Unexpected Love พลิ้กล้อคที่หัวใจนายตัวดี (บท5เป็นต้นไป)

ลำดับตอนที่ #4 : Unexpected Love.Ch.6 - ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป 60%

 ...........................................................



Someday - IU
 ...........................................................

C H A P T E R 6 :: ค ว า ม รู้ สึ ก ที่ เ ป ลี่ ย น ไ ป

เพโทรขับรถกลับมาที่บ้านด้วยอารมณ์โกรธแบบสุดๆ ตอนที่ไปถึงโรงพยาบาล แล้ว

เห็นสภาพของเธอเป็นแบบนั้น เค้าโกรธและเสียใจมากที่ดูแลเธอไม่ดี แล้วปล่อย

ให้อเล็กซิสทำกับเธอแบบนี้


เค้าจะไม่ปล่อยเจ้าหมอนั่นไว้แน่ ไม่ว่ายังไงเค้าก็ต้องคิดบัญชีให้สาสมกับสิ่งที่

อเล็กซิสทำกับฟาร่าให้ถึงที่สุด !

           "ไปสวีทกันถึงโรงพยาบาลเลยเหรอ ไม่อายคนอื่นบ้างเลยเหรอไง"

ระหว่างที่เพโทรกำลังจะลงจากรถ อยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งที่ดังมาจากคนที่ยืนพิงประตู

บ้านอยู่ และนั่นก็คือ อเล็กซิส

           "แก !!"

เพโทรรีบตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของอเล็กซิสขึ้นมาทันที แล้วจึงอัดหมัดหนักๆ

เข้าไปที่ใบหน้าของเค้า จนทำให้ชายหนุ่มเซไปอีกทาง เลือดสีแดงสดเริ่มไหลจาก

หางคิ้วของอเล็กซิส แต่แค่นี้มันยังเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ฟาร่าได้รับเลยด้วยซ้ำ  เพ

โทรเดินเข้าไปคร่อมร่างของเค้าไว้ และอัดหมัดใส่เค้าไปอีกหลายครั้ง แต่ที่น่า

แปลกคือ อเล็กซิสไม่ได้ต่อยเพโทรกลับ แต่กลับยอมให้เพโทรอัดอยู่แบบนี้ มัน

เป็นเพราะอะไรกัน 

           "ต่อยหนักเป็นบ้าเลยว่ะ"

อเล็กซิสยันตัวลุกขึ้นจากพื้น แล้วก็ปัดเสื้อผ้าของตัวเอง ที่เค้าไม่ต่อยกลับไม่ใช่ว่า

เค้ายอมแพ้ หรือสู้ไม่ได้ แต่เค้าเองก็อยากจะชดใช้กับสิ่งที่ทำกับฟาร่า จริงๆเค้า

เองก็เตรียมใจไว้แล้วว่าเพโทรจะต้องมายำเข้าเละแน่เรื่องฟาร่า ก็หมอนี่รักเธอ

อย่างกับอะไรดี

           "แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ แกทำอะไรแกคิดบ้างรึปล่าว แกเคยคิดถึงความ

รู้สึกคนอื่นบ้างมั้ยฮะ!"

เพโทรตวาดเสียงดัง จนเสียงของเขามันดังก้องไปทั่วบ้าน ความโกรธของเค้ามัน

ลดลงแล้ว แต่เค้าก็อยากจะรู้ว่าทำไมหมอนี่ถึงทำกับฟาร่าขนาดนั้น เค้าไม่เข้าใจ

จริงๆ ทั้งที่เมื่อก่อน อเล็กซิสแทบไม่อยากจะเห็นหน้าฟาร่าเลยด้วยซ้ำ แต่ทำไม

เค้ากลับทำกับเธอแบบนี้ เค้าน่าจะเอะใจตั้งแต่ตอนที่แม่บ้านบอกว่าฟาร่าตะโกน

คงจะร้องโวยวายเพราะไอ้เจ้าบ้านี่สินะ

           "หึ  แกน่าจะรู้นะ ว่าฟาร่าเปลี่ยนไปมาก"

           "เปลีี่่ยน..ไป?"

