะ สุดที่เลิฟแกอยู่ที่ห้องนั่งเล่น”
หือ? สุดที่เลิฟของฉันหรอ ไม่มี๊ ไม่มี นางเอาใครมาพูด...
เห้ย!!! เนจิ!
“อ้าวๆ นั่นจะรีบลุกไปไหน หมอนั่นไม่หนีแกไปหรอกน่า”
ฉันไม่สนใจฟังเสียงของเทมาริแล้วลุกออกมาจากเตียงทันที โอ้ย...มึนหัวชะมัดแถมหน้ามืดด้วย สงสัยลุกเร็วเกินไป บ้านพักตากอากาศของเทมาริฉันมาแค่ครั้งเดียว ตอนม.ต้น จากนั้นก็ไม่ได้มาอีกเลย เกือบๆ3ปีได้แล้วมั้ง แต่ก็พอคุ้นทางอยู่บ้างอ่ะนะ
“อ้าว?เท็นเท็น ตื่นแล้วสินะ พวกท่านฮินาตะไปซื้อของน่ะ สักพักก็คงกลับ”
“เนจิ อย่าบอกนะว่าพวกนั้นก็มาน่ะ”
“ถ้าหมายถึงบรรดาแฟนๆของเพื่อนเธอน่ะหรอ เล่นน้ำอยู่ตรงนู้นแหละนะ”
“นายไม่ไปหรอ ไหนว่าสนิทกันแล้วไง”
“ฉันกลัวผิวคล้ำ ก็เลยไม่ไป นอนดูทีวีอยู่ที่นี่ก็ไม่แย่หรอกนะ”
โธ่ๆๆ พ่อคุณชาย ห่วงผิวมากกว่าฉันที่เป็นผู้หญิงอีกด้วย แค่นี้ก็ขาวซะจนไม่รู้จะขาวยังไง หมอนี่ขาวกว่าฉันอีก งอนมาก ทำไมแม่ให้หนูไปตากแดดจนผิวคล้ำมาแบบนี้อ่ะ เสียใจ
“นอนดูทีวีมันน่าเบื่อจะตาย pspก็ไม่ได้เอามาด้วย ให้ตายสิ”
“ใครบอกว่าไม่ได้เอามา เอามาให้แล้วต่างหาก”
“เจ๊งเลย ปกติเวลานี่นายใส่แว่นด้วยหรอเนี่ย” ฉันรู้สึกแปลกใจหน่อยๆที่เนจิหยิบแว่นขึ้นมาใส่ ปกติเวลาเล่นที่โรงเรียนเค้าไม่เห็นใส่เลยนี่นา
“แน่นอน อยู่หน้าจอก็มีแสงสีฟ้าที่ทำให้สายตาเสีย ปกติฉันก็ไม่ได้ใส่หรอก พึ่งไปซื้อมาเมื่ออาทิตย์ก่อนเอง” โถ่ๆๆ พ่อคุณ ทั้งเจ้าสำอางไม่พอ ดูแลสุขภาพร่างกายตัวเองด้วย
หลังจากเล่นไปซักพัก ฉันก็เห็นว่าเค้านั่งแบบกุลสตรีสุดๆ ทั้งที่ฉันเอาขาพาดไปที่พนักเก้าอี้แล้วเล่น แล้วอีกอย่างฉันเพิ่งมาดูนาฬิกา ตอนนี้มัน10โมงเช้า ทั้งฉันและเนจิก็อยู่ในชุดนอนตามระเบียบ ถึงตอนใส่เสื้อจะไม่เห็นกล้ามก็เหอะ แต่ตอนนี้กล้ามสวยๆของหมอนั่นกำลังกระแทกตาฉันอย่างรุนแรง รู้สึกหื่นจังเราแถมผมยาวๆทีปล่อยสลวยของเค้าก็ย้อยลงมาจนน่ารำคาญ ฉันแอบมองเค้าบ่อยเกินไป จนเกมส์ฉัน over อะไรเนี่ย สงสัยฉันคงจะห่วงผมเค้าละมั้ง สละยางรัดผมให้ซักอันจะเป็นอะไรไป
