[JBJ ft.pd101] THEN #ดงเคน #ดงเคนชาติที่แล้ว

ตอนที่ 6 : เธอช่างมีอะไรที่ฉันคุ้นตา

“นี่เจ้าชายข้าเริ่มไม่เข้าใจแล้วนะ”ซังกยุนเอ่ยปากทันทีที่ผู้สูงศักดิ์เปิดประตูเข้ามาในห้องเขา

ฮยอนบินเลิกคิ้วเล็กน้อย

ทักกันงี้เลย? ราชาศัพท์คำสุภาพอะไรก็ไม่ใช้...

“เจ้าไม่เข้าใจอะไรข้าว่าคำสั่งข้าก็ง่ายๆนะ”

“ไอ้คำสั่งให้อยู่แต่ในห้องน่ะง่ายแต่ข้าลองมาคิดดูแล้ว...ไหนท่านบอกพวกทหารไปแล้วไม่ใช่หรอว่าข้าเป็นคนของท่านแฝงตัวมาทำไมพวกเขายังหามือสังหารคนที่สามกันอีกล่ะไอ้ตอนที่ท่านบอกให้ข้าตามน้ำนั่นน่ะ”

ซังกยุนร่ายข้อสงสัยออกมายาวเหยียด

ถ้าทุกคนสงสัยย้อนกลับไปตอนนั้นได้ก็อาจจะสงสัยเหมือนเขา...

ฮยอนบินเงียบไปแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเบา

“คือ...”

“ว่าไงเจ้าชาย?”

เอาแล้ว

โดนจับได้แน่เลยว่าโกหกเรื่องล่าตัว

ก็ตามนั้นแหละไอ้เรื่องที่กังวลกันน่ะโกหกทั้งเพ...

เรื่องจริงมีแค่เขาไม่กล้าปล่อยซังกยุนไปนอกวังเพราะกลัวโดนฆ่าปิดปากนี่แหละแต่จะให้คนดื้อๆแบบนี้ยอมฟังต้องเล่นใหญ่ไว้ก่อน...สารภาพว่าตอนนั้นมัวแต่ห่วงจนไม่ทันคิดให้ถี่ถ้วนลืมไปว่ามันไม่สมเหตุสมผลเอาเสียแล้ว

“ม..ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าต้องคิดหรอกน่าอยู่เฉยๆไปเถอะ”

“เอ้ามันจะไม่ต้องคิดได้อย่างไรฝ่าบาทเรื่องของข้านะจู่ๆโดนสั่งให้อยู่แต่ในห้องเนี่ยพ่อข้ายังไม่เคยสั่งกักข้าไว้เช่นนี้เลย”

ซังกยุนคนงี่เง่าทีงี้ละฉลาดขึ้นมาเชียว...

“เอาน่าเจ้าอย่าสงสัยให้มากความไปเลย”

“ท่านนี่นะบอกแล้วไงว่——“

“พ่อของเจ้าปลอดภัยแล้ว”ฮยอนบินรีบหาเรื่องมาเบนความสนใจและมันได้ผลเสียด้วย...

“จริงหรือ! พ่อข้าอยู่ที่ไหนน่ะฝ่าบาท”

“ข้าให้เขาไปอยู่กับคนที่ไว้ใจได้เขาดูแลพ่อของเจ้าได้เป็นอย่างดีแน่นอน”

ฮยอนบินตอบแบบไม่กะให้คนตัวเล็กถามต่อเลย...

แต่รู้แค่นี้ซังกยุนก็สบายใจแล้ว

“ขอบ...เออต้องใช้อะไรนะอะไรกรุณาๆเนี่ยแหละเอาเป็นว่าข้าขอบคุณนะฝ่าบาท”

“ที่นี้จะสบายใจได้รึยัง?”

“ถ้าท่านรับรองให้ก็คิดว่าสบายใจได้กระมังแล้วนี่ข้าขอไปเจอพ่อข้าได้รึเปล่า”

“ไว้ข้าจะพาไปมะรืนนี้”

“ทำไมถึงนานขนาดนั้น?!”

“ที่ที่บิดาของเจ้าอยู่ในตอนนี้ค่อนข้างไกลข้าไม่มีเวลาแล้วข้าก็ไม่อยากให้เจ้าไปไกลหูไกลตาขนาดนั้น”

บอกได้เลยว่าข้อหลังคือเหตุผลหลัก...

“ท่านไม่ใช่พ่อข้านะฝ่าบาทข้าโตแล้วไม่ต้องห่วงขนาดนั้นหรอกน่า”

เออจริง...ทำไมเขาต้องห่วงคนตัวเล็กขนาดนี้กัน

ห่วงมาก

ขนาดทำงานอยู่ยังจินตนาการไปต่างๆนานาว่าจะมีคนมาฆ่าปิดปากรึเปล่าจะแอบหนีไปไหนหรือเปล่า

เป็นบ้าอะไรไปเจ้าชายฮยอนบิน...

.

.

.