           "อืม เมื่อก่อนยัยนั่นไม่เคยต่อล้อต่อเถียงฉันสักคำ แต่พอกลับมาคราวนี้ ยัย

นั่นหยั่งกับหมาบ้าเลย อวดดี ปากเก่ง ฉันก็เลยจัดที่พักให้ไปนอนสำนึกสักหน่อย"

เพโทรเองก็ไม่เถียงอเล็กซิสหรอก เพราะสิ่งที่ชายหนุ่มพูดมันถูกทุกอย่าง ฟาร่า

เปลี่ยนไปมาก อย่างกับคนละคน แสดงว่าไม่ใช่เค้าคนเดียวที่รู้สึกถึงความผิดปกตินี่

แต่อเล็กซิสเองก็รู้สึกสินะ

           "จะอะไรก็แล้วแต่ อย่าทำร้ายฟาร่าอีก หน้าที่ของแกคือสามีที่ดี อย่า

ทำให้ภรรยาเสียใจแบบนี้ ฉันเตือนแกด้วยความหวังดีนะอเล็กซิส"

เพโทรพูดจบก็เดินชนไหล่ของอเล็กซิสขึ้นไปบนห้อง เค้าไม่คิดจะแย่งฟาร่ามา

จากอเล็กซิสแน่นอน แต่เค้าก็อยากให้ทั้งสองคนไปกันด้วยดี ไม่ใช่เกิดเรื่องร้ายๆ

แบบนี้ เรื่องที่ฟาร่าเปลี่ยนไป เค้าเองก็ต้องรอดูอีกที เพราะเค้าเองก็อยากรู้ว่าความ

จริงมันเป็นยังไงกันแน่  


อเล็กซิสก็เดินขึ้นห้องตัวเองไปเหมือนกัน ใบหน้าของเค้าตอนนี้เต็มไปด้วยรอยช้ำ

เขียว และรอยเลือด 

           "ชกมาซะเต็มแรงเลยนะ ไอหมาบ้า"

เค้าบ่นก่อนที่จะส่องกระจกในห้องน้ำ แล้วล้างหน้าล้างตา เค้ารู้สึกแสบไปทั้ง

ใบหน้า เมื่อน้ำสัมผัสเข้ากับแผล จนทำให้เค้าต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บ  

           "เธอเองก็รู้สึกแบบนี้สินะ ฟาร่า...รู้สึกเจ็บเหมือนที่ฉันรู้สึก"

เค้าล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า แต่ไม่รู้ทำไมร่างกายของเค้ากลับไม่

ยอมหลับสักที

'หน้าที่ของแกคือสามีที่ดี อย่าทำให้ภรรยาเสียใจแบบนี้'

           "ฉันกำลังจะเริ่มทำอยู่นี่ไง'

เค้ายิ้มกับความคิดของตัวเอง นึกยังไงเค้าก็นึกไม่ออกว่าฟาร่ากับเค้า มันจะไปกัน

รอดได้ยังไง ยิ่งเธอยโสโอหังแบบนี้ มันยิ่งยากเข้าไปใหญ่ แต่มันก็น่าท้าทาย

สำหรับเค้าอยู่เหมือนกัน งานนี้เค้าคงต้องทุ่มสุดตัวเพื่อที่จะได้คว้าหัวใจของฟาร่า

มา



           "สวัสดีค่ะ คุณฟาร่า ตื่นเช้าจังนะคะ"

พยาบาลสาวทักทายฟาร่าก่อนจะเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถาดอาหารในมือ เธอ

ติดแหง็กอยู่ที่นี่มาตั้ง2วันแล้ว วันนี้จะเป็นวันที่เธอจะได้กลับบ้านสักที เธอเบื่อ

เหลือเกินที่ไปไหนไม่ได้ ทำได้เพียงเปิดทีวีดูนู่นดูนี่และทอดสายตาออกไปนอก

หน้าต่าง ถึงแม้ว่าเพโทรจะมาเยี่ยมเธอทุกวัน มาคุยเล่นกับเธอ นำขนมมาให้เธอ

ทำให้เธอหายเบื่อไปได้บ้าง แต่เมื่อเขากลับไป มันก็น่าเบื่อเช่นเดิม

           "วันนี้จะได้กลับบ้านแล้วนะคะ เดี๋ยวคุณเพโทรจะมารับตอนสายๆคะ"