จากนั้นฉันก็ลุกกลับไปที่ห้องพักตัวเอง เจ๊เทมาริกำลังเตรียมอะไรอยู่ก็ไม่รู้ในครัว ฝีมือเจ๊เทมาริเนี่ยแหละสุดยอดของสุดยอดแล้ว ถ้าให้ยัยซากุระมาทำฉันขอกลับไปกินหอมทอดกรอบสุดโปรดเหมือนเดิมเหอะ หลังจากได้ของที่ต้องการติดมือมาแล้ว นั่นก็คือหวีกับยางรัดผม แถมกิ๊บด้วยอีกจำนวนหนึ่งฉันก็กลับมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง
“ผมนายน่ารำคาญใช่มั้ยล่ะ เดี๋ยวฉันเกล้าผมให้”
“ฉันไม่เอาทรงซาลาเปาแบบเธอแน่”
“หน๊อย...ทรงซาลาเปาของฉันย่ะ ไม่ให้นายง่ายๆหรอก มานี่เลย”
ฉันจัดการกระชากผมเนจิเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว แล้วก็จัดการผมเนจิไปซักพักก็เรียบร้อย ถ้าไม่ติดว่าเค้าเป็นผู้ชายนะ เหมือนผู้หญิงน่ารักๆคนนึงเลยล่ะ
“เป็นไง น่ารักป่ะ ทีนี้ก็ได้เวลาเล่นละ”
“เหอะ!” อีตาขี้เก๊กเอ้ย...
หลังจากที่ฉันกับเนจินั่งเล่นนอนเล่นซักพักพวกซากุระก็กลับมา พร้อมหอบข้าวหอบของมาเต็มไม้เต็มมือ แล้วบอกว่าตอนเย็นมีปาร์ตี้บาร์บีคิวกัน เจ๊เทมาริจัดการแจกจ่ายงานให้ทุกคน ส่วนฉันกับอิโนะก็กำลังช่วยเจ๊หมักเนื้ออยู่ ฉันกำลังรู้ว่าฮินาตะใช้มีดได้เก่งมาก หลังจากที่ฮินาตะสับๆตัดๆส่วนผสมสำหรับบาร์บีคิวปิ้งย่างเสร็จ เธอก็ไปช่วยซากุระทำของหวานต่อ แม่ศรีเรือนดีแท้พวกตระกูลฮิวงะเนี่ย
หลังจากที่เราเตรียมของอะไรเสร็จหมด ก็ได้เวลาปาร์ตี้ซักที พวกผู้ชายเนี่ยจัดสถานที่เยี่ยมชะมัด ไม่รู้ว่าซาอิ แฟนของอิโนะเป็นคนออกแบบรึเปล่า พวกชอบใช้กำลังอย่างนารูโตะคงลากอิเป็ด เอ่อ...ฉันหมายถึงซาสึเกะแฟนยัยซากุระมันน่ะนะ ไปช่วยยกโต๊ะอะไรรึเปล่า ส่วนชิกามารุแฟนเจ๊เทมาริคนงามคงจะกินแรงเพื่อนอย่างหาที่สุดไม่ได้ หมอนั่นเอะอะก็บ่นว่าเบื่อ งานอดิเรกคือนอนกับดูเมฆ แต่สมองมันไอคิว200 เก่งเกินไปแล้วเพ่! ส่วนเนจิน่ะเหรอ...