“เราว่าอะไรนะดงฮัน”เคนตะที่อุทานเสียงดังไปเมื่อครู่ถึงกับต้องเปลี่ยนมากระซิบแทนเพราะกลัวว่าข้างห้องจะด่าเอา

“ถ้าผมบอกว่าที่พี่เห็นเป็นเรื่องจริงพี่จะเชื่อผมรึเปล่า”

สีหน้าของดงฮันนั้นไม่มีเค้าของความล้อเล่นอยู่เลยมันดูจริงจังเอามากๆจนเคนตะนึกกลัว

“ฮะๆไม่น่าเชื่อว่าเราจะรับมุกพี่ด้วยอ่ะฮะๆ”เคนตะพยายามหัวเราะกลบเกลื่อนแต่อีกฝ่ายไม่ขำด้วย...

“พี่มันไม่ใช่มุกผมรู้นะว่าพี่พูดจริงอ่ะ”

ใจของเจ้าเด็กตัวสูงเต้นรัวยิ่งกว่ากลองที่ถูกตีด้วยกระเดื่องคู่ยิ่งคนตัวเล็กที่อีกฟากของจอเงียบๆไปเขายิ่งลุ้นจนตัวโก่ง

วันที่ดงฮันรอคอยจะมาถึงแล้วใช่ไหม...

เคนตะจะจำได้จริงๆใช่ไหม

“ฝันดีนะ”

......

เคนตะ...

วางสายไปแล้ว

คนตัวเล็กไม่ยอมตอบอะไรนอกจากประโยคบอกฝันดีแล้วสายก็ตัดไป

ภาพสุดท้ายของดงฮันคือคีย์บอร์ดของอีกฝ่ายนั่นแปลว่าเคนตะพับจอเพื่อตัดสายคงจะติดต่อทางคอมไม่ได้แล้วเขาจึงหันไปคว้าโทรศัพท์มือถือมาแทนแล้วพิมพ์ข้อความหาเคนตะ

แต่มันไม่ขึ้นว่าอีกฝ่ายอ่านแล้ว

โทรไปก็ไม่รับ

ท่าทางคงต้องเจอตัวต่อตัวซะแล้ว...

.

.

.

สามวันต่อมา

จนแล้วจนรอดซังกยุนก็ยังไม่ได้เจอบิดาเพราะคนที่จะพาเขาไปมีราชกิจรัดตัวจนแทบไม่ได้กระดิกไปไหนขนาดจะมาพบเขายังแทบไม่มีเวลาจากวันแรกที่โวยวายจนถึงวันนี้ที่ยอมเข้าใจว่าอีกฝ่ายยุ่งขนาดไหนเขาเลิกโวยวายแล้ว...

แต่เจ้าชายก็ไม่ถึงกับละเลยกันเสียทีเดียวยังมีน้ำพระทัยที่จะพาเขามาฝากฝังไว้กับคนที่ไว้ใจได้(?)ให้เขามีอะไรทำระหว่างนี้

สัญญาปากเปล่าที่บอกว่าจะหาเวลาพาเขาไปให้เร็วที่สุดนั้นเชื่อได้มากขนาดไหนก็ไม่รู้

เออก็ดีกว่าอยู่เฉยๆแล้วกัน

ณ ห้องหนังสือในวังหลวง

“นี่เจ้าเปี๊ยกแกฝนยังไงให้เจ้าหมึกนี่มันไม่เลอะเทอะน่ะ”

“ก็ค่อยๆฝนสิฝนแรงๆแบบนั้นมันจะหกก็ไม่แปลก”

เคนตะที่กำลังฝนหมึกให้ดงฮันตอบคำถามของซังกยุนอย่างขอไปทีโดยที่สายตาไม่ละจากแท่นฝนหมึกของตัวเอง

 ส่วนพ่อเจ้าชายสามตัวดีก็กำลังพยายามคัดตัวอักษรให้ดูสวยงามอยู่แต่ดูจากผลงานแล้วยังห่างไกลจากคำว่าสวยงามไปโขเลย...

“ข้าก็ค่อยๆแล้วเนี่ยเลอะมือหมดเลยมีเคล็ดลับใช่หรือไม่สอนหน่อยสิ”

“ข้าไม่มีเจ้าก็ฝนเบาๆแค่นั้นแหละ”

“ฝนเบาไปมันก็ไม่ออก นี่ไอ้นั่นมันอะไรน่ะที่เอวเจ้าน่ะ”

ถามอยู่แหละ

รำคาญ...

รำคาญ!!!! 

“ก็แค่เครื่องประดับ”

“นี่มันของผู้หญิงนี่ทำไมเอามาใส่ล่ะ”คนหน้าแมวถือวิสาสะคว้าเครื่องประดับที่ทำจากหยกของอีกฝ่ายมาดูเพราะมันผูกติดกับตัวเขาเลยเหมือนกระชากตัวเคนตะไปด้วยจนเคนตะเหลือบตามองด้วยความไม่พอใจแต่ซังกยุนก็ไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวจนคนตัวเล็กต้องดึงของของตัวเองกลับมา

“เรื่องของข้า”

“พูดกันดีๆสิเจ้าเปี๊ยกคนอยู่ข้างห้องกันแท้ๆ”

“แค่อยู่ห้องข้างกันไม่จำเป็นต้องมาตีสนิทหรอก”เคนตะตอบอย่างไม่รักษาน้ำใจ

ทั้งเขากับซังกยุนได้พักอยู่ในที่พักขุนนางและดันได้อยู่ห้องข้างกันพอดี

ซึ่งวันนี้เจ้าชายฮยอนบินก็มาฝากเจ้าตัวป่วนนี่ไว้ให้เขาช่วยดูเพราะตัวเองต้องออกไปตรวจสอบงานหลวงข้างนอกวัน

เจ้าชายเอ่ยปากฝากด้วยตัวเองจะไม่รับก็ไม่ได้

แต่ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ต่อให้เป็นพระราชามาฝากเขาก็จะปฏิเสธ!!!