           "ขอบคุณค่ะ"

หญิงสาวบอกขอบคุณเมื่อพยาบาลนำอาหารมาเสริฟที่โต้ะให้ ไม่ใช่แค่เธอเบื่อที่นี่

หรอกนะ แต่อาหารของที่นี่มันห่วยแตกมากๆ อาจจะเพราะมันเป็นอาหารที่

เธอต้องทานเพื่อจะได้หายเร็วๆ แต่เล่นให้กินทุกมื้อแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ เหตุนี้แหละ

เธอถึงรอทานอาหารพร้อมกับเพโทร

           "ทานให้อร่อยนะคะ ถ้ามีอะไรก็เรียกดิฉันได้เลยนะคะ"

พยาบาลสาวพูดแล้วก็เดินออกจากห้องไป มันจะไปอร่อยได้ยังไงกัน รสชาตินรก

แบบนี้ ไม่รู้คนทำตั้งใจแกล้งเธอรึปล่าว

           ปึง !

โลล่าที่กำลังจะล้มตัวลงนอน ก็ต้องสะดุ้งตกใจ เมื่อได้ยินเสียงประตูกระแทกอย่าง

แรง เธอยันตัวขึ้นมาแล้วมองไปที่ประตูว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจ

สุดขีด เมื่อร่างสูงเดินเข้ามา อเล็กซิส... 

เค้าจะมาที่นี่ทำไมกัน คิดจะมาหาเรื่องเธออีกงั้นเหรอ คงจะมาสมน้ำหน้าเธออีก

รอบแน่ๆ แล้วก็คงจะพูดถากถางเธอให้ถึงที่สุด ผู้ชายอย่างอเล็กซิสคงจะทำได้แต่

เรื่องแบบนี้สินะ !

           "นายมาที่นี่ทำไม"

โลล่าถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เธอไม่อยากจะทะเลาะหรือต่อกรกับคนอย่างเขาอีก

แล้ว ถ้าเธอขึ้นเสียงไปหรืออาละวาดใส่เค้า มีหวังผู้ชายคนนี้คงจะจับเธอไปหมก

ทะเลแน่ๆ

           "ฉันเป็นสามีเธอนะ จะมาเยี่ยมเธอไม่ได้เหรอไง"

           "สามีเหรอ? มันก็แค่ว่าที่สามี ฉันจะขอถอนหมั้นตอนนี้มันก็ยังไม่สาย แล้ว

อีกอย่าง ฉันบอกแล้วไงว่านายอย่ามาเรียกตัวเองว่าสามี เพราะคนอย่างนายมัน

ไม่มีคุณสมบัติที่ดีพอที่จะใช้คำนั้นหรอก"

พอโลล่าพูดจบเค้าก็เงียบไป ไม่ได้ว่าเธอต่อแต่อย่างใด

ไม่ได้อยากด่า แต่ก็ต้องด่าจนได้สินะ คนอย่างเขา น้ำหน้าอย่างเขา ไม่มีวันที่จะได้

ใช้คำนั้นหรอก มันสูงเกินไปสำหรับเขา มันมีค่ามากเกินไปสำหรับคนเลวๆอย่างเขา

           "หมดธุระแล้วใช่ไหม งั้นก็ออกไปได้ละ ฉันเหม็นขี้หน้านาย!"

โลล่าพูดก่อนจะนอนตะแคงไปอีกทางและข่มตาหลับเพื่อที่หลบหน้าเค้า เธอ

เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยที่จะต้องทะเลาะ เหนื่อยกับทุกอย่าง คงถึงเวลาที่เธอจะ

ต้องหนีบ้าง ไม่ใช่เอาแต่รับมือ และต่อสู้กับมัน 

           "ฉันมารับเธอ"

           "อะไรของนายฮะ"

โลล่าพลิกตัวหันไปพูดกับเขาอย่างงงๆ นี่เค้าจะมาไม้ไหนกันแน่นะ 

           "ฉันบอกว่า ฉัน-มา-รับ-เธอ หูหนวกรึไง"

           "ฉันไม่ได้ขอ!"