“ตรงนั้นน่ะ เฉียงมาทางขวาอีกนิดซิ”
เป็นคนคุมนารูโตะกับซาสึเกะนั่นเอง รู้สึกว่าซาสึเกะก็เก๊กไม่แพ้เนจิหรอก สองคนนี้มันนิสัยคล้ายกัน คงจะเพื่อนที่เข้าใจกันทุกอย่างสินะ
หลังจากฟาดบาร์บีคิวเรียบร้อย พวกเราก็เล่นเกมส์หมุนขวดรึเปล่าก็ไม่รู้ กติกาก็ว่าถ้าปากขวดหันไปหาคนไหน คนที่ก้นขวดหันไปจะเป็นคนถามคำถาม ต้องตอบตามความจริงห้ามโกหก ถ้าไม่ตอบก็กินหัวหอมเข้าไป โห...เกมส์นี้ฉันเสียเปรียบชัดๆ ใครเป็นคนคิดวะเนี่ย
“เอาล่ะ ต่อไปตาใครน้า~”
อือหือ ใจผมเนี่ยตุ้มๆต่อมๆเลยครับ คนที่อยู่ตรงหน้าฉันเป็นเจ๊เทมาริด้วยน่ะสิ เมื่อกี้ฉันก็เกือบตาย เพราะปากขวดมันเกือบหันมาหาฉันน่ะสิ แต่มันหันไปหาเนจิก่อน ฉันก็เลยรอดตัว แต่คนข้างหน้าเนจิน่ะคือฮินาตะ นางถามว่า ‘พี่เนจิเป็นเกย์รึเปล่าคะ’ งานนี้ก็เฮลั่นเลยครับ คนอื่นนะไม่ใช่ฉัน ถ้าเค้าเป็นเกย์จริงฉันจะกินหอมให้หมดที่เจ๊เทมมันเตรียมเลย แต่คำตอบของเค้าก็ไม่ได้ทำให้ฉันผิดหวังแต่อย่างใด ‘ท่านฮินาตะ ผมไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้นซักหน่อย เอาอะไรมาพูด’ แถมตีหน้านิ่งสนิทจนทำให้เพื่อนรอบวงถึงกะเสียวสันหลังวูบ คิดแล้วสยอง บรื๋อ~
ฟิ้วๆๆๆ กึก!
“ว้าว!...ถึงเวลาที่ฉันรอคอยแล้ว เอาล่ะเท็นเท็นแกเตรียมตัวกินหัวหอมซะ”
ทำม้ายยยยย ทำไมต้องเป็นฉัน อิเจ๊เทมาริมันส่งสายตาพิฆาตให้ฉันแล้ว งานนี้หรือจะรอด ฉันไม่ยอมกินหัวหอมหรอกนะโว้ย!
“ถ...ถามมาสิเจ๊”
“หืม ก็ได้ งั้น...”
“...” เงียบกันทั้งวง ลุ้นมาก แต่อีคนที่ลุ้นมันฉันนะโว้ย!
“แกชอบฮิวงะ เนจิใช่มั้ย?”
“ห๊า?!!”
โอโห้ พูดไม่ออกเลยครับงานนี้ กะเอาให้เขารับรู้กันทั่วโลกหรือไงเจ๊ ทำไมเจ๊ไม่สงสารอิหมวยคนนี้บ้าง มันจะลงไปแดดิ้นกับพื้นทะเลแล้วนะเจ๊ เจ๊ทำร้ายอ่ะ ทำร้ายหมวยมาก แล้วฉันจะตอบไงละทีนี้ จะโกหกก็ไม่ได้อีก นางเล่นขนเครื่องจับเท็จมาด้วยอีก งานนี้ฉันคงต้องพึ่งหัวหอมแล้วมั้งเนี่ย...
“ไม่ต้องหันไปหามันหรอก ฉันเอาไปทิ้งแล้ว” นารูโตะตอบออกมาด้วยหน้าที่ตายสนิท ไม่น้า ความหวังสุดท้ายของฉันถูกอิหนวดแมวเอาไปทิ้งเรียบร้อย
“เร็วสิ เท็นเท็น ฉันให้เวลาแก3วิ ไม่งั้นแกโดนเชือดแน่นอน โฮะๆๆๆ”
“เจ๊...”
“3”
“สงสารฉันบ้างเด้!”
“2”
“...เอาจริงหรอ”
“น...”
“ชอบก็ได้โว้ย!!!!”