ถามทั้งวัน

ถามตั้งแต่ชามไม้ยันเรือพาย

เห็นนกถามนกอะไรเห็นไม้ถามต้นอะไร

เคนตะกำลังจะเป็นบ้า!!!!!!

เจ้าชายตัวดีก็ไม่ได้สนอะไรแถมเวลาเคนตะทำหน้ารำคาญยังขำให้เห็น

มันน่าตีซะจริง

เคนตะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเลี้ยงเด็กสองคนคนนึงดื้อคนนึงปากมาก

อยากจะกัดลิ้นตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด

“ใครหรือพะย่ะค่ะ”เสียงเอ่ยถามดังมาจากทางเข้าด้านหน้าที่ปรากฎร่างสูงโปร่งของลูกชายท่านแม่ทัพคังอึยกอนมาพร้อมกับองซองอูเช่นเคยเยื้องไปด้านหลังมีหญิงสาวในชุดเกราะเบาเดินตามมาด้วย

“คนของท่านพี่ฮยอนบินน่ะอ้าวท่านพี่หญิงซึลกิมาด้วยหรือ”เจ้าชายน้อยเอ่ยทักหญิงสาว

นามว่าซึลกิ...

เคนตะใช้เวลาระลึกอยู่ประมาณหนึ่งถึงนึกออกว่าคนคนนี้คือบุตรสาวของท่านแม่ทัพคังพี่สาวคนโตของบ้าน

ท่านแม่ทัพมีบุตรและบุตรีรวมกันสามคนคังซึลกิคังดงโฮและคังอึยกอนทั้งสามคนมีบุคลิคที่ต่างกันมากประหนึ่งโตมาคนละบ้านทั้งๆที่อยู่ด้วยกัน

บุตรสาวคนโตซึลกิเป็นคนห้าวหาญเยี่ยงชายชาตรีจริงจังกับงานแต่กับเพื่อนฝูงน้องนุ่งจะเป็นพี่สาวขี้เล่นขี้แกล้งทำน้องชายสองคนร้องไห้ไปหลายครั้งแล้วเห็นว่าเคยแกล้งกระทั่งเจ้าชายฮยอนบินจนกรรแสงหนักร้อนไปถึงท่านแม่ทัพต้องรีบเข้าวังมาเพื่อขอพระราชทานอภัยโทษโชคดีที่พระราชามิได้พิโรธนักเพียงแค่สั่งให้สั่งสอนบุตรสาวให้ดีเท่านั้น

บุตรชายคนรองดงโฮเกิดมามีร่างกายแข็งแรงแม้ส่วนสูงจะแพ้น้องชายแต่เรื่องพละกำลังไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลยแต่กระนั้นก็ยังมีจิตใจที่อ่อนโยนจนน่าตกใจเป็นคนรักสัตว์รักธรรมชาติรักน้ำรักปลารักเด็กมีมนุษยสัมพันธ์ดียิ้มเก่งผิดกับรูปลักษณ์ที่ดูน่ากลัว

มาถึงบุตรชายคนสุดท้องอึยกอนที่ดูแล้วจะผอมกว่าพี่ชายไปสักหน่อยแต่ก็มีรูปร่างสูงโปร่งดูดีรูปลักษณ์และรอยยิ้มที่ดูใจดีและเป็นมิตรไม่ผิดกับนิสัยและเมื่อเทียบกับพวกพี่ๆแล้วดูออกจะลอยชายไปเสียหน่อยวันๆไม่มาเรียนกับดงฮันก็จะไปคลุกอยู่กับซองอู

เคนตะได้ยินพวกนางในคุยกันว่าช่วงหลังๆท่านซองอูต้องเข้าไปช่วยงานของตระกูลมากขึ้นท่านอึยกอนผู้ว่างงานจึงมักจะชอบไปก่อกวนร้านต๊อกที่หน้าประตูวังจนเจ้าของร้านรำคาญแล้วไล่ตะเพิดมาบ่อยๆ

ไหนจะช่วงวันเทศกาลที่เขาให้กินได้ไม่อั้นในราคาเดียวก็ดันไปกินเสียจนร้านแทบเจ๊ง

เขาไม่แปะป้ายห้ามเข้าก็ดีเท่าไหร่แล้ว...