โลล่าหันไปตวาดเขาอย่างหงุดหงิด แล้วหันไปนอนต่อ นี่เค้าจะอะไรกับเธอนักหนา

นะ มีแผนอะไรชั่วๆเพื่อที่จะเล่นเธอให้เจ็บแสบอีกแน่ๆ

           "ไปแต่งตัวซะ"

ชายหนุ่มบอกกับเธอ แต่เธอก็ยังนอนนิ่งไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูด ราวกับคำพูดของ

เขาเป็นเพียงลมที่พัดลอยไปเท่านั้น

           "ฟาร่า ฉันบอกให้เธอไปแต่งตัวซะ"

อเล็กซิสพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นยิ่งขึ้น แต่หญิงสาวก็ยังนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น แถม

ยังนอนหันหลังให้เค้าแล้วเอาผ้าห่มมาปิดหน้าอีกต่างหาก เธอคงจะรำคาญเสียง

ของเขามากๆ ที่มารบกวนเวลาพักผ่อนของเธอตั้งแต่เช้า

           "เฮ้ยย อะไรของนายเนี่ย"

หญิงสาวร้องอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆชายหนุ่มก็เอื้อมมือมากระชากแขนของเธอ ทำให้

ร่างของเธอถูกฉุดขึ้นมาอย่างแรง

           "โอ้ยยย ไอบ้า ฉันเจ็บนะ"

           "ฉันพูดกับเธอดีๆนะฟาร่า บอกให้ไปแต่งตัว ฉันจะได้พากลับบ้าน อย่าให้

ฉันต้องใช้กำลังนะ"

           "ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ขอ นายหูหนวกรึไง!!!"

โลล่าตะคอกใส่หน้าเขากลับอย่างเหลืออด ผู้ชายคนนี้นี่มันหมาบ้าชัดๆ เธอยังหาย

ดีได้ไม่กี่วัน ก็มาหาเรื่องเธออีกแล้ว

           "นี่เธอ!"

           "และอีกไม่นานเพโทรก็จะมารับฉันแล้ว ฉันจะกลับกับเขา เพราะฉะนั้น

ไสหัวออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว!"

           "หึ อะไรๆก็เพโทร เพโทร ทำไม รักมันมากนักเหรอไง"

           "ใช่! ฉันรักเขา!"

โลล่าสะบัดมือออกจากเขา และหันไปมองที่หน้าต่างอย่างไม่สบอารมณ์ แต่อเล็ก

ซิสที่ได้ยินดังนั้นถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ หัวใจของเขาเหมือนตกลงไปในเหวลึกทันที

เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าฟาร่าจะชอบเพโทร ทั้งๆที่ตลอดมา เธอเอาแต่เดินตามหลัง

เขามาตลอดแท้ๆ

           แอ้ดด

           "คุยกับใครอยู่เหรอ ฟา..."

ชายหนุ่มอีกคนชะงักไป เมื่อเปิดประตูเข้ามาเจอใครอีกคน

           "อ้ะ เพโทร"

เมื่อโลล่าเห็นเพโทร แววตาคู่สวยของเธอก็เปล่งประกายอย่างเห็นได้ชัด โดยที่เธอ

ไม่ได้สังเกตุเลยว่ามีชายอีกคนอ่านพฤติกรรมของเธอได้อย่างหมดจด

           "ไง ร่าเริงเชียวนะ วันนี้จะได้กลับบ้านแล้วนะ อยากไปเที่ยวไหนรึปล่าว"

           "อืม...ไม่อ่ะ ฉันอยากกลับบ้านไปพักผ่อน มีเรื่องให้ปวดหัวตั้งแต่เช้าเลย"

เพโทรได้ยินดังนั้นจึงหันไปมองอเล็กซิสที่ยืนอยู่ข้างๆฟาร่า ทำไมเจ้านั่นมันถึงมา

อยู่ที่นี่กัน
 
           "แล้วนายมาทำอะไรที่นี่เหรออเล็กซิส เมื่อเช้าฉันไม่เห็นรถนายจอดอยู่ที่

บ้าน...ไม่คิดเลยนะว่านาย...จะมาที่นี่"

           "ฉันมารั..."