พอฉันตะโกนเสร็จ หันหน้าไปหาเนจิ หน้าหมอนั่นเรียบซะจนไม่รู้ว่ารู้สึกยังไงกันแน่ ใช่สิ...เค้าต้องเกลียดฉันแน่ๆ อยู่ทำไมให้ขายหน้า ก็ลุกวิ่งเลยโว้ย! ไม่วิ่งแบบนางเอกที่แอ่นแดะแอ่นแด๋รอพระเอกมาบอกว่า อย่าไปนะ ผมก็ชอบคุณเหมือนกัน เรามาคบกันเถอะ ไม่โว้ย! มีแต่ในละครนั่นแหละ ไม่อยู่ให้ขายหน้าหรอก ปิดประตูห้องแล้วล็อคมันซะเลย ฉันโกรธเจ๊เทมมากอ่ะบอกเลย
ทำไงดีล่ะ เจ๊เทมาริไม่น่าเอาเรื่องนี้มาถามฉันเลย กะจะให้ฉันจนมุมสินะ ทำไมเจ๊เป็นเพื่อนที่นิสัยไม่ดีอย่างนี้เนี่ย เกิดเนจิรับไม่ได้แล้วเย็นชาใส่ฉันขึ้นมาล่ะ ฉันจะทำไง ฉันหาใครที่ฉันชอบแบนี้ไม่ได้อีกแล้วนะ อย่าทำร้ายฉันไปมากกว่านี้เลย จู่ๆน้ำตาบ้าๆนี่ก็ไหลออกมาเฉย เออ!ไหนๆก็ไหลออกมาแล้วก็ไหลแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวพอ ครั้งหน้าไม่เอาแล้ว
“เท็นเท็น เปิดประตูให้หน่อยสิ ฉันขอโทษนะ”
“ไม่อ่ะ เจ๊ไปเหอะ” เสียงสั่นเต็มที่เลยเรา รอฉันทำใจได้ก่อนแล้วค่อยคุยกันนะเจ๊ ตอนนี้ฉันไม่อยากคุยกับใครซักคนเลย
“เท็นเท็น... ฉันขอโทษที่ถามแบบนั้นกับแก ฉันแค่อยากเห็นแกกินหัวหอมเฉยๆ แต่นารูโตะมันเอาไปทิ้งตอนไหนไม่รู้ ฉันขอโทษนะ ยกโทษให้ฉันหน่อยเถอะ”
“ตอนนี้ฉันไม่พร้อมอ่ะเจ๊ กลับไปก่อนเหอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว”
“ก็ได้...แกไม่โกรธฉันนะเท็นเท็น”
“...” โกรธเดะ ใครไม่โกรธถือว่าไม่มีความรู้สึกอ่ะ ประเด็นคือไม่ได้อยู่ที่เจ๊ไง มันอยู่ที่เนจิต่างหาก ฉันกับเนจิยิ่งเป็นมิตรที่ดีต่อกันด้วย ไปบอกว่าชอบเค้าก็ไม่ใช่เรื่องละ รู้จักกันยังไม่ถึงปีเลย ถึงจะมีคำปลอบใจจากฮินาตะว่าเนจิไม่เคยหน้าแดง ไม่เคยเขิน แล้วก็ไม่เคยงอนผู้หญิงคนไหนนอกจากฉัน เชื่อเหอะ เค้าไม่ได้มีผู้หญิงที่ทำตัวเหมือนทอมอย่างฉันไปอยู่ใกล้ๆหรอก อย่าว่าแต่ผู้หญิงอย่างฉันเลย ผู้หญิงคนอื่นก็ไม่กล้าไปตีสนิทเค้าหรอก
“เท็นเท็น ออกมาก่อน”
เสียงผู้ใดมันเรียกข้า หลังจากที่ฉันเพ้อกับตัวเองไปประมาณเกือบ10นาทีได้ ฉันแน่ใจว่าเจ๊เทมาริลาจาก จากประตูห้องนี้ไปได้ชาติเศษแล้ว แล้วใครมาเรียกฉันไม่ทราบ
“ฉันเองเนจิ ออกมาก่อน”
“น...เนจิ ม...มาทำไม”
“ฉันมีเรื่องจะคุย”
“ถ้าคุยเรื่องเมื่อกี้ฉันไม่ได้โกหกหรอก นายอยากจะเกลียดฉันก็ช่างนาย”
“ฉันบอกให้เปิดประตู”
“หากุญแจไขเองแล้วกัน”
“ได้”
เสียงเนจิเงียบไปซักพัก เหอะ! ฉันมีกุญแจอยู่เถอะ เจ๊ให้ฉันมาแล้ว ถึงจะไปข่มขู่กับเจ๊เทมาริแต่นางก็ไม่มีให้นายหรอก เพราะมันอยู่ที่ฉันไงล่ะ
กริ๊ก! หมับ!