“ถวายบังคมเพคะเขียนรูปอยู่หรือเจ้าชายน้อย”ซึลกิทักดงฮันกลับด้วยท่าทีเป็นกันเองแล้วเดินมาชะโงกหน้ามองตัวอักษรยึกยือบนกระดาษ

ในบรรดาราชวงศ์ทั้งหลายก็มีแค่ดงฮันนี่แหละที่ทุกคนจะทำตัวสบายๆได้...เขาเติบโตและคลุกคลีอยู่กับลูกหลานเหล่าข้าราชบริพารจำนวนมากทุกคนสนิทกันเหมือนเพื่อนบางคราหากอยู่ในรโหฐานที่เป็นส่วนตัวจะพูดคุยกันด้วยภาษาสุภาพธรรมดาๆแทนราชาศัพท์เสียด้วยซ้ำ

“เปล่านะท่านพี่หญิงข้ากำลังคัดอักษรต่างหากท่านดูยังไงให้เป็นภาพวาดน่ะ”ดงฮันมุ่ยหน้าเขาว่าเขาคัดออกจะสวยงามถึงมันจะเลอะๆขอบกระดาษหน่อยแต่ก็ดูออกนะว่าเป็นอักษรน่ะ!

“เอ้าๆฝ่าบาทฉลองพระองค์เลอะแล้วนั่น”ซองอูใช้พัดในมือชี้ไปที่ชายแขนเสื้อแดงที่จุ่มหมึกอยู่

ผ้าแพรชั้นดีถูกย้อมให้กลายเป็นรอยด่างสีดำต่างจากสีหน้าของเจ้าชายน้อยที่ซีดลงเรื่อยๆ

“หวา!”ดงฮันอุทานแล้วรีบยกแขนเสื้อขึ้นแต่อย่างไรเสียรอยเปื้อนหมึกก็เปื้อนไปเป็นวงกว้างแล้วยากที่จะซักล้างให้สีกลับมาเป็นเช่นเดิม

ดูท่าเจ้าชายน้อยคงต้องตัดฉลองพระองค์เพิ่มอีกแล้ว...

“นี่ๆนั่นใครน่ะแล้วทำไมผู้หญิงถึงใส่ชุดเกราะล่ะ”ซังกยุนหันมาถามเคนตะอีก

ถามถามอีกแล้ว..

“ท่านซึลกิคังซึลกิบุตรสาวคนโตของท่านแม่ทัพแหน่ะยังจะจ้องอีกทำไมทำตัวไร้มารยาทแบบนี้”เคนตะตอบแล้วหันไปเอ็ดเจ้าคนที่จ้องลูกสาวท่านแม่ทัพไม่วางตา

“ก็สวยดีมองไม่ได้หรอโอ้ยยยยเจ้าเปี๊ยกข้าเจ็บอย่าบิดหู!!!”

.

.

.

.

“แล้วก็เลย...หลบหน้าน้อง?”ซังกยุนที่กำลังตั้งหม้อรามยอนอยู่หันมามองคนที่นอนคลุมโปงขดเป็นก้อนอยู่บนเตียงอีกฝ่ายเล่าเรื่องให้เขาฟังด้วยเสียงอู้อี้ฟังแทบไม่ได้ศัพท์แต่ซังกยุนซะอย่างเก่งพอจะฟังแล้วเชื่อมโยงจนเป็นเรื่องเป็นราวได้อยู่แล้วถึงจะผสมส่วนที่ตัวเองมโนลงไปบ้างแต่เนื้อเรื่องหลักยังอยู่เขาไม่ถือว่าผิดหรอกนะเหมือนพวกนิทานหรือตำนานต่างๆที่ล้วนถูกเสริมเติมแต่งแต่เเก่นเรื่องยังคงอยู่อย่างไรเล่า

วันนี้ทั้งวันเคนตะเอาแต่หลบหน้าดงฮันอย่างไม่ทราบสาเหตุทั้งๆที่หลายสัปดาห์มานี้ทั้งสองออกจะสนิทสนมกันมันแปลกซะจนอาการเสียใจเรื่องโทรศัพท์ของเขาหายเป็นปลิดทิ้งเจ้าเด็กตัวโตก็มาดักเจอคนพี่แทบทุกหัวมุมตึกร้านกาแฟแคนทีนไปยันหน้าห้องน้ำ

หนีหน้าหนักขนาดไหนคงนึกไม่ออกกันล่ะสิ

มาซังกยุนจะยกตัวอย่างสถานการณ์ให้ฟัง

Situation 1 : @ร้านsteak home นามสมมติ

เขากับเคนตะเพิ่งได้สเต็กทีโบนร้อนๆที่พนักงานนำมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะยังไม่ทันที่เขาจะได้กดคมมีดลงไปบนเนื้อชุ่มช่ำแสนหอมกรุ่นนั่นก็รู้สึกถึงแรงดึงที่ทำให้แขนข้างขวาลอยขึ้น

‘ไปเร็ว!!’ทาคาดะเคนตะเอ่ยได้เท่านั้นก็วางแบงค์ดอลล่าร์ที่มีมูลค่ามากกว่าอาหารไว้บนโต๊ะแล้วดึงซังกยุนที่ยังถือมีดส้อมค้างไว้ให้ยืนขึ้นแล้ววิ่งไปไม่วายจะดึงอุปกรณ์สแตนเลสทั้งสองชิ้นออกจากมือเขาไปวางคืนที่โต๊ะ

เขาเพิ่งตั้งสติได้ตอนตัวเองเห็นประตูกระจกของร้านปิดลงพร้อมเสียงกริ้งและภาพของเจ้าเด็กตัวโตที่เอื้อมมือมาพร้อมปากที่ขยับเป็นคำว่า’รอก่อน’

หรือหยุดก่อนนะ?