           "อ้อ เค้ามาคุยธุระเรื่องงานแต่งนิดหน่อยน่ะ และก็กำลังจะกลับแล้วด้วย"

โลล่าพูดขัดขึ้นก่อนที่อเล็กซิสจะให้คำตอบ เธอไม่อยากให้เพโทรถามอะไรไป

มากกว่านี้ ถ้าคุยไปนานๆมีหวังอเล็กซิสต้องเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าให้

เพโทรฟังแน่ๆ

     
เพโทรได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ เค้ารู้ว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ แต่ก็ไม่

อยากจะถามอะไรออกไป เพราะดูท่าฟา่ร่าก็ไม่อยากเล่าสักเท่าไหร่

           "นายยืนรออะไรอยู่ล่ะ รีบๆออกไปสิ มีธุระไม่ใช่เหรอ"

โลล่าต้องไล่อเล็กซิสอีกรอบ เพราะเขายังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ยอมไปไหน เขาหันมา

จ้องเธออีกครั้ง ซึ่งเธอก็อ่านสายตาของเขาได้ประมาณว่า 'เรื่องนี้มันยังไม่จบหรอก

นะ ยัยตัวแสบ' แล้วก็เดินออกจากห้องไป โดยไม่กล่าวอะไรสักคำ

           "งั้น...กลับกันเถอะ ฉันจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวให้พยาบาลเอา

ชุดมาให้เปลี่ยน"

โลล่าบอกขอบคุณเค้า ตั้งแต่เกิดเรื่อง คนที่อยู่ข้างๆเธอและคอยช่วยเหลือเธอมา

ตลอด มีแต่เค้าคนเดียวเท่านั้น


มีแต่เค้า...ที่ทำให้เธอทุกๆอย่าง ทำไมกันนะ ทำไม...ทำไมคนที่เธอต้องแต่งงาน

ด้วยกลับไม่ใช่เค้า แต่กลับเป็นคนที่เธอเกลียดมากที่สุด!


จากนั้นพยาบาลก็นำเสื้อผ้ามาให้เธอ และเพโทรก็พาเธอกลับบ้าน 

เขามีเรื่องที่จะต้องไปจัดการนิดหน่อย เลยมาส่งเธอที่บ้านก่อนที่จะขับรถออกไป

ทำธุระ


เธอเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเองอย่างเหนื่อยล้า เมื่อไหร่เธอจะออกไปจากที่นี่ได้

สักทีนะ ใจหนึ่งของเธออยากที่จะวิ่งหนีไปให้ไกลจากที่นี่ที่สุด แต่อีกใจหนึ่งก็ยังไม่

อยากไปไหน ยังอยากจะเห็นหน้าคนที่เธอหลงรักอยู่ทุกวัน มันสับสนไปหมด ทุก

อย่างมันกลับหัวกลับหางไม่เป็นท่า แล้วตอนนี้เธอควรจะทำยังไงดี...ทางออกของ

เรื่องทุกอย่างมันอยู่ที่ไหนกัน

           "กลับมาแล้วเหรอ"

และแล้วความคิดของเธอก็หยุดลงเมื่อได้ยินเสียงของชายคนหนึ่ง


อีกแล้วเหรอ...เค้าอีกแล้ว ทำไมชายคนที่เธอไม่อยากจะเห็นหน้า แม้แต่เสียงของ

เค้าเธอก็ไม่อยากจะได้ยิน ทำไมเค้าต้องมาระรานกับเธอตลอดไม่จบไม่สิ้นสักที

           "ถ้านายไม่ได้ตาบอด ก็ไม่น่าจะถามคำถามปัญญาอ่อนแบบนั้น"