“เห้ย! ปล่อยฉันนะ” เข้ามาได้ไงอ่ะ กุญแจมันอยู่ที่ฉันนะเห้ย! แล้วมาจับข้อมือฉันอีก กะไม่ให้หนีเลยว่างั้น ปล่อยฉันปายยยยย
“มาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้”
“โอ้ย...ฉันก็บอกไปแล้วไงว่าที่ฉันพูดฉันไม่ได้โกหก นายจะเกลียดฉันก็แล้วแต่นาย”
“ไม่ได้เกลียดซักหน่อย ฉันแค่จะมาขอคำยืนยันจริงๆต่างหาก”
“เห๊อะ! มาขอทำไมคำยืนยัน ก็บ...ห๊ะ!”
“แต่ไหนๆเธอก็ยืนยัยแล้ว งั้นไปล่ะ”
“เห้! เดี๋ยวสิ หมายความว่าไง”
“ก็หมายความอย่างที่เธอคิดนั่นแหละ แต่ฉันไม่ตกลงนะ เพิ่งเจอกันได้ไม่ถึงปี”
“เอ๋! นายก็คิดเหมือนกันหรอ”
“มั้ง... รอให้เธอจีบฉันติดก่อนแล้วจะคบด้วย”
“ตรรกะบ้าอะไรของนาย เอาเถอะหลังจากนี้ฉันจะเดินหน้าจีบนายเต็มกำลัง อย่ารำคาญก่อนนะ”
“หึ ตามใจเธอสิ”
ฉันกับเนจิยิ้มให้กัน จนเดินมาตรงระเบียงบ้านก่อนจะนั่งเขม่นกันสักพักแล้วหัวเราะออกมา ไม่รู้สินะว่ามีอะไรน่าขำ พอรู้ว่าเนจิไม่ได้เกลียดฉันก็ดูเหมือนจะโล่งมาก ฉันหวังว่าฉันกับเค้าจะได้เล่น psp ด้วยกันอีกนะ
“นี่...เนจิ ถ้าฉันจีบนายติดแล้วเป็นแฟนกัน นายต้องดูแลฉันเป็นพิเศษนะรู้มั้ย”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ฉันอุตส่าห์จีบนายไง หมดหน้าที่ฉันแล้วนายก็ต้องดูแลให้สมกับที่ฉันตามจีบนายด้วยล่ะ”
“ก็นะ... สัญญาก็ได้”
“งั้นวันจันทร์ค่อยเริ่มแล้วกัน วันนี้มาเล่น psp กันเถอะ”
“เอาสิ”
ฉันว่าเรื่องของฉันมันจบแปลกๆล่ะว่ามั้ย? ไม่ต้องคบกันก็ได้ เดี๋ยวอีกหน่อยฉันก็ต้องไปตามจีบเค้าให้ติดเหมือนกัน ฉันหวังว่าเค้าจะไม่ทิ้งฉันไปน่ะนะ
บางที...เค้าอาจจะเข้ามาจีบฉันแทนก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ
-FIN-
จบแบบงงๆ เอาเป็นว่าหลังจากนี้นังหมวยของเราก็สมหวังละกัน ถ้าใครอยากรู้เรื่องสองคนนี้ต่อว่าเป็นยังไงก็ขอมาได้นะ อันไม่ว่า แต่จะเสร็จรึเปล่านั่นประเด็น ส่วนคู่ต่อไป ก็ RomeoWendy ไหนใครชิปคู่นี้เป็นเพื่อนอันบ้าง put yours hands up
สุดท้ายแล้วก็ขอให้ทุกท่านติดตามเรื่องนี้ต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น