ไม่แน่ใจเหมือนกันเอาเถอะมันคล้ายๆกันนั่นแหละ

เหนือสิ่งอื่นใดในสายตาซังกยุนคือเนื้อสเต็กทีโบนควันฉุ่ยที่วางอยู่บนโต๊ะเขาพยายามจะพาตัวเองกลับไปหาเนื้อสเต็กที่วางล่อตาล่อใจอยู่บนโต๊ะแต่กลับสู่แรงเจ้าคนตัวเล็กที่ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหนไม่ได้

ทำไมทีงี้เคนตะมันแรงเยอะจังวะ!! เมื่อก่อนคนอื่นฉุดทีเดียวก็ปลิวติดมือชาวบ้านไปแล้ว!

คิดว่ามันธรรมดาล่ะสิไม่ๆมันยังมีอีก

เลือกอันพีคๆมาเลยแล้วกัน

Situation 2 :ห้องน้ำ

ที่นี่คือห้องน้ำตึกเก่าที่เคนตะอุตส่าห์หอบสังขารมาเข้าเพราะกลัวจะโดนดักอยู่หน้าห้องน้ำที่มักจะเข้าประจำ

ลงทุนเจรง!!!

“รอข้างหน้านะ”ซังกยุนบอกแล้วเอนตัวพิงประตูห้องน้ำรอให้เจ้าเพื่อนตัวน้อยเดินเข้าไปเพราะเขาไม่ค่อยอยากเข้าไปนักหรอก

ห้องน้ำตึกเก่าน่ะเก่าสมชื่อแค่เข้าไปก็เหมือนฉากในหนังสยองขวัญแล้วเมื่อไหร่มหาลัยจะทุบเจ้าตึกนี่ทิ้งไปสักทีเนี่ย

“พี่พี่เคนตะอยู่นี่ใช่ไหม”

“เห้ย!! นี่ยังตามมาถูกอีกหรอวะ”ซังกยุนตกใจจนเกือบทำมือถือร่วง

ถ้าเครื่องนี้ตกแตกอีกเครื่องเขาไม่สำรองแล้วนะเว้ย!!!

ซังกยุนเบิกตากลัวที่สุดเท่าที่ตาตี่ๆของเขาจะทำได้เนื่องมาจากความตกใจอย่างถึงขีดสุดคือหนีมาตั้งไกลแล้วทำไมมันยังตามมาถูกอีกวะเนี่ยยยย

พูดตรงๆเขาก็ชักกลัวแล้วว่าความจริงแล้วดงฮันจะเป็นพวกสตอล์คเกอร์แล้วตอนนี้ก็แอบฝังเครื่องติดตามตัวไว้ที่เคนตะเรียบร้อยแล้วถึงได้ตามมาถูกตลอดส่วนเคนตะที่รู้ตัวก็ได้แต่พยายามจะหนีอะไรแบบนั้นใช่ไหม

พระเจ้า

ทำไมยิ่งคิดแล้วมันยิ่งอันตรายวะโคตรน่ากลัว

เพราะซังกยุนเอาแต่ยืนอึ้งไม่ยอมตอบเจ้าคนเด็กกว่าจึงเดินแทรกตัวเข้าไปในห้องน้ำแต่ไม่นานนักก็วิ่งออกมาจับไหล่คนที่ยังยืนอึ้งอยู่แล้วเขย่าไปมา

“พี่เขาไปไหนแล้วล่ะพี่ซังกยุนพี่ไม่ได้มาด้วยกันหรอ”

สิ้นคำถามของดงฮันคนหน้าแมวก็เหมือนเพิ่งรู้ตัวแล้วรีบวิ่งเข้าไปดูห้องน้ำที่โถไม่มีใครเลยประตูห้องก็เปิดอยู่หมดแต่ไร้วี่แววของคนที่เพิ่งเข้ามาเมื่อครู่

แม่...

นอกจากไอ้เด็กข้างหน้าจะเป็นสตอล์คเกอร์ที่หล่อมากๆแล้วรูมเมทผมยังเป็นผีด้วยหรอครับ...

ยังไม่ทันจะหายช็อคจู่ๆเสียงแจ้งเตือนจากแอพพลิเคชั่นสีเขียวก็ดังขึ้นมาดึงให้ซังกยุนหลุดจากภวังค์ความคิดด้วยความติดโซเชี่ยลเข้ากระดูกเขาจึงเปิดดูทันทีก็พบว่าเจ้าของชื่อห้องเเชทที่ส่งมาคือเจ้าคนที่หายไปอย่างเป็นปริศนาเมื่อครู่

แชท:เคนตะ

เคนตะ:มาที่เเคนทีนเลย

ซังกยุน:เห้ย

ซังกยุน:ไปโผล่นั่นได้ไง

มันไกลกันตั้งหลายช่วงตึก

เคนตะ:ปีนหน้าต่างห้องน้ำออกมาตอนได้ยินเสียงดงฮันอ่ะรีบมานะ

ซังกยุนไม่ได้พิมพ์ตอบเเชทเขาชะโงกเข้าไปดูในห้องน้ำก็พบว่าหน้าต่างมันเปิดทิ้งไว้จริงๆดีนะว่าตรงนี้เป็นชั้นหนึ่งน่ะ..

โอ้โหเพื่อนกลายเป็นนินจาไปแร้ว...

.

.

.

.

“ไปไหนมาน่ะเคนตะ”ดงฮันเอ่ยถามคนตัวเล็กที่ขอตัวไปตั้งแต่เมื่อช่วงโพล้เพล้โดนที่ทิ้งเขาไว้กับซังกยุนเเค่สองคน

“....เจ้าชาย...นี่มันเกิดอะไรขึ้น”เคนตะไม่ตอบคำถามเพราะเขากำลังตกใจกับภาพที่เห็น

ทำไมหน้าเจ้าชายถึงมีแต่หมึกวาดลวดลายไว้เต็มไปหมด!!!!!!! 

เจ้าตัวดีที่อยู่ด้วยเองก็เหมือนกันแต่ออกจะสภาพเละเทะกว่าเพราะมีรอยวาดไปถึงแขนเลย

“เล่นกันนิดหน่อยน่ะแบบว่าใครทายคำที่ขันทีจองใบ้ออกก่อนจะได้เขียนหน้าอีกคน”ดงฮันพูดอย่างไม่รู้สึกผิดใดๆเมื่อเคนตะมองถัดขึ้นไปจากสองคนที่กองอยู่บนพื้นพร้อมคราบหมึกก็พบขันทีจองทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่ที่ผนัง

เคนตะสูดหายใจเข้าลึกๆอย่างพยายามจะให้ตัวเองใจเย็น

“ข้าพยายามห้ามแล้ว...”ขันทีจองพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแบบคนใกล้สะอื้นจนเคนตะอดสงสารไม่ได้

เขาเข้าใจดีว่าเจ้าชายน้อยน่ะทั้งซนหัวดื้อเล่นพิเรนท์สารพัดที่จะทำให้ปวดหัวเขาอยู่ด้วยมาเเค่ไม่กี่เดือนยังอยากจะลาออกให้รู้แล้วรู้รอดแล้วขันทีจองที่รับใช้พระองค์มาตั้งแต่เล็กคงไม่เหลือ...

“ขันทีจองท่านให้นางในพาองค์ชายไปสรงน้ำเถิดเดี๋ยวหมึกแห้งแล้วจักขัดออกยากเอาเดี๋ยวข้าจะจัดการเจ้านี่เอง”ยังไม่ทันจบประโยคเคนตะก็เดินไปคว้าตัวเจ้าคนหน้าแมวที่ตัวเปรอะหมึกจนดูไม่ได้ออกมาจากห้อง

“เคนตะตกลงไปไหนมาน่ะยังไม่ตอบเลยนะ”ดงฮันลุกขึ้นแล้ววิ่งตามมาถามเข้าที่หน้าประตู

“ไว้เดี๋ยวกระหม่อมบอกนะพะย่ะค่ะพระองค์เสด็จไปสรงน้ำก่อนเถิด”เคนตะเลือกใช้คำราชาศัพท์เพราะพวกเขาอยู่ต่อหน้าขันทีจอง

ถ้าอยู่กันสองคนเขาคงมือลั่นตีดงฮันไปสักที

ละสายตาครู่เดียวก็เล่นซนเสียใหญ่โต

ถ้าไม่บอกว่าน่าตีก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว!

.

.

.

“เอ้าเช็ดตัวให้เรียบร้อยเดี๋ยวข้าเอาเสื้อมาเปลี่ยนให้”เคนตะลุกขึ้นจากพื้นหลังนั่งขัดกน้าอีกคนจนสะอาดแล้ว

ตอนแรกปล่อยให้อาบเองก็เอาน้ำราดๆคราบหมึกมันออกหมดที่ไหนร้อนถึงเขาทนไม่ได้ต้องมานั่งขัดออกให้

นี่พูดจริงๆเลยนะเขารู้สึกเหมือนตัวเองเลี้ยงเด็กอยู่สองคนอย่างไรชอบกล...

“นี่เจ้าเปี๊ยกเมื่อเย็นหายไปไหนมาน่ะ”ซังกยุนเอ่ยถามหลังจากที่เคนตะเดินกลับไปหยิบเสื้อผ้าในห้องมาโยนให้

“ไม่ใช่เรื่องของเจ้าน่าเปลี่ยนชุดแล้วไปนอนได้แล้ว”เคนตะตัดบทอย่างรวดเร็วขนาดเจ้าชายเขายังไม่อยากจะบอกเลย..

“เดี๋ยวดิเจ้าเปี๊ยก!”

คนตัวเล็กไม่สนใจเสียงร้องเรียกแล้วตรงดิ่งกลับห้องนอนของตัวเอง

ร่างเล็กทิ้งตัวลงนั่งพิงประตูทันทีที่เลื่อนปิดเขามองไปยังหน้าต่างที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับประตูเห็นพระจันทร์ที่ถูกเมฆบดบังไปเสียครึ่งดวง

ทั้งๆที่วันนี้เป็นขึ้น15ค่ำที่จันทร์จะสวยงามที่สุดแต่วันนี้กลับมีเมฆเยอะเสียได้

เคนตะกำลังตัดสินใจว่าจะบอกเจ้าชายดีหรือไม่ว่าเขาไปที่ใดทำอะไรมาเมื่อเย็น

เพราะที่เขาไปมันคือบ้านของ...

คนบ้า

ใช่อ่านไม่ผิดหรอกบ้านของชายบ้าใบ้

.

.

.

ย้อนกลับไปเมื่อช่วงโพล้เพล้

เคนตะได้รับจดหมายที่อยู่ในกล่องขนมที่นางกำนัลนำเข้ามาให้โดยชื่อผู้ส่งคือจองเซอุน

เนื้อความในจดหมายมีเพียงแค่ให้ออกมาเจอกันในช่วงโพล้เพล้ที่สระน้ำเล็กใกล้กับประตูวังเจ้าคนหน้าง่วงเอ่ยทักทายเขาแล้วเดินนำออกจากวังมาโดยไม่บอกอะไรเลย

“จะพาข้าไปไหนน่ะจองเซอุน”ก็รู้หรอกว่ามันดูไม่น่าไว้ใจแต่เขาก็ตามมาอยู่ดีเคนตะมองไปรอบๆแม้จะไม่มีแสงสว่างจากดวงอาทิตย์มากพอที่จะทำให้เห็นได้ชัดเหมือนตอนกลางวันแต่แสงสลัวๆนั้นก็ยังทำให้พอมองทิวทัศน์รอบๆออกอยู่บ้าง

ทางนี้มันคุ้นๆอย่างไรชอบกลนะ

และแล้วเคนตะก็ได้คำตอบเขาเคยมาที่นี่กับดงฮันเมื่อสองอาทิตย์ก่อน

“นี่เคนตะเบื่อจังเลย”เจ้าชายน้อยทที่นอนแผ่หลาอยู่กลางตำหนักเอ่ยขึ้นในตอนที่เคนตะกำลังคัดลอกหนังสือเรียนให้เจ้าตัวไว้อ่านจากต้นฉบับของพระราชครูที่นำมาส่งให้เมื่อเช้าอาจารย์ผู้มากความสามารถถึงกับกุมมือเขาแล้วเอ่ยขอร้องว่าทำยังไงก็ได้ให้องค์ชายยอมอ่านหนังสือทีซึ่งแน่นอนว่าเคนตะก็ต้องรับปากอย่างเสียมิได้

“รอสักครู่ประเดี๋ยวพอข้าคัดเสร็จพระองค์ค่อยมาอ่านตำราแก้เบื่อก็ได้พะย่ะค่ะ”ชายหนุ่มตอบโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นจากกระดาษ

“หาแบบนั้นมิยิ่งเบื่อเข้าไปใหญ่หรอกรึ”เจ้าคนเด็กกว่าเด้งตัวขึ้นมานั่งทันทีที่ได้ยินว่าต้องอ่านหนังสือแต่สมองขององค์ชายเจ้าแผนการก็คิดหาเรื่องมาเพื่อเลี่ยงกิจกรรมอันแสนน่าเบื่อนี้ได้แทบจะในทันที

นี่เคนตะเจ้าเคยเห็น‘คนบ้า’ หรือเปล่า...”

นั่นเป็นประโยคที่ทรงเอ่ยถามก่อนจะลากเขาออกมาตามทางที่เจ้าจอง เซอุนนี่กำลังพาเขาเดินไปอยู่

อย่าบอกนะว่าจองเซอุนก็กำลังจะพาเขาไปหาคนบ้า...

ขอท้าวความสั้นๆเสียก็แล้วกัน

คนบ้านี้คือชายบ้าใบ้ที่อาศัยอยู่ในกระท่อมกลางป่าหลังพระราชวังซึ่งเป็นชายบ้าสมชื่อทั้งบ้าและใบ้สติไม่สมประกอบแถมยังพูดไม่ได้อีกชายที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพระราชวงศ์ได้กลับเป็นคนที่เจ้าชายน้อยบอกว่าเป็นเพื่อนคนแรกที่เจอตอนแอบหนีเที่ยวนอกวังครั้งแรกกับสี่จตุรตัวแสบสมัยพระชนมายุ12ชันษา

ซนแต่เด็กจริงๆ...

พระองค์ออกกินต็อกยังร้านริมตลาดแต่ไม่ได้นำเงินติดตัวไปเพราะปกติข้าราชบริพารจะเป็นคนพกและจัดการให้จนเคยตัวพอครั้งนี้ก็ไม่ทันนึกหลังจากกินเสร็จแล้วก็ไม่ยอมจ่ายเบี้ยจนเกือบโดนเจ้าของร้านแจ้งจับข้อหากินแล้วจะชักดาบโชคดีที่ได้เจ้าคนบ้านำเศษเงินมาจ่ายให้ถึงแม้จะทรงคืนให้แล้วแต่ก็ยังไม่ลืมมิตรภาพและความมีน้ำใจของชายผู้นี้

พระองค์มักจะหนีออกมาคุยเล่นกับชายคนนี้อยู่บ่อยครั้งถึงอีกฝ่ายจะพูดโต้ตอบมิได้แต่ก็ถือว่าเป็นผู้ฟังที่ดี..เคนตะก็ได้แต่ฉงนใจว่าเจ้าชายคุยกับคนบ้ารู้เรื่องแล้วคนบ้าฟังองค์ชายรู้เรื่องหรือ?

นั่นแหละ

นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เจ้าชายได้สร้างมิตรภาพกับเพื่อนแปลกๆนอกวังคนนี้

และแล้วก็เป็นดั่งคาด

จองเซอุนพาเขามากระท่อมคนบ้า

อ้อลืมบอกไปว่าคนบ้าคนนั้นมีชื่อเล่นว่า‘อีทึก’ เป้นชื่อที่คนในตลาดเขาใช้เรียกกัน

ในตอนที่อีทึกเห็นทั้งเขาและเซอุนเดินเข้ามาก็นั่งเหม่อลอยเหมือนมองไม่เห็นแต่เคนตะมั่นใจนะว่าเมื่อกี้เขาสบตากับเจ้าของกระท่อมจริงๆชายที่ว่านั้นผมยาวฟูยุ่งเหยิงในชุดผ้าดิบที่ขาดวิ่นเนื้อตัวเองก็ช่างแสนสกปรกมอมแมม

“ท่านอานี่ข้าเองเซอุน”เซอุนเดินไปนั่งข้างๆชายบ้าใบ้

“นี่ไงคนที่ข้าบอกบุตรชายของคนคนนั้น”หลังจากจบประโยคนั้นชายที่เขาเคยคิดว่าบ้าใบ้ก็หันมามองเขาด้วยแววตาที่’ปกติ’

“เนี่ยนะทาคาดะเคนตะ”

เห้ยล้อกันเล่นอยู่หรือทำไมชายใบ้ถึงพูดได้เล่า

คนตัวเล็กได้แต่ยืนงงเป็นไก่ตาแตกแต่จองเซอุนกลับไม่มีปฏิกิริยาตกใจอะไรกลับคุยกับชายบ้าใบ้อย่างเป็นกันเองประหนึ่งญาติผู้ใหญ่ที่คุ้นเคยกัน

“ใช่แล้วเห็นท่านบอกอยากเจอไงข้าเลยพามา”

“โหหน้าไม่เห็นเหมือนพ่อมันสักนิดถ้าเจ้าไม่บอกนี่ข้าไม่ทันเอะใจแน่ๆอืม...จำได้ว่าเจ้ามากับเจ้าชายน้อยเมื่อกี่วันนะเอาเถอะเอาเป็นว่าหลายวันก่อนก็แล้วกัน”ชายที่เขาเคยคิดว่าเป็นบ้าลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสายแล้วเสยผมที่ปรกหน้าใ้พ้นไปอย่างลวกๆส่วนจองเซอุนที่เห็นเคนตะยืนอ้าปากพะงาบๆด้วยความตกใจก็เอ่ยแนะนำคนตรงหน้าอย่างเป็นทางการ

“เคนตะนี่คือท่านอาพัค จองซู เจ้ากรมฝ่ายข่าวกรองลับรู้จักกันไว้ซะล่ะเขาเป็นเพื่อนกับพ่อเจ้า”

….

คนบ้าเนี่ยนะเป็นเจ้ากรมข่าวกรองบ้าไปแล้ว!!!!!!!!!

TBC

สวัสดีค่ะทุกคนคิดถึงจัง แงงง ขอกอดที

ตอนแรกเราว่าจะไม่ให้มันเกินเดือนก็เกินจนได้ฮืออออขอโทษค่ะขอโทษค่ะTT 

สารภาพว่ามัวแต่วุ่นวายกับทีแคสจนไม่เป็นอันทำอะไรเลย

หวังว่าทุกคนจะยังอยู่กับเรานะคะเม้นท์พูดคุยเล่นติชมกันได้นะคะรออ่านอยู่น้า

ตอนไหนเราเฟลๆท้อๆก็มานั่งอ่านเม้นท์ของทุกคนนี่แหละเป็นกำลังใจชั้นดีเลยขอบคุณนะคะรักส์<3เราไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอนค่ะแต่อาจจะช้าหน่อยในระหว่างนี้เครียดเรื่องที่เรียนมากจริงๆฮืออออออ

ในส่วนของคำผิดเราพยายามจะแก้ให้มากที่สุดแล้วค่ะ ถ้ายังมีหลุดไปบ้างขออภัยด้วยนะคะ ยังไงถ้าเจอมาบอกกันได้น้าเดี๋ยวเราเข้ามาแก้ให้